Άγιος Kevin του Glendalough Ιρλανδίας

Άγιος Kevin του Glendalough Ιρλανδίας. Ημέρα Μνήμης: 3 Ιουνίου.

Ο Όσιος Κέβιν (Kevin of Glendalough) καταγόταν από ιρλανδική οικογένεια βασιλικής γενιάς. Η γέννησή του αναγγέλθηκε από έναν Άγγελο στην μητέρα του περί τό 498 (Έξ ου και τό όνομα του: «καλογεννημένος», Coemgen) και μετά την βάπτισή του ανατέθηκε η μόρφωσή του στους

άγιους μοναχούς της Μονής του Κιλλνάμαναγκ.

Αφού χειροτονήθηκε πρεσβύτερος αποσύρθηκε σε τόπο έρημο καλούμενο Γκλεντάλω («Κοιλάδα των δύο λιμνών»), νότια του Δουβλίνου. Ξεχασμένος από τον κόσμο, διήγε εκεί βιοτή αφιερωμένη καθ’ ολοκληρίαν στον Θεό, ενδεδυμένος μηλωτή και τρεφόμενος μόνο με τσουκνίδες και ξυνήθρες, περνώντας ολόκληρες νύχτες στο παγωμένο νερό της λίμνης, όπου είχε την φωλιά του ένα τέρας, απαγγέλλοντας το Ψαλτήριο.

Αναφέρεται ότι παρέμεινε επτά χρόνια όρθιος, με τά χέρια υψωμένα σε σχήμα σταυρού, δίχως να κλείσει μάτι. Ένα πουλί έκτισε την φωλιά του στην χούφτα του και ο άγιος δεν χαμήλωσε τα χέρια παρά μόνο αφού βγήκαν από το αυγό και μπόρεσαν να πετάξουν οι νεοσσοί. Με παρόμοιους αγώνες απέκτησε τόσην εύνοια παρά τω Θεώ, ώστε οι Άγγελοι έδειχναν να συνοδεύουν την προσευχή του, ενώ τα δένδρα έκλιναν τους κλώνους τους στο πέρασμά του.

Σύντομα συγκεντρώθηκαν μαθητές κοντά του για να μιμηθούν την ουράνια πολιτεία του. Καθώς δεν είχαν άλλη μέριμνα πέραν της εγκαρτερήσεώς τους στην προσευχή, ο Κύριος φρόντιζε για τις ανάγκες τους και μία ενυδρίδα τούς έφερνε καθημερινά έναν φρέσκο σολομό. Όταν όμως ένας από τους μοναχούς έβαλε κατά νού να σκοτώσει το ζώο για το ωραίο τρίχωμά του, η ενυδρίδα έγινε άφαντη. Ο Άγιος εγκατέστησε αργότερα την αδελφότητα λίγο πιο μακριά και η μονή έγινε κέντρο μιας πραγματικής μοναχικής πολιτείας, όπου λέγεται ότι συγκεντρώθηκαν χιλιάδες μοναχοί, οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα στην πρόοδο του Χριστιανισμού της ανατολικής Ιρλανδίας. Επιστρέφοντας από προσκύνημα στην Ρώμη, ο Άγιος Κέβιν έφερε μαζί του πολλά ιερά λείψανα τα οποία χάρις στην μεσιτεία του επιτέλεσαν πλήθος θαυμάτων.

Μετά από πολλά χρόνια πνευματικής καθοδήγησης των μαθητών του και του λαού εκοιμήθη εν ειρήνη σε ηλικία εκατόν είκοσι ετών (περί το 618). Ο Όσιος Κέβιν τιμήθηκε εν συνεχεία μεταξύ των μεγαλύτερων Αγίων της Ιρλανδίας: Πατρικίου (τιμάται 17 Μαρτίου), Βριγίδης (τιμάται 1η Φεβρουαρίου), και Κολόμβα (τιμάται 9 Ιουνίου), ενώ η μονή του κατέστη ένας από τους τέσσερεις σπουδαιότερους τόπους προσκυνήματος της Ιρλανδίας.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/3_22.html

<>

Ἅγιος Φουλγέντιος Ἐπίσκοπος Ρουσπῶν. Ήμέρα Μνήμης: 1η Ἰανουαρίου.

