«Οι αδελφές θέλουν ώστε εσείς να εκδιώξετε το πνεύμα της ορθοδοξίας από μένα»
Πώς μία Ρωμαιοκαθολική ηγουμένη έγινε Ορθόδοξη μοναχή
Άννα Μπερσένεβα-Σάνκεβιτς
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, σ’ ένα από τα Ορθόδοξα μοναστήρια της Ανατολικής Πολωνίας, η πρώην Καθολική ηγουμένη και εκκλησάρισσα μίας Μονής του Τάγματος των Καρμελιτών εκάρη ορθόδοξη μοναχή με το όνομα Μελάνια. Η πορεία της προς την Ορθοδοξία είναι γεμάτη από ξαφνικές στροφές. Η αδελφή Μελάνια τόλμησε να μιλήσει γι’ αυτά τα γεγονότα μετά από κάμποσο καιρό. Όταν το πήρε απόφαση, μας παρακάλεσε να δημοσιεύσουμε την ιστορία της χωρίς τη φωτογραφία της.
* * *
Οι πρόγονοί μου από την πλευρά του πατέρα μου είναι από τη Δυτική Πολωνία και είναι καθολικοί. Οι γονείς της μητέρας μου ήταν ιδιοκτήτες γης δίπλα στον ποταμό Νέμαν (σήμερα στην περιοχή της Λευκορωσίας) και ανήκανε σε οικογένεια μικροευγενών. Όλοι οι συγγενείς μου, που μένουν τώρα στο Μινσκ, ομολογούν την ορθόδοξη πίστη και είμαι χαρούμενη πολύ με το γεγονός ότι στην οικογένειά μου υπάρχουν όχι μόνο καθολικοί αλλά και ορθόδοξοι!
Οι παππούδες μας, όταν ήθελαν να συζητήσουν κάτι κρυφά από εμάς, τα εγγόνια τους, άρχιζαν να μιλούν Ρωσικά. Η οικογένειά μας ήταν καλή. Ομολογούσαμε τον Καθολικισμό, επισκεπτόμασταν καθολική εκκλησία, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορώ να γίνω μοναχή. Αγαπούσα πολύ τον Θεό, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο Θεός θα θελήσει να φέρει στο μοναστήρι Του έναν τέτοιο άσχημο άνθρωπο, όπως εγώ! Ήμουν 20 χρονών, όταν ένας γνωστός μου καθολικός ιερέας, καθηγητής της Βίβλου, ετοιμαζόμενος να πάει σ’ ένα επιστημονικό συνέδριο, μου πρότεινε να πάω κι εγώ μαζί του. Μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω δυο-τρεις μέρες σε μοναστήρι, να προσευχηθώ εκεί και να γυρίσω σπίτι. Δέχτηκα την πρόταση αυτή. Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη σε μοναστήρι. Οι αδελφές εκεί μου έκαναν διάφορες σοβαρές ερωτήσεις κι εγώ νόμιζα ότι ρωτούν το ίδιο σε όλους. Την τρίτη μέρα κανόνισαν το ραντεβού μου με την καθηγούμενη της μονής. Από εκείνην άκουσα την εξής ερώτηση: «Πότε θα μετακόμεις σ’ εμάς;». Δεν ρώτησε αν το ήθελα, αλλά ρώτησε «πότε;». Κι εγώ σκέφτηκα ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Κύριος με ειδοποίησε για το θέλημά Του. Παρ’ όλα αυτά, τους ενημέρωσα ότι είμαι ακόμα φοιτήτρια και σπουδάζω πολωνική φιλολογία. Αυτές, όμως, μου είπαν πως πρέπει να παρατήσω τις σπουδές και ότι, αν χρειαστεί στη συνέχεια, θα με στείλουν να σπουδάσω αλλού. Όλα αυτά μου φάνηκαν πολύ σοβαρά κι εγώ τους απάντησα: «Θα έρθω σ’ ένα μήνα».
Όταν οι γονείς μου έμαθαν αυτά τα νέα, βρέθηκαν σε σύγχυση. Παρ’ όλα αυτά, σ’ έναν μήνα πήγα στο μοναστήρι κι έμεινα εκεί για δύο μήνες. Οι αδελφές συμμετείχαν ευρέως σε φιλανθρωπικό έργο. Βοηθούσαν σε νοσοκομεία και σε σχολεία, πήγαιναν στην Αφρική να ταΐζουν τους πεινασμένους κ.τ.λ. Προς το τέλος της δεύτερης χρονιάς μου, ο πνευματικός της μονής με ευλόγησε να μετακομίσω σε άλλο μοναστήρι, πιο κλειστό. Κατά τη γνώμη του, μου ήταν ωφέλιμο να μείνω στην εγκλείστρα. Όταν το ανακοίνωσα στην καθηγουμένη, εκείνη είπε αναστενάζοντας: «Φοβόμουν αυτήν τη συζήτηση. Είχα προαίσθηση ότι θα σε στείλουν αλλού». Έτσι, εκπληρώνοντας την ευλογία, βρέθηκα στο μοναστήρι των Καρμελιτών. Εκεί εκάρην μοναχή και, με την πάροδο του χρόνου, χειροθετήθηκα ηγουμένη. Στο μοναστήρι ήμουν εκκλησάρισσα και καθοδηγούσα νέες αδελφές. Πέρασα 18 χρόνια της ζωής μου στο μοναστήρι του Τάγματος των Καρμελιτών.
Μια φορά ήρθε στο μοναστήρι μας ένας Πολωνός κληρικός, με πρόταση να ιδρυθεί μία αδελφότητα των Καρμελιτών στο Ουσόλιε, της περιοχής του Ιρκούτσκ. Εκεί κάποτε υπήρχε μία πολωνική κοινότητα και γι’αυτό, τόσο οι πεθαμένοι όσο και οι ζώντες, είχαν ανάγκη προσευχής. Κανείς δεν ήθελε να πάει εκεί, γιατί οι αδελφές αυτού του Τάγματος περνούν όλη τη ζωή τους (με σπάνιες εξαιρέσεις) μέσα στο μοναστήρι τους και ούτε καν βγαίνουν έξω. Το να πάει κάποια στη Σιβηρία σημαίνει να μην επιστρέψει ποτέ πίσω στην Πολωνία. Μάλλον εύκολα μπορείτε να υποθέσετε ότι καμία από τις αδελφές δεν ήθελε να πάει. Κι εγώ σκέφτηκα ότι προφανώς πρέπει να πάω εγώ. Εντάξει! Έπρεπε να γνωρίζω τον τόπο όπου σκόπευα να μένω κι έτσι πήρα την ευλογία να ξεκινήσω τη μελέτη της ιστορίας της Ρωσίας και της Ορθοδοξίας. Η Ρωσία έχει πολλούς Αγίους, στους οποίους μπορεί κανείς ν’ απευθυνθεί και να παρακαλέσει για βοήθεια.
Μου συνέστησαν τον ορθόδοξο εκδοτικό οίκο “Bratczyk” στην Πολωνία. Αρχίσαμε την αλληλογραφία μας και ο “Bratczyk” με βοήθησε, αποστέλλοντάς μου πολλά ορθόδοξα βιβλία και πολλές εικόνες. Όποια απορία είχα, μου έστελναν αμέσως κάποιο βιβλίο ή φυλλάδιο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Κι ένα πράγμα που με εξέπληξε ήταν ότι σ’ όλα αυτά τα βιβλία γράφονταν απλά πράγματα. Στην αρχή με σάστιζε αυτό το πράγμα, αλλά στη συνέχεια, μετά την προσευχή, όλες οι «πανέξυπνες» ιδέες, που είχα, εξαφανίζονταν από το μυαλό μου και παρέμεναν μόνο αυτά τα απλά κείμενα. Μου άρεσε να μελετώ φιλοσοφικά βιβλία. Διάβαζα Ντοστογιέφσκι και Φλορένσκι από μετάφραση. Απολάμβαινα δύσκολα βιβλία, αλλά τα απλά βιβλία κάνουν τον άνθρωπο αλλιώτικο, μεταφέρουν το άγγιγμα του Αγίου Πνεύματος.
Ο εκδότης του “Bratczyk”, ο Μάρεκ Γιακιμιούκ, έφερνε Ρώσους στο μοναστήρι μας. Μια φορά μας επισκέφτηκε ο Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος (Γιουράσοβ) με τις αδελφές από ένα ορθόδοξο μοναστήρι στην πόλη Ιβάνοβο. Μιλούσαμε από τα κάγκελα. Ο πατήρ Αμβρόσιος μας ρώτησε: «Αδελφές, υπάρχουν στιγμές, που είσαστε θυμωμένες μεταξύ σας;» Και μετά συζητούσαμε για πολλή ώρα το πάθος του θυμού. Με απλά παραδείγματα, ο πατήρ Αμβρόσιος μας εξήγησε πώς πρέπει να παλεύουμε με τους πειρασμούς και πώς ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας. Τα λόγια του έμπαιναν κατ’ ευθείαν μέσα στην καρδιά. Οι αδελφές μας κάθονταν κι έκλαιγαν, τόσο δυνατό ήταν το Άγιο Πνεύμα μέσα στα λόγια του. Μια απόκοσμη ομορφιά! Ήμουν πολύ ευτυχισμένη να βλέπω αυτά τα δάκρυα στα μάτια των αδελφών μου.
Διαβάζοντας ορθόδοξα βιβλία, είχα μια απορία, την οποία ήθελα πολύ να λύσω. Έγραψα ένα γράμμα στον Μάρεκ: «Διαβάζω τους παλιούς γέροντες και διαβάζω τον σύγχρονό μας, τον γέροντα Παΐσιο Αγιορείτη. Τους χωρίζουν αιώνες, αλλά δεν αισθάνομαι μεγάλη διαφορά μεταξύ τους! Πώς γίνεται;». Η απάντηση του Μάρεκ έγινε το πρώτο μου βήμα προς την Ορθοδοξία. Έγραψε το εξής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι συνέχεια των παραδόσεων των πατέρων μας. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία όλοι είναι ζωντανοί!». Πήγα στον καθολικό πνευματικό μου και τον ρώτησα: «Τι γίνεται σ’ εμάς; Γιατί οι παλιοί γέροντες είναι ένα κομμάτι της ιστορίας για εμάς και όχι πραγματικότητα;» Και ο πνευματικός μου απάντησε ότι ζούμε σε νέο κόσμο. «Μα το Ευαγγέλιο γράφτηκε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, άραγε έχασε την επικαιρότητά του;», είπα εγώ. Κανείς δεν ήξερε πώς να μου απαντήσει. Στη συνέχεια πολλοί άνθρωποι, με τους οποίους είχα στενές επαφές, απομακρύνθηκαν από μένα, έχασα πολλούς φίλους, και αυτό το γεγονός ήταν οδυνηρό για μένα.
Εκείνην την περίοδο με στήριξαν ο πατήρ Αμβρόσιος και η μοναχή Μαρία από τα Ιεροσόλυμα. Μια φορά η Ζάνα Μπιτσέβσκαγια[1] ήρθε στην Πολωνία να δώσει συναυλίες. Την περιοδεία της τραγουδίστριας διοργάνωσε ο Μάρεκ Γιακιμιούκ. Ήξερα και αγαπούσα τα τραγούδια της Ζάνα και γι’ αυτό παρακάλεσα τον Μάρεκ να της διαβιβάσει τους χαιρετισμούς μου. Για κάποιο λόγο ο Μάρεκ δεν με κατάλαβε σωστά και του φάνηκε ότι προσκαλώ τη Ζάνα για επίσκεψη. Μετά από λίγο μου τηλεφώνησε η μάνατζέρ της. Δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ ότι μια τέτοια τραγουδίστρια μπορεί να έρθει στο μοναστήρι μας! Για εμάς, τους Πολωνούς, η Μπιτσέβσκαγια, ο Βισότσκι και ο Οκουτζάβα αποτελούν ενσαρκωμένη στα τραγούδια τη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, αποδείχτηκε ότι η μάνατζερ είχε σπουδάσει στο σχολείο μαζί με τη μητέρα μου και η μητέρα μου τη βοηθούσε με τον άρρωστο αδερφό της. Της είπα ότι η μητέρα μου πέθανε και η μάνατζερ στενοχωρήθηκε πολύ. «Θα σας επισκεφτούμε στο μοναστήρι σας», αποφάνθηκε εκείνη.
Η Ζάνα κι εγώ γίναμε αμέσως φίλες και είμαστε σ’ επαφή μέχρι σήμερα. Οι Ρώσοι είναι τόσο καλοί! Τους νιώθω σαν δικούς μου ανθρώπους. Τα τραγούδια της Ζάνα είναι γεμάτα με αγάπη προς τη Ρωσία! Η Ζάνα δεν είναι μια κοσμική τραγουδίστρια, αλλά είναι βαθιά πιστός άνθρωπος. Τα τραγούδια της για ’μένα εκπέμπουν το Ορθόδοξο πνεύμα. Όπως ξέρουν να ξεπερνούν τις δοκιμασίες οι Ρώσοι, μάλλον, δεν ξέρει κανένας άλλος. Οι συναντήσεις με διάφορους Ρώσους μ’ επηρέασαν πάρα πολύ, ήταν σαν τα δώρα του Θεού.
Η τελευταία χρονιά στο μοναστήρι των Καρμελιτών ήταν πολύ δύσκολη για μένα. Καταλαβαίνω τις αδελφές, γιατί δεν ήθελαν να χαθώ στην πλάνη μου. Φυσικά, τους φάνηκε παράξενο το γεγονός ότι μια καθολική ηγουμένη θέλει να προσηλυτιστεί στην Ορθοδοξία, να φύγει στη Ρωσία (στην αντίληψή μας η Ορθοδοξία και η Ρωσία ήταν το ίδιο πράγμα). Τον Ιούλιο του 2010 προέκυψε μια δύσκολη κατάσταση μεταξύ της καθηγουμένης και των αδελφών της μονής, επενέβησαν ακόμη και οι εκκλησιαστικές αρχές. Συνέβαλα στη λύση αυτού του προβλήματος και όλα τελείωσαν μ’ επιτυχία. Η καθηγουμένη της μονής μού πρότεινε να ξεκουραστώ. Παρ’ όλο που στους Καρμελίτες δεν επιτρέπεται να βγαίνουν έξω ποτέ, εμένα μου δόθηκε η άδεια να πάω σε άλλο μοναστήρι για μια μέρα, να προσκυνήσω τους Αγίους. Αποφάσισα αμέσως ότι θα πάω σε κάποιο ορθόδοξο μοναστήρι, γιατί ήθελα πάρα πολύ να παρουσιαστώ στη Θεία λειτουργία σε ορθόδοξο ναό, για πρώτη φορά στη ζωή μου! Όμως δεν το εκμυστηρεύτηκα στην καθηγουμένη, γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να μου το απαγορεύσει κι εγώ δεν θα μπορούσα να την παρακούσω. «Θ’ αποκαλύψω πού πήγα, όταν επιστρέψω», απάντησα με υπεκφυγές. Η καθηγουμένη κατάλαβε πού θα πάω, αλλά σιώπησε.
Κανόνισα με τον Μάρεκ Γιακιμιούκ να με υποδεχθεί στον σταθμό και να με πάει στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Μπελοστόκ. Μπήκα στον ναό και με πήραν τα δάκρυα. Εκείνην τη στιγμή έγινε απολύτως σαφές ότι το κάλεσμά μου είναι η Ορθοδοξία. Μετά το Μπελοστόκ πήγαμε στο μοναστήρι της Γέννησης της Θεοτόκου στο Ζβέρκι. Ήταν 12 Ιουλίου, η ημέρα της εορτής των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι την ίδια μέρα τιμάται η μνήμη του αγαπημένου μου ορθοδόξου Αγίου, του Γέροντος Παϊσίου! Διάβασα όλα τα βιβλία του, όσα κατάφερα να βρω, και μέσα μου τον θεωρούσα πνευματικό πατέρα μου. Μίλησα με την καθηγουμένη εκείνης της μονής, η οποία με ρώτησε πότε να ξανάρθω. Ακούστηκε σαν τη φωνή του Θεού, όπως τότε, όταν με ρώτησαν στο καθολικό μοναστήρι: «Πότε θα μας ξανάρθεις;». Έτσι και τώρα, ο Κύριος αποκάλυψε το θέλημά Του. Ήξερα ότι δεν πρέπει να ψάξω για μοναστήρι, ο Θεός μού το είχε ήδη δώσει.
Μετά την επιστροφή μου στο μοναστήρι των Καρμελιτών, οι αδελφές με αντιμετώπισαν εχθρικά. Η καθηγουμένη δεν κατάφερε να κρατήσει μυστικό το μέρος όπου πήγα. Με κλείδωσαν στο κελλί για μερικούς μήνες. Μόνο κάποιες αδελφές, τις οποίες κάποτε είχα υπό την καθοδήγησή μου, με παρηγορούσαν. Τον Δεκέμβιο μ’ έστειλαν στην ψυχιατρική κλινική μιας καθολικής κοινότητας. Οι αδελφές-Καρμελίτες υπολόγιζαν πως οι γιατροί εκεί θα επιβεβαιώσουν την ανικανότητά μου. Οι εξετάσεις διήρκεσαν επί τέσσερις μήνες και στο τέλος με πήγαν σ’ έναν καθολικό ιερέα με κύρος, γνωστό ως ειδικό για εξορκισμό. Όταν μείναμε στο δωμάτιο μόνο οι δυο μας, με ρώτησε:
– Αδελφή, γιατί ήρθες σ’ εμένα;
– Μ’ έφεραν, για να εκδιώξετε τον δαίμονα από μέσα μου.
– Αδελφή, προσεύχομαι για εσάς, αλλά δεν έχετε κανένα κακό πνεύμα μέσα σας. Τι άλλο θέλει η αδελφή;
Ξέσπασα σε κλάματα και ομολόγησα:
– Αυτές θέλουν, ώστε εσείς να εκδιώξετε το πνεύμα της ορθοδοξίας από μένα.
Ο ιερέας σιωπούσε και προσευχόταν με κομποσχοίνι. Μετά από λίγο πρόφερε:
– Η αδελφή ήρθε σε λάθος διεύθυνση. Έχω ολοκληρώσει τη διδακτορική μου εργασία για την Ευχή του Ιησού. Στο κελλί μου τελειώνω την αγιογράφηση της εικόνας «Άγιον Μανδήλιον» και σκοπεύω να επισκεφτώ το Ποτσάεβ, για να ζήσω την εμπειρία των ορθοδόξων μοναχών στον εξορκισμό.
Η συζήτησή μας τελείωσε με το γεγονός ότι έλαβα την ευλογία εκείνου του καθολικού ιερέα να προσηλυτιστώ στην Ορθοδοξία. Το εξέλαβα σαν το θαύμα του Θεού.
Γίναμε φίλοι με τους υπαλλήλους του καθολικού νοσοκομείου και μάλιστα αγαπημένοι. Αυτοί ειδοποίησαν τις αδελφές-Καρμελίτες ότι είμαι υγιής και δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να παραμείνω κι άλλο εκεί. Τους είπαν, επίσης, ότι πέρασα όλες τις πιθανές εξετάσεις και το να με διαγνώσουν ως τρελή θα ήταν ψέμα και δεν ήθελαν να διαπράξουν αυτήν την αμαρτία. Στο νοσοκομείο μ’ επισκέφτηκαν οι αδελφές-Καρμελίτες και κάποιοι καθολικοί ιερείς, προσπαθώντας να με πείσουν να μην προσηλυτιστώ στην Ορθοδοξία. Κάθε μέρα είχα διάφορες επισκέψεις και συζητήσεις, αλλά τους έλεγα και ξαναέλεγα ότι δεν θα επιστρέψω στο μοναστήρι. Ήταν δύσκολη περίοδος για μένα, αλλά κάθε φορά παρακαλούσα τον Κύριο να μου δίνει τις δυνάμεις για μια ωρίτσα ή για ένα λεπτό. Και ο Κύριος με βοηθούσε ν’ αντέξω. Τελικά, ο πατέρας μου με τον αδελφό μου ήρθαν στο νοσοκομείο και με πήγαν στο σπίτι.
Αφού ξεκουράστηκα στο σπίτι, στις 4 Μαΐου πήγα στο μοναστήρι Ζβέρκι. Ήξερα ότι η αγαπημένη μου Ζάνα Μπιτσέβσκαγια εκτιμά ιδιαίτερα τον βασιλιά-μάρτυρα Νικόλαο Β΄. Στην αρχή είχα μια περίπλοκη στάση απέναντι στην προσωπικότητά του και γι’ αυτό προσευχόμουν σε αυτόν, να με βοηθήσει να επιλύσω το πρόβλημα. Στις 16 Ιουλίου προσηλυτίστηκα στην Ορθοδοξία και η πρώτη μου κοινωνία έλαβε χώρα στις 17 Ιουλίου, την ημέρα μνήμης της Βασιλικής Οικογένειας! Όταν το έμαθα, αυτό το γεγονός με εξέπληξε πολύ. Για μερικά χρόνια ήμουν στο μοναστήρι ως δόκιμη. Ύστερα έγινα ρασοφόρα και αυτήν τη χρονιά, κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εκάρην μοναχή. Η πορεία μου ήταν ελικοειδής και δύσκολη κι όμως είμαι σίγουρη ότι ο ίδιος ο Θεός με οδηγούσε. Στις μέρες μας προσεύχομαι να υπάρχει αγάπη μεταξύ της Ρωσίας και της Πολωνίας. Ο Διάβολος σπέρνει εχθρότητα μεταξύ μας, αλλά εγώ πιστεύω ότι ο Κύριος θα βοηθήσει να το ξεπεράσουμε!
Άννα Μπερσένεβα-Σάνκεβιτς
<>
Ιερομόναχος Αϊντάν (Κέλερ): «Για πρώτη φορά, περνώντας το κατώφλι του ορθόδοξου ναού, κατάλαβα ότι θα ζήσω και θα πεθάνω σ’ αυτήν την πίστη». Μέρος Α
Ντμίτρι Ζλόντορεβ
Μια φορά τιμήθηκα από τον Θεό με κάτι σαν θαύμα, να επισκεφτώ το μοναστήρι του ουράνιου προστάτη μου, του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Μέχρι στιγμής είναι το μοναδικό ανδρικό μοναστήρι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας κοντά στην Ουάσιγκτον. Βρίσκεται σε μια κανονική κατοικία, την οποία οι μοναχοί, που είναι όλοι αγγλόφωνοι, τη διαμόρφωσαν σύμφωνα με τις ιδέες τους. Μετά τη Λειτουργία, άκουσα απροσδόκητα τους ήχους ενός πιάνου. Στη γωνία της τραπεζαρίας, χωρίς κανέναν λόγο, έπαιζε πιάνο ένας μοναχός, ο οποίος μόλις πριν λίγο τελούσε την ακολουθία. Πιάσαμε την κουβέντα και ο πατήρ Αϊντάν (Κέλερ) συμφώνησε να μιλήσει για την πορεία του προς την Ορθοδοξία.
* * *
– Πάτερ Αϊντάν, είστε Αμερικάνος, αλλά μιλάτε τέλεια Ρωσικά. Όμως βρισκόμαστε στις ΗΠΑ, άρα εσείς διαλέγετε σε ποια γλώσσα θα επικοινωνούμε.
– Τα Ρωσικά μου δεν είναι καλά, γι’ αυτό προτείνω να μιλάμε Αγγλικά. Τελώ καλύτερα τις ακολουθίες στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα απ’ ό,τι μιλάω Ρωσικά στην καθημερινότητα.
– Γιατί; Έχετε περισσότερη πρακτική στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα;
– Ναι, είναι έτσι. Κατάγομαι από μια οικογένεια με γερμανικές ρίζες, από προτεστάντες. Στην Ορθοδοξία ήρθα όταν ήμουν 16 χρονών.
– «Αϊντάν» είναι πολύ σπάνιο όνομα για το ορθόδοξο περιβάλλον. Στ’ αλήθεια δεν το έχω ξανακούσει ποτέ. Μπορείτε να μας πείτε για τον Ουράνιο Προστάτη σας και για το πώς πήρατε αυτό το μοναχικό όνομα;
– Ο Άγιος Αϊντάν ήταν Ιρλανδός. Έγινε μέλος μιας μονής στη Σκωτία και αργότερα εξελέγη Επίσκοπος, για να διαδώσει την ορθόδοξη πίστη και το Άγιο Ευαγγέλιο στο βόρειο μέρος της Αγγλίας. Αυτό το γεγονός έλαβε χώρα τον 7ο αιώνα. Ήταν ιεραπόστολος, καλός και ελεήμων άνθρωπος.
Εγώ ήθελα να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος και γι’ αυτό, πριν από πολλά χρόνια, ζήτησα αυτό το μοναχικό όνομα. Ο τότε καθηγούμενός μου δέχτηκε αυτό το αίτημα.
Ωστόσο, αυτά έγιναν στην εκκλησία των παλαιοημερολογητών, η οποία δεν είναι κανονική. Τότε, όταν μόλις είχα προσηλυτιστεί στην Ορθοδοξία, δεν ήξερα αυτά τα πράγματα. Αργότερα, όταν ξεκαθάρισα το θέμα αυτό, έλαβα την ευλογία να εγκαταλείψω εκείνο το μοναστήρι και να ενταχθώ στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας. Όλ’ αυτά έλαβαν χώρα στο Τέξας.
Εκείνον τον καιρό η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας δεν είχε την ευχαριστιακή κοινωνία με το Πατριαρχείο της Μόσχας. Με δέχτηκαν στην Εκκλησία με κάμποση καθυστέρηση: Η επανένωση των Εκκλησιών έλαβε χώρα το 2007 κι εγώ προσχρήθηκα το 2008.
Ήθελα να μείνω με το όνομα που έλαβα, λόγω λατρείας του Αγίου Αϊντάν. Ο Άγιος ήταν Ιεραπόστολος και αυτό το γεγονός συνδυαζόταν πολύ καλά με αυτό που έκανα εγώ: Μελετούσα Λατινικά και ήμουν καθηγητής της γλώσσας στο Πανεπιστήμιο. Γενικά ήμουν λατινιστής, αλλά, από την άλλη πλευρά, είχα ως στόχο να επιτελέσω ιεραποστολικό έργο και όχι μόνο για τους αγγλόφωνους, αλλά και για τους ισπανόφωνους, επειδή ξέρω Ισπανικά, καθώς και Γερμανικά.
Όταν ο Μητροπολίτης Ιωνάς (Παφχάουζεν) με κούρεψε σε μικρό μοναχικό σχήμα, μπορούσε να μου δώσει ένα καινούργιο μοναχικό όνομα, επί τιμή οποιουδήποτε Αγίου. Για παράδειγμα, γνωρίζετε, μάλιστα, τον πασίγνωστο Αμερικάνο τραγουδιστή, τον Έλβις Πρίσλεϊ, και όλοι οι Αμερικάνοι συνδυάζουν αυτό το όνομα μόνο μ’ αυτόν. Όμως υπήρχε ο Άγιος Έλβις, που ήταν άγιος των πρώτων αιώνων στην Ιρλανδία και ήταν ορθόδοξος.
Οι μοναχοί της μονής παρακάλεσαν τον Δεσπότη να μου δώσει το όνομα Έλβις (χαμογελά). Δεν είχα αντιρρήσεις, όμως την παραμονή της κουράς ο Μητροπολίτης με ρώτησε ποιο όνομα προτιμάω και του απάντησα ότι θα ήθελα να μείνω με το όνομα Αϊντάν.
Κανείς δεν ξέρει από πριν ποιο όνομα θα πάρει ένας μοναχός. Την επόμενη μέρα, όμως, ο Δεσπότης μού έδωσε το όνομα Αϊντάν και το έχω μέχρι τώρα (χαμογελά).
– Ούτε καν ήξερα ότι ένας μέλλων μοναχός μπορεί να διαλέξει τ’ όνομά του. Συνήθως το κάνει ο ηγούμενος της μονής.
– Έχετε δίκιο, αυτός που περιμένει να γίνει μοναχός δεν μπορεί να διαλέξει τ’ όνομά του, αλλά μπορεί να το ζητήσει και στη συνέχεια ο ηγούμενος μπορεί να δεχθεί το αίτημα ή όχι. Συχνά, ο ηγούμενος ή αυτός που τελεί την κουρά φωτίζεται την τελευταία στιγμή και διαλέγει τ’ όνομα. Καμιά φορά, ένας επίσκοπος έχει την ιδέα για το όνομα, αλλά την τελευταία στιγμή ο Θεός του λέει: «Να το όνομα, πρέπει να πράξεις έτσι».
Άρα, πραγματικά ο μοναχός δεν μπορεί να διαλέξει τ’ όνομα, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που ρωτούν τη γνώμη του, όπως έγινε στη δική μου περίπτωση, κι εγώ είπα ότι θα ήθελα να μείνω Αϊντάν.
Υπάρχει, όμως, ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα. Ο Αϊντάν ήταν Άγιος της Δύσης, ο οποίος είχε σχέση με τους Ιρλανδούς, τους Σκωτσέζους και τους Εγγλέζους. Και τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής μου στην Ορθοδοξία, όταν ήμουν μέλος της μη κανονικής Εκκλησίας, τελούσαμε ακολουθίες σύμφωνα με τη δυτική παράδοση. Εκείνην την εποχή τελούσαμε τις ιεροπραξίες, κατά το πλείστον, με διαφορετικό τρόπο από τον τρόπο που τελούν οι περισσότεροι πιστοί στη Δύση σήμερα, δηλαδή είχαμε πιο παλιό τυπικό, που χρονολογείτο από πάρα πάρα πολύ παλιά. Και στη δεκαετία του 1970 ένας Ρώσος ιερέας μας είπε ότι καλύτερα ν’ ακολουθούμε πιο παλιούς τύπους ιεροτελεστίας, επειδή αυτοί αντιστοιχούν περισσότερο στην Ορθοδοξία, από την άποψη της θεολογίας, καθώς και της ευσέβειας. Αυτό έχει πολλά κοινά με το συνηθισμένο τυπικό της Ανατολικής χριστιανικής Εκκλησίας.
Αποφασίσαμε τότε ότι, λόγω δυσκολιών προσχώρησης στην κανονική Εκκλησία, πρέπει να στραφούμε στο ανατολικό τυπικό και, ίσως, αυτό θα μας βοηθήσει. Αποδείχτηκε ότι δεν βοήθησε και πολύ, αλλά ακολουθήσαμε το ανατολικό τυπικό και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα τους τρόπους τέλεσης της Λειτουργίας στη Ρωσική Εκκλησία. Αυτό το γεγονός μου άρεσε.
Στη συνέχεια, καθώς το θέμα του να γίνω μέλος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας ήταν σε εκκρεμότητα, μου πρότειναν να γίνω ιερέας της Ελληνικής Εκκλησίας. Αλλά αυτό δεν μου φαινόταν σωστό, αισθανόμουν ότι η καρδιά μου ανήκει στη Ρωσική Εκκλησία και στον ρώσικο λαό.
– Στη Ρωσία υπάρχει ένα είδος στερεότυπου, που λέει ότι οι Αμερικάνοι δεν θέλουν να βλέπουν πιο πέρα από τη μύτη τους, που λέμε, δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στον κόσμο και δεν έχουν καμία ιδέα γι’ άλλες γλώσσες. Το παράδειγμά σας διαψεύδει αυτό το στερεότυπο. Μήπως αντιπροσωπεύετε κάποια άλλη Αμερική;
– Ναι, σε μεγάλο βαθμό είναι σωστό το στερεότυπο, για δύο λόγους, νομίζω. Πρώτ’ απ’ όλα, οι ΗΠΑ είναι μια μεγάλη χώρα, όπου όλοι μιλάνε Αγγλικά. Γι’ αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι εδώ δεν αλληλοεπιδρούν τόσο πολύ με άλλες γλώσσες όσο οι Ευρωπαίοι, οι Αφρικανοί ή οι Ασιάτες. Ο άλλος λόγος, κατά τη γνώμη μου, συνίσταται στην ιδέα ότι ο αμερικάνικος τρόπος είναι ο καλύτερος τρόπος στον κόσμο. Τελεία και παύλα. Κάποιος άλλος πολιτισμός, κάποιος άλλος τρόπος, κάποια άλλη κοινωνία, πρέπει να μαθαίνουν τη γλώσσα μας. Γιατί εμείς να μάθουμε τη γλώσσα τους; Ασφαλώς, μια τέτοια προσέγγιση βασίζεται στο γεγονός ότι η αγγλική γλώσσα, σε κάποιο βαθμό, είναι η γλώσσα την οποία μιλάει όλος ο κόσμος. Στη δική μου περίπτωση, όμως, όταν έγινα χριστιανός, αποφάσισα ν’ αποδεχθώ την Εκκλησία με όλη την πληρότητά της, με όλη την ιστορική της σημασία. Αποτελεί μέρος μιας πολύ μεγάλης οικογένειας.
Η Ρωσική Εκκλησία και η Ορθοδοξία έχουν αιώνιες ρίζες. Ήθελα να γίνω μέρος αυτής της ένδοξης ιστορίας, η οποία αντανακλά την παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Εκτός τούτου, όμως, μου άρεσαν πάντοτε οι ξένες γλώσσες. Κατάγομαι από μια αμερικάνικη οικογένεια με γερμανικές ρίζες, όμως στο σπίτι ποτέ δεν μιλούσαμε Γερμανικά με τους γονείς μας, εκτός μερικών φράσεων. Στην πέμπτη-έκτη τάξη του σχολείου άρχισα να μαθαίνω Γερμανικά μόνος μου.
Ύστερα ασχολήθηκα με τα Λατινικά, επειδή είναι πολύ σημαντική γλώσσα για τη Δυτική Εκκλησία. Μετά αποφάσισα να μάθω Ισπανικά, για να μπορώ να επικοινωνώ με τους μετανάστες από τη Λατινική Αμερική, οι οποίοι ήταν πολλοί στην πολιτεία του Τέξας, όπου έμενα τότε. Ήθελα να τους εξηγήσω την ορθόδοξη πίστη μας, γιατί αυτοί εκεί έχουν πολύ δυνατή ρωμαιοκαθολική παράδοση, η οποία είναι πιο κοντά στην Ορθοδοξία, σε σχέση με άλλες θρησκευτικές τάσεις της Βόρειας Αμερικής. Οι άνθρωποι εκεί αγαπούν την Εκκλησία, αγαπούν τις εικόνες και θεωρούν κιόλας ότι μπορούν να πλησιάσουν έναν ιερέα και να κουβεντιάσουν για τη γιαγιά τους από το Μεξικό. Μπορούν να πλησιάσουν τον ιερέα σε κάποιο κατάστημα και να ζητήσουν την ευλογία, ακριβώς όπως το κάνουν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επομένως, οι ισπανόφωνοι Αμερικανοί κατανοούν την Ορθοδοξία και αν ξεκινήσει κάποιο ορθόδοξο κίνημα ανάμεσά τους θα έχει επιτυχία.
Επίσης ξέρω λίγα Ιταλικά, αλλά όχι και τόσο καλά. Τα Ρωσικά μου, επίσης δεν είναι και πολύ καλά. Μπορώ να μιλώ Γαλλικά. Γενικά, απολαμβάνω την εκμάθηση ξένων γλωσσών.
Με τον ιερομόναχο Αϊντάν (Κέλερ)
συνομίλησε ο Ντμίτρι Ζλόντορεβ
<>
Ιερομόναχος Σιλουανός (Μπράουν): «Στο Ιράκ διαισθανόμουν πάντα, όταν ο πνευματικός μου στην Αμερική διάβαζε την προσευχή για τη συγχώρεση των αμαρτιών»
Ντμίτρι Ζλόντορεβ
Ο Ιερομόναχος Σιλουανός (Μπράουν) είναι Αμερικανός, που από τα παιδικά του χρόνια ακολουθούσε τον Προτεσταντισμό, αλλά μετά ανακάλυψε την Ορθοδοξία. Υπηρετούσε στο Ιρακ, το οποίο, σύμφωνα με την ομολογία του, έγινε «αληθινή κόλαση» γι’ αυτόν, ήθελε ν’ αυτοκτονίσει αμέσως μετά την επιστροφή, αλλά τώρα βλέπει ότι αυτό ήταν η Πρόνοια του Θεού. Χωρίς όλ’ αυτά, ίσως, ο δρόμος του θα ήταν διαφορετικός και θα του ήταν πιο δύσκολο να στήσει την Ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Αφρική και την οργάνωση Orthodox Africa, της οποίας είναι ο εκτελεστικός διευθυντής.
* * *
– Πάτερ Σιλουανέ, πείτε μας, ποια ήταν η πορεία σας στην Ορθοδοξία;
– Μεγάλωσα στον Προτεσταντισμό χωρίς κάποιο συγκεκριμένο δόγμα. Στην πραγματικότητα δεν μου άρεσε αυτό. Πολύ νωρίς κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όταν πάω στην εκκλησία, έχω τα ίδια συναισθήματα με όταν μένω στο σπίτι και παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Και το ποδόσφαιρο ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον. Η Εκκλησία είχε πολύ χαμηλή προτεραιότητα για μένα. Ωστόσο, στις αρχές του 1990 κάποιοι ιεραπόστολοι επέστρεψαν από την Ταϊλάνδη. Εκείνην την εποχή υπήρχε ο θρύλος ότι το AIDS μπορούσε να θεραπευτεί με το σεξ με μια παρθένα. Ως αποτέλεσμα, πολλά κορίτσια της Ταϊλάνδης πουλήθηκαν για σεξουαλική σκλαβιά σχεδόν δωρεάν, για πολύ μικρές ποσότητες οπίου.
Αυτοί οι ιεραπόστολοι συνέβαλαν με κάθε τρόπο ώστε να εξαγοράσουν αυτά τα κορίτσια, να τα στείλουν σε σχολεία και να τα βοηθήσουν να ζήσουν μια κανονική ζωή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό και είπα στον εαυτό μου: «Εντάξει, αυτός είναι ο Χριστιανισμός. Αυτό είναι κάτι στο οποίο μπορώ να γραφτώ». Αυτό το βρήκα συναρπαστικό.
Σε ηλικία 14-15 χρονών ήμουν πρόσκοπος και ο πατέρας μου βρήκε το βιβλίο «Χορεύοντας μόνος», του περίφημου συγγραφέα Φρανκ Σέφερ (Frank Shaeffer, Dancing Alone), όπου εκείνος διηγείται για την πορεία του προς την Ορθοδοξία. Τότε άρχισα να κάνω ερωτήσεις στον πατέρα μου. Υπήρχε μια ορθόδοξη εκκλησία 20 μίλια από το σημείο όπου μέναμε στο Κολοράντο. Ο πατέρας μου ρώτησε δυο φορές τον πάστορά μας αν ξέρει κάτι γι’ αυτήν την ενορία, αλλά εκείνος απάντησε πως εκεί είναι κάποιοι Σλάβοι χαμηλού επιπέδου, με τους οποίους δεν έχει τίποτα κοινό.
Αλλά όταν ο πατέρας μου έλαβε το βιβλίο του Σέφερ, άρχισε να κάνει πιο σοβαρές ερωτήσεις. Ως αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να πάμε σ’ εκείνην την εκκλησία κι έτσι βρεθήκαμε στον Εσπερινό. Αισθανθήκαμε αμέσως σαν στο σπίτι μας και καταλάβαμε ότι αυτή είναι η αληθινή πίστη. Μετά από 6-8 μήνες όλη η οικογένειά μας βαπτίστηκε. Αυτό συνέβη το Μεγάλο Σάββατο του 1996 ή του 1997. Και από τότε δεν εγκαταλείψαμε ποτέ την Εκκλησία, αλλά όλο και περισσότερο «βυθιζόμασταν» στη ζωή της.
– Εσείς, που είσαστε ένας κανονικός Αμερικανός, πώς ανακαλύψατε τη Ρωσική Εκκλησία; Γιατί αποφασίσατε να γίνετε ενορίτης ενός ορθοδόξου ναού και στη συνέχεια κιόλας μοναχός;
– Η ενορία που βρήκαμε ανήκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής (ΟΕΑ) και πέρασα εκεί κάμποσο καιρό. Υπηρετούσα ως ψάλτης, σπούδαζα στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Αγίου Τύχωνος. Κατά καιρούς είχα επαφές με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Μετά εντάχθηκα στους πεζοναύτες, πολέμησα στο Ιρακ και τραυματίστηκα σοβαρά. Τότε άκουσα για έναν ιερομόναχο, ο οποίος σκόπευε να δημιουργήσει ένα μοναστήρι, όπου θα έβρισκαν βοήθεια οι βετεράνοι με μετατραυματικές διαταραχές και άλλα παρόμοια προβλήματα, που σχετίζονταν με τον πόλεμο. Ο μακαριστός Ιεράρχης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας (ΡΟΕΕΡ) ο Μητροπολίτης Ιλαρίων (Καπράλ) τον ευλόγησε για το έργο αυτό.
Μου φάνηκε ότι είναι ένα υπέροχο μοναστήρι, το οποίο μου κάνει ιδιαίτερα και όπου μπορώ να βρω τόσο θεραπεία για τις πληγές μου όσο και τον μοναχικό βίο. Δυστυχώς, η ιδέα μου δεν πέτυχε. Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων απέσυρε την ευλογία του και μου είπε να φύγω από ’κεί. Εκείνον τον καιρό ο Μητροπολίτης Ιωνάς (Παφχάουζεν), πρώην Προκαθήμενος της ΟΕΑ, είχε μόλις μετατεθεί στην ΡΟΕΕΡ και είχε στόχο να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Ο Μητροπολίτης Ιωνάς είπε στον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα ότι θα με δεχτεί και ότι εγώ θα είμαι ο πρώτος μοναχός στο μοναστήρι του.
– Γίνατε πραγματικά ο πρώτος μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου, το οποίο ιδρύθηκε από τον Μητροπολίτη Ιωνά;
– Ναι. Έγινα ο πρώτος μοναχός, που συντρόφεψα τον Μητροπολίτη εκεί.
– Πώς είναι να είσαι ο πρώτος μοναχός σ’ ένα καινούργιο μοναστήρι;
– Το μοναστήρι μόλις είχε δημιουργηθεί, οπότε όλα πήγαιναν λίγο αργά. Μέχρι εκείνην τη στιγμή ο Σεβασμιώτατος είχε ακόμα σχέσεις με την ΟΕΑ. Επιπλέον, τελούσαμε τις ιεροπραξίες στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου της ΡΟΕΕΡ στη Ουάσινγκτον. Ετοιμαζόταν να γίνει καθηγούμενος της καινούργιας μονής. Μου έδωσε την ευλογία να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στη Φλόριδα. Εκεί ήμουν εγγεγραμμένος στην Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας. Όταν επέστρεψα στη Ουάσινγκτον, δεν είχαμε τον πλήρη λειτουργικό κύκλο, το οποίο έχουμε τώρα. Γι’ αυτόν τον λόγο είχα κάποια ελευθερία κι έλαβα την ευλογία ν’ αναπτύξω το ιεραποστολικό έργο στην Αφρική και την οργάνωσή μας «Orthodox Africa», με την οποία ασχολούμαι μέχρι σήμερα. Έτσι, η ιεραποστολική μου ζωή, μαζί με τον μοναχικό βίο μου, όντως άρχισαν να εξελίσσονται υπό την ηγεσία του Μητροπολίτη Ιωνά.
Καθώς μας προσέρχονταν καινούργιοι μοναχοί, μετακομίσαμε σ’ ένα άλλο μέρος και αναπτύξαμε τη μοναστική ζωή. Τώρα έχουμε 12 μοναχούς και είναι ωραία να βλέπουμε κατά πόσο όλα έχουν αλλάξει. Τώρα είναι ένα ολοκληρωμένο μοναστήρι. Μπορώ να πω ότι είναι το καταφύγιό μου από την «κακοκαιρία». Είναι το μέρος, όπου μπορώ να επιστρέψω μετά το ιεραποστολικό έργο, που κάνω στην Αφρική, να κάνω κάποια επανεκκίνηση και μετά να συνεχίσω ξανά το έργο αυτό.
Στην Αφρική γίνεται πολύ σοβαρός πνευματικός πόλεμος. Ένας από τους επισκόπους, αποθανών πλέον, έλεγε ότι είναι δύσκολο για έναν μοναχό να είναι μοναχός εκτός μονής και ότι πρέπει να επιστρέφει στο μοναστήρι τουλάχιστον κάθε έξι μήνες, έστω και μόνο για δυο εβδομάδες. Το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου έγινε για μένα ακριβώς ένα τέτοιο μέρος, όπου μπορώ να «γεμίσω τις μπαταρίες μου».
–Υπηρετήσατε στο Ιρακ, στη Φαλούτζα. Ήσασταν εκεί το 2004, κατά τη διάρκεια της περίφημης επιχείρησης «Οργή του Φαντάσματος» (Operation Phantom Fury);
– Όχι, δεν πήρα μέρος σε καμία περίφημη επιχείρηση, υπηρετούσα στη στρατιωτική αστυνομία. Ταξιδεύαμε με κονβόι σε διάφορες περιοχές της χώρας, δουλεύαμε στον διάδρομο μεταξύ του Ραναντί και της Φαλούτζα. Αυτό ήταν το 2008.
– Ποιες εμπειρίες ζήσατε στο Ιράκ, τι καταλάβατε χάρη στη θητεία σας;
– Έχω αντιφατικά συναισθήματα. Συζητούσαμε πολύ για τον πατριωτισμό, για την προστασία της χώρας και άλλα τέτοια θέματα. Σε κάποιο βαθμό αυτό ήταν αλήθεια. Ομώς εγώ θεωρώ ότι πολλοί πεζοναύτες, συμπεριλαμβανομένου εμού, είχαμε το συναίσθημα ότι ήμασταν μισθοφόροι σε μια ιδιωτική στρατιωτική οργάνωση, αν και υπηρετούσαμε στις τακτικές Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Ήταν προφανές ότι στο Ιράκ δεν είχαν όπλα μαζικής καταστροφής. Είχα πάντα ξεκάθαρη εικόνα για την ανθρωπότητα, για τους ανθρώπους που είναι γύρω, για τους διαφορετικούς πολιτισμούς. Και δεν μπορούσα ποτέ να εξολοθρεύω τους Ιρακινούς, ως εχθρούς της ανθρωπότητας. Κάθε φορά που με πυροβολούσαν, σκεφτόμουν: «Η μόνη διαφορά, που υπάρχει μεταξύ μας, συνίσταται στο ότι πολεμάμε σε αντίθετες πλευρές και τίποτα άλλο. Αν γεννιόμουν ανάμεσά σας, είμαι σίγουρος ότι θα πυροβολούσα τώρα προς την κατεύθυνση όπου βρίσκομαι εγώ τώρα».
Λοιπόν, επρόκειτο για μία πραγματική αντίφαση.
–Είδατε κάποια θαύματα κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας σας στο Ιρακ;
– Δεν είδα ποτέ κανέναν ιερέα, όσο ήμουν εκεί. Ως εκ τούτου, ήμουν αναγκασμένος να στέλνω την εξομολόγησή μου μέσω e-mail στον πνευματικό μου στο Κολοράντο. Λαμβάνοντας το γράμμα μου, αυτός πήγαινε στην εκκλησία, έπιανε το πετραχήλι κι έλεγε την προσευχή για τη συγχώρεση των αμαρτιών. Υπήρχε διαφορά 10 ωρών μεταξύ μας. Όταν εκείνος ήταν στη μέση της ημέρας, εγώ ήμουν στη μέση της νύχτας. Όμως, όταν αυτός διάβαζε την προσευχή για την συγχώρεση των αμαρτιών, πάντα το αισθανόμουν, ανεξάρτητα του τι έκανα και του τι περνούσα στον εσωτερικό μου κόσμο. Πάντα ένοιωθα ότι ο πνευματικός μου διαβάζει την ευχή και ήξερα τι ακριβώς κάνει. Για μένα αυτό ήταν μια πραγματική σχέση με το Μυστήριο της Εξομολόγησης. Ήταν το πιο σπουδαίο θαύμα που θυμάμαι.
– Το νοιώθατε αυτό ακόμη και κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων;
– Ναι. Θα μπορούσαν να ρίχνονται σφαίρες εναντίον μου, αλλά ήξερα ότι ο πνευματικός μου διάβαζε την προσευχή άφεσης των αμαρτιών.
– Μήπως νοιώθατε την παρουσία του Θεού στο πεδίο της μάχης; Ο Θεός αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που κινδυνεύουν;
– Είναι ακριβώς αυτό, που είπα μόλις τώρα για την εξομολόγηση εξ αποστάσεως. Και κάθε φορά, πριν επιχειρήσω κάτι, σκεφτόμουν τι θα πω στην εξομολόγηση, πώς να το πω στον Χριστό;
– Πολλοί στη Ρωσία θεωρούν ότι οι ΗΠΑ διεξήγαγαν έναν άδικο πόλεμο στο Ιράκ. Τι έχετε να πείτε εσείς, ως άνθρωπος που ήταν εκεί και τα είδε με τα δικά του μάτια;
– Είναι ακριβώς αυτό που έλεγα ότι είχα την αίσθηση ότι ήμουν μισθοφόρος μιας ιδιωτικής στρατιωτικής οργάνωσης, που εργάζεται για κάποια εταιρεία πετρελαίου ή κάτι τέτοιο, και παίρνω τον μισθό μου απ’ αυτό. Δεν θέλω να μπω βαθιά στην πολιτική, δεν τα γνωρίζω καλά. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι πλέον προφανές ότι οι άνθρωποι τους οποίους σκοτώναμε, δεν αποτελούσαν πραγματική απειλή για τους Αμερικανούς. Δεν νομίζω ότι χάρη σ’ εκείνον τον πόλεμο διασφαλίζαμε την ασφάλεια για την Αμερική.
–Κατά τη διάρκεια της θητείας σας στο Ιράκ, είχατε ήδη κάποιον πνευματικό τίτλο;
– Διορίστηκα ως ψάλτης, όταν ήμουν 17 χρονών. Συνεπώς στο Ιράκ ήμουν με αυτόν τον τίτλο. Τότε ήμουν 23 ή 24 χρονών.
– Μπορούμε να πούμε ότι η θητεία σας στο Ιράκ σάς άνοιξε τα μάτια για κάτι το σημαντικό στην Ορθοδοξία;
– Όχι τόσο η υπηρεσία μου στον στρατό όσο η θεραπεία της ψυχής, η αποκατάσταση. Όταν επέστρεψα από το Ιράκ, ήμουν «ερείπιο». Οι «πληγές», που απέκτησα εκεί, μου είναι αισθητές μέχρι τώρα. Σκεφτόμουν ν’ αυτοκτονήσω. Καθόμουν σ’ ένα κλειδωμένο δωμάτιο με τις ώρες, κρατώντας στο ένα χέρι το ουίσκι και στο άλλο το πιστόλι, δίπλα στον κρόταφό μου. Ήθελα απλώς να πεθάνω.
Η επικοινωνία με τον Χριστό, που δίνει η Ορθόδοξη Εκκλησία, η θεραπεία της ψυχής, βοηθούν την αληθινή θεραπεία όλων των «πληγών» μας. Στην περίπτωσή μου τις απέκτησα στο πεδίο της μάχης, οι άλλοι τις απέκτησαν από άλλα περιστατικά. Η θεραπεία των ανθρώπων μέσω της πνευματικής ζωής, η μεταμόρφωση ενός ρημαγμένου νεαρού, που θέλει να πεθάνει, σε ιερομόναχο, η θεραπεία, που μας δίνεται από τον Χριστό μέσω της πίστης, όλ’ αυτά μαρτυρούν για το τι μπορεί να μας χαρίσει η Ορθόδοξη Εκκλησία.
– Μήπως το γεγονός ότι ο Θεός σάς βοήθησε να ξεπεράσετε όλες αυτές τις δοκιμασίες, πρόκειται για θαύμα;
– Όταν ήθελα ν’ αυτοκτονήσω, το πιστόλι μου ήταν γεμάτο. Και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην το κάνω. Άρα, ναι, πρόκειται για θαύμα.
–Τώρα είσαστε ιερομόναχος και βετεράνος, με εμπειρία στο μέτωπο. Τι λέτε στα πνευματικά σας τέκνα; Πώς ν’ αποφύγουμε τους πολέμους, τόσο εξωτερικούς όσο κι εσωτερικούς, που είναι μάλλον πιο σημαντικοί;
– Ίσως, κατά κάποιον τρόπο, δεν είναι η απάντηση που περιμένετε από έναν στρατιώτη, αλλά, όχι, δεν υποστηρίζω την αποφυγή της στράτευσης. Για παράδειγμα, το Ιράκ έγινε κόλαση για μένα, αλλά χάρη σ’ αυτό έλαβα σύνταξη για ιατρικούς λόγους. Αυτά τα λεφτά με βοήθησαν να ξεκινήσω το ιεραποστολικό έργο στην Αφρική, καθώς τα πρώτα τρία χρόνια πλήρωνα τα πάντα μόνος μου. Είχαμε λίγους δωρητές τότε. Βλέπω πώς η Θεία Πρόνοια, ο Κύριος, επέτρεψε να γίνουν όλα, έτσι ώστε εγώ να ζω μέσα Του. Κι εγώ πιστεύω ότι Αυτός μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο από τα συντρίμμια στην αναγέννηση.
Η πραγματικότητα, την οποία έπρεπε ν’αντιμετωπίσουμε στην Αφρική, μπορεί ν’ αποκληθεί ακραία. Αλλά, μετά το Ιράκ, μετά την υπηρεσία μου στους πεζοναύτες, αυτή η πραγματικότητα δε με σοκάρει. Ήμουν εκεί. Και ο Κύριος αξιοποίησε κάθε περίοδο της ζωής μου, για να μπορώ να λειτουργώ τώρα.
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν υποστηρίζω την αποφυγή της στράτευσης.
Κηρύττω την αυταπάρνηση, ώστε να παραδοθούμε πραγματικά στον Χριστό, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Και να Τον εμπιστευτούμε, να πιστέψουμε ότι Αυτός θα τακτοποιήσει τα πάντα προς το καλό μας, μπορεί όχι σε αυτήν τη ζωή, αλλά σίγουρα στη μέλλουσα. Είναι σημαντικό απλώς να εμπιστευτούμε τη Θεία Πρόνοιά Του, που ό,τι και να περνάμε τώρα, όσο δύσκολα και αν είναι, όλα έχουν κάποια αιτία και οδηγούν στη σωτηρία μας. Θεωρώ ότι αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Δεν μπορούμε να υποδεικνύουμε στους άλλους ανθρώπους πώς θα ζήσουν, αφού κι εμείς μπορεί να βρισκόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, με τις οποίες δεν είμαστε σε δυσαρμονία. Είμαστε απλώς ατελείς άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν να βελτιώσουν έναν ατελή κόσμο.
Με τον Ιερομόναχο Σιλουανό (Μπράουν)
συνομίλησε ο Ντμίτρι Ζλόντορεβ
<>
«Ἐπισκέφτηκε ἕνα καθηγητή μου κάποιος Ἕλληνας ἀπ᾽ τήν Ἀμερική. Ὅταν μίλησαν, τοῦ λέει ὁ καθηγητής:
—Πᾶμε νά γνωρίσης ἕνα ἅγιο Γέροντα.
Ἐκεῖνος ἀρνιόταν. Λέει:
—Δέν ξέρω. Δέν θέλω τούς παπάδες. Οἱ παπάδες ἔχουν κάνει... ἔτσι τήν Ἐκκλησία.
Ὁ καθηγητής μου τοῦ ἀπαντάει ὅτι δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Αὐτός εἶναι διαφορετικός παπᾶς. Τοῦ λέει:
—Τέλος πάντων. Ἔλα μαζί μου καί μή μιλᾶς. Ἁπλῶς ἔλα γιά παρέα.
Τοῦ λέει ὁ ἄλλος:
—Ἐντάξει. Θά ἔρθω γιά παρέα.
Ὅταν ἦρθαν στό Γέροντα μιλοῦσε ὁ καθηγητής, ἐνῶ ὁ ἄλλος καθόταν κι ἄκουγε.
Στό τέλος ρωτᾶ ὁ Γέροντας τόν Ἑλληνο-αμερικάνο:
—Ἐσύ τί ξέρεις γιά τό Θεό.
Ὁπότε ὁ Γέροντας τοῦ λέει:
Τοῦ ἀπαντᾶ ἐκεῖνος:
—Τίποτε δέν ξέρω γιά τό Θεό.
Ὁπότε ὁ Γέροντας τοῦ λέει:
—Ἐσύ δέν ξέρεις τί ἔχεις στό σπίτι σου. Θά ξέρης γιά τό Θεό;
Τοῦ λέει ἐκεῖνος:
—Πῶς δέν ξέρω τί ἔχω στό σπίτι μου;
Τοῦ ἀπαντᾶ:
—Ἐσύ δέν μένεις στήν California; Δέν ἔχεις ἕνα σπίτι πού μέσα ἔχει μιά αὐλή μ᾽ ἕνα δέντρο; Ἐκεῖ κάτω ἀπ᾽ τό δέντρο, ἄμα ψάξης, θά βρῆς θησαυρό. Ἀλλά νά πᾶς νύχτα καί νά μή σέ δοῦν οἱ γείτονες. Καί νά μήν ἀρχίσης νά ψάχνης ὅλο τόν κῆπο. Μόνο ἐκεῖ ὑπάρχει.
Ὁ ἄνθρωπος ξαφνιάστηκε πολύ.
Ὅταν γύρισε στήν Ἀμερική, μιά νύχτα παίρνει ἕνα φανάρι κι ἀρχίζει νά ψάχνη κάτω ἀπ᾽ τό δέντρο καί βρίσκει ἕνα λαγήνι λίρες.
Ξαφνιασμένος καί πολύ ἀναστατωμένος, τήν ἄλλη μέρα παίρνει τό ἀεροπλάνο καί γυρίζει σκεπτόμενος ὅτι ἀφοῦ ἕνας ἄνθρωπος ἀπ᾽ τήν Ἑλλάδα ξέρει τί ὐπάρχει ἐδῶ κάτω στό δικό μου τόν κῆπο, πόσο μᾶλλον τά βλέπει ὅλα ὁ Θεός. Καί τί δυνατό Θεό ἔχουμε, πού τόσο καιρό δέν τόν πίστευα. Κι ἔρχεται στό Γέροντα, πέφτει στά πόδια του, τοῦ εἶπε ὅτι “τώρα πιστεύω”»(ΠΜ, 92).
<>.
ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ
Ἐκείνη τήν ἱστορία, πού θύμιζε ζωντανό συναξάρι νεομάρτυρος, μοῦ τήν ἔλεγε ἡ γιαγιά μου καί ἔχει χαραχθεῖ βαθιά μέσα στή μνήμη μου. Ὁ πατέρας της ἦταν παπάς σ’ ἕνα ἀπό τά χωριά τοῦ ἄνω Βοσπόρου, πού σήμερα ἔχει τήν ὀνομασία «Μπέηκοζ». Ὁ πατήρ Ἀντώνιος, ἔτσι ἔλεγαν τόν παπά, εἶχε πολλά παιδιά, ἀνάμεσά τους καί τό Χριστόδουλο. Ὁ Χριστόδουλος ἦταν 10 ἐτῶν ὅταν ἔγιναν ἐκεῖνα τά τρομερά γεγονότα. Μιά Μεγάλη Παρασκευή οἱ ἑβραῖοι ἔκλεψαν τό παιδί καί τό πῆραν μαζί τους. Τήν ἴδια κιόλας μέρα τό κάρφωσαν, τό παιδί, σ’ ἕνα σταυρό, ὅπως τό Χριστό. Κάποιοι περαστικοί βρῆκαν, τήν ἄλλη μέρα, τό Χριστόδουλο ἀναίσθητο στό δρόμο. Μετά ἀπό λίγες μέρες, μέσα στήν ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα, πέθανε. Αὐτή ἡ διήγηση ἦταν ἀληθινή πέρα γιά πέρα. Ὅταν πλησίαζε τό Πάσχα, παρόμοιες διηγήσεις καί θύμησες ἀνασκάλευαν τό νοῦ μας καί μπαίναμε σέ ἕνα πολεμικό κλίμα μέ τούς ἑβραίους. Ἀποκορύφωμα τοῦ κλίματος αὐτοῦ ἦταν καί τό κάψιμο τοῦ ἑβραίου πού γινόταν Μεγάλη Παρασκευή τό βράδυ, μετά τήν περιφορά τοῦ ἐπιταφίου.
Στή γειτονιά μας, ἐκεῖ στό Σταυροδρόμι, ἔμεναν πολλοί ἑβραῖοι. Κατά τή διάρκεια ὅλης τῆς χρονιᾶς εἴχαμε στίς παρέες μας ἑβραιόπουλα. Μᾶς ἕνωνε ἡ ἀντίθεσή μας μέ τά τουρκάκια. Αὐτές ὅμως τίς ἡμέρες ὅλα ἄλλαζαν. Δέν μποροῦσαν οἱ ἑβραῖοι νά παίζουν τά «χριστιανικά» μας παιχνίδια. Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα μᾶς προσέφερε μιά καταπληκτική εὐκαιρία γιά παιχνίδια πού ἄρχιζαν ἀπό τό ἱερό τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας καί συνεχίζονταν στόν αὐλόγυρο καί στά περίχωρα.
Ὁ Ἰσαάκ ἔμενε σέ ἕνα γωνιακό σπίτι στή μεγάλη κατηφόρα, στό Χαμάλμπαση, λίγα μέτρα ἀπό τό σπίτι μας. Ἦταν ἀπό ΄κεῖνα τά ἑβραιόπουλα πού ἦταν καλοί μας φίλοι. Δέν ὑπῆρχε ζαβολιά στήν ὁποία νά μήν μετεῖχε. Τό κοφτερό του, μάλιστα, μυαλό ἀπεδείχθη σπουδαῖο σέ δύσκολες στιγμές. Θυμᾶμαι, μιά φορά, πού ἦρθε μιά γειτόνισσα νά διαμαρτυρηθεῖ, ἐπειδή χτυπούσαμε τά κουδούνια στίς πόρτες τῶν σπιτιῶν καί φεύγαμε τρέχοντας. Ὁ Ἰσαάκ, τότε, μέ πολύ σοβαρό ὕφος, εἶπε:
- Γιά τό καλό σας τό κάναμε ἐμεῖς. Πρόκειται νά βρέξει καί σᾶς εἰδοποιήσαμε νά μαζέψετε τά ροῦχα πού εἴχατε ἁπλώσει στήν ταράτσα νά στεγνώσουν.
- Ποῦ εἶδες μπρέ παλιόπαιδο τή βροχή; Φώναξε ἡ κυρά Κατίνα ἡ Μπαλοῦ.
- Τό εἶπε τό δελτίο καιροῦ στό ραδιόφωνο, ἀπάντησε ὁ Ἰσαάκ.
Ὁ Ἰσαάκ, λοιπόν, μέ τό κοφτερό μυαλό, πού τόσες φορές μᾶς ἔβγαλε ἀπό δύσκολες καταστάσεις, αὐτή τή φορά γινόταν «ἀποσυνάγωγος». Ἦταν ἑβραῖος. Δέν μποροῦσε τώρα νά εἶναι μαζί μας. Αὐτός, αὐτή τήν Ἑβδομάδα τή Μεγάλη, δέν μποροῦσε νά παίξει. Ἐμεῖς τό βλέπαμε φυσικό. Ὁ Ἰσαάκ ἔπρεπε νά τιμωρηθεῖ ἐπειδή οἱ ἑβραῖοι εἶχαν σταυρώσει τό Χριστό.
Ἦταν Μεγάλη Παρασκευή. Ἡμέρα τοῦ μεγάλου παιχνιδιοῦ. Ἡ ἐκκλησία ἔμενε ἀνοιχτή ὅλη τή μέρα. Κόβαμε λουλούδια, ραντίζαμε τόν κόσμο μέ κολώνια, κρατούσαμε τήν τάξη στό ναό, κάναμε στόν αὐλόγυρο τῆς ἐκκλησίας τήν περιφορά τοῦ ἐπιταφίου κι ἕνα σωρό ἄλλα πράγματα πού μᾶς ἐνθουσίαζαν.
Κατά τή διάρκεια τῆς ἀκολουθίας τῶν Μεγάλων Ὡρῶν ἦρθε μέσα στό ἱερό, ὅπου ἤμαστε μαζεμένοι, ἡ εἴδηση: Ὁ Ἰσαάκ φάνηκε στόν αὐλόγυρο. Ὁ Ἰσαάκ στόν αὐλόγυρο; Αὐτό ἦταν ἀπαράδεκτο. Τέτοια μέρα;
-Ἦρθε σίγουρα γιά νά μᾶς βεβηλώσει, εἶπε ὁ Σούλης ὁ χερούκλας.
- Ναί, σίγουρα, φώναξαν ὅλοι οἱ ἄλλοι.
- Θά πρέπει νά μάθει πώς δέν μπορεῖ ἑβραῖος τέτοια μέρα νά γυρνάει μέ τό μέτωπο ψηλά σάν νά μή συμβαίνει τίποτε. Καί τό Χριστό σταύρωσαν καί ἀπό τό παιχνίδι θέλουν νά ἐπωφεληθοῦν, φώναξε ὁ Λάμπης ὁ Γό.
Ἔτσι τόν ἀποκαλοῦσαν γιατί τό γράμμα Ρ τό πρόφερε Γό.
Ὁ Σούλης ὁ χερούκλας ἔλαβε ἀμέσως τό λόγο, ἀφοῦ ἐθεωρεῖτο καί ὁ φυσικός ἀρχηγός τῶν παιδιῶν τοῦ ἱεροῦ. Στράφηκε σέ μένα λέγοντας:
- Ντῖνο, θά πᾶς νά τοῦ πεῖς πώς εἶναι ἀνεπιθύμητος. Ἐσύ τόν γνωρίζεις πιό καλά. Εἶναι καί γείτονάς σου.
- Ναί, εἶπα. Ἔδειχνα ὅμως διστακτικός.
- Φοβᾶσαι, ρέ; μοῦ εἶπε ὁ Σούλης καί συνέχισε:
- Ἑβραῖος εἶναι, τό κατάλαβες; Τήν ἑβδομάδα αὐτή δέν πρέπει νά τούς ἀφήσουμε σέ χλωρό κλαρί. Αὐτοί σταύρωσαν τό Χριστό. Θά τούς σταυρώσουμε κι ἐμεῖς.
- Ὁ Χριστός, ὅμως, δέ σταύρωσε αὐτούς πού τόν σταύρωσαν, τόλμησα νά πῶ.
- Τί λές ρέ; Τί λές ρέ; Τί εἶναι αὐτό πού ἄκουσαν τ΄ αὐτιά μου; Χρονιάρα μέρα μέ τούς ἑβραίους εἶσαι; Ἔ; λέγε.
- Ὄχι, τοῦ εἶπα.
- Ἄσε, λοιπόν, τά λόγια καί κάνε αὐτό πού λέω γιατί χάθηκες. Πάσχα δέ θά κάνεις ἐσύ. Καί στό παιχνίδι κομμένος.
- Καλά, τοῦ εἶπα φοβισμένος.
Βγῆκα ἔξω. Ὁ Ἰσαάκ πράγματι βρισκόταν ἔξω. Τόν πλησίασα ἀφοῦ πῆρα ὕφος αὐστηρό.
- Ἰσαάκ τί γυρεύεις ἐδῶ;
- Γιατί νά μήν εἶμαι; Ποιός μπορεῖ νά μ΄ ἐμποδίσει; Μετά, ἀφοῦ ἄλλαξε τόνο, μοῦ εἶπε ἐμπιστευτικά:
- Ντῖνο, τί ἔπαθες; Ποῦ εἶναι ἡ καρδιακή μας φιλία;
- Ὁ Χριστός μᾶς χωρίζει Ἰσαάκ. Ἐσεῖς οἱ ἑβραῖοι σταυρώσατε τό Χριστό, δέν μπορεῖτε νά πατᾶτε ἐδῶ τέτοια μέρα.
- Ὁ Χριστός σας, ὅμως, δέν ἔδιωξε κανένα ἀπό κοντά του.
- Ἰσαάκ, τώρα δέ γίνεται τίποτε. Μετά τό Πάσχα θά εἴμαστε καί πάλι φίλοι, εἶπα κι ἔφυγα τρέχοντας ἐπειδή δέν ἄντεχα τήν ἀναμέτρηση.
Ὅταν τελείωσε ἡ ἀκολουθία κι ἄρχισαν τά γνωστά παιχνίδια στόν αὐλόγυρο, ἔνιωθα μιά πλάκα νά πιέζει τό στῆθος μου. Σάν νά ἤμουν ἕνας ἀπό τούς σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ. Εἶχα δίκαιο ἤ ἄδικο; Δέν μποροῦσα νά χαρῶ τή μέρα. Τότε βρῆκα τή λύση. Τή βρῆκα καθώς στεκόμουν ἀφηρημένος μπροστά στόν ἐπιτάφιο. Μπροστά στήν ἄκρα ταπείνωση. Ἔπρεπε νά κάνω κάτι. Αὐτός πού ἦταν μέσα στόν ἐπιτάφιο ἔκανε τόσο μεγάλη συγκατάβαση. Πῆρα τήν ἀπόφασή μου. Πῆγα στό σπίτι τοῦ Ἰσαάκ. Καθόταν στά σκαλοπάτια βλοσυρός. Μιά λάμψη διαπέρασε τή ματιά του, ἀλλά ἐξωτερικά δέν τό ἔδειξε.
- Ἰσαάκ, τοῦ εἶπα, συγγνώμη γιά τό πρωί. Ἐκπροσωποῦσα ξέρεις, μιά ὁμάδα παιδιῶν. Γνωρίζεις τή νοοτροπία. Σκέφθηκα ὅμως κάτι σπουδαῖο. Θά ποῦμε στά παιδιά πώς εἶσαι μέν ἑβραῖος, ἀλλά μέσα στήν καρδιά σου ἀγαπᾶς τό Χριστό καί λυπᾶσαι πού οἱ ἑβραῖοι τόν σταύρωσαν. Θά πεῖς πώς δέν μπορεῖς νά κάνεις ἀλλιῶς.
Ὁ Ἰσαάκ μέ παρατηροῦσε μέ προσοχή. Μέ ἕνα βλέμμα κοφτερό καί ἀντρίκιο.
- Ντῖνο, μοῦ εἶπε, οὔτε προφήτης νά ἤσουν, ἔτσι σκέπτομαι ἀλήθεια. Ἐγώ πῆρα μιά βαθιά ἀνάσα.
- Σέ περιμένω τό βράδυ στήν περιφορά τοῦ ἐπιταφίου. Τά παιδιά θά τά ἀναλάβω ἐγώ.
Τά παιδιά, ὅμως, δέν μέ πίστευαν μέ τίποτε. Προσπάθησα πολύ. Τίποτε. Ἦταν ἀμετάπειστοι.
- Μά, ὁ Χριστός συγχώρεσε τούς σταυρωτές του.
- Μή μιλᾶς, σταμάτα, ἄν δέ θέλεις ἀπόψε βράδυ, νά σέ κάψουμε μαζί μέ τόν ἑβραῖο, εἶπε ὁ Σούλης.
Τό βράδυ στήν περιφορά τοῦ ἐπιταφίου ψιχάλιζε. Συνήθως ψιχαλίζει στήν περιφορά τοῦ ἐπιταφίου. Ἐμεῖς ὅλοι, τά χριστιανόπουλα, περιφέραμε ἀγέρωχα τόν ἐπιτάφιο στό μεγάλο αὐλόγυρο τῆς Παναγίας.
Μέσα στόν κόσμο ξεχώρισα τόν Ἰσαάκ. Οἱ ματιές μας συναντήθηκαν. Δέν μπόρεσα νά διακρίνω ἄν ἦταν οἱ ψιχάλες ἤ τά δάκρυα πού ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια τοῦ φίλου μου, τοῦ Ἰσαάκ. Κι ἄν ἔκλαιγε, ἔκλαιγε ἐπειδή δέν τόν δέχτηκαν τά παιδιά παρά τήν ὁμολογία του, ἤ ἐπειδή λυπόταν γιά τή σκληροκαρδία μας;
Μετά τήν περιφορά δέν γλύτωσα ἀπό τή σχετική καρπαζιά τοῦ Σούλη τοῦ χερούκλα.
- Σέ εἶδα βρέ, σέ εἶδα, ἄλλαξες φιλικές ματιές μέ τόν ἑβραῖο. Καί πρόσθεσε:
- Ἐσύ ἀπόψε ἑβραῖο δέν καῖς.
- Δέν πειράζει, εἶπα, θά πάρω πάνω μου τήν εὐθύνη γιά τόν Ἰσαάκ.
Ἀπό τό παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ μου παρατηροῦσα τό ἄτυπο τελετουργικό.
Στό τέλος τῆς καύσεως, πέρασε ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ Σούλη, κάτω ἀπό τό παράθυρο, φωνάζοντας:
- Ἄκου Ντῖνο, ἐσύ Ἀνάσταση φέτος δέν θά κάνεις, οὔτε καί ὁ ἑβραῖος.
Ἡ κρίσιμη στιγμή ἦταν κατά τήν Ἀνάσταση. Στήν Πόλη πολλές χρονιές ἡ Ἀνάσταση δέν γινόταν τά μεσάνυχτα, ἀλλά στίς πέντε τό πρωί. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι πάντοτε μιά κρίσιμη στιγμή. Τό συναπάντημα τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Ἅδη. Ἡ ἥττα τοῦ Ἅδη. Ἡ ἀπελευθέρωση τῶν νεκρῶν.
Ὅλα αὐτά τά ζήσαμε ἐκεῖνο τό πρωί μέσα στή λειτουργία τῆς Ἀναστάσεως. Τά παιδιά εἶχαν φθάσει ἐκεῖ μέ τίς τσέπες γεμάτες ἀπό αὐγά καί βαρελότα. Τήν ὥρα τοῦ «Χριστός Ἀνέστη», στίς πέντε τό πρωί, θά γινόταν χαμός.
Αὐγά ἀνάμεικτα μέ βαρελότα θά ταξίδευαν πάνω ἀπό τά κεφάλια μας.
Εἶχα φθάσει φοβισμένος. Δέν τόλμησα νά μπῶ στό ἱερό. Τά παιδιά ἐξάλλου μέ παρατήρησαν λίγο περιφρονητικά. Στάθηκα πλάι στήν ἐξέδρα, ἐκεῖ πού θά γινόταν ἡ Ἀνάσταση. «Δεῦτε λάβετε Φῶς!»
«Χριστός Ἀνέστη».
Χαρά ἀνεκλάλητη. Ξέχασα τά πάντα. Χαιρόμουν πολύ. Δέν φοβόμουν τό Σούλη τό χερούκλα, οὔτε κανέναν. Χαιρόμουν ἀτελείωτα. Τά βαρελότα ἔδιναν τόνο πολεμικῆς ἀτμόσφαιρας. Κραυγές, πανδαιμόνιο χαρᾶς. Καί ἀνάμεσα στό θόρυβο ἄκουσα κάποιες κραυγές θυμωμένων ἀνθρώπων. Σά νά μάλωναν ἤ νά ἔδερναν κάποιον. Στράφηκα πρός τά ἐκεῖ μαζί μέ ὅλα τά παιδιά, πού ἦταν σέ ἀπόσταση βολῆς. Ναί, ἦταν πραγματικές κραυγές. Ὁ πατέρας τοῦ Ἰσαάκ εἶχε παρακολουθήσει τό γιό του πού ἔφυγε κρυφά ἀπό τό σπίτι. Τήν ὥρα τοῦ «Χριστός Ἀνέστη» ἄρχισε νά τόν χτυπάει ἀλύπητα. Πῶς τόλμησε ἕνας ἑβραῖος νά πεῖ: «Χριστός Ἀνέστη»;
Ντροπή, μεγάλη ντροπή, γιά τήν οἰκογένεια. Εἶδα τόν Ἰσαάκ νά ποδοπατεῖται ἀπό τόν πατέρα του μέ μίσος.
- Τί εἶπες; Τί εἶπες; Χριστός Ἀνέστη; Φώναζε ξέφρενα ἐκεῖνος.
Ὁ Ἰσαάκ ἦταν σέ ἄσχημη κατάσταση. Ἔτρεχε αἷμα ἀπό τό στόμα καί τή μύτη του. Τόλμησε νά πεῖ.
- Ναί, πατέρα, Χριστός Ἀνέστη. Γιατί ἐμεῖς οἱ ἑβραῖοι τόν σταυρώσαμε. Χριστός Ἀνέστη.
Κυλιόταν κάτω σάν μάρτυρας, χωρίς γογγυσμό, ψελλίζοντας.
- Χριστός Ἀνέστη…
Μᾶς θύμισε τό μαρτύριο τόσων καί τόσων πού φώναξαν αὐτό τό «Χριστός Ἀνέστη» στά ματωμένα χώματα τῆς Πόλης.
Μετά ἔμεινε ἀναίσθητος. Δέν τολμήσαμε νά πλησιάσουμε. Τά παιδιά εἶχαν παγώσει. Ὁ πατέρας τοῦ Ἰσαάκ τόν ἅρπαξε στά χέρια του. Ἤ μᾶλλον τόν ἔσερνε. Ἐμεῖς μείναμε ἄφωνοι. Ὁ Σούλης μέ κοίταξε. Τόν κοίταξα. Μέ φίλησε.
- Ἀληθῶς Ἀνέστη, εἶπε δακρυσμένος.
- Ναί, Ἀληθῶς Ἀνέστη.
Τόν Ἰσαάκ, μετά, τόν χάσαμε. Μάθαμε πώς ἔμεινε μῆνες στό κρεβάτι. Ἔφυγαν ἀπό τή γειτονιά.
Μετά ἀπό χρόνια, κάποιος μοῦ μίλησε γιά ἕναν ἱερομόναχο σέ μιά σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού παλιά ζοῦσε στήν Πόλη καί ἦταν ἑβραῖος. Καί μετά ἔγινε χριστιανός. Γιά ἕναν ἱερομόναχο πού ἦταν κυρτός ἀπό κάποιο ἀτύχημα. Ἦταν σιωπηλός πάντα καί ἔλεγε «Χριστός Ἀνέστη», σέ ὅσους τόν συναντοῦσαν.
Ἔτσι μοῦ εἶπαν καί τό πιστεύω, ναί, πώς εἶναι ὁ φίλος μου ὁ Ἰσαάκ.
Χριστός Ἀνέστη!
† π.Κ.Σ.
Πηγή: Αὐτοτελές ἀπόσπασμα μέσα ἀπό το βιβλίο «Τό σταυροδρόμι τῆς καρδιᾶς μου», Σελίδα 9, ἐκδόσεις «Φιλοκαλία», Μάϊος 2002.
https://www.floga.gr/51/2002/20025104uk.asp
<>
Ο Κινέζος μοναχός του Αγίου Όρους:
Αγάπησε και ζει
στην «αγγελική πολιτεία» !
Γεννήθηκε στην Κίνα, αλλά μεγάλωσε στην Αυστραλία.
Στη διάρκεια των σπουδών του
στη Βρετανία, ανακάλυψε την Ορθοδοξία.
Τώρα ζει στη Μονή Ξενοφώντος στο Άγιο Όρος και δηλώνει πως δεν ήταν ποτέ «τόσο χαρούμενος» !
«Δεν ήμουν ποτέ τόσο
χαρούμενος, εκτός από όταν
ήμουν μικρό παιδί»,
λέει ο μοναχός Αμφιλόχιος,
μιλώντας στην ελληνική γλώσσα.
«Ήρθα εδώ και αγάπησα τον τόπο»
Είμαι εκκλησιαστικός, δηλαδή βοηθάω εδώ στις εκκλησίες και ετοιμάζω την εκκλησία για τις ακολουθίες.
Κάθε μέρα, ετοιμάζω την εκκλησία.
Βάζω λάδι στα καντήλια,
καθαρίζω λίγο τα καντήλια και μια φορά την εβδομάδα σκουπίζουμε, σφουγγαρίζουμε. Τέτοια δουλειά».
«Ήταν ότι ήθελα στη ζωή μου !
Ήρθα εδώ και αγάπησα τον τόπο !
Είναι ένας τόπος προσευχής,
πίστης, αγάπης !
Είναι αγγελική πολιτεία»!
<>.
«Τίς τελευταῖες δυό μέρες, βλέπαμε στό μοναστήρι ἕνα κύριο γύρω στά σαράντα, ὁ ὁποῖος παρακολουθοῦσε διακριτικά τίς τελετές, ἀλλά μή γνωρίζοντας τή γλώσσα δέν εἴχαμε ἐπικοινωνία. Ὅταν μάθαμε πώς θά γινόταν ἡ βάπτισί του, χαρήκαμε ἰδιαίτερα. Ἀπ᾽ τό συμπατριώτη του μοναχό Καλλίνικο, ὁ ὁποῖος ἔκανε τίς μεταφράσεις, μάθαμε λίγα ἀπ᾽ τήν πρότερη ζωή τοῦ Σεραφείμ.
Οἱ γονεῖς του ἦταν φανατικοί κομμουνιστές στό καθεστώς τοῦ Ceaușescu καί ὁ ἴδιος δέν εἶχε διδαχθῆ τίποτα περί Θρησκείας. Ἡ ἀθεΐα ἦταν δογματικό κεφάλαιο στά κομμουνιστικά κράτη, οἱ θρησκεῖες τελοῦσαν ὑπό διωγμό καί τό κόμμα προσπαθοῦσε νά ἐπιβάλλη τίς δικές του θέσεις. Μεγαλώνοντας, ἀναζήτησε τήν ἐπαφή μέ τό Θεό στούς Gurus. Εἴκοσι χρόνια μέ τούς Βουδιστές προσπάθησε νά προσεγγίση τό Θεό, νά βρῆ πρότυπα πού θά νοηματοδοτοῦν τήν πορεία τῆς ζωῆς του, και θά ἔδιναν ἀπαντήσεις στίς ἐσχατολογικές ἀνησυχίες του, ἀλλά μάταια! Ὅταν παντρεύτηκε μία Χριστιανή, Καθολική στό δόγμα, ἄρχισε ν᾽ ἀναζητᾶ τό Θεό στούς Χριστιανούς, γιατί ὁ πειραματισμός μέ τούς Βουδιστές δέν τόν ἀνάπαυε. Σιγά σιγά ἦρθε σέ ἐπαφή καί μέ τήν Ὀρθοδοξία. Ἄρχισε νά μελετᾶ μέ ζῆλο τά ἱερά κείμενα τῶν Πατέρων, ἀλλά περισσότερο ἀποζητοῦσε τήν βιωματική προσέγγισι τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεως.
Πρίν ἕξι μῆνες εἶχε ἔρθει καί εἶχε παραμείνει δυό ἑβδομάδες μέ τούς Σαββαΐτες Πατέρες. Ἔτσι μυήθηκε καί φωτίστηκε στήν Ὀρθοδοξία. Προφανῶς ἡ συμβουλή τοῦ π. Καλλινίκου, λόγῳ γλώσσας, νά τό βοήθησε περισσότερο στήν κατανόησι τῆς πίστεως· ἔτσι ἀποφάσισε νά βαπτιστῆ»(ΤΕ, 93).
<>.
Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος: «Ὡραιότατο παράδειγμα αὐτοθυσίας, τό ὁποῖο ἀπέτρεψε σκέψεις αὐτοκτονίας εἶναι ὁ ἡρωϊσμός μιᾶς ἀδελφῆς νοσοκόμας, τό ἑξῆς: Μιά γυναῖκα εἶχε ὑποστῆ ἐγχείρησι ὄγκου καί εἶχε νευριάσει πολύ. Καμμία περιποίησι τῆς ἀδελφῆς νοσοκόμας Μάρθας δέν εὐχαριστοῦσε αὐτή. Λογισμοί αὐτοκτονίας μαύριζαν τήν ψυχή της. Στεναχωρημένη μιά ἡμέρα λέει στήν ἀδελφή Μάρθα:
—Δέν ξέρετε νά μέ περιποιῆσθε, μοῦ προξενεῖτε πόνους.
—Θέλετε ἄλλη περισσότερη ἐπιτηδεία;, ρώτησε ἡ ἀγαθή ἀδελφή.
—Ὄχι, ἀλλά μοῦ φαίνεται πώς θά μοῦ καταπραϋνθοῦν οἱ πόνοι, ἄν μοῦ ἔγλυφε ἕνας σκύλος τήν πληγή μου. Ἀμέσως ἡ ἀδελφή, πού δέν εἶχε σκύλο, πιέζουσα τήν καρδιά της γιά νά καταπνίξη τή συχαμάρα ἄρχισε μέ τή γλῶσσα της νά γλύφη τήν πληγή. Ἡ ἀσθενής συγκινημένη ἀπ᾽ τήν αὐτοθυσία αὐτή μέ δάκρυα ζητεῖ συγγνώμη γιά τή διαγωγή της καί στό ἑξῆς ὄχι μόνο ἀπομάκρυνε κάθε ἰδέα αὐτοκτονίας, ἀλλά δέν ἔκανε ποτέ κανένα παράπονο! Ἡ αὐτοθυσία διορθώνει τήν αὐτοκτονία»(ΙΓ, 178).
<>.
«Ἡ σκηνοθέτης Ἔφη Μπίρμπα, σύζυγος τοῦ διασήμου ἠθοποιοῦ Ἄρη Σερβετάλη (λόγῳ καί τῆς πασίγνωστης ταινίας γιά τή ζωή τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου), σέ πρόσφατη συνέντευξί της (8/10/2023) εἶπε:
“Δέν μεγάλωσα σέ ἔνθεη οἱκογένεια. Μικρή, ἡ ἐμπειρία μου μέ τήν Ἐκκλησία ἦταν στό σχολεῖο, ὅταν πηγαίναμε γιά Θ. Κοινωνία. Ὀ πατέρας μου λίγο πρίν φύγη, ἀναλογιζόμενος καί τό τέλος του, ἄρχισε νά μπαίνη σέ μιά διαδικασία ἀναζητησέως τοῦ Θεοῦ· καί ἐκεῖ κάτι συνέβη. Ὅμως, μέ τή δική του ἀνάγκη νά συνδεθῆ μέ τό Θεό καί τόν ἐπικείμενο θάνατό του, συνέβη καί σέ μένα προσωπικά αὐτή ἠ στροφή. Ἤμουν 16 ἐτῶν.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέρος τῆς ζωῆς μου, δέν μπορῶ νά ὑπάρξω χωρίς τήν Ἐκκλησία. Ἡ Κυριακάτικη Θ. Λειτουργία εἶναι αὐτή που ἀνοίγει τόν ὁρίζοντα. Χωρίς αὐτή δέν ζοῦμε.
Ἠ πίστι εἶναι δῶρο, δέν εἶναι πράξι, εἶναι καθημερινός ἀγώνας. Εἶναι ἕνα δῶρο πού διεκδικεῖς καθημερινά καί παλεύεις μέ τή φιλεπίστροφη στά πάθη τάσι σου”.
Πῶς βλέπει τήν ἐξομολόγησι;
“Ἐπειδή τή στιγμή τῆς ἐξομολογήσεως ἐπιτελεῖται ἕνα μυστήριο, ὅπου μαζί μέ τόν ἐξομολόγο καί τόν ἐξομολογούμενο παρευρίσκεται καί ὁ Θεός, ἡ διαδικασία αὐτή καθαγιάζεται. Στήν ψυχανάλυσι δέν ἔχω αἰσθανθῆ ποτέ αὐτή τή λύτρωσι καί τήν ψυχική κάθαρσι”»(ΠΛ, 2).
<>.
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Οἱ ἄνθρωποι πού θέλουν νά διαπιστώσουν, ἄν ἔχουν προχωρήσει στό Χριστιανισμό, πρέπει νά βάλουν ὡς μέτρο τήν ἀνεξικακία. Τό πῶς δηλ. ἀντιμετωπίζουν τήν κακία τῶν συνανθρώπων τους. Ἡ ἀνεξικακία νικάει καί ἀφοπλίζει τόν ἄνθρωπο πού ἁμάρτησε. Εἶχα πάει κάποτε, νά μιλήσω στήν ἐπαρχία. Καί ἦρθαν ἄνθρωποι μέ τό κλαδευτήρι νά μέ σκοτώσουν, γιατί τόλμησα νά μιλήσω στήν περιοχή τους. Πῆραν τό κλαδευτήρι καί εἶχαν σκοπό νά μοῦ κόψουν τό κεφάλι. Ὅμως, παρόλα αὐτά, δέν πτοήθηκα καί έκανα κανονικά τήν ὁμιλία μου. Τήν ἑπόμενη φορά πού ξαναπῆγα νά μιλήσω ἐκεῖ, ἐκεῖνος πού κρατοῦσε τό κλαδευτήρι γιά νά μέ σκοτώση, ἦταν ὁ πρῶτος πού μοῦ φίλησε τό χέρι καί μοῦ εἶπε: “Νά σοῦ φιλήσω καί τά πόδια! Γιατί ἔγινες μεγάλη αἰτία μέ τήν ἀνεξικακία σου, νά πιστέψω στό Χριστό. Ἐγώ τό θηρίο!”»(https://www.rimata-zois.gr).
<>.
«Θά βρεθῆ [ὡς νέος ὁ μετέπειτα Ἅγ. Σωφρόνιος τοῦ Essex] ἀρκετές φορές σέ ἀδιέξοδο. Ἡ ἐρώτησι πού ἀπηύθυνε τότε στό Θεό ἦταν: “Ποῦ εἶσαι Σύ;”. Ὁ ἴδιος χαρακτήρισε παράφρονα τήν ἐρώτησί του, ἀλλά ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε διά μέσῳ τῆς καρδιᾶς του. Ἄκουσε μέσα του ν᾽ ἀντηχῆ ἡ θεϊκή φωνή: “Μήπως σύ ἐσταυρώθης δι᾽ αὐτούς;”. Γράφει:
“Τούς γεμάτους πραότητα αὐτούς λόγους ἄκουσε ἡ καρδιά μου διά μέσῳ τοῦ Πνεύματος καί μέ συγκλόνισαν. Ὁ Ἐσταυρωμένος μοῦ ἀπάντησε ὡς Θεός”»(ΕΙ, 363).
INS
<>.
«—Δέν ἔχω πάει ποτέ στήν Ἀνάστασι, γιαγιά, εἶπε κομπιάζοντας ὁ Θωμᾶς. Οἱ γονεῖς μου δέν πιστεύουν στό Χριστό, γιατί εἶναι Ἑβραῖος. Πιστεύουν στούς δώδεκα θεούς τοῦ Ὀλύμπου πού εἶναι Ἕλληνες.
—Τί εἶναι αὐτά πού λές, παιδί μου, πετάχτηκε ὄρθια ἡ γιαγιά ἡ Ἐρμιόνη. Τρελλάθηκε ὁ γυιός μου; Ἄφησε τόν ἀληθινό Θεό καί πιστεύει σέ μυθολογίες;
—Μά, γιαγιά, ἡ ἀρχαία θρησκεία ἔκανε μεγάλη καί ξακουστή σ᾽ ὅλο τόν κόσμο τήν Ἑλλάδα μας, εἶπε ὅσο πιό μαλακά μποροῦσε, γιά νά μήν ταράξη ἄλλο τούτη τήν ἀγαθή γερόντισσα, ὁ Θωμᾶς.
Ἔβγαλε τό καλό του τό κουστούμι καί κείνη μέ κρυφό δάκρυ τοῦ τό σιδέρωσε.
—Ἔχασα τό γυιό μου, Χριστέ μου, μονολόγησε. Μήν ἐπιτρέψεις νά πλανευτῆ κι ὁ ἐγγονός μου.
Τούτη τήν ἐξέλιξι δέν τήν εἶχε προβλέψει ὁ Θωμᾶς. Πρῶτον, δέν εἶχε λογαριάσει πώς ἡ ἡμέρα πού θά ἔφτανε στό χωριό θά ἦταν Ἀνάστασι, καί δεύτερον, δέν ἤξερε πώς τό βράδυ πήγαιναν ὅλοι στήν ἐκκλησία. Ἀπ᾽ τή μιά, λοιπόν, ἡ σκέψι νά μή στεναχωρέση ἄλλο τούς παπποῦδες, ἀπ᾽ τήν ἄλλη ἡ περιέργειά του τόν ὁδήγησαν στό ναό.
—Ὡραία εἶναι ἐδῶ μέσα, παραδέχτηκε καί ἔνιωσε ἄθελά του τήν εὐφροσύνη τοῦ “Κύματι θαλάσσης” νά τόν τυλίγη.
Τό σκοτάδι πού ἔπεσε ξαφνικά τόν ἔκανε νά κοιτάξη γύρω του ἀνύσυχος καί ξαφνιάστηκε σάν εἶδε πώς κανείς δέν συμμεριζόταν τήν ἀνησυχία του.
“Δεῦτε λάβετε φῶς...”.
Ἔμεινε ἐκστατικός ὁ Θωμᾶς νά κοιτάζη ὅλα ἐκεῖνα τά ἱλαρά πρόσωπα πού φωτίζονταν πίσω ἀπ᾽ τό φῶς τῆς λαμπάδας τους. Ἄναψε καί κεῖνος τή δική του. Γύρισε καί κοίταξε τόν παπποῦ του, πού στεκόταν δίπλα του. Ἐκεῖνος ὁ λεβεντάνθρωπος ἔκλαιγε! Σέ λίγο βρέθηκε στόν αὐλόγυρο κι ἄκουσε ἀνάμεσα στούς κρότους ἀπ᾽ τά βεγγαλικά καί στούς χτύπους τῆς καμπάνας τή θριαμβευτική φωνή τοῦ παπᾶ νά ψάλλη “Χριστός Ἀνέστη!”. Καί τότε εἶδε τά πρόσωπα τῶν ἁπλῶν χωρικῶν νά μεταμορφώνονται καί νά λάμπουν λουσμένα στή χαρά. Χτύπησε ἄτακτα ἡ καρδιά τοῦ Θωμᾶ σάν ἔφτασε τό βλέμμα του στόν παπποῦ του. Ὁ παπποῦς καί πάλι ἔκλαιγε. Ἔκανε λίγα βήματα καί βρέθηκε κοντά του. Ἔβαλε τό χέρι του γύρω ἀπ᾽ τούς ὤμους του.
—Χριστός Ἀνέστη, παπποῦ!
Ἄστραψαν τά μάτια τοῦ γέρου καί κοίταξε μέ λαχτάρα τόν ἐγγονό του.
—Τό πιστεύεις, λοιπόν, γυιέ μου;, τόν ρώτησε μ᾽ ἕνα λυγμό στή φωνή.
—Δέν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς τέτοια χαρά, παπποῦ. Κάτι μέσα μου μοῦ λέει πώς δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι ἀλήθεια»(ΒΣ, 142).
<>.
26χρονος φορέας τοῦ AIDS: «“Πάντα ἤμουν ἐλεύθερος τύπος. Δέν μοῦ ἄρεσαν οἱ μόνιμες ἐρωτικές σχέσεις, γιατί δέν μπορῶ τίς ἐξαρτήσεις. Στίς διακοπές τοῦ καλοκαιριοῦ, εἰδικά, εἶχα πολλές ἐρωτικές περιπέτειες μ᾽ Ἑλληνίδες καί ξένες. Φίλοι μιλοῦσαν γιά τό AIDS καί ἐγώ γελοῦσα. Φάνηκα ἐπιπόλαιος, ἀνώριμος, ἀχάριστος στή ζωή καί στό Θεό”. Μετά ἀπό ἐρώτησι τοῦ δημοσιογράφου, γιατί συνεχῶς ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί Τόν ἐπικαλεῖται, μέ πρόσωπο πού ἄστραφτε ἀπό χαρά καί παρρησία ἀπάντησε: “Ἔχω στραφῆ σ᾽ Ἐκεῖνον. Ὧρες ὁλόκληρες περνῶ διαβάζοντας τό Εὐαγγέλιο. Τί ἀγάπη, τί δύναμι πού κρύβει. Τί μηνύματα. Ὅταν τό πιστεύης ἀγαλλιάζεις. Γιατί νά γνωρίσω τή μεγαλωσύνη Του τώρα, πού βρίσκομαι στή σκιά τοῦ θανάτου; Θλίβομαι πού ἀκόμα δέν Τοῦ ἔχω δοθῆ ὁλοκληρωτικά, ψυχῇ τε καί σώματι. Λυπᾶμαι πού δέν κατάφερα ἀκόμη ν᾽ ἀντλήσω, ἀπ᾽ τή δύναμί Του, τήν ἐλπίδα ὅτι θά μπορέσω νά ζήσω χωρίς τό φόβο τοῦ θανάτου, νά δραστηριοποιηθῶ καί νά φθάσω στό σημεῖο νά Τόν δοξάζω γιά τήν κάθε στιγμή, τήν ὁποία μοῦ χαρίζει στή ζωή...” (ἐφημ. Ἐλευθεροτυπία)»(ΓΖ, 125).
INS.
<>.
«Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπη νά παραθέσουμε κάποια συνέντευξι τοῦ γνωστοῦ βαρυποινίτη Ν. Κοεμτζῆ, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό 22 χρόνια σέ κέντρο διασκεδάσεως σκόρπισε τό θάνατο καί κοκκίνισε τήν ἄγρια ἐκείνη νύχτα. Εἶναι ἐκφραστικός ὁ λόγος του καί μπορεῖ νά ὁδηγήση σέ προβληματισμούς ἐλπίδας.
“Εἶμαι ἀπό καλή οἰκογένεια”, μοῦ εἶπε. “Ὁ πατέρας μου ἦταν ἀξιωματικός τοῦ στρατοῦ. Εἶχε λάβει μέρος στήν ἀντίστασι. Ἡ μητέρα μου, ὑπέροχη Χριστιανή μάνα. Ἔχω καί θεῖο Δεσπότη. Δέν εἶμαι ἀπό συνείδησι ἐγκληματίας. Ἔγινα τή στιγμή ἐκείνη. Ὡς νέος, δυστυχῶς, δέν πρόσεξα τίς παρέες μου καί σύχναζα σέ κέντρα ὄχι καλῆς φήμης. Δέν ἄκουγα τίς συμβουλές τῆς μάνας μου... Ἔτσι, πρός χάριν τῶν ‘φίλων ̓ θυσίασα τή ζωή μου. Καί τό κυριότερο, ντρόπιασα τήν οἰκογένειά μου”. Καί συνέχισε:
“Θά ἤθελα νά πῶ ὅτι στά κέντρα αὐτά, τά λεγόμενα ‘σκυλάδικα ̓, χάνεσαι ὡς ἄνθρωπος, ὡς ἀξία. Ἐκεῖ δέν μπορεῖς νά διευθύνης τόν ἑαυτό σου, τίς πράξεις σου. Ἄλλοι σέ κατευθύνουν καί σοῦ ἐξάπτουν τή φαντασία... Σέ κάνουν νά πιστεύης πώς εἶσαι κάτι σπουδαῖο, εἶσαι ἄντρας καί ὅλοι σέ κοιτᾶνε σάν νά εἶσαι τό ἐπίκεντρο τῆς γῆς!...
Τή νύχτα τοῦ φονικοῦ ὅλα ἔγιναν μέσα σέ λίγα λεπτά, μᾶλλον δευτερόλεπτα. Ἔπειτα, στή φυλακή, βρῆκα ξανά τόν ἑαυτό μου. Ξαναθυμήθηκα τίς συμβουλές τῆς μάνας μου, ξαναπλησίασα τό Θεό. Ἄρχισα νά διαβάζω καί νά δημιουργῶ πρός ὄφελος τῶν ἄλλων καί ἰδίαιτερα τῶν νέων πού θά βγοῦν ἀπ᾽ τή φυλακή στήν κοινωνία καί πρέπει νά προφυλαχθοῦν ἀπ᾽ τούς κακούς ‘φίλους ̓ καί ν᾽ ἀποφεύγουν τά ὕποπτα κέντρα.
Ἐγώ πιστεύω στό Θεό”, εἶπε.
Τή στιγμή ἐκείνη ἔβγαλε ἀπ᾽ τό γιλέκο του ἕνα λευκό χαρτί, στό κέντρο τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε ἕνα σχέδιο. Μοῦ τό ἔδειξε ἐξηγώντας:
“Βλέπεις, ἐδῶ ἐπάνω; Εἶναι ὁ Θεός, κάτω ἡ Δικαιοσύνη, ἡ Δημοκρατία, ἡ Εἰρήνη, ἡ Πίστι, ἡ Οἰκογένεια, ἡ Πατρίδα, ἡ Ἀγάπη. Ὅλες αὐτές οἱ ἀξίες εἶναι συνδεδεμένες μέ τόν Παντοδύναμο! Αὐτός εἶναι πού μᾶς διδάσκει νά ἤμαστε δίκαιοι, δημοκρατικοί νά ἀγαπᾶμε ἀλλήλους, νά πιστεύουμε στήν πατρίδα καί στήν οἰκογένεια. Εἶδες τό κορίτσι αὐτό πού τό κλείσανε στό σωφρονιστήριο; Δέν φταίει αὐτό πού κατέστρεψε τό ναό, ὅπου μάθαινε γράμματα. Ἐκεῖνο πού φταίει εἶναι ὅτι δέν εἶχε μιά σωστή οἰκογένεια. Οἱ πράξεις της ἦταν μιά ἔντονη διαμαρτυρία ἀπέναντι στήν οἰκογένειά της καί στήν κοινωνία! Πρέπει οἱ νέοι νά καταλάβουν ὅτι οἱ γονεῖς, οἱ δάσκαλοι καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι πολύτιμοι σύμβουλοι. Ἄν καί ἐγώ εἶχα συνειδητοποιήσει ὅλα αὐτά, δέν θά γινόμουν ‘συντρίμμια ̓. Εὐτυχῶς ὁ Θεός μέ συναρμολόγησε καί ἔτσι μπορῶ, ὅταν βγῶ ἀπ᾽ τή φυλακή, νά συνεχίσω νά δημιουργῶ πρός τό καλό τῶν νέων” (Ἰωάννης Τζώρτζης)»(ΓΖ, 34).
<>.
Συνέντευξη της Μοναχής Υπομονής (Helen Mazlou),
στον Οδυσσέα Μητσόπουλο,
για την εκπομπή “Πρωινό Σουσού”, στο κανάλι OPEN
-«Ποιός ήταν ο λόγος που σας έκανε να αφήσετε πίσω σας τα εγκόσμια και να ακολουθήσετε τον δρόμο του Θεού;»
-«Στην ουσία δεν γνώριζα τον Χριστό, όπως νόμιζα ότι τον γνωρίζω, και ξέρω ότι είμαι Ορθόδοξη Χριστιανή, ήμουν κατ΄ όνομα όμως όχι κατά πράξη, οπότε κατηχήθηκα έμαθα έτσι διάφορα από το YouTube.
Συγκεκριμένα έτσι άρχισα από τον γέροντά μου, τον γέροντα Δοσίθεο, έβλεπα βιντεάκια, κόλλησα, μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί είναι η Αλήθεια.
Οπότε, εφόσον άρχισα να μαθαίνω την Αλήθεια, η συνείδηση με χτυπούσε μέσα μου και με τράβηξε με τον καιρό ακόμα πιο πολύ, έτσι σιγά σιγά με τον καιρό με την εξομολόγηση, με την Θεία Κοινωνία, μπόρεσα να έρθω πιο κοντά, δόξα τω Θεώ».
-«Πως είναι μέσα στη Μονή η νέα σας ζωή;»
-«Διαφορετικά από τα κοσμικά σίγουρα, έτσι με τις προσευχές είναι πολύ όμορφα, η επικοινωνία με τον Χριστό, έτσι που γίνεται καθημερινά, με τις διακονίες που υπάρχουν, είναι διαφορετικά και δεν θα το άλλαζα»
-«Τι μήνυμα έχετε να στείλετε σε όλα τα νέα παιδιά που σας ακολουθούσαν τόσο έντονα στα social media;»
-«Θα έλεγα να μη ντραπούν ποτέ να ομολογήσουν τον Αληθινό, τον Χριστό μας, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και πρέπει να είμαστε περήφανοι να μη ντρεπόμαστε.
Γι' αυτό κι εγώ δημοσίευσα τις φωτογραφίες γιατί και με έψαχναν αναρωτιόντουσαν το
που είμαι, τι γίνεται μαζί μου, και είναι και ομολογία, να είναι κοντά στην Εκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να εξομολογούνται να έχουν τον πνευματικό τους.
Γιατί υπάρχει άγνοια, πόσο μάλλον υπήρχε και από μένα πάρα πολύ, οπότε να δούνε έτσι, να μάθουνε για τον Χριστό μας, να διαβάσουνε, αλλά να ακολουθήσουνε έναν καλό πνευματικό, όπως έλεγαν και οι Άγιοι μας, θα κάνουμε χιλιόμετρα να βρούμε έναν καλό πνευματικό.
Σκοπός του ανθρώπου είναι να αγιάσει το λέει ο Κύριός μας.
Λέει Άγιος είμαι Εγώ, θέλω να γίνετε κι εσείς, οπότε, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής, για όλους, όχι μόνο για τους μοναχούς και για τους κοσμικούς φυσικά»
-«Πως ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα σας σε αυτό το μυστήριο κατά το οποίο ασπαστήκατε τα θεία;»
-«Ήταν έτσι συγκινητικό, κάτι το ξεχωριστό, νύμφη Χριστού, ο νέος άνθρωπος ήρθε και αφήσαμε τον παλαιό άνθρωπο.
Οπότε ήταν έτσι κάτι μοναδικό, δόξα τω Θεώ, και έτσι είμαι χαρούμενη για αυτό το δρόμο που ακολούθησα, και θα παραμείνω έτσι, προφανώς»
-«Η οικογένεια σας είναι δίπλα σας σε αυτό το νέο βήμα στη ζωή σας;»
-«Ευτυχώς είμαστε στην ίδια συχνότητα, έτσι με τις προσευχές, που στηρίζουνε, είμαστε καλά δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ, με επισκέπτονται, όποτε έτσι πρέπει και χρειάζεται, αγωνιζόμαστε όλοι μαζί.
Μη νομίζει ο κόσμος ότι γίνεται κάποιος μοναχός επειδή έχει θέμα ή θέλει να ξεφύγει από τη ζωή, ήρθα γιατί γνώρισα τον Χριστό, τον αγάπησα. Αυτό μόνο».
<>.
<<<
Μοναχός Αδριανός: Αναρρίχηση Ιμαλαϊων προς τον Χριστό - Από την κενότητα στην Ορθοδοξία
Βρέθηκα περιστοιχισμένος από τις πέντε ψηλότερες κορυφές των Ιμαλαΐων, στα 14.000 πόδια υψόμετρο. Χάζευα την οροσειρά Αναπούρνα καθώς ανέτειλε πάνω τους ο ήλιος. Το ταξίδι μου στο Νεπάλ είχε αρχίσει πριν λίγες εβδομάδες, και το αποκορύφωμά του ήταν αυτό. Στεκόμουν έκθαμβος ενώπιον της αδιάφθορης ομορφιάς που απλωνόταν πάνω από μένα, όταν μια σκέψη τρύπωσε στο νου και δεν έλεγε να φύγει: «Ε και, λοιπόν, ποιος ο σκοπός;» Ο εγωισμός μου αμέσως ανταπάντησε στο τυχαίο αυτό σχόλιο: «Ποιος ο σκοπός; Τι εννοείς, ποιος ο σκοπός; Ο σκοπός είναι πως έκανες τόση πεζοπορία για να δεις αυτά τα βουνά. Λοιπόν, απόλαυσέ τα τώρα!» Και όμως, η σκέψη εκείνη ταλάνιζε τον νου μου. Ναι, ήταν όντως από τα ωραιότερα θεάματα που είχα δει ποτέ, και χαιρόμουν την στιγμή αυτή, αλλά, πού θα βρίσκονται τα συναισθήματα αυτά αύριο, που δεν θα είμαι πια τόσο πολύ εμπνευσμένος; Η χαρά του κόσμου αυτού ποτέ δεν μπόρεσε να μου δώσει ικανοποίηση. Θα έπρεπε να το είχα αντιληφθεί κατά την διάρκεια της ζωής μου, άλλα χρειάστηκε να σκαρφαλώσω στην κορυφή του κόσμου για να το παραδεχθώ. Και αυτό ακριβώς, ήταν το πρώτο βήμα μου προς τον Χριστό και την Ορθοδοξία.
Μέχρι εκείνο τη σημείο, ολόκληρη η ενήλικη ζωή μου υπήρξε κοσμική, αφιερωμένη στην απόλαυση ποικίλων παθών. Είχα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο στα 21 μου χρόνια, με σχέδια να γίνω επιχειρηματίας, ενώ παράλληλα θα επιδίωκα καριέρα στην ζωγραφική. Εντός ενός έτους, φάνηκε πως πλησίαζα να πετύχω τον στόχο μου. Ζούσα τότε στο Λονδίνο, απασχολούμενος από την εταιρεία Ι.Β.Μ. Η εργασιακή μου θέση ήταν εξασφαλισμένη και μια προαγωγή ήταν καθ’ οδόν. Η προσωπική μου ζωή έμοιαζε με αυτή των περισσοτέρων της γενιάς μου: περιστασιακές σχέσεις, κυνήγι της άνεσης και συνεχείς περισπασμούς, για να προστατεύω τον εαυτό μου από τυχόν ενδοσκόπηση.
Περίπου τον ίδιο καιρό, η αδελφή μου έγινε Ορθόδοξη μοναχή στην Αλάσκα. Αν αυτό ήταν σύμπτωση ή όχι, δεν είμαι βέβαιος. Πάντως, από εκείνη την στιγμή και μετά, το πάθος μου για εγκόσμιες αναζητήσεις άρχισε να φθίνει. Εξετάζοντας τους συνεργάτες μου, έβλεπα πως κανείς τους δεν φαινόταν πραγματικά χαρούμενος ή ικανοποιημένος. Εκείνη η διαφεύγουσα ποιότητα της ικανοποίησης ποτέ δεν βρισκόταν εκεί, αλλά πάντοτε, σαγηνευτικά, μας περίμενε μετά την στροφή. Ταξίδια, αθλήματα, ποτά με τα «παιδιά»…όλα αυτά φάνταζαν περισσότερο καθημερινά μέρα με την μέρα. Κάθε Δευτέρα, η ίδια ερώτηση: «Πώς πήγε το Σαββατοκύριακό σου;» Κάθε Παρασκευή πάλι: «Τίποτε σχέδια για το Σαββατοκύριακο αυτό;» Το Λονδίνο γινόταν όλο και πιο γκρίζο, και το σιγανό, επίμονο ψιλόβροχο ποτέ δεν κατάφερε να ξεπλύνει ολότελα την βρωμιά…
Αντί να εμβαθύνω στα αίτια της πλήξης μου, έριχνα το φταίξιμο σταθερά επάνω στους ώμους της εταιρικής κουλτούρας. Υπέθετα πως η δυσφορία μου προς τον κόσμο οφειλόταν στο κυνηγητό του χρηματικού κέρδους. Έτσι, παραιτήθηκα από την ΙΒΜ, ετοίμασα τις βαλίτσες μου και επέστρεψα στην Αμερική. Κρατώντας γερά την δυσφορία μου αυτή για την ευμάρεια και την κοινωνική αποδοχή, άρχισα να κατηφορίζω προς την… Βοημία. Περιέργως, παρέλειψα να παρατηρήσω έγκαιρα πως οι ίδιοι κανόνες που διέπουν την αποδοχή στον εταιρικό βίο, ισχύουν και στον εναλλακτικό βίο. Αντί για κοστούμι, δερμάτινο σακάκι. Αντί του Rolex στο χέρι, ένα τατουάζ. Αντί για μανικετόκουμπα, τρύπημα στο φρύδι για σκουλαρίκι. Και πάλι, είχες μπροστά σου τον ίδιο άνθρωπο.
Άρχισα να επιδιώκω την απόκτηση ενός πτυχίου Μάστερ στην σχολή καλών τεχνών, και βρήκα δουλειά στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Τα έργα μου αποτελούσαν κάτι τεράστιοι –επί παραγγελία- καμβάδες, σκεπασμένοι με παχιές στρώσεις πίσσας. Η πίσσα δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί σαν μέσο τέχνης μέχρι τότε, έτσι η δουλειά μου έγινε ταχύτατα δημοφιλής. Έβαλα τα δυνατά μου, να δείχνω παθιασμένος με τους αφανείς μοντέρνους φιλοσόφους, τα μετά-πανκ έργα και τα καληνυχτίσματα αργά την νύχτα, αλλά όλα αυτά με κούραζαν. Υπέθεσα πως κάτι λάθος υπήρχε σε μένα. Γιατί να το βρίσκω υπεράνω των δυνάμεών μου, να κάνω σοβαρή συζήτηση για μια επίδειξη σε γκαλερί, που στα εκθέματά της είχε σαν επίκεντρο ένα καλάθι γεμάτο από τσαλακωμένα τενεκεδάκια αλουμινίου, και εσώρουχα τεντωμένα πάνω σε κομμάτια σύρματος; Γιατί δεν μπορούσα να αντλήσω χαρά, παρακολουθώντας ένα ανερχόμενο καλλιτέχνη να κρώζει σαν κότα επί δεκαπέντε λεπτά; Ευτυχώς, πολύ γρήγορα εξαντλήθηκα από αυτόν τον «εναλλακτικό» τρόπο ζωής, και ήταν ακριβώς τότε, που μου τηλεφώνησε ένας φίλος, να με ρωτήσει αν ήθελα να πάω στην Ιαπωνία. Πάντα με ενδιέφεραν οι Ασιατικές κουλτούρες, και, μιας και θεωρούσα τον εαυτόν μου ένα κατ’ εξοχήν περιπλανώμενο, βρέθηκα, μέσα σ’ ένα μήνα, στο Κυότο της Ιαπωνίας.
Εγκλιματίστηκα γρήγορα στο νέο περιβάλλον. Μέσα σε δύο εβδομάδες, είχα γραφτεί σε μαθήματα γλώσσας, και μάλιστα βρήκα εργασία διδάσκοντας Αγγλικά. Ήταν αλλόκοτο, να ζεις σε μια χώρα όπου μπορεί κανείς να αφήσει το αυτοκίνητό του με την μηχανή αναμμένη μέχρι να πάει να ψωνίσει κάτι από ένα μαγαζί, χωρίς να ανησυχεί πως θα του το κλέψουν. Η τιμιότητα ήταν το μέτρο, και αυτό ενεργοποίησε μια αλλαγή μέσα μου. Η συνείδησή μου άρχισε να επανέρχεται στη ζωή. Ένοιωσα τρομερή ανακούφιση, όταν άρχισα να κάνω απλά πράγματα όπως να πληρώνω το σωστό αντίτιμο στα διόδια. Ήταν η απλή τήρηση των νόμων, χωρίς καμία βαθύτερη κατανόηση, όμως ήταν ο καταλύτης για λεπτές αλλαγές, και μπορούσα να ανασάνω πιο εύκολα.
Ζώντας μέσα στην αρχαία πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, βρέθηκα εκτεθειμένος καθημερινά σε μια παράδοση δύο χιλιάδων χρόνων. Είχα ανατραφεί στα προάστια της Νοτίου Καλιφόρνιας (το γηραιότερο κτίριο της γειτονιάς μου ήταν δέκα μόλις ετών), και τώρα βρέθηκα να κατοικώ δίπλα σε ένα ναό χιλίων ετών, που είχε υπηρετήσει αμέτρητους αυτοκράτορες. Οι ναοί, οι κήποι, και τα έθιμα, άρχισαν να δίνουν τροφή σε μια ψυχή που είχε καταναλώσει υπερβολικές ποσότητες πίσσας. Καθώς ένοιωθα να με προσελκύει με φυσικότητα η ομορφιά των παραδόσεων, μπήκα σε μια φάση ενασχόλησης με τον Βουδισμό του Ζεν. Για ένα μυαλό εύκολα αποσπώμενο και ανυπόμονο, μου φάνηκε υπερβολικά δύσκολος δρόμος. Σε ένα ναό Ζεν, υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος να κάνεις κάθε πράξη, και πρέπει να γίνεται με ακρίβεια. Οι υποκλίσεις μου ήταν πολύ απότομες, και οι κάλτσες μου ποτέ δεν ήταν αρκετά καθαρές. Ο ιερέας ένοιωθε φρίκη με την εμφάνισή μου. Η τελειότητα ήταν απαίτηση, και εγώ ήμουν εξαιρετικά ανεπαρκής. Τελικά διέκοψα, όχι λόγω της ανεπάρκειάς μου, αλλά λόγω της τελείας απουσίας της χαράς που ένοιωθα εκεί πέρα. Παραήταν όλα μηχανικά: πάτα τα σωστά κουμπιά, και λάβε διαφωτισμό. Υπήρχε μια σχετική γαλήνη που την ένοιωθα μετά τον διαλογισμό, αλλά αυτό βοηθούσε άραγε και τους άλλους εκεί; Σκεφτόμουν, πως μπορούσα να επιτύχω την ίδια γαλήνη με λιγότερο κόπο, καταπίνοντας ένα ηρεμιστικό χάπι…
Πέρασαν τρία χρόνια, τα Ιαπωνικά μου ήταν επαρκή, και ένοιωθα πως είχα ξεκοκαλίσει όλα όσα ήταν χρήσιμα από την κουλτούρα αυτή. Η πρόκληση της επιβίωσης σε μια ξένη κουλτούρα είχε εξατμιστεί, ο μισθός μου ήταν υψηλός, η δουλειά μου εύκολη… διέκρινα τον εαυτό μου να γίνεται χαλαρός. Άνετα θα μπορούσα να περάσω τα επόμενα σαράντα χρόνια σ’ αυτήν την γεμάτη θαλπωρή γωνιά που είχα σμιλέψει μόνος μου. Όμως, παράτησα την δουλειά μου, παρέδωσα το σπίτι μου και άρχισα το αργό ταξίδι επιστροφής στην Αμερική.
