Ἀναφέρει ὁ Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Θυμᾶμαι μιά περίπτωσι. Στή ρωσική Μονή τοῦ Λονδίνου, τήν ὁποία ἐπισκεπτόμουν συχνά ὡς λαϊκός, ὑπῆρχε ἕνας σεβαστός ἱερέας, ὁ π. Ἰωάννης... Ἦταν πάντοτε ἐξαιρετικά λακωνικός. Ὁ ἴδιος ἀρκοῦνταν νά προσφέρη μονάχα λίγες λέξεις συμβουλευτικές. Κάποια μέρα, μία γυναῖκα πού ἐρχόταν συχνά γιά ἐξομολόγησι τοῦ διηγήθηκε μέ λεπτομέρειες γιά ἕνα καβγά πού εἶχε μέ τόν ἄνδρα της.
—Μοῦ εἶπε αὐτό καί ἐγώ τοῦ εἶπα ἐκεῖνο, καί τοῦ εἶπα ὅτι ἔκανε λάθος καί αὐτό καί ἐκεῖνο...
Μόλις τελεώσε, ὁ π. Ἰωάννης τήν κοίταξε καί τῆς εἶπε:
—Καί ὅλα αὐτά σέ βοήθησαν;
Στή συνέχεια τῆς ἔδωσε ἄφεσι ἁμαρτιῶν.
Οἱ πέντε αὐτές λέξεις τῆς ἄλλαξαν τή ζωή. Συνειδητοποίησε ξαφνικά πόσο ἀνώφελο ἦταν νά μαλώνουν ὄλη τήν ὥρα, προσπαθώντας πάντοτε νά μήν ἀφήση τίποτε ἀναπάντητο, θέλοντας πάντα νά ἔχη τόν τελευταῖο λόγο. Καί ξαφνικά σκέφτηκε:
—Δέν χρειάζεται νά εἶναι ἔτσι.
Σταμάτησε νά συμπεριφέρεται ἔτσι καί ἄλλαξε. Ἦταν ἐκείνη ἡ ἁπλή κουβέντα τοῦ ἱερέα, μέ τή μορφή τῆς ἐρωτήσεως, πού τήν ὁδήγησε στήν ἀλλαγή»(ΚW, 64).
<>
«Ἕνας ἱερέας πῆγε στό super market.
Ὅταν ἅπλωσε τά ψώνια στό ταμεῖο, ἄκουσε πίσω του ἕνα λόγο μέ τό ἐξῆς περιεχόμενο:
—Ὤ, κοίτα, ὁ παπᾶς ἔχει κερδίσει τόσα πολλά γιά τόν ἑαυτό του... Διδάσκει τόν κόσμο γιά τή φτώχεια, ἀλλά ἔχει κερδίσει γιά τόν ἑαυτό του. Γιά νά ὑπερφάει! Τί κοιλιά ἔχει...
Ἦταν ἡ φωνή μιᾶς 50χρονης γυναίκας πού δέν ἠρέμησε καί ἀποφάσισε νά περάση στήν ἐπίθεσι:
—Λοιπόν, πῆρες λίγα γιά τόν ἑαυτό σου;, ρώτησε σαρκαστικά ἡ γυναἶκα.
—Λοιπόν, τά πῆρα, ἀπάντησε ὁ ἱερέας.
—Μᾶλλον γιά ἕνα μῆνα;
—Ὄχι, ἀγαπητή γυναῖκα, νομίζω ὅτι μπορῶ νά τό φάω σέ δύο μέρες.
—Ναί, εἶναι ξεκάθαρο ἀπ᾽ τήν κοιλιά σου ὅτι σίγουρα μπορεῖς νά τό διαχειριστῆς!
—Σωστά προσέξατε, ἡ κοιλιά μου εἶναι ἡ καταδίκη μου. Δέν μπορῶ παρά νά σκεφτῶ τό φαγητό.
—Καί βάζω καί τυρί καί ζαμπόν στό καρότσι μου, λίγο πιό γρήγορα!
—Λοιπόν, καλά, ὑπάρχει μιά τέτοια ἁμαρτία.
—Σωστά αὐτά πού λένε γιά σένα... καί κυκλοφορεῖς καί μέ Mercedes!
—Ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα μέ αὐτό... ἔχω ἤδη ἕνα Mercedes, ἀλλά θέλω κάτι πιο σοβαρό. Ὀνειρεύομαι μιά Cadillac, ἀλλά ὅλα πᾶνε πρός τό φαγητό, γιατί πρέπει νά ταΐσω τήν κοιλιά μου...
—Οὔου, οὔα! Ἐντάξει, τουλάχιστον τό παραδέχεσαι! Ὀνειρεύεται τό Koniak! Eἶναι δυνατόν νά μήν μπορῆτε νά ζήσετε χωρίς νά πιῆτε;
—Λοιπόν, τί θά μπορούσαμε νά κάνουμε χωρίς αὐτό; Τώρα θά βγάλω τό ράσο μου καί θά τρέξω στόν πάγκο γιά μπύρα γιά νά μήν μέ δῆ κανείς.
—Ναί... οὔτε ντροπή, οὔτε συνείδησι! Αὐτό ἀκριβῶς λένε γιά σένα!
—Ἀκριβώς, ἀλλά όχι ἀκριβῶς. Ἄν ἤξεραν καλύτερα, θά ἔλεγαν ἀκόμα χειρότερα.
—Χά! Καί γενικά, μετά ἀπό αὐτό, γιατί νά ὀνομάσω τίς ἁμαρτίες μου μπροστά σέ ἀνθρώπους σάν ἐσένα;
—Ὄχι, δέν πρέπει, μήν ἀνησυχεῖς, ἀπάντησε ἤρεμα ὁ ἱερέας, βάζοντας τά πράγματα σέ σακούλες.
Καί τότε ἡ γυναῖκα σώπασε. Ἄν καί τό πρόσωπό της δέν ἄλλαξε, ἦταν ξεκάθαρο ὅτι εἶχε μιλήσει πλήρως καί εἶχε λάβει κάποια ἱκανοποίησι. Ξαφνικά ἐπικράτησε μιά ἠρεμία. Καί τότε ὁ ἱερέας πῆγε στήν ἐπίθεσι.
—Ἐσύ, σάν μητέρα, νιώθεις καλύτερα;
Ὅμως ἡ γυναίκα δέν ἀπάντησε. Στήν πραγματικότητα ἔνιωθε καλύτερα σέ κάποιο βαθμό, ἀλλά φοβόταν νά τό παραδεχτῆ δυνατά. Ὅπως εἴπε ἀργότερα αὐτή ἡ γυναῖκα, ἐκεῖνη τή στιγμή, πρός ἔκπληξί της, ἀνακάλυψε ἕνα ἄγνωστο μέχρι τώρα πράγμα: ἀποδεικνύεται ὅτι ἀκόμη καί ἀπό ἔναν ἱερέα πού τρώει ὑπερβολικά καί ὁδηγεῖ μιά Mercedes, μπορεῖς νά πάρης παρηγοριά!
Ὅμως, ἡ ἀνακούφισι δέν κράτησε πολύ. Ὅταν αὐτή ἡ ὡραία γυναῖκα ἔφυγε ἀπ᾽ τό κατάστημα, εἶδε μέ ἔκπληξι ὅτι ὁ ἱερέας περπατοῦσε πρός τό VAZ 2104 Mercedes του μέ ἄδεια χέρια.
Στήν ἀρχή δέν κατάλαβε ποιό ἦταν τό κόλπο, γιατί ὁ ἱερέας ἔφευγε ἀπ᾽ τό super market μέ τέσσερεις σακούλες. Ὅμως, κοιτάζοντας πίσω, εἶδε τέσσερεις ἄστεγους νά ἐξετάζουν χαρούμενα τό περιεχόμενο τῶν πακέτων πού εἶχαν στά χέρια τους...
Ἐδῶ, ἡ “παρηγοριά” τῆς ἀναζητήσεως τῆς ἀλήθειας τῆς 50χρονης καταπατήθηκε ἀπό ἕνα ἀκατανόητο καί σχεδόν ξεχασμένο συναίσθημα πού ξέσπασε ἀπό κάπου στό ὑπόγειο τῆς ψυχῆς της.
Ἡ γυναῖκα πάγωσε, κοιτάζοντας τά χαρούμενα πρόσωπα τῶν ἀστέγων. Μέσα της συναντήθηκαν ταυτόχρονα ἀντικρουόμενα συναισθήματα ἐνοχῆς, παρεξηγήσεως, χαρᾶς καί αὐτομαρτυρίας, πού μαζί ἔγιναν ὁ πρόδρομος τῆς μετανοίας τοῦ ἀναζητητῆ τῆς ἀληθείας.
Καί ἐκεῖνη τή στιγμή, ἡ γυναῖκα ἔκανε μιά ἄλλη ἀνακάλυψι γιά τόν ἑαυτό της: Ἡ ἀληθινή παρηγοριά, σέ ἀντίθεσι μέ τήν ἱκανοποίησι μέ τήν κατάκρισι τῶν ἄλλων, γεννᾶ δάκρυα μετανοίας καί ἀγγίζει τήν καρδιά.
... Πέρασαν ἤδη 7 χρόνια.
Καί τώρα ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας, ὁ π. Βίκτωρ, καί ἡ Βαλεντίνα Τιμοφέβνα, θυμοῦνται μέ χαμόγελο τήν ἱστορία τῆς γνωριμίας τους στό super market.
Ἄνθρωποι, νά εἶστε ἐλεήμοντες»(http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/10/blog-post_99.html).
<>
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Γνώρισα κάποτε μιά καλόγρια, ἡ ὁποία εἶχε θεῖο ἔρωτα.
Αὐτή ἡ καλόγρια μέ βοήθησε μέ τόν τρόπο της, ὥστε τό 1951 νά ἐπιστρέψω στό δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ καλόγρια αὐτή, ὅταν ἔλεγε τη λέξι Χριστός, ἔτρεχαν οὐρές δακρύων ἀπ᾽ τά μάτια της, σάν νά ἄνοιγε κάποιος ἀπό μέσα της μιά βρύσι.
Δέν τό ἔχω ξαναδῆ αὐτό τό πράγμα σέ ἄλλον ἄνθρωπο.
Ἡ καλόγρια αὐτή μοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά:
“Νά ‘ξεραν οἱ ἄνθρωποι, Δημήτρη μου, πόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει ὁ Χριστός!”.
Καί τά δάκρυα ἔτρεχαν ἀσταμάτητα!
Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τέτοια πράγματα καί τό μόνο πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι, ἄν χτύπησε ἡ τρίτη καμπάνα γιά νά πᾶμε τελευταία στιγμή στήν ἐκκλησία»(https://www.facebook.com/metastrofes.stin.orthodoxia).
<>
π. Ἐλπίδιος Βαγιανάκης: «Ἕνας νέος, παρασυρμένος ἀπ᾽ τήν τρομερή δύναμη τῆς κακῆς συνήθειας, ἔπεφτε συχνά σέ βαρύ ἁμάρτημα. Δέν ἄφηνε ὅμως τόν ἀγῶνα. Ὕστερα ἀπό κάθε κατρακύλισμα, ἔχυνε πύρινα δάκρυα καί προσευχόταν στό Θεό μ᾽ αὐτά τά πονεμένα λόγια:
—Κύριε, σῶσε με, εἴτε θέλω εἴτε δέν θέλω. Ἐγώ σάν χωματένιος πού εἴμαι, τραβιέμαι εὔκολα ἀπ᾽ τή λάσπη τῆς ἁμαρτίας. Σύ, ὅμως, ἔχεις τή δύναμι νά μ᾽ ἐμποδίσης. Δέν εἶναι θαυμαστό Θεέ μου, ἄν ἐλεήσης τόν δίκαιο, οὔτε ἄν σώσης τόν ἐνάρετο, γιατί αὐτοί εἶναι ἄξιοι νά γευτοῦν τήν ἀγαθότητά Σου. Σέ μένα τόν ἁμαρτωλό δεῖξε Κύριε τήν φιλανθρωπία Σου καί τό ἔλεός Σοῦ καί σῶσε με, μέ θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ᾽ ὅλη τήν ἀθλιότητά μου σέ Σένα μόνο καταφεύγω ὁ δυστυχής!
Αυτά ἔλεγε μέ συντριβή ὁ νέος καί ὅταν κυριευόταν ἀπ᾽ τό πάθος καί ὅταν ἀκόμα ἦταν ἤρεμος. Κάποια φορά, πού πάλι νικήθηκε ὕστερα ἀπό ἀγωνιώδη ἀντίστασι, γονάτισε παρευθύς κι ἐπανέλαβε τά ἴδια λόγια, χύνοντας ποταμούς δακρύων. Ἡ ἀκατανίκητη ἐλπίδα του στή Θεία εὐσπλαγχνία ἐρέθισε τό διάβολο, ὁ ὁποῖος παρουσιάστηκε μπροστά του ὅλος μανία καί τοῦ φώναξε:
—Ἄθλιε, δέν νιώθεις λίγη ντροπή, ὅταν μέ τέτοια χάλια τολμᾶς νά προσεύχεσαι καί νά παίρνης στό στόμα σου τοῦ Θεοῦ τό ὄνομα; Μάθε μιά γιά πάντα πώς γιά σένα δέν ὑπάρχει σωτηρία.
Ὁ γενναῖος ἀγωνιστής δέν φοβήθηκε, οὔτε ἔχασε τήν ἐλπίδα του, ὅπως περίμενε ὁ διάβολος.
—Μάθε κι ἐσύ, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρρετά, πώς τό δωμάτιο αὐτό εἶναι σιδηρουργεῖο. Μιά σφυριά δίνεις καί μιά παίρνεις. Δέν θά πάψω νά σέ πολεμῶ μέ τή μετάνοια καί τή προσευχή, ὥσπου νά βαρεθῆς νά μέ πολεμᾶς μέ τήν ἁμαρτία.
—Ἔτσι λοιπόν;, φώναξε ὁ διάβολος μέ κακία. Ἀπό δῶ κι ἐμπρός παύω νά σέ πολεμῶ, γιά νά μήν αὐξηθοῦν τά βραβεῖα τῆς ὑπομονῆς σου, κι ἔγινε ἄφαντος.
Ἀπ᾽ τή στιγμή ἐκείνη ἔπαψε ὁ πόλεμος τοῦ νέου. Ἐκεῖνος, ὅμως, οὔτε μιά στιγμή δέν ἔπαυε νά προσέχη τόν ἑαυτό του καί ἔκλαιγε συχνά σάν θυμόταν τά σφάλματά του.
Ὁ Χριστός παρηγορεῖ τόν μετανοημένο ἁμαρτωλό!
Ἀπ᾽ τή στιγμή πού ὁ κάθε ἁμαρτωλός ἀρχίσει τόν ἀγώνα τῆς μετανοίας, πλῆθος ἀγγέλων βρίσκονται κοντά του, ἕτοιμοι νά τόν βοηθήσουν καί νά χαροῦν.
“Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι”(Λκ 15, 10).
Ἄν πῆς καί γιά τόν Κύριό μας, Αὐτός παρακολουθῆ γεμάτος χαρά καί ἀγάπη τό φιλότιμο ἀγῶνα τῆς μετανοιωμένης ψυχῆς, ἕτοιμος νά ἀγκαλιάση μέ στοργή καί νά εὐλογήση τό πολυαγαπημένο μετανοημένο Του παιδί»(https://www.facebook.com/metastrofes.stin.orthodoxia).
<>
π. Ἐλπίδιος Βαγιανάκης: «Κάποιος νέος παραστράτησε, μά τόσο πολύ μετανόησε στό ἄκουσμα ἑνός καί μόνο κηρύγματος, πού ὅταν τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἄφησε τόν κόσμο κι ἔγινε καλόγερος. ἔφτιαξε μιά καλύβα στήν ἔρημο κι ἔκλαιγε κάθε μέρα μέ πολύ πόνο γιά τίς ἁμαρτίες του. Μέ τίποτε δέν μπορούσε νά παρηγορηθῆ.
Μιά νύχτα, παρουσιάστηκε στόν ὕπνο του ὁ Ἰησοῦς, περιτριγυρισμένος ἀπό φῶς οὐράνιο. Πῆγε κοντά του μέ καλοσύνη.
—Τί ἔχεις ἄνθρωπε καί κλαῖς μέ τόσο πόνο;, τόν ρώτησε μέ τή γλυκιά φωνή Του.
—Κλαίω Κύριε γιατί ἔπεσα, εἴπε μέ ἀπελπισία ὁ ἁμαρτωλός.
—Ὤ, τότε σήκω!
—Δέν μπορῶ μόνος, Κύριε.
Ἄπλωσε τότε τό θεϊκό Του χέρι ὁ Βασιλιάς τῆς ἀγάπης καί τόν βοήθησε νά σηκωθῆ. ἐκεῖνος, ὅμως, δέν σταμάτησε νά κλαίη.
—Τώρα γιατί κλαῖς;
—Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σέ λύπησα. Ξόδεψα τόν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Σου σέ ἀσωτίες.
Ἔβαλε τότε μέ στοργή τό χέρι Του ὁ φιλάνθρωπος Δεσπότης, στό κεφάλι τοῦ πονεμένου ἁμαρτωλοῦ καί τοῦ εἶπε μέ ἱλαρότητα:
—Ἀφοῦ γιά μένα πονᾶς τόσο πολύ, ἐγώ ἔπαψα πιά νά λυπᾶμαι γιά τά περασμένα.
Ὁ νέος σήκωσε τό βλέμμα του νά εὐχαριστήση τόν Σωτήρα του, μά ἐκεῖνος δέν ἦταν πιά ἐκεῖ.
Στή θέσι πού πατοῦσε, εἶχε σχηματιστῆ ἕνας πελώριος ὁλόφωτος Σταυρός. Λυτρωμένος πιά ἀπ᾽ τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, ἔπεσε καί τόν προσκύνησε.
Μ᾽ εὐγνωμοσύνη στήν ψυχή, ὕστερα ἀπ᾽ τό ὅραμα ἐκεῖνο, κατέβηκε πάλι στήν πολιτεία ὁ νέος γιά νά γίνει ὁ πιο θερμός κήρυκας τῆς μετανοίας καί νά ὁδηγήσει στό Χριστό πολλούς ἄλλους παραστρατημένους»(https://orthodoxoiorizontes.gr/Theologika_keimena/P.Elpidios_Bagianakhs/Istories_metanoias.htm).
<<<
«Σέ κάποια ἀπ᾽ τίς περιοδεῖες του, σ᾽ ἕνα χωριό τοῦ ἐπιτέθηκε τοῦ Ἁγ. Γαβριήλ Ἐπισκόπου Ἰμερετίας κάποιος ληστής. Ὁ π. Γαβριήλ δέν ἔνιωσε ἀμηχανία· σταύρωσε τό ληστή καί τοῦ εἶπε: “Παιδί μου, ἐγώ εἶμαι ἕνας ἄθλιος μοναχός, ὁ ἐπίσκοπος Γαβριήλ, πῶς θά μποροῦσα νά ἔχω χρήματα;”. Τό ὄνομα αὐτό τό εἶχε ξανακούσει ὁ ληστής καί ξαφνιάστηκε. Ὁ δεσπότης δέν τόν ἄφησε, τόν πῆρε μαζί του, φρόντισε γιά τή μόρφωσί του καί μετά τόν διόρισε δάσκαλο σέ σχολεῖο»(ΑΓ, 13).
<>
«Ἕνας νέος ζοῦσε μέ τούς γονεῖς του σ᾽ ἕνα μικρό χωριό. Κάποτε ἔπρεπε νά φύγη γιά νά σπουδάση σέ μιά μεγάλη πόλι μακρυά ἀπ᾽ τούς γονεῖς του. Ὅταν μιά μέρα τόν ἐπισκέφτηκε ἡ μητέρα του στό σπίτι του, ἔμεινε ἔκπληκτη ὅταν ἀντίκρισε σ᾽ αὐτό πολλές γυμνές φωτογραφίες γυναικῶν κολλημένες στούς τοίχους. Ἔφυγε χωρίς νά τοῦ πῆ τίποτε καί μετά ἀπό λίγο τοῦ ἔστειλε μιά δική της φωτογραφία καί τόν παρακάλεσε νά τή βάλη στό δωμάτιό του. Ὅταν τόν ἐπισκέφτηκε καί πάλι ὑπῆρχε μόνο ἡ δική της φωτογραφία στό δωμάτιο ἐνῶ οἱ ὑπόλοιπες εἶχαν ἀπομακρυνθῆ. Ὁ νέος ἀπάντησε στή μητέρα του ὅτι ὅταν ὑπάρχη ἡ δική σου φωτογραφία ἐδῶ, δέν ὑπάρχει θέσι γιά ἄσχημες φωτογραφίες. Εἴθε ἡ σκέψι μας νά εἶναι διαρκῶς στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ κι ἔτσι νά καθαρίζουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπ᾽ τό κακό!»(ΙΚ).
<>
Ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Ὑμνογράφος (+1991): «Κάτι τό ὁποῖο ἔγινε ἐδῶ στό Κυριακό τῆς Σκήτεώς μας, πρό πολλῶν ἐτῶν. Σέ μία ἑορτή μεγάλη κατά τήν ὁποία γινόταν ἀγρυπνία καί τό Κυριακό ἦταν κατάμεστον, βρισκόταν ἐκεῖνο τόν καιρό στό Ἅγ. Ὄρος ἕνας Μητροπολίτης.
Πρό τῆς ἀπολύσεως, λοιπόν, τῆς Θ. Λειτουργίας, στάθηκε στό μέσο τοῦ ναοῦ, κάτω ἀπ᾽ τόν πολυέλαιο φέρωντας τό ἐγκόλπιό του, καί κρατώντας διπλωμένο τό ὠμοφόριό του.
Στράφηκε τότε πρός ὅλους τούς πατέρες καί εἶπε τά ἑξῆς: “Πατέρες μου, ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι ἕνας πολύ ἁμαρτωλός Ἐπίσκοπος. Τόσο ἁμαρτωλός, πού αἰσχύνομαι νά ὁμολογήσω ἐνώπιόν σας τίς ἁμαρτίες μου. Δηλώνω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιόν σας ὅτι μετανοῶ καί θέλω νά ἀγωνισθῶ γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μου ὅσο θέλει ὁ Θεός νά ζήσω ἀκόμη. Παρακαλῶ νά προσεύχεσθε νά μέ ἐλεήση. Γι᾽ αὐτό καί τώρα παραιτοῦμαι τῆς ἀρχιερωσύνης. Ἀπό σήμερα εἶμαι ἕνας ἁπλός Μοναχός”.
Καί ἀφοῦ ξεδίπλωσε τό ὠμοφόριό του, εἰσῆλθε τελευταία φορά στό ἅγιο Βῆμα διά τῆς ὡραίας πύλης καί τό ἐναπέθεσε ἐπί τῆς Ἁγ. Τραπέζης, καθώς καί τό ἐγκόλπιό του, λέγοντας τό τοῦ Τελώνου, “ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ”(Λκ 18, 13). Κατόπιν ἐξῆλθε καί ἔβαλε στρωτή μετάνοια πρός τούς πατέρες λέγωντας· “Συγχωρήσατέ μοι ἀδελφοί καί πατέρες”.
Τό τί ἔγινε μέσα στό Κυριακό, δέν περιγράφεται! Ἅπαντες ἀνελύθησαν σέ δάκρυα καί κάποιοι σέ λυγμούς. Βίωσαν ἕνα τέτοιο γεγονός καί διδάχθηκαν πρακτικῶς τί εἶναι πραγματική ταπείνωσι. Ξέρεις, καλό μου παιδί, τί εἶναι νά τό κάνη αὐτό ἕνας σεβάσμιος Μητροπολίτης; Ἡ μετάνοια καί μάλιστα ἡ ἀληθής μετάνοια τήν ὁποία εἶχε, θά μποροῦσε νά τήν ζῆ μυστικῶς. Νά τή γνωρίζη αὐτός καί ὁ Θεός. Ὅμως, “ἐταπεινώθη σφόδρα”(Ψ 115, 1) κατά τό ψαλμικό. Καί πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι βρῆκε τό μέγα ἔλεος»(ΧΠ, 158).
<>
«—Τί ἀνοησίες εἶναι αὐτές, πού πηγαίνετε σέ ἕνα τράγο νά πῆτε τί ἔχετε καμωμένα; Αὐτά εἶναι βλακεῖες.
—Μά, κυρ Λουχία, ἀπαντᾶ ἕνας Ρουμελιώτης στρατιώτης, ἡμεῖς ἰδῶ ἴδαμι θᾶμμα μί τά μάτια μας κι λές νά μή πιστέψουμι. Ἰδῶ τραίνου, πατάει τ᾽ νάρκα κι᾽ τοῦ καν᾽ χίλια-δυό κουμμάτια, κι θά γλύτουνι ὁ γερόπαπας [ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰάκωβος Βαλοδῆμος]; Μέ τό συμπάθειο κι᾽ ὅλας, ἀλλά δέν εἶνι καλά πράμματα αὐτά π᾽ λές.
—Τί θαῦμα, μωρέ, ἡλίθιοι, μοῦ τσαμπουνᾶτε. Αὐτό ἦταν ἕνα τυχαῖο γεγονός, τό ὁποῖο ἐξηγεῖται φυσικῶς. Ἁπλουστάτα. Πατήθηκε ἡ νάρκη καί τά ἀέρια μέ τά βλήματα διέφυγαν πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνσι καί τυχαίως δέν τόν ἔθιξε κανένα. Τό πήρατε τώρα καί τό ἐπαναλαμβάνετε “θαῦμα!... θαῦμα!...” καί κάνετε σάν γυναικοῦλες ὑστερικές. Ποῦ βρήκατε τό θαῦμα; Τί ὑστερίες εἶναι αὐτές; Ντροπή σας...
Αὐτά ἔφθασαν καί στά ἀφτιά τοῦ π. Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος πῆγε καί τοῦ εἶπε:
—Παιδί μου, μή τά λές αὐτά. Δέν κάνει. Ἔλα καί σύ νά ἐξομολογηθῆς, νά γίνης ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, νά σέ φυλάξη ὁ Θεός κάι νά πᾶς στό σπίτι σου.
Ἐκεῖνος δέν καταδέχτηκε νά τοῦ δώση κἄν ἀπάντησι καί προσοχή, παρά μόνο τόν κοίταξε μέ ἕνα περιφρονητικό βλέμμα. Κατόπιν πῆρε ἀγγαρία μερικούς ἄνδρες καί πῆγε πιό πέρα στό δάσος, γιά νά κόψουν ξύλα. (Ἦταν εἴπαμε λοχίας). Ἐκεῖ, ὅμως, πάτησε καί αὐτός νάρκη. Τόν τίναξε στόν ἀέρα καί τόν ἔκανε κομμάτια! Αὐτόν μόνο καί κανένα ἄλλο!
Τόν δυστυχῆ! Ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε εὐκαιρία νά μετανοήση, ἀλλά αὐτός, πονηρός καί διεστραμμένος, ἀδιόρθωτος ἔμεινε ὁ δόλιος. Περιττό εἶναι νά σημειωθῆ, ὅτι ἔπειτα ἀπό αὐτό, φόβος καί τρόμος κατέλαβε ὅλους κάι κανένας ἀπ᾽ τούς στρατιῶτες δέν ἔμεινε ἀνεξομολόγητος»(ΑΧ, 42).
