Εξομολόγηση του Οσίου Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου (+)
(Βρέθηκε στο αρχείο του μετά την κοίμηση του):
Δεν αγαπώ το Θεό με όλη μου την ψύχη, την καρδιά και την διάνοια.
Δεν έχω υπακοή στις εντολές του Κυρίου και δεν φυλάγω τις υποσχέσεις που έδωσα στο Βάπτισμα και στην κουρά μου ενώπιων του Θεού, των Αγγέλων , των Αγίων και των ανθρώπων.
Δεν προσεύχομαι και δεν μελετώ με προσοχή.
Στις ιερές Ακολουθίες και αγρυπνίες, ακόμη και την ώρα της Θείας Λειτουργίας, παρίσταμαι στο Ναό χωρίς φόβο, προσοχή και ευλάβεια.
Πολλές φορές έχω απρεπείς, αισχρούς, ακάθαρτους και βλάσφημους λογισμούς.
Δεν έχω μετάνοια αληθινή, ούτε πένθος ούτε δάκρυα.
Δεν εξομολογούμαι καθαρά και με συντριβή καρδιάς·
ούτε έχω αίσθηση ότι η εξομολόγησή μου γίνεται ενώπιων του Παντογνώστη Θεού, που είναι πανταχού πάρων και γνωρίζει τα πάντα, και τους λογισμούς και τα βάθη της καρδιάς μου.
Στο μυστήριο της Θ. Κοινωνίας προσέρχομαι αναξίως, χωρίς την πρέπουσα ετοιμασία, χωρίς φόβο Θεού, πίστη και αγάπη.
Δεν αγαπώ τον πλησίον όπως τον εαυτό μου.
Δεν έχω αγάπη ούτε τον πρέποντα σεβασμό στον πνευματικό μου πατέρα και στους προεστώτες του Μοναστηριού.
Δεν έχω τέλεια υπακοή και εγκοπή του θελήματός μου.
Είμαι υπερήφανος, αντίλογος, κενόδοξος, αθρωπάρεσκος, φίλαυτος, φλύαρος• αργολογώ, πολυλογώ, αστεΐζομαι και γελώ για ανόητα πράγματα, καταλαλώ, κατακρίνω, κατηγορώ, ψεύδομαι, συκοφαντώ, θυμώνω, οργίζομαι και μνησικακώ.
Δεν έχω εγκράτεια, υπομονή, πραότητα, ταπείνωση.
Είμαι κοιλιόδουλος, γαστρίμαργος, λαθροφάγος, ιδιόρρυθμος, ακατάστατος.
Αμαρτάνω με όλες μου τις αισθήσεις
(όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση και αφή)
Αμαρτάνω με λόγια και έργα, με τη θέληση μου και χωρίς αυτή, με γνώση ή άγνοια, με το νου μου και τη διάνοια· είμαι αμελής και οκνηρός και για αυτό έχω πολλές φορές κακές και αισχρές επιθυμίες, άτοπους, αισχρούς ακάθαρτους, υπερήφανους λογισμούς.
Για αυτές τις αμαρτίες που εξομολογήθηκα,
πάτερ,
ενώπιων του Θεού και ενώπιόν σου,
και για άλλες αναρίθμητες που από λήθη
ή άγνοια παρέλειψα να εξομολογηθώ
ζητώ από το Θεό συγχώρηση.
<>
Οἱ κλέφτες παληά, πεταλώνανε τά ἄλογά τους ἀνάποδα, ὥστε νά παραπλανοῦν τούς διῶκτες τους, πού ἔψαχναν τά χνάρια τους. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ σατανάς, συνήθιζε νά λέη ὁ Ἅγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος τῆς Πάτρας (†1964). Φορεῖ τά παπούτσια του ἀνάποδα καί μᾶς μπερδεύει. Καί ὅταν μπαίνη στήν καρδιά μας καί ὅταν προσποιῆται ὅτι τάχα φεύγει. Γι᾽ αὐτό χρειάζεται λαγωνικό γιά νά τόν πιάσης. Καί τέτοιο λαγωνικό εἶναι ὁ καλός ἐξομολόγος (Πνευματικός).