Γόνος οἰκογενείας Συγκλητικῶν τῆς Καρχηδόνος (περ. 467), ὁ Κλαύδιος Γόρδιος Φουλγέντιος ἔγινε Γενικὸς Ἐπίτροπος Φόρων στὴν Ἐπαρχία Βυζακινῆς*.

Ἀπὸ τὴν χήρα εὐσεβῆ μητέρα του ἔλαβε ἀρίστη θρησκευτικὴ καὶ θύραθεν μόρφωσι. Ἐγνώριζε ἀπταίστως τὴν ἑλληνικὴ καὶ εἶχε ἀποστηθίσει τὸν Ὅμηρον!...

Λαμπρὰ σταδιοδρομία ἀνοίγετο ἐνώπιόν του, ὑποσχομένη πλούτη καὶ τιμές, ὕστερα ὅμως ἀπὸ τὴν ἀνάγνωσι τῶν συγγραμάτων τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου, καὶ μάλιστα ἑνὸς Κηρύγματός του ἐπὶ τοῦ Ψαλμοῦ λϚ', ὁ Φουλγέντιος ἀπεφάσισε νὰ ἐγκαταλείψη κάθε τι τὸ κοσμικὸ καὶ ἐζήτησε νὰ γίνη δεκτὸς ὡς Μοναχὸς στὴν Κοινότητα, τὴν ὁποίαν διηύθυνε ἐκεῖ πλησίον ὁ Ἐπίσκοπος Φαῦστος.

Οἱ δισταγμοὶ τοῦ Φαύστου νὰ δεχθῆ αὐτὸν τὸν λεπτεπίλεπτο ἀριστοκράτη ἐξαφανίσθηκαν συντόμως, ὅταν διεπίστωσε τὸν ζῆλο τοῦ Φουλγεντίου γιὰ ἀσκητικοὺς ἀγῶνες.

Καθὼς οἱ Μοναχοὶ διεσκορπίσθησαν ἀπὸ τὶς διώξεις τῶν Ἀρειανῶν, ὁ Φουλγέντιος μετέβη σὲ γειτονικὸ Μοναστήρι, ὅπου τοῦ ἀνετέθη συντόμως τὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως τῶν Ἀδελφῶν.

Διωχθεὶς καὶ πάλι ἀπὸ τὴν ἐπιδρομὴ τῶν Νουμιδῶν (νομαδικὸς λαὸς τῆς ΒΔ. Ἀφρικῆς), περιπλανήθηκε ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, συνελήφθη καί βασανίσθηκε φρικτῶς ἀπό τούς Ἀρειανούς, οἱ ὁποῖοι φθονοῦσαν τήν εὐγλωττία τοῦ κηρύγματός του.

Τέλος κατέφυγε στὸ Μιντιντί, στὰ σύνορα τῆς Μαυριτανίας (ΒΔ. Ἀφρική), ὅπου παρέμεινε κάποιο διάστημα στὴν ἡσυχία.

Ὁ Ἅγιος ποθοῦσε νὰ μιμηθῆ τὶς ἀρετὲς τῶν Ἀναχωρητῶν τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐπεχείρησε νὰ τοὺς ἐπισκεφθῆ. Ὅταν ὅμως ἔφθασε στὶς Συρακοῦσες, τὸν ἀπέτρεψαν μὲ τὸ πρόσχημα, ὅτι οἱ περιοχὲς αὐτὲς ἐμαστίζοντο ἀπὸ αἱρετικούς, καὶ ἔτσι ὁ Φουλγέντιος κατευθύνθηκε στὴν Ρώμη.

Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Ἀφρική, ἕνας χριστιανὸς εὐγενής, θερμὸς θαυμαστὴς τῶν ἀρετῶν του, ἀνέθεσε εἰς Αὐτὸν νὰ ἱδρύση μία Μονή.