<>
«Ἦταν κατάκοιτος καί ἄρρωστος βαρειά [ὁ ὅσιος ΓέρονταςἸάκωβος Βαλοδῆμος]. Περίμεναν οἱ γύρω του νά πεθάνη. Ἦταν Μ. Παρασκευή. Εἶχε σφοδρή ἐπιθυμία νά σηκωθῆ καί νά πάη στήν Ἐκκλησία. Οἱ πάντες τόν ἀπέτρεπαν. Τοῦ ἔλεγαν, ὅτι θά ἦταν παράτολμο καί ἐπικίνδυνο. Αὐτός, ὅμως, συρόμενος πῆγε. Προσευχήθηκε στόν Ἐσταυρωμένο μέ πίστι καί —ὤ τοῦ θαύματος— ἔγινε καλά.
Ἐπέστρεψε μετά τήν Ἀκολουθία ὑγιής. Θαύμαζαν ὅλοι γιά τό θαῦμα. “Δέν πεθαίνω, εἶπε, ἀκόμη. Μέ ἀφήνει ὁ Θεός, γιά νά ξυπνῶ καμμιά ψυχή ἐδῶ ἐπάνω”. Καί πράγματι πολλές ψυχές ξυπνοῦσε μέ τήν ἐξομολόγησι καί τήν νουθεσία»(Ἀρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, Πατήρ Ἰάκωβος Βαλοδῆμος, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη χ. χ., 56).
<>
«Νέος, εὑρισκόμενος στήν Ἀθήνα τό 1963, τούς καλοκαιρινούς μῆνες πειράστηκε σαρκικά πάνω ἀπ’ τίς δυνάμεις του. Ἔβαλε λογισμό νά θέση τέλος στούς ἀγῶνες τῆς ἐγκρατείας, διότι —ὅπως ἔλεγε— δέν βαστοῦσε ἄλλο τό βάρος τῆς σάρκας. Ἔβαλε στό νοῦ του τό Γέροντά του, τό Γέροντα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ τῆς Πάτμου, ἀλλά ἦταν πολύ μακρυά γιά νά τόν βοηθήση. Ἔφυγε ἀπό τήν κατοικία του καί κατέβηκε στό κέντρο τῆς Ἀθήνας. Εἶχε ἀρχίσει νά βραδιάζη. Ἡ διαδρομή ἦταν μία ὥρα. Προσευχόταν. Ἀλλά ἡ φλόγα τῆς σάρκας δέν δροσιζόταν. Εἶπε, λοιπόν, καθ’ ἑαυτόν ὁ νέος, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε πάει ποτέ σινεμά: “Ἄς ἀρχίσω ἀπό ἕνα θέαμα ἀκατάλληλο” πού πρόβαλλε τότε τό σινεμά Ρέξ. Ἔκοψε τό εἰσιτήριο καί στάθηκε στίς διαφημιστικές ἀφίσες. Ἄπειρος ὤν, δέν καταλάβαινε σχεδόν τίποτε. Ἀφοῦ στραβώθηκε νά κοιτάζη, γύρισε τό πρόσωπό του μήπως τόν βλέπει κάποιος γνωστός. Καί ἦταν δίπλα του ἡ φιγούρα τοῦ Γέροντα Ἀμφιλοχίου ἔνδακρυς! Ἐδῶ σταμάτησαν ὅλα. Γύρισε στό σπίτι του καί ἔκλαψε πικρά ὅπως ὁ Πέτρος»(ΓΩ, 184).
Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Ψυχική Τόνωση (Διαχρονικό Ημερολόγιο), εκδ. Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός
<>
«Γύρισα νωρίτερα ἐκεῖνο τό βράδυ στό σπίτι καί ἤμουν ξεμέθυστος. Τήν ὥρα πού ἡ μάνα της ἔβαζε τήν κόρη μας νά κοιμηθῆ, ἐκείνη προσευχόταν γιά μένα, πού ἤμουν σκλάβος στό πιοτό. Συνήθως, ὅταν ἐπέστρεφα τά βράδια, ἡ γυναῖκα μου καί ἡ κόρη μου ἔτρεμαν, γιατί ξεσποῦσα τό θυμό μου πάνω τους. Μπῆκα ἀθόρυβα στό σπίτι κι ἄκουσα τήν κόρη μου νά λέη: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σέ παρακαλῶ, σῶσε τόν ἀγαπημένο μου πατερούλη”. Σάν νά ἔπεσε κεραυνός ἐπάνω μου! “Ἀγαπημένος πατερούλης” δέν ὑπῆρξα ποτέ γιά τό κοριτσάκι μου. Αἰσθάνθηκα νά πνίγομαι. Βγῆκα ἔξω κι ἔκλαψα πικρά. Μέσα στήν ἀπελπισία μου εἶπα: “Κύριε, ἄκουσε τήν προσευχή τοῦ παιδιοῦ μου καί σῶσε με”. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε! Σήμερα εἶμαι ἕνας στοργικός σύζυγος καί καλός πατέρας γιά τό γλυκό μου κοριτσάκι. Ὁ Θεός πράγματι ἀκούει προσευχές!
Χ.Ξ.»(ΗΛ).
<>
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Μοῦ ἔλεγε ἕνας νεαρός πού δέν εἶχε σχέσι μέ τήν Ἐκκλησία, τό ἑξῆς:
“Διάβασα μιά πρότασι ἀπ᾽ τήν Κ. Διαθήκη, τό Εὐαγγέλιο κι αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά, τέτοια πού ὅλη τή νύχτα δέν μπόρεσα νά κοιμηθῶ!
Ἔζησε αὐτό τό παιδί μιά κατάστασι μακαριότητος!
Μπορεῖ νά ἦταν ἄσχετος μέ τά πνευματικά, ἀλλά ἦταν καλοπροαίρετος καί ὁ Θεός θέλησε μέ αὐτόν τόν τρόπο, νά τόν πλησιάση καί νά τόν βοηθήση».
<>
Φεύγω γύρω στίς 6 τό πρωΐ γιά τό ναό. Ἐκεῖ πού περπατοῦσα, σταματᾶ ἀπότομα στή μέση τοῦ δρόμου ἕνα αὐτοκίνητο μέ φιμέ τζάμια, ἀνοίγει ἡ πόρτα καί κατεβαίνει τρέχοντας ἕνας νεαρός καί ἔρχεται πρός τά πάνω μου.
—Χριστέ μου, λέω, δικός σου εἶμαι ὅ,τι θέλεις ἄς γίνη.
Ὁ νεαρός πού θά ἦταν περίπου 25 χρόνων, πολύ ταλαιπωρημένος, φαινόταν πῶς εἶναι ναρκομανής, πέφτει κάτω στό δρόμο, ἀγκαλιάζει τά πόδια μου καί ἀρχίζει νά φωνάζη:
—Σῶσε με, Πάτερ μου, σῶσε με ἀπ᾽ τή βρωμιά μου, μόνο ἐσύ μπορεῖς νά μέ σώσης.
Μά νά προσπαθῶ νά τόν σηκώσω, νά τόν σταματήσω νά μήν φωνάζη τόσο δυνατά, μέ τίποτε δέν ἄφηνε τά πόδια μου.
Βγῆκε ἡ γειτονιά στό δρόμο, βλέποντας ἀπ᾽ τά παράθυρα τί γίνεται, σοῦ λέει κάτι κάνουν τόν παπᾶ.
Τούς εἶπα νά φύγουν στά σπίτια τους, σήκωσα τό παιδί, τό ἀγκάλιασα, τοῦ χάιδεψα τό κεφάλι καί τό φίλησα στό μέτωπο.
Αὐτό πάλι μοῦ φίλησε τό χέρι καί μέ ἔσφιγγε γύρω γύρω ἀπ᾽ τή μέση μή ἀφήνοντάς με. Μοῦ εἶπε:
—Μέ λένε... ἄν μπορῆς, Πάτερ μου (τί εὐγένεια, ἄν μπορῶ, πρώτη φορά μοῦ εἶπαν ἄν μπορῶ) νά προσεύχεσαι γιά μένα.
Ἐγώ τοῦ εἶπα τό μόνο πού μποροῦσα νά σκεφτῶ ἐκείνη τήν ὥρα:
—Σέ ἀγαπάει ὁ Χριστός μας δέν εἶσαι μόνος.
Καί στό τέλος γυρνᾶ καί μοῦ λέει:
—Σε εὐχαριστώ, Πάτερ μου, πού μέ φίλησες, κανείς δέν μέ φιλάει, ἐκτός ἀπό αὐτούς ἀπ᾽ τούς ὁποίους βγάζω χρήματα (...). Σάν νά μοῦ σήκωσες τό βάρος μου.
Μπῆκε στό αὐτοκίνητο καί ἔφυγε.
—Ἄχ καί νά ἤμουν σάν τόν Ἅγ. Παΐσιο, νά μποροῦσα νά τό βοηθήσω, μου εἶπε ὁ παπᾶς καί κλείσαμε τό τηλέφωνο...
Ὅταν ἡ ζωή ἀφηγεῖται...
(Καί γιά τήν ἀντιγραφή, Χρυσόστομος Σωτῆρος.)
<>
Η θυσιαστική και με μακαρία υπομονή αγάπη ενός άνδρα για τη γυναίκα του και η επιστροφή της
«Διηγεῖται ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός μία πραγματική ἱστορία, γιά νά μαρτυρηθῆ μέ ζωντάνια ἡ θυσιαστική καί μέ μακαρία ὑπομονή ἀγάπη ἑνός ἀνδρός γιά τή γυναῖκα του, ἕνα παράδειγμα ἀπ᾽ τή μαχητικότητα ἑνός ἡρωϊκοῦ συζύγου, ὄχι κάποια πλασμένη διήγησι πρός διδαχή, ἀλλά μία ἀληθινή ἱστορία πού ἐκτυλίχθηκε στίς μέρες μας. “Εἶναι πολύ συγκλονιστικό”, δηλώνει ἐξαρχής ὁ παπποῦς, ἕνα ἀληθινό παράδειγμα θυσίας, “ἀπ᾽ τά μέσα πού χειρίζονται οἱ πραγματικοί σύζυγοι, γιά νά συγκρατήσουν τήν ἑνότητά τους”. Ὁ Γέροντας ἐκκινεῖ τήν ἐξιστόρησί του, παρουσιάζοντας ἕνα “τζέντλεμαν”, ὅπως τόν ἀποκαλεῖ, ὁ ὁποῖος σέ ἡλικία πέραν τῶν τριάντα ἐτῶν, ἐπιθύμησε νά δημιουργήση οἰκογένεια. “Ἔκανε ἐκεῖ τήν προσευχούλα του, καί, ὅπως τοῦ ἔτυχε ἐκεῖ, βρῆκε μία κορούλα καί τήν πῆρε ὡς σύζυγο, τήν παντρεύτηκε νομίμως”. Ἐκείνη ἦταν μικρή, “κάτω καί τῶν εἴκοσι σχεδόν ἐτῶν”, ἀλλά ὄχι μονάχα αὐτό, διότι ἦταν καί ζωηρή, ἔκανε λάθη, ὡστόσο, ὡς γνήσιος “τζέντλεμαν” ὁ ἄνδρας της, ὡς ἄνθρωπος πού διέθετε διάκρισι, προσποιοῦνταν ὅτι δέν ἔβλεπε τά ἀτοπήματά της, “σάν πατέρας της τῆς φερόταν”, ὡς ἕνας γνήσιος ἥρωας ἀπ᾽ τίς πρῶτες ἐποχές τῆς συζυγίας τους.
Ὁ ἄνδρας ἦταν μέτοχος σέ ἑταιρεία πού ἕδρευε στό ἐξωτερικό καί ἄρα τό ἀνάγκαζε ἡ συγκυρία νά φύγη τό ζευγάρι γιά τά ξένα, ὅπως καί ἔφυγε. “Ἔ, τήν πῆρε καί ἔφυγαν στό ἐξωτερικό, σάν σύζυγό του, μαζί ἐκεῖ”. Ἐκεῖ, ὅμως, στά μακρινά, ἦρθε ὁ κακός λογισμός καί παρέσυρε μέ δίνη τό κορίτσι. “Ὅπως ἦταν λίγο ζωηρούλα καί ἀκατάρτιστη, σκέφτηκε ὅτι αὐτό γιά μένα τό ἔκανε —τό νά μετακινηθοῦν— γιά νά μέ χωρίση ἀπ᾽ τό περιβάλλον μου”. Πίστεψε τό νοῦ της, καί, τότε, “τόν παρατάει τόν ἄνδρα της καί φεύγει καί ἔρχεται πίσω στήν Ἑλλάδα καί πηγαίνει σέ κάποιο καζίνο καί δουλεύει σάν ἐλεύθερη γυναῖκα, ἐπ᾽ ἀμοιβή”. Ὁ σύζυγος, ὡστόσο, δέν φάνηκε νά πτοῆται ἀπ᾽ τήν ἄξαφνη φυγή της, διότι ἐκεῖνος τήν ἀγαποῦσε καί ἦταν ἱκανός νά τή συγχωρῆ, νά κάνη θυσίες, νά μακροθυμῆ, νά διασώζη τά πολλά καί σπουδαία λάθη της. “Αὐτός”, διηγεῖται ὁ Γέροντας, “ἀπ᾽ τή στιγμή πού ἔφυγε ἀπό κοντά του, ἄρχισε νά ἐξομολογῆται στό Θεό καί νά τόν παρακαλῆ, μέ ἕνα εἶδος, οπως νά σοῦ πῶ, δικαζότανε μέ τό Θεό!”.
Ὁ Βατοπαιδινός ἀναφέρεται στίς συγκλονιστικές προσευχές αὐτοῦ τοῦ “τζέντλεμαν” καί τίς δεήσεις ἑνός ὁλόκληρου καιροῦ: “Ἐπί δύο ἔτη, κάθε μέρα ἔκλαιγε: ‘Πανάγαθε, παρά δέ Κυρίου ἁρμόζεται γυνή ἀνδρί, ἐγώ προσευχήθηκα σέ Σένα καί ξέρεις τή διάθεσί μου. Εἶναι ἀδύνατον νά πιστέψω ὅτι αὐτή ἡ γυναῖκα εἶναι τυχαία γιά μένα! Ἐσύ μοῦ τήν ἔδωσες! Τή θέλω, Πανάγαθε! Ζητῶ τή γυναῖκα μου! Τί πειράζει, ἄν πλανήθηκε ἕνα κοριτσάκι; Γιά ποιόν σκοπό ἦρθες στή Γῆ; Δέν ἦρθες Ἐσύ νά ἐπιστρέψης τό πεπλανημένο; Δέν ὁρκίστηκες στό Ὄνομά Σου, ὅτι δέν θέλεις τό θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ; Δέν ὑποχωρῶ, ἐπιμένω, ζητῶ δικαιοσύνη! ̓”. Ἔκλαιγε. Σπάραζε. Γονάτιζε. Ζοῦσε ὅπως ζοῦσε, ὁ καιρός περνοῦσε. Ἡ κορούλα δέν γυρνοῦσε, ἀλλά ἐκεῖνος ὡς ἀκλόνητη ὀροσειρά εἶχε καταφέρει νά συμπληρώση εἴκοσι τέσσερεις ὁλόκληρους μῆνες τῆς ἴδιας ἐπιμονῆς κραυγῆς πρός τό Θεό: “Θέλω τή γυναῖκα μου, νά μοῦ τή φέρης πίσω! Ἀφοῦ δέν μπορεῖ ἐκείνη, γιατί πλανήθηκε, πάρε τή δική μου προσευχή! Δέν εἶπες Κύριέ μου, ‘εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε; ̓”. Δύο χρόνια ἡ ἴδια ἱστορία. Τό ἴδιο κλαμα, ἡ ἴδια ἡρωϊκή διάθεσι. “Στεκόταν στήν ἔπαλξι τῆς ἀπαιτήσεως πρός τό Θεό”. Ἡ προσευχή του ἔφθασε νά εἶναι φοβερά παράκλησι, ἐπαινετά ἐξαντλητική γιά τή μικρή ὀμορφούλα τῆς καρδιᾶς του.
Ἐκεῖ, ὅμως, στό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, σέ περιμένει ὁ Θεός γιά νά σέ πιάση. “Στά δύο χρόνια ξύπνησε ἡ κόρη!”, λέει, τώρα, ὁ παπποῦς. Τήν κορούλα τή βασάνιζαν οἱ τύψεις. Γνώριζε τό μέγεθος τοῦ ἀτοπήματός της καί ἄρα τήν κλοτσοῦσε ἠ συνείδησί της. “Ἄρχισε νά σκέφτεται ὅτι θά πρέπη ὁ Θεός νά κάνη ἄλλη κόλασι, γιατί τούτη πού εἶναι, εἶναι μικρή γιά μένα. Πιάνει καί γράφει ἕνα γράμμα στόν ἄνδρα της, καί λέει: ‘Δέν τολμῶ νά σέ ὀνομάσω, δέν ἔχω θέσι. Ἀλλά, ἄν ἐπιστρέψω, δέν μέ δέχεσαι πίσω σάν ὐπηρέτρια; ̓”. Ὁ ἄνδρας, μόλις διάβασε τό γράμμα της, πλημμύρισε ἀπό χαρά. Δέν ὑπῆρξε γι᾽ αὐτόν οὔτε ἴχνος δεύτερης σκέψεως. Ἀμέσως λαχτάρισε πίσω τή γυναῖκα του. Ἡ ἀγάπη συγχωρεῖ, ζέει ὀρθή, δέν γνωρίζει μικρότητες. Μεγαλοθυμεῖ! Σημειώσεις λαθῶν δέν θά κρατήση ἡ ἀγάπη. Σχίζει τά τεφτέρια. Τά διαγράφει ὅλα, σχεδιάζει τά μέλλοντα. “Ἀπαντάει αὐτός”. Γράφει καί στέλνει μία ἀπάντησι ἡρωϊκή. “‘Ἀγάπη μου ̓, ἔγνεφε μέσα μέ ζεστασιά, ‘γιατί εἶπες αὐτό τό λόγο; Δέν σέ ἔστειλα γιά διακοπές καί ἀναμένω τή σύζυγό μου νά ἔρθω πίσω στήν ἀγκαλιά μου; ̓. Ἔ, πῆρε θάρρος αὐτή καί λέει ἔρχομαι!”.
Πανηγύριζε ἤδη ὁ οὐρανός, οἱ Ἅγιοι, οἱ Ἄγγελοι, ὅλοι μαζί ἕνας ψαλμός γιά τό ζευγάρι πού ἑνώνονταν ξανά, διότι χαίρεται πολύ καί ἡ Θεοτόκος σμίγοντας πίσω τά ζευγάρια. Ἀπέμεινε ἡ συνάντησί τους. “Συνεννοήθηκαν γιά τό χρόνο κι αὐτός τήν περίμενε στό ἀεροδρόμιο. Ὅταν ἦρθε στό ἀεροδρόμιο καί βγῆκε ἔξω καί ἐλευθερώθηκε, μόλις τόν εἶδε ἀπέναντι, ἔπεσε κάτω καί ἄρχισε νά κλαίη, νά χτυπιέται. Ἐκεῖνος τήν πῆρε στήν ἀγκαλιά του, ἔτσι μπροστά στόν κόσμο. ‘Ἀγάπη μου, γιατί κάνεις ἔτσι καί μέ πληγώνεις; Μέ τόση λαχτάρα σέ περιμένω νά πᾶμε σπίτι μας, κι ἐσύ τί κάνεις ἔτσι; ̓. Τήν πῆρε στό σπίτι”.
“Ἔ, αὐτό τό βράδυ, πάτερ”, εἶχε ἐμπιστευτῆ ἐκεῖνος ὁ σύζυγος στό Γέροντα Ἰωσήφ τό Βατοπαιδινό, “ἀπ᾽ τήν ὥρα πού ἔβαλα τό κεφάλι μου στό μαξιλάρι μου μέχρι τό πρωΐ, ὁ φύλακας μου ἄγγελος μέ γύρισε ὅλες τίς χωρεῖες τῶν Ἁγίων, ὅλη τή δόξα τοῦ Παραδείσου!”»(ΚΠ, 437).
<>
Ο Άγιος Βιτάλιος Σιντόρενκο της Γεωργίας (+1992) συγχωρεί και καλύπτει τους διώκτες του και αυτοί συγκινούνται και μετανοούν
Ὁ πολυέλεος Θεός μας, θέλοντας τήν σωτηρία κάθε ψυχῆς καί ξεσκεπάζοντας τήν δολιότητα τῆς ψεύτικης ταπεινώσεως ἄφησε κάποιους ἀνθρώπους στήν πονηρή σκέψι τους νά καταστρέψουν τό νεαρό ἀσκητή Ἅγιο Βιτάλιο Σιντόρενκο τῆς Γεωργίας (+1992). Οἱ ζηλόφθονοι τόν χτύπησαν στό κεφάλι του, τόν ἔβαλαν σ᾽ ἕνα μεγάλο τσουβάλι καί κρυφά, καλυπτόμενοι ἀπ᾽ τό σκοτάδι, τόν πέταξαν σέ μιά ἄβυσσο. Πέρασε λίγη ὥρα καί στή μονή ἦρθαν, κάποιοι κυνηγοί κουβαλώντας μαζί τους καταπληγμένο ἀλλά ζωντανό τόν μάρτυρά μας. Ὅταν ὁ Γέροντας συνῆλθε τοῦ ζήτησαν νά δείξη τούς δράστες. Αὐτός, ὅμως, ἀπάντησε ὅτι δέν θυμᾶται τά πρόσωπά τους. Ἡ συμπεριφορά του συγκίνησε βαθιά τούς κακούργους καί αὐτοί μετάνοιωσαν πραγματικά καί ἄρχισαν μιά ἐνάρετη ζωή...
(Βιβλίο: Ὁ Θαυμαστός Γέροντας Βιτάλιος, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2008).
<>
Πως άρχισε ο Άγιος Πατρίκιος (+461) το Αποστολικό του έργο στην Ιρλανδία
Αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:
«Στο βίο του Αγίου Πατρικίου, φωτιστή της Ιρλανδίας, αναφέρεται πώς έζησε γιά πολλά χρόνια στη Βρετανία μελετώντας την Αγία Γραφή. Ξαφνικά άρχισε ν’ ακούει κάποιες φωνές που τόν καλούσαν να επιστρέψει στήν Ιρλανδία. Άκουγε συχνά φωνές από πολλές γλώσσες, που φώναζαν σάν από ένα στόμα: “Σε παρακαλούμε, έλα καί ζήσε μαζί μας”. Άκουγε τόσο συχνά τέτοιες φωνές, που τόν καλούσαν στήν Ιρλανδία, ώστε τις συνήθισε εντελώς. Ό Άγιος Πατρίκιος έλεγε ότι μπορούσε ν’ αναγνωρίσει τίς φωνές πού τόν χαλούσαν. Ήταν οι φωνές των ανθρώπων της Ιρλανδίας πού άκουγε. Στήν πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι επιθυμούσαν την επιστροφή του καί ό Θεός έκανε ώστε ν’ ακούγονται οι μυστικές φωνές στον Πατρίκιο.
Τέλος μη μπορώντας ν’ αντέξει άλλο αυτές τίς φωνές - πού τίς άκουγε καί στον ύπνο του καί συχνά τόν ξυπνούσαν - άφησε οριστικά τή Βρετανία καί πήγε στήν Ιρλανδία. Τό τεράστιο αποστολικό έργο τό όποιο έκανε αυτός ό Άγιος στήν Ιρλανδία μαρτυρεί ξεκάθαρα ότι οι φωνές πού άκουγε κατευθύνονταν άπ’ τό Θεό».
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, εκδ. Χροές
Y. / IR2
<>
Πολλοί από όλο τον κόσμο γνώρισαν την Ορθοδοξία μέσω των εκπομπών και του ασυρμάτου του Αγιορείτη π. Απολλώ του Δοχειαρίτη και βαπτίστηκαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί
Ἐσπερινός στό Δοχειάρι! Στή λιτή ὁ Ἐσταυρωμένος, περίβλεπτη ὑπενθύμισί του: δι᾽ ἐμέ... Πῶς μποροῦμε νά ξεχνᾶμε τή θυσία τοῦ Ναζαρηνοῦ Ἐλευθερωτῆ γιά τόν καθένα μας προσωπικά! Στίς αἰτήσεις ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ ἱερέα, συνεχῶς ὁ Γέροντας Γρηγόριος καί ὁ Μοναχός Ἀπολλώ! Ναί, λείπει πολύ καί ἐκείνου ἡ ἀξέχαστη μορφή! Ἡ πρώτη κουρά τοῦ Γέροντος Γρηγορίου! Τοῦ ἔδωσε τό ὄνομα ἑνός ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ μας! Θείας πίστεως, τῷ ἀμφιβλήστρῳ, ἐζωγρήσατε, ἐθνῶν ἀγέλας! Πόσο ταιριαστό τό ἀπολυτίκιό τους μέ τήν πορεία τοῦ μακαριστοῦ Δοχειαρίτη! Ὁ ραδιοερασιτέχνης ταπεινός πατέρας μέ τή διεθνῆ φήμη! Ὁ τόσο ἰδιαίτερος, ὁ παγκόσμιος Ἱεραπόστολος πού ἔκανε τά ἐρτζιανά καί τίς συχνότητες ἐργαλεῖα τῆς μόνης Ἀλήθειας. Ξάφνιαζε πάντοτε αὐτός ὁ μοναχός μέ τήν τόσο ἀσυνάντητη δράσι! Σπούδασε καί ἀπόκτησε πτυχίο ἐκπομπῆς! Ἔλαβε καί τόν γνωστό διακριτικό του ἀριθμό SV2ASP/A! Τό Α στό τέλος ὑποδήλωνε τόν Ἄθωνα! Στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ἡ Μονή εἶχε μείνει γιά μῆνες χωρίς τηλεφωνική ἐπικοινωνία! Κινδύνευσε ἡ ζωή ἑνός πατέρα τότε! Στό νοσοκομεῖο στή Θεσ/νίκη πού ὁ π. Ἀπολλώ τόν συνόδεψε, γνώρισε ἕνα γιατρό ραδιοερασιτέχνη. Ἐκεῖνος τοῦ πρότεινε νά μελετήση καί νά δώση ἐξετάσεις γιά τήν νόμιμη πιστοποίησι! Μέ ἄδεια τῆς Ἱερᾶς κοινότητος καί τήν ἀμέριστη ὑποστήριξι τοῦ Γέροντα Γρηγορίου! (Στ᾽ ἀλήθεια ὅσοι κατηγόρησαν τό Γέροντα γιά ἀναχρονιστή καί ὀπισθοδρομικό αὐτά τά ἐκπληκτικά φρόντισαν ποτέ νά τά μάθουν;) Δέν ἦταν μόνο φυσικά οἱ ἀνάγκες τῆς ἐπικοινωνίας τῆς μονῆς σέ ἐξαιρετικές καί δύσκολες περιστάσεις. Πολλοί γνώρισαν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν ἀσπάστηκαν μυστηριακά μέσῳ τῶν ἐκπομπῶν του καί τοῦ ἀσυρμάτου τοῦ π. Ἀπολλώ!