Ὅπως τά πουλάκια δέν ἐπιστρέφουν πάλι, ὅταν βροῦν τή φωλιά τους χαλασμένη, ἔτσι καί οἱ δαίμονες φεύγουν γιά πάντα ἀπ᾽ αὐτούς πού ἐξομολογοῦνται συχνά, διότι ἔτσι τούς χαλοῦν τίς φωλιές καί τίς παγίδες.
«Ἡ πικρία εἶναι δηλητήριο πού ἄν δέν φύγη μέ τήν προσευχή καί τήν ἐξομολόγησι, δημιουργεῖ συναισθηματική καταστροφή καί διαλύει τίς σχέσεις».
<>
«Κάποτε ἕνας ἱερέας ἐπισκέφθηκε ἕνα ἀνθρακωρυχεῖο. Ἐνῶ τόν ξεναγοῦσαν στίς κατάμαυρες στοές τοῦ ὀρυχείου, κάποια στιγμή βλέπει ἕνα ὡραιότατο κατάλευκο λουλούδι νά ἔχη φυτρώσει στήν ἄκρη μιᾶς στοᾶς. Ξαφνιασμένος ρωτᾶ τό συνοδό του: “Πῶς μπόρεσε νά διατηρηθῆ αὐτό τό ἄνθος ἐδῶ μέσα;”. “Ρίξε λίγη καρβουνόσκονη καί θά δῆς”, ἦταν ἡ ἀπάντησι. Ὁ ἱερέας πρόθυμα ὑπάκουσε. Καί ἔκπληκτος διαπίστωσε, πώς μόλις ἡ μαύρη σκόνη ἄγγιξε τά ἄσπρα ἀνθοπέταλα, γλύστρησε στό ἔδαφος, χωρίς νά ἀφήση οὔτε ἴχνος βρωμιᾶς πάνω τους. Τί συνέβαινε; Τό ἄνθος ἦταν τόσο λεῖο καί γυαλιστερό, πού ἡ καρβουνόσκονη δέν μποροῦσε νά κολλήση πάνω του!
Κατά παρόμοιο τρόπο, ὁ καθένας μας μπορεῖ νά κάνη τήν καρδιά του τόσο λευκή καί στιλπνή, ὥστε νά μή μπορῆ νά κολλήση πάνω της οὔτε ἡ παραμικρή ἁμαρτία ἀπό τό ἀνθρακωρυχεῖο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἀρκεῖ νά ἀκούη μέ προσοχή τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί νά λευκαίνη καί νά ἁγιάζη τήν καρδιά του μέ τήν Ἐξομολόγησι καί τή θεία Κοινωνία»(περ. Λχ, φ. 76, 1).
<>
<<<
Ἀμόλυντε Κύριε, πού καταδέχεσαι νά μᾶς πλύνης μέ τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως. Πόση ἀνακούφισι νιώθω ὕστερα ἀπό κάθε Ἐξομολόγησι! Πόσο δυστυχεῖς, ὅσοι δέν ξέρουν ἀκόμη αὐτό, τό μοναδικό παυσίπονο. Χθές ἐξομολογήθηκα. Μά μήπως σήμερα εἶμαι ἅγιος; Δυστυχῶς κάθε λεπτό ἔχει καί τή δική του μαυρίλα. Ἕνα μέ παρηγορεῖ, ὅτι ὑπάρχει ἡ βάσι, ἡ ἐλπίδα στόν Ἰησοῦ, ἡ ἐκζήτησι τοῦ Ἐλέους Του.