Γύρισα όλη την Ασία, από το Βιετνάμ μέχρι κάτω στην Σιγκαπούρη, χωρίς κανένα σαφή προορισμό κατά νουν. Ο ενθουσιασμός για νέους τόπους και συνταξιδιώτες με αποσπούσε τον περισσότερο καιρό, όμως, πριν πάω για ύπνο, ο βουβός πόνος της κενότητας πάντα επέστρεφε. Συνέχιζα να αναζητώ διακαώς εκείνο το στοιχείο που έλειπε από την ζωή μου. Ταξίδεψα ως τις πιο απόμερες τοποθεσίες των Βουδιστών και των Ινδουιστών. Μέχρι να φτάσω εκεί, είχα ήδη προγραμματίσει τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μου. Διασχίζοντας την Βιρμανία, επισκέφθηκα ένα ναό έξω από την πόλη Μανταλάη. Χιλιάδες σκαλοπάτια πάνω στην πλαγιά του βουνού οδηγούσαν στον ναό που αγνάντευε πάνω από ολόκληρη την πόλη. Καθώς άρχισα να ανηφορίζω, αντιλήφθηκα ένα Βουδιστή μοναχό να προχωράει δίπλα μου, συντονισμένος με το δικό μου βήμα. Ήταν πενηντάρης, κοντός, κάπως παχουλός, με ένα ροδαλό, χαρούμενο παρουσιαστικό. Μου συστήθηκε, και συνεχίσαμε την ανάβασή μας. Φτάνοντας στην κορυφή, καθίσαμε σε ένα τοιχείο του ναού να κουβεντιάσουμε, καθώς ο ήλιος βασίλευε πάνω από την Μανταλάη. Αφού είπαμε τα τυπικά, ευχάριστα εισαγωγικά μας, γύρισα την κουβέντα στην πολιτική κατάσταση της Βιρμανίας (η χώρα αυτή βρίσκεται υπό ένα σκληρό στρατιωτικό καθεστώς, όπου δολοφονήθηκε μεγάλο μέρος του πληθυσμού ύστερα από αναταραχές ενάντια στις διαβρωμένες πολιτικές, στα τέλη της δεκαετίας του 80).
Αναστέναξε, και μου έριξε μια απογοητευμένη ματιά, λέγοντας: «Γιατί θέλεις να μιλήσουμε για αυτό το θέμα;» Μουρμούρισα κάποια δικαιολογία για να καλύψω τον πραγματικό λόγο της ερώτησης, ο οποίος ήταν η επίδειξη πως έχω άποψη επί σοβαρών θεμάτων. Εκείνος γύρισε την κουβέντα προς μια τελείως αλλιώτικη κατεύθυνση. «Την περασμένη εβδομάδα, είδα μια ταινία με τίτλο ‘Ιησούς από την Ναζαρέτ’. Τι υπέροχη ζωή!» Για τα επόμενα δέκα λεπτά, εξυμνούσε τις αρετές του Χριστού. Προσηλυτιζόμουν από ένα Βουδιστή μοναχό, όχι για να μεταστραφώ στην δική του θρησκεία, αλλά στον Χριστιανισμό! Με αποστόμωσε… Είχα μια ιδέα του εαυτού μου, πως βρίσκομαι πολύ πιο πάνω από τον Χριστιανισμό, από τον καιρό που πήγαινα στο γυμνάσιο, και νάσου τώρα ένας παγανιστής που μου ξαναδίνει πίσω αυτά που είχα απορρίψει. Εξ αιτίας των λόγων ενός απλοϊκού Βιρμανού μοναχού, αφυπνίστηκα στο ενδεχόμενο να υπάρχει κάτι περισσότερο στον Χριστιανισμό από το εξωτερικό περίβλημα που είχα απορρίψει. Δεν είχα ακόμα νοιώσει την ανάγκη εκείνη την στιγμή να κάνω σοβαρή εξερεύνηση του Χριστιανισμού, πάντως το έδαφος του φυτώριου ετοιμαζόταν.
Πέρασε λίγος καιρός, και προχώρησα στο Νεπάλ, όπου θα συναντιόμουν με κάτι φίλους για μια εκστρατεία πεζοπορίας στα Ιμαλάϊα. Έφτασα λίγο πριν από αυτούς, έτσι, αποφάσισα να μείνω εν τω μεταξύ σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στο Θιβέτ. Βρήκα ένα, σε μικρή απόσταση από το Κατμαντού, που πρόσφερε μαθήματα στα Αγγλικά. Πήγα εκεί σαν πολιτισμικός τουρίστας, γευόμενος έτσι το επόμενο πιάτο στον μπουφέ των ποικίλων θρησκειών του κόσμου.
Έφτασα, γεμάτος σκεπτικισμό για τα πάντα, περιμένοντας να βρω πολλούς «φευγάτους» νεο-εποχίτες εκεί μέσα. Μετά τις πρώτες λίγες μέρες, οι γνώμες μου άλλαξαν εντελώς. Εδώ δεν ήταν καμία «αναπαυτική» χιλιαστική θρησκεία. Οι άνθρωποι αυτοί στ’ αλήθεια έπασχαν να αποκτήσουν την αλήθεια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, έμαθα πως πίστευαν στην ύπαρξη κολάσεως. Μα, ποιος άνθρωπος σ’ αυτή την μοντέρνα εποχή πιστεύει στην κόλαση; Και όμως, για τους ανθρώπους αυτούς, η κόλαση ήταν η φυσική κατάληξη μιας σπαταλημένης ζωής. Κατακυριεύτηκα από περιέργεια. Άρχισα να ακούω πιο προσεκτικά, καθώς ανέλυαν τις περαιτέρω διδαχές. Ο πυρήνας της θρησκείας είναι η ιδέα πως όλα τα όντα ζουν σε ένα παροδικό κόσμο επιθυμιών και δοκιμασιών. Κάθε δοκιμασία πηγάζει από το κυνήγημα των προσωρινών πραγμάτων: αντ’ αυτού, πρέπει να στραφούμε προς αυτά που είναι μόνιμα, όπως η αλήθεια. Ο μόνος τρόπος να το αποκτήσουμε αυτό, είναι να πάψουμε να γαντζωνόμαστε πάνω στο εγώ μας, και να ζούμε για τους άλλους. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε εμείς να αποκτήσουμε την χαρά, είναι όταν βάλουμε την χαρά των άλλων πάνω από την δική μας. Αποσβολώθηκα! Μετά από 27 χρόνια που συνεχώς ακούς: «Κάνε, ό,τι αισθάνεσαι να είναι ευχάριστο», οι Θιβετιανοί μου έλεγαν τώρα πως αυτά που σου δίνουν ευχαρίστηση θα σε κάνουν μάλλον δυστυχή σ’ αυτή την ζωή ή την επόμενη. Η ιδέα αυτή μου φάνηκε τόσο επαναστατική, και όμως, κάτι μου έλεγε πως την είχα ξανακούσει, κάπου, παλιότερα…
Μετά από λίγες εβδομάδες στο μοναστήρι, έφυγα με τους φίλους μου, που εν τω μεταξύ είχαν φτάσει στο Νεπάλ. Πήραμε ένα λεωφορείο υπεραστικό, και μετά αρχίσαμε την πεζοπορία μας στην οροσειρά Αναπούρνα. Με τα σακίδιά μας γεμάτα, σκαρφαλώσαμε μέχρι τα 14.000 πόδια μέσα σε 2 εβδομάδες. Το τοπίο ήταν απερίγραπτο, το περιβάλλον άλλαζε, από γόνιμες πεδιάδες, σε πυκνά δάση, σε χιονοσκέπαστες κορυφές.. Η πεζοπορία ήταν βαρετή μερικές φορές, καθ’ όσον ανηφορίζαμε για 1.000 μέτρα, και μετά φτάναμε σε πεδιάδα, όπου κατηφορίζαμε την ίδια απόσταση. Η ομορφιά της δημιουργίας ήταν μεν εκπληκτική, όμως, κάθε βράδυ όταν έπεφτα για ύπνο, εκείνο το παλιό συναίσθημα πως κάτι μου λείπει ξαναεμφανιζόταν. Πίστευα πως θα εξαφανιζόταν, μόλις θα έφτανα στους πρόποδες των Αναπούρνα.
Φτάσαμε στον προορισμό μας κάποιο απόγευμα, λαχανιάζοντας και αρκετά απογοητευμένοι. Ολόκληρη η περιοχή ήταν βυθισμένη σε ένα ανάχωμα νέφους, εντός του οποίου βρεθήκαμε και εμείς. Εξερευνήσαμε τους παγετώνες και περάσαμε την ώρα μας σκυμμένοι πάνω από μια σόμπα σε μια μικρή καλύβα. Έφτασε το βράδυ, αλλά δεν φαινόταν να διαλύεται το σύννεφο. Πήγαμε για ύπνο, και ξυπνήσαμε λίγο πριν την ανατολή, διαπιστώνοντας πως ο καιρός είχε ανοίξει. Βγήκα έξω, και τα μάτια μου αντίκρυσαν ένα από τα πιο καταπληκτικά θεάματα του κόσμου.
Αργά-αργά, ο ήλιος ανέτειλε πάνω από την κορυφή του κόσμου, και πίστευα πως αν άπλωνα το χέρι, θα τον ακουμπούσα. Εκείνη την στιγμή, ξεπρόβαλλε πάλι εκείνη η ποταπή σκέψη στο νου: «Ποιος ο σκοπός;» Τότε άστραψε μέσα μου ο λόγος: ολόκληρο αυτό το ταξίδι είχε γίνει για την προσωπική μου ευχαρίστηση. Μόλις θα έφευγε εκείνος ο στιγμιαίος ενθουσιασμός, θα επανερχόμουν στην πρότερη, κανονική μου κατάσταση. Βασανίστηκα με φουσκάλες, πονεμένα γόνατα, εντερικά, και για ποιο σκοπό; Για να δω ένα τιμημένο αλλά τελικά ένα ακόμα… όμορφο τοπίο. Λοιπόν; Μήπως αυτό με είχε βελτιώσει σαν άνθρωπο, ή μήπως βοηθήθηκε κάποιος άλλος; Όχι. Είχε απλώς ταΐσει τον εγωισμό μου. Είχα συγκεντρώσει εξαιρετική τροφή για κουβέντα σε φιλικά πάρτυ. Πού πήγαν όλα τα υψηλά Βουδιστικά ιδανικά μου; Εκείνη την στιγμή, διέκρινα πως η ζωή μου έπρεπε να αφιερωθεί σε κάποια υψηλότερη αρχή από τις επίγειες απολαύσεις. Αποφάσισα να επιστρέψω στο μοναστήρι.
Πέρασα τους επόμενους λίγους μήνες μελετώντας Βουδιστική φιλοσοφία του Θιβέτ και τεχνικές διαλογισμού. Πάλι όμως, υπήρχαν ορισμένα στοιχεία που δυσκολευόμουν να δεχθώ. Το δόγμα περί Κάρμα φαινόταν να μην αφήνει περιθώρια για ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο. Οι αποφάσεις για την διάπραξη καλού ή κακού πάντοτε κυβερνώνται από προηγούμενες ενέργειες. Πώς ήταν δυνατόν να απαγκιστρωθεί κανείς, αν η κάθε απόφασή μας είναι προκαθορισμένη; Αν κάποιος είχε αμαρτήσει προ αμνημονεύτων χρόνων καθώς πιστεύουν, πώς θα μπορούσε κανείς να καθαρθεί, μέσα σε ένα τόσο μικρό διάστημα ζωής; Κατά κάποιον τρόπο, αυτό που ήταν πιο δύσκολο, ήταν ότι φάνταζε τόσο λογικό. Λες και είχε επινοηθεί από ανθρώπινο νου. Πάντως, η φιλοσοφία της αυτοθυσίας είχε ριζώσει μέσα μου, άσχετα αν είχα αμελήσει να πράξω ανάλογα. Ήξερα πως δεν μπορούσα πια να κάνω την ζωή που έκανα.
Όσο έμεινα στο Βουδιστικό μοναστήρι στο Θιβέτ, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο «Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητή». (σ.τ.μ. στην Ελλάδα εκδίδεται από τις Εκδόσεις Παπαδημητρίου) Στον προσκυνητή είδα την πραγμάτωση της αυταπαρνήσεως και συμπόνοιας που είχα βρει στον Θιβετανικό Βουδισμό, μόνο που προερχόταν από την Χριστιανική παράδοση με την οποία είχα ανατραφεί. Γιατί άραγε δεν είχα ακούσει για αυτά, μεγαλώνοντας μέσα στην Καθολική Εκκλησία; Ακόμα πιο παράδοξο ήταν το γεγονός πως η αδερφή μου ήταν Ρωσσο-Ορθόδοξη μοναχή, και όμως, εγώ δεν είχα ιδέα για τις μυστηριακές ιδιότητες αυτής της θρησκείας. Αποφάσισα πως ίσως δεν είμαι έτοιμος να γίνω Βουδιστής και πως θα έπρεπε να ερευνήσω την δική μου κληρονομιά περισσότερο.
Αφού δέχθηκα αρκετές ξυλιές στο κεφάλι, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλα τα ταξίδια μου ήταν μάλλον μάταια και πως έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι και να ρίξω άγκυρα. Είχα κάνει σχέδια να συναντηθώ με φίλους στην Αίγυπτο τα Χριστούγεννα, όμως βρήκα μια πιο φτηνή πτήση για Κωνσταντινούπολη, και θεώρησα πως θα ήταν ένα πιο καλό σημείο αναχώρησης για Δυτική Ευρώπη και μετά Αμερική. Ο αερομεταφορέας ήταν η Aeroflot. Λίγες μέρες αργότερα, μου ήρθε η έμπνευση πως η αεροπορική εταιρία Aeroflot ήταν Ρωσική, και πως η αδελφή μου έμενε στην Μόσχα. Σκέφθηκα, μήπως υπάρχει ενδιάμεση στάση στην Μόσχα. Κατά τύχη υπήρχε. Σε λίγες μέρες, βρέθηκα με άδεια παραμονής τριών εβδομάδων και βίζα για την Ρωσία. Η πτήση μου έφτασε στην Μόσχα την ημέρα του Αγίου Γερμανού (της Αλάσκα).
Με περίμενε στο αεροδρόμιο η αδελφή μου, και εκεί ξεκίνησε η 20ήμερη σειρά μαθημάτων-εξπρές για την Ορθοδοξία. Άρχισε να ανοίγεται ένας νέος κόσμος για μένα. Βρέθηκα σε ένα τόπο όπου οι άνθρωποι πέθαιναν για τον Χριστό, και η διαμεσολάβηση αγίων ήταν ένα σύνηθες γεγονός. Ετούτο δεν ήταν μια κενή Χριστιανοσύνη, που την έβλεπε κανείς σαν κοινωνική υποχρέωση. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν υπομείνει απίστευτα βάσανα και ταλαιπωρίες για την αλήθεια.
Άρχισα να διαβάζω ολόκληρους τόμους για την Ορθοδοξία. Επισκεπτόμουν εκκλησίες. Συζητούσα πολιτισμένα με την αδελφή μου τις διαφορές μεταξύ των όσων υποστηρίζουν η Ορθοδοξία και ο Βουδισμός. Εκείνη επανερχόταν στο ίδιο σημείο: Ο Χριστιανισμός έχει την αλήθεια σε μορφή ενός Προσώπου (σ.τ.μ.: Του Ιησού Χριστού). Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία. Είτε ήταν δύναμις, είτε ήταν Πρόσωπο, δεν έβλεπα καμία διαφορά.
Τότε γνώρισα τον πατέρα Αρτέμιο, γνωστό Μοσχοβίτη ιερέα με τεράστιο ποίμνιο. Είναι άνθρωπος της αυτοθυσίας, που έχει αφιερώσει ολόκληρη την ζωή του στον Χριστό και την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Φτάσαμε στην εκκλησία του κατά την αγρυπνία του Σαββάτου. Τον βρήκαμε να εξομολογεί, με ένα πλήθος πενήντα έως εκατό ανθρώπων να περιμένουν για εξομολόγηση. Στάθηκα στην άκρη του κύκλου, και, πριν περάσει πολλή ώρα, τραβήχτηκα στο κέντρο του από τον πατέρα Αρτέμιο. Με μάτια κλειστά, και τα χέρια του πάνω στους ώμους μου, άρχισε να μου μιλάει. Όταν ήθελε να τονίσει κάποιο σημείο, «εμβόλιζε» το μέτωπό μου με το δικό του. Καθώς μου μιλούσε με αρκετά διανθισμένα Αγγλικά, μου δόθηκε η εντύπωση πως αυτός ο ιερέας – που δεν είχα γνωρίσει ποτέ – γνώριζε πολλά περισσότερα για το άτομό μου απ’ όσα θα έπρεπε. Αυτό όμως που με συγκλόνισε, ήταν η εντύπωση πως είχε ένα πιεστικό ενδιαφέρον για την ψυχή μου, λες και είχε προσωπικό μερίδιο σ’ αυτήν.
Μου μιλούσε συνεχώς επί δέκα λεπτά, ενώ οι αδημονούσες μπάμπουσκα (γιαγιάδες) έσφιγγαν τον κλοιό τους γύρω μας. Συνέχιζε να μου μιλά, εξηγώντας πως η εμπειρία μου στο Νεπάλ μου είχε παραχωρηθεί από τον Θεό, για να με βγάλει έξω από τον υλισμό. Μετά μου εξήγησε γιατί ο Χριστιανισμός ήταν η αληθινή πίστη: μόνο αυτός, είχε ένα προσωπικό Θεό. Και πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία αυτού του γεγονότος, όμως, έφυγα ξαλαφρωμένος και ας μην είχα μιλήσει σχεδόν καθόλου.
Μέσα στο γυμνό τάφο της Μόσχας, μου ανοιγόταν ένας καινούργιος κόσμος. Η καταπίεση της πόλης με βάραινε ελάχιστα, καθώς αντιλαμβανόμουν πως η ουράνια βασιλεία του Θεού και των αγίων Του ήταν στην πραγματικότητα πιο κοντά από τους γκρίζους όγκους των κτιρίων που πλάκωναν την πόλη. Επισκέφθηκα την Λαύρα του Αγίου Σεργίου, και για πρώτη φορά, αξιώθηκα να προσκυνήσω τα λείψανα ενός αγίου. Εκείνα τα «νεκρά οστά» περιείχαν περισσότερη ζωή μέσα τους, από ολόκληρη την Νότιο Καλιφόρνια. Η παραμονή μου αποκορυφώθηκε, με τα Χριστούγεννα στο Μετόχι του Βαλαάμ. Ένοιωθα πως ήμουν περιστοιχισμένος από απλούς –φαινομενικά- ανθρώπους, όμως το ένα πόδι τους πατούσε στον ουρανό. Ο Χριστιανισμός μπορεί να είναι θρησκεία μιας μη απτής πίστεως, εγώ όμως ελάμβανα απτές επαληθεύσεις, όπου και αν βρισκόμουν.
Λίγες μέρες αργότερα, αναχώρησα από την Μόσχα. Πριν φύγω, η αδελφή μου με επέπληξε, λέγοντας: «Αγαπημένε μου, αν μπορείς να περάσεις τρεις μήνες καθισμένος με Βουδιστές, τουλάχιστον πέρασε ένα μήνα στέκοντας όρθιος με τους Ορθοδόξους.» Αυτό ακριβώς έκανα. Επισπεύδοντας την επιστροφή μου, έφτασα στην Καλιφόρνια μετά από δύο μήνες. Την παραμονή του Ευαγγελισμού, πήρα τον χωματόδρομο που οδηγεί στην Μονή του Αγίου Γερμανού της Αλάσκα. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση, άρτι αφιχθείς από το Σαν Ντιέγκο, ήταν το αναχρονιστικό των μοναχών μέσα στον εικοστό αιώνα. Που ακούστηκε, να εγκαταλείπει κανείς την άνεση και την ιδιοκτησία στην εποχή μας; Ήταν το μέσον της Σαρακοστής, και ήταν ολοφάνερο πως αυτοί οι άνδρες ευρίσκονταν εν μέσω πνευματικού πολέμου. Η σοβαρότητα διαπότιζε το μοναστήρι. Φάνηκαν έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, και τέτοιο φαινόμενο δεν το είχα συναντήσει, ούτε στην ΙΒΜ, ούτε στην Σχολή Καλών Τεχνών ή στην Ιαπωνία. Έβλεπα τον πόνο στα μέρη αυτά, αλλά ήταν όντως πρόθυμοι να τα δώσουν όλα για το ένα το χρειαζούμενο; Παρά τα τόσα που είχα δει, ακόμα δεν είχα στερεώσει την πίστη μου στον Θεό, όμως ήξερα πως οι μοναχοί αυτοί έβλεπαν κάτι, και το ήθελα και εγώ.
Το Σαββάτο του Λαζάρου έφτασε. Την ημέρα αυτή, μνημονεύεται η ανάσταση του Λαζάρου από τον Χριστό, τέσσερις μέρες μετά από τον θάνατό του. Με ξύπνησαν πολύ νωρίς το πρωί για να πάμε στην Θεία Λειτουργία σε ένα κοντινό μοναστήρι, και εν συνεχεία στο γεύμα εκεί. Ξύπνησα, αλλά ξανακοιμήθηκα αμέσως. Όταν τελικά σηκώθηκα από το κρεβάτι, βρήκα όλο το μοναστήρι άδειο. Ψυχή δεν είχε μείνει μέσα. Καθώς τριγυρνούσα μέσα στους χώρους του μοναστηριού, ο ύμνος «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος εκείνος, ον ευρήσει γρηγορούντα…» αντηχούσε μέσα στο κεφάλι μου. Κατάλαβα, πως αυτό ακριβώς μου είχε συμβεί, σωματικά και πνευματικά. Ο Κύριος με κάλεσε και μου πρόσφερε ένα γεύμα, αλλά εγώ είχα μείνει συγκρατημένος… Μου είχε κλείσει τελικά ο Θεός την πόρτα; Πήρα τον χωματόδρομο της επιστροφής, κατηφορίζοντας στην βουνοπλαγιά, ελπίζοντας σε ωτο-στοπ προς το μοναστήρι. Στο δρόμο μελετούσα τα γεγονότα της ημέρας και ήταν προφανές ότι ο Θεός είχε επιτρέψει να μείνω πίσω, για να με βγάλει από την αναποφασιστικότητά μου.
Και αμέσως τότε, μου ήρθε σαν κεραυνός, τι ακριβώς εννοούσαν με τα λόγια «προσωπικός Θεός»! Γιατί να μου έστελνε μια «απρόσωπη δύναμη» ένα τόσο ξεκάθαρο μήνυμα σωτηρίας για την ψυχή μου; Σαν απρόσωπη, θα είχε την έγνοια τι θα απογινόμουν εγώ; Άρα, η αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει, ειμί μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους. Μια «δύναμη» δεν μπορεί να αγαπήσει (και σας προκαλώ να αγαπήσετε εσείς μια απρόσωπη δύναμη). Έτσι, έφτασα στο συμπέρασμα πως ο Θεός έπρεπε να είναι Πρόσωπο. Μόλις κατέληξα στο συμπέρασμα αυτό, άκουσα τον ήχο ενός αυτοκινήτου να πλησιάζει από πίσω. Ήταν ο γείτονάς μας στο βουνό. Του έκανα σινιάλο να σταματήσει και, κατά περίεργη «σύμπτωση», συνέβαινε να πηγαίνει στην εβδομαδιαία επίσκεψή του στο κατάστημα που γειτόνευε στο μοναστήρι. Έφτασα εγκαίρως για την Θεία Λειτουργία.
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε, και σήμερα είμαι ρασοφόρος μοναχός, ένας αναχρονισμός αν θέλετε. Οι αγώνες μου δεν έπαψαν, όμως οι ημέρες περιπλάνησης έχουν τελειώσει πια. Μερικές φορές θρηνώ για το σπαταλημένο παρελθόν μου, αλλά όταν κοιτάξω πιο προσεκτικά, βλέπω το χέρι του Θεού να με καθοδηγεί μέσα από τις πιο έρημες περιόδους της ζωής μου. Με έφερε εδώ για κάποιο σκοπό, αλλά αυτό θα αποκαλυφθεί εν καιρώ.
Του Ρασοφόρου Μοναχού Αδριανού
Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Orthodox Word», έκδοση Νο. 190
<>
Ρωσία: Από τον Βουδισμό στην Ορθοδοξία - Το τελευταίο δαχτυλίδι - Αληθινή ιστορία από τον "Κήπο της Όπτινα"
– Φτάνει, δεν θα φιλοξενήσεις κανέναν πια στο σπίτι,μου είπε μία μέρα αυστηρά ο γέροντας.
–Πάτερ, εσείς μου δώσατε ευλογία να δέχομαι προσκυνητές.
–Κάποτε έδινα ευλογία, μόνο που η κοινή συγκατοίκηση δεν σας ωφελεί πια και από σήμερα απαγορεύεται να ξαναφιλοξενήσετε.
Πρέπει να ακούσω τον γέροντα. Πόση ντροπή όμως αισθάνθηκα που δεν μπόρεσα να φιλοξενήσω για ένα βράδυ μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Το μωρό κλαίει στην αγκαλιά της μάνας του. Είναι αργά και τα παιδιά νυστάζουν, ενώ στο ξενοδοχείο των προσκυνητών απαγόρευονται τα μικρά παιδιά. Τους εξηγώ μπερδεμένη ότι ο στάρετς δεν μου δίνει ευλογία να φιλοξενήσω προσκυνητές και νιώθοντας ενοχή τους ζητώ να με συγχωρήσουν.
–Σωστά, πρέπει να ακούμε τον στάρετς, λέει η κουρασμένη μητέρα. Να, παιδιά, ένα μάθημα σημαντικό από το άγιο μοναστήρι. Σε κάποιους από σας δεν αρέσει η υπακοή. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τους μοναχούς και τα μικρά παιδιά;
–Η υπακοή!
Το αισθάνεσαι πως πρόκειται για μια πιστή οικογένεια. Γι’ αυτή τους την πίστη ο Κύριος τους έδωσε μερικούς καλούς φίλους κι ένα καταφύγιο. Επέστρεψε από το μοναστήρι η φίλη μου η Γκαλίνα και δέχτηκε την οικογένεια σπίτι της.
–Το σπίτι μου είναι μεγάλο, υπάρχει χώρος για όλους και πολλά σμέουρα ώριμα. Μήπως δεν σας αρέσουν τα σμέουρα;
–Δεν είμαστε από αυτούς! φώναξαν τα παιδιά διασκεδάζοντας και ανέβηκαν στο αυτοκίνητο της Γκαλίνας.
***
Ο στάρετς έχει δίκιο όταν λέει πως πως η κοινή διαβίωση στο σπίτι δεν με ωφελεί επειδή, όσο και να προσπαθήσω, δεν μπορώ να γλιτώσω από το πάθος της ικανοποίησης των ανθρώπων. Αυτό είναι κάτι που έχω κληρονομήσει από τους συγγενείς μου στην Σιβηρία, οι οποίοι πιστεύουν πως ο μουσαφίρης είναι σταλμένος από το Θεό και ό,τι έχεις στο φούρνο πρέπει να το βάλεις στο
τραπέζι. Τότε αφήνεις τα πάντα στην άκρη, αφού πρέπει να φροντίσεις τους φιλοξενούμενους. Τους μαγειρεύω κάτι νόστιμο, έπειτα τους ξεναγώ στο μοναστήρι, τους διηγούμαι, τους εξηγώ και τους κανονίζω μια εξομολόγηση στον στάρετς. Οι προσκυνητές φεύγουν ευχαριστημένοι ενώ εγω μένω σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Τον καιρό που μπορούσα να φιλοξενήσω σταματούσαν στο σπίτι μου διάφοροι άνθρωποι, ξένοι μοναχοί, μοναχές και φίλοι από την Μόσχα που μόλις είχαν γνωρίσει την πίστη, αλλά και μια μαχητική άθεη.
Γι’ αυτήν τη φιλοξενούμενή μου θα σας μιλήσω. Είναι ψυχολόγος από τη Δημοκρατία της Μολδαβίας και ονομάζεται Τατιάνα. Έχει δύο παιδιά, είναι άνεργη όπως και ο σύζυγός της και ζουν στα όρια της φτώχιας πουλώντας ό,τι πολύτιμο έχουν στο σπίτι.
–Πούλησα το τελευταίο μου δαχτυλίδι, ανέβηκα στο τρένο και ήλθα σε σας, μου εξηγεί για την εμφάνισή της στο σπίτι μου.
Τότε άρχισα να θυμάμαι πως πριν από τρία χρόνια η Μολδαβή φίλη μου, η Λυδία Μιχαήλοβνα, με παρακάλεσε πριν πεθάνει να φιλοξενήσω κάποια Τάνια και να την βαπτίσω οπωσδήποτε.
–Όχι, όχι, κατηγορηματικά το λέω, δεν επιθυμώ να βαπτιστώ, προλαμβάνει την ερώτησή μου η Τατιάνα. Το είπα και στη Λυδία Μιχαήλοβνα: «Πώς μπορεί να περιοριστεί όλος ο πλούτος της πνευματικής ζωής στο επίπεδο κάποιων στενοκέφαλων δογμάτων; Δεν είμαστε εχθροί του χριστιανισμού, προσπαθούμε μόνο να τον εμπλουτίσουμε και να τον βγάλουμε από το πλαίσιο του ορθόδοξου γκέτο.
Η Τατιάνα λέει «εμείς» επειδή σπουδάζει στην Ακαδημία Κοσμικών Επιστημών (ή Καρμικών). Θυμάμαι με νοσταλγία τους καιρούς εκείνους όταν τα μαθήματα ραπτικής λέγονταν μόνο μαθήματα και όχι ακαδημία δημιουργών μόδας. Η Τατιάνα λοιπόν κάνει κάποια μαθήματα, τα οποία φυσικά πληρώνει, γι’ αυτό και πούλησε την γούνα της και άρχισε να έχει χρέη. Ο σύζυγός της έξαλλος την απειλεί με διαζύγιο, αλλά η Τατιάνα μόνο μουρμουρίζει με αυταπάρνηση: «κάρμα», «τσάκρα», «έξοδος στον αστρικό κόσμο».
–Σας έφερα για δώρο τα εγχειρίδιά μας, μου λέει και βγάζει έναν σωρό βιβλία με απόκρυφη λογοτεχνία. Μη γυρνάτε με αηδία από αυτές τις πηγές της σοφίας, αλλά προσπαθήστε να πλατύνετε τον περιορισμένο ορίζοντά σας!
Άραγε να διευρύνω την σκέψη μου τόσο πολύ ώστε να πω στην ομιλητική κυρία: παρακαλώ, μπορείτε να περάσετε έξω; Με σταματάει μόνο η παράκληση της φίλης μου πριν πεθάνει, η οποία με ικέτευε να βοηθήσω την Τανετσίκα.
Πώς όμως θα μπορούσα να την βοηθήσω, αφού και στην πιο απλή αναφορά περί Ορθοδοξίας αυτή η μαχητική άθεη αρχίζει να μας ονομάζει «στενόμυαλο γκέτο»;
Θυμάμαι τη συμβουλή του στάρετς της Όπτινα του Αγίου Νεκταρίου που έλεγε να έχουμε καλές κοσμικές σχέσεις με τους άπιστους αλλά να αποφεύγουμε τις συζητήσεις και τις διαφωνίες όσον αφορά τη θρησκεία, για να μη βλασφημείται το όνομα του Θεού. Ο στάρετς προειδοποιούσε μάλιστα πως τέτοιου είδους συζητήσεις μπορεί να πληγώσουν την καρδιά ανεπανόρθωτα. Γι’ αυτό και προσπαθώ να αλλάξω θέμα συζήτησης αναφερόμενη σε εγκόσμια θέματα: τι κάνει ο σύζυγος, τα παιδιά, πώς είναι η ζωή στην Μολδαβία; Τη στιγμή εκείνη όμως η Τατιάνα αρχίζει να κλαίει:
–Δεν έχουμε δουλειά, ο σύζυγός μου είναι καταθλιπτικός και εγώ πούλησα το τελευταίο δαχτυλίδι μου!
Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι και ακούγονται λόγια απελπισίας, πως αν δεν ήταν τα παιδιά καλύτερα να κρεμιόνταν και ο σύζυγος την απειλεί με διαζύγιο.
Πρόκειται για μια συνηθισμένη σκηνή. Πριν από λίγο καιρό το ίδιο έκλαιγε μια γυναίκα που ήρθε στο μοναστήρι να πάρει ευλογία για να χωρίσει:
–Δεκαπέντε χρόνια αγαπούσα τον σύζυγό μου και τον πρόσεχα σαν τα μάτια μου! Τώρα όμως ώρες ολόκληρες κάθεται σε στάση γιόγκα και απαγγέλλει τις μάντρες μπροστά στα παιδιά: «Εγώ είμαι το κέντρο του σύμπαντος. Γύρω μου γυρίζει ο κόσμος μου». Θου Κύριε, τώρα είναι ο ομφαλός της γης! Το χειρότερο είναι πως την κόρη μας την ονομάζει Ρμαχαντράν. Το βαπτιστικό της όνομα είναι Βέρα, αλλά δεν με αφήνει να την ονομάζω έτσι.
–Καταραμένη να είναι αυτή η γιόγκα! είπε τότε ο στάρετς, αλλά την συμβούλεψε να μη χωρίσει και να προσεύχεται μαζί με τα παιδιά της για τον σύζυγό της.
Διηγούμαι στην Τάνια πώς είχα γνωρίσει, πριν ακόμη βαπτιστώ, τον φημισμένο μοσχοβίτη «γκουρού» Γκάρι.
Στο διαβατήριο ήταν γραμμένος με το όνομα Ιγκόρ. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο εργάστηκε στο Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών της βιομηχανίας τροφίμων, όπου αισθανόταν αφόρητη βαριεστημάρα, αφού πληρωνόταν και με πολύ λίγα χρήματα.
Κοντά στο Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών άνοιξε ένα εργαστήρι όπου μελετούσαν την αύρα, τη γιόγκα, την τηλεπάθεια και περιοδικά έβγαιναν στον αστρικό κόσμο. Οι μισθοί σ’αυτό το εργαστήρι ήταν παραμυθένιοι και ο Γκάρι γρήγορα μετακινήθηκε στους «αστρικούς».
Μετά από μόλις ένα χρόνο έκανε συνεδρίες θεραπευτικές στα σαλόνια της Μόσχας. Μια μέρα με καλεσαν κι εμένα σε μία συνεδρία υπό την ιδιότητα της μαγείρισσας.
Η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος ήξερε την αρνητική μου στάση σε σχέση με αυτούς τους «θεραπευτές», αλλά με παρακάλεσε να την βοηθήσω στον μπουφέ, αφού θα έρχονταν για τη συνεδρία και άνθρωποι επιφανείς, όπως ο συγγραφέας Λ. και ο νομικός Σ. Δηλαδή, όπως λεει και η παροιμία, κάλεσαν τον γάιδαρο στο γάμο να κουβαλήσει νερό, δέχτηκα όμως το ρόλο της μαγείρισσας, επειδή είχα το σκοπό μου. Την περίοδο εκείνη έκανα το μάστερ μου και έπρεπε να ετοιμάσω μια εργασία για τις μεθόδους χειραγώγησης της συνείδησης και εδώ είχα ένα ζωντανό πειραματικό υλικό.
Στη συνεδρία ο Γκάρι ήταν άψογος. Βελούδινη φωνή αριστοκρατική στάση και ελκυστικά λόγια. Φαίνεται πως κατείχε τις μεθόδους του νευρογλωσσικού προγραμματισμού, εντυπώνοντας στη συνείδηση τις σαγηνευτικές μορφές της μαγείας σε αντιπαράθεση με την άθλια μοίρα των αμαθών – αρρώστιες, γεράματα και θάνατος. Ο Γκάρι τους καλούσε όλους στην πνευματική χαρά των ουτοπικών Ιμαλαΐων, όπου από τους πανάρχαιους χρόνους κατοικούσαν οι σοφοί, αιώνια νέοι, ήδη αθάνατοι και ικανοί να θεραπεύσουν μέχρι και τον καρκίνο.
Παρόλο που ο Γκάρι δεν πήγε κάπου μακρύτερα από την Ανάπα έδινε με μετριοφροσύνη την εντύπωση πως είχε αστρικές σχέσεις με τα ουτοπικά Ιμαλάϊα.
Ο Γκάρι μετέτρεψε την συνεδρία «θεραπείας» σε ένα ιατρικό στριπτίζ. Αποκάλυψε μπροστά σε όλους πως ο φημισμένος Σ. υπέφερε από χρόνια δυσκοιλιότητα την οποία διαδεχόταν μια ατέλειωτη διάρροια. Εαν όμως θα εξάγνιζε τα τσάκρα του με τη Γιόγκα, θα μπορούσε να φτάσει στην αθανασία και θα γλίτωνε από τις ρυτίδες το πρόσωπο. Ο Γκάρι αφήνιασε όταν έγινε κουβέντα για τα όργανα αναπαραγωγής, τόσο που ντράπηκα! Ο Γκάρι κατάλαβε ότι αγανακτώ κι, άρχισε τις επιθέσεις προς το πρόσωπό μου.
–Ω, η αύρα σας είναι πολύ δυνατή και έχετε μεγάλη οξυδέρκεια. Δεν θέλετε να αναπτύξετε αυτό το χάρισμά σας;
–Μην αγγίζεις την αύρα μου! του απάντησα σκληρά και επανήλθα στην διαδικασία προετοιμασίας των σαλατών.
Παρατήρησα με έκπληξη πως άτομα μορφωμένα και με επιρροή στην κοινωνία γέμιζαν τα μπουκάλια τους με νερό από την βρύση, το οποίο ‘’φόρτωνε’’ο Γκάρι, μεταμορφώνοντας το σκληρό, χλωριωμένο μοσχοβίτικο νερό σε θαυματουργό φάρμακο.
Το αποκορύφωμα του σώου όμως συνέβη την ώρα του τσιμπουσιού. Πρέπει να πω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων που είχαν έρθει εδώ δεν έπιναν αλκοόλ, αλλά πώς μπορούσαν να έρθουν επίσκεψη χωρίς να φέρουν ένα δώρο; Έτσι οι «θεραπευμένοι» αμέσως έβαλαν στο τραπέζι είτε κονιάκ Hennessy είτε βότκα, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα: «Εμένα δεν μου επιτρέπει ο γιατρός ναπιω».
–Τι ξέρουν οι γιατροί, αυτοί είναι άσχετοι, αναφώνησε ο Γκάρι. Ενώ στα Ιμαλάϊα…
Συνεπώς ο Γκάρυ «φόρτωσε» αμέσως τα μπουκάλια,μετατρέποντας το κονιάκ και τη βότκα σ’ ένα θαυματουργό ιμαλαϊανό νέκταρ. Έτσι οι πάσχοντες από υπερτονία, γαστρικό έλκος και καρδιακές παθήσεις κατάπιναν ολόκληρα ποτήρια βότκας. Πως εξελίχθηκαν τα πράγματα παραπέρα είναι ήδη ξεκάθαρο. Πιο πολύ απ’όλους υπέφερε ο κακομοίρης ο Γκάρι. Μπροστά στους καλεσμένους συγκρατήθηκε κάπως, έπειτα πρασίνισε και έτρεξε στην λεκάνη. Βασανίζονταν πολύ και βογγούσε, ρωτώντας με:
–Με περιφρονείς;
–Μα τι λες, Γκάρι; Τέτοιο τσίρκο και μάλιστα δωρεάν! Ενδιαφέρον αλλά από πού γνωρίζεις τον νευρολογικό προγραμματισμό;
–Δεν γνωρίζω τίποτα, μιλάω τυχαία.
Αργότερα ο Γκάρι έθεσε ως όρο να μην συμμετέχω εγώ στις συνεδρίες αφού η ατίθαση αύρα μου εμποδίζει την έξοδο στον αστρικό κόσμο.
Για πολλά χρόνια δεν είχα ακούσει τίποτα για τον Γκάρι, ώσπου κάποιοι γνωστοί, μου είπαν πως έχασε τα μυαλά του και τρέχει στους δρόμους, φωνάζοντας: «Ήρθα στην γη να σκοτώσω τον Χριστό!»
–Το «φλερτάρισμα» με τις δυνάμεις του σκότους συχνά οδηγεί στην τρέλα, διηγείτο ο αρχιμανδρίτης Ερμογένης από την Πιούχτιτσα. Και αλίμονο, πόσοι άνθρωποι που έκαναν γιόγκα «για λόγους υγείας» δεν κατέληξαν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία!
Βασικά δεν το διηγείτο σ’ εμένα αλλά σε έναν πρώην γιόγκι που ήλθε στο μοναστήρι για να βαπτιστεί.
–Δεν φοβάστε, τον ρωτούσε ο αρχιμανδρίτης, πως μετά τη βάπτιση θα αρχίσει μια πνευματική μάχη τόσο μεγάλη που μπορεί να υποφέρεις;
–Για τον Χριστό είμαι έτοιμος να υπομείνω τα πάντα,απάντησε αυτός με σταθερότητα.
–Ναι, ναι, για την αλήθεια μπορείς να υποφέρεις!αναφώνησε η Τάνια η οποία άκουσε με προσοχή τη διήγησή μου. Να, εμάς στην Ακαδημία μας λένε πώς να βγούμε στον αστρικό κόσμο με το σωστό τρόπο. Ίσως ο Γκάρι δεν είχε αρκετή πείρα και έβγαινε στον αστρικό κόσμο χωρίς άμυνα.
Μανούλα μου, τι μου ’ρθε να της διηγηθώ για τον Γκάρι; Η ιεραποστολική μου προσπάθεια στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία.
***
Η συμπεριφορά της Τάνιας ήταν πραγματικά μυστηριώδης. Πώς να εξηγήσεις το γεγονός πως μία άνεργη γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, πούλησε το τελευταίο δαχτυλίδι της για να φτάσει στην Όπτινα και ταυτόχρονα να μη θέλει να πάει στο μοναστήρι; Με δυσκολία την έπεισα να επισκεφτεί την φημισμένη Όπτινα, αλλά να μπει στον ναό αρνήθηκε:
–Για ποιόν λόγο; Μπορώ να προσευχηθώ στην Ανώτατη Αρχή στον κήπο ή στο σπίτι. Γιατί, όπως κουβαλούσαν τους ανθρώπους στις συνεδριάσεις του κόμματος, τώρα τους κουβαλούν στην εκκλησία;
Και έτσι συνέχιζε στο ίδιο πνεύμα – «κληρικαλισμός», «γκέτο», «στενόμυαλα δόγματα». Κύριε ελέησον! Αισθάνομαι ήδη ανήμπορη και παρακαλώ τους μοναχούς να προσευχηθούν για την Τάνια.
–Ναι, πρόβλημα, αναστενάζει ο ιερομόναχος-αγιογράφος της μονής. Δεν μπορούμε να την μνημονεύσουμε και στον ναό αφού είναι αβάπτιστη. Τι να κάνουμε, θα προσευχηθούμε στο κελί. Θυμηθείτε τι έγραφε ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης; «Η αγάπη δεν υποφέρει να χαθεί ούτε μία ψυχή». Συνεπώς θα αγωνιστούμε στο όνομα της αγάπης.
Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να εκδηλώσουν την αγάπη τους. Ο αδελφός Ντ., πρώην κομσομολίστας, μας λέει αγριεμένος:
–Πρέπει να την διώξουμε αυτή την αποκρυφίστρια με τις κλοτσιές από το μοναστήρι για να μη μολύνει την αγία γη!
Κάποια στιγμή έρχεται ο ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος,ονομαστός για το γεγονός πως έφερε στο Θεό και βάπτισε εκατοντάδες εάν όχι χιλιάδες ανθρώπους. Ο π. Ηλιόδωρος δεν μπορεί αλλιώς– η ψυχή του κλαίει για τους ανθρώπους που χάνονται και δεν γνωρίζουν τον Σωτήρα και τον Ελεήμονα Θεό. Ο ηγούμενος Τύχωνας έλεγε γι’αυτόν κάποια στιγμή:
–Έρχεται ο πατέρας Ηλιόδωρος, ο Αβραάμ της Όπτινα. Βγαίνει στο δρόμο και ψάχνει ποιον θα φέρει κοντά στο Θεό.
Την ίδια στιγμή στρέφεται προς την Τάνια:
–Σου αρέσουν τα παιδιά;
–Πάρα πολύ. Πρώτα εργαζόμουν ως ψυχολόγος σ’ένα νοσοκομείο παίδων.
–Τότε έλα μαζί μου στο ορφανοτροφείο!
Η Τάνια επιστρέφει από το ορφανοτροφείο το βράδυ και διηγείται:
–Σήμερα έμαθα στα παιδιά να διαβάζουν. Ξέρετε,υπάρχει ένα παιχνίδι μέσω του οποίου τα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν γρήγορα.
Μεταφέρω εδώ τους κανόνδες αυτού του παιχνιδιού για τις μητέρες και τους πατέρες. Στην αρχή, από ένα χαρτόνι κόβεις τέσσερις κάρτες στις οποίες γράφεις κάποιες απλές λέξεις: μαμά, γάτα κ.τ.λ. Έπειτα αρχίζουν το παιχνίδι του μαντέματος. Ένα παιδί τραβάει μία κάρτα και χαίρεται που βρήκε τη λέξη μαμά. Το νόημα της μεθόδου αυτής έγκειται στο γεγονός πως αμέσως ο εγκέφαλός μας γνωρίζει τη φόρμα της λέξης χωρίς να διαβάσει με συλλαβές. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μάθει διαβάζοντας τις συλλαβές. Την Τάνια λοιπόν δεν την άφηναν να φύγει από το ορφανοτροφείο. Το νούμερο των καρτών έφτασε στις δώδεκα και τα παιδιά ενθουσιασμένα για την επιτυχία τους στο διάβασμα παρακαλούσαν την Τάνια να τους διαβάσει κι άλλο.
Πριν από τη νυχτερινή κατάκλιση μίλησα επί πολλή ώρα για τις νέες δημιουργικές μεθόδους εκμάθησης των παιδιών, αλλά δεν εφαρμόζονται στην πράξη.
–Πόσο έχω επιθυμήσει τη δουλειά μου, είπε πριν αποκοιμηθεί, και πόσο θα ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά!
Την επόμενη ημέρα η Τάνια έφυγε ξανά με τον π.Ηλιόδωρο. Κάποιοι ευεργέτες έφεραν στο μοναστήρι τρόφιμα για τις οικογένειες με πολλά παιδιά και τους άπορους ηλικιωμένους και τώρα ο π. Ηλιόδωρος μαζί με την Τάνια τα μοιράζουν. Οι ηλικιωμένοι χαίρονται φυσικά για τα τρόφιμα αλλά πιο πολύ χαίρονται για την προσοχή που τους δείχνουν. Είναι μονοι τους, δεν έχουν με ποιον να μιλήσουν και γι’ αυτό τους καλούν επίμονα για τσάι, όπου κατά το σύνηθες γίνεται κουβέντα.
–Πάτερ Ηλιόδωρε, λέει ο βετεράνος του μεγάλου πολέμου για την άμυνα της πατρίδας, τώρα μελετώ την επιστήμη που μιλάει για την εξέλιξη και δεν μπορώ να καταλάβω κάτι. Δηλαδή στην αρχή το ψάρι βγήκε στη στεριά και έγινε σκύλος με τέσσερα πόδια και έπειτα από την μαϊμού έγινε ο άνθρωπος. Αλλά ούτε ο παππούς μου, ούτε ο προπάππους μου δεν είδαν ποτέ έναν σκύλο να μετατρέπεται σε μαϊμού.
–Ο άνθρωπος προέρχεται από τον Θεό και όχι από τη μαϊμού, τον αμφισβητεί ο ιεροδιάκονος.
–Αλλά ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή. Στον οργανισμό υπάρχει το συκώτι, το στομάχι, στον οργανισμό δεν υπάρχει η ψυχή.
–Πες μου, πήγες στο σχολείο;
–Πώς δεν πήγα.
–Συνεπώς έμαθες πως υπάρχουν αντικείμενα έμψυχα και άψυχα. Για παράδειγμα η πέτρα είναι άψυχη. Εσύ ποιος είσαι λοιπόν;
–Εγώ είμαι έμψυχος. Από την λέξη ψυχή προέρχεται;
Αργότερα οι άνθρωποι αυτοί ερχονται κοντά στο Θεό. Πιθανόν δεν πρόκειται μόνο για τις λέξεις, πειστικές ή αδιάφορες, αλλά για το γεγονός πως οι άνθρωποι αισθάνονται με την καρδιά τους πως ο π. Ηλιόδωρος τους αγαπάει. Είναι πολύ καλός, παρότι φαίνεται αυστηρός. Λόγου χάριν, ενώ κάθεται στο τιμόνι ο μονίμως λυπημένος και αγέλαστος Αρμένιος λέει γκρινιάζοντας:
–Τι βάσανο κι αυτό, δεν μπορώ να βγω στον κεντρική δρόμο! παντού πεζοί. Ο π. Ηλιόδωρος δεν μπορεί να περάσει δίπλα από κάποιον ανάπηρο ή από καμιά γριούλα και να μην τους πάρει στο αυτοκίνητό του. Μια μέρα έσπασε το πόδι του. Μόλις του έβαλαν γύψο έφυγε από το νοσοκομείο και έτρεξε όπως πάντα για να βοηθήσει κάποιον.
–Πατέρα Ηλιόδωρε, έτρεχαν πίσω του οι νοσοκόμες, θα μείνετε παράλυτος, έχετε βαθύ ράγισμα.
–Ποιο πόδι; είπε ο ιεροδιάκονος. Το πόδι θα σαπίσει, η ψυχή όμως θα μείνει. Πρέπει να σκεφτόμαστε την ψυχή ενώ εσείς όλο μου λέτε: «το πόδι, το πόδι»!
Για να φέρεις καποιον κοντά στο Θεό πρέπει να έχεις αυτή τη φλογερή αγάπη τόσο για το Θεό όσο και για τον άνθρωπο! Τότε η αγάπη καίει με αγάπη, όπως από ένα κερί ανάβει ένα άλλο κερί…
Μετά από δύο ημέρες βλέπω την Τάνια στην εκκλησία και υπό την επίβλεψη του π. Ηλιόδωρου διαβάζει ονόματα και προσεύχεται για τους κεκοιμημένους.
–Πατέρα Ηλιόδωρε, του λέω επιφυλακτικά, μα δεν είναι βαπτισμένη.
–Αμέσως μετά το μνημόσυνο θα την βαπτίσουμε.Έτσι ευλόγησε ο γέροντας
–Ναι, πρέπει αμέσως να βαπτιστώ, συμπληρώνει με θέρμη η Τατιάνα. Ο γέροντας μου έδωσε μετά την εξομολόγηση ένα σταυρουδάκι για να το φοράω στο λαιμό και μου έδωσε για ευλογία μια εικόνα.
Ακούω και δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά όλα είναι αλήθεια. Η δούλη του Θεού Τατιάνα βαπτίστηκε, έγινε πιστή στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Πώς συντελέσθηκε αυτό το θαύμα είναι αδύνατο να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, αλλά όλοι ήμασταν τόσο χαρούμενοι, που κυριολεκτικά γεμίσαμε την Τάνια με δώρα. Έτσι έφυγε για το σπίτι της με αποσκευές… επιβλητικές.
Το τελευταίο βράδυ στεκόμουν με την Τατιάνα κοντά στη φωτιά. Ήταν φθινόπωρο και έπρεπε να κάψω τα πεσμένα φύλλα και τα ξερά κλαδιά. Οι σπίθες πετάγονταν ψηλά στον ουρανό, ενώ η Τάνια έσχιζε και έριχνε στην φωτιά τα «ακαδημαϊκά» εγχειρίδια αποκρυφισμού. Δεν συζητούσαμε όμως γι’ αυτό. Τι είναι άλλωστε τα λόγια;
Ολά τα γήινα λόγια είναι ελάχιστα όταν η ψυχή φλέγεται από αγάπη για τον Σωτήρα και το παρελθόν καίγεται κι εξαφανίζεται.
Κατά τον αποχωρισμό η Τάνια μου δώρισε ένα βιβλίο που είχε φέρει από την Μολδαβία:
«Η ζωή και το έργο του στάρετς Παϊσίου Βελιτσικόβσκι», το οποίο είχε εκδώσει η Σκήτη Όπτινα το 1847.
–Το βιβλίο αυτό, μου το έδωσε πριν πεθάνει η Λυδία Μιχαήλοβνα και μου είπε: «Μία μέρα, Τανετσίκα, θα πας στην Όπτινα και θα καταλάβεις ότι η Όπτινα ξεκινάει από την Μολδαβία, από τον άγιο στάρετς Παΐσιο Βελιτσικόβσκι. Τότε, όταν διαβάζουμε βίους αγίων, αυτοί προσεύχονται για μας και μια μέρα ο στάρετς Παΐσιος θα σε πάρει από το χέρι σαν παιδάκι».
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού! Οι άγιοι πραγματικά προσεύχονται για μας και ο θαυμαστός στάρετς Παΐσιος Βελιτσικόβσκι φέρνει μέχρι σήμερα κάποιον στο μοναστήρι, όπως έφερε τώρα την Τανετσίκα μας.
Ως ιστορική αναφορά, η Όπτινα είναι δεμένη πνευματικά με την Μολδαβία, ενώ η αναγέννηση του μοναστηριού άρχισε με την έκδοση των έργων και των μεταφράσεων του οσίου Παισίου Βελιτσικόβσκι. Το ανυψωτικό πνεύμα αυτών των έργων γέννησε το φαινόμενο Όπτινα,όπου η κουλτούρα συνδυάζεται με την αγιότητα και η μοναχική μυστηριακή άσκηση με την αγάπη και το άνοιγμα στον πλησίον
* * *
Μετά από έξι μήνες έλαβα ένα γράμμα από την Τάνια,στο οποίο μου έγραφε πως τα πάει καλά με τον σύζυγο,πως παντρεύτηκαν και βάπτισαν τα παιδιά τους και ότι τώρα εργάζεται σ’ ένα ορφανοτροφείο.
Το γράμμα τελείωνε με μια ομολογία: «Πριν έλθω στο μοναστήρι, ήθελα να αυτοκτονήσω». Τη στιγμή εκείνη τρόμαξα, ενθυμούμενη πώς κρεμάστηκε ο Ντιμοτσίκα, ο μοναχογιός ενός περιφερειακού γιατρού.
Μια μέρα η μητέρα του Ντίμα έμαθε πως αυτός μαζί με την παρέα του, δοκίμασε ναρκωτικά και τον πήγε αμέσως στο Κέντρο Υγείας όπου γίνονταν θεραπείες για απεξάρτηση από ναρκωτικά με βάση τον αποκρυφισμό, τη γιόγκα και τους ατελείωτους διαλογισμούς, οι οποίοι όπως είναι γνωστό καταστρέφουν την ψυχοσύνθεση. Στο Κέντρο αυτό πλήρωνες και ακριβώς αυτό το πράγμα έπεισε την μητέρα πως εκεί γίνεται καλή δουλειά.
–Σε παρακαλώ, την ικέτευα εγώ, πάρε αμέσως τον Ντίμκα από το Κέντρο. Πίστεψέ με, αυτός είναι ένας δρόμος για την κόλαση.
Αλλά η Λ. δεν με πίστεψε και επέμενε ο Ντίμα να παρακολουθεί με επιμέλεια τις συνεδρίες. Θεέ μου, πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί και πόσο εύκολο είναι να το χάσεις! Μετά το θάνατο του Ντιμοτσίκα, η Λ.δεν συνήλθε. Είναι άρρωστη, κλαίει και δεν θέλει να ζήσει, ενώ εγώ προσπαθώ να την πείσω να πάει στην εκκλησία.
Το ίδιο μου έγραφε και η Τάνια για το άθεο παρελθόν της:
Δεν ήθελα να ζήσω πια, ενώ μερικές φορές με καταλάμβανε ένας ζωώδης φόβος, τόσο τρομακτικός που έκρυβα από τον ίδιο τον εαυτό μου τα μαχαίρια και τα σχοινιά. Καταλάβαινα πως τελειώνω, αλλά δεν με πολυένοιαζε. Ένα πρωί πούλησα το τελευταίο δαχτυλίδι μου κι έτρεξα στο τρένο. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά κάποιος με πρόσταζε:
«Φύγε. τρέχα!» Κι έτρεχα με μια μόνη σκέψη: Να πετύχω!»
Η Τάνια έτρεξε και τα κατάφερε.
Από το νέο βιβλίο της Νίνας Πάβλοβα με τον τίτλο ”Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ”Ιστορίες από τον κήπο της Όπτινα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις”ΠΟΡΦΥΡΑ”
<>
Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης της Αθήνας (+1991) & η ζωή μου από την Γιόγκα & τον Ινδουϊσμό στήν Ορθοδοξία
Υπάρχει μία μεγάλη άγνοια γύρω από τους ζωντανούς θησαυρούς της ορθόδοξης παράδοσής μας. Υπάρχει και μία προκατάληψη και ένας σνομπισμός, που οφείλεται σε μια συστηματική και ύπουλη προπαγάνδα που θέλει να παρουσιάζει τους Ορθόδοξους Χριστιανούς «στολισμένους» με όλα τα κακά του κόσμου. Ανόητους, φανατικούς, μικρόμυαλους, αμόρφωτους, κομπλεξικούς, φοβιτσιάρηδες, μικρόψυχους και από την άλλη μεριά, σε οξεία αντίφαση να τους παρουσιάζει ως υποκριτές, ύπουλους, κομπιναδόρους, καταχραστές, πονηρούς, λαοπλάνους, ψεύτες, κατασκευαστές «θαυμάτων» και στυγνούς απομυζητές του αφελούς λαού. Αυτή η εικόνα έχει περάσει στον κόσμο που δεν έχει καμιά άμεση επαφή με τη ζωντανή Ορθόδοξη Εκκλησία, που δεν έχει γνωρίσει τους ζωντανούς θησαυρούς της Ορθοδοξίας, τους Γεροντάδες, τους ασκητές, τους μοναχούς, ώστε να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά. Οι περισσότεροι δέχονται αυτή την άσχημη εικόνα που προωθείται απ' όλες ανεξαιρέτως τις εφημερίδες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, χωρίς να γνωρίζουν κάποια πρόσωπα της Εκκλησίας, χωρίς να είναι σε θέση να συγκρίνουν και έτσι μένουν με αυτή τη λάθος εντύπωση.