Μόλις ἔφερε εἰς πέρας τὸ ἔργο, ὁ Φουλγέντιος ἀνεχώρησε γιὰ.νὰ ἀπομονωθῆ, ὥστε νὰ ἀφοσιωθῆ ὁλοκληρωτικὰ στὴν προσευχή, στὴν μελέτη καὶ σὲ ἕνα ταπεινὸ ἐργόχειρο.

Ὁ Ἐπίσκοπος Φαῦστος τὸν ὑποχρέωσε ὡστόσο νὰ ἀναλάβη πάλι τὸ λειτούργημα τοῦ Ἡγουμένου, τὸν ἐχειροτόνησε Πρεσβύτερο καὶ παρὰ τὶς διαμαρτυρίες του, ὁ Φουλγέντιος ἀποδέχθηκε τελικῶς τὴν ἐκλογή του εἰς Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρουσπῶν (πλησίον τῆς Τύνιδος, πρωτ. τῆς Τυνησίας), τὸ 507.

Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ τίποτε δὲν ἄλλαξε στὴν ἀσκητικὴ διαγωγή, τὴν ὁποία εἶχε ἐφαρμόσει ὅσο ζοῦσε στὴν ἔρημο: ἐνήστευε αὐστηρότατα καὶ προσηύχετο νυχθημερόν.

Ὁ Βασιλεὺς τῶν Βανδάλων** Θρασιμόνδος (496-523), φανατικὸς ὁπαδὸς τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ὠργίσθηκε ἀπὸ τὴν σθεναρὴ ἀντίστασι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καὶ ἐξώρισε ἑξήντα ἀπὸ αὐτοὺς στὴν Σαρδινία, ὅπου ὁ Φουλγέντιος, ὁ νεώτερος ἀνάμεσά τους, ἀλλὰ ἔχων θέσιν οἱονεὶ ὡς ἀρχηγοῦ, δὲν ἔπαυσε νὰ κατηγορῆ τοὺς Ἀρειανούς, διαλάμπων μὲ τὴν θεολογικὴ δραστηριότητα καὶ τὴν θαυμαστὴ εὐγλωττία του.

Στὴν Σαρδινία ὁ Φουλγέντιος ἐξακολούθησε τὴν πνευματική του δραστηριότητα, μὲ τὴν ἵδρυσι καὶ Ἱερᾶς Μονῆς στὸ Κάλιαρι.

Ὅταν ἐπληροφορήθη γιὰ τὰ χαρίσματά του, ὁ Θρασιμόνδος τὸν προσεκάλεσε περὶ τὸ 515 νὰ συζητήσουν καὶ τόσο ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου, ὥστε τὸν ἐπεφόρτισε νὰ συνθέση ἐκτενῆ Ἔκθεσι τῆς Ὀρθοδόξου Διδασκαλίας κατ᾿ ἀντίθεσιν ἐκείνης τῶν Ἀρειανοφρόνων, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔγινε: ἀνήρεσε κάποια ἀρειανικὰ συγγράμματα, τὰ ὁποῖα εἶχαν τεθῆ ὑπ᾿ ὄψιν του.

Οἱ αἱρετικοὶ ὡστόσο κατώρθωσαν νὰ ἐκτοπίσουν στὴν Σαρδινία αὐτὸν τὸν ἐπικίνδυνο ἀντίπαλο (517), γιὰ ὀλίγον καιρὸν ὅμως, διότι μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Βασιλέως Θρασιμόνδου (523), ὁ μετριοπαθὴς διάδοχός του Χιλδέριχος (523-530) ἀπελευθέρωσε τὶς Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες εὑρίσκοντο γιὰ μεγάλο διάστημα ὑπὸ διωγμόν.