Ἡ Ἰταλίδα Βερονίκη, καθηγήτρια στό Βασιλικό Παν/μιο τοῦ Λονδίνου κάι ἐκείνη ραδιοερασιτέχνης, ἔγινε Ὀρθόδοξη μέσῳ τῆς ἐκπομπής του! Βαπτίστηκε στό μετόχι τῆς Δοχειαρίου στόν Σοχό στήν Παναγία τήν Θεοσκέπαστη! Ἡ εἰκόνα τοῦ πρώην Προτεστάντη Γερμανοῦ ἀδελφοῦ μας Ντομινίκ νά βαπτίζεται στόν ἀρσανά τῆς Δοχειαρίου καί νά λαμβάνη τό ὄνομα Μιχαήλ καί αὐτή μνημειώδης πρίν ἀπό μία δεκαετία! Καί ἐκεῖνος ραδιοερασιτέχνης πού ἔλαβε ἀπ᾽ τόν π. Ἀπολλώ τήν κλήσι μέ τά κύματα τῆς σωστικῆς πίστεως! Ἕνας Ἀμερικάνος ραδιοερασιτέχνης τοῦ ἔστηλε κάποτε σῆμα!
—Ἡ κόρη μου ἔχει καρκίνο καί εἶναι ἔγκυος!
Κοντά στά Χριστούγεννα ἐκείνη τή χρονιά ἦρθε μία κάρτα στόν π. Ἀπολλώ!
—Τά κεριά πού ἄναψες δέν πῆγαν χαμένα! Ἡ κόρη μου εἶναι πλέον ὑγιής καί τό μωρό ἐπίσης!
Εἴχαμε τήν εὐλογία νά παίρνουμε καί ἐμεῖς συχνά πυκνά ἠλεκτρονικά μηνύματα μέ ψυχωφελέστατο πνευματικό ὑλικό, τά ὁποῖα ἔστελνε μέ ὁμαδική ἀποστολή σέ ἀναρίθμητους ἀδελφούς σέ ὅλο τόν κόσμο!
Ἀκόμα καί καθ᾽ ὅλη τή διάρκεια τῆς σοβαρῆς ἀσθένειάς του καί λίγες μόνο μέρες πρίν τήν κοίμησί του ἔστελνε μηνύματα! Μίλησε ἀσίγαστα καί ἐξέπεμψε παντοῦ τά σήματα τῆς Ὀρθοδοξίας, χρησιμοποίησε τήν τεχνολογία ὠς μέσο καί σαγήνη πού ἁπλώθηκε σέ ὅλο τόν κόσμο φτάνοντας μέχρι τά πιό μακρινά σημεῖα τοῦ ὁρατοῦ σύμπαντος! Μέ τήν Παναγία στό μέσο θυμόμαστε τήν φωτογραφία τοῦ μακαριστοῦ πατρός μέ τόν Βαλέρι, τόν κοσμοναύτη πού ζητοῦσε τό Μοναχό Ἀπολλώ νά τοῦ ἀνάβη κεριά ὅταν ἐπικοινωνοῦσε μαζί του ἀπ᾽ τό διάστημα! Ἦρθε καί τόν συνάντησε!
—π. Ἀπολλώ σέ ζητᾶ κάποιος Ρῶσος στήν εἴσοδο, τοῦ μήνυσαν.
—Γέροντα εἶμαι ὁ Βαλέριος!
Ἀγκαλιάστηκαν καί δόξασαν τό Θεό πού τούς ἀξίωσε νά ἀνταμώσουν! Ἔκλαιγε ἐκεῖνος σάν μωρό παιδί μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Γοργοεπηκόου!
—Ἐδῶ ἀδελφέ μου, ἐδῶ μπροστά στή Μάνα μας, σοῦ ἄναβα τά κεριά πού μοῦ ζητοῦσες!
Ἀπόσπασμα ἀπό: Ὄρος Ἀσύνορο, Ἡμερόλογιο Ἄθωνος 2019.
Ἀπό τό βιβλίο: Νώντα Σκοπετέα, Αὐτοί οἱ Παράξενοι Χριστιανοί, ἐκδ. Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας, χ. τ. 2021
<>
Η συγκλονιστική μεταστροφή μιας Κινέζας στην Ορθοδοξία
Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα της ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει καλύτερα.
Εἶναι τό μοναδικό παιδί μίας οἰκογένειας καί αὐτό διότι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση δεύτερου τέκνου. Δυστυχῶς στήν πατρίδα της τιμωρεῖται τό ζευγάρι, ἄν τολμήσει καί φέρει στόν κόσμο δεύτερο παιδί. Κάποια στιγμή θά ἤθελα νά γράψω γιά τό τερατῶδες ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων στήν Ἄπω Ἀνατολή καί γιά τή σιωπηλή γενοκτονία ἑκατομμυρίων παιδιῶν.
Ἐρευνώντας μόνη της μέσα ἀπό τό διαδίκτυο, γνώρισε τόν Χριστιανισμό. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ξενιτευτεῖ σέ ἄλλο κράτος, στό Λάος, γιά νά μπορεῖ ἐλεύθερα νά λατρεύει τόν Χριστό. Στήν Ταϊβάν δέν μποροῦσε νά ἔρθει ἐξ ἀρχῆς, διότι δέν τῆς χορηγεῖτο βίζα. Στό Λάος ξεκίνησε μία καινούργια ζωή ἀπό τό μηδέν. Σπούδασε καθηγήτρια ἀγγλικῶν, δουλεύοντας σκληρά, γιά νά βγάζει τό ψωμί της καί νά μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερη.
Δέν ξέρω πόσοι ἀπό μᾶς θά μποροῦσαν νά κάνουν μία τέτοια θυσία. Στήν πατρίδα της εἶχε καί καλή δουλειά καί χρήματα ἀπό τούς γονεῖς. Θά μποροῦσε νά κάνει μία ὑπέροχη οἰκογένεια μέ κάποιον νέο ἀπό τούς πολλούς φίλους πού εἶχε. Ὅμως αὐτή τά ἐγκατέλειψε ὅλα γιά τόν Χριστό. Διάλεξε ἕναν διαφορετικό δρόμο. Ἡ πολλή ἀγάπη γιά τόν Χριστό εἶναι πού τήν ἱκανώνει νά κάνει τέτοια θυσία! Θυσία χωρίς καθοδήγηση καί κρατούμενα.
Στήν ἀρχή συνδέθηκε μέ προτεστάντες, σύντομα ὅμως ἀνακάλυψε τήν Ἐκκλησία μας, διαβάζοντας γενικά πράγματα καί ἱστορίες ἀπό τήν ἱστοσελίδα μας καί παρακολουθώντας τά περίπου 2.000 βίντεο, πού ἔχουμε ἀναρτήσει στό youtube. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός. Δέν ἦταν εὔκολο... Ἴσως νά ἀναρωτιέστε, γιατί δέν ρωτοῦσε. Μήν τά βλέπουμε ὅμως ὅλα ἀπό τή σκοπιά μας, ἀπό τήν ἀσφάλεια καί τή σιγουριά μας… Ποιόν νά ἐμπιστευτεῖ; Πόσα κύματα προβληματισμοῦ δέν πέρασε γιά νά γίνει Ὀρθόδοξη ἀπό μόνη της!!!
Ἔκλαψα ἀπό συγκίνηση, ὅταν κατάλαβα ὅτι εἶχε διαβάσει ὅλα τά κείμενα τῆς ἱστοσελίδας μας. Στήν πόλη πού ζοῦσε δέν ὑπῆρχε Ἱερός Ναός. Ὁδηγοῦσε καί πήγαινε σέ ἄλλη πόλη, δύο ὧρες μακριά, ὅπου κάποιοι Εὐρωπαῖοι εἶχαν ἕνα δωμάτιο καί τελοῦσαν τή Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ βαπτίστηκε πρόσφατα...
Ἡ κοπέλα λοιπόν αὐτή, δουλεύοντας σκληρά ἀπό τή μία πλευρά καί διαβάζοντας ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τό διαδίκτυο καί ἀπό διάφορα βιβλία πού μπόρεσε νά παραγγείλει, εἶχε πολλές ἀπορίες. Γιά παράδειγμα, γιατί πρέπει νά ἔχει καλυμμένο μέ μαντήλα τό κεφάλι της, γιατί πρέπει νά γονατίζει τήν Κυριακή στό Εὐαγγέλιο, γιατί δέν μπορεῖ νά κοινωνάει συχνά καί πολλά ἄλλα ἀκόμη πιό σοβαρά ἐρωτήματα. Πρωτίστως ὅμως ἤθελε νά βιώσει τή λατρευτική ζωή καί τήν προσευχή, ὅπως τά ἔβλεπε ἀπό τά βίντεο πού εἴχαμε, ἀπό τίς διδασκαλίες γιά τή νοερά προσευχή, ἀπό τίς διδαχές καί ἀναμνήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί ἀπό διάφορα φιλοκαλικά κείμενα πού εἴχαμε μεταφράσει.
Τή συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ Θεία Λειτουργία, πού παρακολουθοῦσε ζωντανά ἀπό τό διαδίκτυο, ὅταν λόγω τῆς δουλειᾶς της δέν μποροῦσε νά πάει Ἐκκλησία τήν Κυριακή. Παρακολουθοῦσε μέ ζῆλο τά τελούμενα ὑπό τοῦ Ἱερέως. Ὁ Χριστιανός λόγω τοῦ χρίσματος, ἔχει τήν εἰδική ἱεροσύνη καί ὀφείλει νά γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν πηγαίνει σέ θέατρο οὔτε σέ γήπεδο, ἀλλά ὀφείλει νά συμμετέχει. Δέν ὑπάρχουν κρυφά καί μυστικά στή λατρεία μας. Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά ὑπάρχει ἄγνοια, σκοταδισμός καί κακῶς ἐννοούμενη εὐσέβεια.
Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουν παιδί, στό Γυμνάσιο στήν Πάτρα, ὅταν ἕνας καθηγητής μᾶς μοίρασε τό βιβλιαράκι μέ τό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τοῦ εἴπαμε μετά: «Κύριε, τά περισσότερα τά παραλείπει ὁ παπάς, δέν τά λέει», καί ἐκεῖνος γελώντας μᾶς ἐξήγησε ὅτι τά λέει ἀπό μέσα του.
Ὅλη τήν ἑβδομάδα λειτουργούσαμε κάθε μέρα –ὅπως βέβαια κάνουμε πάντα ἐδῶ–, ἀλλά εἰδικά γι' αὐτήν. Εἶδε γιά πρώτη φορά ἀπό κοντά τήν προσκομιδή καί μέ δάκρυα στά μάτια μνημόνευσε ὀνόματα. Ἔκλαψε, ὅταν ἔλεγα «Θύεται ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ…» καί μου εἶπε ὅτι αἰσθάνθηκε κάτι, ὅταν ἔνυξα μέ τήν Ἁγία Λόγχη λέγοντας τό «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε…». Πολλά χρόνια πρίν, κάποιος ἄλλος, πού πρώτη φορά ἔβλεπε τήν προσκομιδή, μοῦ εἶπε ὅτι μόλις ἄκουσε αὐτό τό «ἔνυξε», φώναξε μέσα του: «Μή!», αἰσθανόμενος πόνο.
Ὅσο γιά τή συγκίνηση καί τά δάκρυά της κατά τή Θεία Λειτουργία, τί νά πῶ; Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά τέτοιους ἀνθρώπους. Μία βδομάδα τή δίδασκα ἐγώ καί ἡ Πελαγία, κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Πόσες ἐρωτήσεις, πόσες ἅγιες ἀπορίες, πόσες παιδικές ἐρωτήσεις. Ἐμεῖς νομίζουμε, μέσα στή μακαριότητα πού ζοῦμε, ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὅτι οἱ ἄλλοι πρέπει νά προσαρμόζονται στά δικά μας. Ὅμως, θά πρέπει νά σκύψουμε καί νά ἀκούσουμε ταπεινά τόν κόσμο. Αὐτούς πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ μέσα ἀπό τίς δικές μας παραδόσεις, πού δέν ἦταν τυχεροί νά γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι καί νά γνωρίζουν ἀπό τό σχολεῖο ὅσα κουτσά-στραβά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἡ κοπέλα αὐτή δέν μᾶς ζήτησε οὔτε μία φορά νά βγοῦμε ἔξω νά δεῖ τήν πόλη, μόνο μαγείρευε λίγο νηστήσιμο φαγάκι καί χαιρόταν πού ἀξιωνόταν νά κοινωνεῖ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα, διότι κωλύομαι ὡς πνευματικός.
Συνέχισε τό ταξίδι της καί μετά ἀπό ἐμᾶς γύρισε στήν πατρίδα της, νά δεῖ τούς δικούς της μετά ἀπό τρία χρόνια, γιατί εἶναι γέροι καί ἔχουν μεγάλο πρόβλημα ὑγείας. Ἐδῶ στήν Ἀνατολή, ὅπως ξέρετε, εἶναι βασικό τό παιδί νά ὑπηρετεῖ τούς γονεῖς ὅταν γεράσουν. Βέβαια εἶναι πλούσιοι καί ἔχουν λεφτά, ὅμως ἠθικά δημιουργεῖται τεράστιο πρόβλημα. Ὡστόσο, αὐτή διάλεξε, γιά νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ ἔστω καί σπάνια τόν Χριστό, νά ξενιτευτεῖ καί νά ἀφήσει τά πάντα σάν ἀληθινή μοναχή, χωρίς νά εἶναι μοναχή, γιά τήν ἀγάπη καί μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Θεός θά "σκεπάσει" τούς γονεῖς της.
Ἀπό τότε πού ἔφυγε, γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἔφυγε. Θά εἶναι πάντα ἀδερφή μας ἐδῶ. Τῆς εἴπαμε ὅτι θά τῆς μεταδίδουμε τή Θεία Λειτουργία ἐκεῖ πού εἶναι μέσω τοῦ διαδικτύου καί πέταξε ἀπό τή χαρά της. Καί πράγματι, μέσω τῆς τεχνολογίας πήγαινε στό δωμάτιό της καί μέσω τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου παρακολουθοῦσε τή Θεία Λειτουργία καί ἀκούγαμε τά δάκρυα καί τούς λυγμούς της. Μᾶς συγκίνησε ἀφάνταστα καί συνδεθήκαμε πολύ μαζί της...
Μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ξαναγύρισε στή δουλειά της στό Λάος καί παρακαλάει τόν Θεό νά τή φωτίσει, νά δεῖ τί θά κάνει, διότι ἀπό τή μία πλευρά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό συμβόλαιό της μέ τήν ἑταιρεία πού ἐργάζεται, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τό "σπάσει", καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πρέπει νά ὡριμάσει καί νά διαλέξει μόνη τόν δρόμο της. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γι' αὐτή, νά τή βοηθήσει ὁ Θεός καί νά τήν ὁδηγήσει στό καλύτερο. Προσεύχεστε, ἐπίσης, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἔχουν τή χαρά τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως τήν ἔχουμε ἐμεῖς δίπλα στό σπίτι μας, ἤ καί τήν πολυτέλεια νά πηγαίνουμε σέ ρομαντικά ξωκλήσια ἤ καί Μοναστήρια. Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Ὅλοι μας ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί θά δώσουμε λόγο γιά ὅσα δέν κάναμε, γιά ὅσα ἁπλά μπορούσαμε νά κάνουμε καί δέν κάναμε γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀδελφῶν μας ἀνά τόν κόσμο...
Ἴσως μερικοί ἀναγνῶστες νά μήν ἀντιλαμβάνονται τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαδικτύου καί νά σκανδαλίζονται. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζοῦσε σήμερα θά εἶχε ραδιοφωνικό σταθμό καί φυσικά ἴντερνετ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πληρώνουμε πολλά γιά τή διαφήμιση τῶν βίντεο καί τῶν κειμένων, ἀλλά εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, γιά νά μποροῦν νά βγαίνουν εὔκολα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅμως αὐτό εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν λαῶν δέν εἶναι μία ρομαντική ἱστορία ἀλλά ἀπαιτεῖ σκληρή δουλειά, τεχνολογία, ξενύχτι καί χρήματα καί πάνω ἀπ' ὅλα πολλή προσευχή καί ταπείνωση.
Εὔχεσθε, ἀδελφοί μου.
π. Ἰωνᾶς Μοῦρτος
<>
Άγιο Όρος, 2018: Ο Αφρικανός βασιλιάς Tchiffi Zae Jean Gervais της Ακτής Ελεφαντοστού βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός στο Άγιο Όρος
Συγκινητικές στιγμές και πνευματική ανάταση για όλους όσοι παραβρέθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στο Άγιο Όρος, καθώς στο «Περιβόλι της Παναγιάς», έλαβε χώρα μια ιδιαίτερη βάπτιση!
Ένας από τους Αφρικανούς βασιλιάδες από την Ακτή του Ελεφαντοστού (φυλετικός βασιλιάς Tchiffi Zae Jean Gervais από τους οπλαρχηγούς Krou στην Ακτή του Ελεφαντοστού) εντάχθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία με το όνομα David στις 7 Ιουνίου.
Ο βασιλιάς βαφτίστηκε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους από τον ιερομόναχο Διονύσιο.
Ο βασιλιάς Tchiffi Zie Jean Gervais υπηρετεί ως Γενικός Γραμματέας του Φόρουμ των Βασιλέων, των Πριγκίπων και των Παραδοσιακών ηγετών της Αφρικής, που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2008 στη Βεγγάζη της Λιβύης και έχει την έδρα του στη Σίρτη της Λιβύης.
Είναι επίσης επικεφαλής των Ηνωμένων Βασιλείων της Αφρικής, μιας «μη πολιτικής πλατφόρμας κοινωνικής ανάπτυξης που υποστηρίζει την Προεδρία και την Εθνική Κυβέρνηση, τους θεσμούς και τους λαούς για να υποστηρίξουν τα Εθνικά Σχέδια Ανάπτυξης».
<>
Μοναχός Εφραίμ (Frank Atwood) ο αθώος θανατοποινίτης της Αριζόνας (+2022)
Το μόνο που ήθελε ήταν να τον αφήσουν ισόβια σε μια απάνθρωπη φυλακή. Τελικά τον εκτέλεσαν μιας και ήταν ένας μισητός θανατοποινητης, ένοχος όμως χωρίς αδιάσειστα στοιχεία.
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες, Ηγούμενοι και Μητροπολιτες και πολύς πιστός κόσμος όμως πίστεψε στην αθωότητα του και τον στήριξε.
Ένα από τα μεγαλύτερα Θαύματα ειναι πως ένας άνθρωπος που είχε προβλήματα με τον νόμο, ανακαλύπτει μέσα από το κελί του την Ορθοδοξία, ξεκινώντας από ένα γράμμα που έστειλε πριν χρόνια στο Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασιο.
Μία μέρα πριν εκτελεστεί εκαρη μοναχός με το όνομα Εφραίμ, μιας και είχε σύνδεσμο με το μοναστήρι του Αγ. Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα και ζούσε ασκητικα και εν μετανοία όλα αυτά τα χρόνια...
Ο Κύριος μας να αναπαυει την ψυχή του. Κι εμείς να αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία μας, έχοντας μπροστά μας τους αγώνες και τα δάκρυα αυτού του ανθρώπου, που δεν έζησε ούτε μια στιγμή χαράς και Θείας γαλήνης έξω από τα κάγκελα της φυλακης...
<>
Μοναχός Εφραίμ Atwood, ο αθώος θανατοποινίτης της Αριζόνας που βαπτίστηκε Ορθόδοξος μέσα στη φυλακή (+2022)
Στίς 8 Ἰουνίου 2022 καί 20:16 ὥρα Ἑλλάδας καί Κύπρου, στήν κρατική φυλακή τῆς Φλωρεντίας τῆς Ἀριζόνα, ἐκτελέστηκε ἡ θανατική ποινή τοῦ Ἀντωνίου (Frank Jarvis) Atwood γιά τήν ὁποία περίμενε 40 χρόνια στήν φυλακή. Ὁ Ἀντώνιος ἐξομολογήθηκε ὅτι δέν διέπραξε τό ἔγκλημα γιά τό ὁποῖο κατηγορήθηκε. Εἶχε ἀσπαστεῖ τήν Ὀρθοδοξία ἔπειτα ἀπό ἀλληλογραφία πού εἶχε μέ τόν Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανάσιο.
Ἔγινε γνωστό ὅτι πρίν τήν ἐκτέλεσή ζήτησε καί ἔλαβε τό μοναχικό σχῆμα καί θά μνημονεύεται στό ἐξῆς ὡς μοναχός Ἐφραῖμ.
Καθ᾿ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἐκτέλεσης ἕνας ἱερέας διάβαζε εὐχές πάνω ἀπό τό κεφάλι του.
Στίς τελευταῖες του λέξεις ζήτησε ὁ Θεός νά τούς συγχωρέσει ὅλους καί τόν ἴδιο. Παρέδωσε τήν ψυχή του ἤρεμα καί γαλήνια πρός ἔκπληξη ὅλων τῶν παρευρισκομένων.
Αἰωνία του ἡ μνήμη!
Τήν καλή κοινήν Ἀνάσταση νά ἔχουμε!!!
<>
Κοριτσάκι Έκτης Δημοτικού ξεκίνησε την Θεία Εξομολόγηση με θαυματουργικό τρόπο: "Μια φωνή μου έλεγε πήγαινε παιδί μου στο σπίτι μου για να ηρεμήσει η ψυχή σου..."
Αναφέρει ο π. Γεώργιος Χριστοδούλου:
Εχθές, αργά το απόγευμα, βγαίνοντας από το γραφείο του ναού και μπαίνοντας στο ναό, ακούω μια γλυκιά φωνούλα να μου λέει:
- Πάτερ, σας παρακαλώ μπορείτε να με εξομολογήσετε;
Εγώ δεν είχα χρόνο, ούτε ήταν ημέρα Εξομολόγησης.
Έχω όμως μια αρχή, όσοι έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το μυστήριο, να τους δέχομαι, διότι δεν ξέρεις καμιά φορά ο διάβολος πώς θα προσπαθήσει να τους αποθαρρύνει.
-Έχεις παιδί μου εξομολογηθεί ξανά;
-Όχι πάτερ, αλλά ήθελα να με συγχωρέσει ο Θεός για κάτι που έκανα. Θέλω η ψυχή μου να είναι καθαρή.
Από το λιγοστό φως που μου επέτρεπαν να διακρίνω τα ακοίμητα καντήλια των Αγίων μας, κατάλαβα πως ήταν μικρό παιδί, παρότι ήταν ψηλό.
- Πόσο χρονών είσαι παιδί μου;
- Πάω έκτη πάτερ.
- Α! Είσαι παιδί του Κατηχητικού μας και έχεις ακούσει για την Εξομολόγηση.
- Όχι, δεν ξέρω τι είναι το κατηχητικό.
- Μα... Τι σε έκανε στα καλά καθούμενα ένα μικρό παιδί να σηκωθείς από τον καναπέ σου, να μπεις σε μια εκκλησία και να ζητήσεις Εξομολόγηση; Κατάλαβα, στο είπαν οι γονείς σου.
- Όχι πάτερ, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, η μαμά μου δουλεύει και μένω πολλές ώρες μόνη. Απλά μια φωνή μου έλεγε πήγαινε παιδί μου στο σπίτι μου για να ηρεμήσει η ψυχή σου...
Μέγας είσαι Κύριε και Πολυεύσπλαχνος.
Φροντίζεις και μεριμνάς για το φτωχό πλασματάκι σου και αυτό σε υπακούει.
Πηγή:
http://amfoterodexios.blogspot.com/2021/11/blog-post_5.html
<>
Έφυγε χαμογελαστός γιατί γνώρισε το Χριστό! Η Εξόδιος Ακολουθία του θανατοποινίτη π. Εφραίμ Μοναχού, Αντώνιου Frank Atwood (+2022)
Στην Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα εψάλη η Εξόδιος Ακολουθία και πραγματοποιήθηκε η ταφή του μοναχού Εφραίμ, τον οποίο γνωρίσαμε ως τον Ορθόδοξο θανατοποινίτη Αντώνιο. Για περισσότερα από σαράντα χρόνια βρισκόταν στη φυλακή από όπου γνώρισε την Ορθόδοξη πίστη και συνδέθηκε με τους Μητροπολίτες Λεμεσού κ. Αθανάσιο και Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο με την υπόθεσή του να συγκινεί μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Ο Frank Atwood, βαπτισμένος με το όνομα Αντώνιος, εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση, την Τετάρτη 8 Ιουνίου, στην Αριζόνα των ΗΠΑ, στις 10:16 π.μ. τοπική ώρα (20:16 ώρα Ελλάδος). Στην εκτέλεση παρέστη η οικογένεια της 8χρονης δολοφονημένης Βίκι Λιν Χόσκινσον, ένα έγκλημα που ο Αντώνιος ισχυριζόταν ότι δεν διέπραξε. Μια ημέρα πριν την εκτέλεση της θανατικής ποινής ο Αντώνιος έλαβε από τον Ηγούμενο της Μονής του Αγίου Αντώνιου Αρχιμανδρίτη Παΐσιο το μοναχικό σχήμα με το όνομα Εφραίμ.
Τα τελευταία λόγια
«Ευχαριστώ πολύτιμε Πατέρα που ήρθες σήμερα και με οδήγησες στην πίστη. Θέλω να ευχαριστήσω την όμορφη γυναίκα μου που με αγάπησε με ότι είχε. Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους μου και την νομική ομάδα και πάνω απ’ όλα τον Ιησού Χριστό που μέσα από αυτήν την άδικη δικαστική διαδικασία, με οδήγησε στη σωτηρία. Προσεύχομαι ο Θεός να δείξει το έλεος Του σε όλους μας και σε εμένα» ήταν τα τελευταία λόγια του μοναχού Εφραίμ, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε στην ενημέρωση του τύπου o Φρανκ Στράντα, υποδιευθυντής του Τμήματος Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων της Αριζόνα.
Η ζωή, η καταδίκη και η γνωριμία με την Ορθοδοξία
Ο Φρανκ Άτγουντ γεννήθηκε στο Los Angeles το 1956. Μετά από ελπιδοφόρο πορεία στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και στον αθλητισμό, φοίτησε στην φημισμένη στρατιωτική ακαδημία Μπρέντγουντ όπου, κατά την πρώιμη εφηβεία, κακοποιήθηκε σεξουαλικά και ενεπλάκη σε παραβατικές πράξεις, θέτοντας σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική του ακεραιότητα. Για δεκαοκτώ χρόνια μπαινόβγαινε συχνά στις φυλακές, δρώντας παράλληλα ως μέλος εγκληματικών οργανώσεων και εμπλεκόμενος με τον αποκρυφισμό, με τον οποίον όμως ουδέποτε ασχολήθηκε τελετουργικά.