Κάτι τέτοιο είχα πάθει κι εγώ. Όταν για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τον ορθόδοξο τρόπο ζωής, κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος, έπαθα... έκπληξη. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου, η άποψη που «καθόταν» μέσα στο κεφάλι μου, και η ζωή που έβλεπα και ζούσα μέσα στα μοναστήρια βρισκόντουσαν σε μεγάλη αντίθεση, μαύρο-άσπρο. Μου πήρε καιρό να φτάσω να αναρωτηθώ· «Καλά, από πού και έως πού είχα εγώ άποψη για πράγματα που δε γνώριζα, που δεν είχα ασχοληθεί μαζί τους;».
Δε γνώριζα ανθρώπους της Εκκλησίας, μια και όλοι οι γνωστοί μου δεν είχαν σχέση. Δεν είχα μελετήσει, δε γνώριζα τις απόψεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παρ' όλα αυτά την είχα καταδικάσει οριστικά με πείσμα και χωρίς επιφυλάξεις. Ήμουν πολύ άδικος. Ήμουν πολύ ανόητος. Είχα πιαστεί θύμα της παραπληροφόρησης και της ύπουλης προπαγάνδας, που τόσα χρόνια, λίγο-λίγο, κομμάτι-κομμάτι, διαμόρφωσαν μέσα στο μυαλό μου αύτη την άσχημη και ψεύτικη εικόνα.
Χρειάστηκε μια ζωντανή επαφή τριών ημερών με τη ζωή του Αγίου Όρους, για ν' αρχίσει η μακρόχρονη διαδικασία ανατροπής αυτής της εικόνας που έπλασαν οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Χρειάστηκε η εξαίσια και χαρμόσυνη εμπειρία της γνωριμίας με τους γεροντάδες της ορθοδοξίας, για να μπορέσω να κομματιάσω το δίχτυ του ψέματος που κάλυπτε το μυαλό μου και δε μ' άφηνε να δω την πραγματικότητα.
Μου είχαν επιβάλει ψεύτικες εικόνες, χωρίς εγώ να έχω συνείδηση αυτής της επιβολής. Αυτές οι ψεύτικες εικόνες με οδηγούσαν σε μία συμπεριφορά, σ' έναν τρόπο ζωής που δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά καταστροφικός, γεμάτος αγωνία και πόνο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι... Άγιοι. Θέλουν όμως να γίνουν!! Δεν ισχυρίζομαι ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν... ελαττώματα ή κακίες. Προσπαθούν όμως να τα αποβάλουν!! Πράγματα που δεν τα κάνουν οι «άλλοι», οι εχθροί της εκκλησίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι δε γίνονται σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησίας, αλλά και πού δε γίνονται; Δε γίνονται στα πολιτικά κόμματα; δε γίνονται στις εταιρείες; δε γίνονται στις ποδοσφαιρικές ομάδες; στους συλλόγους; Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι γίνονται και θα γίνονται τέτοια πράγματα. Αυτό όμως που ισχυρίζομαι είναι ότι οι εφημερίδες, η Τ.V., μιλούν μόνο για τα άσχημα της εκκλησίας που πολλές φορές τα εξογκώνουν και άλλες τόσες τα κατασκευάζουν από το τίποτα. Γιατί αυτή η άδικη συμπεριφορά; Γιατί επιμένουν συνειδητά σ' αυτή την μερική, άρα ψεύτικη εικόνα;
Υπάρχουν γεροντάδες που έχουν γίνει γνωστοί στα πέρατα του κόσμου, στόμα με στόμα, χωρίς ποτέ κάποια εφημερίδα ν' ασχοληθεί μαζί τους ή να τους αναφέρει το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση. Υπάρχουν γεροντάδες που για χάρη τους έρχονται άνθρωποι από την Αμερική, από την Αυστραλία, από τη Γερμανία, από όλα τα μέρη του κόσμου να τους δουν, να συζητήσουν, να βοηθηθούν. Υπάρχουν άνθρωποι χιλιάδες, που διηγούνται τα θαύματα και τις ευεργεσίες, που οι ίδιοι προσωπικά απόλαυσαν απ' αυτούς, και με παρρησία διηγούνται τα περιστατικά με λεπτομέρειες, καταθέτοντας με ευγνωμοσύνη την προσωπική τους μαρτυρία.
Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι τέτοιοι γεροντάδες, τέτοιοι Άγιοι δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η συνωμοσία της σιωπής των ισχυρών αυτής της γης, γύρω από την Ορθοδοξία και τους Αγίους της διαλύεται σαν καπνός από τη δύναμη του Θεού. Πάντοτε έτσι γινόταν. Πάντοτε η εκκλησία επολεμείτο είτε φανερά είτε ύπουλα. Πάντοτε η εκκλησία θριάμβευε στο τέλος. Έτσι συμβαίνει εδώ και 2.000 χρόνια. Έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον.
Γιατί έτσι προέγραψε τη θριαμβευτική πορεία της μέσα στους αιώνες, ο γλυκύτατος Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. «επί ταύτη τη πέτρα, οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16, 18).
Άνθρωποι με ελαττώματα υπάρχουν στην κοινωνία, υπάρχουν και στην εκκλησία. Άνθρωποι καλοί υπάρχουν στην εκκλησία, αλλά υπάρχουν και στα πολιτικά κόμματα, και στις θρησκευτικές οργανώσεις, και στις ψεύτικες θρησκείες και φιλοσοφίες. Έχει όλος ο κόσμος καλούς ανθρώπους, και ευτυχώς που έχει, γιατί γίνονται παρηγοριά και βοήθεια για το περιβάλλον τους.
Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Ορθοδοξία.
Ένας τέτοιος γέροντας ήταν και ο πατήρ Πορφύριος. Τον γνώρισα, όταν ήταν ήδη πολύ γνωστός στον κόσμο και το όνομά του περιφερόταν από στόμα σε στόμα με πολύ σεβασμό. Ζούσε τα τελευταία χρόνια έξω από τη Μαλακάσα, μία ώρα περίπου από την Αθήνα. Έχτισε ένα μοναστήρι στο μέρος που ζούσε. Καθημερινά πήγαινε κόσμος να τον δει, με IX, με λεωφορεία, με τη συγκοινωνία. Μάλιστα το ΚΤΕΛ έκανε ειδική στάση, «του Γέροντα», από τους πολλούς που καθημερινά ζητούσαν να κατέβουν εκεί.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και άκουσα από το στόμα τους τις θαυματουργικές ευεργεσίες που γνώρισαν με την ευχή του γέροντα. Κάποιος που είχε όγκο στο κεφάλι, δύο μέρες πριν πετάξει στην Αγγλία για την προγραμματισμένη εγχείρηση, πέρασε να πάρει την ευχή του γέροντα. Ο γέροντας τον σταύρωσε και του είπε να κάνει μία παράκληση στην Παναγία να του πάρει τον όγκο. Δύο μέρες αργότερα οι Άγγλοι γιατροί και ο γνωστός μου έπαθαν μεγάλη έκπληξη, όταν σε επανειλημμένες εξετάσεις δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τον όγκο· είχε εξαφανισθεί τελείως!!
Γύρισε χωρίς να γίνει η εγχείρηση και ζει φυσιολογικά τη ζωή του. Αυτό έγινε αφορμή να ξεκόψει τελείως από την Ινδουιστική φιλοσοφία-μαγεία και να γίνει ένας αληθινός και συνειδητός Χριστιανός.
Κάποιος άλλος είχε καρκίνο στο στήθος που εξαφανίστηκε, όταν του ευχήθηκε ο παππούλης και τον σταύρωσε στο στήθος. Ο άνθρωπος αυτός παραιτήθηκε από τη δουλειά του και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην υπηρεσία του Χριστού, μια και ήταν ανύπαντρος χωρίς υποχρεώσεις.
Μια προσωπική μου φίλη έσπασε τον λαιμό της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι ακτινογραφίες έδειχναν θρυμματισμένα τα κόκκαλα του λαιμού και οι γιατροί είπαν ότι δε θα γίνει ποτέ καλά. Μετά από μερικούς μήνες, όταν ησύχασαν από τα τρεχάματα στα νοσοκομεία, είπαν να κάνουν μία επίσκεψη να πάρουν την ευχή του γέροντα. Ο γέροντας τη σταύρωσε και της είπε να βγάλει το κολλάρο που στήριζε το κεφάλι της!!! Πράγματι η κοπέλα έκανε καινούργιες ακτινογραφίες που τα έδειχναν όλα εντάξει, προς μεγάλη έκπληξη των γιατρών, που κοίταζαν σαν χαζοί μια τις παλιές και μια τις καινούργιες ακτινογραφίες. Από εκείνη τη στιγμή έβγαλε και το κολλάρο.
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και η κοπέλα είναι απολύτως εντάξει και δοξάζει το Θεό και τους Αγίους του.
Σε κάποιον άλλο φίλο μου έδωσε ακριβείς οδηγίες, για να πάει να ψάξει σε μια τοποθεσία έξω από το χωριό απ' όπου καταγόταν. Ο Γέροντας δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην περιοχή!! αλλά μιλούσε σαν να την έβλεπε μπροστά του. Του περιέγραφε τα βράχια, τα δένδρα, μέχρι να καταλάβει ακριβώς πού βρισκόταν το παλιό μοναστηράκι, χωμένο μέσα στη γη πια, ξεχασμένο απ' όλους στο χωριό.
Πράγματι πήγε ο φίλος μου και όλα βγήκαν, όπως τα είπε ο Γέροντας.
Είχε πολλά χαρίσματα από το Θεό ο Γέροντας Πορφύριος και σίγουρα, τώρα μετά το θάνατό του, πολλοί από αυτούς που ευεργετήθηκαν έγραψαν ή θα γράψουν τις ευεργεσίες που έλαβαν, προς δόξαν Θεού και των Αγίων του.
Με σεβασμό στη μνήμη του γέροντα καταθέτω και εγώ εδώ την προσωπική μου μαρτυρία, γιατί πονώ και αγανακτώ, όταν συκοφαντείται και διαστρεβλώνεται η ορθοδοξία, οι Άγιοι, και μέσα απ' αυτούς τελικά η αλήθεια και ο Θεός. Νοιώθω την ανάγκη να τα πω για τους καλοπροαίρετους ανθρώπους και προς χάριν της αλήθειας, που ζητούν μερικοί να τη θάψουν, γιατί δεν τους... βολεύει, γιατί ελέγχει την ζωή τους και τις πράξεις τους.
Μόλις είχα γυρίσει από την Ινδία. Είχα πάει στο Άγιον Όρος όπου καθόμουν για κάμποσους μήνες, φιλοξενούμενος στην καλύβα ενός ησυχαστού. Εκεί έμαθα ότι ο πατήρ Πορφύριος, που τόσα είχα ακούσει γι' αυτόν, είχε έρθει για να μείνει κάποιο διάστημα στο Άγιον Όρος, στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων. Αυτή η σκήτη είναι από τις πιο απομονωμένες του Όρους. Βρίσκεται σε μια απότομη πλαγιά του Άθω. Απότομα, μεγάλα βράχια και λιγοστά δέντρα που ξεφυτρώνουν αραιά και πού μέσα από το γρανίτη. Τα δένδρα είναι μεγάλα και εντυπωσιακά. Κάπου τριάντα σπιτάκια, σε αρκετή απόσταση το ένα από το άλλο, τριγυρισμένα από τα μικρά κηπάκια, αντιμετωπίζουν συχνά όλα μαζί τον κίνδυνο από τις κατολισθήσεις. Κάθε τόσο ακούς κάποια πέτρα να κυλά. Καμιά φορά προξενούν και σοβαρές ζημιές στα κτίσματα. Ένα απότομο, τραχύ μονοπάτι καταλήγει στην απότομη ακτή, όπου δύσκολα πιάνει το καράβι και μόνο, όταν έχει πολλή γαλήνη η θάλασσα.
Η ζωή εκεί πέρα είναι σκληρή. Οι άνθρωποι ζουν περιορισμένα. Δεν μπορεί κανείς να έχει πολλά πράγματα. Οι απαραίτητες μεταφορές γίνονται με την πλάτη ή με κανένα μουλάρι, όταν πρόκειται για πολλά πράγματα. Είναι πολύ δύσκολο να ανέβεις το μονοπάτι, γι' αυτό και οι μοναχοί εκεί πέρα είναι σκληραγωγημένοι και ολιγαρκείς.
Χρειαζόμουν ένα ταξίδι δύο ημερών μέσα στο όρος, για να βρεθώ εκεί. Τα πόδια μου δηλαδή θα έβγαζαν φουσκάλες. Ήταν τόση η επιθυμία μου να δω το Γέροντα Πορφύριο, που μόλις το έμαθα την ίδια στιγμή αποφάσισα να πάω να τον δω. Καταλάβαινα ότι θα ήταν κάτι σαν το δικό μου γέροντα, και ήθελα να δω την αγιότητα και σ' ένα άλλο πρόσωπο, να δω πώς θα ήταν: Με ποιο τρόπο ένα διαφορετικό πρόσωπο, ένας άλλος χαρακτήρας κουβαλά τον ίδιο Θεό μέσα του.
Ήμουν καλοσυνηθισμένος εκείνη την εποχή. Επειδή βρισκόμουν σε ανάγκη, (είχα ακόμη πνευματικές ενοχλήσεις από τους γκουρού και διάφορα δαιμονικά σημεία μου συνέβαιναν), οι γεροντάδες πολύ συχνά μου κάνανε διάφορα πνευματικά δώρα, για να με γιατρέψουν, για να με στηρίξουν, για να με κάνουν να καταλάβω, να ζήσω τη διαφορά των δύο πνευματικών καταστάσεων. Να καταλάβω τί σημαίνει, ποια είναι η Χάρη του Θεού, το αυθεντικό πνευματικό γεγονός και να το ξεχωρίσω από τη δαιμονική ενέργεια. Να μην εξαπατώμαι πια από την απατηλή δαιμονική ενέργεια, που μέχρι τότε την εκλάμβανα ως εκδήλωση ενεργειών ανωτέρων ανθρώπων (γκούρου) ή ακόμα και ως θεϊκή.
Διψούσα γι' αυτά τα πνευματικά δώρα και τα αναζητούσα παντού. Ήλπιζα υποσυνείδητα ότι και ο π. Πορφύριος κάτι θα μου δώριζε.
Ξεκίνησα λοιπόν το ταξίδι. Σ' όλο το δρόμο άκουγα από διάφορους, μοναχούς και λαϊκούς, ότι ο πατήρ Πορφύριος είναι άρρωστος και δε δέχεται να δει κανέναν. Πήγαν αρκετοί να τον δουν, αλλά δε τους δέχθηκε. Συνέχισα το ταξίδι μου, προσευχόμενος όσο μπορούσα, και κάποτε έφθασα στο κελλί που βρισκόταν ο γέροντας. Φώναξα και βγήκε ένας μελαχροινός μοναχός, γύρω στα τριάντα.
- Δεν μπορεί να σε δεχτεί ο παππούλης, μου λέει. Είναι πολύ άρρωστος.
Σχεδόν αμέσως βγήκε και ένας άλλος μοναχός, μεγαλύτερης ηλικίας, και λυπημένος μου είπε τα ίδια.
- Μόνο να πάρω την ευχή του, είπα.
Ενώ οι μοναχοί ευγενικά, αλλά σταθερά μου έκοβαν κάθε ελπίδα, ακούστηκε από μέσα ο π. Πορφύριος να φωνάζει να τον βοηθήσουν να βγει έξω. Πράγματι, σε λίγο φάνηκαν να κουβαλούν ένα γεροντάκι, που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και φαινόταν να πονά πολύ σε κάθε κίνηση που έκανε.
Με το που είδα το γεροντάκι, λαχτάρησε η καρδιά μου, και με πλημμύρισε μια χαρά, πολύ μεγάλη και πολύ ειρηνική. Αδιαφόρησα για την καρέκλα που μου προσέφεραν και πήγα και κάθισα στο χώμα δίπλα στα πόδια του. Ένοιωθα πολλή χαρά να βρίσκομαι δίπλα του, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ανάξιος γι' αυτό, και έτσι αναπαυόμουν να κάθομαι σαν σκυλάκι κοντά στα πόδια του.
Οι μοναχοί δεν ήθελαν να με βλέπουν έτσι ταπεινωμένο και επέμεναν να με τιμήσουν, βάζοντάς με να κάτσω απέναντι στο γέροντα σε μια ίδια καρέκλα, θα ένοιωθα πολύ άσχημα, αν είχα το θράσος να κάτσω μπροστά στο γέροντα, αλλά αυτοί επέμεναν. Ο Γέροντας που με καταλάβαινε απολύτως, μ' έσωσε από τη δύσκολη θέση.
- Αφήστε τον εδώ που είναι καλά, είπε, και σταμάτησαν τα διάφορα κοινωνικά.
Ήμουν τόσο χαρούμενος, τόσο ειρηνικός, τόσο ασφαλής, σαν να βρισκόμουν στην αγκαλιά του Θεού, και όντως ήμουν με τις ευχές και τη Χάρη του παππούλη.
Ένοιωθα ότι ο γέροντας μ' αγαπούσε πολύ και με αγκάλιαζε όχι σωματικά, αλλά πνευματικά. Ένοιωθα μια τεράστια πνευματική δύναμη που υπήρχε σ' αυτό το ετοιμόρροπο σώμα. Ένοιωθα μια ανεξάντλητη και άπειρη ζωή να πηγάζει από αυτό το ετοιμοθάνατο σώμα και να έρχεται προς εμένα και να αναζωογονεί την ετοιμοθάνατη ψυχή μου.
Αυτός έσφυζε από πραγματική ζωή και εγώ ήμουν σχεδόν πεθαμένος από πνευματική ασιτία. Με πότιζε και με τάιζε πνευματικά, και εγώ λάμβανα με ευγνωμοσύνη και χαρά. Αυτό που γινόταν μεταξύ μας το καταλαβαίναμε πολύ καλά και οι δυο μας και τα λόγια ήταν περιττά.
Συνέβαινε το οξύμωρο. Ο ετοιμοθάνατος σχεδόν γέρος να χαρίζει ζωή, βιολογική αλλά και πνευματική, στον 25χρονο νέο. Ο θάνατος του γέροντα έμοιαζε με απαλλαγή από το στραπατσαρισμένο σώμα και αρχή μιας πραγματικής, αληθινής, μεγάλης και αιώνιας ζωής, ενώ εγώ που είχα τόσες βιολογικές δυνάμεις, ήμουν τόσο απελπιστικά πνευματικά ετοιμοθάνατος και ποτιζόμουν και ανέθαλλα από τα δικά του νάματα.
Θυμάμαι ότι συζητήσαμε λίγο για την Ινδία. Μου είπε να προσέχω να μη με ξανακοροϊδέψει ο Διάβολος. Ήταν πολύ επικίνδυνα αυτά που πέρασα. Δεν χρειαζόντουσαν λόγια. Τον καταλάβαινα απ' αυτά που ζούσα στην παρουσία του. Λίγες προτάσεις ανταλλάξαμε, μα είχαν τόσο βάθος! Τον θυμάμαι με το μάλλινο σκουφάκι στο μεγάλο κεφάλι του, με το πρόσωπο να έχει μια έκφραση πόνου σωματικού, με το αδύναμο σώμα του να παραπαίει, τον θυμάμαι να κυριαρχεί, να βασιλεύει με ηρεμία, μεγαλοπρέπεια και απλότητα.
Η παρουσία του αποκάλυπτε το πραγματικό βάθος αυτού του κόσμου και την πνευματική του διάσταση, αποδεικνύοντας την προσωρινότητα και τη φθαρτότητα της ύλης. Ήταν ένας πνευματικός βασιλιάς.
Εδώ δεν υπήρχαν ιδεολογικές συζητήσεις ή ορθολογιστικές αναλύσεις, εδώ δεν προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε ή να μαντέψουμε ή να συμπεράνουμε. Εδώ ζούσα το γεγονός της παρουσίας του πνευματικού κόσμου, εδώ ζούσα και συμμετείχα στην πνευματική διάσταση του κόσμου. Δε μιλούσα για την χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν άκουγα για τη Χάρη του Χριστού. Τη ζούσα και χαιρόμουν.
- Θα προσεύχομαι για σένα και έλα να με ξαναδείς, μου είπε ο γέροντας.
Πήρα την ευχή του χαρούμενος και λυπημένος μαζί, χαιρέτησα και έφυγα.
Άρχισα να ανηφορίζω το μονοπάτι και η χαρά μου μεγάλωνε. Όχι μόνον η ψυχή μου, αλλά και το σώμα μου είχε αναζωογονηθεί και είχα αποκτήσει τόση δύναμη που ανέβαινα σχεδόν τρέχοντας στο πολύ απότομο και δύσκολο μονοπάτι. Δεν ήμουν μόνος. Ήταν και ο γέροντας μαζί μου. Δεν τον αισθανόμουν δίπλα μου. Ήταν μέσα μου, ή μάλλον εγώ ήμουν μέσα του. Όλες τις επόμενες μέρες είχα «παρέα» μου το γέροντα και η «παρουσία» του γλύκαινε, ομόρφαινε, βάθαινε και ειρήνευε όλες τις στιγμές μου.
Όταν τον ξαναείδα μετά από μερικές μέρες, με ρώτησε.
- Ήμουν μαζί σου όλες αυτές τις μέρες, το καταλάβαινες;
Γεμάτος θαυμασμό απάντησα-
- Πώς δεν το καταλάβαινα, γέροντα; εννοώντας. πώς ήταν δυνατόν να μην το καταλαβαίνω; Ένα τόσο έντονο βίωμα! Ήταν πιο εύκολο να μην παρατηρήσω τον ήλιο παρά αυτό!!!... Κι όλα γινόντουσαν μ' έναν τόσο φυσικό τρόπο και όλα ήταν τόσο πολύ πάνω από το φυσικό επίπεδο...
Το γέροντα τον ξαναείδα μετά από ένα χρόνο, όταν υπηρετούσα φαντάρος πια στην Αθήνα. Πήγαινα στη Μαλακάσα και τον έβλεπα συχνά. Πολλές φορές ένοιωθα τη χάρη του, πριν ακόμα φτάσω στο μοναστήρι του. Η ευχή του με σκέπαζε και με γλύκαινε. Άλλοτε ένοιωθα αυτή την υπέρλογη ειρήνη, όταν με σταύρωνε. Μ' ένα θαυμαστό, παράδοξο τρόπο όλες οι ανάγκες μου, ακόμα και οι υλικές λύνονταν με έναν πολύ εύκολο... τρόπο.
Για παράδειγμα, υπήρχε συγκοινωνία για να πάω στο μοναστήρι, όχι όμως και να γυρίσω. Κάθε φορά ήταν ένα πρόβλημα και κινδύνευα να φάω φυλακή στο στρατόπεδο. Πάντοτε βρισκόταν κάποιο αυτοκίνητο που θα μ' έπαιρνε από το δρόμο για την Αθήνα και πολλές φορές με πήγαιναν μέχρι το στρατόπεδο. Εγώ εμπιστευόμουν τον εαυτό μου στην ευχή του γέροντα και αυτός με φρόντιζε. Ήταν άρρωστος, ξαπλωμένος και σχεδόν ακίνητος στο κρεβάτι του.
Μιλάω για έναν επαρχιακό δρόμο, άδειο από αυτοκίνητα, ιδίως όταν βράδιαζε την ώρα που έπρεπε να γυρίσω. Γινόντουσαν πολλά με το γέροντα που δεν είναι εύκολα περιγράψιμα.
Αυτά και πολλά άλλα που γίνονταν σχεδόν καθημερινά, που τα έχω ξεχάσει τώρα, τα έλεγα στον πνευματικό μου, στο Άγιον Όρος. Με άκουγε χωρίς να σχολιάζει. Μου λέει κάποια φορά:
- Αφού αγαπάς τόσο πολύ τον π. Πορφύριο, γιατί δεν του λες να σου κάνει καλά το πόδι σου;
Είχα πρόβλημα στο δεξί μου γόνατο. Παλιότερα είχα ασχοληθεί συστηματικά με το καράτε. Από μία κλωτσιά που είχα αρπάξει είχα αποκτήσει πρόβλημα. Είχε χαλαρώσει γενικά το δέσιμο του γονάτου, είχε πρηστεί και μάζευε υγρό, ενώ ένοιωθα κάτω από την επιγονατίδα σαν να είχε μπει μια μικρή πέτρα που με τσιμπούσε και δυσκόλευε την κίνηση στο γόνατο. Με τις ασκήσεις και τις πορείες στο στρατό η κατάσταση είχε επιδεινωθεί. Πήγαινα στο στρατιωτικό νοσοκομείο για εξετάσεις και ετοιμαζόμουν για εγχείρηση. Μια που βρισκόμουν εκείνο το διάστημα στην Αθήνα, όπου είχε καλό νοσοκομείο, και θα έπαιρνα ένα μήνα αναρρωτική άδεια, είχα αποφασίσει να την κάνω την εγχείρηση. Συμφωνούσαν και οι γιατροί. Κάποια φορά λοιπόν που βρισκόμουν στον παππούλη, θυμήθηκα τα λόγια του πνευματικού μου.
- Γέροντα, μου είπε ο πνευματικός να μου κάνετε καλά το γόνατο.
- Ε... καλά... αφού το λέει ο πνευματικός.
Σήκωσε το αδύναμο χέρι του, καθώς ήταν ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι, έκανε το σημείο της ευλογίας και σταύρωσε το γόνατό μου. Αισθάνθηκα μια γλυκειά, ιλαρή δύναμη να χαϊδεύει και να πλημμυρίζει το γόνατο μέχρι το μεδούλι των οστών. Μια απορία και μια αναιδής περιέργεια σφηνώθηκε στον νου μου. «Καλά, τί θα γίνουν τα μόρια του υγρού:... θα εξαφανισθούν; Πώς θα δράσει η ενέργεια του Θεού;» Αυτό το «επιστημονικό» ενδιαφέρον με έκανε να παρακολουθώ συνέχεια το γόνατό μου... Περπατούσα και το μυαλό μου ήταν στο γόνατο. Εκεί... Συζητούσα και το μυαλό μου ήταν στο γόνατο. Ήθελα να «πιάσω», να «ζήσω» τη στιγμή που θα ενεργούσε ο Θεός. Πέρασαν τρεις μέρες και το γόνατο δε γινόταν καλά... Άρχισα να έχω λογισμούς... Λες να μη γίνει τίποτα;... Άρχισα ν' αμφιβάλλω... Κάθε τόσο παρακολουθούσα το γόνατο. Τίποτα... Πονούσα... Το ενοχλητικό «πετραδάκι» ήταν εκεί. Κάποια στιγμή αγανάχτησα με τον εαυτό μου και τις αμφιβολίες του και τον έβαλα μπροστά. «Άντε να χαθείς, χαμένε, που θέλεις και θαύματα. Είναι τα μούτρα σου για τέτοια πράγματα» και το ξέχασα το θέμα. Δεν ξανασχολήθηκα με το πόδι μου.
Θυμάμαι, το πρωί που ξύπνησα μέσα στο στρατιωτικό θάλαμο. Τεντώθηκα πάνω στο κρεβάτι. «Ρε συ», λέω στον εαυτό μου, «το πόδι έχει να σε ενοχλήσει πολύ καιρό». Κούνησα το πόδι μου και δεν κατάλαβα καμία ενόχληση. Σηκώθηκα και άρχισα να πηδώ επί τόπου. «Κανονικά» το πόδι μου θα με ενοχλούσε μετά από δύο-τρία πηδηματάκια. Τίποτα, καμία ενόχληση. Βγήκα έξω στην αυλή του στρατοπέδου και έτρεξα ένα «εκατοστάρι»... Τίποτα καμία ενόχληση... Μια χαρά με πλημμύρισε και δάκρυα ευγνωμοσύνης ανέβηκαν στα μάτια μου... Ώστε ο Θεός με θεράπευσε, τότε που έπαψα να πιστεύω ότι θα γίνω καλά... έτσι για να καταλάβω ότι ήταν «Θεού το δώρο» και όχι γέννημα της δικής μου πίστης, όπως θα έλεγαν οι Γιόγκι!... Άρχισα να προσέχω το πόδι μου τις επόμενες μέρες. Καμία ενόχληση. Πέρασαν πολλές μέρες. Καμία ενόχληση. Είχα γίνει καλά!!! Χωρίς εγχείρηση, χωρίς θόρυβο... στα κρυφά. Ιεροκρυφίως... όπως ενεργεί η Θεία Χάρις.
Δεν είχα αντιληφθεί τίποτα το περίεργο, καμία αλλαγή... όμως ήταν γεγονός. Ήμουν καλά.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε και το πόδι μου ποτέ δε με ενόχλησε. Η προγραμματισμένη εγχείρηση δεν έγινε ποτέ. Θα κουβαλάω πάνω στο σώμα μου μέχρι το θάνατό μου τη ζωντανή μαρτυρία ότι ο πατήρ Πορφύριος ήταν ένας Χαρισματούχος γέροντας, θα χαϊδεύω το γόνατό μου σε στιγμές ολιγοπιστίας και θα θυμάμαι την παντοδυναμία και τη γλυκύτατη ευσπλαγχνία του Θεού και των Αγίων του.
Έτσι η σωματική αυτή ευεργεσία θα μου γίνει πνευματικό στήριγμα και σεβάσμιο ενθύμιο από ένα σύγχρονο Άγιο της ορθόδοξης εκκλησίας μας. Πιστεύω ότι ο π. Πορφύριος θα με θυμάται και μένα καθώς θα πρεσβεύει στον Κύριο για τα πνευματικά του τέκνα. Ποτέ δεν υπήρξε πνευματικός μου ή γέροντάς μου, αν και με στήριξε κάποια περίοδο, αν και μου πρότεινε κάποτε να μείνω κοντά του. (Είχα όμως το γέροντά μου στο Άγιον Όρος και ήθελα να πάω κοντά του). Όμως τον αγάπησα και τον αισθάνομαι σαν πολύ αγαπητό μου πρόσωπο.
Είναι και ο δικός μου πατέρας, που δε θα με «παρίδη», όταν του ζητήσω βοήθεια και ας μην έχω το «δικαίωμα» όπως τ' άλλα πνευματικά του παιδιά.
Από το βιβλίο: Διονύσιος Φαρασιώτης, Οι Γκουρού, ο Νέος και ο Γέροντας Παΐσιος
<>
Ένας Ορθόδοξος ιερέας από το Exeter της Αγγλίας μας αφηγείται τη δική του μοναδική ιστορία με την οποία γνώρισε την Ορθοδοξία
Ἕνας ἀπ’ τούς ἱερεῖς τῆς ἐνορίας τοῦ Exeter τῆς Αγγλίας, ὁ μεγαλύτερος σέ ἡλικία, μᾶς ἀφηγήθηκε τή δική του μοναδική ἱστορία μέ τήν ὁποία γνώρισε τήν Ὀρθοδοξία:
“Ἦμουν στό Παρίσι, ἔβρεχε κι ἔπρεπε κάπου νά πάω γιά νά μείνω στεγνός. Εἶδα κοντά μου μιά πόρτα καί μπῆκα. Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι εἶδα τό ἐξωτερικό τῆς ἐκκλησίας διότι ἔβρεχε· ἁπλά εἶδα τήν πόρτα καί μπῆκα. Ἄν δέν ἔβρεχε, δέν θά ἔμπαινα! Ἀνοίγοντας ἀπότομα τήν ἐξωτερική πόρτα, παραπάτησα κι ἔπεσα σέ μιά ἄλλη πόρτα κι ἔτσι μπῆκα στήν ἐκκλησία. Χωρίς νά θέλω νά ἐνοχλήσω κανένα, κάθισα πίσω στή γωνία καί παρακολουθοῦσα. Μόλις ἀπέκτησα περισσότερη αὐτοπεποίθησι, προχώρησα γιατί ἤθελα νά μάθω τί συμβαίνει, ποῦ βρίσκομαι. Εἶδα τίς εἰκόνες, τούς σταυρούς καί σκέφθηκα ὅτι πρέπει νά ἦταν ἐκκλησία. Ἀναρωτιόμουν ἄν ἦταν Συναγωγή, γιατί δέν εἶχα δεῖ ποτέ νά φοροῦν τά ἄμφια μέ τέτοιο τρόπο. Τά ἄμφια, τό λιβάνι, ὁλόκληρη ἡ ὀπτική ἐντύπωσι τῆς ἀκολουθίας μοῦ ἄρεσαν καί δέν ἤθελα νά φύγω. Ἄκουσα τή χορωδία σέ τελείως διαφορετική γλῶσσα, οὔτε κἄν στά Γαλλικά. Ἦταν Σλαβικά. Καθόμουν κι ἔβλεπα τότε τίς εἰκόνες. Κι ἄν μοῦ ἔλεγαν τότε, ὅτι σέ ὀκτώ χρόνια θά ἔκανα κι ἐγώ τό ἴδιο, ὡς Διάκος, δέν θά τούς πίστευα καθόλου.
Ὅσο ἤμουν στό ναό καί ἔβλεπα τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐτελεῖτο ἡ ἀκολουθία, τήν τάξι πού ὑπῆρχε ἀπό ἱερεῖς καί πιστούς, αἰσθανόμουν πώς ἐκεῖ ἦταν ὁ οὐρανός καί σκέφθηκα: ‘Ἄν ὑπάρχη Θεός —διότι ἀναρωτιόμουν ὥς ἐκείνη τή στιγμή ἄν ὑπῆρχε— αὐτός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά λατρεύεται’. Ἀπό τότε στήν ἐνορία μας λένε πώς ‘ὁ Νικάνωρ μπῆκε στό ναό γιά νά προστατευθῆ ἀπ’ τή βροχή τοῦ οὐρανοῦ καί βρέθηκε στόν Οὐρανό!’. Πάντα λέω σέ ὅποιον ἔρχεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά πρώτη φορά ‘Μπές στό ναό, προχώρησε στό μέσον τῆς ἐκκλησίας καί θά δῆς μπροστά σου τίς πύλες τοῦ Παραδείσου!’ πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπ’ τό τέμπλο.
Πρίν γίνω Ὀρθόδοξος, ἤμουν πιστός μέ τήν ἀγγλική ἔννοια τοῦ ὅρου: ὁ Θεός ἦταν πάντα ἐκεῖ! Ἤξερα νά προσεύχωμαι ὅταν τό ἤθελα. Ἐπειδή ἤμουν καί ἀπό στρατιωτική οἰκογένεια, εἶχα τή νοοτροπία ὅτι ‘ἄν ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία εἶναι ἀρκετά καλή γιά τό Ναυτικό, εἶναι ἀρκετά καλή καί γιά μένα!’(If God is good enough for the Royal Navy, then it is good enough for me!). Αὐτό ἦταν τό εὖρος τῆς θεολογίας μου!
Γύρισα πίσω στήν Ἀγγλία κι ἄκουσα ὅτι στό Λονδίνο ὑπῆρχε ἕνας ἐπίσκοπος, ὁ Antony Bloom, ἀλλά δέν κυνήγησα τά πράγματα. Μιά μέρα παρακολουθοῦσα στήν τηλεόρασι μιά ταινία γιά τή Γαλλική Ἐπανάστασι. Τότε τό πρόγραμμα τῆς τηλεοράσεως τελείωνε τά μεσάνυκτα καί ὑπῆρχε ἡ συνήθεια στό BBC νά προσκαλοῦν κάποιον γιά νά κάνη τόν ἐπίλογο τῆς ἡμέρας. Ὡς ἐπίλογος ἐκείνης τῆς βραδιᾶς ἦταν κάποιες προσευχές τίς ὁποῖες παρουσίασε ὁ ἐπίσκοπος Bloom, τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἤμουν ἕτοιμος νά κλείσω τήν τηλεόρασι, ἀλλά σκόνταψα στό χαλί πού ἦταν μπροστά της καί ἔτσι δέν κατάφερα νά τήν κλείσω. Ἀκούγοντας τίς προσευχές παραξενεύθηκα καί κάθισα ξανά νά δῶ τή συνέχεια. Τότε ἦλθαν στή μνήμη μου οἱ εἰκόνες ἀπ’ τήν ἐκκλησία στό Παρίσι!
Δέν εἶχα τή διεύθυνσί του, ὡστόσο τοῦ ἔγραψα ἕνα γράμμα λέγοντάς του ‘σᾶς ἄκουσα πρίν ἀπό μιά ἑβδομάδα στήν τηλεόρασι καί ἐνδιαφέρομαι νά γίνω Ὀρθόδοξος. Θά μποροῦσα κάποια στιγμή νά σᾶς συναντήσω;’. Ἔγραψα στό φάκελλο ‘Ἐπίσκοπος Antony Bloom, Ρωσσική Ἐκκλησία, Λονδίνο’, δέν ἤξερα τίποτε ἄλλο. Ἄλλωστε δέν θά ὑπῆρχαν πολλές τέτοιες ἐκκλησίες στό Λονδίνο! Τελικά μοῦ ἀπάντησε καί τόν συνάντησα γιά ἕνα ὁλόκληρο ἀπόγευμα. Ἀργότερα μοῦ πρότεινε νά ἐπικοινωνήσω μέ κάποιον ἱερέα. Εἶχα ἐπικοινωνία μαζί του μέσῳ ἀλληλογραφίας γιά θέματα Ὀρθοδοξίας, εἴχαμε δηλαδή κάτι σάν μαθήματα Ὀρθοδοξίας δι’ ἀλληλογραφίας! Συνεχίσαμε αὐτή τήν ἐπικοινωνία γιά ἀρκετό καιρό κι ἕνα Πάσχα ἔγινα Ὀρθόδοξος καί μετά ἀπό λίγα χρόνια Διάκονος”.
Από το Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Τά Ἴχνη του Θεού – Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011
ANT.
<>.
Michael Witcoff, ΗΠΑ (πρώην Προτεστάντης): 3 λόγοι που με έκαναν να ενταχθώ στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία
Ο Αμερικάνος Michael Witcoff είναι Χριστιανός, πτυχιούχος Ψυχολογίας, copywriter, συγγραφέας και σύμβουλος μάρκετινγκ. Πιστεύει ότι η Δύση βιώνει την θεία οργή επειδή όλοι μας στρέψαμε την πλάτη μας στο Θεό και ότι η μόνη ελπίδα για σωτηρία είναι να ενωθούμε κάτω από ένα πιστό έμβλημα, όπως οι εχθροί μας έχουν ενωθεί κάτω από τα δικά τους.
* * *
Φίλοι και αδέλφια, μετά από αρκετό καιρό από την τελευταία φορά που έγραψα, αποφάσισα να ξαναγράψω στο Return Of Kings. Το θέμα μου είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, κάτι για το οποίο ούτε καν είχα ακούσει από τότε που δημοσιεύθηκε το τελευταίο μου άρθρο εδώ. Αλλά από τότε το έψαξα πολύ και πρόσφατα αποφάσισα να αφήσω πίσω μου την Γουεσλεϊανική* ζωή μου και να γίνω πλήρες μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας τους τρεις βασικότερους λόγους που με έκαναν να το πράξω.
1. Είναι η εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου ως Προτεστάντης, ποτέ δεν μου φάνηκε ότι υπήρξε μια χριστιανική ομολογία που η αφετηρία της έφθανε πίσω μέχρι την εποχή των αποστόλων.
Μόλις συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μια αδιάσπαστη αλυσίδα παράδοσης που φτάνει πίσω σχεδόν 2.000 χρόνια, άρχισα να θέτω ένα εντελώς νέο είδος ερώτησης. Τι δίδασκαν; Πώς λάτρευαν; Τι πίστευαν; Πώς αυτά μεταδόθηκαν μέσα από τους αιώνες;
Πάντα πίστευα πως, ό, τι κι αν προσπαθείς να κάνεις στη ζωή, είναι συνήθως καλύτερο να πηγαίνεις κατευθείαν στις πρώτες πηγές παρά να τηρείς νεότερες ερμηνείες. Είναι εξίσου αληθινό με τον Χριστιανισμό, όπως είναι και με το copywriting, και εξακολουθώ να θεωρώ τα παλιά Schwartz και Hopkins διαφημιστικά βιβλία να ξεπερνούν σχεδόν όλα όσα ήρθαν μετά από τότε.
Ανακάλυψα ότι οι μαθητές των αποστόλων είχαν καταγράψει αρκετά στοιχεία σχετικά με την αρχαία χριστιανική πρακτική και πίστη. Από εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσα ποτέ να κοιτάξω τον Προτεσταντισμό μέσα από το ίδιο φως.
Άλλωστε, γιατί να ακολουθώ τα δόγματα του 16ου αιώνα, όταν θα μπορούσα αντ’ αυτού να ακολουθήσω τα δόγματα του 1ου αιώνα; Απλώς δεν έχει κανένα νόημα για μένα ότι κάποιος που δεν γνώριζε προσωπικά τον Χριστό ή τους αποστόλους θα μπορούσε να έχει περισσότερη κατανόηση και γνώση από εκείνους τους ανθρώπους που γνώριζαν.
Ο Χριστός έδωσε κάποιες συγκεκριμένες κατευθύνσεις στους αποστόλους και ο απ. Παύλος δίδαξε αυτές τις παραδόσεις σε όλες τις εκκλησίες που ίδρυσε και επισκέφθηκε κατά τη διάρκεια της διακονίας του. Οι μαθητές των αποστόλων υποστήριζαν τις παραδόσεις και τις δίδασκαν στους δικούς τους μαθητές και ούτω καθεξής μέχρι και σήμερα.
Και το κυριότερο, οι ορθόδοξες λειτουργίες δίνουν την αίσθηση ότι μεταμοσχεύθηκαν απευθείας από τον αρχαίο χριστιανικό κόσμο. Αυτή η αίσθηση του σεβασμού, της αγιότητας και της τελετουργίας μπορεί να εμπνεύσει την ψυχή με τρόπο που η μουσική της κιθάρας απλά δεν μπορεί.
2.Είναι αήττητη από τον πολιτιστικό μαρξισμό
Δεν είναι ασυνήθιστο, ανάμεσα στις προτεσταντικές εκκλησίες, να ακούμε ένα κήρυγμα που ευθυγραμμίζεται πλήρως με την (liberal) ιδεολογία του «Social Justice» και τον πολιτιστικό μαρξισμό που το δημιούργησε. Αυτό παίρνει διαφορετικές μορφές και εκδηλώνεται σε διαφορετικούς βαθμούς, αλλά μπορεί να φθάσει σε επίπεδα που – στα χειρότερα – κάνουν το κήρυγμα μιας εκκλησίας εντελώς πανομοιότυπο με αυτό που θα ακούσετε σε ένα τυπικό liberal κολέγιο τεχνών.
Αυτό (το κήρυγμα) δεν δημιουργεί μόνο αντίδραση στους περισσότερους φυσιολογικούς και υγιείς άνδρες, αλλά τείνει επίσης να οδηγήσει σε χαμηλότερη συμμετοχή στην εκκλησία. Είναι καλά τεκμηριωμένο ότι “όσο πιο λίμπεραλ είναι η εκκλησία, τόσο πιο άδεια από πιστούς”.
Μεταξύ της χειροτονίας αμετανόητων αμαρτωλών και της κήρυξης του «ευαγγελίου ευημερίας», δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Προτεσταντισμός χάνει το βασικό αρσενικό ακροατήριό του. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από στατιστικό γεγονός. Είναι μια τραγωδία.
Η Αγία Γραφή αδιαμφισβήτητα μας λέει, ότι οι άνδρες πρέπει να οδηγούν τόσο την εκκλησία όσο και το σπίτι. Με την έλλειψη ανδρικής ηγεσίας που ως αποτέλεσμα θα μετασχηματίσει μια νέα γενιά νεαρών αγοριών σε ανεπτυγμένους και αποτελεσματικούς ηγέτες, ολόκληρη η κοινωνία υποφέρει.
Ωστόσο, δεν θα βρείτε τέτοιου είδους προβλήματα στην Ανατολική Ορθοδοξία. Το 100% του κλήρου είναι άνδρες και ακολουθούν μια αρχαία παράδοση ιεραρχίας και τάξης.
Αυτή η παράδοση – για χιλιάδες χρόνια – έχει φυσικά διδάξει στους νεαρούς άνδρες την υγιή δυναμική τόσο της υπακοής όσο και της διοίκησης. Ο καρπός αυτής της προσπάθειας είναι μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων που είναι έτοιμοι για το ρόλο τους ως ηγέτες στην κοινωνία.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει κανένα ίχνος του «Ευαγγελικού Σιωνισμού» με τον οποίον είχα ήδη απογοητευτεί πριν ανακαλύψω την Ορθοδοξία. Σε αντίθεση με τα περισσότερα προτεσταντικά δόγματα, η Ορθοδοξία ακολουθεί την ορθή κατανόηση της Αγίας Γραφής ότι οι πιστοί στο Χριστό είναι ο πραγματικός “λαός του Ισραήλ”.
Στον Ματθαίον 16:18, ο Ιησούς λέει στον απόστολο Πέτρο ότι «οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερνικήσουν» την Εκκλησία Του.
Μπορείτε να αποφασίσετε αν οι λεσβιακοί σιωνιστές ή alphamale πατριάρχες αντιπροσωπεύουν καλύτερα την Εκκλησία που είχε ο Ιησούς στο μυαλό Του.
3.Προσφέρει βαθύτερη θεολογία και πλουσιότερη εκκλησιαστική εμπειρία
Δεν προσπαθώ να επιτεθώ σε όλον τον Προτεσταντισμός με αυτό το άρθρο. Είμαι ακόμα φίλος με τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και διατηρώ βαθιά αγάπη για τους πάστορες και το πάθος που έχουν για το Θεό.
Είμαι βαθιά ευγνώμων για την εμπειρία μου στην Wesleyan*ομολογία μου και ποτέ δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα εάν δεν μάθαινα τα βασικά στοιχεία του χριστιανισμού εκεί.
Αλλά αυτό είναι το θέμα… σταματά στα βασικά. Ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες σου, τώρα είσαι σωσμένος και εκεί τελειώνει το πράγμα.
Η Ορθοδοξία, με βάση τη μοναστική σοφία που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα, προσκαλεί τον αναζητητή σε μια βαθιά μυστική κατανόηση του Θεού, που ξεπερνά κατά πολύ την τυπική εμπειρία.
Δεν πρόκειται να καθίσω εδώ και να σας πω ότι έχω μια πραγματική κατανόηση του ορθόδοξου μυστηρίου, γιατί μόλις χτύπησα στην πόρτα. Ωστόσο, μπορώ να αισθανθώ την εξουσία που προέρχεται από την άλλη πλευρά και πολύ ανυπομονώ να την διερευνήσω περαιτέρω.
Η κάθε μέρα της μελέτης μου με τραβάει βαθύτερα και βαθύτερα, καθώς μου αποκαλύπτονται νέα επίπεδα τόσο της δόξας του Θεού όσο και της αμαρτίας μου σε σύγκριση με αυτήν την δόξα. Νιώθω ταπείνωση, νιώθω δύναμη και απολαμβάνω μια πληρέστερη εμπειρία από ό, τι ήξερα ότι υπήρχε μόλις λίγους μήνες πριν.
Οι προτεστάντες έχουν το ορεκτικό. Οι Ορθόδοξοι σερβίρουν το κυρίως γεύμα.
Αν είστε έτοιμοι να εμβαθύνετε τη σχέση σας με τον Ιησού Χριστό ή ακόμα και να ξεκινήσετε μια τέτοια σχέση… με τον τρόπο που έκαναν όλοι οι απόστολοι και οι μαθητές τους … σας συνιστώ να πάτε να δείτε κάποια στιγμή μια Ορθόδοξη λειτουργία και να την εξετάσετε μόνοι σας.
Οι ιερείς είναι απίστευτα χρήσιμοι σε εκείνους που κάνουν ερωτήσεις και αρκετοί από αυτούς ξόδεψαν χρόνο για να με καθοδηγήσουν σε διάφορες πηγές ή να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Ακόμη και αν η πλησιέστερη Ορθόδοξη Εκκλησία σας είναι 20 ή 30 λεπτά μακριά, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να πάτε σε ένα Εσπερινό (το βράδυ του Σαββάτου) ή μια Θεία Λειτουργία (το πρωί της Κυριακής) για να δείτε αν αυτό που προσφέρει είναι αυτό που ψάχνετε.
Σημ.:
*Ιωάννης Γουέσλευ (John Wesley 1703-1791): Αγγλικανός κληρικός και θεολόγος. Ιδρυτής του Μεθοδιστικού κινήματος. Αγάπησε την πνευματική και ασκητική ζωή, είχε βαθύ σεβασμό για τους Πατέρες της Εκκλησίας, μένοντας όμως μέχρι τέλους στους κόλπους τη Αγγλικανικής Εκκλησίας προσπαθώντας να την ανανεώσει.)
Πηγή:
<>
ΗΠΑ, 2017: Ο διάσημος Αμερικανός Προτεστάντης Hank Hanegraaff γνωστός ως “Bible Answer Man” έγινε Ορθόδοξος
Η δημοφιλής ραδιοφωνική εκπομπή “Bible Answer Man” με τον Hank Hanegraaff κόπηκε απότομα από τον Προτεσταντικό ραδιοφωνικό σταθμό “Bott Radio Network” (BRN), αφότου έγινε Χριστιανός Ορθόδοξος.
Ο γεννημένος στην Ολλανδία 67χρονος Αμερικάνος Hendrik “Hank” Hanegraaff, γνωστός ως “Bible Answer Man” (δηλαδή “Ο Άνθρωπος των Απαντήσεων με βάση την Βίβλο”), λόγω της ομώνυμης δημοφιλούς και παλαιάς ραδιοφωνικής εκπομπής, εκτός από ραδιοφωνικός παρουσιαστής είναι συγγραφέας δεκάδων βιβλίων που έχει γράψει για θέματα δογματικά, απολογητικά (κατά διαφόρων αιρέσεων και μη χριστιανικών δοξασιών και θρησκειών) και πολιτιστικά, καθώς και ομιλητής σε συνέδρια και ιεροκήρυκας σε Προτεσταντικές εκκλησίες, ενώ είναι και πρόεδρος του Ινστιτούτου Χριστιανικών Ερευνών (CRI), που ίδρυσε το 1960 ο συντηρητικός Προτεστάντης Walter Martin.
Ο Hank Hanegraaff και η σύζυγός του Kathy έχουν δώδεκα παιδιά και ζουν στο Charlotte της Βόρειας Καρολίνας. Στις 9 Απριλίου 2017, Κυριακή των Βαΐων ο Hanegraaff, μαζί με τη σύζυγό του και δύο από τους γιους της, προσχώρησαν στην Ορθοδοξία και εντάχθηκαν στην ενορία του Αγίου Νεκταρίου, μια ενορία που ανήκει στην Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Ο Rod Dreher, Ορθόδοξος Χριστιανός και συγγραφέας του βιβλίου με τις καλύτερες πωλήσεις των New York Times, “The Benedict Option”, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι η είδηση ότι ο Hanegraaff προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «εκπληκτική».
«Πολλοί ευαγγελικοί αναζητούν την αρχαία εκκλησία. Και αυτή είναι εδώ, στην Ορθοδοξία», είπε ο Dreher.
«Είμαι βέβαιος ότι μερικοί θα σκανδαλιστούν από την αλλαγή του Hanegraaff, αλλά ελπίζω ότι τουλάχιστον κάποιοι θα αναρωτηθούν πώς κάποιος εξειδικευμένος με την Βίβλο, όπως ο Hank, μπόρεσε να μεταστραφεί στην Ορθοδοξία και να πάει σε μια Θεία Λειτουργία να δοκιμάσει και να δει πως είναι».
Ο Hanegraaff επέμεινε στην ραδιοφωνική του εκπομπή την περασμένη εβδομάδα ότι οι διδασκαλίες του παραμένουν αμετάβλητες και πιστές στην Αγία Γραφή.
«Είμαι τώρα μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά τίποτα δεν άλλαξε στην πίστη μου … είμαι τόσο βαθιά αφοσιωμένος στην υπεράσπιση του “απλού Χριστιανισμού” και των ουσιωδών στοιχείων της ιστορικής Χριστιανικής Πίστης όπως ήμουν πάντα», υποστήριξε ραδιοφωνικά στις 10 Απριλίου.
Ο Hanegraaff, ο οποίος πιστεύει ότι πολλοί Χριστιανοί σήμερα οδηγούνται από μία νοοτροπία καταναλωτισμού και πηγαίνουν στην εκκλησία για να δουν τι μπορούν να «πάρουν» από αυτήν, εξήγησε ότι εμπνεύστηκε να παρευρεθεί σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία πριν από δύο χρόνια, αφού είδε πόσο βαθιά ερωτευμένοι με τον Κύριο ήταν οι χριστιανοί στην Κίνα.
«Ενώ η αλήθεια έχει σημασία, η ζωή έχει μεγαλύτερη σημασία», του είπε ένας άνθρωπος. Συνειδητοποίησε ότι δεν αρκούσε μόνο να γνωρίζει τον Ιησού Χριστό, αλλά και να βιώνει τον αναστημένο Ιησού Χριστό και τώρα είναι περισσότερο ερωτευμένος με τον Ιησού από ποτέ άλλοτε.
«Οι άνθρωποι έχουν κατά κάποιο τρόπο την ιδέα ότι έχω απομακρυνθεί από την πίστη και δεν είμαι πια Χριστιανός», είπε στην εκπομπή της επόμενης ημέρας. «Κοιτάξτε, οι απόψεις μου έχουν κωδικοποιηθεί σε 20 βιβλία και οι απόψεις μου δεν έχουν αλλάξει».
Μετά την μεταστροφή του στην ορθόδοξη πίστη, από “Bible Answer Man” ο Hanegraaff παρουσιάζεται στις εκπομπές πλέον ως “Apostolic Tradition Man” (Άνθρωπος Αποστολικής Παράδοσης).
«Η επιθυμία μας είναι να σας εξοπλίσουμε με λογικά επιχειρήματα που πηγάζουν από τις παραδόσεις που διέμειναν εδώ και αιώνες για να βρείτε τις απαντήσεις για τη ζωή σας», δήλωσε ο Hanegraaff στην νέα του εκπομπή. «Πρέπει όλοι να είμαστε σαν τους Βεροιείς, εξετάζοντας τις ιστορικές διδασκαλίες της Εκκλησίας μέσα από τα χρόνια για να διαπιστώσουμε αν μια συγκεκριμένη διδασκαλία είναι αληθινή».
<>.
Βιαστική Κατήχηση - Μια Γερμανίδα γίνεται Ορθόδοξη (Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία)
Ἀναφέρει ὁ καλός Κληρικός π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος από τόν Πειραιά:
«Τό γεγονός τό ὁποῖο ἀναφέρουμε συνέβη τό 1991.
Μιά Γερμανίδα προτεστάντισσα εἶχε παντρευθῆ στή Γερμανία μ’ ἕνα Ἕλληνα Ὀρθόδοξο χριστιανό. Ἦρθε στήν Ἑλλάδα ἕνα καλοκαίρι μαζί μέ τό σύζυγό της. Ἐκεῖ δέχθηκε ἀφόρητη πίεσι ἀπ’ τά πεθερικά της, γιά νά βαπτισθῆ Ὀρθόδοξη. Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα τήν ἔφεραν σέ κάποιο ἱερέα ἑνός Ναοῦ καί τῆς ἔγινε μιά πολύ πρόχειρη καί σύντομη κατήχησι. Κατήχησι τοῦ ἑνός τετάρτου!
Τήν ἑπομένη τήν ἔσυραν κυριολεκτικά καί τή βάπτισαν διά τῆς βίας. Τό Μυστήριο τελέσθηκε ἀπ’ τόν ἴδιο ἱερέα πού τήν προηγουμένη μέρα ἔκανε τήν κατήχησι. Στή νεοφώτιστη Ὀρθόδοξη χριστιανή δόθηκε τ’ ὄνομα Αἰκατερίνα.
Ὁ ἱερεύς, μετά τό πέρας τῆς Βαπτίσεως, θέλησε νά κοινωνήση τή νεοφώτιστη μέ τή Θεία Κοινωνία τῆς Μεγάλης Πέμπτης, πού φυλάσσεται στό Ἀρτοφόριο τῆς ἁγίας Τραπέζης.
Μόλις ἡ νεοφώτιστη ἔλαβε τή Θεία Κοινωνία στό στόμα της, τήν ἔφτυσε, ἀντιδρώντας, ὅπως εἶπε κατόπιν, στό φοβερό κάψιμο, τό ὁποῖο ἔνιωσε μέσα στό στόμα.
Ὅπως ἦταν φυσικό, προκλήθηκε μεγάλη ἀναστάτωσι καί ταραχή. Μέ τίς φωνές μεγάλωσε κι ὁ πανικός. Μάταια ὁ ἱερεύς ἔψαχνε νά βρῆ τό μεγάλο μαργαρίτη τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου. Νευρίασε κι ἔξαλλος ἀπ’ τό θυμό του ἐξαφανίσθηκε ἀπ’ τήν Ἐκκλησία.
Ταραγμένοι ὅπως ἦταν ὅλοι, ἔφυγαν καί πῆγαν στό σπίτι. Ἡ νεοφώτιστη κλείσθηκε στό δωμάτιό της συγχυσμένη καί πρός τό βράδυ ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Ὁ ὕπνος της ἦταν ταραγμένος καί γεμάτος ἐφιάλτες.
Σ᾽ αὐτή τήν παραζάλη (ἦταν περίπου δύο μετά τά μεσάνυκτα) ξύπνησε ξαφνικά κι εἶδε μπροστά της ἕνα τεράστιο μαῦρο πλάσμα, πού εἶχε μορφή ἀνθρώπου καί τράγου. Ἀπ’ τό στόμα του ἔβγαζε φλόγες, εἶχε δέ μιά τεράστια γλῶσσα, κόκκινα μάτια κι ἀπαίσια δόντια. Πάγωσε ἡ καημένη, φρικίασε κι ἄρχισε νά τρέμη ὁλόκληρη. Ἄκουσε τόν ἑαυτό της νά ρωτάη, ἐνῶ τά δόντια της κτυποῦσαν ἀπ’ τόν τρόμο:
—Ποιός εἶσαι; Τί θέλεις; Τί ζητᾶς ἀπό μένα;
—Ἐγώ εἶμαι αὐτός, πού βάζω τούς χριστιανούς ν’ ἀρνοῦνται τό Χριστό ὡς Θεό, νά Τόν προδίδουν καί νά Τόν βρίζουν!!! Ἐγώ μπαίνω στίς καρδιές τους! Χώ, χώ, χώ...
Κι ἄρχισε νά γελάη...
—Εἶμαι ὁ ἴδιος, πού κυρίευσα καί τήν καρδιά τοῦ παπᾶ. Εἶναι δικός μου. Εἶμαι ὁ ἴδιος πού ἔβαλα κι ἐσένα νά σκανδαλισθῆς καί νά φτύσης! Εἶσαι δική μου!!! Ἦρθα νά σέ πάρω!!!