Οἱ Ἐπίσκοποι ἐπέστρεψαν στὶς Ἕδρες τους ἐπευφημούμενοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ὁ Ἅγιος Φουλγέντιος ἀπέκτησε ἀπὸ τότε ἰδιαίτερο κῦρος στὴν χριστιανικὴ Ἀφρική: ἀπὸ παντοῦ ἤρχοντο πλήθη γιὰ νὰ ἀκούσουν τὰ κηρύγματά του,τὰ ὁποῖα εἶχαν τὴν δύναμι νὰ συγκινήσουν καὶ τοὺς πλέον σκληροκάρδιους. Συνέβαλε ἔτσι.τὰ μέγιστα στὴν ἀνάπτυξι τοῦ Μοναχισμοῦ καὶ στὴν εὐημερία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρουσπῶν.

Φθάνοντας σὲ προχωρημένη ἡλικία, ἀποσύρθηκε στὸ νησάκι τῆς Κερκενὰ (Χίλμι), γιὰ νὰ προετοιμασθῆ γιὰ τὴν ἀναχώρησί του πρὸς τὸν Θεὸ μὲ σιωπή, προσευχὴ καὶ δάκρυα.

Ὑπὸ τὴν πίεσι τῶν πιστῶν ἐπέστρεψε καὶ πάλι στὰ Ρουσπά, ὅπου καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν Κύριο τὴν 1ην Ἰανουαρίου τοῦ 532, ἀφοῦ προηγουμένως ἐζήτησε ταπεινὰ συγχώρησι ἀπὸ τοὺς Κληρικούς του καὶ τοὺς Μοναχοὺς γιὰ ὅποια πιθανὴ στενοχωρία τοὺς προεκάλεσε καὶ προέτρεψε ὅλους τοὺς πιστοὺς νὰ μείνουν προσηλωμένοι στὴν Ὀρθόδοξο Πίστι καὶ στὴν ἀγάπη τῶν ἀρετῶν.

Λέγεται, ὅτι ὑπῆρξε ὁ λογιώτερος καὶ ὁ ἁγιώτερος τῶν Ἐπισκόπων τῆς ἐποχῆς του.

Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράμματα, ἐκ τῶν ὁποίων μόνο μερικὰ διεσώθησαν.

Ἀσχολήθηκε κυρίως μὲ τὴν Ἀντιρρητικὴ Γραμματεία, κατὰ τῶν Ἀρειανῶν καὶ τῶν Πελαγιανῶν. Ἔγραψε ἐπίσης Ἔργα Δογματικά, Ὁμιλίες καὶ Ὕμνους.

Διεσώθησαν 19 Ἐπιστολές του. Σημαντικώτερα ἔργα ἐκ τῶν σωζωμένων εἶναι τὰ ἑξῆς: Liber contra Arianos (Βιβλίο κατὰ Ἀρειανῶν), Ad Thrasamundum regem Vandalorum libri tres (Πρὸς Θρασιμόνδον Βασιλέα, 3 βιβλία), De fide ad Petrum (Περὶ πίστεως πρὸς Πέτρον), De Trinitate ad Felicem (Περὶ Τριάδος πρὸς Φήλικα).

(*) Βυζακινὴ Ἀφρική· Στὸ τέλος του Γ΄ αἰ. μ.Χ., περίπου τὸ 293, ὁ Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς (284-305) διαίρεσε τὴν μεγάλη Ρωμαϊκὴ Ἐπαρχία τῆς Ἀφρικῆς Ἀνθυπατικῆς σὲ τρεῖς μικρότερες Ἐπαρχίες: τὴν Ζευγυτάνα στὰ βόρεια, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νὰ διοικεῖται ἀπὸ ἕναν Ἀνθύπατο καὶ ἀναφέρεται ὡς Ἀνθυπατική, τὴν Βυζακινὴ καὶ τὴν Τρίπολι στὸ νότο. Ἡ Βυζακινὴ ἀντιστοιχοῦσε περίπου στὸ σημερινὸ Σαχὲλ τῆς Τυνησίας.