Το 1984 συνελήφθη για την απαγωγή και την δολοφονία της μόλις 8 ετών, Βίκυ Λιν Χόσκινσον, πράξεις τις οποίες δεν έχει διαπράξει, όπως με αδιάσειστα τεκμήρια αποδεικνύει στο βιβλίο του «Φως μέσα από τα κάγκελα». Παρ’ όλα ταύτα, για διαφόρους λόγους τα τεκμήρια αυτά δεν έγιναν αποδεκτά από τα δικαστήρια των Η.Π.Α. και το 1987 καταδικάστηκε σε θάνατο. Δεν έπαψε ποτέ, ωστόσο, να δηλώνει ότι είναι αθώος: «Σας λέω από την καρδιά μου, είμαι αθώος γι’ αυτό το έγκλημα.»
Μια προτεστάντης κοπέλα η Ραχήλ, που παρακολούθησε όλη την δικαστική πορεία του Φρανκ, αντιλήφθηκε ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν αθώος. Επικοινώνησε μαζί του με σκοπό να τον στηρίξει και να του ενισχύσει την πίστη προς τον Χριστό. Μέσα από την επικοινωνία αυτή αναπτύχθηκε η πραγματική αγάπη μεταξύ τους και το 1991 παντρεύτηκαν μέσα στην φυλακή.
Το 1998 ο Φρανκ ανακάλυψε μέσω ενός βιβλίου την ύπαρξη του ιερομόναχου Αθανάσιου (νυν Μητροπολίτη Λεμεσού) που τότε ήταν ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά. Μετά από αλληλογραφία που είχαν, ο π. Αθανάσιος του έστειλε αρκετά βιβλία για την ορθόδοξη πίστη. Ταυτόχρονα τον έφερε σε επαφή με το μοναστήρι του γέροντος Εφραίμ στην έρημο της Αριζόνας. Από τότε ο ηγούμενος Παΐσιος τον επισκεπτόταν τακτικά και τον βοήθησε να ακολουθήσει την ζωή ενός έγκλειστου ασκητή, ενώ παράλληλα τον βάπτισε (2000) και του έδωσε το όνομα Αντώνιος. Αργότερα και η ίδια η Ραχήλ βαπτίστηκε (2007) και έλαβε το όνομα Σάρρα. Ο Αντώνιος είχε συχνή αλληλογραφία με τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο.
Ο Φρανκ κατά την διάρκεια της μακροχρόνιας φυλάκισής του έκανε ανώτατες σπουδές στις τέχνες, στην αγγλική γλώσσα, στη νομική και στη θεολογία.
Μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια φυλάκισης, το ανώτατο δικαστήριο της Αριζόνας, εξέδωσε στο όνομά του ένταλμα εκτέλεσης για την 8η Ιουνίου 2022. Ο Φρανκ Άτγουντ ήταν ο δεύτερος κρατούμενος που εκτελέστηκε μέσα στο 2022 μετά από μία περίοδο 8ετούς παύσης των εκτελέσεων στην πολιτεία αυτή των ΗΠΑ, λόγω της θύελλας αντιδράσεων που είχε προκαλέσει ο μαρτυρικός θάνατος του θανατοποινίτη Τζο Γουντ το 2014.
Η επικοινωνία με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου
Ο Αντώνιος επικοινωνούσε δια αλληλογραφίας με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο ο οποίος με γραπτό του κείμενο που δημοσίευσε χθες καλούσε σε προσευχή για την εκτέλεση του Αντωνίου-Frank ενώ έδωσε στο φως της δημοσιότητας και το περιεχόμενο της αλληλογραφίας την οποία είχαν τις προηγούμενες ημέρες.
Ο Μητροπολίτης Ιερόθεος δημοσιοποίησε επιστολές του θανατοποινίτη Αντώνιου
Σέ ἕνα προηγούμενο κείμενό μου ἀνακοίνωσα ὅτι ὁ Ἀντώνιος, Frank Atwood εἶχε ὁρισθῆ νά ἐκτελεστῆ στήν Ἀριζόνα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς στίς ἀρχές Ἰουνίου. Οἱ δικηγόροι του ἔκαναν κάποιες ἐνέργειες νά μετατραπῆ ἡ θανατική ποινή σέ ἰσόβεια κάθειρξη ἤ νά ἀναβληθῆ ἡ ἐκτέλεση, λόγῳ προβλήματος μέ τά δηλητήρια, ἀλλά τελικά ὅλα ἀπορρίφθησαν.
Ὁ ἴδιος τόσα χρόνια διακηρύσσει ἀπόλυτα ὅτι ἄν καί ἔκανε πολλά λάθη στήν ζωή του, δέν διέπραξε αὐτόν τόν φόνο γιά τόν ὁποῖο καταδικάστηκε σέ θάνατο. Καί προσωπικά πιστεύω στήν ἀθωότητά του.
Ἔτσι, ὁ Ἀντώνιος θά ἐκτελεσθῆ τήν Τετάρτη 8 Ἰουνίου ὥρα 10 π.μ. Ἀριζόνας Ἀμερικῆς, δηλαδή στίς 8 μ.μ. ὥρα Ἑλλάδος.
Σέ γράμμα του πού μοῦ ἔστειλε τό Σάββατο 4 Ἰουνίου, δηλαδή πρίν τρεῖς ἡμέρες μοῦ ἔγραφε, μεταξύ ἄλλων:
«Ἀγαπητέ μου Θεολογικέ Δέσποτα
Μητροπολίτα (Γέροντα) Ἱερόθεε,
Καλό Παράδεισο!!!…
Σχετικά μέ τό δικαστήριο. Εἴχαμε τήν ἀκρόαση νά ζητήσουμε τήν ἐπιείκεια (ζητώντας ἰσόβια κάθειρξη) στίς 24 Μαΐου. Μέ αἰσιοδοξία, σκεφτόμουν ὅτι ἡ πιθανότητα ἐπιτυχίας ἦταν 1%! Φυσικά, ἀρνήθηκε ἡ ἐπιείκεια. Ἐν τούτοις, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ νίκησε!!! Ὁ ἀγαπητός Γέροντας Παΐσιος ἔφερε περίπου δύο δωδεκάδες μοναχούς καί μοναχές, μαζί μέ πάνω ἀπό 150 πιστούς πού ζοῦν γύρω ἀπό τό Μοναστήρι. Μερικοί μοναχοί ἔδωσαν μαρτυρία γιά τήν τεράστια ἐσωτερική μεταμόφωση πού ὁ Θεός ἔχει κάνει μέσα μου, γι’ αὐτό, ὅσο περισσότερο προσπαθοῦσαν τό «συμβούλιο ἐπιεικείας» καί ἡ κυβέρνηση νά μέ κάνουν νά φαίνομαι κακός, τόσο μεγαλύτερη φαινόταν ἡ θαυματουργή μεταμόρφωση τοῦ Θεοῦ μέσα μου! Ὁ Θεός νίκησε ἀποφασιστικά!…
Ὁ Μητροπολίτης Ἀθανάσιος μοῦ ἔχει πεῖ ὅτι, ἄν ἐπιτρέψει ὁ Θεός τήν ἐκτέλεσή μου, Αὐτός ἔχει δεχθεῖ τήν μετάνοιά μου, καί εἶμαι ἕτοιμος νά φύγω γιά τόν Παράδεισο. Ἡ Σάρρα καί ἐγώ στηριζόμαστε σέ αὐτό τόν σοφό λόγο. Γιά μένα, στενοχωριέμαι γιά τήν ἀμέλειά μου στήν προσευχή, καί, φυσικά, γιά τήν Σάρρα θά εἶναι συνταρακτικό νά εἶναι μόνη της, χωρίς ἐμένα. Σᾶς παρακαλῶ νά προσευχηθεῖτε γιά τήν δύναμή μας ἐν Χριστῷ!
Συνεχίζω τίς ἀγρυπνίες μου, 2 ὧρες, ἀλλά εἶμαι ἀκόμη ἀμελής καί δέν συνεχίζω τίς Ὧρες (τίς ἀκολουθίες τῶν Ὡρῶν) καί δέν λέω πάντοτε τήν Εὐχή. Εἶχα δοκιμάσει «ἡσυχαστικές» μεθόδους γιά τήν Εὐχή (ἀναπνοή κλπ.) καί κάποτε ζοῦσα κάτι πού νομίζω ὅτι ἦταν Εὐχή στήν καρδιά μου. Ὅταν συγκεντρώνομαι σωστά τώρα, φαίνεται ὅτι ἡ Εὐχή ξέρει τήν ὁδό πρός τήν καρδιά μου, ἀλλά σύντομα διώχνεται ἀπό κοσμικές σκέψεις (λογισμούς). Νιώθω ὅτι εἶμαι τόσο ἀποτυχημένος!
Ὅτι Ἐσεῖς σκεφτήκατε νά μέ συμβουλεύσετε στήν διάρκεια τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι θαυμάσιο καί μέ ἐνθαρρύνει. Δόξα τῷ Θεῷ! Ἡ διδασκαλία Σας εἶναι πνευματικό ὀξυγόνο, καί προσεύχομαι ὅτι ἡ ψυχή μου θά συνεχίση νά ἀναπνέη βαθιά αὐτή τήν ψυχοσωτήρια εὐωδία!
Κάποτε βρίσκω παρηγορία στίς συμβουλές βαθιά πνευματικῶν μοναχῶν καί, τραγικά, πολλές φορές χάνω τήν συγκέντρωσή μου καί γίνομαι στενοχωρημένος ἐξαιτίας τῶν γεγονότων. Μοῦ φαίνεται μιά πολύ ἄσχημη ἐμπειρία ὅτι θά μέ δέση ἡ κυβέρνηση καί θά μοῦ βάλη θανατηφόρα φάρμακα. Εἶναι, ὅμως, τό ὄχημα πού θά μέ πάρη στό ταξίδι πρός τόν Παράδεισο! Ἡ διαμάχη! Τό νά φυλάξω τήν συμβουλή τοῦ Μητροπολίτη Ἀθανασίου μοῦ φαίνεται σάν πνευματικό σωσίβιο σέ αὐτή τήν θάλασσα τῆς ἄκρας κοσμικῆς τρέλλας. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν συμβουλή Σας καί ἡ ἀναφορά στούς λόγους τῶν Ἁγίων…
Λοιπόν, κυρίως, ζητῶ ταπεινά τίς προσευχές Σας γιά τήν Ἀνάληψή μου μέ τόν Χριστό, ἄν μέ σκοτώνουν στίς 8 Ἰουνίου. Εἴστε ἕνα πνευματικό φῶς. Σᾶς εὐχαριστῶ πάρα πολύ!!! Ἄν μπορεῖτε νά στείλετε e mail πάλιν μέχρι τίς 7 Ἰουνίου, θά ἤμουν ταπεινά εὐγνώμων. Σᾶς παρακαλῶ!
Προσεύχομαι νά σωθεῖτε μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Μέ πολλή ἀγάπη ἐν Χριστῷ
Ἀντώνιος (ἕνας ἁμαρτωλός)».
Τοῦ ἀπάντησα ἀμέσως καί ἐκεῖνος μοῦ ἔγραψε στίς 6 Ἰουνίου, δηλαδή χθές:
«Πολύτιμε Μητροπολίτα Ἱερόθεε,
Θέλω νά ξέρετε ὅτι χαίρομαι πολύ νά Σᾶς στείλω ἕνα email, καί νά πάρω τήν ἀπάντησή Σας εἶναι ἔκσταση! Χαμογελάστε! Σᾶς εὐχαριστῶ!…
Γέροντα, ἐσεῖς βλέπετε τήν «καλή συμπεριφορά» μου στά emails, καί δέν βλέπετε τίς πολλές φορές πού παλεύω φοβερά μέ τόν Θεό. Ὁ Θεός νά μέ συγχωρέση, ἀλλά κάποτε καί στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί στήν Θεοτόκο. Ναί, τό ἔχω ἐξομολογηθεῖ, καί ἀκόμα τά δαιμόνια ψιθύριζουν ὅτι δέν μπορῶ νά περάσω ἀπό τά τελώνια καί μέ περιμένουν. Ὅλοι βλέπουν τό καλό μου, ἀλλά ἐγώ φοβᾶμαι τό κακό μου. Καί τώρα τολμῶ νά πάρω τό Μεγάλο Σχῆμα… Μέ φοβίζουν τά δαιμόνια!
Εἶμαι ὁ πιό μισητός φυλακισμένος στίς φυλακές τῆς Ἀριζόνα. Τό ταξίδι ἦταν πολύ μακρύ καί δύσκολο. Μέσα ἀπό αὐτό, ὁ Θεός μέ ἔχει κουβαλήσει μέ ἀγάπη, καί τώρα προσεγγίζω τήν πόρτα τοῦ θανάτου μέ ἐλπίδα, μέ τήν ἐλπίδα τῆς κουρᾶς, τοῦ μαρτυρίου καί τοῦ Παραδείσου. Φαίνεται ἀλαζονικό νά τό πῶ! Ἀλλά ἀρχίζω νά καταλαβαίνω καί νά ἀγκαλιάζω τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Νά ’ναι εὐλογημένο!
Οἱ προσπάθειές Σας γιά ἐμένα μέ ταπεινώνουν ἀπίστευτα. Νά ἔχω τήν ἀλυσίδα προσευχῆς γιά νά μέ κρατάει ζωντανό καί μετά τήν ἐκτέλεσή μου (τουλάχιστον γιά τίς 40 ἡμέρες). Αὐτό μέ παρηγορεῖ φοβερά.
Ἀγαπῶ τό ἀπόσπασμα ἀπό τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή η΄, 35-39. Ἀκόμα καί σάν Προτεστάντης εἶχε πολύ νόημα, καί ἀκόμα περισσότερο τώρα.
Ἔχω τόν 5ο τόμο τῆς Φιλοκαλίας τώρα νά μέ συνοδεύη μέχρι τόν θάνατό μου τήν Τετάρτη. Δόξα τῷ Θεῷ!».
Καί μετά ἀπό αὐτά γράφει τό ἐκπληκτικό, πού εἶναι ὁ τελευταῖος λόγος του:
«Τελειώνοντας, ἀφῆστε μου νά μοιραστῶ μαζί Σας μία πρόσφατη ἐμπειρία: Μετά ἀπό τήν ἀκρόασή μου γιά ἐπιείκεια στίς 24 Μαΐου, ἡ οἰκογένεια τοῦ θύματος πέρασε κοντά ἀπό τήν κλούβα μου καί ὁ θεῖος τοῦ κοριτσιοῦ χαμογέλασε καί μοῦ εἶπε: «Τώρα ἐπί τέλους θά πάρης τήν βελόνα στό χέρι σου». Ἔσκυψα καί χαμογέλασα. Γιά 40 χρόνια αὐτός ὁ ἄνδρας μέ περιφρονοῦσε, καί τώρα ἔχει τήν εὐκαιρία νά μέ βρίση πρόσωπο πρός πρόσωπο. Πόσο καλά θά πρέπει νά αἰσθάνθηκε! Χάρηκα! Δέν συμφωνῶ μέ τό μίσος του, ἀλλά νομίζω ὅτι τό καταλαβαίνω, καί λυπᾶμαι ὅτι χρειάζεται νά κάνη αὐτό γιά νά νιώθη καλύτερα.
Ἦταν μιά ἐνδιαφέρουσα καί ἐνθαρρυντική στιγμή.
Σᾶς ἀγαπῶ Γέροντα. Σᾶς εὐχαριστῶ τόσο πολύ!
Μέ πολλή ἀγάπη ἐν Χριστῷ
Ἀντώνιος».
Τοῦ ἀπάντησα σχετικά γιά νά τόν ἐνθαρρύνω στήν πορεία του αὐτή.
Τί νά πῶ γιά τόν ἀγαπητό μου Ἀντώνιο!
Κάποτε θά δημοσιεύσω τήν πολύχρονη ἀλληλογραφία μας πού ἐκτείνεται σέ πάνω ἀπό ἑκατό σελίδες, καί κατά βάση εἶναι θεολογική ποιμαντική ἑνός Ἐπισκόπου σέ ἕναν θανατοποινίτη καί θά φανῆ ὅλος ὁ ἐσωτερικός ψυχικός του κόσμος.
Προσεύχομαι νά ἔχη δύναμη στήν πορεία του αὐτή, νά νικήση μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ ὅλους τούς φόβους του καί νά συναντήση τόν Χριστό πού τόσο ἀγάπησε μέσα στήν φυλακή μέ τήν σημαντική βοήθεια τῆς ἐκπληκτικῆς συζύγου του Σάρρας.
Πρέπει νά προσευχηθοῦμε γιά τήν δύσκολη αὐτή ὥρα πού ἀντιμετωπίζει ὁ ἀγαπητός μου Ἀντώνιος ὥστε νά περάση μέ θάρρος καί μέ τήν «εὐχή τοῦ Ἰησοῦ», ὅπως τόν συμβούλευσα, τήν δύσκολη δίοδο ἀπό τήν βιολογική ζωή, διά τοῦ θανάτου, στό αἰώνιο Φῶς.
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι»: Καλό Παράδεισο στον π. Εφραίμ (Αντώνιο Atwood) με το χαμόγελο από την αιωνιότητα!
Ο αδελφός μας Εφραίμ μοναχός (πρώην Αντώνιος Frank Atwood) κηδεύτηκε στην Ιερά Μονή Αγ. Αντωνίου Αριζόνας.
Πέρασε 37 χρόνια στην κόλαση, στα καταχθόνια της πιο αυστηρής φυλακής, και σε μια ημέρα εκσφενδονίστηκε σαν σφαίρα στον ουρανό!
Τελικά πραγματοποιήθηκε αυτό που έγραψε στην τελευταία του δήλωση:
«Επιτέλους θα ελευθερωθώ από τους γήινους δεσμούς που έχουν σακατέψει το σώμα μου και μου προκαλούν βασανιστικό πόνο. Και δεν θα ζω πια σε έναν κόσμο στον οποίο οι άλλοι υποφέρουν από την ίδια μου την ύπαρξη…»
Αιωνία του η μνήμη. Ας έχουμε την ευχή του και ας πρεσβεύει και για εμάς από τον ουρανό! Αμήν.
Καλό Παράδεισο μακαριστέ αδερφέ… Να εύχεσαι υπέρ ημών… Καλή Ανάσταση!
<>
Ο Δεσπότης ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ: Η φοβερή διαδικασία της εκτέλεσης και η ειρηνική αντιμετώπισή της από τον π. Εφραίμ μοναχό, Αντώνιο Frank Atwood (+2022)
Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου
Σέ προηγούμενες ἀναρτήσεις ἀναφέρθηκα στό θέμα τῆς θανατικῆς ποινῆς τοῦ Ἀντωνίου καί ζήτησα νά γίνη προσευχή γιά τόν Ἀντώνιο, γιά νά ἀντιμετωπίση μέ εἰρήνη τό γεγονός τῆς ἐκτέλεσής του. Ἤδη ἡ ἐκτέλεσή του ἔγινε τήν 8 Ἰουνίου ὥρα Ἑλλάδος 8.16΄ στήν Ἀριζόνα.
Γνωστή ἡ ἱστορία τοῦ Frank Atwood, πού καταδικάστηκε σέ θάνατο γιά φόνο πού ὁ ἴδιος ὑποστήριζε μέχρι τελευταία στιγμή ὅτι δέν διέπραξε, ὁ ὁποῖος στήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας βαπτίσθηκε ὀρθόδοξος μέ τό ὄνομα Ἀντώνιος, τοῦ προστάτη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας καί λίγο πρίν τήν ἐκτέλεσή του ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Ἐφραίμ, τοῦ κτήτορα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Ἁγιορείτη καί Ἀριζονίτη.
Ὁ Frank κλεισμένος μέσα στήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας, πλήρως ἀπομονωμένος γιά 38 χρόνια, θά ἔπρεπε νά τρελλαθῆ ἤ νά ἀναγεννηθῆ πνευματικά, δηλαδή ἤ νά πάη στήν Κόλαση ἤ νά πάη στόν Παράδεισο. Σέ αὐτόν ἔγινε τό δεύτερο, γιατί ἔκανε ἕναν μεγάλο θεολογικό ἀγώνα μέσα στήν φυλακή, μέ τήν βοήθεια κυρίως πρῶτα μιᾶς γυναίκας, τῆς Ραχήλ-Σάρρας πού ἀργότερα τόν παντρεύτηκε καί ἔγινε καί αὐτή ὀρθόδοξη, καί τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας π. Παϊσίου.
Ὁ δημοσιογράφος Jimmy Jenkins τῆς Ἐφημερίδας «Arizona Republic» δημοσίευσε στήν Ἐφημερίδα ἕνα κείμενο καί κατέγραψε τήν ἐμπειρία του ἀπό τήν ἐκτέλεση, γιατί ἦταν παρών σέ ὅλη τήν διαδικασία της. Ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου εἶναι: «Πίσω ἀπό τήν μαύρη κουρτίνα: Ὁ δημοσιογράφος τῆς Republic περιγράφει τήν “σουρεαλιστική” ἐκτέλεση τοῦ Frank Atwood».
Στό ἄρθρο αὐτό φαίνεται τό τραγικό τῆς ἐκτέλεσης στόν 21ο αἰώνα, ἀλλά καί τό μεγαλεῖο τῆς ἀντιμετώπισης ἀπό τόν Ἀντώνιο-π. Ἐφραίμ, παρόμοιο μέ τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἴδιος κατηύθυνε τούς ἐπιτετραμένους γιά τό ποῦ νά βάλουν τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση, ἦταν ἤρεμος, ἀσφαλῶς προσευχόμενος, ὅπως τοῦ εἶχα ὑποδείξει στό τελευταῖο γράμμα πού τοῦ ἔστειλα, καί ὅταν τοῦ ζήτησαν νά πῆ τόν τελευταῖο λόγο του, ἐκτός ἀπό τίς εὐχαριστίες σέ ὅσους τόν βοήθησαν εἶπε: «Περισσότερο ἀπό ὅλους (εὐχαριστῶ) τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού μέσα ἀπό μιά ἄδικη δικαστική διαδικασία μέ ὁδήγησε στήν σωτηρία μου. Προσεύχομαι ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση ὅλους καί ἐμένα».
Ἐπειδή πολλοί ἄνθρωποι ἔδειξαν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐκτέλεση τοῦ Ἀντωνίου-π. Ἐφραίμ καί προσευχήθηκαν ἐκείνη τήν ὥρα, θά ἀναδημοσιεύσω σέ μετάφραση τό κείμενο τοῦ δημοσιογράφου, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά προσευχηθοῦμε γιά τόν Ἀντώνιο-π. Ἐφραίμ, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά τόν μιμηθοῦμε στόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῆς ὥρας τοῦ θανάτου.
* * *
«Πίσω ἀπό τήν μαύρη κουρτίνα: Ὁ δημοσιογφάφος τῆς Republic περιγράφει τήν ‘σουρεαλιστική’ ἐκτέλεση τοῦ Frank Atwood»
Ἔχω δῆ τήν ζωή. Καί ἔχω δῆ τόν θάνατο. Ἀλλά δέν μποροῦσε τίποτε νά μέ προετοιμάση γιά τό σουρεαλιστικό θέαμα πού εἶδα κατά τήν ἐκτέλεση τοῦ Frank Atwood. Μερικοί μοῦ εἶπαν ὅτι θά μποροῦσα νά πάθω σόκ, ἀλλά, ὅταν εἶδα τήν πολιτεία τῆς Ἀριζόνα νά θανατώνη τόν Frank Atwood γιά τήν ἀπαγωγή καί φόνο τοῦ ὀκτάχρονου κοριτσιοῦ Vicki Lynne Hoskinson, δέν μέ ζάλισε μόνο – μέ ἄλλαξε βασικά ὡς πρόσωπο.
Μιά μεγάλη ὁμάδα ἀνθρώπων μαζεύτηκαν ἔξω ἀπό τήν φυλακή τῆς πολιτείας στήν Florence γιά νά περάσουν ἀπό κάποιο ἔλεγχο ἀσφάλειας νωρίς τό πρωΐ τῆς Τετάρτης, πολλές ὧρες πρίν ἀπό τήν προγραμματισμένη ἐκτέλεση. Ἔμοιαζε κάπως μέ τό ἀεροδρόμιο: νά δώσετε ὄνομα καί ταυτότητα, νά βγάλετε ζῶνες καί νά βάλετε ρολόγια σέ μιά πλαστική λεκάνη. Νά πᾶτε μέσα ἀπό ἕνα δυσλειτουργικό ἀνιχνευτή μετάλλων, νά περάσετε ἀπό ἀκόμα ἕνα ἔλεγχο καί νά προχωρῆτε.
Χωριστήκαμε σέ ὁμάδες. Ἀρνήθηκαν καί πάλιν μία αἴτηση τῆς Arizona Republic νά εἶμαι μάρτυρας τῶν Μ.Μ.Ε. στήν ἐκτέλεση, καί γι’ αὐτό τόν λόγο ζήτησα ἀπό τόν δικηγόρο τοῦ Atwood, ἄν θά δεχόταν νά μέ βάλη στήν λίστα ὡς ἕνα ἀπό τούς μάρτυρές του. Συμφώνησε, καί ἑπομένως ἤμουν μέ τούς ὑπόλοιπους μάρτυρες τοῦ Atwood ὅλη τήν ἡμέρα. Ὅμως, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι δέν ἤμουν ἕνας ἐπίσημος μάρτυρας τῶν Μ.Μ.Ε., δέν μοῦ ἐπιτρεπόταν νά φέρω μολύβι ἤ χαρτί. Ἐν τούτοις, οἱ λεπτομέρειες τῆς ἡμέρας μένουν σαφῶς καί ἔντονα ἐντυπωμένες στόν νοῦ μου.
«Δέν ἦταν σωματική σχέση, ἀλλή μιά βαθιά πνευματική σχέση», εἶπε ἡ γυναίκα τοῦ Frank Atwood
Ἡ γυναίκα του, ἡ Rachel, ἦταν ἐκεῖ μέ ἕνα μαῦρο φόρεμα, καί τά κόκκινα μαλλιά της ἔπεφταν στό πρόσωπό της μαζί μέ συνεχῆ δάκρυα. Ἦταν παρόντες καί δύο πνευματικοί μέ τά μακριά μαῦρα ράσα τους, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν τόν Atwood γιά πολλά χρόνια. Ἦταν παρόντες καί δύο μέλη τῆς ἐκκλησίας του καί μερικοί ἀπό τούς δικηγόρους του.
Ὑπάλληλοι τῆς φυλακῆς φύλαγαν τούς μάρτυρες τοῦ Atwood ξεχωριστά ἀπό τούς ἄλλους μάρτυρες, καί μᾶς ὁδήγησαν σέ μιά ἀπέριττη αἴθουσα ἐπισκέψεων στήν Κεντρική Μονάδα τῆς Φυλακῆς τῆς Florence ὅπου περιμέναμε σχεδόν μία ὥρα.