Κι ἀγριεμένος ὅπως ἦταν καί φοβερός (ὅλα αὐτά ἔγιναν σάν ἀστραπή) ὅρμησε πάνω της, κι ἐκείνη, τήν ἴδια στιγμή ἄρχισε νά φωνάζη ἐντελῶς αὐθόρμητα:
—Χριστέ μου, σῶσε με! Σέ πιστεύω!
Καί μέ τό “Σέ πιστεύω” ἔσκασε αὐτός μέ τρομερή βοή κι ἄφησε πίσω του μιά φοβερή ἀπαίσια βρώμα.
Ἐν τῷ μεταξύ ἡ νεοφώτιστη τινάχθηκε πάνω, φωνάζοντας καί ξαναφωνάζοντας πάλι:
—Χριστέ μου! Σέ πιστεύω, Σέ πιστεύω, Σέ πιστεύω!...
Πόσες φορές τό εἶπε, δέν ἤξερε.
Ὅπως καταλαβαίνετε, ξεσηκώθηκαν ὅλοι μέσ’ στό σπίτι, τρομαγμένοι, μπῆκαν μέσα στό δωμάτιό της, αἰσθάνθηκαν ὅλοι αὐτή τή φοβερή δυσοσμία κι ἄνοιξαν τά παράθυρα γιά ν’ ἀερισθῆ τό δωμάτιο.
—Θέλω νά μέ πᾶτε στόν παπᾶ πού μέ βάπτισε, τώρα ἀμέσως!
Καί διηγήθηκε τό περιστατικό.
—Βρέ κορίτσι μου, τῆς λένε, τώρα εἶναι νύκτα. Τέτοια ὥρα θά πᾶμε; Ἄσε νά ξημερώση καί πᾶμε.
Ἡ νεοφώτιστη Αἰκατερίνα πέρασε ἔτσι τή νύκτα της μέχρι τό πρωΐ, συνεχῶς προσευχομένη καί κλαίουσα. Ἔκλαιγε συνεχῶς. Τό πρωΐ πῆρε τή νεοφώτιστη ὁ σύζυγός της καί πῆγαν μαζί στήν Ἐκκλησία, γιά νά συναντήσουν τόν ἱερέα πού τήν εἶχε βαπτίσει. Εὐτυχῶς, ὅμως, πού δέν ἦταν ἐκεῖ. Ἦταν, ὅμως, κάποιος ἄλλος ἱερεύς, φημισμένος γιά τήν ἀρετή του, συνεφημέριος τοῦ πρώτου, καί διηγήθηκε σ᾽ αὐτόν τί ἀκριβῶς συνέβη.
Ἀμέσως ὁ εὐσεβής ἐκεῖνος ἱερεύς τήν πῆρε ἰδιαιτέρως καί ἐπί τρεῖς ὧρες τήν κατηχοῦσε, τή συμβούλευε καί τή μύησε σωστά στά δόγματα καί στίς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔφυγε εἰρηνική κι ἀναπαυμένη.
Τό ἀπόγευμα, ὅπως τή συμβούλευσε ὁ θεοσεβής ἐκεῖνος κληρικός, πῆγε στό Ναό, βρῆκε τόν παππούλη πού τήν εἶχε βαπτίσει, ἔπεσε στά πόδια του, ζήτησε συγγνώμη καί διηγήθηκε τ’ ὅραμά της. Ἔπρεπε νά τοῦ τά διηγηθῆ ὅλα, γιά νά λάβη κι ἐκεῖνος τά δικά του μέτρα. Τί ἔγινε στήν καρδιά ἐκείνου τοῦ ἱερέως δέν γνωρίζουμε. Θεός οἶδε.
Τήν Κυριακή κοινώνησε, ἀφοῦ λειτουργήθηκε ἀπ’ τό πρωΐ στόν Ὄρθρο. Πανηγύρι στήν καρδιά της, φωτοχυσία στό Ναό, φωτοπλημμύρα στίς αἰσθήσεις της καί σ᾽ ὅλο της τό εἶναι, μέσα κι ἔξω. Ἔτσι ἔζησε τί θά πῆ Ὀρθοδοξία, τί θά πῆ Ἐκκλησία, τί θά πῆ ἀληθινή ΠΙΣΤΙ, ἀληθινός Θεός. Ἡ ἀλήθεια σ᾽ ὅλη της τήν ἔκτασι, ἡ χαρά, ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς, ἡ μακαριότητα, ἡ εὐφροσύνη, τό ἀγαλλίαμα τῆς καρδιᾶς καί πολλές ἄλλες ἀπερίγραπτες καταστάσεις συνέβησαν μέσα της, τίς ὁποῖες ἔζησε μέ πνευματική αἴσθησι.
Κατάλαβε, λοιπόν, πολύ καλά κι ἔκανε μέσα της ἕνα διαχωρισμό. Ἄλλο παπᾶς μέ τά ἐλαττώματά του κι ἄλλο πίστι ἀληθινή. Ἄλλο παπᾶς κι ἄλλο θεία Χάρι, πού εἶναι ἀποταμιευμένη στήν Ἐκκλησία καί χορηγεῖται διά τῶν Μυστηρίων. Ὁ ἱερεύς εἶναι οἰκονόμος —καί μόνο οἰκονόμος— αὐτῆς τῆς θείας Χάριτος, ἀλλά μπορεῖ νά εἶναι, ὅμως, κι ὁ καλός ποιμένας, πού νοιάζεται γιά τή σωτηρία τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἱστορία ἀπό μόνη της μᾶς λέει καί μᾶς διδάσκει πολλά.
Ὕστερα ἀπό δυό χρόνια καί μ’ ἕνα κοριτσάκι τό ὁποῖο τούς χάρισε ὁ Θεός, μετετέθη ὁ σύζυγος στήν Ἀθήνα καί μέ τή συμβουλή τοῦ πνευματικοῦ ἦρθαν σέ μένα τόν ταλαίπωρο. Ζήτησα τήν ἄδεια καί σεβόμενος τήν ἀνωνυμία τους, ἀναφέρομαι πότε πότε στήν ἱστορία τῆς Αἰκατερίνης πρός ὠφέλεια».
Ἀπό τό βιβλίο:
Ἀρχίμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Τά Ἴχνη τοῦ Θεοῦ - Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία
ἐκδ.Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
<>.
Συζήτηση με Κορεάτισσα που έγινε Ορθόδοξη Χριστιανή
Η συζήτηση αυτή έγινε με συνεργάτη του «Οδοιπορικού Ιεραποστολής» στην Ορθόδοξη Ιερά Μονή τής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Καπυόνγκ, 60 χιλμ. βόρεια της Σεούλ της Κορέας.
* * *
-Συνεργάτης: Κυρία Ελισάβετ. Άκουσα ότι, πριν βαπτιστείτε Ορθόδοξη, ήσαστε Προτεστάντισσα. Πώς αποφασίσατε να γίνετε Ορθόδοξη;
Ελισάβετ.: Και εγώ και ο σύζυγος μου είχαμε γίνει Προτεστάντες πριν πολλά χρόνια και συμμετείχαμε ενεργά στις δραστηριότητες τής Προτεσταντικής Εκκλησίας. Εγώ μάλιστα, επειδή έχω τελειώσει και Προτεσταντικό Θεολογικό Σεμινάριο, εργαζόμουν στον Κατηχητικό Τομέα, στο τμήμα Γυναικών, και έψελνα στην χορωδία. Άλλα και ο σύζυγός μου, πού είναι πτυχιούχος Πανεπιστημίου, είχε εκλεγεί μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εκκλησίας.
Καλά ήταν, αλλά νοιώθαμε ότι κάτι μας έλειπε. Όταν πριν ένα χρόνο, με την ευκαιρία κάποιου γεγονότος βρεθήκαμε στον Ορθόδοξο ναό του Αγιου Νικολάου της Σεούλ, νοιώσαμε με τον σύζυγό μου ότι βρήκαμε αυτό ακριβώς πού μας έλειπε, αυτό πού αναζητούσε ή ψυχή μας: την Ορθόδοξη θεία Λατρεία! Από την ήμερα εκείνη δεν ξαναπήγαμε ούτε μία φορά στην παλιά Προτεσταντική Εκκλησία μας. Κάθε Κυριακή, χωρίς να λείψουμε ποτέ, πηγαίναμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Συν.: Καλά, καταλαβαίνατε τι γινόταν στην θεία Λειτουργία;
Ελ.: Βέβαια, στην αρχή αυτά πού βλέπαμε και ακούγαμε ήταν για μας ασυνήθιστα. Άλλα με τον καιρό, με την βοήθεια και των σχετικών βιβλίων, πού ερμηνεύουν την θ. Λειτουργία, και με την Κατήχηση πού παρακολουθούσαμε, όλο και περισσότερο καταλαβαίναμε τα τελούμενα και, κυριολεκτικά, μας γοήτευε η θ. Λειτουργία.
Συν.: Ποια σημεία της θ. Λειτουργίας ή τι από αυτά που βλέπατε και ακούγατε σας συγκίνησαν πιο πολύ;
Ελ.: Η κατανυκτική ατμόσφαιρα της λατρείας και η ιερότητα του χώρου ήταν κάτι που δεν το είχαμε ζήσει στην Προτεσταντική Εκκλησία. Επίσης, η μεγάλη ευλάβεια των λειτουργών. Συγκινούμεθα όταν τους βλέπαμε να προσκυνούν την Αγία Τράπεζα, πώς κρατούσαν το Ιερό Ευαγγέλιο, το Άγιο Δισκάριο και το Άγιο Ποτήριο, όταν βλέπαμε τους εκκλησιαζόμενους να υποκλίνονται και να κάνουν τον σταυρό τους ευλαβικά, σαν να είχαν μπροστά τους τον ίδιο τον Χριστό.
Ακόμα, μεγάλη εντύπωση μας έκανε το ότι κάθε φορά πού ο λειτουργός έβγαινε στην Ωραία Πύλη και ευλογούσε, όλο το εκκλησίασμα [= οι συγκεντρωμένοι χριστιανοι] δεχόταν την ευλογία του με υπόκλιση, αλλά και ο λειτουργός, όποιος και αν ήταν, Επίσκοπος ή ιερέας, υποκλινόταν ταπεινά στο εκκλησίασμα, ευχαριστώντας έτσι τους πιστούς πού ανταπέδιδαν την ευχή.
Συν.: Σαν Προτεστάντες, που ήσαστε πριν, δεν δυσκολευθήκατε στην προσκύνηση των ιερών εικόνων;
Ελ.: Είναι αλήθεια ότι στην αρχή ένοιωσα παράξενα βλέποντας τους Ορθοδόξους, μπαίνοντας στον ναό, να προσκυνούν τις εικόνες. Όπως γνωρίζετε, οι Προτεστάντες απαγορεύουν την προσκύνηση των εικόνων, επειδή τις θεωρούν είδωλα. Όταν όμως ρωτήσαμε και μας εξήγησαν το βαθύτερο νόημα των εικόνων, αισθανόμαστε ότι ο Χριστός, ή Παναγία, οι Άγγελοι και οι άγιοι βρίσκονται ανάμεσα μας ιδιαίτερα εδώ στον ναό του Μοναστηριού, που οι τοίχοι, ακόμη και το ταβάνι, είναι όλο εικόνες άγιων, και όταν προσκυνούμε τις εικόνες των αγίων και τα ιερά λείψανλα τους, τους παρακαλούμε «πρεσβεύσατε και για μας, να ζούμε κοντά στο θέλημα του Θεού». Και έχουμε την αίσθηση ότι είναι κοντά μας ζωντανοί και μας ακούνε.
Συν.: Τώρα κάτι άλλο. Αφού ζούσατε τόσο ωραία στην Σεούλ, γιατί αφήσατε το σπίτι σας, τα παιδιά και τα εγγονάκια σας και μετακομίσατε στο Τσόνγκ-Πυόνγκ, κοντά στο Ορθόδοξο Μοναστήρι;
Ελ.: Δύο είναι οι λόγοι πού ήλθαμε εδώ κοντά. Πρώτον για να έχουμε την ευκαιρία κάθε μέρα, πρωί και απόγευμα, να συμμετέχουμε στις ιερές Ακολουθίες, που στο Μοναστήρι είναι εκτενέστερες, και στις θ. Λειτουργίες, που εδώ γίνονται συχνότερα. και δεύτερον, αφού, δόξα τω Θεώ, τα τρία παιδιά μας έχουν δημιουργήσει τις δικές τους οικογένειες και δεν μας έχουν πια ανάγκη, για να αφήσουμε κι εμείς τις κοσμικές μέριμνες και να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στον ιερό χώρο του Μοναστηριού. Έτσι, ο σύζυγος μου, που έχει ακόμη μεγάλη αντοχή, φροντίζει τους εξωτερικούς χώρους, καθαρίζει τα χιόνια, μεριμνά για την καθαριότητα του ναού, ενώ εγώ τον βοηθώ στις άλλες φροντίδες της καθημερινής ζωής.
Συν.: Ως Ορθόδοξοι αισθάνεστε ότι και έχει αλλάξει στην πνευματική σας ζωή;
Ελ.: Από την ήμερα της εορτής του Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, που βαπτισθήκαμε, μετά από μακρά προετοιμασία, και αξιωνόμαστε να μετέχουμε στην θεία Κοινωνία, ζούμε την γαλήνη και την αγαλλίαση πού μας δίνει ο πανάγαθος Θεός. Είμαστε ευτυχισμένοι, έστω και αν δεν τα ξέρουμε όλα όσα πρέπει να κάνουμε ως Ορθόδοξοι. Με τις πνευματικές συζητήσεις, πού έχουμε κάθε μέρα στο Μοναστήρι, με τις νηστείες και με την προσευχή προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε τι αρέσει στον Θεό, ώστε με την Χάρη Του να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του.
Συν.: θα θέλατε να πείτε κάτι ακόμη από αυτά που νοιώθετε ως Ορθόδοξη;
Ελ.: Επιθυμία μου είναι, όσα χρόνια μου χαρίσει ο Θεός να ζήσω ακόμη, να αφήσω τον εαυτό μου ταπεινά στα χέρια Του, να οδηγεί Αυτός το βήματά μου και να με αξιώνει να πορεύομαι με υπακοή στον πνευματικό μου. Αισθάνομαι ότι ζώντας έτσι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο πού οδηγεί στον τελικό προο ρισμό μας και νοιώθω σιγουριά και ευτυχία. Μακάρι να με αξίωση ο Θεός να εφαρμόζω αυτό πού γράφει ο Απ. Παύλος: «ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ» [=να προσεύχεστε συνεχώς].
Από το περιοδικό: Οδοιπορικό Ιεραποστολής στην Ανατολή - Τεύχος 27, Μάιος-Ιούνιος 2009.
<>
Matthew Gallatin, ΗΠΑ: Η πορεία του από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
Θά παρακολουθήσουμε τήν πορεία τοῦ Matthew Gallatin πρός τήν Ὀρθοδοξία: «Στά 23 μου χρόνια βρέθηκα νά ἐργάζωμαι, ὄντας λαϊκός, ὡς βοηθός τοῦ διευθυντή τῆς ἀντβεντιστικῆς νεολαίας τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μίας μεγάλης πόλεως. Μέ τήν ἰδιότητα αὐτή δίδασκα στήν τάξι τῶν νέων μιᾶς ἀπ’ τίς τοπικές ἐκκλησίες κάθε Σάββατο πρωΐ.
Ἕνα Σάββατο, νωρίς τό πρωΐ, προετοίμαζα μία σέ βάθος μελέτη κάποιου δογματικοῦ ζητήματος. Καθώς μελετοῦσα προσεκτικά ἕνα θέμα προσπαθώντας νά βρῶ κάποιο τρόπο νά τό ἐξηγήσω σέ μία ὁμάδα ἐφήβων, ἕνα ἐρώτημα ξέσπασε μέσα στήν ψυχή μου. Ἀπρόβλεπτα καί τόσο εὐκρινῶς σάν κάποιος νά μοῦ μιλοῦσε, ἦλθε τό ἐρώτημα: Γνωρίζεις τί πιστεύεις;
Φυσικά! , ἀπάντησα δυνατά. Θυμᾶμαι ὅτι ταράχθηκα μ’ αὐτή μου τήν ἀντίδρασι. Αὐτή τήν ἀπάντησι ἀπαιτοῦσε πάντως τό ἐρώτημα. Ἐξίσου αἰφνιδιαστικά ἡ ἴδια φωνή μοῦ ἀποκρίθηκε: Ναί! Γνωρίζεις τί πιστεύεις. Εἶναι, ὅμως, ἡ ἀλήθεια;
Μπορῶ ἀκόμη νά θυμηθῶ πῶς ἐκεῖνα τά λόγια ἀντήχησαν στό μυαλό μου. Ἀπείρως, ὅμως, πιό δυνατή ἀπ’ τά λόγια αὐτά ἦταν ἡ ὄμορφη, ἀπό καιρό λησμονημένη παρουσία, ἡ ὁποία μέ περιέβαλε ἐκείνη τή στιγμή —ἡ ἴδια τήν ὁποία εἶχα αἰσθανθῆ ὅταν ἤμουν μικρό παιδί. Ἄρχισα νά κλαίω μέ νοσταλγία, μέ ταπείνωσι καί μετάνοια, μέ ἀγάπη καί χαρά. Ξαφνικά ὁ Ἰησοῦς τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας παραμέρισε τά θεολογικά πέπλα τά ὁποῖα εἶχα ὑφάνει γύρω ἀπ’ τήν καρδιά μου —ὅπως λέει ὁ ἴδιος: «ὁ ζωντανός Ἰησοῦς πού βρισκόταν ἁπλά δίπλα μου, εἶχε προηγουμένως ἀντικατασταθῆ ἀπό ἕνα θεολογικό πορτραῖτο»— καί γι’ ἄλλη μία φορά ἦταν ἐκεῖ, δίπλα μου. Πόσο ὑπέροχο ἦταν νά αἰσθάνωμαι τό ἄγγιγμά Του!
Τά χρόνια ὡστόσο μέ εἶχαν φθείρει. Νομίζω, δέν ἤξερα πιά πῶς νά ἔχω τήν παιδική ἐκείνη ἁπλότητα. Ἡ παρουσία Του σύντομα ξεθώριασε στήν ψυχή μου. Ἔμεινε μόνο νά ἠχῆ τό ἐρώτημα: Εἶναι αὐτό τό ὁποῖο πιστεύεις ἡ ἀλήθεια;
Πολλές φορές μοῦ ἔρχεται ὁ πειρασμός ν’ ἀναπολῶ ἐκείνη τή στιγμή καί νά εὔχωμαι ὁ Θεός νά μέ εἶχε φωτίσει νά κατανοήσω τότε ὅλα τά ὄμορφα πράγματα τά ὁποῖα γνωρίζω σήμερα. Θά γλίτωνα περίπου 30 χρόνια συγχύσεως κι ἀγῶνα στήν πορεία μου γιά τήν ἀνακάλυψι τῆς ἀπαντήσεως σ’ αὐτό τό ἐρώτημα. Ἀλλά μέ τήν ἀγάπη Του, τήν εὐσπλαγχνία Του καί τή θεία Του πρόνοια ὁ ἀγαπημένος μας Χριστός ἀποφάσισε πώς τό ταξίδι μου πρός τήν ἀλήθεια θά ἔπρεπε νά εἶναι μακρύτερο».
Στή συνέχεια ἀναγράφει μιά σειρά ὀρθῶν σκέψεων περί Ἐκκλησίας: «Ἄν ὑπῆρχε κάποιος πού πραγματικά γνώριζε τήν πλήρη ἀλήθεια, θά γινόταν… [ἔτσι νόμιζε στήν ἀρχή] ἀλαζόνας κι ἐγωϊστής καυχώμενος: “Ἐγώ γνωρίζω τήν ἀλήθεια, ἐνῶ ἐσεῖς ἁπλά νομίζετε ὅτι τή γνωρίζετε!”. Μία στιγμή, ὅμως! Ἡ ἁπλή γνῶσι τῆς ἀληθείας δέν φέρνει αὐτόματα ἀλαζονεία. Γνωρίζω, π.χ., ὅτι ὁ ἥλιος ἀνατέλλει ἀπ’ τήν ἀνατολή. Γνωρίζω ἐπίσης ὅτι τό αὐτοκίνητό μου χρειάζεται βενζίνη γιά νά κινηθῆ. Τίποτε ἀπ’ αὐτά, ὅμως, δέν μέ γεμίζει μέ ὑπεροψία. Τό ἀληθινό εἶναι ἐξίσου ἀληθινό γιά ὅλους καί ἡ ἐπίγνωσί του δέν μέ ὁδηγεῖ στόν ἐγωϊσμό. Ἀντιθέτως, ἡ γνῶσι αὐτή μοῦ δείχνει ὅτι δέν ἔχω ἐγώ τόν ἔλεγχο τῶν πραγμάτων. Ὅτι ὑπάρχουν πράγματα τά ὁποῖα δέν μπορῶ ν’ ἀλλάξω κι ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἕνα τρόπο λειτουργίας, στόν ὁποῖο δέν ἔχω ἄλλη ἐπιλογή παρά νά ὑποταχθῶ (ἐκτός ἄν ἐπιθυμῶ νά υἱοθετήσω τήν ἀνοησία καί τίς συνέπειές της)».
«Ἄν κάθε ὁμάδα ἤ ὁμολογία κατέχη μόνο ἕνα τμῆμα τῆς ἀληθείας [ὅπως πιστεύουν οἱ Προτεστάντες καί οἱ προτεσταντίζοντες δικοί μας], τότε ὅλα τά ὑπόλοιπα πιστεύω τους πρέπει ν’ ἀποτελοῦν πλάνη. Θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά θεωρήσω ὅτι ὁ Θεός εἴτε θέλει εἴτε ἀναγκάζεται νά ἐκτελέση τό σχέδιό Του γιά τήν ἀνθρωπότητα χρησιμοποιώντας ψέματα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει, ὅμως, ὅτι ὁ Θεός εἶναι “ἀψευδής”(Τίτ 1, 2). Αὐτό ἦταν ἀρκετό νά μέ κάνη νά ἐγκαταλείψω τήν ἰδέα ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀποφασίσει, δῆθεν γιά δικό μας καλό, νά μᾶς κρύψη τήν πλήρη ἀλήθεια».
«Ἄν ἡ εἰλικρίνεια ἀρκεῖ γιά νά σωθῆς, τότε κάθε βουδιστής, ταοϊστής, μουσουλμάνος, ἰνδουϊστής ἤ εἰδωλολάτρης πού εἶναι εἰλικρινής στήν πίστι του μπορεῖ νά ἰσχυρισθῆ τό ἴδιο γιά τή σωτηρία, ὅπως κι ἕνας εἰλικρινής χριστιανός. Αὐτό θ’ ἀναιροῦσε τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ ὅτι “οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ (: παρά μόνο μέσῳ Ἐμοῦ)”(Ἰω 14, 6) καί τή διαβεβαίωσι τοῦ ἀποστόλου Πέτρου ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό μόνο ὄνομα “ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς (: μέ τό ὁποῖο εἶναι δυνατό νά σωθοῦμε)”(Πρξ 4, 12). Μπορεῖ ἑπομένως νά εἴμαστε μέν εἰλικρινεῖς ἀλλά σέ λάθος δρόμο!».
«Πῶς μπορῶ νά θεωρήσω ὅτι ἕνας ἀρμινιανός κι ἕνας καλβινιστής μποροῦν καί οἱ δύο νά ἔχουν γνήσια σχέσι μέ τόν ἀληθινό Θεό, ἄν ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν μπορῆ νά εἶναι διαφορετικό πρόσωπο γιά διαφορετικά ἄτομα; Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὅμως, εἶναι ἀρκετά σαφής στό συγκεκριμένο θέμα. Στό Θεό “οὐκ ἔνι παραλλαγή ἤ τροπῆς ἀποσκίασμα (:δέν ὑπάρχει ἀλλοίωσι ἤ σκιά λόγῳ μεταβολῆς)”(Ἰακ 1, 17). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ἐπίσης ὅτι ὑπάρχει ἕνας Θεός, ἕνας Κύριος, μία πίστι, μία ἐλπίδα (Ἐφ 4, 4-6). Πῶς εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὁ πνευματικός σχετικισμός νά ἔχη θέσι στή χριστιανική πίστι;».
«Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε ἕνα μ’ Αὐτόν (Ἰω 17, 21-22). Κι Αὐτός εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Εἶναι δυνατό νά διασπείρη ὁ Θεός ψήγματα ἀληθείας στίς ὁμολογίες τοῦ προτεσταντισμοῦ κρύβοντάς τες προσεκτικά μεταξύ ἐλλιπῶν ἀληθειῶν κι ἐσφαλμένων ἰδεῶν; Ὄχι! Ὁ Θεός δέν συσκοτίζει —ἐκ φύσεως δέν μπορεῖ νά συσκοτίση— τήν ἀλήθεια μέ ψεύδη».
«Σκεπτόμουν διάφορα πράγματα τά ὁποῖα γνωρίζω ὅτι εἶναι ἀληθινά: Τή φωτιά, τό φύσημα τοῦ ἀνέμου, τήν πλημμυρίδα καί τήν ἄμπωτι. Καί εἶδα ὅτι αὐτό πού καθιστᾶ κάτι ἀληθινό δέν μπορεῖ νά εἶναι σχετικό. Δέν μπορεῖ νά διαστρεβλωθῆ ἤ νά ἰδωθῆ ἀπό διαφορετικές ὀπτικές γωνίες. Οἱ προσωπικές πεποιθήσεις μου γι’ αὐτό εἶναι ἄνευ σημασίας. Οἱ ἐπιλογές μου εἶναι δύο: Νά τό ἀποδεχθῶ ἤ νά τό παραβλέψω. Συνεπῶς ἡ ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἶναι ἡ πιό ἀντικειμενική ἀλήθεια πού ὑπάρχει».
«Ὅταν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία δέν ἀκοῦνε ποτέ τόν πάστορα νά διαβάζη ἐπί 40 λεπτά τήν Ἁγία Γραφή. Τόν περισσότερο χρόνο τόν ἀφιερώνει στήν ἑρμηνεία της. Γιατί; Διότι γιά νά διδάξη, νά συγκινήση καί ν’ ἀποκαλύψη τό Θεό στούς πιστούς, πρέπει νά ἑρμηνεύση τήν Ἁγία Γραφή. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς προσευχόμαστε αὐτός πού κηρύττει νά “ὀρθοτομῆ τόν λόγον τῆς ἀληθείας”(Β´ Τιμ 2, 15). Αὐτό πού εἶναι, λοιπόν, σημαντικό γιά ἕνα προτεστάντη δέν εἶναι ἁπλῶς τό sola scriptura (: μόνη ἡ Γραφή). Αὐτό πού στερεώνει τήν πίστι του καί πού τό ἐμπιστεύεται εἶναι ἡ ἑρμηνεία τήν ὁποία ὁ ἴδιος δίνει στό sola scriptura».
«Θυμᾶμαι ὅταν ἐξέφρασα σ’ ἕνα καθολικό φίλο μου τήν τρομερή ἐνοχή τήν ὁποία εἶχα αἰσθανθῆ, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα περάσει ὅλη μου τή ζωή στηρίζοντας τή σωτηρία μου στήν πεποίθησι ὅτι ἡ δική μου ἀντίληψι περί Θεοῦ ἦταν ἡ σωστή. Πρός ἔκπληξί μου, χαμογέλασε μέ σημασία καί εἶπε: “Καταλαβαίνω. Ἐμεῖς οἱ καθολικοί ἔχουμε ἕνα παλαιό ρητό. ‘Οἱ προτεστάντες πιστεύουν ὅτι ὅλοι εἶναι ἀλάθητοι ἐκτός ἀπ’ τόν Πάπα!’”».
«Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν κάλεσε τήν Ἐκκλησία νά θεολογῆ. Δέν προέτρεψε τά πνευματικά του τέκνα νά ἐξετάσουν διάφορα δόγματα καί νά υἱοθετήσουν αὐτό πού θά τούς φαινόταν πιό λογικό. Ἀντιθέτως, συμβούλευσε τούς πιστούς τῆς Θεσ/νίκης νά μείνουν ἀκλόνητοι καί νά κρατήσουν τίς παραδόσεις τίς ὁποῖες εἶχαν διδαχθῆ —τόσο ἐκεῖνες πού τούς μεταδόθηκαν μέσῳ ἐπιστολῶν ὅσο κι ἐκεῖνες πού διδάχθηκαν ἀπευθείας διά στόματος τῶν Ἀποστόλων [«Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε (: νά στέκεσθε ἀκλόνητοι) καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν»(Β´ Θεσ 2, 15)]. Προσπαθῆστε, παρακαλῶ, νά τό καταλάβετε αὐτό. Γιά ἕνα σύγχρονο χριστιανό πού θέλει ν’ ἀπαντήση στό ἐρώτημα, πῶς γνωρίζω ὅτι αὐτό στό ὁποῖο πιστεύω εἶναι ἡ ἀλήθεια, τά λόγια αὐτά τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ἀπ’ τά πιό σημαντικά πού ἔχουν γραφῆ. Κατά τά λόγια του αὐτά, ἕνας μόνο τρόπος ὑπῆρχε νά γνωρίζουν οἱ πρῶτοι χριστιανοί ὅτι βρίσκονται μέσα στήν ἀλήθεια: Νά μποροῦν νά ποῦν χωρίς ἐνδοιασμούς, “πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε αὐτά πού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πιστεύει κι ἀκολουθεῖ ἀπ’ τήν ἵδρυσί της∙ ἀπ’ τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς”».
Ἐπανερχόμασθε στήν πορεία του πρός τήν Ὀρθοδοξία:
«Ὡς προτεστάντης πίστευα ἀκράδαντα ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶχε ἀρχίσει νά καταποντίζεται μέσα σέ μία ἤ δύο γενιές ἀπ’ τήν ἴδρυσί της. Ἤμουν ἐπίσης πεπεισμένος ὅτι ὁ Ἰησοῦς στεκόταν γιά περίπου 1500 χρόνια σχετικά ἀδύναμος ἀπέναντι στά διεφθαρμένα σχέδια ἀνθρώπων πού ἦταν μέν διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἀλλά εἶχαν πραγματικά βαλθῆ νά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ —ἀκόμη κι ἄν πολλές φορές μαρτυροῦσαν στ’ ὄνομά Του. Ὡς προτεστάντης πίστευα ὅτι ὁ Χριστός εἴτε δέν ἤθελε εἴτε δέν μποροῦσε νά κάνη ὁτιδήποτε, καθώς ἔβλεπε ἑκατομμύρια ἀνθρώπους πού νόμιζαν ὅτι εἶναι χριστιανοί νά ζοῦν καί νά πεθαίνουν μέσα στήν πλάνη. Μέ τήν ἔλευσι τοῦ προτεσταντισμοῦ, πίστευα, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε δύναμι πού μποροῦσε ν’ ἀντισταθῆ στίς πύλες τοῦ Ἅδου.
Θυμᾶμαι τή μέρα κατά τήν ὁποία συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα ζήσει ὅλη μου τή ζωή σ’ αὐτή τήν τρομερή ἀπιστία. Πῶς μποροῦσα νά πιστεύω ὅτι ὁ Κύριός μου εἶναι τόσο ἀνίσχυρος; Εἶχα πιστέψει ὅτι μποροῦσε νά μέ σώση, ἀλλά ὅτι ἦταν ἐντελῶς ἀδύναμος νά διατηρήση τήν ἀλήθεια στούς πιστούς Του ἔστω καί γιά μία μόνο γενεά. Πόσο ἀδύναμος κι ἀδιάφορος πίστευα ὅτι ἦταν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός! Πέφτοντας στά γόνατα καί κλαίγοντας πικρά, μετανοιωμένος γι’ αὐτή μου τήν ἄγνοια, Τόν ἱκέτευσα νά μέ συγχωρήση.
Μεμιᾶς γέμισε ἡ ψυχή μου ἀπ’ τή γεμάτη ἀγάπη παρουσία Του. Γιά πρώτη φορά μετά ἀπό πολύ καιρό ἄκουσα τή σιωπηλή φωνή Του. Μή δειλιάσης, τώρα, Ματθαῖε. Δέν εἶσαι μακρυά ἀπ’ τή Βασιλεία Μου, εἶπε. Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μου καί μέ ὅση δύναμι μπόρεσα νά συγκεντρώσω Τοῦ ὑποσχέθηκα ὅτι δέν θά ἤμουν πιά τυφλός κι ἄπιστος»(σ. 107).
Κάποιος φιλόσοφος φίλος του τοῦ τόνισε: «Ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ξέρεις, πρέπει νά ξεκαθαρίση κανείς ὅτι οἱ προτεστάντες μεταρρυθμιστές ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν ἐκτροπῶν τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας. Προσωπικά, πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι ἄν ὁ Μαρτίνος Λούθηρος εἶχε στραφῆ στήν Ἀνατολική Ὀρθοδοξία, δέν θά ὑπῆρχε προτεσταντική μεταρρύθμισι. Διότι δέν θά ὑπῆρχε μέσα στήν Ὀρθοδοξία λόγος διαμαρτυρήσεως γιά κάτι».
Στή συνέχεια ἀναγράφει τί αἰσθάνθηκε ὅταν πρωτοβρέθηκε στήν Ὀρθόδοξη Λειτουργία: «Ἐκείνη τήν εὐλογημένη στιγμή, καθώς ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ἀγάπη δρόσιζαν τήν ψυχή μου, θυμήθηκα τήν ἐρώτησι τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς μοῦ εἶχε θέσει πρίν περίπου 30 χρόνια, στό ξεκίνημα αὐτοῦ τοῦ μακρινοῦ κι ἐπιπόνου ταξιδιοῦ: Ματθαῖε, εἶναι αὐτό τό ὁποῖο πιστεύεις ἡ ἀλήθεια; Μετά ἀπό τόσο καιρό αἰσθάνθηκα ὅτι ἐπιτέλους μποροῦσα νά Τοῦ ἀπαντήσω. Μέσα στό λιβάνι καί τίς ὄμορφες προσευχές τῆς Λειτουργίας κοίταξα δακρυσμένος πρός τό θυσιαστήριο καί ψιθύρισα: Ναί, Κύριε! Ἡ ἀλήθεια εἶναι.
Καί τότε, τόσο καθαρά, ὅσο οὐδέποτε ἔχω ἀκούσει λέξεις νά προφέρωνται, μοῦ ἀποκρίθηκε ἥσυχα: Ματθαῖε, ἐδῶ βρίσκεσαι πιά στό σπίτι σου».
Καί τελειώνει μέ μιά σειρά, ἀκόμη, ἀπό ὀρθές σκέψεις, σχετικά μέ τήν Ὀρθοδοξία τώρα: «Τό νά στέκεσαι ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία καί νά τελῆς τά μυστήριά της, εἶναι ἀνάλογο μ’ ἕνα νεαρό, ὁ ὁποῖος βρίσκεται σ’ ἕνα λιβάδι παίζοντας baseball καί φαντάζεται τόν ἑαυτό του μέσα στό Yankee Stadium. Μπορεῖ νά εἶναι φανατικός φίλος τοῦ ἀθλήματος καί νά ἔχη ὅλα τ’ ἀπαραίτητα γιά νά θεωρῆται παίκτης —τό ρόπαλο, τή μπάλα, τό γάντι, ἀκόμη καί τήν ἀπαιτούμενη δεξιότητα. Μέχρι, ὅμως, νά μπῆ σέ ὁμάδα, παίζει baseball μόνο στή φαντασία του».
«Ἕνα παράδειγμα ἀπ’ τήν κλασσική περίοδο τῆς δυτικῆς μουσικῆς. Στή μουσική αὐτή οἱ συνθέτες ἔπρεπε νά τηροῦν ἀρκετά αὐστηρούς μορφολογικούς κανόνες γιά τά ἔργα τά ὁποῖα συνέθεταν. Ἄν δέν συμμορφώνονταν μ’ αὐτούς, τά ἔργα τους δέν θά γίνονταν ἀποδεκτά ἀπ’ τό εὐρύ κοινό. Ὡστόσο, ἀκόμη καί μέσα στά πλαίσια ἐκείνων τῶν κανόνων, ἀναδεικνυόταν ἡ προσωπικότητα διαφόρων συνθετῶν. Ὁ Mozart κι ὁ Haydn ἔγραψαν καί οἱ δύο σύμφωνα μέ τούς ἴδιους τύπους, καί ὅμως, ἦταν ξεκάθαρα διαφορετικοί συνθέτες.
Ἔτσι εἶναι καί τά μυστήρια. Ἔτσι πρέπει νά εἶναι δεδομένης τῆς διπλῆς τους ἀποστολῆς νά ἑδραιώσουν τόν ἄνθρωπο σέ μία μοναδική σχέσι ἀγάπης μέ τό Θεό, ἑνώνοντας ταυτόχρονα ὅλους τούς πιστούς μεταξύ τους...
Φαντάσου πῶς εἶναι νά γνωρίζης ὅτι εἶσαι ἕνα μέ διακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπους σ’ αὐτό τόν πλανήτη. Ὅλοι προσευχόμασθε μέ τίς ἴδιες ἀκριβῶς προσευχές. Οἱ ἴδιοι ὕμνοι ἀναπέμπονται ἀπ’ τά χείλη μας. Μία συγκεκριμένη μέρα, τήν καθορισμένη ὥρα τῆς λατρείας, ὅλες οἱ ἐκκλησίες μας τελοῦν τίς ἴδιες ἀκολουθίες».
«Γιά περίπου 20 χρόνια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶχε καθόλου γραπτά καινοδιαθηκικά κείμενα. Προφανῶς, λοιπόν, δέν ἦταν δυνατό νά τηρηθῆ τό sola scriptura, ἀφοῦ πολύ ἁπλά δέν ὑπῆρχαν γραπτά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης! Πῶς, λοιπόν, κατάφερε ἡ Ἐκκλησία νά ἐπιβιώση καί νά διδάξη χωρίς τά θεόπνευστα αὐτά κείμενα; Ὑπό τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς εἶχε πεῖ “ὁδηγήσει ὑμᾶς (: θά σᾶς ὁδηγήση) εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν”(Ἰω 16, 13), ἀκολουθώντας τίς παραδόσεις τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἄν, λοιπόν, ἀποδεχθῆ κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ζωντανή πολλά χρόνια προτοῦ γραφοῦν τά πρῶτα κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀναγνωρίζει οὐσιαστικά ὅτι δέν ὑπάρχει ἀπολύτως κανένας λόγος νά θεωρῆ τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων καί τά Εὐαγγέλια πλήρεις κι ἀποκλειστικές πραγματεῖες τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καί πρακτικῆς. Στήν πραγματικότητα, ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης, “ἔστι (: εἶναι) δέ καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἕν (: χωριστά τό καθένα), οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι (: νομίζω πώς οὔτε ὅλος ὁ κόσμος δέν θά χωρέση) τά γραφόμενα βιβλία”(Ἰω 21, 25). Οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπευθύνονταν σέ μία ἀκμάζουσα Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τά δόγματα καί τό τυπικό τῆς λατρείας εἶχαν ἤδη θεμελιωθῆ ἀπ’ τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσῳ τῶν Ἀποστόλων.
Ἔτσι, ἐνῶ ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι θεόπνευστη, ἀξιόπιστη καί πολύτιμη γιά τήν Ἐκκλησία, τά κείμενά της δέν γράφηκαν γιά ν’ ἀποτελέσουν ἕνα πλήρη θεολογικό ὁδηγό, ὅπως θέλουν νά πιστεύουν οἱ προτεστάντες. Στήν πραγματικότητα, εἶναι προφανές γιά κάποιον πού διαβάζει τίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων ὅτι ἀναφέρονταν γενικά σέ συγκεκριμένα προβλήματα ἤ ἀνάγκες τίς ὁποῖες ἀντιμετώπιζε ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο ἤ κάποια συγκεκριμένη κοινότητα.
Οἱ συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν Ἐπιστολῶν δέν εἰσήγαγαν καινούργια δόγματα. Ἀντιθέτως, ἐπιβεβαίωναν αὐτά τά ὁποῖα δίδασκαν ἤδη οἱ Ἀπόστολοι καί προέτρεπαν τούς χριστιανούς νά τά βιώσουν. Λαμβάνοντας, λοιπόν, ὑπόψιν τή θέσι τῶν ἀποστολικῶν κειμένων στήν πρώτη Ἐκκλησία, δέν θά μπορούσαμε νά τά ἐκλάβουμε ὡς πλῆρες ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ χριστιανοῦ. Τά Εὐαγγέλια καί οἱ Ἐπιστολές δέν γράφθηκαν μέ σκοπό νά δημιουργήσουν ἤ νά οἰκοδομήσουν τήν Πίστι. Γράφηκαν μέ θεία φώτισι γιά νά τήν ἀποσαφηνίσουν καί νά παροτρύνουν τούς χριστιανούς νά μείνουν ἀπαρασάλευτοι σ’ αὐτήν».
«Ἄν εἶναι φυσιολογικό γιά τό σύγχρονο προτεστάντη νά βιώνη τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκτός τῶν Γραφῶν, γιατί νά μήν ἰσχύη τό ἴδιο καί γιά τήν πρώτη Ἐκκλησία; Γιατί ὁ προτεστάντης ὑποθέτει ὅτι αὐτός (ἤ ἡ ἐκκλησία του ἤ ἡ ὁμολογία του) μπορεῖ νά καθοδηγῆται ἀπ’ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν θά μποροῦσε νά καθοδηγῆ τήν πρώτη Ἐκκλησία κατά τόν ἴδιο τρόπο; Γιατί νά μή δοῦμε μέ τόν τρόπο αὐτό τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας —ὡς δηλ. τήν καθοδήγησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πέρα τῶν ὅσων εἶναι γραμμένα στήν Καινή Διαθήκη;
Φυσικά, ὁ προτεστάντης θά ἐπιμείνη ὅτι οἱ ἐνέργειές του εἶναι σύμφωνες μέ τίς Γραφές, ἐνῶ πολλά στοιχεῖα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως εἶναι ἐντελῶς ἀσύμβατα μ’ αὐτές. Καί σίγουρα ὑπῆρχε μία ἐποχή κατά τήν ὁποία κι ἐγώ ὁ ἴδιος ὑποστήριζα ἀνένδοτα τό ἴδιο πρᾶγμα. Αὐτό, ὅμως, πρίν κοιτάξω τόν ἑαυτό μου στόν καθρέπτη κι ἀναρωτηθῶ: “Πῶς εἶμαι τόσο σίγουρος γι’ αὐτό;”.
Ἦταν σάν νά ξύπνησα ἀπό ἕνα λήθαργο, ὅταν ἐπιτέλους κατάλαβα ὅτι τό νά χαρακτηρίζω τίς παραδόσεις αὐτές ἀσυνεπεῖς πρός τίς Γραφές ἦταν, ὑπό τήν προτεσταντική μου ὀπτική, ἕνα κενό ἐπιχείρημα. Γιατί τί ἔλεγα στήν πραγματικότητα κάθε φορά κατά τήν ὁποία ἰσχυριζόμουν κάτι τέτοιο; “Οἱ παραδόσεις αὐτές δέν μπορεῖ νά εἶναι σωστές, ἀφοῦ εἶναι ἀσύμφωνες μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐγώ κατανοῶ τίς Γραφές καί μέ τήν πεποίθησί μου ὅτι ἡ ἀλήθεια πηγάζει ἀπ’ τίς Γραφές καί μόνο —τά ὁποῖα τελικά εἶναι καί τά πιστεύω πού ὁδήγησαν τούς προτεστάντες σέ ἀντιφατικές πεποιθήσεις πάνω σ’ ὅλα τά σημαντικά θέματα τῆς Πίστεως καί πού καταθρυμμάτισαν τόν προτεσταντισμό”.
Κατάλαβα ὅτι ἄν ἔπρεπε ν’ ἀποκαλῶ τούς πρώτους χριστιανούς αἱρετικούς, ἐπειδή δέν δροῦσαν σύμφωνα μέ τή δική μου ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν, τότε θά ἔπρεπε νά χαρακτηρίσω καί τούς προτεστάντες ἀδελφούς μου αἱρετικούς. Αὐτό, ὅμως, δέν θά μέ ὁδηγοῦσε πουθενά στήν ἀναζήτησί μου γιά τήν ἀλήθεια. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ὅτι ἔπρεπε νά βρῶ κάποιο ἄλλο σημεῖο ἀναφορᾶς μέ βάσι τό ὁποῖο νά κρίνω τίς παραδόσεις τῆς ἀρχαίας Πίστεως.
Καί τό βρῆκα, ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι ἡ Καινή Διαθήκη παραδόθηκε σέ μία Ἐκκλησία πού εἶχε ἤδη ἑδραιώσει τό δόγμα της καί τίς λατρευτικές της παραδόσεις. Ἡ προσπάθεια, λοιπόν, καθορισμοῦ ἐκ μέρους μου τοῦ τί εἶναι σύμφωνο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τί ὄχι, πῆρε τότε τελείως διαφορετική τροπή. Κατάλαβα ὅτι γιά νά κατανοήση κανείς τί σημασία εἶχαν τά λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης γιά τούς ἀνθρώπους γιά τούς ὁποίους γράφθηκαν, πρέπει πρῶτα νά κατανοήση τίς παραδόσεις ἐκεῖνες πού διαμόρφωναν τό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἐκλαμβάνονταν τά λόγια αὐτά.
Ὅταν ἄρχισα νά ἐξετάζω τά πράγματα ἀπ’ αὐτή τήν ὀπτική γωνία, ἔμεινα ἔκπληκτος. Ταυτόχρονα, ὅμως, λυπήθηκα. Λυπήθηκα, γιατί ἀνακάλυψα ὅτι μέ τό νά ἐπικεντρώνωμαι στά λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης χωρίς νά γνωρίζω —ἤ καί χωρίς ν’ ἀποδέχωμαι πολλές φορές— τό εὐρύτερο πλαίσιο τῶν παραδόσεων, μέσα στό ὁποῖο τά λόγια αὐτά γράφηκαν, εἶχα ἐξουδετερώσει σ’ ὅλη μου τή ζωή καί τήν παραμικρή ἐλπίδα νά γνωρίσω τό χριστιανισμό, ὅπως τόν γνώριζαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Ἄν δέν κατανοοῦσα τίς παραδόσεις αὐτές, τό μόνο τό ὁποῖο θά μποροῦσα ποτέ νά γνωρίσω εἶναι μία μερική ἔκφρασι αὐτῆς τῆς Πίστεως».
«Ὡς προτεστάντης δέν ἤμουν ἀφοσιωμένος μόνο στό sola scriptura ἀλλά καί στό sola gratia (: μόνο ἡ χάρι). Στ’ ὅτι δηλ. ὁ ἄνθρωπος σώζεται μόνο διά τῆς χάριτος. Ἡ πεποίθησί μου, ὅμως, ὅτι τά παιδιά δέν μποροῦν νά βαπτισθοῦν μέχρι νά φθάσουν σέ “ἡλικία εὐθύνης” μέ ὁδηγοῦσε στό συμπέρασμα ὅτι ἡ χάρι καί μόνο δέν σώζει. Γιατί πίστευα οὐσιαστικά ὅτι ἡ σωτηρία ἑνός παιδιοῦ δέν ἐξαρτᾶται τελικά ἀπ’ τή χάρι, ἀλλά ἀπ’ τή δυνατότητα κατανοήσεως τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας. Ὅσο καί νά θέλη, λοιπόν, τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατοικήση στήν ψυχή ἑνός παιδιοῦ, θά πρέπη νά περιμένη μέχρις αὐτό νά φθάση σ’ ἕνα συγκεκριμένο διανοητικό ἐπίπεδο. Πίστευα, λοιπόν, στή “σωτηρία διά τῆς κατανοήσεως καί τῆς χάριτος” κι ὄχι στό sola gratia.
Τότε, ὅμως, ἦλθε κι ὁ ἀντίλογος: “Ὄχι! Παρότι πρέπει νά φθάση τό παιδί σέ ἡλικία πού νά μπορῆ νά κατανοήση τή σωτηρία προτοῦ τή δεχθῆ, ἡ σωτηρία του βασίζεται ἀποκλειστικά καί μόνο στή χάρι. Γιατί ἡ χάρι τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού ὁδηγεῖ τό παιδί στό ν’ ἀντιληφθῆ τήν ἀνάγκη γιά τό Θεό, νά βιώση τήν πίστι καί νά ὁμολογήση τό Χριστό”.
Αὐτό, ὅμως, δέν ἀλλάζει τίποτε ἀπολύτως. Γιατί ἄν ὄντως ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι προφανές ὅτι γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ ἡ χάρι εἶναι παροῦσα, ἐνῶ δέν ὑπάρχει σωτηρία. Προφανῶς, λοιπόν, χρειάζεται κάτι περισσότερο ἀπ’ τή χάρι γιά νά σωθῆ ἕνα παιδί. Γιά νά μείνω πιστός στήν προτεσταντική μου θεολογία ἔπρεπε νά πιστέψω ὅτι μέχρι τά παιδιά νά φθάσουν στό διανοητικό ἐπίπεδο πού θά τούς ἐπέτρεπε νά κατανοήσουν τήν ἁμαρτωλότητά τους καί νά ὁμολογήσουν τήν πίστι τους στό Χριστό, δέν μποροῦν νά σωθοῦν. Τό παράδοξο αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ μέ ἀναστάτωσε ἀφάνταστα, ὅταν μάλιστα ἀναλογίσθηκα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀνήκει στά παιδιά (Λκ 18, 16).
Σ’ αὐτό ἐντούτοις ἔσπευσα ν’ ἀπαντήσω μέ τήν ἑξῆς παλαιά καί κοινότυπη δικαιολογία: “Ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τά βρέφη καί τά μικρά παιδιά. Ξέρει ὅτι στήν ἡλικία τους δέν μποροῦν ν’ ἀντιληφθοῦν τήν ἀνάγκη γιά σωτηρία. Ἄν, λοιπόν, κάποιο πεθάνη, ὁ Θεός δέν θά τό καταδικάση”.
Τά λόγια αὐτά τά κήρυξα κι ἐγώ ὁ ἴδιος πολλάκις ἀπό ἄμβωνος. Καθώς, ὅμως, βάδιζα πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἄρχισα ν’ ἀντιλαμβάνωμαι τίς μᾶλλον ζοφερές συνέπειες τῶν ὅσων δίδασκα τόσα χρόνια. Αὐτό τό ὁποῖο διακήρυττα ἦταν οὐσιαστικά ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν μπορεῖ νά κατοικήση μέσα σ’ ἕνα βρέφος ἤ σ’ ἕνα μικρό παιδί, παρά μόνο ἄν αὐτό πεθάνη! Ἄν πεθάνη, πηγαίνει στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὅπου πιά νοιώθει τή γεμάτη ἀγάπη παρουσία Του. Ἄν ζήση, ὅμως, βρίσκεται σέ μία πνευματική ἀπομόνωσι, ὅπου καί τό παιδί κι ὁ Θεός περιμένουν τή μέρα κατά τήν ὁποία θά μπορέση αὐτό νά καταλάβη ἐπιτέλους ὅτι Τόν χρειάζεται!
Κατάλαβα τελικά ὅτι ἡ ἄποψί μου γιά τήν πνευματική κατάστασι τῆς νηπιακῆς καί παιδικῆς ἡλικίας ἦταν μᾶλλον σκληρή. Τελικά βρέθηκα ἀντιμέτωπος μέ τό ἑξῆς ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν ὁ Ἰησοῦς ν’ ἀντιμετώπιζε ἔτσι τά παιδιά, ὅταν εἶπε “ἄφετε (: ἀφῆστε) τά παιδία ἔρχεσθαι πρός Με καί μή κωλύετε αὐτά (: μήν τά ἐμποδίζετε)∙ τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν (: σ᾽ αὐτούς πού τούς μοιάζουν ἀνήκει) ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ”(Λκ 18, 16);
Θυμᾶμαι ὅτι εἶχα ἐξοργισθῆ καθώς συνειδητοποιοῦσα αὐτές τίς ἀλήθειες. Ὅλες αὐτές οἱ τυπικές προτεσταντικές μου ἀπόψεις ὅσον ἀφορᾶ τό νηπιοβαπτισμό ἦταν τελείως ἀπαράδεκτες. Ἦταν ξεκάθαρα ἀντίθετες μέ τήν προειδοποίησι τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ ὅτι “ἐάν μή στραφῆτε (: ἄν δέν γυρίσετε πίσω) καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν”(Μθ 18, 3).
Ἐπέμεινα, ὅμως, καί εἶπα: “Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ, λοιπόν, πράγματι καί στά μικρά παιδιά. Ἡ δυνατότητα μετανοίας, ὅμως, εἶναι ἡ μόνη ἀπόδειξι ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ μέσα στό παιδί. Ἑπομένως, δέν μποροῦμε νά δεχθοῦμε τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ βαπτίσματος, πρίν νά φθάση τό παιδί σέ ἡλικία κατά τήν ὁποία νά μπορῆ ν’ ἀναλάβη τήν εὐθύνη τῶν πράξεών του καί νά μετανοήση, κάτι τό ὁποῖο τά βρέφη δέν μποροῦν νά κάνουν”.
Σκέφθηκα, ὅμως, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἴσως ἐννοοῦσε κάτι παραπάνω ἀπ’ τή μετάνοια ὅταν εἶπε ὅτι πρέπει νά γίνουμε σάν τά παιδιά γιά νά κερδίσουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μήπως μιλοῦσε γιά τήν πραότητα, τήν ταπείνωσι καί τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως πού τά διακρίνει; Δέν εἶναι αὐτά στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ; Εγώ ὁ ἴδιος πολλές φορές ταπεινώθηκα κι ἀναλύθηκα σέ δάκρυα, ὅταν μέσα ἀπό μικρά παιδιά ἄκουσα τή φωνή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί εἶμαι σίγουρος ὅτι καί πολλοί ἄλλοι προτεστάντες ἔχουν παρόμοιες ἐμπειρίες.
Βεβαιώθηκα, λοιπόν, ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά κατοικήση στίς καρδιές τῶν παιδιῶν. Μ’ αὐτή τή διαπίστωσι, ὅμως, εἶχα διανύσει ἕνα πλήρη κύκλο φθάνοντας στό σημεῖο ἀπ’ ὅπου ξεκίνησα καί βρέθηκα πιά σέ ἀπόλυτη ἀντίθεσι μέ τή διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: “Μήτι τό ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μή βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔλαβον καθώς καί ἡμεῖς; (: Μήπως μπορεῖ κανείς νά ἐμποδίση τό νερό γιά νά μή βαπτισθοῦν αὐτοί πού ἔλαβαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὅπως κι ἐμεῖς;)”(Πρξ 10, 47). Ἐπιτέλους κατάλαβα ὅτι τά παιδιά πρέπει νά βαπτίζωνται. Γιατί, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό βάπτισμα καί ἡ ἐνοίκησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι στοιχεῖα ἀδιάσπαστα μεταξύ τους. Τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς, οἱ Σαμαρεῖτες χριστιανοί καί ἡ οἰκογένεια τοῦ Κορνηλίου εἶναι ἀδιαφιλονίκητα παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὅπου ὑπάρχει τό ἕνα, ὑπάρχει ἀπαραίτητα καί τό ἄλλο».
«Παρά τήν προσκόλλησί μου στό sola scriptura, δέν ὑπῆρχε πουθενά στήν Ἁγία Γραφή ὁτιδήποτε, στό ὁποῖο θά μποροῦσα νά βασισθῶ γιά νά στηρίξω τή μεταφορική ἑρμηνεία τοῦ χωρίου περί πραγματικοῦ Σώματος καί Αἵματος. Ἡ μόνη ἀπάντησι στό ἐρώτημα αὐτό ἦταν: “Δέν εἶναι λογικό ὁ ἄρτος κι ὁ οἶνος νά γίνωνται —ἀκόμη καί διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος— Σῶμα κι Αἷμα Χριστοῦ. Κανένας λογικός ἄνθρωπος δέν θά τό δεχόταν αὐτό. Μόνο οἱ ἀφελεῖς καί οἱ προληπτικοί θά μποροῦσαν ἴσως νά τό πιστέψουν”. Εἶδα, λοιπόν, ὅτι ἡ ἄποψί μου γιά τό θέμα αὐτό δέν ἦταν σέ καμμία περίπτωσι θεμελιωμένη στήν Ἁγία Γραφή! Στηριζόταν ἀποκλειστικά στούς περιορισμούς τῆς σύγχρονης ὀρθολογιστικῆς μου σκέψεως».
«Πῶς εἶναι δυνατόν νά πιστεύω σέ κάτι τόσο ἀκατανόητο ὅπως ἡ ἐνσάρκωσι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί παρόλ’ αὐτά ν’ ἀρνοῦμαι τήν ἀληθινή παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν ἄρτο καί τόν οἶνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Πεῖτε μου! Ἄν ὁ Θεός μπορῆ νά εἶναι παρών στό ἀνθρώπινο αἷμα καί τούς ἱστούς μέσῳ τῆς ἐνσαρκώσεώς Του, γιατί νά μή μπορῆ νά εἶναι παρών καί στό ψωμί καί τό κρασί; Σέ τελική ἀνάλυσι, καί τά δύο εἶναι ὀργανική ὕλη. Μόνο ἡ διάταξι τῶν μορίων τους ἀλλάζει.
Σ’ αὐτό, ὅμως, ἔδωσα μία ἀκόμη προτεσταντική ἀπάντησι: “Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξι ἔχει νοημοσύνη κι ὡς ἐκ τούτου θά μποροῦσε ὁ Θεός νά κατοικήση μέσα της. Τό κρασί καί τό ψωμί, ὅμως, εἶναι ἄψυχα πράγματα”. Μισό λεπτό, ὅμως! Δέν μπορεῖ δηλ. ὁ Θεός νά βρίσκεται σέ ἄψυχα πράγματα; Ἔχουμε ἀκούσει τή φωνή Του μέσα ἀπ’ τά σύννεφα καί τή φλεγομένη βάτο. Μέσα ἀπ’ τήν πέτρα στήν ἔρημο, γιά τήν ὁποία ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει “ἡ δέ πέτρα ἦν (: ἦταν) ὁ Χριστός”(Α´ Κορ 10, 4). Παραδέχθηκα τελικά ὅτι ὁ πανταχοῦ παρών Θεός μέ τήν ἀγάπη καί τήν παντοδυναμία Του μπορεῖ νά βρίσκεται ὅπου ὁ ἴδιος θέλει.