<>
Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ἕνας νέος εἶχε φτάσει σέ τόσο μεγάλη ἀπελπισία, ὥστε ἀποφάσισε νά αὐτοκτονήση. Ἐξομολογεῖται σ᾽ ἕνα Πνευματικό. Ἀκούει τόν Πνευματικό μέ προσοχή πού τοῦ λέει:
—Ἐσύ εἶσαι ὑπεύθυνος ὁ ἴδιος γιά τήν κατάστασί σου. Ἡ ψυχή σου κοντεύει νά πεθάνη ἀπό πεῖνα. Ἔμαθες νά ἐνδιαφέρεσαι καί νά φροντίζης πῶς νά θρέψης τό σῶμα σου. Καί ποτέ σου δέν ἐνδιαφέρθηκες γιά τήν τροφή τῆς ψυχῆς σου πού ἔχει πολύ πιό περισσότερη ἀνάγκη ἀπ᾽ τό σῶμα σου. Ἡ ψυχή σου πεθαίνει ἀπ᾽ τήν πεῖνα! Φάε καί πιές τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, παιδί μου. Ἔτσι μόνο θά ἀναζωογονηθῆ ἡ ψυχή σου καί θά γλυτώση ἀπ᾽ τόν αἰώνιο θάνατο.
Πείθεται ὁ νέος ἀπ᾽ τόν Πνευματικό καί φεύγει γιά νά συνεχίση μέ θάρρος καί νέα δύναμι τή ζωή καί ἔτσι σώζεται»(ΒΣ, 6).
<>
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας (+1982): «Ὅταν πρωτοεξομολογήθηκα πρίν 30 χρόνια, τό 1950 στήν Τῆνο, εἶχα γράψει τίς ἁμαρτίες μου σέ ἕξι γεμάτες κόλλες ἀναφοράς!
Καί εἶχα καί ἄλλες ἁμαρτίες, πού τίς θυμήθηκα μεταγενέστερα.
Τόσες πολλές ἁμαρτίες εἶχα κάνει!
Δέν εἶχα ἀφήσει τίποτε ὄρθιο καί εἶχα μαζέψει ὅλη τή βρωμιά καί τήν δυσωδία τοῦ κόσμου στήν ψυχή μου...
Καί ὅμως ὁ Θεός περίμενε τή μετάνοιά μου, διότι γνώριζε ὅτι θά ἐπέστρεφα κάποτε, ὥστε νά μέ χρησιμοποιήση ἀργότερα, στή διακονία Του, βοηθώντας τόν συνάνθρωπό μου...
Μπορῶ, λοιπόν, ἐγώ νά μήν ὁμολογῶ καί νά μήν λέω ποιός ἤμουν καί πῶς ὁ Χριστός μέ ἔκανε;
Ἄν ἦταν δυνατόν νά μάθετε τή ζωή μου καί τήν ἐπιστροφή μου στό Χριστό, δέν θά σᾶς ἔπιανε ὁ ὕπνος ποτέ σας!
Ὁ Θεός χάλασε πολλά ζευγάρια παπούτσια γιά νά μέ συλλάβη...
Καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, κάποτε τόν συνέλαβε ὁ Θεός.
Ἄλλον τόν ἔπιασε ἀπό ἕνα πένθος,
ἄλλον ἀπό ἕνα σεισμό,
ἄλλον ἀπό ἕνα καρκίνο,
ἄλλον ἀπό ἕνα πόλεμο...
Καί αὐτό πρέπει νά διηγῆται καί νά ὁμολογῆται ἀπ᾽ τό καθένα.
Κανένας δέν πηγαίνει μέ τριαντάφυλλα στό χέρι στό Χριστό».
<>
«Κάποια μοναχή πήγε στήν Κηφισιά καί πήρε ἕνα ταξί, γιά νά ἀνέβη στήν Ἱ. Μονή Ἁγ. Παντελεήμονα Ν. Πεντέλης.
Ὁ ταξιτζής, πού τήν μετέφερε, εἶχε ἀκούσει γιά τόν π. Σίμωνα Ἀρβανίτη καί ρώτησε τήν μοναχή γιατί ἀνεβαίνει ἐπάνω.
Ἐκείνη τοῦ εἶπε ὅτι πηγαίνει, γιά νά ἐξομολογηθῆ. Ὅταν ἄκουσε αὐτό ὁ ταξιτζής, τή ρώτησε μέ ἔκπληξι:
—Τί ἁμαρτίες ἔχεις ἐσύ πού εἶσαι μοναχή;
Ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε πώς ὅλοι ἔχουμε ἁμαρτίες.