Ἐνῶ περιμέναμε, ὑπάλληλοι τῆς φυλακῆς ἔφεραν μέσα μιά παγοθήκη γεμάτη μπουκάλια ἐμφιαλωμένο νερό, μαζί μέ μερικές καρέκλες, καί τίς βάλαμε γύρω ἀπό τήν Rachel καί τήν ἀκούγαμε νά μιλάει γιά τίς τρεῖς καί περισσότερες δεκαετίες πού γνώριζε τόν Atwood.
Ἡ Rachel ἐπισκεπτόταν τόν ἄνδρα της στήν φυλακή γιά 35 χρόνια. Ἦταν οἱ δύο τους 30 χρόνια παντρεμένοι. Εἶπε ὅτι ἦρθε σέ ἐπαφή μαζί του ἀφοῦ παρακολούθησε τήν δίκη του καί ἄρχισαν νά ἀνταλλάσσουν γράμματα.
Εἶπε ὅτι γιά χρόνια δακτυλογραφοῦσε τήν χειρόγραφη ἀλληλογραφία του, καί ἔγινε ἕνα συγγραφικό ἔργο πού κατέληξε νά εἶναι καί μιά διατριβή του καί μερικά αὐτοεκδοθέντα βιβλία.
Εἶπε ὅτι ἔμαθε γιά τήν ἑλληνική ὀρθόδοξη πίστη μέσα ἀπό τά γράμματά του, καί τελικά ἔγινε καί αὐτή ὀρθόδοξη. «Δέν ἦταν σωματική σχέση, ἀλλή μιά βαθιά πνευματική σχέση», εἶπε.
Μέλη τῆς ἐκκλησίας τοῦ Atwood μιλοῦσαν γιά τό ὅτι φαίνεται ὅτι τά Μ.Μ.Ε. στή Ἑλλάδα καί ἀλλοῦ στόν κόσμο ἐνδιαφέρονται περισσότερο γιά τήν ὑπόθεσή του ἀπό τά Μ.Μ.Ε. στίς Η.Π.Α.
Εἶπαν ὅτι ἑκατοντάδες μέλη τῆς ἐκκλησίας τους ἦταν μέσα στόν ναό τους καί προσευχόνταν γι’ αὐτόν, μαζί μέ πολλούς παντοῦ στήν χώρα καί στόν κόσμο.
Εἴσοδος στόν θάλαμο ἐκτέλεσης
Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα γιά νά φύγουμε ἀπό τήν αἴθουσα ἐπισκέψεων καί νά πᾶμε στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης, κάναμε σειρά στήν πόρτα. Οἱ ὑπάλληλοι τῆς φυλακῆς προσπάθησαν νά ἐμποδίσουν τούς δικηγόρους τοῦ Atwood νά πάρουν μολύβια καί χαρτί. Αὐτοί ἀρνήθηκαν, λέγοντας ὅτι ἦταν ἀνάγκη γιά νά κρατήσουν σημειώσεις σχετικά μέ τήν χρονομέτρηση τῆς ἐκτέλεσης, καί τελικά ἐπιτρεπόταν νά τά φέρουν, ὅταν ὁ χειραγωγός μας ἐπικοινώνησε μέ κάποιο ἄλλο, πού ἔδωσε τήν ἔγκριση. Ἄν καί τά δημοσιευμένα πρωτόκολλα ἐκτελέσεων σημειώνουν συγκεκριμένα ὅτι ἐπιτρέπεται στούς μάρτυρες τῶν Μ.Μ.Ε. νά ἔχουν χαρτί καί μολύβια, δέν γράφουν συγκεκριμένα ἄν ἐπιτρέπεται σέ ἄλλους νά τά ἔχουν.
Περπατήσαμε γιά 10 λεπτά γιά νά φτάσουμε στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης. Συνοδευμένη ἀπό ὑπαλλήλους τῆς φυλακῆς δεξιά καί ἀριστερά, ἡ ὁμάδα μας πῆρε τόν δρόμο μέσα ἀπό τήν πρόσφατα παροπλισμένη φυλακή τῆς Florence. Ἦταν πάνω ἀπό 100oF (38oC) καί ὁ ἥλιος τῆς Ἀριζόνα μᾶς ἔψηνε. Περάσαμε μέσα ἀπό ἄδειους πύργους φρουρᾶς, κενές ἰατρικές μονάδες καί κενές ἀποθῆκες πού κάποτε ἦταν ἐντελῶς γεμάτες μέ κρατούμενους.
Τό μόνο πού ἀκουγόταν ἦταν τά βήματά μας καί οἱ λυγμοί τῆς Rachel. Περάσαμε ἀπό μιά σοβαρή ὁμάδα saguaro κάκτων πού στέκονταν σάν φρουροί στήν μέση τῆς αὐλῆς τῆς φυλακῆς.
Ὅταν φτάσαμε στήν οἰκιστική μονάδα 9, μέσα στήν ὁποία ἦταν ὁ θάλαμος ἐκτέλεσης, ἕνας ὑπάλληλος τῆς φυλακῆς ἄνοιξε τήν πόρτα καί μᾶς ὁδήγησε στήν αἴθουσα παρατήρησης.
Πήγαμε μέχρι τόν πιό μακρινό τοῖχο καί ἀνέβηκα σέ μιά ἐξέδρα καί κάθισα σέ μιά θέση πού μποροῦσα νά δῶ τόν θάλαμο ἐκτέλεσης μέσα ἀπό τό τζάμι. Ἔπειτα ἦρθαν τρεῖς μάρτυρες τῶν Μ.Μ.Ε., καί μετά μάρτυρες γιά τήν κατηγορία, ὑπάλληλοι ἐπιβολῆς τοῦ νόμου καί ἡ οἰκογένεια τοῦ θύματος, συμπεριλαμβανομένης τῆς μητέρας τῆς Vicki Lynne, τῆς Debbie Carlson.
Μᾶς εἶπαν πολλές φορές νά μήν μιλᾶμε ἤ νά μήν κάνουμε φασαρία. Ἀπό τήν θέση μου δέν μποροῦσα νά δῶ τήν οἰκογένεια τοῦ θύματος ἤ τίς ἀντιδράσεις τους.
Περικυκλωμένος ἀπό ἐργαλεῖα τοῦ θανάτου
Ὑπῆρχαν τρεῖς ὀθόνες πάνω ἀπό τό παράθυρο στόν θάλαμο, τό ὁποῖο ἦταν σκεπασμένο μέ μιά κλειστή κουρτίνα. Δύο ἀπό τίς ὀθόνες ἔδειχναν τήν ἴδια ὄψη πάνω ἀπό τό φορεῖο. Ἡ τρίτη ὀθόνη ἔδειχνε τίς φιάλες μέ τό φάρμακο γιά τήν ἐκτέλεση, καί τά ἐργαλεῖα γιά νά τά βάλουν στούς σωλῆνες, πού θά συνδέονταν μέ τό σῶμα τοῦ Atwood.
Δέν εἴδαμε τόν Atwood νά μπῆ στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης, ἄν καί ἀπαιτεῖται ἀπό μιά ἀπόφαση ὁμοσπονδιακοῦ δικαστηρίου. Ἄνοιξε ἡ κουρτίνα καθώς ἡ ὁμάδα τῆς ἐκτέλεσης σήκωσε τό ἀδύνατο σῶμα του, πιθανῶς ἀπό ἀναπηρικό καροτσάκι, καί τό ἔβαλε στό φορεῖο.
Ἄνοιξαν τήν μαύρη κουρτίνα στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης καί ἀποκαλύφτηκε μιά πλαϊνή ὄψη τοῦ Atwood καθώς ξάπλωνε στό φορεῖο. Γύρω του ἦταν τέσσερα μέλη τῆς ὁμάδας τῆς ἐκτέλεσης πού φοροῦσαν μαῦρα πουκάμισα, μαῦρα καπέλα, μαῦρα γάντια, μαῦρες μάσκες πού ἔκρυβαν τά πρόσωπά τους καί μαῦρα γυαλιά ἡλίου.
Κοιτάζαμε στίς ὀθόνες καθώς ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης τόν ἔδεσαν. Ἔβαλαν ἕνα μαξιλάρι κάτω ἀπό τό κεφάλι του γιά νά τόν βοηθήση νά ὑπομένη τόν πόνο ἀπό ἕνα χρόνιο πρόβλημα στήν σπονδυλική του στύλη. Ἦταν δεμένος σέ μερικά σημεῖα, μέ τά χέρια του ἑκατέρωθεν τοῦ φορείου.
Ὁ Atwood φοροῦσε ἕνα σκοῦφο μέ ἕνα κόκκινο σταυρό. Καθώς τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης ἄνοιξαν τήν πορτοκαλί φόρμα του γιά νά βάλουν ἕνα καρδιομόνιτορ στό σῶμα του, εἴδαμε ἕνα μαῦρο σταυρό νά κρέμεται ἀπό τόν λαιμό του.
Προετοιμάστηκα, διανοητικά, γι’ αὐτό πού ἐπρόκειτο νά δῶ, καί στηρίχθηκα σωματικά σέ ἕνα κρύο σιδηρένιο τοῖχο δίπλα μου, πού κατάλαβα ὅτι ἦταν ὁ πρόσφατα ἀνακαινισμένος θάλαμος ἀερίων. Κυριολεκτικά ἤμουν περικυκλωμένος ἀπό ἐργαλεῖα τοῦ θανάτου.
Ὁ φυλακισμένος λέει στούς δήμιους ποῦ νά βάλουν τήν βελόνα γιά τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση
Ὅπως ὁ Clarence Dixon, ἐξαιτίας τοῦ πότε ἔγινε τό ἔγκλημα, ὁ Atwood μποροῦσε νά ἐπιλέξη νά πεθάνη ἤ μέ ἀέρα ἤ μέ θανατοφόρα ἔνεση. Ὁ Atwood ζήτησε νά θανατωθῆ μέ ἀέριο ἄζωτο, ἀλλά τά πρωτόκολλα τοῦ Τμήματος Διορθώσεων τῆς Ἀριζόνα ἀπαιτοῦν κυάνιο. Ἀποφάσισαν ὅτι ἡ ἐπιλογή του, δέν ἴσχυε νόμιμα, καί γι’ αὐτό χρησιμοποιήθηκε ἡ προεπιλεγμένη μέθοδος τῆς πολιτείας, πού εἶναι ἡ θανατηφόρα ἔνεση.
Δύο ἄνδρες μέ μπλέ ἰατρικές ρόμπες καί δίχτυα γιά τά μαλλιά τους μπῆκαν στόν θάλαμο, σπρώχνοντας ἕνα ἀποδιοργανωμένο καρότσι γεμάτο ἰατρικές προμήθειες πού ἦταν ἀπαραίτητες γιά νά εἰσάγουν τίς ἐνδοφλέβιες ἐνέσεις στό σῶμα τοῦ Atwood.
Ἡ διαδικασία γιά νά βάλουν τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση στόν Dixon, ὁ πιό πρόσφατος πού ἐκτελέστηκε στήν Ἀριζόνα, χρειάστηκε 40 λεπτά, καί στό τέλος ἔπρεπε τά μέλη τῆς ὁμάδας νά κόψουν τήν μηριαία φλέβα του. Αὐτή τήν φορά, ἄρχισαν μέ τό ἀριστερό χέρι τοῦ Atwood, σκουπίζοντας τό δέρμα του καί προσπαθώντας νά βροῦν μιά φλέβα.
Μετά ἀπό λίγα λεπτά καί μερικές προσπάθειες, τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης ἔβαλαν τόν ἐνδοφλέβιο καθετήρα στό ἀριστερό χέρι τοῦ Atwood. Τότε πῆραν τό καρότσι στήν ἄλλη πλευρά του καί τοῦ εἶπαν ὅτι θά βάλουν ἕνα ἐνδοφλέβιο καθετήρα στήν μηριαία φλέβα του.
«Γιατί;» ρώτησε ὁ Atwood. «Παίρνουν αἷμα ἀπό τό δεξί μου χέρι πάντοτε χωρίς πρόβλημα» εἶπε στήν ὁμάδα.
Ὁ Atwood φαινόταν νά κάνη μορφασμούς καί νά πονάη γιατί ἦταν ἀρκετή ὥρα δεμένος πάνω στό φορεῖο, καί δέν ἤθελε ἡ διαδικασία νά συνεχίση περισσότερο.
Ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης δέν εἶπε γιατί ἤθελαν νά βάλουν δεύτερη γραμμή μέσα στήν μηριαία φλέβα του στήν βουβωνική χώρα, ἀλλά εἶπαν στόν Atwood ὅτι θά προσπαθοῦσαν νά τήν βάλουν στό δεξί του χέρι – ὅπως πρότεινε αὐτός.
«Θεέ μου», σκέφτηκα μόνος μου, «τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης παίρνουν ὁδηγίες ἀπό τόν ἄνθρωπο πού προσπαθοῦν νά τόν ἐκτελέσουν».
Ὁ Atwood, ὁ ὁποῖος ἔχει ὑποστηρίξει συνεχῶς ὅτι εἶναι ἀθῶος, μιλοῦσε ἀπαλά στά μέλη τῆς ὁμάδας ἑκτέλεσης. Φαινόταν κάπως ἀνυπόμονος, ἀλλά συνέχιζε νά προσφέρη ὁδηγίες στούς ἀνθρώπους πού δούλευαν νά τόν θανατώσουν.
Ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης προσπάθησε ἀρκετές φορές νά βάλη τήν βελόνα γιά τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση στό δεξί του χέρι καί δέν μποροῦσε. Ἕνα μέλος τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης κουνοῦσε τό κεφάλι του μέ ἀγανάκτηση καί εἶπε: «Δέν καταλαβαίνω». Εἶπε ὁ Atwood: «Ποτέ δέν εἶχαν ἐκεῖνο τό πρόβλημα πρίν».
Ἡ ὁμάδα ἐκτέλεσης πρότεινε πάλιν νά βάλη τόν δεύτερο καθετήρα στήν μηριαία φλέβα του στήν βουβωνική χώρα. «Μπορούσατε νά δοκιμάσετε στό χέρι;» πρότεινε ὁ Atwood, κάνοντας νεῦμα μέ τό κεφάλι του πρός τό δεξί του χέρι, πού ἦταν δεμένο, καί κινώντας τά δάκτυλά του. «Καί ἐκεῖ μποροῦσαν πρίν νά μποῦν».
Τά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης κοίταξαν πάλιν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί εἶπαν: «Μάλιστα, θά τό προσπαθήσουμε.»
Τά πρωτόκολλα τοῦ Τμήματος Διορθώσεων τῆς Ἀριζόνα ἀπαιτοῦν ὅτι μερικά μέλη τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης πρέπει νά ἔχουν κάποιο εἶδος ἐμπειρίας, ἄδειας ἤ ἰατρικῆς κατάρτισης. Ὑποτίθεται ὅτι θά ἐξασκήσουν τήν διαδικασία τοὐλάχιστον μία φορά πρίν ἀπό τήν ἐκτέλεση. Δέν εἶναι γνωστό ἄν αὐτοί οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν καμμία ἐπίσημη κατάρτιση, ἀλλά ἔμεινα ἔκπληκτος μέ τήν ἑτοιμότητα τους νά ἀλλάξουν τό σχέδιο πού, κάθως φαίνεται, εἶχαν ἐξασκήσει γιά νά δεχτοῦν τίς προτάσεις τοῦ Atwood.
Θυμήθηκα τόν πρώην δήμιον τοῦ Τμήματος Διορθώσεων τῆς Ἀριζόνα, Jim Klein, πού μοῦ εἶπε ὅτι χρησιμοποιοῦσαν ἕνα τεχνικό χέρι γιά νά ἐξασκηθοῦν πρίν ἀπό τίς θανατοφόρες ἐνέσεις, καί τελικά ἔβαλαν ἐνδοφλεβίους καθετῆρες ὁ ἕνας στόν ἄλλο.
Εἶπε ὁ Klein ὅτι εἶπαν στά μέλη τῆς ὁμάδας ὅτι τό ἰατρικό προσωπικό τῆς φυλακῆς δέν συμμετεῖχε σέ ἐκτελέσεις γιατί εἶχαν δώσει τόν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη. Γι’ αὐτό, ἄφησαν τό περίπλοκο ἔργο τῶν ἐκτελέσεων σέ μιά ὁμάδα τῶν ὑπαλλήλων τῆς φυλακῆς, πού συνήθως δέν εἴχαν καμμία ἀπολύτως ἰατρική ἐμπειρία.
Ἡ πρόταση τοῦ Atwood νά βροῦν μιά φλέβα στό δεξί χέρι εἶχε ἐπιτυχία. Μποροῦσαν νά βάλουν τήν δεύτερη βελόνα γιά τήν ἐνδοφλέβια ἔνεση καί νά τοποθετήσουν τόν καθετήρα. Ἀσφάλισαν ὅλα μέ ταινία, σύνδεσαν τούς σωλῆνες πού συνδέονταν μέ τά φάρμακα καί ἔφυγαν ἀπό τό δωμάτιο. Ὑπολογίζω ὅτι ἡ διαδικασία χρειάστηκε 30 λεπτά.
«Προσεύχομαι ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλέηση ὅλους»
Σέ αὐτή τήν στιγμή ἐπιτρεπόταν ὁ ἑλληνορθόδοξος πνευματικός τοῦ Atwood ὁ π. Παΐσιος νά μπῆ στόν θάλαμο τῆς ἐκτέλεσης. Ἡ παρουσία τοῦ Παϊσίου, μιά καινοτομία γιά ἐκτελέσεις στήν Ἀριζόνα, ἦταν τό ἀποτέλεσμα μιᾶς συμφωνίας μεταξύ τοῦ Atwood καί τῆς πολιτείας. Μέχρι τώρα τά πρωτόκολλα ἐπέτρεπαν σέ ἕνα πνευματικό σύμβουλο νά εἶναι σέ ἕνα ἄλλο δωμάτιο. Ὅμως οἱ δικηγόροι τοῦ Atwood εἶπαν ὅτι αὐτό παραβίαζε τά συνταγματικά του δικαιώματα καί ζήτησαν νά βρίσκεται ὁ Παΐσιος στόν θάλαμο κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκτέλεσης.
Ὅπως ὁ Atwood, ὁ Παΐσιος φοροῦσε ἕνα μαῦρο σκοῦφο καί εἶχε μιά μακριά γκριζόλευκη γενειάδα. Ἔβαλε τό ἐπιτραχήλιον πάνω στό κεφάλι τοῦ Atwood καί τό κρατοῦσε στήν θέση του μέ τό χέρι του. Ὁ Παΐσιος ἔσκυψε κοντά στό πρόσωπο τοῦ Atwood καί τοῦ μιλοῦσε πολύ σιγά. Ὁ Atwood χαμογελοῦσε καί κούνησε τό κεφάλι του καί φαινόταν παρηγορημένος ἀπό τήν παρουσία τοῦ Παϊσίου.
Ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων μπῆκε στόν θάλαμο καί διάβασε τό ἔνταλμα ἐκτέλεσης, καί ρώτησε τον Atwood ἄν εἶχε κάποια τελευταία λέξη.
Ὁ Atwood, ἔχοντας πλήρη συνείδηση, κοίταξε στό ἀκροατήριο μέ εἰρηνικό πρόσωπο.
Ὁ Atwood εὐχαρίστησε τήν γυναίκα του, τήν Rachel, τήν ὁμάδα τῶν δικηγόρων του καί τούς πνευματικούς του ὁδηγούς, οἱ ὁποῖοι εἶπε ὅτι τόν εἶχαν ὁδηγήσει «ἐδῶ στό χεῖλος τοῦ Παραδείσου.»
«Σᾶς ευχαριστῶ, πολύτιμέ μου Πατέρα πού ἤρθατε σήμερα καί πού μέ ποιμάνατε μέσα στήν πίστη» εἶπε ὁ Atwood. «Θέλω νά εὐχαριστήσω τήν ὄμορφη γυναίκα μου πού μέ ἔχει ἀγαπήσει μέ ὅλο τό εἶναι της. Θέλω νά εὐχαριστήσω τούς φίλους μου καί τήν νομική μου ὁμάδα καί, περισσότερο ἀπό ὅλους, τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού μέσα ἀπό μιά ἄδικη δικαστική διαδικασία μέ ὁδήγησε στήν σωτηρία μου. Προσεύχομαι ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση ὅλους καί ἐμένα».
Ὁ ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων ἔφυγε ἀπό τόν θάλαμο, καί εἴδαμε σέ μιά ἀπό τίς ὀθόνες ὅτι ἕνα μέλος τῆς ὁμάδας ἐκτέλεσης ἄρχισε νά βάζη μιά σύριγγα μέ pentobarbital στούς σωλῆνες πού ἦταν στό σῶμα τοῦ Atwood.
Σχεδόν ἀμέσως ὁ Atwood ἔστρεψε τό κεφάλι του πρός τό ἀκροατήριο, ἔκλεισε τά μάτια του καί ἄρχισε νά ἐκπνέη δυνατά, ροχαλίζοντας καί ρουθουνίζοντας.
Ἡ ἀναπνοή του ἔγινε πιό ρηχή, καί μετά δέν ἀκουγόταν καθόλου.
Ὁ Παΐσιος κρατοῦσε τό χέρι του πάνω στό κεφάλι τοῦ Atwood ὅλη τήν ὥρα. Φαινόταν ὅτι σέ μία στιγμή κουνοῦσε τό κεφάλι του μέ λύπη, κοιτάζοντας τά φάρμακα πού χύνονταν στό σῶμα τοῦ Atwood, καί μετά ἀπέστρεψε τό βλέμμα του.
Ἕνας ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων ξαναμπῆκε στόν θάλαμο μετά ἀπό λίγα λεπτά καί εἶπε: «Ὁ κρατούμενος εἶναι ναρκωμένος.» Πέρασε λίγη ὥρα, καί ὁ Atwood ἦταν ἐντελῶς ἀκίνητος. Ξαναμπῆκε ὁ ὑπάλληλος τοῦ Τμήματος Διορθώσεων στόν θάλαμο καί εἶπε: «Ἡ ἐκτέλεση τελείωσε».
Καθώς ἄρχισε ἡ μαύρη κουρτίνα νά κλείνη, οἱ δύο ἡλικιωμένοι ἄνδρες μέ θρησκευτικά ἐνδύματα – ὁ ἕνας ζωντανός, ὁ ἄλλος νεκρός – πλαισιώθηκαν ἀπό τόν λευκό φόντο τοῦ θαλάμου ἐκτέλεσης, καί σιγά-σιγά ἐξαφανίζονταν.
Οἱ μάρτυρες συνοδεύονταν σέ ὁμάδες ἀπό τήν αἴθουσα, σέ ἀντίθετη σειρά ἀπό πρίν, καί ἑπομένως οἱ μάρτυρες τοῦ Atwood ἔμειναν πιό πολλή ὥρα νά σκεφτοῦν αὐτό πού μόλις εἶχαν δῆ.
Μερικοί ἔκλαιγαν. Ἄλλοι ἔδειχναν νά εἶναι σέ κατάσταση σόκ.
«Ἡ ἀγάπη τῆς ζωῆς μου ἔχει πεθάνει» εἶπε ἡ Rachel Atwood, καί ἔπεσε στήν ἀγκαλιά ἑνός δικηγόρου.
Ὁ πραγματικός χαρακτήρας τῆς θανατικῆς ποινῆς
Καθώς γυρίσαμε στό φῶς τοῦ ἡλίου καί περάσαμε μέσα ἀπό τήν αὐλή τῆς φυλακῆς, προσπάθησα νά ἐπεξεργαστῶ αὐτό πού εἶχε συμβῆ.
Τά πρωτόκολλα τοῦ Τμήματος Διορθώσεων ἐξασφαλίζουν ὅτι λίγοι ἄνθρωποι θά δοῦν μιά ἐκτέλεση, καί δέν γίνεται γνωστή δημοσίως αὐτή ἡ πιό σοβαρή καί τελική πράξη τῆς δικαιοσύνης. Ἡ θανατική ποινή παρουσιάζεται ὡς μιά καθαρή, ἀποστειρωμένη διοικητική διαδικασία πού γίνεται χωρίς λάθη καί σύμφωνα μέ τήν τυπική διάταξη τοῦ νόμου. Τώρα ξέρω τί προσπαθοῦσαν νά κρύψουν.
Ἔχω κοιτάξει πίσω ἀπό τήν κουρτίνα τῆς θανατικῆς ποινῆς καί εἶδα τί σημαίνει στήν πραγματικότητα: ἕνας ἀδύνατος ἡλικιωμένος ἄνδρας, πού σηκώνουν ἀπό ἕνα ἀναπηρικό καροτσάκι σέ ἕνα φορεῖο γιά μιά θανατοφόρα ἔνεση· νευρικά χέρια καί πρόσωπα πού ἱδρώνουν ἐνῶ προσπαθοῦν νά βροῦν φλέβα· βελόνες τρυπώντας τό δέρμα· ὑγρά φάρμακα πού κατακλύζουν τήν ὕπαρξη ἑνός ἀνθρώπου καί τόν πνίγουν.
Ἔχω γράψει ἀρκετά γιά τήν ὑπόθεση τοῦ Atwood. Ἔχω ἀκούσει τήν οἰκογένεια τοῦ θύματος μιλώντας γιά τόν πόνο καί τήν θλίψη πού προκάλεσαν ὁ φόνος τῆς Vicki Lynne καί τά ἑπόμενα δικαστήρια – ἄφησαν τραῦμα στίς γενεές τῆς οἰκογένειας καί στήν κοινότητα τῆς Tucson. Μίλησα γιά τήν διαδικασία μέ κάθε δικηγόρο πού γνώριζα καί ρώτησα γιά τήν διαδικασία πού ἐπρόκειτο νά μαρτυρήσω.
Ἀλλά δέν ἤμουν ἕτοιμος νά δῶ τήν θανατική ποινή νά πραγματοποιῆται μπροστά μου.
Ἡ πολιτεία τῆς Ἀριζόνα κάνει ἐκτελέσεις ἐκ μέρους ὅλων μας. Σκέφτηκα ὅτι κατάλαβα τό βάρος τῆς διαδικασίας, ἀλλά τώρα αἰσθάνομαι τήν πραγματικότητά της. Σήμερα σκοτώσαμε ἕνα ἄνδρα. Ἐγώ σκότωσα σήμερα ἕνα ἄνδρα. Καί θά ζήσω μέ αὐτή τήν διαπίστωση γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου.
<>
Η μετάνοια μιας γυναίκας και η μεγάλη αγάπη του Αγίου Γέροντα Εφραίμ Φιλοθεΐτη της Αριζόνας (+2019)
Αναφέρει ο Αγιος Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (+2019):
...Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο της εξομολόγησης —εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά— και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού· πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Με την μετάνοια και εξομολόγηση, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητούνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού!