Καί γιατί νά μή μᾶς προσφέρη τά βασικά φυσικά συστατικά τῆς δικῆς Του ἀνθρωπίνης φύσεως; Ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι κάποιος γνωστικιστής φιλόσοφος πού μᾶς λυτρώνει ἐξυψώνοντας τή σκέψι μας καί προσφέροντάς μας ἱερές ἀρχές τίς ὁποῖες πρέπει νά μελετήσουμε. Ὄχι! Κάνει κάτι ἐντελῶς ριζοσπαστικό —καί ταυτόχρονα ἀπολύτως φυσικό. Μᾶς ἀναδημιουργεῖ ἐνδυόμενος τήν ἀνθρωπίνη φύσι. Ἑνώνεται μαζί μας ἐξαγνίζοντας τή φύσι μας κι ἑνώνοντάς την γιά πάντα μέ τή θεία. Στή συνέχεια μᾶς καλεῖ νά γίνουμε “θείας κοινωνοί φύσεως”(Β´ Πέτρ 1, 4), ὥστε νά “μεταμορφωθοῦμε” στήν εἰκόνα Του (Β´ Κορ 3, 18). Εἶναι τόσο παράλογο τό ὅτι ὁ Χριστός μᾶς πρόσφερε τ’ ἀληθινά στοιχεῖα τῆς δικῆς Του καθαγιασμένης ἀνθρωπίνης φύσεως —τῆς ἴδιας φύσεως στήν ὁποία πρόκειται κι ἐμεῖς νά μεταμορφωθοῦμε;».
«Σέ μία γωνία τοῦ σαλονιοῦ μου, βρίσκεται μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Μαζί μέ τά βιβλία καί τά διακοσμητικά ἀντικείμενα, ἔχουμε ἐκεῖ καί τίς οἰκογενειακές φωτογραφίες. Μία ἀπ’ αὐτές τίς φωτογραφίες εἶναι τοῦ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ μου, Barry, πού σκοτώθηκε σέ αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τό 1976, στήν ἡλικία τῶν 21 ἐτῶν.
Τό νά πῶ ἁπλά ὅτι τόν ἀγαποῦσα δέν σκιαγραφεῖ ἐπαρκῶς τά αἰσθήματά μου γι’ αὐτόν. Ἔχουν περάσει 25 περίπου χρόνια ἀπ’ τό θάνατό του. Καί ὅμως, ἀκόμη καί σήμερα, ξυπνῶ κάθε 27η Ἰουλίου (μέρα τῶν γενεθλίων του) μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ τή γλυκόπικρη ἀνάμνησί του στήν καρδιά μου.
Κανείς, λοιπόν, ἀπ’ τούς προτεστάντες φίλους μου δέν θά τό ἔβρισκε ἀφύσικο ἄν, ἐνῶ καθόμουν μπροστά στή βιβλιοθήκη, ἔπαιρνα στά χέρια μου τή φωτογραφία τοῦ ἀδελφοῦ μου καί τή φιλοῦσα. Γιατί, ὅμως, ὅταν πάω δύο βήματα παραπέρα, στό εἰκονοστάσι, καί φιλήσω τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας γίνομαι ξαφνικά εἰδωλολάτρης; Τί ἄλλαξε; Τί ἔχει ἡ Παναγία πού δέν ἀξίζει τήν ἀνάλογη ἀγάπη καί τό σεβασμό τόν ὁποῖο δείχνω στόν κεκοιμημένο ἀδελφό μου;
Ἤ ἄς ὑποθέσουμε ὅτι φιλῶ τήν εἰκόνα τῆς προστάτιδος ἁγίας τῆς κόρης μου, Vera. Ὅπως κι ὁ ἀδελφός μου, ἔτσι καί ἡ Ἁγία πέθανε μέ βίαιο θάνατο. Πρίν ἀπό 19 αἰῶνες, στήν ἡλικία τῶν 12 ἐτῶν μαρτύρησε γιά τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τή μητέρα της καί τίς δύο ἀδελφές της. Στά μάτια ἑνός προτεστάντη, ὅμως, τό νά δείχνω σ’ αὐτήν τήν ἀνάλογη ἀγάπη τήν ὁποία δείχνω καί στόν ἀδελφό μου εἶναι ἁμαρτία.
Ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα τελικά; Ὅταν ἄρχισα νά ἐρευνῶ τό θέμα, διαπίστωσα ἕνα παράδοξο στήν παλαιά προτεσταντική μου ἀντίληψι. Ἀπ’ τή μία καταδίκαζα ὁποιονδήποτε τιμοῦσε τήν Παναγία καί τούς ἁγίους, ἐνῶ ἀπ’ τήν ἄλλη θεωροῦσα σωστό νά τιμῶ τούς προτεστάντες ἱεροκήρυκες καί δασκάλους, ζῶντες ἤ κεκοιμημένους. Ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό νά ἐγκωμιάζω τούς ἀνθρώπους αὐτούς, νά παρακολουθῶ video καί διαφάνειες ἀπ’ τή ζωή καί τίς πράξεις τους καί νά δακρύζω ὅταν κανείς τραγουδοῦσε τό τραγούδι “Thank You for Giving to the Lord” (: Τίτλος δημοφιλοῦς προτεσταντικοῦ τραγουδιοῦ πού σημαίνει “Σ’ εὐχαριστῶ πού μ’ ἔφερες κοντά στό Θεό”. Τό τραγούδι αὐτό ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη κάθε προτεστάντη σ’ αὐτούς πού τόν ὁδήγησαν στήν πίστι). Ἄν, ὅμως, ἔβλεπα κάποιον νά ὑμνῆ καί νά τιμᾶ τή γυναῖκα πού ἔφερε στή μήτρα της τό Σωτῆρα, αὐτό θά ἔθετε ἀμέσως σέ ἀμφισβήτησι τό πόσο χριστιανός εἶναι!».
«Ὅταν τούς ἀκούω νά μιλοῦν μέ τόση περιφρόνησι γιά τή Θεοτόκο, λυπᾶμαι κι ἀναρωτιέμαι ἄν ποτέ ἔχουν σκεφθῆ ὅτι μιλοῦν ὑποτιμητικά γιά τή μητέρα Αὐτοῦ πού ἔγραψε μέ τό δάκτυλό Του στίς πέτρινες πλάκες τό “τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου”.
Τί μποροῦμε νά ὑποθέσουμε ὅτι αἰσθάνεται γιά τή μητέρα Του ὁ μόνος Ἄνθρωπος πού μπορεῖ νά τηρήση τέλεια τήν ἐντολή αὐτή; Σκεφθεῖτε πόσο ἐμεῖς, οἱ ἄθλιοι κι ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, σεβόμαστε τίς δικές μας μητέρες καί ὑπερασπιζόμασθε τήν τιμή τους. Πόσο λαμπρή θέσι πρέπει νά κατέχη, λοιπόν, ἡ Παναγία στή γεμάτη ἀγάπη καί σεβασμό καρδιά τοῦ Υἱοῦ της!
Πόσο ἀπογοητευμένος θά εἶναι, λοιπόν, ὁ Σωτήρας μας, ὅταν ἀκούη κάποιους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἐπαγγέλλονται ὅτι Τόν ἀγαποῦν καί Τόν ἀκολουθοῦν, νά θεωροῦν τή μητέρα Του ὡς “τίποτε τό ξεχωριστό”; Πόσο λυπημένος θά εἶναι γι’ αὐτούς πού σέβονται ἰδιαιτέρως τούς ἱεροκήρυκες, τούς προέδρους ἤ τούς προπονητές τοῦ ποδοσφαίρου, πού χλευάζουν, ὅμως, αὐτούς πού τιμοῦν τή μητέρα Του ὅπως τήν τιμᾶ κι ὁ ἴδιος; Πόσο πονᾶ γιά ὅλους αὐτούς πού ὑποτιμοῦν τήν ἄσπιλη ἐκείνη γυναῖκα πού ταπεινά ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά της σ’ Αὐτόν, ὥστε νά μπορέση νά πλημμυρίση μέ τή χάρι Του ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα;».
Ἀπό τό βιβλίο::
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Τά Ἴχνη του Θεού - Ἀπό τόν Προτεσταντισμό στήν Ὀρθοδοξία
ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2011
<>
π. Seraphim Bell, ΗΠΑ: Η μεταστροφή μου από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία
Απομαγνητοφωνημένο κείμενο ομιλίας του π. Σεραφείμ Μπέλλ το 1997, σε σύναξη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου διηγείται την αιτία και τις συνθήκες της μεταστροφής του στην Ορθοδοξία
[Ομιλεί ο εισηγητής] ... αυτή η ομιλία, όμως, πιστεύω πως θ’ αποτελέσει μία ξεχωριστή εμπειρία για όλους μας. Ο πατήρ Σεραφείμ Μπελλ (Seraphim Bell) αποτελεί μία ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα περίπτωση για τους περισσότερους από εμάς, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα στην Ορθοδοξία· πρώην προτεστάντης πάστορας και διδάκτωρ της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Άμπερντιν (Aberdeen) της Σκωτίας, είναι σήμερα Ορθόδοξος ιερέας και εφημέριος της ενορίας του Αγίου Στεφάνου στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Τον ευχαριστούμε, για μία ακόμη φορά, που μας κάνει την τιμή να είναι απόψε κοντά μας. Τη μετάφραση θα κάνει ο κ. Παπαρνάκης Θανάσης, θεολόγος, τον οποίον επίσης ευχαριστούμε πολύ. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας μπορείτε να δίνετε τις ερωτήσεις σας στα παιδιά που θα υπάρχουνε στα πλαϊνά, κατά μήκος της αίθουσας. Ο λόγος στον πατέρα Σεραφείμ.
Καλησπέρα σας!
Αυτό που βλέπω ακριβώς δεν είναι αυτό που περίμενα. Όταν με καλέσατε να συναντηθούμε νόμιζα ότι θα ήμουνα με ορισμένους φοιτητές της Ιατρικής σ’ ένα μικρό δωμάτιο και όχι αυτό το μεγάλο, το οποίο βλέπω αυτή τη στιγμή. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας απόψε είναι και ο λόγος για τον οποίον έγινα Ορθόδοξος. Και για να το πετύχουμε αυτό επιτρέψτε μου στην αρχή να προσδιορίσουμε μία συνάφεια, μέσα στην οποία θα εξηγήσουμε τί σημαίνει, τί ήμουν σαν Προτεστάντης.
Κατάγομαι από τη Σκωτία - οι πρόγονοί μου προέρχονται από τη Σκωτία - και όσο μπορούμε να γνωρίζουμε από το παρελθόν μας έχουμε, είχε όλη η οικογένειά μου μεγαλώσει, ως Πρεσβυτεριανοί Προτεστάντες. Μεταστράφηκα και γνώρισα το Χριστό όταν ήμουν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο· παρόλο που είχα μεγαλώσει ως Πρεσβυτεριανός βέβαια και Προτεστάντης, η σχέση μας με τη θρησκεία ήταν πολύ τυπική και δεν γνώριζα ουσιαστικά το Χριστό, παρά από τότε που έγινα φοιτητής. Ήταν μία πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία αυτή για μένα, διότι άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου και την έθεσε σε μία καινούρια πορεία, κι είναι από τότε που αποφάσισα να σπουδάσω και τη Θεολογία. Όπως μπορείτε να το δείτε και στις αφίσες, σπούδασα Θεολογία και πήγα στη Σκωτία, στη γη των προγόνων μου, όπου και έκανα και το διδακτορικό μου στη Θεολογία· για μία περίοδο τεσσάρων (4) ετών επίσης διακόνησα ως ιερέας στην Εκκλησία της Σκωτίας. Μετά από αυτά τα τέσσερα χρόνια επέστρεψα στην Καλιφόρνια, όπου συνέχισα να διακονώ ως Πρεσβυτεριανός ιερέας. Κι ήμουν επίσης και καθηγητής της Θεολογίας σε διάφορες Θεολογικές σχολές στην Αμερική.
Από πνευματικής απόψεως εκείνα τα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα για μένα. Αισθανόμουν ότι η όλη εμπειρία που είχα από τον Χριστιανισμό, ήταν μια πολύ διανοητική εμπειρία, η οποία άφηνε το πνεύμα μου τελείως ξερό και άγονο. Τον ίδιο καιρό η Πρεσβυτεριανή εκκλησία, την οποία διακονούσα, περνούσε πολύ δραστικές αλλαγές. Ήταν κοινή θέση για πολλούς Πρεσβυτεριανούς διακόνους να αρνούνται τη θεότητα του Χριστού, να αρνούνται την Παρθενία της Θεοτόκου και επίσης και το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Τελικά, το 1987 και εγώ και η γυναίκα μου αισθανθήκαμε μια εσωτερική ανάγκη να αφήσουμε την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Και έκανα κάτι, το οποίο είναι κάτι πολύ φυσικό για τους Προτεστάντες, ξεκίνησα μία δική μου εκκλησία.
Το 1989 μετακόμισα σε μία καινούρια πόλη και παρόλο που δεν γνώριζα κανέναν, άρχισα να κάνω ομιλίες, να οργανώνω συναντήσεις και σε πολύ λίγο χρόνο είχε ήδη αναπτυχθεί μία καινούρια εκκλησία. Και πολλοί, που αποτελούσαμε την εκκλησία αυτή, είχαμε μαζευτεί εκεί πέρα για κοινούς λόγους. Επιθυμούσαμε μία εσωτερική εμπειρία του Πνεύματος του Θεού, αλλά αυτό που κυρίως επιθυμούσαμε ήταν μία εμπειρία της Εκκλησίας, της Χριστιανικής Κοινότητας.
Πολλές φορές λέω στις ομιλίες μου, ότι ο Θεός μάς έχει καλέσει να γίνουμε μία Εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Δεν είχα όμως ιδέα για το τί σήμαινε να είναι κανείς Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, αλλά ήμουν πεπεισμένος, ότι αυτό έπρεπε να γίνουμε. Δεν είχα ουδεμία ιδέα για το πώς θα γινόμασταν μία Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, αλλά και πάλι ήμουν πεπεισμένος ότι αυτό ήταν που ο Θεός μάς καλούσε να κάνουμε.
Μετά από κάποιο διάστημα έφτασα σε ένα σημείο ώστε να μη ξέρω τι να κάνω στη συνέχεια. Θυμάμαι ότι πήγαινα στο δάσος, σε διάφορα δάση στη Βόρεια Καλιφόρνια, για να αποσυρθώ και να προσευχηθώ και να ζητήσω από τον Θεό να μας δείξει το τί έπρεπε να κάνω. Και αισθάνθηκα μία απεγνωσμένη ανάγκη του Λόγου του Θεού για τη ζωή μου και για την εκκλησία μου.
Το 1992 έφτασα στο συμπέρασμα ότι και εγώ και οι υπόλοιποι ηγέτες της Εκκλησίας μου έπρεπε να κάνουμε ένα καινούριο βήμα. Αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε την Εκκλησία μας και να τους προσκαλέσουμε να νηστέψουμε και να προσευχηθούμε για σαράντα μέρες. Και όσο θα νηστεύαμε θα προσευχόμασταν, ώστε ο Θεός να μάς δείξει τον δρόμο, τον οποίο ήθελε να ακολουθήσουμε. Το πρώτο απόγευμα που συγκεντρωθήκαμε μαζί για να προσευχηθούμε, διάφοροι άνθρωποι είχαν έρθει μέσα στο χώρο που ήμασταν μαζεμένοι και ρωτούσαν εάν ήταν ο χώρος εκείνος που θα μιλούσε ο Φρανκ Σέφερ (Frank Schaeffer). Ήξερα ποιός ήταν ο Φρανκ Σέφερ. Οι πιο πολλοί Αμερικανοί Προτεστάντες γνωρίζουν το όνομα «Σέφερ»(Schaeffer), διότι ο πατέρας του, ο Φράνσις Σέφερ (Francis Schaeffer), ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς προτεστάντες θεολόγους. Αλλά δεν γνώριζα ότι εκείνο το βράδυ μιλούσε σ’ ένα κοντινό κτίριο στο χώρο.
Όταν τελείωσε η συνάντηση της προσευχής μας, πολλά μέλη της Εκκλησίας μας πήγανε για να ακούσουνε την ομιλία του Σέφερ. Στην επόμενη συνάντησή μας ήρθανε και με πληροφορήσανε ότι ο Σέφερ είχε γίνει Ορθόδοξος! Και με ρώτησαν ποιά ήταν η γνώμη μου γι’ αυτό. Και τους είπα ότι δεν ήταν και πολύ καλή η ιδέα μου γι’ αυτό. Το περιφρόνησα. Κι όταν άρχισαν να με ρωτούν διάφορες ερωτήσεις γι’ αυτό, τούς είπα να μη ασχολούνται κι ότι δεν έχει καμμία ουσία να ασχολούνται μ’ αυτό το θέμα.
Το επόμενο πρωί πήγα σε μία συνάντηση με άλλους Πρεσβυτεριανούς ιερείς. Συναντιόμουν μ’ αυτούς τους ανθρώπους για σχεδόν δέκα χρόνια. Συναντιόμασταν μία φορά το μήνα, για να προσευχηθεί ο ένας για τον άλλο και για τις εκκλησίες του καθενός. Και σ’ αυτήν ακριβώς τη συγκεκριμένη συνάντηση, την επομένη μέρα που άκουσα για τον Φρανκ Σέφερ, ανακάλυψα ότι ένας από τους ιερείς, που συμμετείχαν σε κείνη τη συνάντηση, μελετούσε για την Ορθοδοξία· αυτός είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου, και ταράχτηκα πάρα πολύ που το άκουσα.
Όταν τελείωσε η συνάντηση, τον πήρα στην άκρη και του είπα: για ποιό λόγο το κάνεις αυτό το πράγμα, τί νομίζεις ότι κάνεις; Μού είπε ότι διάβαζε τους Ορθόδοξους Πατέρες, ότι πολλές φορές πήγαινε και παρακολουθούσε Ορθόδοξες Λειτουργίες και είχε συζητήσεις με διάφορους Ορθόδοξους ιερείς. Θύμωσα πάρα πολύ μ’ αυτό κι αποφάσισα ότι έπρεπε κάτι να κάνω γι’ αυτό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μού είπε ότι συζητούσε για τα θέματα αυτά με έναν από τους καλύτερους φίλους μου και τον πιο παλαιό φίλο μου στο Χριστιανισμό, με τον οποίον είχαμε σπουδάσει μαζί, είχαμε διακονήσει μαζί κι ανακάλυψα ότι κι εκείνος επίσης μελετούσε για την Ορθοδοξία. Έτσι λοιπόν αποφάσισα, ότι έπρεπε να θέσω ένα τέρμα σ’ αυτή την υπόθεση. Αλλά ήταν πάρα πολύ εύκολο για μένα, βέβαια, να πω στα μέλη της εκκλησίας μου να μη ασχολούνται καθόλου με την Ορθοδοξία, αλλ’ αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν και οι δύο θεολόγοι και ήξερα ότι έπρεπε να εργαστώ και να μελετήσω για να μπορέσω να τούς πείσω. Έτσι, λοιπόν, ήμουν πάρα πολύ εκνευρισμένος και θυμωμένος, διότι έπρεπε να αφιερώσω χρόνο γι’ αυτό, τον οποίο θα μπορούσα να αφιερώσω στη νηστεία και την προσευχή της εκκλησίας μου, με την οποία ζητούσαμε να μάς δείξει ο Θεός ποιό είναι το θέλημα και ο δρόμος Του.
Άρχισα λοιπόν να μελετώ για την Ορθόδοξη Εκκλησία, για τη θεολογία της, για την Πίστη της, για την πρακτική της, ένα δε από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν γραμμένο από έναν Αμερικανό, ο οποίος είχε μεταστραφεί στην Ορθοδοξία· είναι ιερέας, ονομάζεται πατήρ Πέτρος Γκίλκουιστ (Peter Gillquist) κι έγραψε ένα βιβλίο για το δικό του ταξίδι προς την Ορθοδοξία μαζί με άλλους δύο χιλιάδες Αμερικανούς. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ανακάλυψα ότι το 1987, αυτοί οι 2.000 Προτεστάντες είχαν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία. Ενόσω διάβαζα, το βιβλίο με είλκυε συγχρόνως και με απωθούσε. Με είλκυε, διότι ο πατήρ Πέτρος ρωτούσε τις ίδιες ερωτήσεις, οι οποίες και μένα απασχολούσαν, αλλά μ’ ενοχλούσαν πάρα πολύ οι απαντήσεις που είχε βρει.
Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα, κατάλαβα ότι έπρεπε να μιλήσω με κάποιον· όχι μόνο να διαβάζω ένα βιβλίο, αλλά έπρεπε να μιλήσω ζωντανά με κάποιον, με κάποιους ανθρώπους. Κι έτσι, εκείνο το απόγευμα, αφού διάβασα το βιβλίο, τηλεφώνησα σ’ έναν από τους ιερείς, έναν από εκείνους τους 2.000 Αμερικανούς.
Συναντήθηκα μαζί του το επόμενο πρωί. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους για μένα, στην πραγματικότητα, παρ’ όλο που δεν το ήξερα τότε. Πραγματικά, με εντυπωσιάζει πολύ το γεγονός, που σκέφτομαι τώρα, ακόμα και πριν αρχίσουμε να νηστεύουμε και να προσευχόμαστε, μαζί με την Εκκλησία μου, για να μας δείξει ο Θεός το δρόμο, ο Θεός είχε ήδη δώσει την απάντηση. Κάθε φορά που το σκέφτομαι αυτό καταλαβαίνω, ότι πραγματικά είναι καλός κι ότι αγαπάει την ανθρωπότητα.
Για πολλούς μήνες μετά, επτά ημέρες την εβδομάδα μελετούσα τους Πατέρες και έκανα συναντήσεις με Ορθόδοξους ιερείς και διάβαζα ορθόδοξα βιβλία. Ήταν μία περίοδος μεγάλης μάχης για μένα και μεγάλης αγωνίας. Μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές ήταν μάλλον, όταν κατάλαβα ότι η έρευνά μου για την Ορθόδοξη Πίστη δεν ήταν μία ενοχλητική απόσπαση από τη νηστεία και την προσευχή, δεν ήταν απλώς μία ενοχλητική έλλειψη άνεσης· κατάλαβα ότι ήταν ή ο Θεός ή ο διάβολος. Κατάλαβα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ή ήταν η απάντηση στη νηστεία και την προσευχή μας ή ήταν μία απάτη του διαβόλου· κι αυτό ήταν μία φοβερή αποκάλυψη για μένα. Είχε τη σημασία ζωής και θανάτου για μένα. Ήδη, όμως, καταλάβαινα με το μυαλό μου, με την καρδιά μου, ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού για μένα. Διανοητικά, όμως, με το μυαλό μου, δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Ήμουν ένας τυπικός δυτικός άνθρωπος. Στη Δύση το μυαλό μας είναι χωρισμένο από την καρδιά μας. Έτσι λοιπόν υπήρχε ένας διαχωρισμός, ένα χάσμα μέσα μου· η καρδιά μου ελκυόταν από την Ορθοδοξία και το μυστήριο, το οποίο υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά το μυαλό μου είχε πάρα πολλές δυσκολίες και πάρα πολλά επιχειρήματα εναντίον αυτού. Και χρειάστηκαν πάρα πολλοί μήνες προσευχής και νηστείας και μελέτης. Σε μία περίοδο, μάλιστα, η ένταση μεταξύ της καρδιάς και του μυαλού μου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αρρώστησα. Πέρασα πολλές μέρες στο κρεβάτι, αισθανόμενος πάρα πολύ άρρωστος για να σηκωθώ και να εργαστώ, αλλά ευτυχώς δεν ήμουνα τόσο άρρωστος για να διαβάσω! Μετά από όλα αυτά έφτασα στην πεποίθηση και πείστηκα πλέον ότι ο Θεός με καλούσε στην Ορθοδοξία. Και δεν καλούσε μόνον εμένα, αλλά καλούσε και όλη την εκκλησία μου.
Μερικοί άνθρωποι με ρώτησαν: γιατί μόνος σου δεν πήγες στην Ορθοδοξία και θέλησες να πάρεις κι όλη την Εκκλησία σου μαζί; Και τους απάντησα ότι ο Θεός με έθεσε ποιμένα αυτών των προβάτων και ότι ολόκληρη η Εκκλησία προσευχόταν και νήστευε για να τἠς δώσει ο Θεός την κατεύθυνση, κι όχι μόνον εγώ· κι ότι όταν απάντησε στις προσευχές, απάντησε και στις δικές τους προσευχές και όχι μόνο στις δικές μου. Έτσι, λοιπόν, έφτασε κάποτε ο καιρός όταν τηλεφώνησα σ’ έναν Ορθόδοξο ιερέα και του είπα ότι ήμουν πεπεισμένος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία και Καθολική Εκκλησία.
Αυτό που πρέπει να καταλάβετε είναι, ότι δεν έγινα Ορθόδοξος επειδή ήμουν εναντίον των Προτεσταντών. Ούτε έγινα Ορθόδοξος επειδή είχα κάποιες ρομαντικές παραισθήσεις σχετικά με την Ορθοδοξία. Δεν έγινα Ορθόδοξος επειδή είχα κάποιες παραισθήσεις σχετικά με ένα είδος βυζαντινής φαντασίας και ονειροπόλησης. Έγινα Ορθόδοξος για έναν και μόνο λόγο: Από υπακοή στην Αλήθεια. Και όλοι εκείνοι, από την Εκκλησία μου, που έγιναν Ορθόδοξοι μαζί με μένα, έγιναν Ορθόδοξοι για έναν και μόνο λόγο: από υπακοή στην Αλήθεια. Στην πραγματικότητα ήμασταν αρκετά λυπημένοι· δεν ήμασταν χαρούμενοι που γινόμασταν Ορθόδοξοι· για μας ήταν μία σταύρωση. Έπρεπε να πεθάνουν όλα όσα γνωρίζαμε. Σήμαινε, ότι έπρεπε να απαρνηθούμε ο,τιδήποτε γνωρίζαμε ως χριστιανικό τρόπο ζωής και μπαίναμε μέσα σ’ ένα καινούριο περιβάλλον, το οποίο δεν το γνωρίζαμε και ήταν τελείως ξένο για μας. Αλλά είχαμε να αντιμετωπίσουμε την επιλογή: να υπακούσουμε στο Θεό ή να δείξουμε ανυπακοή; Κι έτσι υπακούσαμε. Και ήταν μόνον αφού υπακούσαμε στο Θεό και μπήκαμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία που καταλάβαμε τί μεγάλος θησαυρός ήταν αυτός, τον οποίο μάς είχε δώσει. Και πολλές φορές μού ήρθε στο νου το παλαιοδιαθηκικό χωρίο, ότι «η κατανόηση έρχεται με την υπακοή».
Έτσι, λοιπόν, γίναμε Ορθόδοξοι και έτσι καταλάβαμε ότι είμαστε μέρος ενός φαινομένου στην Αμερική, το οποίο είναι αρκετά ασυνήθιστο. Είναι μια πραγματικά μοναδική περίοδος στην Ιστορία της Αμερικής, είναι δε επίσης και μία μοναδική περίοδος στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιατί τώρα, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτή η Ανατολική Εκκλησία βρίσκεται μέσα στη Δύση και αυξάνεται μέσα στη Δύση. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουνε χιλιάδες που επιστρέφουνε και μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία κάθε χρόνο. Κι αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα για μας. Είναι επίσης, όμως, και μία εντυπωσιακή πρόκληση, διότι μάς δίνει μεγάλη ελπίδα στην Αμερική, αλλά μάς προσφέρει και μία μεγάλη πρόκληση· και αυτή είναι ότι, όταν γίνεις Ορθόδοξος με Βάπτισμα και Χρίσμα, δεν γίνεσαι Ορθόδοξος μόνο με Βάπτισμα και Χρίσμα, αλλά γίνεσαι με τη μεταστροφή της καρδιάς και της ζωής. Είναι εύκολο για σας, εδώ στην Ελλάδα, γιατί έχετε μία πολύ πλούσια παράδοση στην Ορθοδοξία, έχετε Ορθόδοξες Εκκλησίες παντού, έχετε Αγίους και Άγια λείψανα παντού, έχετε πνευματικούς πατέρες και μητέρες παντού. Στην Αμερική ο πνευματικός μου πατέρας ζει 1.500 μίλια μακριά από μένα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, για μας στην Αμερική, όταν θέλουμε να γίνουμε Ορθόδοξοι, να το πετύχουμε αυτό! Μερικοί, εδώ πέρα, έχουν πει ότι αυτό πρέπει να είναι σχεδόν αδύνατο! Πώς ένας μεταστραφείς μπορεί να γίνει Ορθόδοξος μέσα σε μια μεταστραφείσα Εκκλησία; Μπορώ να απαντήσω ότι «μόνο με τη Χάρη του Θεού»! Αυτό, το οποίο είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, είναι δυνατό για το Θεό.
Αλλά, άσχετα από το κατά πόσο δείχνει σωστό ή όχι, χιλιάδες Αμερικανοί συνεχίζουν να μεταστρέφονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Και γι’ αυτό το λόγο λέω: «Δόξα τω Θεώ!».
Πηγή:
https://www.impantokratoros.gr/serafim-bell-metastrofh.el.aspx
<>
Η μεταστροφή ενός Ρώσου “Μπεθελίτη Μάρτυρα τού Ιεχωβά” στην Ορθόδοξη Εκκλησία τού Χριστού
Συγκλονίζουν οι αποκαλύψεις πρώην μέλους των «Μαρτύρων του Ιεχωβά»
Μια συναρπαστική και άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη με τον Artem Grigoryan, πρώην μέλος των λεγομένων «Μαρτύρων του Ιεχωβά»-Σε συνεργασία με το Ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι SPAS (Σωτήρας), ο ιστότoπος Pravoslavie (Ορθοδοξία) Ru έχει αναρτήσει μια σειρά από συγκλονιστικές αφηγήσεις σύγχρονων Ρώσων, οι οποίοι εγκολπώθηκαν την αληθινή πίστη ύστερα από περιπλάνησή τους σε διάφορες ψευδοδιδασκαλίες.
Ιερέας Γεώργιος Μαξίμοφ: Χαίρετε! Παρακολουθείτε την εκπομπή: ‘Η διαδρομή μου προς τον Θεό’ (My Path to God). Για πολλούς συνανθρώπους μας, ο δρόμος τους προς την Ορθοδοξία ήταν γεμάτος δυσκολίες, διότι για να γίνουν ορθόδοξοι, έπρεπε να κάνουν δραστικές αλλαγές στη ζωή τους, ν’αφήσουν πίσω τους πολλά πράγματα και ν’ αναθεωρήσουν την πορεία τους… Θ’ αναφερθούμε σε πράγματα που παρακινούν αυτούς τους ανθρώπους και τους δίνουν δύναμη.
Σημερινός μας προσκεκλημένος είναι ο Αρτέμ Βαλερίγεβιτς Γκριγκοριάν από την Αγία Πετρούπολη, ειδικός ερευνητής σε θέματα σεκτών (sectarianism). Πριν τη μεταστροφή του στην Ορθοδοξία, ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέλος της οργάνωσης που συχνά θεωρείται ως μία από τις πιο επικίνδυνες μεταξύ των σύγχρονων σεκτών (sects), τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά».
Θα μπορούσες να μας πεις πώς ξεκίνησαν όλα; Ανατράφηκες σε μια οικογένεια πιστών;
Artem Grigoryan: Η αναζήτηση για κάποια ανώτερη αλήθεια άρχισε αρκετά νωρίς για μένα και μπορείτε να πείτε ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια που πάντα ενδιαφερόταν για κάτι πνευματικό. Σίγουρα, όλοι θυμούνται τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν πολλές ιδέες και αξίες είχαν καταρρεύσει. Εκείνη η εποχή, αρχές της δεκαετίας του 1990, χαρακτηρίζεται από μαζικό ενδιαφέρον για διάφορες πνευματικές θεωρίες και πρακτικές, καθώς οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν απαντήσεις σε επείγοντα ερωτήματα για τη ζωή τους και να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Καθώς ήταν φιλοπερίεργοι, οι γονείς μου είχαν ήδη εμπλακεί σε διάφορες ανατολικές πρακτικές όπως Κρισναϊσμό, Ρεριχισμό (Θεοσοφία) και Διαλογισμό. Αυτά, ήταν πολύ δημοφιλή τότε. Εντούτοις, παρά τα εν λόγω ενδιαφέροντά τους, οι γονείς μου, ως άνθρωποι μεγαλωμένοι στη δική μας (Ρωσική) κουλτούρα, εξακολουθούσαν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ορθόδοξους Χριστιανούς και περιστασιακά πηγαίναμε εκκλησία, προσευχόμασταν και ανάβαμε κεριά… Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να ονομαστεί συνειδητή πνευματική ζωή, αλλά οι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία πάντα συνδέονταν με κάποιου είδους ψυχική αναζήτηση, κάτι το οποίο είναι αρκετά ασυνήθιστο για ένα παιδί. Για παράδειγμα, θυμάμαι πολύ καθαρά ότι, όταν ήμουν 6 χρόνων, έγινε ένα ατύχημα και ένα φορτηγό πέρασε από πάνω μου, αλλά, θαυματουργικά, επέζησα. Το τραγικό αυτό γεγονός ενέτεινε τις πνευματικές αναζητήσεις της οικογένειάς μας. Θυμάμαι ότι, όπως ήμουν στο γύψινο καλούπι, σκεφτόμουν τον Θεό, το νόημα της ζωής και τις αιτίες των δεινών και συζητούσα αυτά τα θέματα με τους γονείς μου.
Αυτή η ατμόσφαιρα πνευματικής αναζήτησης και ενασχόλησης περιέβαλλε την οικογένειά μας. Οι γονείς μου προσπάθησαν να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους αλλά δυστυχώς, στις αρχές της δεκαετίας του 90’, η Εκκλησία συχνά δεν μπορούσε να δώσει στους ανθρώπους αυτό που έψαχναν. Σαν αποτέλεσμα, οι απαντήσεις βρέθηκαν αλλού… Το 1996, ύστερα από μια προσπάθεια ν’ ακολουθήσουν ένα τρόπο ζωής βασισμένο στην εκκλησία, η οποία απέτυχε λόγω μιας στενής γνωριμίας με ένα ψευδο – γέροντα που ασκούσε εξορκισμούς, οι γονείς μου συνάντησαν τους λεγόμενους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» … Χαμογελαστοί άνθρωποι, που δήλωναν πρόθυμοι ν’ αφιερώσουν το χρόνο και τις προσπάθειές τους για ν’ απαντήσουν στις ερωτήσεις των γονιών μου. Έτσι ξεκίνησε η στενή επαφή μας με τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και πήραμε εκείνο το δρόμο… Ήμουν τότε 11 χρόνων.
π. Γεώργιος: Βλέπουμε ότι, η αρχική προσέγγιση έγινε με αυτό που μερικές φορές ονομάζεται «βομβαρδισμός αγάπης». Δηλαδή, ο κάθε νεοφερμένος συναντά κάποιον που του χαμογελά και του λέει: «Είμαι τόσο χαρούμενος που ήρθατε»… Τι έγινε μετά; Τι ήταν αυτό που σας κράτησε σ’ αυτή την Οργάνωση;
Α. Γκριγκοριάν: Ακριβώς. Ένα άτομο μπορεί να γίνει ένας «ολοκληρωμένος» «Μάρτυρας του Ιεχωβά», μόνο αν ξεκινήσει να παρευρίσκεται σε ενοριακές συναντήσεις, καθώς και στις λεγόμενες «Συνελεύσεις». Αυτές οι Συνελεύσεις φέρνουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα: Βλέπεις ένα τεράστιο στάδιο γεμάτο με δεκάδες χιλιάδες χαμογελαστούς, όμορφους και καλοντυμένους ανθρώπους, όπου επικρατεί απόλυτη τάξη, καθαριότητα, θερμά αισθήματα, φιλιά και αγάπη. Όλα αυτά κάνουν τρομερή εντύπωση. Τα’ χω σκεφτεί πολλές φορές, προσπαθώντας ν’ αναλύσω τις πράξεις μου, τις ενέργειες της οικογένειάς μου και άλλων ανθρώπων που γνώριζα, τόσο αυτών που εξακολουθούσαν να είναι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», όσο και αυτών που εγκατέλειψαν την Οργάνωση. Σχεδόν παντού το ίδιο σενάριο: Οι άνθρωποι «ερωτεύονται» τον Οργανισμό και τα μέλη του. Το σύστημα πεποιθήσεων είναι δευτερεύον, μάλλον «απορροφάται» από το μυαλό του ατόμου που ήδη έχει ερωτευτεί την Οργάνωση. Όταν το άτομο φθάσει να ερωτευτεί, τότε περιβάλλεται από περίσσια προσοχή και φροντίδα. Μερικές φορές παρέχουν ακόμα και οικονομική στήριξη ή βοηθούν στην εξεύρεση εργασίας. Το άτομο «ερωτεύεται» και τότε είναι «έτοιμο» να ενστερνισθεί οποιεσδήποτε ιδέες και απόψεις, οπότε ξεκινά μια σχεδόν αδιόρατη διαδικασία μύησης και «κατήχησης» (indoctrination). Πρόκειται για μια σειρά μαθημάτων, βασισμένων σε ειδικό εγχειρίδιο, όπου η θεματολογία ακολουθεί τη δομή της Βίβλου. Φυσικά, περιέχει μια πολύ ιδιότυπη- δική τους θρησκευτική ερμηνεία, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις είναι παράξενη και ακραία, υστερόβουλη, ψευδής και εσφαλμένη, αλλά γίνεται εύκολα αποδεκτή, επειδή το άτομο είναι ήδη «ερωτευμένο» με την οργάνωση…
π. Γεώργιος: Ωστόσο, αυτή η προσοχή δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, ούτε να είναι τόσο έντονη όσο ήταν στην αρχή…
Α. Γκριγκοριάν: Φυσικά. Μετά από λίγο, αυτή η σημασία που σου δίνουν εξασθενεί. Μόλις πάρει κάποιος το «βάπτισμα» και γίνει πλήρες μέλος της Οργάνωσης, τότε είναι η δική του σειρά να δείξει στους νεοφερμένους την ίδια «φροντίδα», που είχε δοθεί και σ’ αυτόν αρχικά. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το άτομο γίνεται μέρος αυτού του τεράστιου μηχανισμού…
π. Γεώργιος: Πόσο χρόνο περάσατε με τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά;»
Α. Γκριγκοριάν: Περίπου 15 χρόνια.
π. Γεώργιος: Πολύς καιρός. Εγκατέλειψες όμως αυτή την οργάνωση, η οποία μπορεί να πει κανείς ότι έγινε η νέα σου οικογένεια, όπου είχες πολλούς γνωστούς και φίλους και όπου όλα ήταν οικεία και άνετα. Τι σ’ έκανε να συνεχίσεις τις αναζητήσεις σου; Όχι μόνο συνέχισες αλλά, επέστρεψες εκεί όπου – έστω και τυπικά- ανήκες εξαρχής. Σε ρωτώ, επειδή γνωρίζω ότι, πολλοί άνθρωποι που εντάχθηκαν στους λεγόμενους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ή σε άλλες Προτεστάντικες σέκτες [sects], έχουν κάποιες αναστολές: Αν και το μόνο που τους συνδέει με την Ορθοδοξία είναι το Βάπτισμα και δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για την έννοια της Ορθόδοξης πίστης, δεν ενδιαφέρονται για την Ορθοδοξία, επειδή είναι σίγουροι ότι ήσαν Ορθόδοξοι, πήγαιναν στην εκκλησία, έπαιρναν άρτους να ευλογηθούν το Πάσχα, τηρούσαν δηλαδή κάποια εξωτερικά πράγματα. Στην περίπτωσή σου, τι βοήθησε να ξεπεράσεις αυτή την προκατάληψη;
Α. Γκριγκοριάν: Ήταν μια μακρά και επίπονη διαδικασία που πήρε αρκετά χρόνια. Προτού επιστρέψω στην Εκκλησία, έπρεπε να εγκαταλείψω την Οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Πρέπει να σημειωθεί ότι το 2005 εργάστηκα στο κεντρικό Διοικητικό Κέντρο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» στη Ρωσία, που θεωρείται πολύ προνομιακή θέση. Για πολλούς «Μάρτυρες του Ιεχωβά», το να εργαστούν εκεί αποτελεί το απόλυτο όνειρο. Το κέντρο βρίσκεται στο χωριό Solnechnoye, κοντά στην Αγία Πετρούπολη. Εργάστηκα εκεί 4.5 χρόνια. Στην πραγματικότητα, αν δεν δούλευα σ’ αυτό το κέντρο, πιθανότατα θα ήμουν ακόμα «Μάρτυρας του Ιεχωβά».
π. Γεώργιος: Πως έτσι;
Α. Γκριγκοριάν: Επειδή, όταν εργαζόμουν εκεί, ανακάλυψα πολλά προβλήματα που υπήρχαν στην Οργάνωση. Τότε ήμουν 20 χρόνων και το μυαλό μου ήταν σε μια αρκετά εφηβική και ρομαντική κατάσταση. Βρισκόμουν στο επίκεντρο της Οργάνωσης, σ’ ένα τόπο που απασχολούσε τους πιο σεβαστούς ανθρώπους, οι οποίοι διαχειρίζονταν άμεσα την Οργάνωση εδώ στη Ρωσία. Το κέντρο αυτό είναι από μόνο του σαν μια μικρή πόλη, στην οποία κατοικούν 300 περίπου οπαδοί, που αποτελούν την ελίτ της Οργάνωσης. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι μαζί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Η παραμονή μου εκεί, μού απεκάλυψε μια άλλη πλευρά της Οργάνωσης… Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, ότι, όλες οι αδυναμίες, τα πάθη, τα ψυχολογικά προβλήματα και πνευματικές ασθένειες που είχαν οι άνθρωποι πριν ενταχθούν στην οργάνωση, ήσαν ακόμα εκεί… Συνειδητοποίησα ότι δεν είχε γίνει καμιά πνευματική μεταμόρφωση… Είδα επίσης, ότι, όντως τίποτε από τα ανθρώπινα δεν ήταν ξένο στην ελίτ, συμπεριλαμβανομένης της υποκρισίας, της εξαπάτησης, του θυμού, του κουτσομπολιού, του αλκοολισμού και πολλών άλλων. Αυτό μ’ έκανε να δω την Οργάνωση κάπως πιο αντικειμενικά.
Δεύτερον, ενώ εργαζόμουν στο Διοικητικό Κέντρο, είχα πρόσβαση σε μια πολύ ενδιαφέρουσα βιβλιοθήκη, που είχε ένα τμήμα αφιερωμένο σε διάφορες θρησκείες. Κανείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτό, εκτός από τους μεταφραστές που ασχολούνταν με διάφορα θέματα και χρειάζονταν να προστρέξουν εκεί για να μαθαίνουν την ορολογία. Σ’ εκείνο το τμήμα υπήρχαν πολλά, πολύ ενδιαφέροντα βιβλία Ορθοδόξων συγγραφέων, των αρχών του εικοστού αιώνα. Για παράδειγμα υπήρχαν βιβλία του Ν.Ν. Γκλουπόφσκι και διαφόρων καθηγητών των Εκκλησιαστικών Ακαδημιών του Κιέβου, του Καζάν και της Μόσχας. Υπήρχαν επίσης 3 τόμοι με Ερμηνεία της Βίβλου, του A.P. Lopukhin. Έβλεπα Ορθόδοξη βιβλιογραφία για πρώτη φορά στη ζωή μου. Εντυπωσιάστηκα, επειδή, όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι άνθρωποι σ’ αυτές τις ψευδο-χριστιανικές οργανώσεις «υποτιμούν» πολύ την Ορθόδοξη πίστη και θεολογία.
π. Γεώργιος: Πολύ φοβάμαι ότι θ’ αποσύρουν αυτά τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη, όταν θα παρακολουθήσουν την εκπομπή μας (γέλια).
Α. Γκριγκοριάν: Ίσως το έκαναν ήδη. Έτσι, πήρα αυτά τα βιβλία και άρχισα να τα διαβάζω από καθαρή περιέργεια. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο έμενα έκπληκτος για το πόσο βαθυστόχαστα, ενδιαφέροντα και πειστικά ήσαν αυτά τα βιβλία, τα οποία κάλυπταν διάφορα θέματα. Πάντα μ’ ενδιέφερε η μελέτη της Αγίας Γραφής και πραγματικά μου έλειπε όταν ήμουν στους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», επειδή καλύπτουν αυτά τα θέματα μ’ ένα πολύ επιφανειακό τρόπο. Έχουν μια «πρωτόγονη», (απατηλή) και ρηχή κατανόηση. Αυτά τα βιβλία, ωστόσο, ήταν ένα πραγματικό χρυσωρυχείο πληροφοριών και έμενα έκπληκτος που είχαν γραφτεί στα τέλη του 19ου αιώνα! Οι λεγόμενοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ξέχασαν όλα τα βιβλία που είχαν γραφτεί, όχι μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά και εκείνα που γράφτηκαν πριν από 40 χρόνια. Δεν τα διαβάζουν! Αναρωτήθηκα: Πώς γίνεται αυτό; Αυτά τα βιβλία είναι τόσο αρχαία κι όμως τόσο ενδιαφέροντα! Πιθανώς, τότε είναι που έσπασα ένα από τα μεγαλύτερα στερεότυπα: την πεποίθηση, ότι, η πνευματική ζωή και γενικά η αληθινή θεολογία, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ή να επιτευχθούν έξω και μακριά από την Οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» διδάσκονται να σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Τότε άρχισα να ψάχνω… Επέτρεψα στον εαυτό μου να σκέφτομαι ανεξάρτητα και προσπάθησα να βρω τις απαντήσεις.
Ο καθοριστικός παράγοντας ήταν, φυσικά, η ανάγνωση του βιβλίου του Ρέϊμοντ Φρανζ, πρώην μέλους του Κυβερνώντος Σώματος των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Πρόκειται για μια θρυλική, εκπληκτική προσωπικότητα- ένας άνθρωπος που αφιέρωσε 60 χρόνια από τη ζωή του στην υπηρεσία της Οργάνωσης, δέκα από τα οποία ήταν μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, δηλαδή ήταν ένας από τους «χρισμένους» που αποφάσιζαν και καθόριζαν τί να πιστεύουν 7 εκατομμύρια «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ο Ρέϊμον Φρανζ έγραψε το βιβλίο «Κρίση Συνειδήσης» το 1980 και αργότερα έγραψε ακόμα ένα, με τίτλο «Σε Αναζήτηση της Χριστιανικής Ελευθερίας». Έσπασα, αυτό που είναι ίσως το πιο σημαντικό ταμπού οποιουδήποτε αυταρχικού συστήματος – την απαγόρευση δηλαδή της ανάγνωσης πληροφοριών που παρείχαν τα πρώην μέλη της οργάνωσης. Διάβασα αυτό το βιβλίο με φόβο – Μπορείτε να φανταστείτε, να βρίσκομαι στην καρδιά της οργάνωσης και να διαβάζω το βιβλίο εκείνου, που ούτε το όνομα δεν επιτρέπεται να εκστομίζει ένας «Μάρτυρας του Ιεχωβά». Έκλεισα την πόρτα, κατέβασα τις γρίλιες και διάβαζα. Θυμάμαι πόσο σοκαρισμένος ήμουν με αυτά που διάβαζα – αυτό που ένιωθα μπορεί να συγκριθεί με το να είσαι άρρωστος. Ήταν κάτι … Έτρεμα και αισθανόμουν σαν να ανέβαινε η θερμοκρασία μου.
Διάβαζα και συναισθανόμουν ότι κάθε γραμμή του βιβλίου κατέστρεφε τον κόσμο που έζησα από τότε που ήμουν 11χρονών. Από τη μία πλευρά, ήμουν απίστευτα ευτυχής γιατί καταλάβαινα την αλήθεια, αλλά από την άλλη πλευρά, φοβόμουν ν’ απαντήσω στην ερώτηση «Πώς να ζήσω από τώρα και στο εξής;» Αυτό το βιβλίο διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην αποχώρησή μου από την οργάνωση, η οποία μου πήρε αρκετά χρόνια. Σίγουρα, η αποχώρηση από την οργάνωση ήταν πολύ δύσκολη και για τη γυναίκα μου, καθώς υπήρξε μέλος από την ηλικία των 6 ετών.
π. Γεώργιος: Την συναντήσατε στην οργάνωση;
Α. Γκριγκοριάν: Ναι, συναντηθήκαμε στην Οργάνωση, παντρευτήκαμε και ακόμα δουλέψαμε μαζί σ’ αυτό το Διοικητικό Κέντρο. Ολόκληρη η οικογένειά μου – οι γονείς και τ’ αδέλφια μου – είναι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και η ζωή, τόσο η δική μου όσο και της συζύγου μου, ήταν δεμένες με αυτήν την οργάνωση. Κατάλαβα ότι η παραίτησή μας θα επέφερε κατάρρευση του κόσμου μας. Και αυτό ακριβώς συνέβη, επειδή οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν επιτρέπεται να έχουν οποιαδήποτε επικοινωνία με ανθρώπους που εγκατέλειψαν την οργάνωση – αυτούς που εκδιώχθηκαν για οποιεσδήποτε «παραβιάσεις», πόσο μάλλον μ’ αυτούς που παραιτήθηκαν για ιδεολογικούς λόγους. Είμαι ένας από τους λεγόμενους αποστάτες. Δεν τους επιτρέπεται να μου μιλούν, ούτε καν να με χαιρετούν όταν με βλέπουν στο δρόμο.
π. Γεώργιος: Υπήρξε, πιθανώς, κάποια μεταβατική περίοδος, όταν προσπάθησαν να σας πείσουν και να σας αναγκάσουν ν’ αλλάξετε γνώμη; Εσείς και η σύζυγός σας βιώσατε πιθανώς μια αρκετά μεγάλη πίεση.
Α. Γκριγκοριάν: Φυσικά. Πρώτα απ’ όλα οι γονείς μου, ως ειλικρινείς πιστοί, κατέβαλαν πολλές προσπάθειες. Μπορείτε να φαντασθείτε, ότι, κατά την άποψή τους, ο γιος τους εγκατέλειπε την κιβωτό της σωτηρίας; Όπως γνωρίζετε, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» περιμένουν τον Αρμαγεδώνα ανά πάσα στιγμή και βαθιά στο μυαλό τους πιστεύουν, ότι, η απομάκρυνση από την Οργάνωση, ισοδυναμεί με καταστροφή – μια ολική καταστροφή που έρχεται με τον Αρμαγεδώνα. Έτσι, φυσικά, προσπάθησαν να με λογικέψουν με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτό ήταν μάλλον μια συναισθηματική, παρά μια ορθολογιστική προσέγγιση. Οι φίλοι και γνωστοί μου ήλθαν να μου μιλήσουν αλλά, δυστυχώς, δεν «άκουγαν» αυτά που έλεγα.
Η αποχώρησή μου δεν ήταν έκπληξη, υποθέτω. Πριν εγκαταλείψω την Οργάνωση, είχα γράψει πολλές επιστολές στο Κυβερνών Σώμα στις ΗΠΑ. Δεν ήθελαν να ταχυδρομήσω εκείνες τις επιστολές, όταν ήμουν στο Διοικητικό Κέντρο. Οι επιστολές αφορούσαν τη «Μετάφραση του Νέου Κόσμου», μια «μετάφραση» της Αγίας Γραφής, που γράφτηκε σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των «Μαρτύρων του Ιεχωβά».
π. Γεώργιος: Δεν θα μπορούσατε να τις ταχυδρομήσετε μόνος σας;
Α. Γκριγκοριάν: Ως μέλος του Μπέθελ (Bethel = τοπικό διοικητικό κέντρο της εταιρείας «Σκοπιά» – The Watchtower Society), ήθελα να στείλω αυτή την επιστολή μέσω εσωτερικών καναλιών και όχι με τακτική αλληλογραφία, για να διασφαλίσω ότι δόθηκε η μέγιστη προσοχή σε αυτή την επιστολή. Έστειλα τη δεύτερη και την τρίτη επιστολή, αφού έφυγα από το Διοικητικό Κέντρο.
π. Γεώργιος: Τι έγραφες σ’ εκείνες τις επιστολές;
Α. Γκριγκοριάν: Περιέγραφα τις αντιφάσεις και τα λάθη της οργάνωσης των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Συγκεκριμένα, αφορούσαν σε εμφανείς αποκλίσεις από το ελληνικό πρωτότυπο της Καινής Διαθήκης. Εργάστηκα σε μερικές μεταφραστικές λύσεις, διότι σαφώς διέφεραν από το ελληνικό κείμενο. Σ’ αυτά αναφερόμουν. Η επιστολή ήταν έξι σελίδες, γραμμένη στα αγγλικά. Δεν ήθελαν να ταχυδρομήσω την επιστολή. Αμέσως, μου είπαν ακόμη, ότι η επιστολή αυτή φανέρωνε δυσπιστία προς τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» (όπως οι ίδιοι αποκαλούν την Οργάνωσή τους): «Πώς μπορείς να είσαι τόσο δύσπιστος;», με ρώτησαν. Αλλά ήθελα πραγματικά να καταλάβω, επειδή δεν υπήρχαν απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Τελικά, πήρα την απάντηση. Αυτή η απάντηση μ’ έκανε να είμαι σίγουρος, ότι, κανείς σ’ αυτή την οργάνωση δεν χρειάζεται να ψάξει για την αλήθεια. Με άλλα λόγια, μερικά απαρχαιωμένα δόγματα, ανεξάρτητα από το πόσο παράλογα είναι, ήταν πιο σημαντικά από την αναζήτηση της αλήθειας.
π. Γεώργιος: Μπορείτε να μας πείτε εν συντομία, τι απάντησαν;
Α. Γκριγκοριάν: Ήταν απλώς μια υπεκφυγή. Έγραψαν: «Αδελφέ Γκριγκοριάν, θα θέλαμε σίγουρα να σε επαινέσουμε για τις προσπάθειές σου να εμβαθύνεις στο Λόγο του Θεού, αλλά, θα ’πρεπε να περιμένεις και να μην προτρέχεις της Οργάνωσης. Όταν ο Ιεχωβά το κρίνει απαραίτητο, θα ρίξει περισσότερο φως και … ένας «πιστός και φρόνιμος δούλος» στο Μπρούκλυν (όπου βρίσκονταν τότε τα κεντρικά γραφεία της Οργάνωσης) θα δώσει κάποιες διευκρινήσεις… Αν όχι, παρακαλώ να περιμένεις και να παραμένεις περισσότερο συνδεδεμένος με την Οργάνωση». Δεν υπήρχαν καθόλου απαντήσεις. Είχα μια λίστα με πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις, αλλά σε καμία δεν δόθηκε απάντηση. Σαν αποτέλεσμα, λίγο καιρό αργότερα, γράψαμε με τη σύζυγό μου μια επιστολή παραίτησης από την Οργάνωση. Τη στείλαμε σε όλους τους φίλους και γνωστούς μας- Είχα αναπτύξει πολλές σχέσεις με «Μάρτυρες του Ιεχωβά» σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης όπως την Αρμενία, τη Γεωργία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και την Ουκρανία. Τη στείλαμε σε όλους και τότε μας κάλεσαν σε συνάντηση με τους «πρεσβύτερους» της ομάδας μου. Προσπάθησαν να με πείσουν ν’ αλλάξω γνώμη και στο τέλος μας αφόρισαν, με βάση εκείνη την επιστολή. Όλα τώρα τελείωσαν για μας.
π. Γεώργιος: Πολλοί απ’ εκείνους που πήραν την ίδια πορεία και εγκατέλειψαν μια παρόμοια Οργάνωση, όχι απαραίτητα τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», όταν έφυγαν πέρασαν από ένα στάδιο «αποτοξίνωσης», με συμπτώματα «στερητικού συνδρόμου». Ψυχολογικά είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτούς. Ο κόσμος τους έχει καταστραφεί. Εσάς, τι σας βοήθησε σ’ αυτό το στάδιο;
Α. Γκριγκοριάν: Φοβάμαι ακόμα και να φανταστώ τί θα συνέβαινε, αν η σύζυγός μου αποφάσιζε να παραμείνει στην Οργάνωση. Γνωρίζω τέτοιες καταστάσεις. Έχω πολλούς γνωστούς που έφυγαν από την Οργάνωση ενώ οι σύζυγοί τους παρέμειναν. Γνωρίζω ότι αυτό έκανε τη ζωή τους δύσκολη και σε μερικές περιπτώσεις οδήγησε σε διαζύγιο και διάλυση της οικογένειας. Σε άλλες περιπτώσεις, αυτό είχε ως αποτέλεσμα η οικογένεια να μην έχει παιδιά, καθώς το άτομο που παρέμενε στην Οργάνωση, εσκεμμένα αποφάσιζε να μην έχει παιδιά. Φυσικά, η σύζυγός μου κι εγώ στηρίζαμε ο ένας τον άλλο, αλλά και η συνειδητοποίηση ότι τώρα ήμουν ελεύθερος, βοήθησε πολύ. Ήμουν ελεύθερος και τώρα μπορούσα ν’ αφιερώσω αρκετό χρόνο να μάθω και να μελετήσω διάφορες πτυχές της Αγίας Γραφής. Κατάλαβα ότι τώρα είχα μια απίστευτη πληθώρα επιλογών, όσον αφορά τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Αυτή η σκέψη ότι θα μπορούσα ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς, να μελετώ τη Βίβλο, πραγματικά με ενέπνεε. Μου πήρε μερικά χρόνια, απλώς να επανεξετάσω όλες τις προηγούμενες αντιλήψεις μου, αρχίζοντας από το βιβλίο της Γένεσης, μέχρι το τέλος. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος και για μερικά χρόνια δεν εντάχθηκα σε κάποια Χριστιανική ομάδα.