(**) Βάνδαλοι· Γερμανικὸς λαός. Στὶς ἀρχὲς τοῦ Ε΄ αἰ. μ.Χ. εἰσέβαλαν μὲ ἄλλα βαρβαρικὰ φῦλα στὴν Γαλατία-Γαλλία (407) καὶ στὴν Ἰσπανία (409). Μὲ ἡγέτη τὸν Γκιζέριχο (428- 477), κατέκτησαν τὴν Ρωμαϊκὴ Ἀφρικὴ καὶ ἵδρυσαν ἕνα ἐκτεταμένο καὶ ἰσχυρὸ Βασίλειο, τὸ ὁποῖο περιελάμβανε καὶ τὴν Σικελία. Οἱ Βάνδαλοι ἐπολιόρκησαν τὸ 455 τὴν Ρώμη, τὴν ὁποία κατέλαβαν καὶ λεηλάτησαν. Τὸ κράτος αὐτὸ διαλύθηκε τὸ 533 ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς (ἐκστρατεία Βελισσαρίου, Στρατηγοῦ τοῦ Ἰουστινιανοῦ).

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/1_29.html

<>

Αγία Λιόβη εκ Γουιμβόρνης και Βίσοφσχάιμ. Ημέρα Μνήμης: 28 Σεπτεμβρίου.

Παρότι η ημερομηνία της γέννησης της είναι άγνωστη, η γέννηση της θεωρείται σαν θαύμα.

Η Αγία Λιόβη γεννήθηκε από ηλικιωμένους γονείς οι οποίοι ήταν στείροι. Η μητέρα της είχε ένα όνειρο στο οποίο πληροφορήθηκε πως θα κυοφορήσει ένα εκλεκτό - αγαπημένο παιδί του Χριστού. Στο όνειρο, πληροφορήθηκε επίσης το ότι το παιδί της θα ζούσε μία πνευματική ζωή, και θα υπηρετούσε την Εκκλησία.

Όταν το παιδί μεγάλωσε αφιερώθηκε και δόθηκε στην μητέρα Αγία Τέττα (τιμάται 28 Σεπτεμβρίου) προκειμένου να διδαχθεί τα σχετικά με την πνευματική ζωή. Είχε γεννηθεί με το όνομα Leofgyth στο Wessex μέσα σε αριστοκρατική οικογένεια.

Η μητέρα της συνδεόταν με τον Άγιο Βονιφάτιο - ήταν μακρινά ξαδέρφια - (τιμάται 5 Ιουνίου) και ο Άγιος Βονιφάτιος ήταν φίλος του πατέρα της. Μπήκε στο μοναστήρι του Wimborne και είχε την ίδια εξουσία με τον Άγιο Βονιφάτιο. Ο Άγιος Βονιφάτιος αργότερα αναζήτησε την Αγία Λιόβη η οποία ήταν ευρέως γνωστή για τα χαρίσματα της, για να τον βοηθήσει στην αποστολή του να διαδώσει τον Χριστιανισμό κατά μήκος της Γερμανίας. Επανειλημμένα ζήτησε από την Αγία Λιόβη να τον συνοδεύσει γιατί πίστευε πως πολλοί θα ωφελούνταν από την αγιότητα και το παράδειγμα της. Η Αγία Λιόβη δέχτηκε να τον συνοδεύσει αφότου είδε ένα όνειρο.

Το όνειρο την πληροφόρησε πως θα είχε πολλούς ακολούθους, θα μιλούσε μέσα από την καρδιά της και θα μπορούσε να κάνει πράξη όλα αυτά για τα οποία μιλούσε.

Έφτασε στη Γερμανία γύρω στο 748. Ανάμεσα στους συγγενείς που τη συνόδευαν ήταν και η Αγία Θέκλα του Κίτσινγκεν (τιμάται 15 Οκτωβρίου).

Ο  Άγιος Βονιφάτιος εγκαθίδρυσε μια γυναικεία μονή στην περιοχή Tauberbischofsheim, όπου η Αγία Λιόβη έγινε ηγουμένη. Της εμπιστεύτηκε το σημαντικό έργο της ηγουμενίας και ήταν υπεύθυνη για όλες τις μοναχές. Το 754, όταν ο Άγιος Βονιφάτιος ετοίμαζε ένα ταξίδι στην Frisia, όπου και επρόκειτο να μαρτυρήσει, έδωσε το μοναστικό του σκούφο στην Αγία Λιόβη για να δηλώσει έτσι πως όταν έλειπε, εκείνη θα τον αντικαθιστούσε.