<>
Σιέρρα Λεόνε: Η μεταστροφή ενός κλέφτη στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό μέσω της συγχωρητικότητας του π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου
Χαρακτηριστική εἶναι, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ἡ περίπτωσι τοῦ Χασάν Καμάρα, τοῦ ἐπιστάτη πού εἶχε ὁ π. Θεμιστοκλής Ἀδαμόπουλος στήν ἀρχή τῆς ἱεραποστολικῆς προσπάθειάς του στή χώρα τῆς Σιέρρα Λεόνε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μιά μέρα ἔκλεψε τό μοναδικό ὄχημα πού διέθετε τό ἱεραποστολικό κλιμάκιο. Καθώς ὡστόσο ὁδηγώντας ἀπομακρυνόταν, ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὁχήματος καί προσέκρουσε σέ τοῖχο. Συνελήφθη καί ἡ ἀστυνομία ἔφερε στήν ἕδρα τῆς Ἱεραποστολῆς, ἔξω ἀπ᾽ τήν ὁποία εἶχε συγκεντρωθῆ πλῆθος ζητώντας τήν παραδειγματική τιμωρία του, καθόσον στή μουσουλμανική κοινωνία ἡ κλοπή θεωρεῖται μεγάλο ἔγκλημα. Ὁ Χασάν πεσμένος στό ἔδαφος κλαίγοντας ζητοῦσε συγχώρησι.
Σ᾽ αὐτό τό ἔντονα φορτισμένο κλίμα ὁ π. Θεμιστοκλής ἐκφράζοντας τό Ὀρθόδοξο συγχωρητικό ἤθος, εἶπε στόν ἀστυνομικό ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἱερέας τόν συγχωρεῖ γι᾽ αὐτό πού εἶχε κάνει. Τό πλῆθος ἀλλά καί τό ὄργανο τῆς τάξεως ἀρχικά ἀντέδρασαν σ᾽ αὐτή τήν τόσο ξένη γιά τή δική τους παράδοσι ἀπόφασι τοῦ ἱερέως, ἀλλά ἡ σταθερότητα τῆς θέσεώς του, δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο ἄλλης ἐνέργειας. Ὁ Χασάν συγκλονισμένος σηκώθηκε ἀπ᾽ τό ἔδαφος καί κλαίγοντας εὐχαριστοῦσε μέ εὐγνωμοσύνη τόν π. Θεμιστοκλή.
Τό γεγονός αὐτό ἄλλαξε τελείως τή ζωή του. Ὁ Χασάν μετά ἀπό λίγο καιρό ζήτησε νά κατηχηθῆ καί νά βαπτισθῆ καί σήμερα, ὡς π. Ἀλέξανδρος πιά, εἶναι ἕνας ἀπ᾽ τούς ἱερεῖς τῆς Ἱεραποστολῆς,
Πηγή:
Περιοδικό Πάντα τά Ἔθνη, τεῦχ. 157
<>
8 Ιουνίου 2022: Τα τελευταία λόγια του Μοναχού Εφραίμ (Frank Atwood)
Ο Frank Atwood εκτελέστηκε σήμερα από την Πολιτεία της Αριζόνα στις 10 π.μ., με επίσημη ώρα θανάτου στις 10:16 π.μ., 8 Ιουνίου 2022 .
Στις 7 Ιουνίου, προχθές, εκάρη Ορθόδοξος Μεγαλόσχημος μοναχός με το όνομα Εφραίμ. Στις 9:30 σήμερα το πρωί, προσήχθη στο θάλαμο εκτελέσεων, συνοδευόμενος από τον πνευματικό του πατέρα. Ήρεμα επέτρεψε στους δήμιους να τον δέσουν με λουράκι στο φορείο και μάλιστα τους βοήθησε να βρουν την κατάλληλη φλέβα για να βάλουν τη βελόνα. Πλησίασε πολύ γενναία τον θάνατο, ως κάποιος που ήταν πλήρως συμφιλιωμένος και προετοιμασμένος να συναντήσει τον Θεό στην αιωνιότητα. Αφού δέθηκε και ετοίμασαν το IV, ένας αξιωματούχος μπήκε μέσα και διάβασε το ένταλμα εκτέλεσης και ρώτησε τον Φρανκ αν είχε κάποια τελευταία λέξη.
Τα τελευταία λόγια του Φρανκ ήταν:
"Δέχομαι. Πρώτον, θέλω να ευχαριστήσω τον πολύτιμο Γέροντα (τον πνευματικό του πατέρα) που με ποιμένει για πάνω από 20 χρόνια και με οδήγησε στην άκρη του Παραδείσου. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τη γυναίκα μου τόσα χρόνια. Θέλω να ευχαριστήσω τη νομική μου ομάδα και τους φίλους μου. Θέλω να ευχαριστήσω τον Κύριο Ιησού Χριστό που επέτρεψε σε ένα άδικο δικαστικό σύστημα να είναι η αιτία της αιώνιας σωτηρίας μου. Είθε να μας ελεήσει όλους για την έλλειψη προσευχής και μετάνοιας.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!
Παναγία Θεοτόκε Σώσον Με! (Στα Ελληνικά - Παναγία Θεοτόκος Σώσε με)".
Με αυτό ξεκίνησε η εκτέλεση. Ο πνευματικός πατέρας του Φρανκ έβαλε το πετραχήλι του στο κεφάλι του Φρανκ μαζί με έναν σταυρό και προσευχήθηκε και σταύρωσε τον Φρανκ με τον σταυρό καθώς η θανατηφόρα ένεση περνούσε μέσα από τις φλέβες του. Αποκοιμήθηκε πολύ ήσυχα και γρήγορα. Λίγα λεπτά αργότερα, ο αξιωματούχος μπήκε ξανά και δήλωσε ότι ήταν νεκρός, η εκτέλεση είχε τελειώσει.
Ο Frank (τώρα ο πατέρας Εφραίμ), πέταξε σαν περιστέρι για να βρίσκεται στην αγκαλιά του Κυρίου, έχοντας κατηγορηθεί ψευδώς, καταδικαστεί, φυλακίστηκε και διώκεται συνεχώς για περισσότερα από 35 χρόνια ως ο πιο μισητός κρατούμενος στην Αριζόνα, για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε . Έφυγε χωρίς μίσος ή θυμό στην καρδιά του, αλλά γεμάτος ειρήνη και ευγνωμοσύνη.
Αιωνία του η μνήμη!+++
<>
Μοναχός Εφραίμ Atwood της Αριζόνας
("At wood" - "στό ξύλο")
Ο μοναχός Εφραίμ (Αντώνιος) είχε το επώνυμο Atwood. Αν το αναλύσουμε: at wood σημαίνει στα ελληνικά "στο ξύλο". Ποιος Άλλος επίσης ήταν πάνω στο ξύλο; Ο Ιησούς Χριστός. Που χωρίς να έχει κάνει τίποτα καταδικάστηκε επίσης σε θάνατο.
<>
Ο θανατοποινίτης Αντώνιος (Frank Atwood) στην Αριζόνα έλαβε το Μοναχικό Σχήμα και το όνομα π. Εφραίμ Μοναχός λίγο πριν εκτελεστεί – Η ζωή, η καταδίκη και η γνωριμία με την Ορθοδοξία
Για σήμερα, Τετάρτη 8 Ιουνίου 2022 στις 10 τοπική ώρα (8 το βράδυ ώρα Ελλάδος) είναι προγραμματισμένη να εκτελεστεί η θανατική καταδίκη του Φράνκ- Αντώνιου στην Αριζόνα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, η ιστορία ενός ανθρώπου που μέχρι και την τελευταία της στιγμή συνεχίζει να συγκινεί.
Ο Frank Atwood, ο οποίος μετά το βάπτισμά του έλαβε το όνομα Αντώνιος, βρίσκεται στη φυλακή εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια κατηγορούμενος για ένα έγκλημα το οποίο ο ίδιος δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι διέπραξε.
Μοναχός με το όνομα Εφραίμ λίγο πριν την εκτέλεση
Τις τελευταίες εβδομάδες οι δικηγόροι του έκαναν κάποιες ενέργειες να μετατραπεί η θανατική ποινή σε ισόβια κάθειρξη ή να αναβληθεί η εκτέλεση, λόγω προβλήματος με τα δηλητήρια, αλλά τελικά όλα απορρίφθηκαν.
Έτσι ο Αντώνιος, ο οποίος από το 1998 είχε αναπτύξει μέσα από τη φυλακή επικοινωνία με τον Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο ενώ αλληλογραφούσε και με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο, σήμερα αναμένεται να εκτελεστεί. Ωστόσο, η γνωριμία του με την Ορθόδοξη πίστη δεν έμεινε σε θεωρητικό επίπεδο. Ο Αντώνιος επέλεξε μια ημέρα πριν την εκτέλεση της θανατικής του καταδίκης να εισέλθει στις τάξεις των μοναχών. Έτσι χθες έλαβε το μοναχικό σχήμα από τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας Παΐσιο, λαμβάνοντας το όνομα Εφραίμ.
Η επικοινωνία με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου
Ο Αντώνιος επικοινωνούσε δια αλληλογραφίας με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο ο οποίος με γραπτό του κείμενο που δημοσίευσε χθες καλεί σε προσευχή για την εκτέλεση του Αντωνίου-Frank ενώ έδωσε στο φως της δημοσιότητας και το περιεχόμενο της αλληλογραφίας την οποία είχαν τις προηγούμενες ημέρες.
“Κάποτε βρίσκω παρηγορία στίς συμβουλές βαθιά πνευματικῶν μοναχῶν καί, τραγικά, πολλές φορές χάνω τήν συγκέντρωσή μου καί γίνομαι στενοχωρημένος ἐξαιτίας τῶν γεγονότων. Μοῦ φαίνεται μιά πολύ ἄσχημη ἐμπειρία ὅτι θά μέ δέση ἡ κυβέρνηση καί θά μοῦ βάλη θανατηφόρα φάρμακα. Εἶναι, ὅμως, τό ὄχημα πού θά μέ πάρη στό ταξίδι πρός τόν Παράδεισο! Ἡ διαμάχη! Τό νά φυλάξω τήν συμβουλή τοῦ Μητροπολίτη Ἀθανασίου μοῦ φαίνεται σάν πνευματικό σωσίβιο σέ αὐτή τήν θάλασσα τῆς ἄκρας κοσμικῆς τρέλλας. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν συμβουλή Σας καί ἡ ἀναφορά στούς λόγους τῶν Ἁγίων… Λοιπόν, κυρίως, ζητῶ ταπεινά τίς προσευχές Σας γιά τήν Ἀνάληψή μου μέ τόν Χριστό, ἄν μέ σκοτώνουν στίς 8 Ἰουνίου. Εἴστε ἕνα πνευματικό φῶς. Σᾶς εὐχαριστῶ πάρα πολύ!!! Ἄν μπορεῖτε νά στείλετε e mail πάλιν μέχρι τίς 7 Ἰουνίου, θά ἤμουν ταπεινά εὐγνώμων. Σᾶς παρακαλῶ!”, αναφέρει. Μπορείτε ΕΔΩ να διαβάσετε αναλυτικά τις επιστολές.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου είχε αποκαλύψη αποκλειστικά στην Pemtpousia TV και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Στρουμπάκο τον τρόπο με τον οποίο ήρθαν σε επικοινωνία και το περιεχόμενο των δύο πρώτων επιστολών που του είχε αποστείλει.
Η ζωή, η καταδίκη και η γνωριμία με την Ορθοδοξία
Ο Φρανκ Άτγουντ γεννήθηκε στο Los Angeles το 1956. Μετά από ελπιδοφόρο πορεία στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και στον αθλητισμό, φοίτησε στην φημισμένη στρατιωτική ακαδημία Μπρέντγουντ όπου, κατά την πρώιμη εφηβεία, κακοποιήθηκε σεξουαλικά και ενεπλάκη σε παραβατικές πράξεις, θέτοντας σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική του ακεραιότητα. Για δεκαοκτώ χρόνια μπαινόβγαινε συχνά στις φυλακές, δρώντας παράλληλα ως μέλος εγκληματικών οργανώσεων και εμπλεκόμενος με τον αποκρυφισμό, με τον οποίον όμως ουδέποτε ασχολήθηκε τελετουργικά.
Το 1984 συνελήφθη για την απαγωγή και την δολοφονία της μόλις 8 ετών, Βίκυ Λιν Χόσκινσον, πράξεις τις οποίες δεν έχει διαπράξει, όπως με αδιάσειστα τεκμήρια αποδεικνύει στο βιβλίο του «Φως μέσα από τα κάγκελα». Παρ’ όλα ταύτα, για διαφόρους λόγους τα τεκμήρια αυτά δεν έγιναν αποδεκτά από τα δικαστήρια των Η.Π.Α. και το 1987 καταδικάστηκε σε θάνατο. Δεν έπαψε ποτέ, ωστόσο, να δηλώνει ότι είναι αθώος: «Σας λέω από την καρδιά μου, είμαι αθώος γι’ αυτό το έγκλημα.»
Μια προτεστάντης κοπέλα η Ραχήλ, που παρακολούθησε όλη την δικαστική πορεία του Φρανκ, αντιλήφθηκε ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν αθώος. Επικοινώνησε μαζί του με σκοπό να τον στηρίξει και να του ενισχύσει την πίστη προς τον Χριστό. Μέσα από την επικοινωνία αυτή αναπτύχθηκε η πραγματική αγάπη μεταξύ τους και το 1991 παντρεύτηκαν μέσα στην φυλακή.
Το 1998 ο Φρανκ ανακάλυψε μέσω ενός βιβλίου την ύπαρξη του ιερομόναχου Αθανάσιου (νυν Μητροπολίτη Λεμεσού) που τότε ήταν ηγούμενος της Μονής Μαχαιρά. Μετά από αλληλογραφία που είχαν, ο π. Αθανάσιος του έστειλε αρκετά βιβλία για την ορθόδοξη πίστη. Ταυτόχρονα τον έφερε σε επαφή με το μοναστήρι του γέροντος Εφραίμ στην έρημο της Αριζόνας. Από τότε ο ηγούμενος Παΐσιος τον επισκεπτόταν τακτικά και τον βοήθησε να ακολουθήσει την ζωή ενός έγκλειστου ασκητή, ενώ παράλληλα τον βάπτισε (2000) και του έδωσε το όνομα Αντώνιος. Αργότερα και η ίδια η Ραχήλ βαπτίστηκε (2007) και έλαβε το όνομα Σάρρα. Ο Αντώνιος είχε συχνή αλληλογραφία με τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο.
Ο Φρανκ κατά την διάρκεια της μακροχρόνιας φυλάκισής του έκανε ανώτατες σπουδές στις τέχνες, στην αγγλική γλώσσα, στη νομική και στη θεολογία.
Μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια φυλάκισης, το ανώτατο δικαστήριο της Αριζόνας, εξέδωσε στο όνομά του ένταλμα εκτέλεσης για την 8η Ιουνίου 2022. Ο Φρανκ Άτγουντ θα είναι ο δεύτερος κρατούμενος που θα εκτελεστεί μέσα στο 2022 μετά από μία περίοδο 8ετούς παύσης των εκτελέσεων στην πολιτεία αυτή των ΗΠΑ, λόγω της θύελλας αντιδράσεων που είχε προκαλέσει ο μαρτυρικός θάνατος του θανατοποινίτη Τζο Γουντ το 2014.
<>
Ιαπωνέζα Μοναχή στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Αγιάς της Λάρισας
Μία νέα Μοναχή, Ιαπωνικής καταγωγής, προστέθηκε στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Αγιάς κοντά στη Λάρισα, ύστερα από την Ακολουθία της Ρασοφορίας της που τέλεσε το Σάββατο 7 Ιανουαρίου ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.
Η νέα Μοναχή Θεοξένη ενσωματώθηκε και επίσημα στην αδελφότητα της Μονής, η οποία αριθμεί, από ετών, ικανό αριθμό Μοναχών από διάφορα μέρη του κόσμου.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε «θαύμα» την ρασοφορία της νέας Μοναχής, γιατί, όπως τόνισε, «ένα άνθος από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου καρποφορεί και ανθίζει εδώ στο δικό μας τόπο, στην τοπική μας Εκκλησία.
Γιατί γευόμαστε τη χαρά μιας ψυχής που αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στο Χριστό και στην Εκκλησία Του.
Μια ψυχή που γνώρισε την Ορθοδοξία, εμπιστεύθηκε την αληθινή πίστη και ιδού σήμερα χαίρεται να αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στο Νυμφίο Χριστό, για να αποδειχθεί άλλη μια φορά ότι ο Χριστός ενηνθρώπησε για όλους τους ανθρώπους, από όπου κι αν κατάγονται, όποια κι αν είναι η παράδοσή τους ή η γλώσσα τους...»
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στις Μοναχικές αρετές της ακτημοσύνης, της υπακοής και της παρθενίας, που θεραπεύονται στον Ορθόδοξο Μοναχισμό, κατά το πρότυπο του πρώτου Μοναχού και Ασκητού της Εκκλησίας, του Τιμίου Προδρόμου και αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε η Γιαπωνέζα νέα Μοναχή, ώσπου να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα της ζωής της, εντελώς διαφορετική από την παράδοση και τον πολιτισμό της χώρας της.
Μεταξύ άλλων, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Ξέρω πόσο δυσκολεύτηκε να ταιριάξει, να εξοικειωθεί με νοοτροπίες που είναι διαφορετικές από τη δική της κουλτούρα και τον πολιτισμό. Δεν είναι εύκολο πράγμα.
Όποιος έχει μικρή εμπειρία της χώρας από την οποία προέρχεται, την Ιαπωνία, μπορεί να καταλάβει πόσο έχει αγωνισθεί για να δεχθεί αυτό που βιώνει, αλλά και οι αδελφές και η Γερόντισσα είμαι βέβαιος ότι και αυτές έκαναν το δικό τους αγώνισμα, που καρποφόρησε με τη Χάρη του Θεού.
Και χαίρομαι να βλέπω σε αυτό το μοναστήρι από διάφορα μέρη του κόσμου να συμπορεύονται και να συναγωνίζονται αδελφές και μοναχές, που φέρνει η καθεμιά τη δική της πολιτιστική παράδοση και εμπειρία, αλλά μέσα στο Ορθόδοξο βίωμα του μοναχισμού μετασχηματίζεται με τη Χάρη του Θεού και έτσι βιώνουμε όλοι μας τούτο το θαύμα σε αυτό το μοναστήρι...
Γι αυτό συγχαίρω την αδελφή και εύχομαι από καρδιάς και προσεύχομαι ο Θεός να τής δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Γιατί θα είναι μία γέφυρα που θα μεταλαμπαδεύει προς εκεί στην Άπω Ανατολή το βίωμα της Ορθοδοξίας, την χαρά του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Δεν ξέρει κανείς τί μάς περιμένει στο μέλλον.
Μη βιαστείτε να πείτε τί συμβαίνει με τον Χριστιανισμό στη Δύση.
Αν ρίξουμε μια ματιά σήμερα στα γεγονότα και στις καταστάσεις του κόσμου θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα στρέφονται προς την Άπω Ανατολή, προς χώρες που μάς φαίνονται μακρινές, αλλά που ίσως περιμένουν τον σπόρο του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας να φτάσει για να καρποφορήσει.
Δεν ξέρουμε τί μυστήριο τελεσιουργείται τούτη την στιγμή. Δεν ξέρουμε τί ο Θεός μάς επιφυλάσσει για το μέλλον. Αυτός έχει το δικό του σχέδιο και φροντίζει πάντοτε για την σωτηρία των ανθρώπων...»
<>
Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας:
«Εἴχαμε πάει κάποτε μέ ὀκτώ Λεωφορεῖα νά προσκυνήσουμε τόν Ἅγ. Ἰωάννη τό Ρῶσο στήν Εὔβοια. Κανείς ἀπό τούς ὀκτώ ὁδηγούς, δέν φιλοτιμήθηκε νά ἀνάψη κἄν, ἕνα κερί στόν Ἅγιο. Ἦσαν καί οἱ ὀκτώ ὁδηγοί ἄπιστοι καί μᾶς περίμεναν ἔξω!
Ἕνα ἀπ᾽ τά ὀκτώ πούλμαν τό πιό καινούριο παρουσίασε ξαφνικά μία βλάβη, καθώς ἐμεῖς προσκυνούσαμε τόν Ἅγιο. Εἶχε τρυπήσει τό ρεζερβουάρ. Κάτι τό παράδοξο νά συμβαίνη κάτι τέτοιο, σ᾽ ἕνα ὁλοκαίνουριο πούλμαν. Δέν μποροῦσαν οἱ ὁδηγοί νά κάνουν τίποτε!
Τότε πλησιάζω τόν ὁδηγό του συγκεκριμένου Λεωφορείου καί τοῦ λέω:
—Ἀγαπητέ Γεώργιε, δέν πᾶς ν᾽ ἀνάψης ἕνα κερί σ᾽ αὐτόν πού εἶναι ξαπλωμένος ἐκεῖ μέσα; Τό αὐτοκίνητό σου δέν ἔχει τίποτε! Ἀπό ἀγάπη πού ἔχει ὁ Ἅγιος σέ σένα, τρέχει αὐτό τό ρεζερβουάρ...
Αυτός ντράπηκε, ἀλλά πῆγε τελικά καί ἄναψε κερί στό Ἅγιο.
Ὅταν ἐπέστρεψε, τό ρεζερβουάρ δέν ἔτρεχε πιά!
—Βλέπεις τοῦ λέω, ὅτι ἐσύ ἔτρεχες καί ὄχι τό ρεζερβουάρ... Ὁ Ἅγιος σέ ἀγαπάει καί σοῦ λέει: τό θέμα δέν εἶναι νά παίρνης τό παραδάκι καί τό μπουρμπουάρ, δέν εἶναι μόνο αὐτό! Εἶμαι καί ἐγώ ἐδῶ! Καί αὐτούς πού ἔφερες σέ μένα, δέν ἤρθανε τυχαία ἐδῶ, γιά νά πάρης λεφτά ἐσύ, ἀλλά γιά νά πιστέψης!...»(https://www.facebook.com/Δημήτριος-Παναγόπουλος-Ἱεροκήρυκας-107822867238018/).
<>
Νότια Αφρική: Η μεταστροφή μίας Εγγλεζοαφρικάνας και των παιδιών της στην Ορθοδοξία μετά από εμφάνιση του κεκοιμημένου συζύγου της
Πρὶν μερικὰ χρόνια συνέβη τὸ ἑξῆς θαυμαστό περιστατικὸ σὲ μία γυναίκα ἀπὸ τὸ Γιοχάννεσμπουργκ τῆς Ν. Ἀφρικῆς.
Η Carol Αἰκατερίνη, ἐγγλεζοαφρικάνα στὴν καταγωγή, οὐδεμία σχέση εἶχε στὸν πρότερο βίο της μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό.
Πολὺ εὐκατάστατη, καταξιωμένη ἐπαγγελματίας στὸν χῶρο τῆς διαφήμισης, μητέρα δύο μικρῶν κοριτσιῶν, εἶχε μείνει χήρα, καθὼς ὁ ἀρχιτέκτων σύζυγος της Anthony εἶχε πεθάνει ἀπὸ καρκίνο.
Τρεῖς μῆνες μετὰ τὸν θάνατό του, ὁ Anthony ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται στὰ ὄνειρα τῆς γυναίκας του, μιλώντας της γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ πόσο ἄτυχος ἦταν ποὺ δὲν Τὴν ἐβίωσε στὴν ἐπίγεια ζωή του καὶ πὼς θὰ ἤθελε ἐκείνη καὶ τὰ κοριτσάκια τους νὰ βαπτισθοῦν γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν τὴ Χάρη ὅπως ἐκεῖνος.
Γιὰ πολλὰ βράδια ἐμφανιζόταν στὸν ὕπνο τῆς γυναίκας του, δίνοντας της πολὺ συγκεκριμένες ὁδηγίες γιὰ νὰ κτίσει στὸ ἀπέραντο κτῆμα τους στὸ Kyalami ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὸν Ἅγιο Ἀντώνιο.
Τῆς μιλοῦσε γιὰ τοὺς Ἁγίους μας καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν Ἅγιό του.
Τῆς ἔδωσε τὸ ὄνομα τοῦ ἐργολάβου ποὺ θὰ ἀναλάμβανε τὸ ἔργο. Τῆς ἐξήγησε ἀναλυτικὰ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ σχέδιο μέσω τοῦ ἐνυπνίου.
Ἡ γυναίκα ὅταν βρῆκε στὸν τηλεφωνικὸ κατάλογο τὸ ὄνομα τοῦ ἐργολάβου καὶ ἐπικοινώνησε μαζί του, κόντεψε νὰ σαλέψει.
Κάνοντας ὑπακοὴ στὸν ἄνδρα της, ἄρχισε τὴν ἀνέγερση τοῦ ναϊδρίου, ὅπως ἐκεῖνος τῆς τὸ εἶχε περιγράψει στὸν ὕπνο της.
Ὅταν παρουσιαζόντουσαν δυσκολίες, ὁ Anthony ἐφανιζοταν στὸν ὕπνο τοῦ ἐργολάβου καὶ τὶς ἔλυνε.
Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἀποπερατώθηκε, ἐγκαινιάστηκε, λειτουργήθηκε καὶ ἡ Carol μὲ τὰ κοριτσάκια της βαπτίστηκαν ὀρθόδοξες.
Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά μεγάλα θαύματα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μας πρός ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους.
Μᾶς διηγήθηκε ἡ ἴδια τὴν ἱστορία της, ὅταν τὴν ἐπισκεφτήκαμε στὸ κτῆμα της καὶ ἀνάψαμε κεράκι στὸ ἐκκλησάκι της ἔχοντας μείνει ἄφωνοι.
Μαρτυρία Ἀντωνίας Μποτονάκη ἀπὸ Ν. Ἀφρικὴ
Facebook: Ηλίας Καλλιώρας
<>
Η Παναγία, το AIDS και ο Billy Bo (Βασίλης Κουρκουμέλης) - Πώς σώθηκε ο γνωστότερος Έλληνας ομοφυλόφιλος της δεκαετίας του 1980
Ίσως κάποιοι παλαιότεροι να θυμάστε ένα πρόσωπο, ένα ωραίο παλικάρι. Ήταν ομοφυλόφιλος, σχεδιαστής μόδας, ο πασίγνωστος κάποτε Billy Bo (Βασίλης Κουρκουμέλης). Έτυχε να ακούσουμε από τα χείλη του πνευματικού του ποια ήταν η πορεία του, που δεν την λένε πολλοί, ούτε γράφτηκε ιδιαιτέρως στα βιβλία που εκδόθηκαν για αυτόν. Γράψανε όλοι για τις βόλτες που έκανε στη Μύκονο με διασημότητες, τις περιπέτειες που είχε ως άνθρωπος. Δίψαγε για τη ζωή, δίψαγε για την αγάπη. Μα δεν ήξερε πού να την βρει και την έψαχνε σε λάθος μονοπάτια.
Κάποια στιγμή τον επισκέφτηκε η ασθένεια (σ.σ. ο Billy Bo ήταν το πρώτο διάσημο θύμα του AIDS στην Ελλάδα). “Κακό πράγμα η ασθένεια”, λένε οι περισσότεροι. Κοιτά όμως που καμιά φορά είναι για καλό… Και όταν ήρθε η ασθένεια και χτύπησε ένα πνευματικό καμπανάκι, αυτός άκουσε το καμπανάκι. Άλλοι δεν το ακούνε καθόλου. Και πεθαίνουν με την ασθένεια, την όποια ασθένεια και δεν έχουν πάρει πνευματικό χαμπάρι τίποτα. Αυτός το άκουσε το καμπανάκι, που σημαίνει ότι είχε καλά στοιχεία μέσα του.