π. Γεώργιος: Πρόσφατα διάβαζα την ιστορία ενός Αμερικανού, πρώην «Μάρτυρα του Ιεχωβά». Οι παππούδες και οι γονείς του ήταν «Μάρτυρες του Ιεχωβά», έτσι αυτός ήταν «Μάρτυρας του Ιεχωβά» τρίτης γενεάς. Έλεγε ότι το πρώτο πράγμα που τον έκανε να εγκαταλείψει την Οργάνωση, ήταν η Αγγλική μετάφραση της Βίβλου, γνωστή ως the King James Bible. Πιθανόν να μην γνωρίζουν όλοι ότι, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» έχουν τη δική τους μετάφραση της Βίβλου, που είναι σημαντικά παραποιημένη για να ταιριάζει στις πεποιθήσεις της οργάνωσης. Έτσι, γι’ αυτόν τον Αμερικανό, ήταν μια αποκάλυψη το να μάθει ότι το κείμενο της Αγίας Γραφής ήταν, στην πραγματικότητα, αρκετά διαφορετικό. Και αυτή η κανονική, κλασσική μετάφραση που είναι κοντά στη δική μας συνοδική μετάφραση, έγινε γι’ αυτόν η γέφυρα που τον οδήγησε τελικά στην Ορθοδοξία. Τί έγινε στη δική σου περίπτωση; Πώς, η μακρά σου αναζήτηση, σε οδήγησε στην Ορθοδοξία;
Α. Γκριγκοριάν: Πρώτα απ’ όλα συνειδητοποίησα ότι η Αγία Γραφή δεν είναι αυτονόητη, ούτε αρκετή από μόνη της, όπως απολυτοποιείται από τον Προτεσταντισμό (‘sola scripta’). Όσο περισσότερο προσπαθούσα να κατανοήσω την Αγία Γραφή, τόσο περισσότερες ερμηνείες συναντούσα. Αυτό αφορούσε, όχι μόνο διάφορους τρόπους ερμηνείας του κειμένου, αλλά και ερμηνευτικές προσεγγίσεις και εξηγητικές μεθόδους. Κατάλαβα ότι, το θέμα της σύνταξης των ερμηνευτικών σχολίων, ήταν ουσιώδες. Με άλλα λόγια, ποιές ήσαν οι αυθεντικότερες και αρχαιότερες ερμηνείες των κειμένων; Κατάλαβα ότι η Γραφή δεν μπορεί να γίνει κατανοητή έξω από μια ζωντανή Παράδοση.
Αυτό το ενδιαφέρον για τη Μελέτη της Αγίας Γραφής, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, στο γενικό σύνολο, μια συγκεκριμένη θρησκευτική παράδοση όρισε τι πρέπει να συμπεριληφθεί στη Βίβλο. Έμαθα ότι υπάρχουν τα λεγόμενα δευτεροκανονικά βιβλία, που από την αρχαιότητα είχαν συμπεριληφθεί στην Αγία Γραφή. Στον Προτεσταντισμό απορρίφθηκαν ως απόκρυφα. Έμαθα ότι χρησιμοποιήθηκαν διάφορα κείμενα σαν βάση για την Παλαιά Διαθήκη, όπως Μασοριτικά (Masoretic) κείμενα και η Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Όλ’ αυτά με οδήγησαν στη συνειδητοποίηση ότι η Αγία Γραφή, στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή έξω απ’ αυτή την παράδοση, μια ζωντανή παράδοση, με βάση την οποία γράφτηκε αρχικά και οριστικοποιήθηκε. Αυτό, με ώθησε να ψάξω για τις αρχικές πηγές. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η Προτεσταντική αντίληψη να «βλέπεις» αυτά που πιστεύεις, όταν διαβάζεις την Αγία Γραφή, ήταν στην πραγματικότητα λανθασμένη. Λένε: «Δεν προσπαθούμε να βγάλουμε κάποιο (βαθύτερο) νόημα από τη Γραφή, απλώς παίρνουμε την (επιφανειακή) έννοια των λέξεων».
Κατάλαβα ότι αυτό ήταν μια πλάνη. Στην πραγματικότητα, το κείμενο και η κατανόηση του κειμένου, δεν είναι ένα και το αυτό πράγμα.
Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, άρχισα να σκέφτομαι: Ποια κριτήρια μπορώ να χρησιμοποιήσω για να καταλάβω, πώς αυτά τα κείμενα ερμηνεύτηκαν τον 1ο αιώνα, στις αποστολικές κοινότητες; Αυτό με οδήγησε στον πρώιμο Χριστιανισμό. Θυμάμαι πήγα στο «Σλόβο», ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο και αγόρασα μια συλλογή από τα έργα των Αποστολικών Πατέρων. Είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο που, από απόψεως αυθεντικότητας και αρχαιότητας, η Εκκλησία το κατατάσσει δεύτερο, μετά την Καινή Διαθήκη. Πολύτιμα μαργαριτάρια μιας αρχαίας κληρονομιάς – Διδαχές, έργα του Κλήμεντος της Ρώμης, του Ιγνατίου Αντιοχείας…
π. Γεώργιος: Αυτοί, ήταν οι άνθρωποι που είδαν τους Αποστόλους του Χριστού με τα μάτια τους και διδάχτηκαν από αυτούς.
Α. Γκριγκοριάν: Αυτό με εξέπληξε περισσότερο, επειδή, όπως γνωρίζετε, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» διδάσκουν ότι, μετά το θάνατο των Αποστόλων, υπήρξε πλήρης αποστασία, που σημαίνει ότι στον 2ο αιώνα δεν υπήρχε πλέον Αλήθεια. Αυτή η θεωρία μου φαινόταν πάντοτε πολύ περίεργη, διότι υποβίβαζε τους Αποστόλους σε φτωχούς δασκάλους, υπονοώντας ότι δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κοινότητες και να διδάξουν με τέτοιο τρόπο ώστε, μετά το θάνατό τους, οι οπαδοί να παραμείνουν πιστοί στις διδαχές τους. Σε κάποια στιγμή, απλώς συνειδητοποίησα ότι, αυτή η θεωρία είναι θεομάχος!
π. Γεώργιος: Εάν μια τέτοια κοινότητα δεν μπορούσε να σχηματιστεί από κανέναν από τους δώδεκα αποστόλους, τότε αμφισβητεί τον Θεό, ο οποίος επέλεξε τους αποστόλους.
Α. Γκριγκοριάν: Ναι, αυτό θα σήμαινε πλήρη αποτυχία του Χριστού. Θα ήταν αποτυχία του Θεού, αν το έργο του Θεού κατέρρεε αμέσως μετά το θάνατο των αποστόλων. Θα σήμαινε ότι η δύναμη του Ευαγγελίου ήταν στους ίδιους τους αποστόλους και όταν πέθαναν, όλα χάθηκαν. Κατάλαβα ότι αυτή η θεωρία ήταν πλαστή. Γι’ αυτό έμεινα έκθαμβος όταν αντιλήφθηκα ότι διάβαζα τα έργα εκείνων που είχαν γνωρίσει τους αποστόλους προσωπικά και είχαν χειροτονηθεί από αυτούς. Όταν τα διάβαζα όλ’ αυτά τα έργα, είδα ότι η Χριστιανική παράδοση, στην πραγματικότητα, ήταν ο Χριστιανισμός των Αποστολικών Πατέρων. Ομολογία της Θεότητος του Χριστού, προσευχή στον Ιησού, Επισκοπές, Ευχαριστία, έτσι κατανοείται στην Ορθοδοξία, καθώς και η πίστη στη μετά θάνατο ζωή. Όλ’ αυτά απορρίπτονται από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και θεωρούνται μεταγενέστερες εξελίξεις, που εισήχθησαν σχεδόν τον 4ο αιώνα. Και εδώ, βλέπουμε όλ’ αυτά, στο τέλος του 1ου και αρχές του 2ου αιώνα. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό βήμα προς τη μελέτη της Ορθοδοξίας.
π. Γεώργιος: Μπορώ να φανταστώ, ότι, μετά από δεκαπέντε χρόνια με τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», παρόλο που φύγατε και διακόψατε κάθε δεσμό με το παρελθόν, διατηρούσατε ακόμα κάποιες ιδέες, συνήθειες και προσδοκίες που δεν ταίριαζαν με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζατε με την μεταστροφή σας στην Ορθοδοξία. Πιθανόν, να έπρεπε να επανεκπαιδεύσετε τον εαυτό σας και να εξοικειωθείτε με νέα πράγματα και κάποια πράγματα ίσως να φαίνονταν περίεργα, ενώ κάποια άλλα να σας έλειπαν… μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό; Πώς ήταν η μετάβασή σας από τη «διανοητική» πίστη στην Ορθόδοξη Εκκλησία που ιδρύθηκε από τους αποστόλους, στην έμπρακτη βίωση της Ορθοδόξου ζωής; Τι δυσκολίες συναντήσατε;
Α. Γκριγκοριάν: Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα και σημαντική ερώτηση. Υπάρχουν πολλά να πούμε. Μπορείτε να φανταστείτε, ότι, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν επιτρέπεται καν να μπουν σε Ορθόδοξες εκκλησίες; Θεωρούν ότι, οι εκκλησίες αυτές, δεν είναι τίποτε άλλο από ειδωλολατρικοί ναοί, οπότε δεν μπορείς να πατήσεις το πόδι σου εκεί. Την περίοδο που διανοητικά είχα μεταστραφεί στην Ορθοδοξία, περνούσα έξω από την εκκλησία που βρισκόταν κοντά στο σπίτι μας και ήθελα να πάω, απλά για να μιλήσω στον ιερέα, πραγματικά το χρειαζόμουν, τόσο συναισθηματικά όσο και πνευματικά. Μια μέρα, μάζεψα τις δυνάμεις μου και μπήκα στην εκκλησία. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν μια βάση με κεριά και μια γυναίκα πίσω απ’ αυτά.
«Μπορώ να μιλήσω με τον ιερέα;», ρώτησα.
«Τι θέλεις; Γιατί θέλεις να δεις τον ιερέα; Τι δεν ξέρεις;», μου απάντησε με αγένεια η γυναίκα.
«Πρέπει να μιλήσω, η ιστορία μου είναι αρκετά περίπλοκη», είπα.
«Τι περίπλοκη ιστορία;», αποκρίθηκε. «Τουλάχιστον, είσαι βαφτισμένος;»
«Ναι», είπα. Πραγματικά βαφτίστηκα όταν ήμουν παιδί. Με ρώτησε αν φορούσα το σταυρό μου. Της είπα «όχι», και αυτό απλά, την εξαγρίωσε…
«Αν δεν φοράς το σταυρό, ο Θεός δεν θα σε δει»…
Καθώς ήδη γνώριζα πολλά πράγματα για την Ορθοδοξία, τη ρώτησα:
«Σε ποια παράδοση των Αποστολικών Πατέρων στηρίζεις αυτή τη δήλωση; Ξέρετε ότι οι Απόστολοι δεν φορούσαν σταυρούς, αλλά ο Θεός τους ‘είδε’»;
«Τώρα δηλαδή θέλεις να τσακωθούμε!», είπε θυμωμένα. Εν πάση περιπτώσει, δημιουργήθηκε μια σκηνή, έτσι έφυγα βιαστικά από την εκκλησία. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν Θεόσταλτη.
Η αληθινή επιστροφή μου στην Εκκλησία, έγινε μέσα σε μια πραγματική κοινότητα, η οποία παρείχε κατήχηση για 6 μήνες, επικοινωνία μεταξύ των ενοριτών εκτός των ακολουθιών και μελέτη της Αγίας Γραφής. Αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο, επειδή είδα την πραγματική Ορθοδοξία, όπου οι άνθρωποι δεν ανάβουν απλώς κεριά αλλά, βιώνουν την πραγματική Ευχαριστιακή ζωή. Γνωρίζουν και αγαπούν ο ένας τον άλλο, έχουν κοινά γεύματα και μελετούν την Αγία Γραφή μαζί. Αυτά, φυσικά, με εντυπωσίασαν. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι η πραγματική Ορθόδοξη ιεραποστολή για να βοηθήσει ανθρώπους στις διάφορες σέκτες, είναι δυνατή μόνο εάν μπορεί να προσφέρει σ’ αυτούς τους ανθρώπους μια εναλλακτική λύση. Μια καλύτερη εναλλακτική λύση. Αργότερα, όταν βοηθούσα ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις διάφορες Οργανώσεις και να ακολουθήσουν τη ζωή της Εκκλησίας, πολλές φορές είδα, ότι, κανένα λογικό επιχείρημα δεν έφερνε αποτέλεσμα.
Συχνά, όταν οι άνθρωποι συζητούν με τους αιρετικούς (sectarians), αναρωτιούνται γιατί τα επιχειρήματά τους αποτυγχάνουν. Προβάλλουμε πειστική θεολογική, επεξηγηματική, ιστορική και απλή λογική επιχειρηματολογία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δεν έχουμε αποτέλεσμα επειδή, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν παρασυρθεί αρχικά από κάποια λογικά επιχειρήματα και αυτός είναι ο λόγος που τα επιχειρήματα δεν θα τους πείσουν διαφορετικά. Είχαν πεισθεί από κάτι άλλο…
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω, ότι, πρέπει πρώτα απ’ όλα να δείξουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους την χριστιανική ζωή και να συζητήσουμε τις έννοιες αργότερα.
π. Γεώργιος: Είναι πολύ σημαντικό, ότι, τώρα μπορείς να βρεις αυτή τη ζωή στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ίσως να μην έχουν όλες οι εκκλησίες τη συγκροτημένη ενοριακή ζωή που αναφέρατε αλλά, από απόψεως πλούτου πνευματικής ζωής, ασκητικών πρακτικών και προσωπικής ανάπτυξης στην πίστη και την αγάπη, η Ορθοδοξία μπορεί και προσφέρει πολλά για να καταπλήξει τους πρώην «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και τους Προτεστάντες.
Σ’ ευχαριστώ για τη διήγηση της εμπειρίας σου και για το γεγονός ότι ήλθατε και μας μιλήσατε για την πνευματική σας διαδρομή… Εύχομαι ο Θεός να φωτίσει αγαπητά σας πρόσωπα που βρίσκονται ακόμα στην Οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», να βρουν κι εκείνα το δρόμο προς την αληθινή πίστη, την Ορθοδοξία. Ο Θεός μαζί σου!
Α. Γκριγκοριάν: Σας ευχαριστώ πολύ.
π. Γεώργιος: Αγαπητοί τηλεθεατές, μπορείτε να στείλετε τα σχόλια και τις ερωτήσεις σας στο pravoslavmir@yandex.ru. Είμαστε πάντα ευτυχείς να τις διαβάσουμε. Ο Θεός μαζί σας. Εύχομαι σε όλους να βρουν την πορεία τους προς τον Θεό σε αυτή τη ζωή.
Μετάφραση-Επιμέλεια: Ελένη Ζήνωνος
Μετάφραση από τα Ρωσικά: Talyb Samedov
Πηγή:
Παγκύπρια Ένωση Γονέων
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
Πως άρχισε ο Άγιος Πατρίκιος (+461) το Αποστολικό του έργο στην Ιρλανδία
Αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:
«Στο βίο του Αγίου Πατρικίου, φωτιστή της Ιρλανδίας, αναφέρεται πώς έζησε γιά πολλά χρόνια στη Βρετανία μελετώντας την Αγία Γραφή. Ξαφνικά άρχισε ν’ ακούει κάποιες φωνές που τόν καλούσαν να επιστρέψει στήν Ιρλανδία. Άκουγε συχνά φωνές από πολλές γλώσσες, που φώναζαν σάν από ένα στόμα: “Σε παρακαλούμε, έλα καί ζήσε μαζί μας”. Άκουγε τόσο συχνά τέτοιες φωνές, που τόν καλούσαν στήν Ιρλανδία, ώστε τις συνήθισε εντελώς. Ό Άγιος Πατρίκιος έλεγε ότι μπορούσε ν’ αναγνωρίσει τίς φωνές πού τόν χαλούσαν. Ήταν οι φωνές των ανθρώπων της Ιρλανδίας πού άκουγε. Στήν πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι επιθυμούσαν την επιστροφή του καί ό Θεός έκανε ώστε ν’ ακούγονται οι μυστικές φωνές στον Πατρίκιο.
Τέλος μη μπορώντας ν’ αντέξει άλλο αυτές τίς φωνές - πού τίς άκουγε καί στον ύπνο του καί συχνά τόν ξυπνούσαν - άφησε οριστικά τή Βρετανία καί πήγε στήν Ιρλανδία. Τό τεράστιο αποστολικό έργο τό όποιο έκανε αυτός ό Άγιος στήν Ιρλανδία μαρτυρεί ξεκάθαρα ότι οι φωνές πού άκουγε κατευθύνονταν άπ’ τό Θεό».
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, εκδ. Χροές
Y. / IR2
<>
Πολλοί από όλο τον κόσμο γνώρισαν την Ορθοδοξία μέσω των εκπομπών και του ασυρμάτου του Αγιορείτη π. Απολλώ του Δοχειαρίτη και βαπτίστηκαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί
Ἐσπερινός στό Δοχειάρι! Στή λιτή ὁ Ἐσταυρωμένος, περίβλεπτη ὑπενθύμισί του: δι᾽ ἐμέ... Πῶς μποροῦμε νά ξεχνᾶμε τή θυσία τοῦ Ναζαρηνοῦ Ἐλευθερωτῆ γιά τόν καθένα μας προσωπικά! Στίς αἰτήσεις ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ ἱερέα, συνεχῶς ὁ Γέροντας Γρηγόριος καί ὁ Μοναχός Ἀπολλώ! Ναί, λείπει πολύ καί ἐκείνου ἡ ἀξέχαστη μορφή! Ἡ πρώτη κουρά τοῦ Γέροντος Γρηγορίου! Τοῦ ἔδωσε τό ὄνομα ἑνός ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ μας! Θείας πίστεως, τῷ ἀμφιβλήστρῳ, ἐζωγρήσατε, ἐθνῶν ἀγέλας! Πόσο ταιριαστό τό ἀπολυτίκιό τους μέ τήν πορεία τοῦ μακαριστοῦ Δοχειαρίτη! Ὁ ραδιοερασιτέχνης ταπεινός πατέρας μέ τή διεθνῆ φήμη! Ὁ τόσο ἰδιαίτερος, ὁ παγκόσμιος Ἱεραπόστολος πού ἔκανε τά ἐρτζιανά καί τίς συχνότητες ἐργαλεῖα τῆς μόνης Ἀλήθειας. Ξάφνιαζε πάντοτε αὐτός ὁ μοναχός μέ τήν τόσο ἀσυνάντητη δράσι! Σπούδασε καί ἀπόκτησε πτυχίο ἐκπομπῆς! Ἔλαβε καί τόν γνωστό διακριτικό του ἀριθμό SV2ASP/A! Τό Α στό τέλος ὑποδήλωνε τόν Ἄθωνα! Στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ἡ Μονή εἶχε μείνει γιά μῆνες χωρίς τηλεφωνική ἐπικοινωνία! Κινδύνευσε ἡ ζωή ἑνός πατέρα τότε! Στό νοσοκομεῖο στή Θεσ/νίκη πού ὁ π. Ἀπολλώ τόν συνόδεψε, γνώρισε ἕνα γιατρό ραδιοερασιτέχνη. Ἐκεῖνος τοῦ πρότεινε νά μελετήση καί νά δώση ἐξετάσεις γιά τήν νόμιμη πιστοποίησι! Μέ ἄδεια τῆς Ἱερᾶς κοινότητος καί τήν ἀμέριστη ὑποστήριξι τοῦ Γέροντα Γρηγορίου! (Στ᾽ ἀλήθεια ὅσοι κατηγόρησαν τό Γέροντα γιά ἀναχρονιστή καί ὀπισθοδρομικό αὐτά τά ἐκπληκτικά φρόντισαν ποτέ νά τά μάθουν;) Δέν ἦταν μόνο φυσικά οἱ ἀνάγκες τῆς ἐπικοινωνίας τῆς μονῆς σέ ἐξαιρετικές καί δύσκολες περιστάσεις. Πολλοί γνώρισαν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν ἀσπάστηκαν μυστηριακά μέσῳ τῶν ἐκπομπῶν του καί τοῦ ἀσυρμάτου τοῦ π. Ἀπολλώ!
Ἡ Ἰταλίδα Βερονίκη, καθηγήτρια στό Βασιλικό Παν/μιο τοῦ Λονδίνου κάι ἐκείνη ραδιοερασιτέχνης, ἔγινε Ὀρθόδοξη μέσῳ τῆς ἐκπομπής του! Βαπτίστηκε στό μετόχι τῆς Δοχειαρίου στόν Σοχό στήν Παναγία τήν Θεοσκέπαστη! Ἡ εἰκόνα τοῦ πρώην Προτεστάντη Γερμανοῦ ἀδελφοῦ μας Ντομινίκ νά βαπτίζεται στόν ἀρσανά τῆς Δοχειαρίου καί νά λαμβάνη τό ὄνομα Μιχαήλ καί αὐτή μνημειώδης πρίν ἀπό μία δεκαετία! Καί ἐκεῖνος ραδιοερασιτέχνης πού ἔλαβε ἀπ᾽ τόν π. Ἀπολλώ τήν κλήσι μέ τά κύματα τῆς σωστικῆς πίστεως! Ἕνας Ἀμερικάνος ραδιοερασιτέχνης τοῦ ἔστηλε κάποτε σῆμα!
—Ἡ κόρη μου ἔχει καρκίνο καί εἶναι ἔγκυος!
Κοντά στά Χριστούγεννα ἐκείνη τή χρονιά ἦρθε μία κάρτα στόν π. Ἀπολλώ!
—Τά κεριά πού ἄναψες δέν πῆγαν χαμένα! Ἡ κόρη μου εἶναι πλέον ὑγιής καί τό μωρό ἐπίσης!
Εἴχαμε τήν εὐλογία νά παίρνουμε καί ἐμεῖς συχνά πυκνά ἠλεκτρονικά μηνύματα μέ ψυχωφελέστατο πνευματικό ὑλικό, τά ὁποῖα ἔστελνε μέ ὁμαδική ἀποστολή σέ ἀναρίθμητους ἀδελφούς σέ ὅλο τόν κόσμο!
Ἀκόμα καί καθ᾽ ὅλη τή διάρκεια τῆς σοβαρῆς ἀσθένειάς του καί λίγες μόνο μέρες πρίν τήν κοίμησί του ἔστελνε μηνύματα! Μίλησε ἀσίγαστα καί ἐξέπεμψε παντοῦ τά σήματα τῆς Ὀρθοδοξίας, χρησιμοποίησε τήν τεχνολογία ὠς μέσο καί σαγήνη πού ἁπλώθηκε σέ ὅλο τόν κόσμο φτάνοντας μέχρι τά πιό μακρινά σημεῖα τοῦ ὁρατοῦ σύμπαντος! Μέ τήν Παναγία στό μέσο θυμόμαστε τήν φωτογραφία τοῦ μακαριστοῦ πατρός μέ τόν Βαλέρι, τόν κοσμοναύτη πού ζητοῦσε τό Μοναχό Ἀπολλώ νά τοῦ ἀνάβη κεριά ὅταν ἐπικοινωνοῦσε μαζί του ἀπ᾽ τό διάστημα! Ἦρθε καί τόν συνάντησε!
—π. Ἀπολλώ σέ ζητᾶ κάποιος Ρῶσος στήν εἴσοδο, τοῦ μήνυσαν.
—Γέροντα εἶμαι ὁ Βαλέριος!
Ἀγκαλιάστηκαν καί δόξασαν τό Θεό πού τούς ἀξίωσε νά ἀνταμώσουν! Ἔκλαιγε ἐκεῖνος σάν μωρό παιδί μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Γοργοεπηκόου!
—Ἐδῶ ἀδελφέ μου, ἐδῶ μπροστά στή Μάνα μας, σοῦ ἄναβα τά κεριά πού μοῦ ζητοῦσες!
Ἀπό τό βιβλίο: Νώντα Σκοπετέα, Αὐτοί οἱ Παράξενοι Χριστιανοί, ἐκδ. Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας, χ. τ. 2021
<>.
Η συγκλονιστική μεταστροφή μιας Κινέζας στην Ορθοδοξία
Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα της ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει καλύτερα.
Εἶναι τό μοναδικό παιδί μίας οἰκογένειας καί αὐτό διότι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση δεύτερου τέκνου. Δυστυχῶς στήν πατρίδα της τιμωρεῖται τό ζευγάρι, ἄν τολμήσει καί φέρει στόν κόσμο δεύτερο παιδί. Κάποια στιγμή θά ἤθελα νά γράψω γιά τό τερατῶδες ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων στήν Ἄπω Ἀνατολή καί γιά τή σιωπηλή γενοκτονία ἑκατομμυρίων παιδιῶν.
Ἐρευνώντας μόνη της μέσα ἀπό τό διαδίκτυο, γνώρισε τόν Χριστιανισμό. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ξενιτευτεῖ σέ ἄλλο κράτος, στό Λάος, γιά νά μπορεῖ ἐλεύθερα νά λατρεύει τόν Χριστό. Στήν Ταϊβάν δέν μποροῦσε νά ἔρθει ἐξ ἀρχῆς, διότι δέν τῆς χορηγεῖτο βίζα. Στό Λάος ξεκίνησε μία καινούργια ζωή ἀπό τό μηδέν. Σπούδασε καθηγήτρια ἀγγλικῶν, δουλεύοντας σκληρά, γιά νά βγάζει τό ψωμί της καί νά μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερη.
Δέν ξέρω πόσοι ἀπό μᾶς θά μποροῦσαν νά κάνουν μία τέτοια θυσία. Στήν πατρίδα της εἶχε καί καλή δουλειά καί χρήματα ἀπό τούς γονεῖς. Θά μποροῦσε νά κάνει μία ὑπέροχη οἰκογένεια μέ κάποιον νέο ἀπό τούς πολλούς φίλους πού εἶχε. Ὅμως αὐτή τά ἐγκατέλειψε ὅλα γιά τόν Χριστό. Διάλεξε ἕναν διαφορετικό δρόμο. Ἡ πολλή ἀγάπη γιά τόν Χριστό εἶναι πού τήν ἱκανώνει νά κάνει τέτοια θυσία! Θυσία χωρίς καθοδήγηση καί κρατούμενα.
Στήν ἀρχή συνδέθηκε μέ προτεστάντες, σύντομα ὅμως ἀνακάλυψε τήν Ἐκκλησία μας, διαβάζοντας γενικά πράγματα καί ἱστορίες ἀπό τήν ἱστοσελίδα μας καί παρακολουθώντας τά περίπου 2.000 βίντεο, πού ἔχουμε ἀναρτήσει στό youtube. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός. Δέν ἦταν εὔκολο... Ἴσως νά ἀναρωτιέστε, γιατί δέν ρωτοῦσε. Μήν τά βλέπουμε ὅμως ὅλα ἀπό τή σκοπιά μας, ἀπό τήν ἀσφάλεια καί τή σιγουριά μας… Ποιόν νά ἐμπιστευτεῖ; Πόσα κύματα προβληματισμοῦ δέν πέρασε γιά νά γίνει Ὀρθόδοξη ἀπό μόνη της!!!
Ἔκλαψα ἀπό συγκίνηση, ὅταν κατάλαβα ὅτι εἶχε διαβάσει ὅλα τά κείμενα τῆς ἱστοσελίδας μας. Στήν πόλη πού ζοῦσε δέν ὑπῆρχε Ἱερός Ναός. Ὁδηγοῦσε καί πήγαινε σέ ἄλλη πόλη, δύο ὧρες μακριά, ὅπου κάποιοι Εὐρωπαῖοι εἶχαν ἕνα δωμάτιο καί τελοῦσαν τή Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ βαπτίστηκε πρόσφατα...
Ἡ κοπέλα λοιπόν αὐτή, δουλεύοντας σκληρά ἀπό τή μία πλευρά καί διαβάζοντας ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τό διαδίκτυο καί ἀπό διάφορα βιβλία πού μπόρεσε νά παραγγείλει, εἶχε πολλές ἀπορίες. Γιά παράδειγμα, γιατί πρέπει νά ἔχει καλυμμένο μέ μαντήλα τό κεφάλι της, γιατί πρέπει νά γονατίζει τήν Κυριακή στό Εὐαγγέλιο, γιατί δέν μπορεῖ νά κοινωνάει συχνά καί πολλά ἄλλα ἀκόμη πιό σοβαρά ἐρωτήματα. Πρωτίστως ὅμως ἤθελε νά βιώσει τή λατρευτική ζωή καί τήν προσευχή, ὅπως τά ἔβλεπε ἀπό τά βίντεο πού εἴχαμε, ἀπό τίς διδασκαλίες γιά τή νοερά προσευχή, ἀπό τίς διδαχές καί ἀναμνήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί ἀπό διάφορα φιλοκαλικά κείμενα πού εἴχαμε μεταφράσει.
Τή συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ Θεία Λειτουργία, πού παρακολουθοῦσε ζωντανά ἀπό τό διαδίκτυο, ὅταν λόγω τῆς δουλειᾶς της δέν μποροῦσε νά πάει Ἐκκλησία τήν Κυριακή. Παρακολουθοῦσε μέ ζῆλο τά τελούμενα ὑπό τοῦ Ἱερέως. Ὁ Χριστιανός λόγω τοῦ χρίσματος, ἔχει τήν εἰδική ἱεροσύνη καί ὀφείλει νά γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν πηγαίνει σέ θέατρο οὔτε σέ γήπεδο, ἀλλά ὀφείλει νά συμμετέχει. Δέν ὑπάρχουν κρυφά καί μυστικά στή λατρεία μας. Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά ὑπάρχει ἄγνοια, σκοταδισμός καί κακῶς ἐννοούμενη εὐσέβεια.
Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουν παιδί, στό Γυμνάσιο στήν Πάτρα, ὅταν ἕνας καθηγητής μᾶς μοίρασε τό βιβλιαράκι μέ τό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τοῦ εἴπαμε μετά: «Κύριε, τά περισσότερα τά παραλείπει ὁ παπάς, δέν τά λέει», καί ἐκεῖνος γελώντας μᾶς ἐξήγησε ὅτι τά λέει ἀπό μέσα του.
Ὅλη τήν ἑβδομάδα λειτουργούσαμε κάθε μέρα –ὅπως βέβαια κάνουμε πάντα ἐδῶ–, ἀλλά εἰδικά γι' αὐτήν. Εἶδε γιά πρώτη φορά ἀπό κοντά τήν προσκομιδή καί μέ δάκρυα στά μάτια μνημόνευσε ὀνόματα. Ἔκλαψε, ὅταν ἔλεγα «Θύεται ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ…» καί μου εἶπε ὅτι αἰσθάνθηκε κάτι, ὅταν ἔνυξα μέ τήν Ἁγία Λόγχη λέγοντας τό «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε…». Πολλά χρόνια πρίν, κάποιος ἄλλος, πού πρώτη φορά ἔβλεπε τήν προσκομιδή, μοῦ εἶπε ὅτι μόλις ἄκουσε αὐτό τό «ἔνυξε», φώναξε μέσα του: «Μή!», αἰσθανόμενος πόνο.
Ὅσο γιά τή συγκίνηση καί τά δάκρυά της κατά τή Θεία Λειτουργία, τί νά πῶ; Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά τέτοιους ἀνθρώπους. Μία βδομάδα τή δίδασκα ἐγώ καί ἡ Πελαγία, κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Πόσες ἐρωτήσεις, πόσες ἅγιες ἀπορίες, πόσες παιδικές ἐρωτήσεις. Ἐμεῖς νομίζουμε, μέσα στή μακαριότητα πού ζοῦμε, ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὅτι οἱ ἄλλοι πρέπει νά προσαρμόζονται στά δικά μας. Ὅμως, θά πρέπει νά σκύψουμε καί νά ἀκούσουμε ταπεινά τόν κόσμο. Αὐτούς πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ μέσα ἀπό τίς δικές μας παραδόσεις, πού δέν ἦταν τυχεροί νά γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι καί νά γνωρίζουν ἀπό τό σχολεῖο ὅσα κουτσά-στραβά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἡ κοπέλα αὐτή δέν μᾶς ζήτησε οὔτε μία φορά νά βγοῦμε ἔξω νά δεῖ τήν πόλη, μόνο μαγείρευε λίγο νηστήσιμο φαγάκι καί χαιρόταν πού ἀξιωνόταν νά κοινωνεῖ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα, διότι κωλύομαι ὡς πνευματικός.
Συνέχισε τό ταξίδι της καί μετά ἀπό ἐμᾶς γύρισε στήν πατρίδα της, νά δεῖ τούς δικούς της μετά ἀπό τρία χρόνια, γιατί εἶναι γέροι καί ἔχουν μεγάλο πρόβλημα ὑγείας. Ἐδῶ στήν Ἀνατολή, ὅπως ξέρετε, εἶναι βασικό τό παιδί νά ὑπηρετεῖ τούς γονεῖς ὅταν γεράσουν. Βέβαια εἶναι πλούσιοι καί ἔχουν λεφτά, ὅμως ἠθικά δημιουργεῖται τεράστιο πρόβλημα. Ὡστόσο, αὐτή διάλεξε, γιά νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ ἔστω καί σπάνια τόν Χριστό, νά ξενιτευτεῖ καί νά ἀφήσει τά πάντα σάν ἀληθινή μοναχή, χωρίς νά εἶναι μοναχή, γιά τήν ἀγάπη καί μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Θεός θά "σκεπάσει" τούς γονεῖς της.
Ἀπό τότε πού ἔφυγε, γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἔφυγε. Θά εἶναι πάντα ἀδερφή μας ἐδῶ. Τῆς εἴπαμε ὅτι θά τῆς μεταδίδουμε τή Θεία Λειτουργία ἐκεῖ πού εἶναι μέσω τοῦ διαδικτύου καί πέταξε ἀπό τή χαρά της. Καί πράγματι, μέσω τῆς τεχνολογίας πήγαινε στό δωμάτιό της καί μέσω τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου παρακολουθοῦσε τή Θεία Λειτουργία καί ἀκούγαμε τά δάκρυα καί τούς λυγμούς της. Μᾶς συγκίνησε ἀφάνταστα καί συνδεθήκαμε πολύ μαζί της...
Μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ξαναγύρισε στή δουλειά της στό Λάος καί παρακαλάει τόν Θεό νά τή φωτίσει, νά δεῖ τί θά κάνει, διότι ἀπό τή μία πλευρά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό συμβόλαιό της μέ τήν ἑταιρεία πού ἐργάζεται, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τό "σπάσει", καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πρέπει νά ὡριμάσει καί νά διαλέξει μόνη τόν δρόμο της. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γι' αὐτή, νά τή βοηθήσει ὁ Θεός καί νά τήν ὁδηγήσει στό καλύτερο. Προσεύχεστε, ἐπίσης, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἔχουν τή χαρά τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως τήν ἔχουμε ἐμεῖς δίπλα στό σπίτι μας, ἤ καί τήν πολυτέλεια νά πηγαίνουμε σέ ρομαντικά ξωκλήσια ἤ καί Μοναστήρια. Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Ὅλοι μας ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί θά δώσουμε λόγο γιά ὅσα δέν κάναμε, γιά ὅσα ἁπλά μπορούσαμε νά κάνουμε καί δέν κάναμε γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀδελφῶν μας ἀνά τόν κόσμο...
Ἴσως μερικοί ἀναγνῶστες νά μήν ἀντιλαμβάνονται τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαδικτύου καί νά σκανδαλίζονται. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζοῦσε σήμερα θά εἶχε ραδιοφωνικό σταθμό καί φυσικά ἴντερνετ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πληρώνουμε πολλά γιά τή διαφήμιση τῶν βίντεο καί τῶν κειμένων, ἀλλά εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, γιά νά μποροῦν νά βγαίνουν εὔκολα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅμως αὐτό εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν λαῶν δέν εἶναι μία ρομαντική ἱστορία ἀλλά ἀπαιτεῖ σκληρή δουλειά, τεχνολογία, ξενύχτι καί χρήματα καί πάνω ἀπ' ὅλα πολλή προσευχή καί ταπείνωση.
Εὔχεσθε, ἀδελφοί μου.
π. Ἰωνᾶς Μοῦρτος
<>.
Άγιο Όρος, 2018: Ο Αφρικανός βασιλιάς Tchiffi Zae Jean Gervais της Ακτής Ελεφαντοστού βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός στο Άγιο Όρος
Συγκινητικές στιγμές και πνευματική ανάταση για όλους όσοι παραβρέθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στο Άγιο Όρος, καθώς στο «Περιβόλι της Παναγιάς», έλαβε χώρα μια ιδιαίτερη βάπτιση!
Ένας από τους Αφρικανούς βασιλιάδες από την Ακτή του Ελεφαντοστού (φυλετικός βασιλιάς Tchiffi Zae Jean Gervais από τους οπλαρχηγούς Krou στην Ακτή του Ελεφαντοστού) εντάχθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία με το όνομα David στις 7 Ιουνίου.
Ο βασιλιάς βαφτίστηκε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους από τον ιερομόναχο Διονύσιο.
Ο βασιλιάς Tchiffi Zie Jean Gervais υπηρετεί ως Γενικός Γραμματέας του Φόρουμ των Βασιλέων, των Πριγκίπων και των Παραδοσιακών ηγετών της Αφρικής, που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2008 στη Βεγγάζη της Λιβύης και έχει την έδρα του στη Σίρτη της Λιβύης.
Είναι επίσης επικεφαλής των Ηνωμένων Βασιλείων της Αφρικής, μιας «μη πολιτικής πλατφόρμας κοινωνικής ανάπτυξης που υποστηρίζει την Προεδρία και την Εθνική Κυβέρνηση, τους θεσμούς και τους λαούς για να υποστηρίξουν τα Εθνικά Σχέδια Ανάπτυξης».
<>.
Κοριτσάκι Έκτης Δημοτικού ξεκίνησε την Θεία Εξομολόγηση με θαυματουργικό τρόπο: "Μια φωνή μου έλεγε πήγαινε παιδί μου στο σπίτι μου για να ηρεμήσει η ψυχή σου..."
Αναφέρει ο π. Γεώργιος Χριστοδούλου:
Εχθές, αργά το απόγευμα, βγαίνοντας από το γραφείο του ναού και μπαίνοντας στο ναό, ακούω μια γλυκιά φωνούλα να μου λέει:
- Πάτερ, σας παρακαλώ μπορείτε να με εξομολογήσετε;
Εγώ δεν είχα χρόνο, ούτε ήταν ημέρα Εξομολόγησης.
Έχω όμως μια αρχή, όσοι έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το μυστήριο, να τους δέχομαι, διότι δεν ξέρεις καμιά φορά ο διάβολος πώς θα προσπαθήσει να τους αποθαρρύνει.
-Έχεις παιδί μου εξομολογηθεί ξανά;
-Όχι πάτερ, αλλά ήθελα να με συγχωρέσει ο Θεός για κάτι που έκανα. Θέλω η ψυχή μου να είναι καθαρή.
Από το λιγοστό φως που μου επέτρεπαν να διακρίνω τα ακοίμητα καντήλια των Αγίων μας, κατάλαβα πως ήταν μικρό παιδί, παρότι ήταν ψηλό.
- Πόσο χρονών είσαι παιδί μου;
- Πάω έκτη πάτερ.
- Α! Είσαι παιδί του Κατηχητικού μας και έχεις ακούσει για την Εξομολόγηση.
- Όχι, δεν ξέρω τι είναι το κατηχητικό.
- Μα... Τι σε έκανε στα καλά καθούμενα ένα μικρό παιδί να σηκωθείς από τον καναπέ σου, να μπεις σε μια εκκλησία και να ζητήσεις Εξομολόγηση; Κατάλαβα, στο είπαν οι γονείς σου.
- Όχι πάτερ, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, η μαμά μου δουλεύει και μένω πολλές ώρες μόνη. Απλά μια φωνή μου έλεγε πήγαινε παιδί μου στο σπίτι μου για να ηρεμήσει η ψυχή σου...
Μέγας είσαι Κύριε και Πολυεύσπλαχνος.
Φροντίζεις και μεριμνάς για το φτωχό πλασματάκι σου και αυτό σε υπακούει.
Πηγή:
http://amfoterodexios.blogspot.com/2021/11/blog-post_5.html
<>.
Η μετάνοια μιας γυναίκας και η μεγάλη αγάπη του Αγίου Γέροντα Εφραίμ Φιλοθεΐτη της Αριζόνας (+2019)
Αναφέρει ο Αγιος Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (+2019):
...Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο της εξομολόγησης —εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά— και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού· πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Με την μετάνοια και εξομολόγηση, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητούνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού!
<>
Σιέρρα Λεόνε: Η μεταστροφή ενός κλέφτη στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό μέσω της συγχωρητικότητας του π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου
Χαρακτηριστική εἶναι, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ἡ περίπτωσι τοῦ Χασάν Καμάρα, τοῦ ἐπιστάτη πού εἶχε ὁ π. Θεμιστοκλής Ἀδαμόπουλος στήν ἀρχή τῆς ἱεραποστολικῆς προσπάθειάς του στή χώρα τῆς Σιέρρα Λεόνε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μιά μέρα ἔκλεψε τό μοναδικό ὄχημα πού διέθετε τό ἱεραποστολικό κλιμάκιο. Καθώς ὡστόσο ὁδηγώντας ἀπομακρυνόταν, ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὁχήματος καί προσέκρουσε σέ τοῖχο. Συνελήφθη καί ἡ ἀστυνομία ἔφερε στήν ἕδρα τῆς Ἱεραποστολῆς, ἔξω ἀπ᾽ τήν ὁποία εἶχε συγκεντρωθῆ πλῆθος ζητώντας τήν παραδειγματική τιμωρία του, καθόσον στή μουσουλμανική κοινωνία ἡ κλοπή θεωρεῖται μεγάλο ἔγκλημα. Ὁ Χασάν πεσμένος στό ἔδαφος κλαίγοντας ζητοῦσε συγχώρησι.
Σ᾽ αὐτό τό ἔντονα φορτισμένο κλίμα ὁ π. Θεμιστοκλής ἐκφράζοντας τό Ὀρθόδοξο συγχωρητικό ἤθος, εἶπε στόν ἀστυνομικό ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἱερέας τόν συγχωρεῖ γι᾽ αὐτό πού εἶχε κάνει. Τό πλῆθος ἀλλά καί τό ὄργανο τῆς τάξεως ἀρχικά ἀντέδρασαν σ᾽ αὐτή τήν τόσο ξένη γιά τή δική τους παράδοσι ἀπόφασι τοῦ ἱερέως, ἀλλά ἡ σταθερότητα τῆς θέσεώς του, δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο ἄλλης ἐνέργειας. Ὁ Χασάν συγκλονισμένος σηκώθηκε ἀπ᾽ τό ἔδαφος καί κλαίγοντας εὐχαριστοῦσε μέ εὐγνωμοσύνη τόν π. Θεμιστοκλή.
Τό γεγονός αὐτό ἄλλαξε τελείως τή ζωή του. Ὁ Χασάν μετά ἀπό λίγο καιρό ζήτησε νά κατηχηθῆ καί νά βαπτισθῆ καί σήμερα, ὡς π. Ἀλέξανδρος πιά, εἶναι ἕνας ἀπ᾽ τούς ἱερεῖς τῆς Ἱεραποστολῆς,
Πηγή:
Περιοδικό Πάντα τά Ἔθνη, τεῦχ. 157
<>
Ιαπωνέζα Μοναχή στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Αγιάς της Λάρισας
Μία νέα Μοναχή, Ιαπωνικής καταγωγής, προστέθηκε στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Αγιάς κοντά στη Λάρισα, ύστερα από την Ακολουθία της Ρασοφορίας της που τέλεσε το Σάββατο 7 Ιανουαρίου ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.
Η νέα Μοναχή Θεοξένη ενσωματώθηκε και επίσημα στην αδελφότητα της Μονής, η οποία αριθμεί, από ετών, ικανό αριθμό Μοναχών από διάφορα μέρη του κόσμου.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε «θαύμα» την ρασοφορία της νέας Μοναχής, γιατί, όπως τόνισε, «ένα άνθος από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου καρποφορεί και ανθίζει εδώ στο δικό μας τόπο, στην τοπική μας Εκκλησία.
Γιατί γευόμαστε τη χαρά μιας ψυχής που αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στο Χριστό και στην Εκκλησία Του.
Μια ψυχή που γνώρισε την Ορθοδοξία, εμπιστεύθηκε την αληθινή πίστη και ιδού σήμερα χαίρεται να αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στο Νυμφίο Χριστό, για να αποδειχθεί άλλη μια φορά ότι ο Χριστός ενηνθρώπησε για όλους τους ανθρώπους, από όπου κι αν κατάγονται, όποια κι αν είναι η παράδοσή τους ή η γλώσσα τους...»
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στις Μοναχικές αρετές της ακτημοσύνης, της υπακοής και της παρθενίας, που θεραπεύονται στον Ορθόδοξο Μοναχισμό, κατά το πρότυπο του πρώτου Μοναχού και Ασκητού της Εκκλησίας, του Τιμίου Προδρόμου και αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε η Γιαπωνέζα νέα Μοναχή, ώσπου να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα της ζωής της, εντελώς διαφορετική από την παράδοση και τον πολιτισμό της χώρας της.
Μεταξύ άλλων, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Ξέρω πόσο δυσκολεύτηκε να ταιριάξει, να εξοικειωθεί με νοοτροπίες που είναι διαφορετικές από τη δική της κουλτούρα και τον πολιτισμό. Δεν είναι εύκολο πράγμα.
Όποιος έχει μικρή εμπειρία της χώρας από την οποία προέρχεται, την Ιαπωνία, μπορεί να καταλάβει πόσο έχει αγωνισθεί για να δεχθεί αυτό που βιώνει, αλλά και οι αδελφές και η Γερόντισσα είμαι βέβαιος ότι και αυτές έκαναν το δικό τους αγώνισμα, που καρποφόρησε με τη Χάρη του Θεού.
Και χαίρομαι να βλέπω σε αυτό το μοναστήρι από διάφορα μέρη του κόσμου να συμπορεύονται και να συναγωνίζονται αδελφές και μοναχές, που φέρνει η καθεμιά τη δική της πολιτιστική παράδοση και εμπειρία, αλλά μέσα στο Ορθόδοξο βίωμα του μοναχισμού μετασχηματίζεται με τη Χάρη του Θεού και έτσι βιώνουμε όλοι μας τούτο το θαύμα σε αυτό το μοναστήρι...
Γι αυτό συγχαίρω την αδελφή και εύχομαι από καρδιάς και προσεύχομαι ο Θεός να τής δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Γιατί θα είναι μία γέφυρα που θα μεταλαμπαδεύει προς εκεί στην Άπω Ανατολή το βίωμα της Ορθοδοξίας, την χαρά του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Δεν ξέρει κανείς τί μάς περιμένει στο μέλλον.
Μη βιαστείτε να πείτε τί συμβαίνει με τον Χριστιανισμό στη Δύση.
Αν ρίξουμε μια ματιά σήμερα στα γεγονότα και στις καταστάσεις του κόσμου θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα στρέφονται προς την Άπω Ανατολή, προς χώρες που μάς φαίνονται μακρινές, αλλά που ίσως περιμένουν τον σπόρο του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας να φτάσει για να καρποφορήσει.
Δεν ξέρουμε τί μυστήριο τελεσιουργείται τούτη την στιγμή. Δεν ξέρουμε τί ο Θεός μάς επιφυλάσσει για το μέλλον. Αυτός έχει το δικό του σχέδιο και φροντίζει πάντοτε για την σωτηρία των ανθρώπων...»
<>
Από την μαγεία στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό με θαύμα της Παναγίας
Η Τόνια από την Ελλάδα αναφέρει την προσωπική της ιστορία:
Την ημέρα που άρχισα να κάνω πρακτικές που παραπέμπουν σε αυτό που θα λέγαμε "μαγεία" με διαπέρασε ένα κύμα συναισθημάτων, δεν ξέρω, ένα συνονθύλευμα από αισθήματα. Κάτι να μου λέει μέσα μου "σταμάτα το". Από αυθορμητισμό και μόνο άρχισα να προσεύχομαι και να ζητάω από τον Θεό (στον οποίο τότε δεν πίστευα), να μου δώσει ένα σημάδι. Την επόμενη ημέρα ακριβώς εμφανίστηκε στο μαξιλάρι μου η εικόνα της Παναγίας Ρόδον το Αμάραντον με μια προσευχή μέσα. Όταν ακούμπησα τη φωτογραφία τα δάχτυλα μου μύριζαν μύρο. Μετά άρχισα να κλαίω. Πώς ένα τέτοιο θαύμα θα συνέβαινε σε κάποια σαν και εμένα που απαρνιόμουν τον Θεό καθημερινά και βλασφημούσα... Τώρα είμαι Χριστιανή.
<>
Ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης της Αριζόνας (+2019) οδηγεί έναν ηλικιωμένο στην Θεία Εξομολόγηση
Αναφέρει ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (+2019):
"Ήταν ένας παππούλης βαριά άρρωστος. Ήταν ανεξομολόγητος εντελώς στη ζωή του.
Μια μέρα ήρθε ο γιός του και με παρακάλεσε:
- Πάτερ, μπορείτε να έρθετε στο σπίτι μας, για τον άρρωστο πατέρα μου; Δεν θέλει να εξομολογηθεί!
- Θα έρθω του είπα και ό,τι ο Θεός ευδοκήσει.
Στο σπίτι λέει ο γιός στον πατέρα του:
- Πατέρα έφερα τον εξομολόγο! Να εξομολογηθείς πατέρα, γέρασες πιά!
- Όχι παιδί μου, του απάντησε εκείνος, δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, Είμαι καθαρός! Είμαι καλός άνθρωπος!
Τότε πήρα το λόγο και είπα στον γέρο:
- Παππούλη εντάξει, μια ευχή μόνο να σε διαβάσω. Δεν θέλεις ούτε μια ευχή να σε διαβάσω;
- Εμ μια ευχούλα να με διαβάσετε, είπε εκείνος.
Φεύγει ο γιός με τρόπο και μας αφήνει μόνους μας. Κάθισα δίπλα στον παππούλη και τον ρώτησα διακριτικά:
- Παππούλη, μήπως όταν ήσουν παιδάκι, έκανες εκείνο, έκανες το άλλο;Τον ρωτούσα με διασκεδαστικό τρόπο και εκείνος με απαντούσε. Έτσι με την Χάρη του Θεού και χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος, του έκανα μια γενική-καθαρή εξομολόγηση. Η ψυχή του, το κατάλαβε αυτό και τόσο πολύ ενθουσιάστηκε, που άρχισε να φωνάζει τον γιό του!
- Παιδί μου έλα μέσα, παιδί μου έλα μέσα...!
- Τί συμβαίνει πατέρα, τον ρώτησε ο γιός του.
- Εξομολογήθηκα παιδί μου και ξελάφρωσα τελείως! Σε ευχαριστώ παιδί μου, έλεγε συγκινημένος ο πατέρας.
Δεν πέρασαν αρκετές μέρες και ο παππούλης κοιμήθηκε...".
Πηγή:
<>
Η μεταστροφή του Αιγυπτίου Ιερέα και Προϊσταμένου των Κοπτών-Μονοφυσιτών της Αθήνας π. Αθανασίου Χενείν στην Ορθοδοξία το 2011
Σε ένα τόσο θαυμαστό γεγονός είναι καλύτερα αντί προλόγου δικού μας να μιλήσει ο ίδιος ο π. Αθανάσιος με τα δικά του λόγια, γι΄αυτή την ευλογημένη μεταστροφή στην όντως Ζωή, την Αλήθεια, που υπάρχει μόνο στην Μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δοξάζουμε τον Θεό για τα θαυμαστά έργα του και ευχόμαστε στον π. Αθανάσιο, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να ευλογεί και να ελεεί και να στηρίζει τον ίδιο και την οικογένειά του.
Επίσης τον ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη του και τα κείμενα που μας απέστειλε, τα οποία και θα δημοσιεύσουμε σιγά-σιγά και στα Ελληνικά, και στα Αραβικά, προς ωφέλεια ψυχών και δόξαν Κυρίου.
Πατήρ Αθανάσιος Χενείν. Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία:
«Πολλοί μιλάνε για την αίρεση, αρκετοί γράφουν για την αίρεση, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που έχουν γευτεί την πίκρα της αίρεσης, και ακόμα ελάχιστοι είναι αυτοί που την έζησαν και έχυσαν αίμα για να απελευθερωθούν από την αιχμαλωσία της.
Η αίρεση είναι τρόπος ζωής, είναι μεγάλη φυλακή, είναι ασθένεια ψυχική αλλά και σωματική. Εγώ ο Αθανάσιος Χενείν τα έζησα όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα ως προϊστάμενος της κοπτικής παροικίας των Αθηνών για δέκα πέντε χρόνια.
Οι κόπτες διχάζουν το πρόσωπο του Χριστού μας και καταργούν την διανθρώπινη πραγματική και ρεαλιστική παρουσία του στον κόσμο και στην εκκλησία.
Αλλά το θαύμα της θεραπείας μου και της μεταστροφής μου στη μητέρα μας την Ορθόδοξη εκκλησία, έγινε με την χάρη του Τριαδικού Θεού αλλά και την έμπρακτη αγάπη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, του γέροντα Μεθόδιου Κρητικού και των πατέρων της Ιεράς Μονής Αναστάντος Χριστού.
Αυτά τα λόγια που θα διαβάσεις αγαπητέ αναγνώστη είναι ομολογία πίστης, αλλά και δείγμα ευγνωμοσύνης αλλά ταυτόχρονα είναι μια έκκληση να συνεργασθούμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε τους απλούς κόπτες (15 χιλιάδες ζουν στην Αθήνα) να γνωρίσουν το κάλος της Ορθοδοξίας».
Πατήρ Δρ. Αθανάσιος Χενείν
Πηγή:
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
Το Φως του Χριστού στο Κουρδιστάν - Μία συνέντευξη με τον Σεραφείμ Maamdi, έναν Ορθόδοξο Κούρδο
Από τα τριάντα εκατομμύρια Κούρδων που ζουν στον κόσμο, η μεγάλη πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, ενώ το μικρότερο μέρος ασπάζεται τον Γεζιτισμό [*]. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2002, στη Ρωσία υπάρχουν 19.600 μουσουλμάνοι Κούρδοι και 31.300 Γεζίτες Κούρδοι. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή, εκπρόσωποι αυτών των ανθρώπων έρχονται στην Ορθοδοξία και γίνονται μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Σεραφείμ Maamdi μιλά γι' αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες.
*****
-Σεραφείμ, παρακαλούμε μιλήστε μας για τον εαυτό σας, και για το πώς ήρθατε στην Ορθόδοξη πίστη.
-Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Γεωργία. Η εθνικότητά μου είναι Κουρδική και οι ρίζες μου είναι από το Τουρκικό Κουρδιστάν. Μετά τη γενοκτονία του λαού μας στις αρχές του εικοστού αιώνα, ένα μέρος των Κούρδων μετακινήθηκε προς την Αρμενία, και από εκεί στη Γεωργία, τη Ρωσία και άλλες χώρες. Οι πρόγονοί μου ήσαν μέρος αυτής της διασποράς. Ένα μεγάλο μέρος των Κούρδων ομολογεί το Ισλάμ, ενώ μια μικρότερη μερίδα ασκεί τη συγκρητιστική λατρεία που ονομάζεται Γεζιτισμός. Ήμουν ένας Γιαζίντ. Όπως όλοι οι Γεζίτες, πήγαινα ως παιδί με τους συγγενείς μου στην Ορθόδοξη εκκλησία. Είχαμε εικόνες στο σπίτι, μπροστά από τις οποίες τοποθετούσαμε κεριά τις Κυριακές και τις ημέρες των γιορτών – δηλαδή, το θεωρούσαμε φυσιολογικό να λατρεύεται ο ήλιος και ταυτόχρονα να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Όμως ένοιωθα να με έλκει πάρα πολύ ο Χριστός. Όταν άκουγα γι’ Αυτόν στην τηλεόραση, ή όταν κάποιος μου μιλούσε γι’ Αυτόν, άκουγα πάντα με μεγάλη περιέργεια. Το 2002, μετακόμισα στη Μόσχα μαζί με την οικογένειά μου. Εκεί, κάποιος μου έδωσε ένα αντίγραφο της Καινής Διαθήκης. Από εκεί ξεκίνησαν όλα ...
Διάβαζα τα Ευαγγέλια επί 4-5 ώρες καθημερινά. Μερικές φορές τα διάβαζα όλη νύχτα. Τα διάβαζα και δεν χόρταινα να τα διαβάζω, και αποστήθισα πολλά χωρία απ’ έξω, πριν ακόμα να βαφτιστώ. Έμεινα έκπληκτος, με το πώς ο κόσμος γύρω μου άλλαξε αφού διάβασα για τον Χριστό. Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Κύριο. Έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου κι εγώ απλά Τον ερωτεύτηκα. Ο Γεζιτισμός δεν σου το δίνει αυτό. Δεν περιέχει καμία συνάντηση με το Θεό – καμία ζωντανή κοινωνία ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως επαφή με τον Δημιουργό. Ο Γεζιτικός θεός είναι πολύ μακριά από τον άνθρωπο. Όμως στο Χριστιανισμό, το πιο σημαντικό πράγμα που βρήκα ήταν μια ζωντανή κοινωνία με τον Κύριο. Δεν μπορεί να μεταδοθεί με λόγια - όταν είσαι με τον Θεό ... είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς σε έναν άνθρωπο που δεν έχει βιώσει ποτέ επικοινωνία με τον Θεό – όπως είπε ο προφήτης Δαβίδ: «γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος»· (Ψαλμ. 33:9). Πρέπει να το γευθείτε οι ίδιοι.
Έτσι, αποφάσισα να βαφτιστώ. Όταν πήγα στην Εκκλησία, όπως είχα κάνει πολλές φορές, ήδη τελούσαν την Θεία Λειτουργία, αλλά άντεξα να παραμείνω μόλις δύο λεπτά - ξαφνικά ένιωσα πολύ βαρύς. Αργότερα, ένας ιερέας μου εξήγησε ότι ένα κακό πνεύμα φωλιάζει μέσα στον άνθρωπο που δεν είναι βαπτισμένος, και προσπαθεί να τον εμποδίσει από το να προσέλθει στον Κύριο. Πήγα στο Νίζνυ Νόβγκοροντ και εκεί γνώρισα έναν ιερέα ο οποίος αφιέρωσε αρκετές ώρες από το χρόνο του καθημερινά για να με προετοιμάσει σωστά. Προετοίμασα τον εαυτό μου πολύ σοβαρά για το Βάπτισμα, και θεωρώ πως αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Το βάπτισμά μου έλαβε χώρα στη γιορτή της Πεντηκοστής του 2007. Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωί, ένιωσα φόβο και βάρος στην καρδιά μου. Ήρθα στην εκκλησία και ο παπάς με ρώτησε με ένα χαμόγελο, «Θέλεις να το σκάσεις;» Στη συνέχεια άρχισε η τελετή της κατήχησης, και όταν ο παπάς διάβασε τις πρώτες ευχές και τοποθέτησε το χέρι του στο κεφάλι μου, λιποθύμησα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, καθόμουν σε μια καρέκλα, και ο ιερέας με κατάβρεχε με αγιασμό. Μετά το Βάπτισμα κρατούσαμε αναμμένες λαμπάδες - σημείο της αιώνιας ένωσης με τον Χριστό - και περπατήσαμε τρεις φορές γύρω από την κολυμπήθρα. Μπόρεσα να καταλάβω πώς είχε μεταμορφωθεί η καρδιά μου, και βίωσα μια ανείπωτη χαρά. Δεν αισθανόμουν τα πόδια μου…ήταν σαν να επέπλεα, και τα πάντα γύρω μου είχαν αλλάξει. Έγινα ένας καινούργιος άνθρωπος. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω αυτό που ο Κύριος μου αποκάλυψε στα βάθη της καρδιάς μου. Ένιωσα το χέρι του Θεού. Από νεαρή ηλικία, είχα ανεξήγητες κρίσεις φόβου. Ξυπνούσα στο μέσο της νύχτας με τρόμο και τριγυρνούσα σε όλο το σπίτι, με φόβο για κάτι - δεν ήξερα τι ήταν αυτό, ούτε καταλάβαινα τι μου συνέβαινε.