Ήταν μορφωμένη γυναίκα και στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχε στην ίδρυση γυναικείων μονών στο Kitzingen και στο Ochsenfurt. Είχε κυρίαρχο ρόλο στο να διαδώσει το Ευαγγέλιο στην περιοχή της και αναφέρεται πως μια φορά σταμάτησε με μία εντολή της μια καταιγίδα. Ήταν η μοναδική γυναίκα στην οποία επέτρεπαν οι ηγούμενοι των μοναστηριών της Fulda να μπαίνει στα μοναστήρια τους και να νουθετεί τους εκκλησιαστικούς αρχηγούς σε θέματα των μοναστηριακών κανόνων.

Αργότερα αποσύρθηκε με μερικές ακόμη Άγγλο-Σάξονες μοναχές σε μία εγκατάσταση στο Mainz στο Schornsheim. Η εγκατάσταση παραχωρήθηκε για την δική της αποκλειστική χρήση από τον Καρλομάγνο. Κοιμήθηκε οσιακά στις 28 Σεπτεμβρίου του έτους 782.

Ο Άγιος Βονιφάτιος είχε ορίσει να θαφτεί η Αγία Λιόβη στον δικό του τάφο. Παρόλα αυτά, όταν κοιμήθηκε, τοποθετήθηκε σε έναν τάφο δίπλα στον δικό του και όχι μέσα στον ίδιο τάφο.

Πολλά θαύματα συνέβησαν στο τάφο της και σύντομα αγιοκατατάχθηκε. Τα ιερά λείψανά της μεταφέρθηκαν δύο φορές και τώρα είναι τοποθετημένα πίσω από το ιερό σε έναν ναό στο Petersburg στη Fulda. Ο Ροδόλφος (Rudolf) της Fulda ανέλαβε να γράψει τον βίο της σε συνδυασμό με την δεύτερη μετακομιδή των λειψάνων της.

Πολλά θαύματα συνέβησαν κατά τη ζωή της και μετά το θάνατο της. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, έσωσε ένα χωριό από μια φωτιά, προστάτεψε την πόλη από μια καταιγίδα, έσωσε τη ζωή μιας μοναχής που ήταν θανάσιμα άρρωστη. Όλα αυτά τα θαύματα έγιναν μέσα από τις προσευχές της.

Θαύματα στον τάφο της: Έσωσε έναν άνθρωπο απαλλάσσοντας τον από τις αλυσίδες που ήταν δεμένες γύρω από τα χέρια του. Γιάτρεψε έναν Ισπανό που υπέφερε από σπασμούς. Λόγο αυτών των θαυμάτων των οποίων μάρτυρας υπήρξε ο Rudolf, τα λείψανά της, μεταφέρθηκαν δύο φορές για λόγους ασφαλείας.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/28.html

<>

Ἅγιος Κουεντῖνος, Φωτιστὴς τῆς Πικαρδίας. Ήμέρα Μνήμης: 31 Ὀκτωβρίου.

Υἱὸς ἑνὸς Ρωμαίου Ἄρχοντος, ὁ Κουεντῖνος ἐζήτησε τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Γαΐου Πάπα Ρώμης (283-296, τιμάται 22 Ἀπριλίου), γιὰ νὰ.ἐπιχειρήση τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν κατοίκων τῆς χώρας τῶν Ἀμβιανῶν, περιοχῆς τῆς σημερινῆς Πικαρδίας.

Ἔφθασε μέχρι τῆς Ἀμιένης (Amiens) μὲ μία μικρὴ ὁμάδα. Ἐβάπτιζε στὶς πλατεῖες, ἰάτρευε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τοὺς ἀσθενεῖς, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ὑπέφεραν ἀπὸ ἀρθρίτιδα, ὑδρωπικία, βρογχίτιδα, τύφλωσι. Τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ προκαλοῦσαν τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν καλοπροαιρέτων, ἀλλὰ καὶ τὸ μῖσος τῶν σκληροκάρδων.