Και διηγείται ο πνευματικός: “Βλέπω ένα παιδί, ένα παλικάρι, σαν άγγελος ήταν, με τα ωραία τα δερμάτινα πάνω-κάτω. Μπαίνει στην εκκλησιά και λέει “πάτερ, θέλω να εξομολογηθώ”. Και κατέβαλα προσπάθεια να δω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. Ήταν ψηλός, αλλά είχε και μια άλλη ομορφιά που έμοιαζε με τη γυναικεία…”
Ξεκίνησε λοιπόν και εξομολογήθηκε με μετάνοια. Άρχισε να έρχεται, μετά από έναν κανόνα που του έβαλε ο πνευματικός, να κοινωνάει, να εκκλησιάζεται, να προσεύχεται, ώσπου σιγά-σιγά κατέπεσε και αναγκαζόταν ο ιερέας να πηγαίνει να τον εξομολογεί και να τον κοινωνεί στο σπίτι του, στο Κολωνάκι.
Όταν ο ιερέας πρωτοπήγε στο σπίτι, νόμιζε ότι μπήκε σε κανένα μουσείο! Ήταν ένας χώρος διακοσμημένος μόνο με μοντέλα, με φωτογραφίες από επιδείξεις μόδας κ.λπ. Κάθε φορά που ερχόταν μετά, έφευγε καμιά φωτογραφία και έμπαινε μια εικόνα στη θέση τους… Στο τέλος νόμιζες ότι έμπαινες σε μοναστήρι.
Όταν έφυγε στην Αμερική για να πάει να ψαχτεί για θεραπείες, παρήγγειλε ένα σιδερένιο σταυρό, μεγάλο, σπαστό για να χωράει στην βαλίτσα, για να τον βάλει πίσω από την πόρτα του δωμάτιου του στο νοσοκομείο, για να βλέπει τον Σταυρό του Χριστού και να προσεύχεται.
Δεν πέτυχαν οι θεραπείες, γύρισε πίσω, και άρχισε η μεγάλη κατηφόρα, η φθορά, ο δρόμος προς τον θάνατο. Τον ευλογημένο θάνατο, θα λέγαμε. Γιατί αν δεν πεθαίναμε, παιδιά, θα ταλαιπωριόμασταν για πάρα πολλά χρονιά! Και τι γίνεται;
Και διηγείται ο πνευματικός: “Κάποια στιγμή, πήγα Σάββατο πρωί και τον κοινώνησα. Έρχεται η ώρα που είναι να φύγω και μου λέει ο Βασιλάκης: Πάτερ, κάνε μου μια χάρη, έλα και μετά τα μεσάνυχτα σήμερα να με κοινωνήσεις. Γιατί θα φύγω πριν ξημερώσει, με ειδοποίησε η Πανάγια!
Είπα να τον πιστέψω, να μην τον πιστέψω; Ας του κάνω το χατίρι, αφού ο άνθρωπος να κοινωνήσει ζητάει”.
Πήγε, λοιπόν, ο ιερέας κατά τη 1-2 μες τη μαύρη νύχτα και τον κοινώνησε τον Βασιλάκη. Και όντως ο Θεός τον πήρε πριν ξημερώσει, ξημερώνοντας Κυριακή, όπως τον είχε πληροφορήσει η Παναγία! Μας τα διηγούταν αυτά ο ιερέας και μας λέει: “Ευχηθείτε, παιδιά μου, να έχω τα τέλη του Βασιλάκη”.
Να ποιος είναι ο Χριστός! Να ποια είναι η εκκλησία, που δεν μπερδεύει τους ανθρώπους. Δεν τους λέει “καλά πας”, ενώ πηγαίνουν στον γκρεμό. Αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει. Αλλά από την άλλη πλευρά η Εκκλησία δεν απογοητεύει και κανέναν. Και προβάλλει μπροστά στους ανθρώπους τον δρόμο για την θέωση.
Έτσι και ο Billy Bo. Δεν σώθηκε απλώς, αλλά για να πάει και η Παναγία να του πει “ετοιμάσου, έρχεσαι”, αυτό σημαίνει ότι ο Βασίλης πήγε και σε καλή θέση! Και έχουμε άπειρα τέτοια παραδείγματα, από τα αρχαία χριστιανικά χρόνια μέχρι και σήμερα…
ΠΗΓΗ Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του π. Γεωργίου Σχοινά
Ομοφυλοφυλία - Ορθόδοξο Ιστολόγιο
<>
Frank ATWOOD ο αθώος θανατοποινίτης, ο νέος μάρτυρας, Εφραίμ μοναχός, ο νέος Άγιος της Αριζόνας, +8/6/2022
Frank Atwood (π. Εφραίμ) – Εκτελέστηκε στις 20:16 επειδή δεν κατάφερε να αποδείξει την αθωότητά του.Οι φωνές που καλούσαν τον κυβερνήτη της Αριζόνα να αλλάξει, έστω και τελευταία στιγμή, την απόφαση αυτή και να δώσει χάρη στον Fank Atwood ήταν πολλές. Ειδικοί μίλησαν για πλάνη, για ελλιπή στοιχεία και μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης όλοι ήλπιζαν πως η τελευταία αίτηση του Atwood θα γινόταν δεκτή από την πολιτεία. Μάταια όμως.Με μια τελετουργία που ανατριχιάζει, στις 20:16 – όπως ανακοινώθηκε λίγο αργότερα – ο Αντώνιος (όπως είχε βαπτιστεί πλέον ο Frank Atwood) ήταν νεκρός. Για την ακρίβεια ο πατέρας Εφραίμ (μιας και μια μέρα πριν την εκτέλεση του ανακοινώθηκε πως έγινε Μοναχός) πέρασε στην αιωνιότητα.
Οι λεπτομέρειες τις διαδικασίες είχαν αρχίσει να έρχονται στο φώς αρκετή ώρα πριν τις 20:00 ώρα Ελλάδας, που ήταν προγραμματισμένη η διαδικασία της εκτέλεσής του. Ένα “press kit” , λες και μιλάμε για την πρεμιέρα της νέας ταινίας της Marvel, δόθηκε στους δημοσιογράφους με, μεταξύ άλλων, τις λεπτομέρειες του τελευταίου γεύματος του πατρος Εφραίμ.Ο Frank Atwood δεν ήθελε να δειπνίσει γιατί νήστευε. Αντί αυτού επέλεξε ένα σνακ το απόγευμα της προηγούμενης μέρας αποτελούμενο μεταξύ άλλων από τσιπς τορτίγιας.Η περιοχή γύρω από το σημείο της εκτέλεσης είχε αποκλειστεί από τις αρχές. Μόνο 3 δημοσιογράφοι μπορούσαν να είναι παρόντες στην «τελετή», και αυτοί χωρίς κάμερες και μικρόφωνα. Οι γονείς του θύματος (της Hoskinson) είχαν μέρες πριν δηλώσει πως θα είναι εκεί για να δουν την θανάτωση του Atwood. Το ζητούσαν για να ηρεμήσουν. Ετσι θεωρούσαν πως θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει; Φυσικά και όχι, αφού η πολιτεία υπέδειξε τον Atwood σαν τον υπεύθυνο του χαμού της κόρης τους. Το «δολοφόνο» της. Ας ελπίσουμε ότι δε θα βρεθούν ποτέ τα στοιχεία που θα αποδείξουν την αθωότητα του Atwood. Θα ήταν ένα τεράστιο φορτίο για τους γονείς αυτους. Δε θα το ήθελε ούτε ο ίδιος ο πάτερ Εφραίμ.
Θεωρῶ ὅτι τό σῶμα του σάπισε στήν φυλακή, ἀλλά ἡ ψυχή του ἀνακαινίστηκε πνευματικά καί ἀναπαύτηκε ἐν εἰρήνῃ στόν Χριστό μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους.
Ἔκανε πολλά λάθη στά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του, ἀλλά τό ἔγκλημα γιά τό ὁποῖο κατηγορήθηκε δέν τό διέπραξε. Ἔτσι ὁ ἴδιος, πρίν τήν ἐκτέλεσή του, εὐχαρίστησε τόν Χριστό «πού μέσα ἀπό αὐτήν τήν ἄδικη δικαστική διαδικασία, μέ (τόν) ὁδήγησε στήν σωτηρία».Ὁ Ἀντώνιος ἀπό τήν ἐφηβική του ἡλικία ἐξεδήλωνε ἐξωτερικά ἕνα βίαιο χαρακτῆρα, ἔκανε διάφορες ἐπιθετικές παραβατικές ἐνέργειες, ἀλλά ἦταν πολύ εὐαίσθητος στόν ἐσωτερικό του χῶρο, ἦταν μιά «ψυχούλα»! Αὐτό ἔβλεπε ὁ Χριστός καί τόν περίμενε γιά νά τόν σώση, ὅπως ὁ κυνηγός περιμένει τό θήραμά του.
Αὐτό τό κατάλαβε πρώτη ἡ ἀγαπητή του σύζυγος Ραχήλ-Σάρρα, μιά ἐκπληκτική καί θυσιαστική γυναίκα καί φυσικά τό γνώρισε ὁ γέροντάς του, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας π. Παΐσιος.
Ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε-π. Ἐφραίμ πού ἔζησες μέσα στήν φυλακή ὡς ἐρημίτης μοναχός, μέ ἄσκηση καί προσευχή, μέ μετάνοια καί ἀγάπη ἀναπαύσου ἐν εἰρήνῃ.
<>
π. Εφραίμ Μοναχός της Αριζόνας - Frank Atwood (+8 Ιουνίου 2022), ο άδικα καταδικασμένος σε θανατική ποινή - Ένα Βιβλικό πρότυπο απόλυτης μετάνοιας στις μέρες μας
Αν θέλαμε να αναζητήσουμε ένα βιβλικό πρότυπο απόλυτης μετάνοιας στις μέρες μας, σίγουρα θα το ανακαλύπταμε στο πρόσωπο του Αντωνίου, πατηρ Εφραιμ (Frank Atwood). Ένα παράδειγμα τέλειας μεταστροφής.
Ο ληστής πάνω στο σταυρό, καίτοι εγκληματίας, μετανόησε μόνο σε μια στιγμή, άδραξε μια μικρή ευκαιρία και κέρδισε τον αιώνιο Παράδεισο.
Ο Αντώνιος μετανοησε μετά δακρύων για χρόνια, όχι για ένα έγκλημα που διέπραξε, άλλα υπομένοντας μια αδιανόητη αδικία και ζητώντας τη θεϊκή παρηγοριά που τον λύτρωσε από τις αμαρτίες του και του έδωσε τη δύναμη να συνεχίσει ως το τέλος.
Υπομένει τον σταυρό της φυλακής και ζυγώσε στο μαρτύριο της εκτέλεσης, αναπέμποντας το «Μνήσθητί μου Κύριε» όχι μια φορά, άλλα αδιαλείπτως. Για 35 χρόνια βρίσκεται καθηλωμένος στον σιδερόφρακτο Γολγοθά του, και από τότε που γνώρισε την Ορθοδοξία, ακουμπά το βάρος του πόνου του στον Εσταυρωμένο που τόσο λάτρεψε.
Γροθιά στο στομάχι του καθωσπρεπισμού μας, ο Αντώνιος πάλεψε με το τέρας του εαυτού του, και θριάμβευσε. Έκανε μια ανακαίνιση εσωτερική, που δυσκολεύεται να χωνέψει ο στείρος ηθικισμός μας.
Έθαψε τον Φρανκ Άτγουντ, και ανέστησε τον Αντώνιο.( πατηρ Εφραιμ) Απεκδύθηκε τον παλαιό άνθρωπο και συντάχθηκε με τον Χριστό. Σπούδασε, βαπτίστηκε, παντρεύτηκε, αγωνίστηκε, έκλαψε, νήστεψε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε, ζήτησε προσευχές και συμβουλές πνευματικές, κήρυξε τον Χριστό, συνέγραψε βιβλία, έδωσε κουράγιο σε όσους περνούν δοκιμασίες όπως η δική του.
Να μια απάντηση – ράπισμα, απέναντι στην κοσμική θεωρια που λέει πως… «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν». Ασφαλώς και αλλάζουν! Ο Χριστός σταυρώθηκε ΑΚΡΙΒΩΣ διότι πρόσβλεπε στο ότι οι άνθρωποι μπορούν να ΑΛΛΑΖΟΥΝ. Ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες!
Καλό είναι να τα βλέπουμε όλοι εμείς αυτά τα διδάγματα ζωής, εφόσον κάθε φορά που καταδικάζεται κάποιος, στήνουμε λαϊκά δικαστήρια, βγαίνουμε με τα δικράνια και τους πυρσούς να αποδώσουμε «δικαιοσύνη», σπεύδουμε να λιντσάρουμε υπολήψεις με τη δαμόκλειο σπάθη της «αφεντιάς» μας. Πάντα να αφήνουμε οξυγόνο για μετάνοια στον άλλον, ότι και να έχει κάνει. Δεν δικαιούμαστε να του το στερούμε. Σαν άνθρωπος μπορεί να κάνεις μια συγκρατημένη και ψύχραιμη κριτική, άλλα δεν πρέπει να ξεχνάς πως μπορεί να κάνεις λάθος και πως η τελευταία λέξη ανήκει πάντα στο σχέδιο του Θεού!
<>
Ναυπάκτου Ιερόθεος: Ο φίλος μου Αντώνιος- π. Εφραίμ [Frank Atwood], λίγες μέρες πριν την εκτέλεσή του
O Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος δημοσιεύει για πρώτη φορά τις επιστολές που έστειλε στον θανατοποινίτη της Αριζόνα Αντώνιο, που έφυγε για την αιώνια ζωή ως μεγαλόσχημος μοναχός με το όνομα Εφραίμ.
Διαβάστε τι γράφει ο ίδιος ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου για την απόφασή του να δημοσιοποιήσει αυτές τις επιστολές:
Λίγο πριν την εκτέλεση του Αντωνίου-π. Εφραίμ δημοσιοποίησα αποσπάσματα από τις δύο τελευταίες επιστολές που μου έστειλε (συνολικά πάνω από 20) ο Αντώνιος, στις οποίες φαινόταν η πνευματική του ολοκλήρωση και η αγωνία του προ του θανάτου. Τελικά ανταλλάξαμε πενήντα τρεις (53) επιστολές με τον Αντώνιο και την Σάρρα.
Πολλοί μου τηλεφώνησαν να με ερωτήσουν για το περιεχόμενο των δικών μου επιστολών προς αυτόν. Πρόκειται για μια αλληλογραφία που επεκτείνεται σε πάνω από 100 σελίδες τις οποίες θα δημοσιεύσω στον κατάλληλο καιρό.
Όμως, με το κείμενό μου αυτό θα δημοσιοποιήσω τις πέντε τελευταίες επιστολές που του έστειλα λίγες ημέρες πριν την εκτέλεσή του. Σε αυτές θα φανή έκδηλα η πνευματική πρόοδος του Αντωνίου, αλλά και η ατμόσφαιρα στην οποία βρισκόταν, ενώ ανέμενε την εκτέλεσή του.
Πρώτη ἐπιστολή
Ὅταν μέ ἐνημέρωσε ὅτι τελικά ἡ ἐκτέλεσή του ἀποφασίστηκε νά γίνη τήν 8 Ἰουνίου 2022 τοῦ ἔγραψα ἐπιστολή μέ ἡμερομηνία 10 Μαΐου 2022:
Πολυαγαπητέ μου φίλε Ἀντώνιε,
Σήμερα ἔλαβα τό μήνυμά σου καί τό διάβασα μέ βαθειά συγκίνηση καί δάκρυα. Δέν μπορῶ νά σοῦ παρουσιάσω μέ λόγια τό πῶς αἰσθάνθηκα. Τά αἰσθήματά μου εἶναι ἀνάμεικτα, δηλαδή λύπη καί χαρά. Λύπη γιά τό γεγονός πού ὁρίστηκε νά γίνη τήν 8η Ἰουνίου καί χαρά γιά τήν μεγάλη πνευματική πρόοδο πού εἶχες μέχρι τώρα.
Θά εἶμαι μαζί σου προσευχόμενος ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες καί κυρίως τήν 8η Ἰουνίου πού ἔχει ὁρισθεῖ γιά τήν ἐκτέλεσή σου. Θά προσεύχονται μαζί μου καί ἡ Γερόντισσα Σιλουανή μέ τίς μοναχές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου – Πελαγίας.
Δέν γνωρίζω ποιό εἶναι ἀκριβῶς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού γνωρίζω πολύ καλά εἶναι ὅτι ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ πολύ. Καί αὐτό φαίνεται ἀπό τήν μεγάλη πρόοδό σου στήν πνευματική ζωή. Ἔφθασες στό σημεῖο νά γίνης Ὀρθόδοξος Χριστιανός, νά μάθης νά ὑπομένης ἀκόμη καί τίς ἀδικίες καί νά προσεύχεσαι, νά μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή καί πατερικά καί πνευματικά βιβλία, νά ζῆς μέ μετάνοια, νά κοινωνᾶς τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, νά ἔχης μνήμη θανάτου καί πολλά ἄλλα, ὅπως φαίνεται καθαρά στήν ἀλληλογραφία τήν ὁποία θεωρῶ πολύτιμη.
Θά προσευχηθῶ νά περάση αὐτή ἡ δοκιμασία, ἀλλά ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέψη νά πιῆς αὐτό τό πικρό ποτήρι, τότε θά μπορέσης νά πῆς σέ ἕνα βαθμό αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ: «Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾽ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο· πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ᾽ ὡς σύ» (Ματθ. κστ´, 39). Αὐτό σημαίνει ὅτι σέ προετοίμασε ὁ Θεός γιά νά εἶναι καλή ἡ συνάντησή σου μαζί Του.
Θυμᾶμαι τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο ὁ ὁποῖος ὅταν ὁδηγεῖτο πρός τό μαρτύριο ἔγραφε μιά ἐπιστολή στούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης, στήν ὁποία, μεταξύ ἄλλων ἔγραφε: «Νῦν ἄρξομαι μαθητής εἶναι», «Καλόν μοι ἀποθανεῖν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, ἤ βασιλεύειν τῶν περάτων τῆς γῆς. Ἐκεῖνον ζητῶ, τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα· ἐκεῖνον θέλω, τόν δι᾽ ἡμᾶς ἀναστάντα. Ὁ δέ τοκετός μοι ἐπίκειται… Ἐπιτρέψατέ μοι μιμητήν εἶναι τοῦ πάθους τοῦ Θεοῦ μου».
Μοῦ ζητᾶς νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή. Δέν ἔχω τίποτε ἄλλο νά σοῦ πῶ, γιατί ἐσύ ἔχεις καλούς λογισμούς, ἔζησες τόσα χρόνια μέ γενναιότητα καί δίδαξες καί ἐμένα πολλά, τό πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε τίς δυσκολίες στήν ζωή μας. Καί νομίζω θά γίνης ὑπόδειγμα καί σέ ἄλλους Χριστιανούς. Ἑπομένως, θά ἐπαναλάβω αὐτό πού γράφεις ἐσύ. Προσεύχομαι «νά ἔχεις δύναμη γιά νά ἀντέξης μέχρι τό τέλος, γιά νά εἶσαι γενναῖος καί νά ἔχης ἐμπιστοσύνη στόν Θεό».
Θά εἶμαι μαζί σου ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες, ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε, φίλε μου, πού εἶσαι ἀγαπητός στόν Θεό καί θά ἔχης καλή συνάντηση μαζί Του.
ὁ φίλος σου
Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
Υ.Γ. Τήν θερμή συμπαράσταση καί τήν μεγάλη ἀγάπη μου στήν ἀγαπητή καί ἡρωική σύζυγό σου Σάρρα, τήν γενναία αὐτή Χριστιανή γυναίκα.
Δεύτερη ἐπιστολή
Σέ δική του ἀπάντηση ἔστειλα ἐπιστολή τήν 17 Μαΐου 2022:
Ἀγαπητέ Ἀντώνιε,
Ἔλαβα τό ἀπό 16 Μαΐου 2022 γράμμα σου καί σοῦ γράφω μετά ἀπό προσευχή.
Γνωρίζω, ἄν καί δέν ἔχω τή ἴδια ἐμπειρία μέ σένα, ὅτι βρίσκεσαι σέ πολύ εὐαίσθητο χρονικό διάστημα στήν ζωή σου. Ἀσφαλῶς θά σοῦ ἔρχονται στήν μνήμη σου, ὡς κινηματογραφική ταινία, ὅλα τά χρόνια τῆς μέχρι τώρα ζωῆς σου. Ἀλλά εἶμαι βέβαιος ὅτι οἱ ἄσχημες καί ἀρνητικές ἐμπειρίες τῆς ζωῆς σου θά ἔχουν ξεθωριάσει, ἴσως μερικά καί νά ἔσβησαν ἐντελῶς, διότι τά καθάρισε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μέ τήν καρδιακή μετάνοιά σου.
Ἔτσι, αὐτήν τήν κρίσιμη περίοδο θά θυμᾶσαι ὅλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ὅλα τά δῶρα Του, γιατί παρά τό ὅτι γιά πολλά χρόνια ἔζησες στήν φυλακή, αἰσθάνθηκες τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἔκλαψες, μετάνιωσες, προσευχήθηκες, ὑπέμεινες, καί πολλά ἄλλα. Ἄλλωστε, δέν θά μποροῦσες νά ὑπομείνης ὅλους αὐτούς τούς σκληρούς περιορισμούς τῆς ἐλευθερίας σου, ἄν δέν εἶχες τήν ἀγάπη καί τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τήν θεία Χάρη Του.
Παλαιότερα διάβασα ἕνα βιβλίο τοῦ Victor Frankle μέ τίτλο: «Ἀναζητώντας νόημα ζωῆς καί ἐλευθερίας σέ ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως», ἐννοώντας τό στρατόπεδο συγκεντρώσεως στό Ἄουτσβιτς καί στό Νταχάου ὅπου ἦταν αἰχμάλωτος, ἀναμένοντας τόν θάνατό του, καί περιγράφει πῶς εἶναι δυνατόν νά εἶναι κανείς σέ ἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως θανατοποινιτῶν καί νά ἔχη νόημα ζωῆς καί ἐλευθερίας. Δηλαδή, περιγράφει τό πῶς εἶναι δυνατόν νά εἶναι κανείς θανατοποινίτης καί νά πεθαίνη μέ προσευχή, ἐνῶ ἕνας ἄλλος στήν ἴδια κατάσταση νά πεθαίνη μέ λύπη καί βλασφημίες.
Ἐσύ, παρά τίς δύσκολες στιγμές πού πέρασες στήν φυλακή, ἔζησες στιγμές μέ νόημα ζωῆς καί ἐλευθερίας, ἄγγιξες κατά κάποιον τρόπο τήν αἰωνιότητα. Ἀντίθετα, ἄλλοι βρίσκονται ἔξω ἀπό τήν φυλακή, ἀλλά εἶναι φυλακισμένοι στά πάθη τους, στήν φιλαυτία τους καί στήν ἀθεΐα τους.
Νομίζω ὅτι ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ πολύ. Καί αὐτές τίς ἡμέρες, ὅσο εἶναι δυνατόν, νά ζῆς τήν προσευχή τοῦ Χριστοῦ στήν Γεθσημανῆ, ὅπως ἐκτίθεται στό Εὐαγγέλιο (Ματθ. κστ΄, 39). Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὁ Ἀθωνίτης γράφει ὅτι εἶναι μεγάλη δωρεά τό νά προσεύχεται κανείς μέ τήν Γεθσημάνεια προσευχή τοῦ Χριστοῦ, γιατί αὐτή εἶναι μιά μυστική ἱερουργία, εἶναι μιά λυτρωτική πράξη.
Δέν γνωρίζω ἄν ἐξετάσατε τήν δυνατότητα νά κινηθῆτε μέ αἴτημα στόν Πρόεδρο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Μπάϊντεν, γιά νά δοθῆ χάρη. Νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι καλό.
Προσεύχομαι γιά σένα, φίλε μου Ἀντώνιε, νά εἶσαι πάντοτε «φυλακισμένος» μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Μέ πολλή ἀγάπη
Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
Τρίτη ἐπιστολή
Τήν 1 Ἰουνίου 2022 μετά τόν Ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἔστειλα ἐπιστολή:
Ἀγαπητέ μου φίλε Ἀντώνιε,
Δέν ἔχω μάθει γιά τήν ἐπίσημη ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου τῆς 24 Μαΐου καί ἐξακολουθῶ νά προσεύχομαι γιά σένα ὥστε ὁ Θεός νά σέ εὐλογήση πλούσια, παρά τήν ἀδικία τῶν ἀνθρώπων.
Θυμήθηκα ὅτι σέ ἕνα ἀπό τά πρῶτα γράμματα πού ἔγραψες, ἐξέφραζες τήν ἐπιθυμία νά μάθης, πρίν φύγης ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, πῶς κατεβαίνει ὁ νοῦς στήν καρδιά μέσα στήν ὁποία γίνεται ἀδιάλειπτα ἡ προσευχή.
Ἐσύ ὅλα αὐτά τά χρόνια, καίτοι ἤσουν στήν φυλακή, ζοῦσες ὡς μοναχός, ἔκανες τόν κανόνα τοῦ μοναχοῦ-ἀσκητοῦ, διάβαζες τίς ἀκολουθίες κάθε ἡμέρα καί νύκτα καί ἔκανες καί κομποσχοίνι μέ τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν», καί τήν εὐχή στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο: «Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ». Συγχρόνως ἔζησες τόν πόνο σέ ὅλους τούς βαθμούς, ἀλλά καί ἐξέφραζες τήν πίστη σου στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πονᾶ ἀπό τήν μετάνοια καί τίς ποικίλες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καί λέει μέ τό στόμα του, ἀλλά καί μέ τήν λογική του τά λόγια τῆς εὐχῆς, τότε κάποια στιγμή μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ νοῦς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ λεπτοτάτη προσοχή, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, εἰσέρχεται στήν πνευματική καρδιά, ἡ ὁποία καθαρίζεται, καί ἐκφράζεται μέ τό ἐπιθυμητικό καί θυμικό μέρος τῆς ψυχῆς, καί τότε γίνεται ἀδιάλειπτα ἡ προσευχή-εὐχή, αὐτενεργούμενη μέ ἰδιαίτερη πνευματική ἔμπνευση.
Τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα στήν καρδιά του τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπειδή ἡ ἕνωση τοῦ νοῦ μέ τήν καρδιά γίνεται μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἔχει ἐνοικοῦντα μέσα του τόν Χριστό. Αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι ὑπέρτερη τῆς βιολογικῆς ζωῆς, εἶναι ἄγγιγμα τῆς αἰωνίου ζωῆς, δηλαδή τότε ὁ εὐχόμενος ἄνθρωπος ζῆ τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή αὐτή.