Όμως, μετά το Βάπτισμά μου, όλα αυτά εξαφανίστηκαν, εξαφανίστηκαν παντελώς. Άρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια, και οι άνθρωποι γύρω μου παρατήρησαν επίσης την αλλαγή που ο Κύριος επεξεργάσθηκε μέσα μου δια του βαπτίσματος. Στην πνευματική μου γέννηση πήρα το όνομα Σεραφείμ, και από εκείνη τη στιγμή, ο Χριστός έγινε το νόημα της ζωής μου και ο στόχος μου έχει γίνει να Τον ακολουθώ.
-Πώς βλέπουν οι συγγενείς σας τη βάπτισή σας;
-Η οικογένειά μου πάντοτε ως επί το πλείστον έβλεπε ευνοϊκά την Ορθοδοξία, όπως και σχεδόν όλοι οι Γεζίτες. Όπως προανέφερα, μπορούν να πηγαίνουν στην εκκλησία, να έχουν εικόνες στο σπίτι, αλλά να θεωρούν το βάπτισμα περιττό και ούτε καν να κατανοούν τη σημασία αυτού του Μυστηρίου. Αυτή ήταν και η γνώμη των γονιών μου. Όταν τους είπα ότι θέλω να βαφτιστώ, οι γονείς μου είχαν αντίρρηση και στην προσπάθειά τους να με πείσουν, μου έλεγαν «Εντάξει, να βαπτιστείς, αλλά όχι τώρα – λίγο αργότερα.» Τελικά τους είπα με αποφασιστικότητα ότι εγώ πρόκειται να βαφτιστώ, δίχως άλλο. Οι συγγενείς μου αγανάκτησαν με την επιλογή μου. Στη συνέχεια όμως, με τη Χάρη του Θεού βαφτίστηκαν σχεδόν όλοι τους ένας-ένας, και είθε ο Θεός να δώσει να βαπτιστούν και οι υπόλοιποι. Είμαι πολύ χαρούμενος που φάνηκα χρήσιμος στους συγγενείς μου και σε μερικούς άλλους Κούρδους, με το να τους συστήσω στην Ορθοδοξία.
-Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί γενικά, μεταξύ των Κούρδων; Πόσο πίσω στον χρόνο πηγαίνει η Ιστορία του Κουρδικού Χριστιανισμού;
-Ξέρουμε πως οι πρόγονοι των σύγχρονων Κούρδων - οι Μήδοι και οι Πάρθοι - δέχτηκαν το Χριστιανισμό κατά τους πρώτους αιώνες του. Υπήρχαν μάλιστα ξεχωριστά Κουρδικά πριγκηπάτα τα οποία ομολογούσαν τον Χριστιανισμό. Υπήρχαν πολλοί Ορθόδοξοι Κούρδοι στην ανατολική Ανατολία, και μερικοί από αυτούς είναι ενορίτες του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, ως τις μέρες μας. Με την άνοδο του Ισλάμ, όλα άλλαξαν. Οι Κούρδοι βρέθηκαν περικυκλωμένοι από Μουσουλμάνους, και ο Χριστιανισμός σταδιακά εκριζώθηκε από τους Κούρδους. Τώρα, στη Γεωργία, οι Κούρδοι γίνονται Ορθόδοξοι μαζικά. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτό το κίνημα προέρχεται από τον ίδιο το λαό – δεν γίνεται από καμία ιεραποστολή - προσέρχονται στην εκκλησία με δική τους πρωτοβουλία. Φυσικά, εάν γινόταν ιεραποστολή ειδικά γι’ αυτούς, θα υπήρχαν περισσότεροι καρποί. (Μια ένδειξη αυτού είναι η επιτυχία των διαφόρων προτεσταντικών ιεραποστολικών ομάδων στους Κούρδους.) Ο ακριβής αριθμός των Χριστιανών Κούρδων είναι άγνωστος, και δεν έχει γίνει έρευνα γι’ αυτό, αλλά εκτιμάται πως ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες, και ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνει. Στη Ρωσία υπάρχουν πολλοί Ορθόδοξοι Κούρδοι. Αν ο Κύριος το ευλογήσει, ελπίζω να υπάρξει μια Ορθόδοξη Κουρδική κοινότητα στη Μόσχα.
-Είπατε ότι κάποτε ήσασταν Γιεζίντ. Μπορείτε να μας πείτε λίγο για αυτή την πίστη;
-Το κέντρο του Γεζιτισμού είναι στο Ιράκ. Ο Γεζιτισμός στην τωρινή μορφή του ξεκίνησε κατά τον 12ο με 13ο αιώνα. Ο ιδρυτής αυτής της θρησκείας ήταν ο Σούφι θεολόγος Σεϊχης Adi, ένας Άραβας, που άλλαξε σημαντικά τόσο τα δόγματα όσο και τα τελετουργικά που εφάρμοζαν στο παρελθόν οι Κούρδοι. Εισήγαγε στον Γεζιτισμό πολλά στοιχεία του Ισλάμ, του Νεστοριανισμού, του Μανιχαϊσμού και του Ιουδαϊσμού. Όμως οι Γεζίτες διατήρησαν και ορισμένα παλαιά πιστεύω τους, που θύμιζαν Ζωροαστρισμό – ο οποίος βασίζεται στη λατρεία της φωτιάς, του ήλιου και των δυνάμεων της φύσης. Οι Γεζίτες αργότερα θεοποίησαν τον Σεϊχη Adi.
Επίσης τιμούν ιδιαιτέρως τους αγγέλους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνουν και ένα κακό πνεύμα, το οποίο ονομάζουν Melek Taus. Ο Melek Taus μιλά για τον εαυτό του στις ιερές γραφές των Γεζιτών, ως εξής: «Δεν υπάρχει τόπος όπου να μην είμαι παρών. Συμμετέχω σε όλες τις εκδηλώσεις τις οποίες οι άνθρωποι των άλλων θρησκειών τις αποκαλούν «πονηρές» επειδή οι εκδηλώσεις αυτές δεν αντιστοιχούν στις επιθυμίες τους» (Jilva 1:3). Οι Γεζίτες επίσης θεωρούν πως είναι η θεότητα που δημιούργησε τον υλικό κόσμο, χρησιμοποιώντας τα διαμελισμένα τμήματα του αρχέγονου κοσμικού αυγού. Ο Πούσκιν μάλιστα έγραψε για τη σχέση των Γεζιτών με αυτό το πνεύμα, όταν ταξίδεψε στο Ερζερούμ: «Προσπάθησα να μάθω από ένα Γεζίτη την αλήθεια για την θρησκεία τους. Στις ερωτήσεις μου, απάντησε ότι οι φήμες πως ο Σατανάς λατρεύεται από τους Γεζίτες είναι κενοί μύθοι, ότι πιστεύουν σε ένα θεό, και ότι ο διάβολος είναι καταραμένος σύμφωνα με το νόμο τους – πράγμα που σίγουρα θεωρείται απρεπές και ανέντιμο, διότι τώρα είναι δυστυχισμένος – αλλά εν καιρώ δύναται να συγχωρηθεί, καθ’ ότι δεν μπορεί κανείς να θέσει όρια στο έλεος του Αλλάχ.» Θεωρούν ότι ο Θεός θα τον συγχωρήσει σύντομα, όμως δεν αναφέρουν εάν ο ίδιος την επιθυμεί αυτή την συγχώρηση.
Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν πολλά στον Γεζιτισμό που δεν είναι εντελώς σαφή. Τα δύο ιερά βιβλία των Γεζιτών, το "Jilva" (το «Βιβλίο των Αποκαλύψεων») που είναι συμπίλημα του 12ου αιώνα, και το "Maskhafe Rash” (το «Μαύρο βιβλίο»), συμπίλημα του 17ου αιώνα, συχνά αντιφάσκουν μεταξύ τους. Μπορείτε να βρείτε μέσα σε αυτά μια σοβαρά διαστρεβλωμένη ιστορία της Βίβλου, αλλά και μύθους για αγγέλους, όπου διακρίνονται οι προσωπικές ιστορίες συγκεκριμένων Sufi.
Περιγράφεται επίσης το πώς ένας συγκεκριμένος θεός δημιουργεί άλλους θεούς για να είναι βοηθοί του στην δημιουργία του κόσμου. Οι Γεζίτες πιστεύουν πως δημιουργήθηκαν χωριστά από όλους τους άλλους ανθρώπους - δηλαδή, πως οι πρόγονοι όλων των Γεζιτών προήλθαν ως αποτέλεσμα της ένωσης δύο δυνάμεων - της ουράνιας (σπορά του αγγέλου) και της γήινης (σπορά του Αδάμ). Η αντίληψή τους περί Χριστού είναι βασικά η ίδια με εκείνη που εκφράζεται στο Κοράνι. Αλλά λέγεται επίσης πως «μέχρι την εμφάνιση του Χριστού σε αυτόν τον κόσμο, υπήρξε μια θρησκεία που ονομάζεται ‘ειδωλολατρία’.» (Maskhafe Rash 25).
Οι Γεζίτες έχουν πάρει κάποια πράγματα από τον Χριστιανισμό, όπως για παράδειγμα την βαφή των αυγών. Οι Ιρακινοί Γεζίτες έχουν μια τελετή που αντιγράφει το βάπτισμα - μια τριπλή βύθιση σε νερό, και με κοπή των μαλλιών στο κεφάλι, και άλλα πολλά. Έχει παραχωρηθεί μια ιδιαίτερη θέση στον Γεζιτισμό για την λατρεία του ήλιου. Όταν ένας Γεζίτης ξυπνά, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κατευθύνει το βλέμμα προς τον ήλιο και να πει, «Ω ήλιε, εσύ είσαι ο κύριός μας.» Θεωρείται πως μόνο εκ γενετής γίνεται κανείς Γεζίτης - δεν υπάρχει τελετή αποδοχής του Γεζιτισμού. Η αντίληψή τους περί αμαρτίας είναι εξαιρετικά ασαφής.
-Τι μπορείτε να μας πείτε για τις προοπτικές Ορθόδοξης ιεραποστολής στους Κούρδους;
-Νομίζω ότι οι προοπτικές είναι πολύ ευοίωνες, δεδομένου ότι πολλοί Κούρδοι είναι φιλικά διακείμενοι προς τον Χριστιανισμό. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους Μουσουλμάνους. Το έχω δει αυτό κατά τη διάρκεια ιεραποστολικών ταξιδιών σε Κουρδικά χωριά, όπου μας δέχτηκαν με πολλή εγκαρδιότητα, και παρατήρησα πώς μας άκουγαν προσεκτικά, και πόσο ανυπόμονα έπαιρναν τα Ορθόδοξα έντυπά μας.
Όμως αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τους Γεζίτες Κούρδους. Έχουν επί μακρόν συνηθίσει να βλέπουν τους Χριστιανούς ως συμμάχους τους, και δεν είναι τυχαίο που – κατά την γενοκτονία που διεξήγαγε η Οθωμανική Αυτοκρατορία - οι Γεζίτες κατέφευγαν συγκεκριμένα σε Χριστιανικές χώρες. Όταν βρέθηκα σε μία από τις επισκοπές της Εκκλησίας μας το περασμένο καλοκαίρι, άκουσα πως σε μια πόλη όπου υπάρχει μεγάλη κοινότητα Γεζιτών Κούρδων, η κοινότητα εκείνη είχε σχεδόν εξ ολοκλήρου ανακαινίσει έναν Ορθόδοξο Ναό χρησιμοποιώντας δικά της χρήματα. Όταν μια τοπική κοινότητα της διασποράς των Τσετσένων ήθελε να χτίσει ένα τζαμί στην πόλη αυτή και μάζευαν υπογραφές, οι Γεζίτες δεν υποστήριξαν την κατασκευή του τζαμιού, το οποίο εν τέλει δεν χτίστηκε ποτέ.
Φυσικά, όπως και σε οποιαδήποτε ιεραποστολή, έτσι και εδώ είναι σημαντικό να έχουν την Αγία Γραφή και τις προσευχές στη μητρική τους γλώσσα. Όσον αφορά το πρώτο, το Ινστιτούτο Μεταφράσεων της Βίβλου στη Μόσχα έχει ήδη μεταφράσει και δημοσιεύσει την Καινή Διαθήκη και την Πεντάτευχο στην Κουρδική γλώσσα (Kurmanji). Ως προς την Πεντάτευχο, μέχρι στιγμής έχουμε μεταφράσει μόνο μερικές από τις σημαντικότερες προσευχές των Ορθοδόξων, και υπάρχει πολύ δουλειά ακόμα που πρέπει να γίνει.
Είναι σημαντικό να προέρχονται οι περισσότεροι ιεραπόστολοι από τους ίδιους τους Ορθοδόξους Κούρδους, και είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχουν Ορθόδοξοι ιερείς οι οποίοι να είναι Κούρδοι, αλλά πιστεύω πως ο Κύριος θα το επιτρέψει να γίνει, όταν Εκείνος ευδοκήσει. Με συγκινεί προσωπικά πάρα πολύ η ειλικρινής πατρική προσοχή που ο Πατριάρχης Κύριλλος έδειξε για τις ανάγκες των Ορθοδόξων Κούρδων, όταν ο Κύριος ευδόκησε να συναντηθώ με την Αυτού Μακαριότητα. Ήταν επίσης πολύ σημαντικό για μένα το ότι μπόρεσα να διδαχθώ - έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα - από έναν αξιόλογο ιεραποστολικό Ιερέα, τον πατέρα Δανιήλ Συσόεφ, ο οποίος ήταν ο πνευματικός μου, και ο οποίος, όπως γνωρίζετε, δολοφονήθηκε μέσα στην εκκλησία του, δεχόμενος τον θάνατο για το όνομα του Χριστού.
Πιστεύω ότι θα έρθει η ώρα, να λάμψει το φως του Χριστού επάνω από το Κουρδιστάν.
Μετάφραση από: The Light of Christ in Kurdistan - http://journeytoorthodoxy.com/2011/02/21/the-light-of-christ-in-kurdistan/
Πηγή:
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
Η Ορθοδοξία, το μεγαλύτερο θέμα της ζωής μου - Ομιλίες με τον π. Ραφαήλ Νόικα και π. Συμεών
Πάτερ Ραφαήλ, υποθέτω ότι είστε ο πιο κατάλληλος για να μας πείτε πώς μπορεί να φτάσει κανείς στην Ορθοδοξία, όταν περάσει μέσα από πολλές κρίσεις. Είπα ότι κατά είστε ο κατάλληλος, δεδομένου ότι κατά μία έννοια δεν είστε ούτε Ρουμάνος ούτε Άγγλος, και δεν μεγαλώσατε στην Ορθοδοξία. Είναι ίσως αδιάκριτη ερώτηση, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητη για μας όλους. Από τι κρίσεις έχετε περάσει, και από ποιες ομολογίες, και πώς ανακαλύψατε τον Θεό ακριβώς στην Ορθοδοξία; Όλες οι θρησκείες και αιρέσεις υποστηρίζουν κάθε μία χωριστά, ότι έχουν ανακαλύψει τον Θεό και ο δρόμος που δείχνουν αυτές προς αυτόν είναι ο σωστός. Μπορεί λοιπόν η αγιοσύνη σας να μας πει γιατί η Ορθοδοξία είναι ο αληθινός δρόμος, πώς μπορείτε να μας πείσετε γι' αυτό;
Η μεταστροφή προς την αλήθεια, η αναγνώριση της αλήθειας, το κριτήριο το οποίο έψαχνα εγώ, δεν βρίσκεται σ' ένα γενικό πράγμα. Το κριτήριο της αλήθειας αποκαλύπτεται στην καρδιά μέσω μιας μοναδικής λέξης, που απευθύνεται στην καρδιά εκείνη. Ο Θεός έχει μια πολύ προσωπική συζήτηση με κάθε καρδιά. Λοιπόν, αν θα ήσασταν κάτι άλλο εκτός από ορθόδοξοι, δεν νομίζω ότι θα ήξερα τη λέξη που θα έπρεπε να πω, αλλά θα προσπαθήσω με την βοήθεια του Θεού, να βρω μία λέξη που να νοιώθω ότι είναι αληθινή. Πώς να την βρω; Δεν ξέρω. Θα σας κάνω άλλη μία εξομολόγηση. Η προσευχή μου προς τον Θεό ήταν αυτή: «Θεέ μου, φώτισε με να πω αυτό που πρέπει!» γιατί δεν ψάχνω γενικά και αόριστα. Ο καθένας πρέπει να βρει δια της προσευχής, τι είναι αλήθεια και γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό μπορούμε να το εκφράσουμε, όπως σας το είπα, δια της προσευχής: «Θεέ μου ποια είναι η αλήθεια, και γιατί είναι έτσι; Πες το στην καρδιά μου.
Τώρα προσπαθώ να πλησιάσω την ερώτηση και θα σας μιλήσω για την πρώτη «κρίση» την οποία θυμάμαι. Το πρόβλημα, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός με απασχόλησε όταν έφτασα στη Δύση και το βίωσα σαν μία κρίση.
Όταν ήμουν παιδί στην πατρίδα, πίστευα και με ικανοποιούσε η απάντηση ότι ο Θεός υπάρχει και πρέπει να πιστεύουμε σ' Αυτόν, έστω κι αν δεν υπάρχει καμία σχετική απόδειξη.
Στην Αγγλία, ίσως και επειδή μεγάλωσα εν τω μεταξύ, άρχισα να αναρωτιέμαι, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Έπρεπε να δώσω μιαν απάντηση στον εαυτό μου ναι ή όχι και μπήκα σε κρίση, επειδή καταλάβαινα πως άλλη είναι η ζωή αν ο Θεός υπάρχει και άλλη αν δεν υπάρχει. Εγώ ποια ζωή έπρεπε να ακολουθήσω; Δεν μπορούσα να αποφασίσω, γιατί τότε δεν είχα απόδειξη της υπάρξεως του Θεού.
Και τότε, μέσα στη βαθιά κρίση, βρήκα ικανοποίηση στη σκέψη ότι στο κάτω κάτω εμένα μου άρεσε να ζω σαν να υπάρχει ο Θεός και όχι σαν να μην υπάρχει.
Προς το παρόν θα ζήσω σαν να υπάρχει και αν υπάρχει στ' αλήθεια, ίσως βρει τρόπο, να μου το δείξει.
Τότε δεν σκέφθηκα να κάνω την προσευχή μου, αυτήν που αργότερα, σύστησα και σε πολλούς άλλους, αλλά τη βρήκα και στον Άγιο Σιλουανό: «Θεέ μου αν υπάρχεις να βρες Εσύ τρόπο να μιλήσεις στην καρδιά μου». Αλλά τότε δεν ήξερα να το πω αυτό. Ο Θεός όμως κατανοούσε τι δεν ήξερα εγώ να πω στη βλακεία μου και στην ανημποριά μου, στην αμαρτία και στο σκοτάδι στο οποίο κολυμπούσα. Μετά από ένα ενάμισι χρόνο, νομίζω, μου δίνει μια απόδειξη, για την ύπαρξή Του στην δημιουργία, η οποία δεν ήταν τόσο σημαντική. Αλλά τότε στην κατάσταση που ήμουν είχε πεποίθηση η καρδιά μου και κατάλαβα ότι ο Θεός υπάρχει. Από τότε η πίστη μου δεν έχει κλονιστεί πια. Αυτή ήταν η πρώτη κρίση.
Συνέχισα να προσεύχομαι έτσι: «Θεέ μου πως είσαι Εσύ; Πού να σε βρω; Δείξε μου εσύ τα μονοπάτια». Στην αρχή, στις αναζητήσεις μου, δεν ήξερα αν υπάρχουν ή όχι διαφορές στον τρόπο, για να δοξαστεί ο Θεός. Πήγα πολλές φορές στην Αγγλικανική Εκκλησία εκεί που πήγαινε η μητέρα μου, αφού ήταν αγγλικανή. Αλλά εκεί δεν με τράβηξε ποτέ τίποτα. Γύρισα κάποια στιγμή όλες τις εκκλησίες, που βρίσκονταν γύρω στην περιοχή που ζούσαμε στο Λονδίνο, έτσι γνώρισα τους πεντηκοστιανούς , τους προτεστάντες, και πολλές άλλες αιρέσεις. Και στο τέλος αυτό συνέβη στη ζωή μου. Κάποιος με πήγε στην εκκλησία των βαπτιστών όπου έμεινα για ενάμισι, δύο χρόνια περίπου. Έμεινα εκεί γιατί με τράβηξε το κήρυγμα του ιερέα. Ένας άνθρωπος για τον οποίο τρέφω και τώρα μεγάλη εκτίμηση. Εν τω μεταξύ διέκοψα τις σπουδές μου.
Ένας καλός φίλος του πατέρα μου και της οικογένειας μας, βλέποντας, ότι είμαι χαμένος στη ζωή και από φιλία για τον πατέρα μου και για μένα, σκέφτηκε να κάνει κάτι να με βοηθήσει να μπορέσω να γυρίσω στο σχολείο. Με κάλεσε στο σπίτι του στη Γαλλία και μου υποσχέθηκε, ότι αν γυρίσω στις σπουδές μου μπορούσε να μου βρει υποτροφίες για να κάνω κάτι σοβαρό στη ζωή μου. Μετά από δύο χρόνια πνευματικής περιπλάνησης, βρισκόμουν σ' ένα δρόμο χωρίς επιστροφή και με χαρά δέχθηκα την πρότασή του. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω μια προτεσταντική θεολογία και περιφρονούσα να προσκυνήσω τις εικόνες. Ήταν για μένα ένα είδος ειδωλολατρίας. Και σκεφτόμουν μήπως ο δαίμονας θα με εκμεταλλευτεί και θα με κάνει να πάω στο Παρίσι, να ζήσω αυτή τη φορά στη Ρουμανική κοινότητα. Στο Λονδίνο υπήρχαν λίγοι Ρουμάνοι, ούτε εκκλησία δεν υπήρχε, ενώ στο Παρίσι η Ρουμανική προσφυγιά ήταν πολύ δυνατή, οπότε σκέφτηκα και θα με γυρίσει στην «Ορθόδοξη αίρεση», επειδή ήξερα ότι είχα κάποιο σπόρο μέσα μου. Ήμουν βαπτισμένος ορθόδοξος. Και άφησα τον εαυτό μου στο θέλημα του Θεού, Του Παντοδύναμου.
Υπάρχουν πολλές θαυμάσιες λεπτομέρειες, τις οποίες δεν μπορώ, να σας τις περιγράψω, γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Θα ήθελα, όμως, να σας πω, ότι ο Θεός πότε - πότε δείχνει ότι έχει χιούμορ. Πρέπει να έχει, εφ' όσον υπέφερε για να γεννηθώ κι εγώ!
Και δεν μπορούσα να λύσω αυτήν την κρίση, να μπορέσω να προστατευτώ από την Ορθοδοξία. Κι ένα βράδυ με φόβο μη τυχόν πέσω από αυτήν την «καθαρή» πίστη, που μου την αποκάλυψε ο Θεός, άρχισα να προσεύχομαι με πάθος να με κρατήσει ο Θεός, όπου και νάναι, για να μην πέσω πάλι στην «αίρεση». Και όπως προσευχόμουν μια σκέψη ήλθε σαν φίδι και μου λέει. «Κι αν η Ορθοδοξία είναι αληθινή και ο προτεσταντισμός είναι πλάνη;» Δεν δέχθηκα να απαντήσω, γιατί δεν πρόβλεψα τι απάντηση να δώσω αλλά προσπάθησα ασκητικά. «Όχι πρέπει να μείνω πιστός στο Θεό», και διώχνω τη σκέψη. Αλλά έρχεται από την άλλη μεριά «ο Θεός τα ξέρει όλα! Εσύ δεν τα ξέρεις». «Αν Αυτός ξέρει ότι η Ορθοδοξία είναι αληθινή;» Σκέφτηκα και απάντησα μόνον αυτό: «Δεν μπορεί, ο Θεός μου το έδειξε, άσε τις βλακείες». Κι έτσι έδωσα μάχη, μέχρι που δεν μπορούσα, να γλιτώσω απ' αυτό το φίδι που έρχεται λίγο από δεξιά, λίγο από αριστερά (γλιστερό όπως είναι) και με έπιασε πανικός. Σαν να ήταν γύρω από το λαιμό μου και λέω: «Θεέ μου για Σένα θα μείνω πιστός, αν πράγματι η Ορθοδοξία είναι αληθινή και ο Προτεσταντισμός δεν είναι, πρέπει να με πείσεις. Να με πείσεις Εσύ θεϊκά, εσύ σαν Θεός να μιλήσεις στην καρδιά μου, να μιλήσεις μ' ένα τρόπο να καταλάβω εγώ ο βλάκας όχι άλλος. Αν δεν το κάνεις, θα επιμείνω πολύ σ' αυτό».
Λοιπόν, πήγα στο Παρίσι και η ιστορία μπορεί να γίνει εκτενής, αλλά εγώ θα την κοντύνω, εκεί με πέρασε ο Θεός από μια κρίση. Ήθελα να συζητήσω με κάποιον ορθόδοξο, τον οποίο ήξερα και τον εκτιμούσα πολύ, επειδή με όλα αυτά που ήξερα για την προτεσταντική θεολογία αισθανόμουν πιο δυνατός, ήθελα κάποια επιχειρήματα τουλάχιστον, με τα οποία να καταλάβω με τη λογική την Ορθοδοξία. Σκεφτόμουν και το άλλο, «ότι, ίσως ο Θεός, μέσα από μένα «τον ταπεινό» να φωτίσει και τον άλλον». Πώς να μείνει ο καημένος ορθόδοξος, ένας τόσο σοφός άνθρωπος, ο οποίος ήξερε την Αγία Γραφή τόσο καλά. Και εγώ σαν προτεστάντης άρχισα να την διαβάζω και ήθελα ένα σωρό συζητήσεις, τις οποίες αρχίσαμε κιόλας, αλλά όπως συνήθως οι συζητήσεις σε επίπεδο διανοούμενων δεν οδήγησαν πολύ μακριά, είχανε βέβαια ενδιαφέρον, αλλά μόνον αυτό. Και κατάλαβα τώρα όπως και τότε, ότι δεν έβγαινε πουθενά. Ο Θεός όμως τα 'φέρε έτσι, ώστε αυτός λόγω της δουλειάς του κι εγώ λόγω του σχολείου να μην μπορούμε να ειδωθούμε για ένα διάστημα. Οπότε ο Θεός με πέρασε από μια κρίση και εν τω μεταξύ, μια μέρα αισθάνθηκα κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω λεπτομερώς.
Θα μπορούσα ν' αναφέρω πολλές τέτοιες στιγμές. Αλλά μια μέρα, ιδιαίτερα, αισθάνθηκα ένα φως μέσα στην ψυχή μου, μαζί και τη σκέψη να γυρίσω στην Ορθοδοξία. Και άρχισα να συνηθίζω όλο και περισσότερο στην σκέψη αυτή, χωρίς να βρω μια λογική εξήγηση.
Κάτι μέσα μου είχε συνηθίσει σ' αυτήν την σκέψη, μέχρι που δεν άντεξα άλλο και ζήτησα από το Θεό να κάνει κάτι να δω το φίλο μου. Ιδωθήκαμε, και όλη μέρα προσπάθησα να μιλήσω μαζί του, για τα θεολογικά μου προβλήματα και περίμενα ν' ακούσω απ' αυτόν μια λέξη ή μια ιδέα, για να καταλάβω, ότι έπρεπε να γυρίσω στην Ορθοδοξία. Απλός και ταπεινός όπως ήταν δεν ήθελε να με ζορίσει με τίποτα, μέχρι που δεν άντεξα άλλο και τον ρώτησα. «Τι νομίζεις, μήπως πρέπει να γυρίσω στην Ορθοδοξία;» Δεν θυμάμαι ακριβώς τι λέγαμε, αλλά όλες οι συζητήσεις ήταν προς εκείνη την κατεύθυνση. Και με τη βοήθεια του γύρισα μέσω εξομολογήσεως και θείας κοινωνίας, έτσι αισθάνθηκα, ότι έπρεπε να γυρίσω. Να εξομολογούμαι και κοινωνώ. Προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνες τις ημέρες, δεν θυμάμαι αν μόνο την πρώτη, αλλά και τις άλλες μέρες, είχα μια τέτοια θεία χαρά που δεν μπορώ ούτε να την περιγράψω. Αλλά έτσι με ένα άνοιγμα, ένα φωτισμό, κατάλαβα ότι η Ορθοδοξία δεν είναι τίποτ' άλλο, εκτός από την ίδια φύση του ανθρώπου.
Τώρα σκέπτομαι έτσι, τότε δεν ήξερα πώς να το εκφράσω, αλλά έτσι το αισθανόμουν. Ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι Ορθόδοξος, είτε είναι Κινέζος είτε Λιβανέζος είτε μαύρος από την Αφρική ή με δέρμα κόκκινο, ό, τι και νάναι, από τη φύση του είναι Ορθόδοξος.
Δεν μιλάω αν η Ορθοδοξία είναι πιο αληθινή, από τον Προτεσταντισμό, ή απλά η πιο ορθή, πιο βαθιά, πιο δίκαιη κ.τ.λ. Η Ορθοδοξία είναι η μόνη πραγματικότητα του ανθρώπου! Είναι στη φύση του ανθρώπου. Αυτή η φύση λίγο λίγο απόκτησε συναίσθηση, που ο άνθρωπος την είχε χάσει, δια της πτώσεως στην αμαρτία. Και ο ψαλμός λέει ότι ο άνθρωπος είναι ψεύτης». Πρέπει όμως να το καταλάβουμε όπως είναι στη σλαβική μετάφραση: «Όλος ο άνθρωπος είναι ψέμα». Ο άνθρωπος αν δεν έχει βρει για να μιλάμε στη σύγχρονη γλώσσα, την ταυτότητα του, μένει μες στο ψέμα. Ο άνθρωπος είναι ψέμα, μέχρι που με τον Χριστό γίνεται αλήθεια. Διότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια. Ο άνθρωπος για να βρει τη λεγόμενη ταυτότητά του, να επανέλθει στη φύση του, έπρεπε ο Ίδιος ο Θεός να σαρκωθεί να γίνει άνθρωπος, να ζήσει τις αθλιότητες μας, να ζήσει όλη τη μιζέρια της πτώσης μας, μέχρι και το θάνατο, μέχρι και την κόλαση. Έκαμε αυτό, που ο πρώτος Αδάμ δεν το ήξερε, επανήλθε δια της Αναστάσεως στη ζωή. Μπόρεσε ν' ανυψωθεί στους ουρανούς και να καθίσει στα δεξιά του Πατρός, συμπληρώνοντας τον δρόμο της φύσεως του ανθρώπου ή αν θέλετε την οδό της επιστροφής στη φύση του ανθρώπου, μέχρι να καθίσει στα δεξιά του Πατρός. Μόνο δια του Χριστού, ο άνθρωπος μπορεί να επανέλθει στην αληθινή του φύση, στις ρίζες του, στην καταγωγή του. Μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο θα ξαναβρεί την αληθινή του φύση, έτσι όπως την έχει αντιληφθεί ο Θεός προαιωνίως, όταν σκέφτηκε να κάνει τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση Του.
Τώρα θα τολμούσα να πω, αν μου το επιτρέπει ο Θεός, η επιστροφή στη φύση του ανθρώπου έγινε, ιστορικά πριν 2000 χρόνια, γεωγραφικά στην Ιερουσαλήμ, πολιτισμικά δια μέσου της Ελληνικής γλώσσας και απ' όλο τον πνευματικό πλούτο που αποκόμισε η Ελληνική γλώσσα από τους φιλοσόφους.
Αν και ο Χριστιανισμός στην αρχή ήταν μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που την βλέπανε σαν μια «αίρεση» ξεχωριστή, όπως το βλέπουμε και στις Πράξεις των Αποστόλων, η οποία συνέτεινε κάπως στο διχασμό της ιστορίας. Να μην ξεχνάμε, ότι ο Θεός διά της Σταυρώσεως λύτρωσε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, όμως, μέσα από την λογική απαιτεί υπερφυσικά σημεία, για να πιστέψει, ότι η μόνη αλήθεια, η μόνη πραγματικότητα της φύσης του ανθρώπου πήρε μια ιστορική μορφή, πήρε ένα όνομα στην ιστορία, που λέγεται Ορθοδοξία.
Κι όταν τη βιώνεις, (την είχα ζήσει κι εγώ τότε με έκπληξη, με απέραντη χαρά και τώρα καταλαβαίνω αυτό το αίσθημα, τη φλόγα, που σου δίνει ο Θεός) η Ορθοδοξία είναι η ανακάλυψη της φύσεως του ανθρώπου! Επειδή μιλάμε για παραπλάνηση θα συνεχίσω να σας εξομολογούμαι πως είχα ζήσει εγώ την παραπλάνηση. Βρισκόμουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Την ατμόσφαιρα εκεί μέσα, την ξέρουμε. Βρισκόμουν στο σπίτι του Πατρός μου, αλλά ξένος. Και έζησα με πόνο και χαρά αυτή την κατάσταση, όπως ο Άσωτος Υιός. Με πόνο, γιατί έχασα τόσο χρόνο. Έζησα την παραπλάνηση, αλλά χωρίς αυτή την παραπλάνηση, ίσως δεν θα έβρισκα τον δρόμο (στην ζωή μου αφήνω μόνο το Θεό να το κρίνει). Μόνον ο Θεός ξέρει σε τι βαθμό ήταν η παραπλάνηση και σε τι βαθμό ήταν η πρόνοιά Του, σ' αυτό που ονομάζω εγώ παραπλάνηση ... Αν δεν ζούσα την Ορθοδοξία, σαν κάποιος που άλλαξε τη θρησκεία, ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να δω τη λαμπρή της ομορφιά, σαν τη μόνη αλήθεια της ιστορίας. Δεν έπρεπε να έχει όνομα, δεν έπρεπε να έχει γεωγραφία, αλλά έτσι ήτανε. Πιστεύω, ότι πρώτα απ' όλα ο άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει σεβασμό, έστω κι αν περιπλανιέται, έστω κι αν επαναστατεί. Επειδή, ποιος ξέρει, ποια είναι η αιτία ή πού είναι η πληγή. Πολλές φορές η πληγή είμαστε εμείς, που έχουμε παρεξηγήσει αυτό που πιστεύουμε. Ταπείνωση λοιπόν!
Και όταν ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια κουβέντα, από καθοδήγηση, γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις μιλάω κάπως έτσι: «Δεν μπορεί να σε πείσει ο άνθρωπος. Μη ζητάς από τους ανθρώπους. Αρχίζεις με την προσευχή, να ζητάς από το Θεό να πείσει την καρδιά σου. Εγώ μπορώ να πω χίλια πράγματα, αλλά δεν θέλω από μένα να πείσεις τον εαυτό σου, από έναν άνθρωπο, γιατί αργότερα μπορεί, να κλονιστείς, ειδικά σήμερα όταν είσαι βομβαρδισμένος με ένα σωρό ιδεολογίες, φιλοσοφίες, και με όλες τις αδικίες της ιστορίας».
Γενικά, η Ορθόδοξη Εκκλησία κράτησε την έννοια της λέξης «υπόσταση», το πρόβλημα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε υποστατικά, προσωπικά. Γι' αυτό κάθε πρόσωπο πρέπει να μπει σε διάλογο με το Θεό.
Πολλοί προτεστάντες και καθολικοί μού έχουν διηγηθεί την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία ή προς τον Θεό γενικά. Γνώρισα πάρα πολλούς, που γίνανε ορθόδοξοι και αναγνώρισα τη στιγμή εκείνη της εμπειρίας τους, που την πέρασα κι εγώ, όταν ο Θεός μου έδωσε να καταλάβω ότι Αυτός υπάρχει και πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αληθινή. Εκείνη τη στιγμή την αναγνώρισα στις μαρτυρίες τους, έστω κι αν εμένα αυτά τα στοιχεία δεν θα ήταν αρκετά για να με πείσουν. Είδα, όμως, ότι είχαν πείσει τους άλλους. Κατάλαβα ότι ήταν η ουσιώδης στιγμή γι' αυτούς, ο άνθρωπος είναι πρωτότυπος και η εμπειρία του καθενός είναι πρωτότυπη έστω κι αν είναι διαφορετική. Ο Θεός κάνει προσωπικό διάλογο με κάθε άνθρωπο.
Από το βιβλίο: Ομιλίες με τον π.Ραφαήλ Νόικα και π.Συμεών, εκδόσεις ΣΠΗΛΙΩΤΗ
<>
Όταν μια παλαιοημερολογίτισσα συνάντησε τον Γέροντα Εφραίμ το Φιλοθεΐτη της Arizona, ΗΠΑ
Όταν έλεγα μια φορά τους λογισμούς μου στον Γέροντα και χτυπάει το τηλέφωνο, μου λέει…
-Να το σηκώσω αγόρι μου;
-Έ, σηκώστε το Γέροντα λέω, μπορεί να είναι καμιά ανάγκη, να πεθαίνει κανένας άνθρωπος, πάλι δεν θα σας ξανά βρώ;Το σηκώνει, ακούω μια γυναίκα, έκλαιγε, φώναζε, χτυπιότανε, τσίριζε.
Και έλεγε ο Γέροντας..
– Είδες κορίτσι μου που σου τα έλεγα εγώ, είδες που σου έλεγα να το κάνεις αυτό το πράγμα; Ναι κορίτσι μου δίκιο έχεις, ναι έτσι είναι.Έκλεισε το τηλέφωνο..
-Αν είναι (λέω) Γέροντα κάτι εξομολογητικό μην μου το πείτε, αν είναι…
κάτι άλλο, τι είχε και έκανε έτσι;
Ήταν μια δασκάλα από την Ήπειρο, ήταν παλαιοημερολογίτισσα και συνάντησε τον π.Εφραίμ, δεν ξέρω που και τον άρχισε, τον πήρε παραμάζωμα.
-Έχετε προδώσει τον Χριστιανισμό εσείς οι νεοημερολογίτες, έχετε πάει με τον Πάπα τον σατανά, ο Πατριάρχης είναι αιρετικός, δεν έχετε Χάρη Ιεροσύνης, το Άγιο Πνεύμα έχει φύγει από την Εκκλησία με το νέο ημερολόγιο.
-Όχι κορίτσι μου (να λέει αυτός) δεν είναι έτσι, οι ιερείς μας έχουν Ιεροσύνη.Και δεν μπορούσε να την πείσει. Τότε της λέει…- Πήγαινε κορίτσι μου σε μία Εκκλησία με το νέο ημερολόγιο να κοινωνήσεις και θα σου απαντήσει ο Κύριος.
Και επειδή ήταν ειλικρινής η κοπέλα το έκανε. Σου λέει τι έχω να χάσω, το πολύ, πολύ θα πιώ λιγο κρασί και θα φάω ένα κοματάκι ψωμί, δεν έχω να χάσω τίποτα. Πηγαίνει. Την ώρα που κοινωνούσε ο παπάς, ανοίγει το στόμα της, κοινωνάει ,φεύγει, μετά ο άλλος, ο άλλος και έφυγε από την πλευρά των γυναικών. Προσπαθούσε να μασίσει και λαστιχάριζε αυτό που είχε βάλει στο στόμα της ο παπάς.
-Τι μου έβαλε (λέει) στο στόμα, πήγε να το δαγκώσει, δεν δαγκωνώτανε, τι μου έκανε (λέει) ο παπάς.Βάζει στο στόμα τα δάχτυλά της και βγάζει τα δάχτυλά της γεμάτα αίμα και να κρατάει ένα κομάτι κρέας και να αρχίζει να φωνάζει..- Χριστέ μου, Παναγία μου, λυπήσου με, λυπήσου με Παναγία μου, λυπήσου με Χριστέ μου.
Την είδαν οί άλλες γυναίκες. Καταλάβανε τι θαύμα έγινε και της είχαν πιάσει το χέρι μην της πέσει κάτω. Εκείνη δεν μπορούσε. Το σπρωξανε με το ζόρι . Το έβαλε στο στόμα της και έγινε ψωμί και μπόρεσε και το κατάπιε. Και βγήκε το αίμα από τα δάχτυλά της με το κρασί, πήγαν και πλύναν τα δάχτυλά της. Έτσι ξέρουμε αν είναι σωστά αυτά που λέει η Εκκλησία ή όχι.
(Αυτό είναι ένα περιστατικό που διηγείται ο Γέροντας Νίκων από την Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους και ο Γέροντας στον οποίο συνέβη είναι ο π. Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης της Αριζόνα).
<>
Οι “τελειωμένοι” θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο
Περπατούσα στην παράλια της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε.
Δε μου ζήτησε λεφτά, άλλα με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ροκά (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρο πάγκο που είχε στήσει.
Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μη του έδινε!
Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του η αν ντρέπομαι! Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.
Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!
Φίλε, μακριά από το Χριστό έτσι καταντάς! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ!
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δε θα ζήσω πολύ, θέλω όταν θα πάω μπροστά Του να έχω να του δείξω τον αγώνα μου μήπως και με λυπηθεί!
Ήμασταν κάπου κοντά στο ύψος του Ι. Ναού Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Μου λέει… πάω κάθε πρωί απέναντι και με κοιτούν όλοι καλά καλά επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω! (ΦΙΛΟΤΙΜΟ)
Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω… δεν τα κατάφερα συγγνώμη! Ή λέω … σήμερα κάπως το πάλεψα ευχαριστώ!
Έζησα στα λόγια αυτού του ανθρώπου στιγμές από τα συναξάρια!
Του έδωσα κάτι λεφτά και του είπα από αύριο να πηγαίνει στην εκκλησία και να παίρνει κερί αλλά να προσεύχεται και για τη δικιά μου ψυχή. Με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δε θα τα χαλάσει και ότι θα τα δώσει όλα μαζεμένα εκεί για να μην μπαίνει στον πειρασμό και τα ξοδέψει, και κάθε μέρα θα παίρνει 2 κεριά.
Του λέω με λένε Νίκο. Μου είπε ότι δεν είναι δύσκολο να με θυμάται αφού κανείς δεν κάθεται μαζί του και έτσι δεν έχει φίλους και γνωστούς.
Δε ρώτησα πολλά γι αυτόν. Δεν ήθελα να νιώσει ότι παραβιάζω την παράξενη ζωή του με την αδιακρισία μου.
Την ώρα που έφευγα, μου είπε ότι χάρηκε που έκατσα μαζί του και ότι του έκανε καλό η παρέα.Τώρα εσείς που διαβάζεται αυτό κείμενο καταλαβαίνετε καλά ποιος από τους δυο ωφελήθηκε!
Πριν τη συνάντηση μου με αυτόν τον άνθρωπο, είχα σκέψεις ότι όλη μου η ζωή είναι ένα ζόρι και ότι όλο δυσκολίες αντιμετωπίζω.
Πάνω που πήγαινε να με πάρει από κάτω, ήρθε στο δρόμο μου αυτή η ψυχή.
Πως μετά να μην πω ότι Θεός μας αγαπάει; Πως;
Πολύ μας αγαπάει…
Εν τω μεταξύ μάλλον από σήμερα και για λίγες τουλάχιστον ημέρες, ένας τοξικομανής προσεύχεται και για μένα!
Να δείτε που οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι ”τελειωμένοι” θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!
Κύριος φωτισμός μου!
Ευχαριστώ για όλα παράξενε φίλε.
Νικος Β.
Πηγή:
Ενοριακή Νεανική Εστία Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Γκύζη
<>
Πώς σταμάτησε ένας άνθρωπος να βλασφημεί την Παναγία
Ἀναφέρει ὁ Γέροντας Ἐφραίμ Ἀριζονίτης (+2019):
«Ἕνας ἄνθρωπος, σήμερα καλός ἄνθρωπος, σήμερα καλός Χριστιανός, μετανοημένος ἦρθε καί ἐξομολογήθηκε. Στήν ἐρώτησι ἄν βλασφημῆ, εἶπε μάλιστα, τώρα ὅμως ὄχι.
—Καί ξέρετε, Πάτερ, πῶς ἐγώ στάμάτησα αὐτό τό μεγάλο ἁμάρτημα;
—Ν᾽ ἀκούσω παιδί μου.
—Βλασφημοῦσα πάρα πολύ, καί ἰδιαιτέρως τήν Παναγία μας. Μιά μέρα κοιμωμένος νιώθω ὅτι κάποιος μέ σκουντᾶ καί ἀνοίγω τά μάτια μου. Βλέπω μπροστά μου μιά μαυροφόρα ὁλόλευκη καί πανέμορφη καί μοῦ λέει: “Παιδί μου”.
Δέν τοῦ λέει “ἀσεβῆ”, τοῦ λέει “παιδί μου”.
—Παιδί μου, γιατί μέ βλασφημεῖς, τί σοῦ ἔκανα στή ζωή σου;
Τότε κατάλαβα ὅτι βρέθηκα μπροστά στήν Παναγία μας, καί ἔμεινα κεραυνοβολημένος. Ἀμέσως μοῦ παίρνει τή γλώσσα καί μοῦ τήν τραβάει, μοῦ τήν κάνει τόσο μεγάλη, πού τήν κόλλησε στό ταβάνι τοῦ δωματίου μου καί μοῦ λέει:
—Τώρα, ἄν θέλης, βλασφήμα με.
Ἐγώ δέν μποροῦσα βέβαια. Τότε τῆς κάνω νεῦμα καί τῆς λέω ὅτι δέν θά τό ξανακάνω. Μοῦ λέει:
—Θά σοῦ θεραπεύσω τή γλώσσα σου, ἀλλά ἄν ὅμως τό ξανακάνης, τότε ἴσως σοῦ πάρω τό παιδί.
Ἔκτοτε, Πάτερ, οὐδέποτε ἀσέβησα στήν Κυρία μου Θεοτόκο.
Βλέπετε τώρα μιά ζωή βλασφημία. Γιατί ὁ Χριστός, γιατί ἡ Παναγία μας δέν τοῦ πῆρε τή ζωή; Τοῦ λέω:
—Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἄν εἶναι κάποιος πού σέ ἀγαπᾶ, Αὐτός εἶναι ὁ ἀπό σοῦ βλασφημούμενος. Ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού σέ ἀγαπᾶ περισσότερο καί ἀπ᾽ τή γυναῖκα σου, καί ἀπ᾽ τά παιδιά σου, καί ἀπ᾽ τούς γονεῖς σου...
(Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου, Χαριτωμένες Πατρικές Νουθεσίες, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2019)
<>
Ο π. Αγαθάγγελος Μιχαηλίδης εξομολογούσε με πυρετό 40 βαθμούς σώζοντας μία γυναίκα από την αυτοκτονία
«Κάποτε ὁ π. Ἀγαθάγγελος Μιχαηλίδης (1908-1991) ἦταν στό κρεββάτι. Μέ πυρετό 39-40 βαθμούς. Καί ἐξομολογοῦσε. Ἕνας κληρικός φίλος του μάταια προσπαθοῦσε νά πείση τόν π. Ἀγαθάγγελο νά σταματήση· καί τόν κόσμο, πού περίμενε τή σειρά του, νά φύγη.
—Γιά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Καίγεται στόν πυρετό!
Πολλοί ἔφυγαν. Μιά γυναῖκα ἐπέμενε. Καί παρότι ὁ φίλος κληρικός εἶχε πιά πεισμώσει καί τοῦ ζητοῦσε ἐπιτακτικά νά μήν τή δεχθῆ, ὁ π. Ἀγαθάγγελος τή δέχθηκε. Καί ὅταν τελείωσε, τοῦ εἶπε:
—Ἄν δέν τήν ἄφηνες νά ἔλθη νά ἐξομολογηθῆ, θά τήν εἶχες πάρει στό λαιμό σου: Πήγαινε κατ’ εὐθεῖαν γιά αὐτοκτονία!
Καί τοῦ ἔδειξε ἕνα μπουκαλάκι γεμᾶτο δηλητήριο, τό ὁποῖο τοῦ τό εἶχε παραδώσει. Ἡ ἐξομολόγησι τήν ἔσωσε».
Ἀπό τό βιβλίο:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Ἡ Εξομολόγηση - Μετάνοια: Τό Ἀντικλείδι τοῦ Παραδείσου
ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2012
<>
Ο Άγιος Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ της Ρουμανίας (+1998) διηγείται ένα θαύμα με την Θεία Κοινωνία περί νέου ημερολογίου και σχισματικών παλαιοημερολογιτών
Όταν ο δόκιμος μοναχός Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα π. Κλεόπας, υπηρετούσε ως δεύτερος διακονητής στην εκκλησία της Μονής, ήταν αυτόπτης μάρτυρας μερικών θαυμάτων που συνέβησαν την ώρα της Θείας Λειτουργίας, στην εκκλησία της Σκήτης Συχαστρία. Ιδού τι μας διηγήθηκε:
Να βλέπατε τι έπαθα μ’ έναν ενάρετο Ιερέα, τον π. Καλλίστρατο Μπόμπου. Ως πνευματικός πέρασε κάποτε από μία μοναχή, ασκήτρια σε σπηλιά του δάσους.
Τότε στα δάση ασκήτευαν περί τους 550 μοναχούς και μοναχές. Αυτή η μοναχή είπε στον π. Καλλίστρατο: «Σε σας δεν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα, διότι ακολουθήσατε το νέο ημερολόγιο»! Από τότε ο πατήρ Καλλίστρατος ζούσε με πολλή αμφιβολία.
Κάποτε ο πατήρ Καλλίστρατος τελούσε τη Θεία Λειτουργία και, όταν επικαλέσθηκε το Άγιο Πνεύμα να κατέλθει, με έκπληξή του είδε ότι ο Αμνός έγινε κρέας και έτρεχε το Άγιο Αίμα από το Δισκάριο και το Αντιμήνσιο. Όταν παρετήρησε μέσα στο Άγιο Ποτήριο, είδε ανθρώπινο Αίμα. Τότε με κάλεσε και μου είπε:
–Αδελφέ Κωνσταντίνε, έλα εδώ κοντά! Τι βλέπεις;
–Πω, πω, πάτερ Καλλίστρατε! Η Θεία Κοινωνία έγινε κρέας και αίμα!
Τότε έστειλα να ειδοποιήσουν γρήγορα τον Ηγούμενο. Όταν ήρθε ο στάρετς, έβαλε μοναχούς να διαβάζουν το Ψαλτήριο στον χορό και είπε:
–Έε, πάτερ Καλλίστρατε! πιστεύεις τώρα ότι έρχεται το Άγιο Πνεύμα και μεταβάλλει τα Δώρα ή όχι;
–Συγχώρησέ με, πάτερ! Κι έπεσε στα γόνατά του κλαίγοντας.
–Πρόσεχε! Κατήλθε το Άγιο Πνεύμα. Μετεβλήθη το Σώμα του Χριστού σε κρέας!
Μετεβλήθη το νερό και κρασί σε Τίμιο Αίμα Του! Γιατί πλέον αμφιβάλλεις, πάτερ;
–Πιστεύω, Γέροντα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με!
–Πιάσε σφιχτά τα Τίμια Δώρα!
Κατόπιν μ’ ένα σκαρπέλο άνοιξε μια οπή στη βάση της Αγίας Τράπεζας, διότι συμβολίζει τον Τάφο του Κυρίου μας και έθαψε εκεί τα Άγια Μυστήρια, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες μας. Το Άγιο Ποτήρι το αγίασε εκ νέου και το έπλυνε μαζί με το Αντιμήνσιο στο χωνευτήρι. Στάθηκα εκεί μέχρι να τελειώσει όλο το ψαλτήρι. Κατόπιν άρχισα πάλι τη Θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας από την Προσκομιδή: «Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε…». Έτσι τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και δεν επαναλήφθηκε πάλι αυτό το θαύμα.
Τώρα πιστεύεις; τον ρώτησε πάλι ο στάρετς. Πιστεύω, πάτερ! Μετά ο πατήρ Ιωαννίκιος τον επετίμησε με αποχή από τη Θεία Λειτουργία 40 ημέρες, λέγοντάς του:
–Σου έλεγα να πιστεύεις ακράδαντα, αλλά εσύ πήγαινες στις ερημίτισσες του δάσους να διδαχθείς γιά το ημερολόγιο!
Από το βιβλίο: “Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων” των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη
<>
Κονγκό, 2021: Η μεταστροφή μίας Αφρικανής πόρνης στην Ορθοδοξία - Βαπτίστηκε δύο ώρες πριν πεθάνει
Αναφέρει ο π. Χαρίτων Musungayi από την Γκόμα του Ανατολικού Κονγκό:
«Ήταν έξι το απόγευμα.. Είχε ήδη βραδιάσει, όταν μια άγνωστη για μένα κοπέλα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου επίμονα για να την ανοίξω. Τη δέχθηκα και ρώτησα τι θα ήθελε.
"Πάτερ, θέλω να μου διαβάσετε μια ευχή".
Το πρόσωπό της ήταν ταραγμένο, μιλούσε απότομα. Δεν μου είπε πολλά πράγματα, απλά μου ζήτησε να προσευχηθώ γι’ αυτήν. Πήγαμε στην Εκκλησία και της διάβασα μια ευχή. Έφυγε αμίλητη χωρίς να μου δώσει περαιτέρω πληροφορίες για τη ζωή της, ούτε και να μοιραστεί τον λόγο που ήθελε να της διαβάσω την ευχή.
Μετά από τρεις μέρες, ξαναήρθε. Ζητούσε και πάλι να προσευχηθώ γι’ αυτήν. Μπήκαμε στον Ναό, της διάβασα μια ευχή και, όταν τελείωσα, με ρώτησε:
"Πάτερ, με φοβάστε;".
"Όχι", της απάντησα. Το πρόσωπό της ήταν πιο ήρεμο από την προηγούμενη φορά. Έφυγε και πάλι αμίλητη με σκυμμένο το κεφάλι.
Πέρασαν τρεις μέρες και ξαναήρθε αργά την νύχτα. Όταν της διάβασα την ευχή, την παρακάλεσα να μην έρχεται τόσο αργά. Με κοίταξε και είδα τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
Μου είπε: "Πάτερ, είμαι πόρνη, αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν κυκλοφορώ τη μέρα, γιατί όλος ο κόσμος γνωρίζει ποια είμαι και ντρέπομαι να κυκλοφορώ. Γι' αυτό ήρθα και ξαναήρθα βράδυ. Έρχομαι σε εσάς, γιατί νιώθω καλά όταν μπαίνω στην Εκκλησία. Θέλω να σας πω ότι την πρώτη φορά που ήρθα ένιωσα μια ανεξήγητη δύναμη μέσα μου και εκείνο το βράδυ δεν έκανα την αμαρτία. Δεν έχω σχέση με την Εκκλησία, ούτε είμαι Ορθόδοξη."
Από τότε έφυγε και δεν την ξαναείδα. Κάποιες φορές ρωτούσα τον φύλακα αν βλέπει την κοπέλα αυτή να κυκλοφορεί στην πόλη μας και μου απαντούσε αρνητικά. Πέρασαν έξι μήνες και ένα απόγευμα ξαναήρθε, υποβασταζόμενη από μια φίλη της. Χαμογέλασε όταν με είδε. Την αναγνώρισα αμέσως. Την έφερα και την έβαλα να ξαπλώσει σε έναν πάγκο που είχαμε μέσα στην Εκκλησία.
Όπως μου εξήγησε η φίλη της, ζήτησε την βοήθειά της και της είπε:
"Θέλω να με πας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που χτυπούν πολλές καμπάνες. Σήμερα θέλω να με πας, όχι αύριο!".
Την κοίταξα και μου είπε:
"Την ευχή σου, πάτερ, την ευχή σου."
Σκέφτηκα αμέσως και την ρώτησα:
"Μήπως θέλεις να σε βαπτίσω, να γίνεις Χριστιανή;".
Μου απάντησε:
"Ναι, πάτερ, θα μου δώσεις πολλή χαρά αν με βαπτίσεις. Θα με βοηθήσει ο Θεός."
Ξεκίνησα την προετοιμασία για τη βάπτιση. Της έδωσα και φόρεσε έναν χιτώνα. Αφού διάβασα τον Κατηχητικό Λόγο, τη βάπτισα "Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος" και της έδωσα το όνομα Γεωργία. Της φόρεσα και έναν Σταυρό και, στη συνέχεια, έβγαλα τη Θεία Κοινωνία που έχουμε στο Αρτοφόριο και την κοινώνησα. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και χαρούμενο.
"Πάτερ", μου είπε, "σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Δοξάζω τον Θεό για αυτή την ώρα, που με αξίωσε να βαπτιστώ. Οι γιατροί κουράστηκαν με την αρρώστια μου και μου είπαν να πάω στο σπίτι. Παρακαλώ τον Θεό να με συγχωρέσει για όλα αυτά που έκανα στη ζωή μου. Σε παρακαλώ, πάτερ, θέλω τον χιτώνα αυτό να τον πάρω μαζί μου για να μου τον φορέσουν όταν πεθάνω. Δεν θέλω τίποτα άλλο!"
Θαύμασα ακούγοντας αυτά τα λόγια και της έδωσα τον χιτώνα. Η φίλη της με ευχαρίστησε, πήρε τη Γεωργία και φύγανε. Καθώς φεύγανε, είδα την ώρα. Ήταν 6:30 το απόγευμα. Πέρασαν δύο ώρες και ήρθαν να με ενημερώσουν ότι κοιμήθηκε η Γεωργία η πρώην πόρνη. Την κάλεσε ο Θεός στη Βασιλεία των Ουρανών!
Ο Θεός μας είναι δίκαιος, την προετοίμαζε με τρόπο που το μυαλό μας δεν μπορεί να συλλάβει. Ο κόσμος την έβριζε, όλοι την είχαν για σκουπίδι. Όχι όμως ο Δημιουργός της.
Τη θάψαμε με τον χιτώνα της βάπτισης και με τον σταυρό της. Τι ωραία που ήταν η Γεωργία μας! Άλλη η δικαιοσύνη του Θεού και άλλη των ανθρώπων. Ο Θεός δε θέλει να χαθεί ούτε μια ψυχή αρκεί να τον αναγνωρίσει ως Σωτήρα και Λυτρωτή».
Το γεγονός της βάπτισης και του θανάτου της Γεωργίας μας εξιστόρησε με επιστολή του ο π. Χαρίτων Musungayi από την Γκόμα του Ανατολικού Κονγκό.
Πηγή:
<>
No comments:
Post a Comment