Δὲν ἄργησε νὰ κατηγορηθῆ ὁ Κουεντῖνος στὸν σκληρὸ καὶ ἀπάνθρωπο Ρωμαῖο Διοικητὴ Ρικτιοβάρο, ὁ ὁποῖος ἐκάλεσε τὸν

Κουεντῖνο σὲ ἀνάκρισι:

- Πῶς ὀνομάζεσαι;

- Λέγομαι Χριστιανός, ὁ Πατέρας μου εἶναι Γερουσιαστὴς στὴν Ρώμη.  Ἔλαβα τὸ ὄνομα Κουεντῖνος.

- Πῶς; Ἕνας τόσο εὐγενὴς ἄνδρας κατήντησε νὰ πιστεύση σὲ τέτοιες δεσιδαιμονίες;

- Ἡ πραγματικὴ εὐγένεια  εἶναι νὰ εἶναι κανεὶς δοῦλος τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστις στὸν Χριστό μας δὲν εἶναι δεσιδαιμονία. Μᾶς ἀνεβάζει στὴν τελεία εὐτυχία μὲ τὴν γνῶσι τοῦ παντοκράτορος Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ Aὐτοῦ τοῦ γεννηθέντος πρὸ πάντων τῶν αἰώνων.

- Ἄφησε τὶς μωρίες αὐτὲς καὶ θυσίασε στοὺς Θεούς.

- Ποτέ! Οἱ θεοί σου εἶναι δαίμονες καὶ ἡ ὄντως μωρία εἶναι νὰ τοὺς λατρεύη κανείς.

- Θυσίασε, εἰ δὲ μὴ θὰ σὲ βασανίσω ἕως θανάτου.

- Δὲν φοβᾶμαι τίποτε. Ἔχεις ἐξουσία στὸ σῶμα μου, ἀλλὰ ὁ Χριστός μας θὰ σώσει τὴν ψυχή μου.

Ὁ τύραννος, μετὰ τὴν γενναία ὁμολογία τοῦ Μάρτυρος, παρέδωσε αὐτὸν στοὺς δημίους, γιὰ νὰ τὸν μαστιγώσουν.

Ὁ Θεὸς ὅμως ἐνεδυνάμωνε τὸν δοῦλο Του καὶ ἀκούσθηκε φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ: «Κουεντῖνε, ὑπόμεινον εἰς τέλος, ἐγώ εἰμι μετὰ σοῦ!». Πάραυτα, οἱ δήμιοι αὐτοῦ ἔπεσαν στὸ ἔδαφος.

Ὁ Ἅγιος ἐκλείσθη στὴν φυλακή, ἀπὸ τὴν ὁποία τὸν ἐλευθέρωσαν Ἅγιοι Ἄγγελοι. Ὁ Μάρτυς ἔτρεξε νὰ κηρύξη καὶ πάλι στὸ κέντρο τῆς πόλεως καὶ μετέστρεψε στὴν πίστι 600 ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐζήτησαν τὸ ἅγιο Βάπτισμα.

Ὁ τύραννος, πλήρης θυμοῦ καὶ μανίας, ἐδοκίμασεν ὅλα τὰ βασανιστήρια στὸ σῶμα τοῦ μακαρίου δούλου τοῦ Θεοῦ: τροχό, λάδι κοχλάζον, πίσσα, ἀναμμένες λαμπάδες...

Ὁ Μάρτυς ὅμως δὲν ἐκάμπτετο: «Ἀπάνθρωπε, υἱὲ τοῦ διαβόλου, τὰ βάσανά σου εἶναι γιὰ μένα ἀναψυχή»...

Τότε ὁ τύραννος σὲ ἕναν παροξυσμὸ ὠμότητος, παρήγγειλε νὰ περάσουν τὸ σώμα του μάρτυρος από πάνω έως κάτω με δύο σιδηρένιες σούβλες, και να μπήξουν καρφιά κάτω από τους όνυχές του.