Ὅταν ἔφτασε κοντά στό μοναστήρι, ἡ ἄσφαλτος τελείωνε καί ἄρχιζε ὁ χωματόδρομος, πού ήταν χαλασμένος, καί εἶπε ἡ μοναχή νά τήν ἀφήση ἐκεῖ, ἀλλά ὁ ταξιτζής τῆς εἶπε:
—Θά σέ πάω μέχρι τό Μοναστήρι.
Ὅταν ἔφτασαν, ἡ μοναχή τοῦ εἶπε νά περάση στήν κουζίνα νά πάρη ἕνα καφέ. Μόλις τελείωσε ἡ μοναχή τήν ἐξομολόγησί της, εἶπε στόν ταξιτζή:
—Θέλεις νά πᾶς μέσα νά πῆς καμμιά λέξι νά ἐξομολογηθῆς καί νά πάρης τήν εὐχή του;
Ὁ ταξιτζής δέχτηκε, μπῆκε μέσα, πῆρε τήν εὐχή του καί ἄρχισε νά ἐξομολογῆται.
Σηκώθηκε νά φύγη, ἀλλά ἡ πόρτα τοῦ κελλιοῦ δέν ἄνοιγε.
Ὁ ταξιτζής λέει στό Γέροντα:
—π. Σίμων, ἡ πόρτα τοῦ κελλιοῦ δέν ἀνοίγει.
Ὁ Γέροντας τοῦ ἀπάντησε:
—Παιδί μου, δέν ἔχεις ἐξομολογηθῆ ὅλες τίς ἁμαρτίες· γι᾽ αὐτό δέν ἀνοίγει.
Ὁ ταξιτζής τά ἔχασε, συγκινήθηκε καί ἐξομολογήθηκε ὅλες τίς ἁμαρτίες του. Ἀφοῦ εἶδε ὁ Γέροντας ὅτι τά εἶπε ὅλα, τοῦ διάβασε τήν εὐχή.
Ὅταν σηκώθηκε νά φύγη, δέν πρόλαβε νά πιάση τήν πόρτα καί ἄνοιξε μόνη της. Μόλις βγῆκε ἔξω τόν ρώτησε ἡ μοναχή:
—Πῶς σοῦ φάνηκε ὁ παππούλης;
—Τί νά σοῦ πω; Εἶχες δίκαιο, αὐτός εἶναι ἅγιος ἄνθρωπος, καί τῆς διηγήθηκε ὅ,τι συνέβη.
Τῆς εἶπε, ἐπίσης:
—Εὐχαριστώ πάρα πολύ πού μοῦ εἶπες νά ἐξομολογηθῶ, γιατί ἀναπαύτηκε ἡ ψυχή μου, ἀισθάνομαι ἄλλος ἄνθρωπος καί φεύγω ἀπό δῶ ὄχι ὅπως ἦρθα, ἀλλά σάν νά ἔχω φτερά καί πετάω».
<>
Ἅγ. Ἄνθιμος τῆς Χίου: «Ἡ στοργή τοῦ πνευματικού πατέρα εἶναι πολύ ἀνώτερη ἀπό τοῦ σαρκικοῦ. Διότι πολλές φορές ὁ σαρκικός πατέρας μπορεῖ νά σέ παραδώση στήν κόλασι, ἐνῶ ὁ πνευματικός πατέρας ἔχει νά σέ πάη στήν αἰώνια ζωή».
<>
π. Ἀνανίας Κουστένης: «Κάποτε, πῆγε ἕνας φτωχοντυμένος καί ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος νά ἐξομολογηθῆ σ᾽ ἕνα περίφημο πνευματικό τῆς ἐποχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος εἶχε τέτοια συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, τέτοιο προβληματισμό καί πόνο, πού ο καλός πνευματικός θεώρησε σωστό νά τοῦ συστήση νά διαβάση βιβλία τοῦ Παπαδιαμάντη γιά ν᾽ ἀναθαρρήσει καί νά γεμίση πίστι.
Ὁ ταπεινός πληγωμένος ἄνθρωπος εὐχαρίστησε καί ἔφυγε.
Ἔπειτα ἀποδείχτηκε ἐν καιρῷ πώς ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Παπαδιαμάντης!»(https://trelogiannis.blogspot.com).
<>
No comments:
Post a Comment