“Ο Άγιος όμως έμενε ατάραχος και προσευχόμενος, χωρίς να αισθανθή τις οδύνες των φοβερών βασάνων, τις οποίες ήσθάνοντο όμως παραδόξως, αντί εκείνου, οἱ δήμιοί του...

Τελικὰ ὁ τύραννος ἀπεφάσισε νὰ μεταφέρη τὸν Μάρτυρα στὴν Ρένς. Στὸν δρόμο, στὴν πόλι Aὐγούστα (Augusta Viroman-duorum), ὅπως καὶ ἐνωρίτερα στὴν πόλι Μαρτεβίλ, ὁ Ἅγιος ἔκανε νὰ ἀναβλύση στὴν ὑπόγεια φυλακή του μία πηγὴ ὕδατος, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη ὕστερα πηγὴ ἰαμάτων.

Στὴν Aὐγούστα, ὁ Ρικτιοβάρος, μὴ ἀνεχόμενος πλέον τὴν ἀκτινοβολία τῆς ἁγιότητος τοῦ Μάρτυρος, ἐξέδωσε τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν καὶ νὰ ρίξουν στὸν ποταμὸ Σάμαρα (νῦν Σόμμε) τὴν σορὸ καὶ τὴν κεφαλή του.

Οἱ παρισταμένοι εἶδαν τότε τὴν ψυχή του νὰ πετάη στὸ οὐρανὸ σὲ μορφὴ λευκῆς περιστερᾶς καὶ ἄκουσαν φωνή: «Εὖ Κουεντῖνε, δοῦλε Μου ἀγαθέ, δέξου τὸν στέφανο, τὸν ὁποῖον σοῦ ἐτοίμασα. Ἰδοὺ καὶ οἱ Ἄγγελοι ἔρχονται γιὰ νὰ σὲ συνοδεύσουν».

Ἦταν ἡ 31η Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 287, ἐπὶ Γαΐου τοῦ εὐσεβοῦς Πάπα Ρώμης, καὶ τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ.

Πενήντα πέντε ἔτη ἀργότερα, μία εὐγενὴς Ρωμαία, ὀνόματι Εὐσεβία, ἡ ὁποία ἦταν τυφλή, εἶδε ἕνα ὅραμα, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς τῆς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ μεταβῆ στὴν Aὐγούστα, ὅπου θὰ εὕρη τὰ τίμια Λείψανα τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος καὶ θὰ ἀνακτήση δι᾿αὐτῶν τὴν ὅρασί της.

Πράγματι ἡ εὐσεβὴς δούλη τοῦ Θεοῦ μετέβη στὴν Aὐγούστα καὶ κατέβη στὸν ποταμὸ Σάμαρα. Ἐκείνη τὴν ὥρα ἀνεδύθησαν ἀπὸ τὰ ὕδατα ἡ ἱερὰ κεφαλὴ καὶ τὸ ὑπόλοιπο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς Εὐσεβίας ἠνοίχθησαν.

Ἀφοῦ ἀνεκομίσθησαν τὰ ἅγια Λείψανα, οἱ πιστοὶ ἀπεφάσισαν νὰ μεταφέρουν αὐτὰ στὴν πόλι Βερμάνδ. Ἀφοῦ ὅμως διήνυσαν μίαν μικρὰ ἀπόστασι, τὰ ἱερὰ Λείψανα ἔγιναν ὑπερβολικὰ βαρειά, ὥστε κατέστη ἀδυνατὸν νὰ προχωρήση ἡ ἅμαξα.

Συντόμως ἀνέγειραν ἐκεῖ οἱ πιστοὶ ἕνα παρεκκλήσιον καὶ ἔπειτα ἐκκλησίες ὅλο καὶ μεγαλύτερες, λόγῳ τῶν πολλῶν προσκυνητῶν, τοὺς ὁποίους ἡ φήμη τῶν ἀναριθμήτων καὶ ποικίλων θαυμάτων τοῦ ἐνδόξου Μάρτυρος προσείλκυε.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/31.html

<>