Γιατί σοῦ τά γράφω αὐτά;
Πρῶτον, γιατί αὐτός ἦταν ὁ ἱερός πόθος σου πού σοῦ ἀναπτύχθηκε στήν φυλακή, καί δεύτερον γιατί πρίν λίγο, κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ, μοῦ ἦλθε ἀπό τόν Θεό ἡ σκέψη νά σοῦ τά γράψω.
Ὁ Χριστός εἶχε πῆ στούς Μαθητές Του λίγο πρίν τό πάθος καί τόν Σταυρό Του: «Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς∙ ἔρχομαι πρός ὑμᾶς» (Ἰω. ιδ΄, 18). Καί θά ἐρχόταν μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Γι’ αὐτό τούς εἶπε: «Ἐγώ ἐρωτήσω τόν πατέρα καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτό οὐδέ γινώσκει αὐτό» (Ἰω. ιδ΄, 16-17).
Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τόν Χριστό μέσα του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, δέν εἶναι ὀρφανός, ἀλλά ἔχει Πατέρα τόν ὁποῖον ὁ κόσμος δέν γνωρίζει.
Αὐτές, λοιπόν, τίς δύσκολες ἡμέρες πού περνᾶς, προσεύχομαι ὁ Θεός νά σοῦ δώση πνευματική ἔμπνευση γιά νά κάνης συνέχεια τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ. Καί ἐπειδή ἔχεις πόνο καί μετάνοια, ὁ νοῦς θά κατεβῆ στήν καρδιά καί θά ἀγγίξης τήν αἰωνιότητα καί θά ἔχης πνευματική χαρά ἀναμένοντας τήν συνάντησή σου μέ τόν Χριστό. Καί θά αἰσθάνεσαι αὐτό πού γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐπιθυμῶ ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι» (Φιλ. α΄, 23). Καί αὐτό πού εὔχονταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, ὅπως γράφεται στήν Διδαχή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων: «Ἐλθέτω χάρις καί παρελθέτω ὁ κόμος οὗτος».
Σκέφτομαι ὅτι αὐτές τίς ἡμέρες ὁμοιάζεις μέ τούς κοσμοναῦτες-ἀστροναῦτες, οἱ ὁποῖοι προετοιμάζονται γιά νά βγοῦν ἔξω ἀπό τήν γῆ καί νά περπατήσουν στό διάστημα. Καί αὐτοί ἔχουν ἀγωνία, ἀλλά τό αἰσθάνονται ὡς ἕνα συναρπαστικό ταξίδι.
Ἰσχυρότερη πνευματική κατάσταση ἔχουν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἑτοιμάζονται νά φύγουν ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, ἀφοῦ αἰσθάνονται τήν ἔξοδό τους ὡς ἕνα συναρπαστικό πνευματικό ταξίδι.
Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὁ Ἀθωνίτης γράφει: «Ἐγώ στοχάζομαι ὅτι πλησιάζει ἡ ἡμέρα τήν ὁποία πρέπει νά περάσω τήν ἐμπειρία τοῦ θανάτου, πού τήν περιμένω ὡς μιά νέα γέννηση».
Ἀλλοῦ γράφει: «Κάποτε σκέπτομαι ὅτι ὅταν γλυτώσουμε ἀπό τά δόντια τοῦ θανάτου πού βασιλεύει στόν κόσμο αὐτό, θά γελάσουμε στό τέλος, καί τό τελευταῖο μας αὐτό γέλιο θά εἶναι καί τό καλύτερο. Ἔτσι ζῆσε καί μή θλίβεσαι».
Τήν στιγμή τῆς ἐξόδου τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα τήν ὀνομάζει «θριαμβευτική στιγμή» καί θά πρέπει νά τήν περιμένουμε ὡς ἕνα «ἑορταστικό γεγονός».
Μάλιστα, γράφει: «Στήν ἀναμονή τῆς φοβερᾶς ἀλλά καί μεγάλης στιγμῆς, ἡ ψυχή βαθύτερα αἰσθάνεται τήν Ὑψίστη εἰρήνη, τήν Πατρική ἀγάπη καί ὁρμᾶ πρός τό Ἀνέσπερο Φῶς».
Ἔτσι πορεύονταν οἱ ἅγιοι μάρτυρες πρό τό μαρτύριο μέ πνευματική ἔμπνευση, διότι προηγουμένως γεύτηκαν τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα ὁ νοῦς ἑνώθηκε μέ τήν καρδιά.
Αὐτή εἶναι ἡ πεῖρα αἰώνων καί προσεύχομαι ἔτσι νά περνᾶς αὐτές τίς δύσκολες στιγμές καί ἔτσι νά πορευθῆς στόν θάνατο, ὅπως τό ἔκαναν οἱ μάρτυρες. Νά κάνης συνέχεια τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ μέ τό στόμα, τήν λογική καί τότε ὁ νοῦς θά βρῆ τόν τόπο τῆς κατοικήσεώς του καί θά ἀγγίξης τήν αἰωνιότητα.
Αὐτά αἰσθάνθηκα νά σοῦ γράψω τήν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀναλήψεως πού ὁ Χριστός ἀνερχόταν στούς οὐρανούς καί εὐλογοῦσε τούς μαθητές. Εὔχομαι μαζί μέ τόν Χριστό νά ἀνέλθης στόν οὐρανό.
Μέ πολλή ἀγάπη
Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
Τέταρτη ἐπιστολή
Ἀκολούθως ἀπέστειλα ἄλλη ἐπιστολή στίς 5 Ἰουνίου 2022:
Ἀγαπητέ μου φίλε Ἀντώνιε,
Ἔλαβα τό ἀπό 4 Ἰουνίου γράμμα σου καί τό ἐκτιμῶ βαθύτατα τό ὅτι ἐνῶ βρίσκεσαι σέ τέτοια δυσκολία καί περιμένεις τήν ἐκτέλεσή σου μοῦ γράφεις γράμμα. Εἶναι τόσο ἡρωϊκό αὐτό! Ἔχεις μεγάλη δύναμη μέσα σου καί σέ θαυμάζω.
Γιά τήν διεύθυνση στήν ὁποία μοῦ ἔστειλες τό δῶρο δέν θά ὑπάρξη κανένα πρόβλημα, μήν ἀνησυχεῖς, διότι ἡ διεύθυνση εἶναι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς πού ἐκδίδει τά βιβλία μου καί ἡ Γερόντισσα καί οἱ μοναχές εἶναι πνευματικά μου παιδιά. Ἑπομένως, τό δῶρο σου πού εἶναι «ἔκπληξη», θά φθάση σέ μένα ἀσφαλῶς.
Ἐκεῖνο πού ἔχει μεγάλη σημασία εἶναι ὅτι ἐσύ ὁ ἴδιος εἶσαι ἕνα μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ μένα. Σέ ἔστειλε ὁ Θεός γιά νά μέ διδάξης τί εἶναι μετάνοια, τί σημαίνει νά ἀγαπᾶ κανείς τόν Θεό εὑρισκόμενος μέσα στήν φυλακή, τί σημαίνει νά ἀντιμετωπίζη κανείς τήν ὥρα τοῦ θανάτου πού ἔχει προσδιορισθῆ, τί σημαίνει νά ἔχη κανείς ἠρεμία στήν καρδιά του, ὅσο εἶναι δυνατόν, ἐνῶ περιμένει τόν θάνατο, ἀλλά καί τί σημαίνει νά μήν ἔχη κανείς μέσα του θυμό γι᾽ αὐτούς πού τόν κατηγόρησαν ἀδίκως, ἀλλά ἡ καρδιά του νά παραμένη σέ ἠρεμία! Αὐτοί εἶναι καρποί τῆς ἠσυχαστικῆς ζωῆς πού ἔζησες στήν φυλακή.
Ὄντως εἶσαι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ μένα, γιατί ὁ Θεός μοῦ δείχνει στήν πράξη τί σημαίνει νά ζῆ κάποιος ἄνθρωπος πνευματικά ἐλεύθερος μέσα σέ μιά φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας!
Εἶσαι διαρκῶς μέσα στήν σκέψη μου καί στήν προσευχή μου, ἀλλά καί στήν σκέψη καί τήν προσευχή πολλῶν ἀνθρώπων. Πρέπει νά ξέρης ὅτι δέν εἶσαι μόνος σου, γιατί πολλοί ἄνθρωποι πού ἔμαθαν γιά σένα, ὕστερα ἀπό ἀνακοίνωση πού ἔκανα ἔχουν δημιουργήσει μία «ἁλυσίδα προσευχῆς», δηλαδή προσεύχονται συνεχῶς, κάθε ἕνας μιά συγκεκριμένη ὥρα γιά σένα, ὥστε κάθε ὥρα τῆς ἡμέρας καί τῆς νύχτας κάποιος ἤ κάποιοι προσεύχονται γιά σένα!
Εἶμαι, λοιπόν, βέβαιος ὅτι ὅ,τι ὁ Θεός ἐπιτρέψη νά γίνη, θά εἶναι γιά τό καλό σου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Τοῖς ἀγαπῶσιν τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η´, 28).
Μοῦ ἀρέσει πολύ ἕνας θεόπνευστος λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τόν ὁποῖον θά σοῦ τόν θυμίσω:
«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμὸς ἤ λιμὸς ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ η´, 35-39).
Δέν ξέρω τί θά ἐπιτρέψη ὁ Χριστός γιά σένα, δηλαδή ἄν θά γίνη ἡ ἐκτέλεσή σου στίς 8 Ἰουνίου καί θά ἀναληφθῆς μαζί Του στούς οὐρανούς. Τό γεγονός εἶναι ὅτι ὁ Χριστός σέ ἔχει πάρει στήν ἀγκάλη Του, σέ ἀγάπησε καί σέ ἀγαπᾶ, σέ ἔχει κοντά Του.
Διάβασα καί τό τελευταῖο σου μήνυμα πού ἔστειλες πρίν τήν ἐκτέλεσή σου καί μέ συγκίνησε πολύ. Ὁμίλησες μέ τήν ἠρεμία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἔχεις στήν καρδιά σου. Σέ εὐχαριστῶ πού θυμήθηκες καί ἐμένα καί μέ εὐχαρίστησες δημόσια, ἀλλά ἐγώ σέ εὐχαριστῶ γι᾽ αὐτό πού εἶσαι. Εἶσαι ἕνας καλός Χριστιανός καί ἕνας τρυφερός ἄνθρωπος καί ὁ Χριστός εἶδε τό βάθος τῆς καρδιᾶς σου πού πολλοί ἄνθρωποι δέν τό εἶδαν, ἀλλά στάθηκαν μόνο ἐξωτερικά.
Εὔχομαι ὁ Θεός νά εἶναι μαζί σου καί νά προσεύχεσαι γιά μένα νά ἔχω τήν ὑπομονή σου ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε.
Μέ πολλή ἐν Χριστῷ ἀγάπη
Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
Πέμπτη ἐπιστολή
Καί ἡ τελευταία ἐπιστολή μου ἦταν τήν 6 Ἰουνίου 2022, δηλαδή δύο ἡμέρες πρίν τήν ἐκτέλεσή του καί ἦταν ἀναπάντητη, ἀλλά νομίζω ὅτι τήν διάβασε:
Ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε,
Ἔλαβα τό ἀπό 6-6-2022 γράμμα σου καί ἐκπλήσσομαι πού σ᾽ αὐτές τίς δύσκολες ὧρες ἔχεις τό κουράγιο καί τήν δύναμη νά μοῦ γράψης.
Μέ στενοχώρησε ἡ συμπεριφορά τοῦ θείου τοῦ κοριτσιοῦ πού σέ ὕβρισε, ἀλλά χάρηκα πολύ μέ τόν τρόπο τόν ὁποῖον τόν ἀντιμετώπισες. Αὐτό εἶναι καρπός τῆς πνευματικῆς σου μεταμόρφωσης.
Κάποτε μοῦ εἶπε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὅτι εἶναι μεγάλο πρόβλημα τό νά σέ ἐπαινοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ὁ Χριστός νά ἀρνῆται νά κατοικήση μέσα σου. Καί εἶναι μεγάλη εὐλογία τό νά σέ κατηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί ὁ Χριστός νά σέ δέχεται καί νά κατοικῆ μέσα σου. Ἔτσι, δέν ἔχει καμμία σημασία νά σέ κατηγοροῦν καί νά σέ ὑβρίζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ὁ Χριστος σέ ἀγαπᾶ.
Ὅταν ρίξουμε τήν προσοχή μας στόν Γολγοθᾶ βλέπουμε τρεῖς σταυρούς. Ὁ πρῶτος σταυρός εἶναι τοῦ Χριστοῦ πού σώζει. Ὁ δεύτερος σταυρός εἶναι τοῦ ἐκ δεξιῶν εὐγνώμονος ληστοῦ. Καί ὁ τρίτος σταυρός εἶναι ὁ σταυρός τοῦ ἐξ εὐωνύμων ληστοῦ. Ὁ ἐκ δεξιῶν ληστής δέν σώθηκε γιά τά καλά ἔργα του, ἀφοῦ ἦταν ληστής, ἀλλά γιά τό ὅτι ὁμολόγησε τόν Χριστό ὡς Θεό. Καί ὁ ἐξ εὐωνύμων ληστής δέν καταδικάστηκε γιά τά ἐγκληματικά του ἔργα, ἀφοῦ καί ὁ ἄλλος ληστής ἔκανε τά ἴδια, ἀλλά γιατί βλασφημοῦσε τόν Χριστό!
Μέ τόν Γολγοθᾶ ὁμοιάζει ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί, ἄλλοι λιγότερο καί ἄλλοι περισσότερο. Μποροῦμε ὅμως νά σωθοῦμε ὄχι γιά τά καλά μας ἔργα, ἀλλά γιατί ἀγαπᾶμε τόν Χριστό καί ὁμολογοῦμε τήν θεότητά Του.
Μέ αὐτήν τήν ὁμολογία καί τήν παρρησία θά ἤθελα νά προχωρήσης πρός τόν θάνατο, ὅπως οἱ στρατιῶτες πηγαίνουν στήν μάχη. Νά λές ἐσωτερικά τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», «Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ», «Μνήσθητί μου Κύριε ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου».
Μή φοβᾶσαι τά τελώνια, δηλαδή τόν διάβολο, γιατί ἔχεις μαζί σου τόν Χριστό. Ὁ ἅγιος Διάδοχος ὁ Ἐπίσκοπος Φωτικῆς γράφει ὅτι ἡ μάχη μέ τούς δαιμονιώδεις λογισμούς θά ὑπολογιστοῦν ἀπό τόν Θεό ὡς ἕνα εἶδος μαρτυρίου. Οἱ ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν ὅτι ὅσο πλησιάζει ὁ ἄνθρωπος πρός τόν θάνατο, τόσο τόν πολεμοῦν οἱ δαίμονες μέ τούς λογισμούς.
Ἐσύ μή δίνης σέ αὐτούς προσοχή, ἀλλά νά λές αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός: «Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τόν Θεόν σου προσκυνήσεις καί αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» (Ματθ. δ´,10). Νά ἐπαναλαμβάνης αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλ. δ´, 13). Νά λές αὐτό πού ἔλεγε ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ: «Κύριος φωτισμός μου καί σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπό τίνος δειλιάσω; ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ᾿ ἐμέ κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τάς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καί οἱ ἐχθροί μου, αὐτοί ἠσθένησαν καί ἔπεσαν. ἐάν παρατάξηται ἐπ’ ἐμέ παρεμβολή οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου∙
ἐάν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμέ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγώ ἐλπίζω. μίαν ᾐτησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ἐκζητήσω· τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, τοῦ θεωρεῖν με τήν τερπνότητα Κυρίου καί ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναόν τόν ἅγιον αὐτοῦ» (Ψαλμ. 26, 1-4). Νά λές κατά τόν Δαυΐδ: «Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπί σοί ἤλπισα· σῶσόν με ἐκ πάντων τῶν διωκόντων με καί ῥῦσαί με· μήποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τήν ψυχήν μου» (Ψαλμ. 7, 2-3). Καθώς ἐπίσης νά λές: «Ἐάν γάρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ· ἡ ῥάβδος σου καί ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν ἡτοίμασας ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξεναντίας τῶν θλιβόντων με».
(Ψαλμ. 22, 4).
Μή φοβᾶσαι, ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε τούς δαίμονες, τά τελώνια, γιατί ἔχεις μαζί σου τόν Χριστό, ἀφοῦ «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α´ Ἰωαν. δ´, 4). Ἄλλωστε ἔχεις ἐξομολογηθῆ ὅλα τά ἁμαρτήματά σου στόν ἀγαπητό πνευματικό σου πατέρα Παΐσιο, καί ἔλαβες πνευματική καθοδήγηση ἀπό ἐκεῖνον καί ἀπό τόν ἀγαπητό μου ἀδελφό Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανάσιο.
Θά εἶμαι μαζί σου αὐτές τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες προσευχόμενος καί φυσικά θά προσεύχομαι καί μετά τήν ἔξοδό σου ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, καί ἐλπίζω νά συναντηθοῦμε στόν οὐρανό.
Ἡ πορεία πρός τήν ἔξοδό σου ἀπό τόν παρόντα κόσμο καί αἰῶνα, τόν ἀπατεῶνα, νά εἶναι εὐλογημένη καί σωτήρια.
Πόσο ἐπίκαιρη εἶναι ἡ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας: «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα. Παράσχου Κύριε».
Μέ πολλή ἀγάπη
Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
* * *
Δημοσιοποιῶ αὐτές τίς πέντε ἐπιστολές γιά νά φανῆ ἔντονα ἡ ἀτμόσφαιρα μέσα στήν ὁποία ἔζησε ὁ ἀγαπητός μου Ἀντώνιος στήν φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας, ἰδίως τίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του καί τό πῶς ὁδηγήθηκε στήν ἐκτέλεσή του καί στόν θάνατό του.
Θεωρῶ ὅτι τό σῶμα του σάπισε στήν φυλακή, ἀλλά ἡ ψυχή του ἀνακαινίστηκε πνευματικά καί ἀναπαύτηκε ἐν εἰρήνῃ στόν Χριστό μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους.
Ἔκανε πολλά λάθη στά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του, ἀλλά τό ἔγκλημα γιά τό ὁποῖο κατηγορήθηκε δέν τό διέπραξε. Ἔτσι ὁ ἴδιος, πρίν τήν ἐκτέλεσή του, εὐχαρίστησε τόν Χριστό «πού μέσα ἀπό αὐτήν τήν ἄδικη δικαστική διαδικασία, μέ (τόν) ὁδήγησε στήν σωτηρία».
Ὁ Ἀντώνιος ἀπό τήν ἐφηβική του ἡλικία ἐξεδήλωνε ἐξωτερικά ἕνα βίαιο χαρακτῆρα, ἔκανε διάφορες ἐπιθετικές παραβατικές ἐνέργειες, ἀλλά ἦταν πολύ εὐαίσθητος στόν ἐσωτερικό του χῶρο, ἦταν μιά «ψυχούλα»! Αὐτό ἔβλεπε ὁ Χριστός καί τόν περίμενε γιά νά τόν σώση, ὅπως ὁ κυνηγός περιμένει τό θήραμά του.
Αὐτό τό κατάλαβε πρώτη ἡ ἀγαπητή του σύζυγος Ραχήλ-Σάρρα, μιά ἐκπληκτική καί θυσιαστική γυναίκα καί φυσικά τό γνώρισε ὁ γέροντάς του, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας π. Παΐσιος.
Ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε-π. Ἐφραίμ πού ἔζησες μέσα στήν φυλακή ὡς ἐρημίτης μοναχός, μέ ἄσκηση καί προσευχή, μέ μετάνοια καί ἀγάπη ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ.
<>
Ιούνιος 2022: Στην Ι. Μ. Αγ. Αντωνίου Αριζόνας κηδεύτηκε ο Μοναχός Εφραίμ (πρώην Αντώνιος Frank Atwood)
Αριζόνα: Ο αδελφός μας Εφραίμ μοναχός (πρώην Αντώνιος Frank Atwood) κηδεύτηκε στην Ιερά Μονή Αγ. Αντωνίου Αριζόνας.
Πέρασε 37 χρόνια στην κόλαση, στα καταχθόνια της πιο αυστηρής φυλακής, και σε μια ημέρα εκσφενδονίστηκε σαν σφαίρα στον ουρανό!
Τελικά πραγματοποιήθηκε αυτό που έγραψε στην τελευταία του δήλωση:
“Επιτέλους θα ελευθερωθώ από τους γήινους δεσμούς που έχουν σακατέψει το σώμα μου και μου προκαλούν βασανιστικό πόνο. Και δεν θα ζω πια σε έναν κόσμο στον οποίο οι άλλοι υποφέρουν από την ίδια μου την ύπαρξη…”
Αιωνία του η μνήμη. Ας έχουμε την ευχή του και ας πρεσβεύει και για εμάς από τον ουρανό! Αμήν.
<>
Η μεταστροφή ενός άθεου ηθοποιού του Ελληνικού θεάτρου στην Ορθοδοξία κατά το επιθανάτιο κρεβάτι
Μιά μέρα, σ᾽ ἕνα ἀπ᾽ τά πιό μεγάλα Νοσοκομεῖα ἔφεραν ἔνα ἄρρωστο ἠθοποιό τοῦ Ἑλληνικοῦ θεάτρου. Ξακουστό καί δοξασμένο. Ἡ ἀρρώστια του ἦταν σοβαρή…
Ἔτσι, ὁ ἡθοποιός εἶναι τώρα ξαπλωμένος στό κρεββάτι. Σκέπτεται. Θυμᾶται, Ἀναπολεῖ τά περασμένα… Καί μελαγχολεῖ.
Ἡ Θεία Πρόνοια ἔφερε κοντά του μία ἀδελφή νοσοκόμα πολύ πιστή. Τοῦ μίλησε γιά τή χριστιανική ζωή, γιά τήν ἀρετή, γιά τό φῶς. Ὁ ἠθοποιός ἐπηρεάσθηκε. Ἄρχισε νά σκέπτεται βαθύτερα. Σέ λίγες μέρες —τί θαῦμα!— ζήτησε νά ἐξομολογηθῆ. Ἦλθε ἀμέσως ἕνας κατάλληλος πνευματικός. Ὁ ἠθοποιός μίλησε μέ εἰλικρίνεια, μέ ἀληθινή μεταμέλεια…
Τό ἀπόγευμα, ὅμως, τῆς ἴδιας μέρας ἦλθε νά τόν ἐπισκεφθῆ μιά ἄλλη ἠθοποιός, συνεργάτις του στό θέατρο. Τόν ρώτησε πῶς εἶναι. Καί ὁ ἠθοποιός μ᾽ ἕνα στοχαστικό τρόπο, ἀπάντησε ἀργά-ἀργά καί μέ πόνο:
—Μέ ρωτᾶς πῶς εἶμαι. Πῶς θέλεις νά εἶμαι! Ἔπρεπε ν᾽ ἀρρωστήσω γιά νά καταλάβω μερικά πράγματα. Πέρασε ἡ ζωή μου μέσα σέ χίλιες δυό περιπέτειες…
Κλαίω τά χρόνια μου πού πήγανε χαμένα…
Καί κατέβασε τό κεφάλι του. Δυό δάκρυα κύλησαν ἀπ᾽ τά μάτια του.
Τήν ἄλλη μέρα κοινώνησε μέ ἀληθινή συντριβή. Πρός τό μεσημέρι ἔκλεισε τά μάτια του γιά πάντα… Δώδεκα παρά ἕνα λεπτό βρῆκε τό δρόμο τῆς σωτηρίας!
Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011
<>
Μεταστροφή από τον αλκοολισμό - Η δύναμη του Ευαγγελίου - Από τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητή στην Ρωσία
Μία ιστορία παρμένη από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή» για έναν αξιωματικό που συναντά ο προσκυνητής.
Όταν ήμουν νέος υπηρετούσα στο στρατό έξω εις την ύπαιθρο, όχι στα γραφεία. Ήμουν καλός εις την δουλειά μου και οι ανώτεροί μου αξιωματικοί με αγαπούσαν γιατί ήμουν ένας ευσυνείδητος ανθυπολοχαγός. Ήμουν ακόμη νέος όπως και οι φίλοι μου. Δυστυχώς όμως άρχισα να πίνω και σιγά σιγά το πάθος του ποτού γιγάντωνε μέσα μου. Όταν δεν ήμουν κάτω από την επήρεια του οινοπνεύματος ήμουν τακτικός και καλός αξιωματικός, αλλά όταν έπινα εγινόμουν ανίκανος για κάθε τι, για πολλές μέρες κάθε φορά. Με ανέχθηκαν για αρκετόν καιρόν αλλά μία φορά ύστερα από πολύ ποτό, ασέβησα άσχημα εις τον διοικητή μου και ετιμωρήθηκα με φυλάκιση και υποβιβασμό εις την τάξη του στρατιώτου, για τρία χρόνια. Απειλήθηκα με ακόμη βαρύτερη τιμωρία αν εξακολουθούσα να παραδίδωμαι εις το πάθος μου αυτό της μέθης. Παρ’ όλες τις ποινές όμως και τις απειλές δεν ημπορούσα να κυριαρχήσω εις τον ευατό μου και να θεραπευθώ από το καταραμένο πάθος. Επιχειρούσα αλλά κάθε φορά απετύγχανα. Οι ανώτεροι μου απογοητευμένοι από την κατάστασή μου απεφάσισαν να με στείλουν σε σωφρονιστικές φυλακές. Όταν το έμαθα αυτό, το μαυλό μου πήγε να σταματίσει. Ήμουν απορροφημένος σε θλιβερές σκέψεις μέσα στο στρατώνα, όταν ήλθε εκεί ένας μοναχός που έκανε εράνους για μια εκκλησία. Καθένας μας του έδωσε ότι μπορούσε. Έπειτα ο μαναχός αυτός ήλθε κοντά μου και με ερώτησε γιατί ήμουν τόσο θλιμμένος. Του είπα τι μου συνέβαινε και αυτός με συμπάθησε πολύ για τη δυστυχία μου και μου είπε: «Το ίδιο συνέβηκε, κάποτε και με τον αδερφό μου. Τι νομίζεις, όμως, ότι τον εβοήθησε; Ο πνευματικός του του έδωσε ένα Τετραυάγγελο με αυστηρό κανόνα να διαβάζει ένα κεφάλαιο, χωρίς ούτε μιας στιγμής καθυστέρηση, κάθε φορά που θα αισθανόταν την επιθυμία να πιει. Εάν η επιθυμία εξακολουθούσε, έπρεπε να προχωρήσει εις το διάβασμα και άλλου κεφαλαίου και άλλου, μέχρις ότου το πάθος θα αναχαιτιζόταν. Ο αδελφός μου ακολούθησε πιστά την συμβουλή του πνευματικού του και έπειτα από λίγο καιρό κατώρθωσε να απαλλαγεί από το πάθος του ποτού. Πάνε δεκαπέντε περίπου χρόνια από τότε και τα χείλη του δεν άγγιξαν ούτε σταλαγματιά από οποιοδήποτε ποτό. Κάνε το ίδιο, και θα δεις ότι και εσύ θα γλιτώσεις από τη δυστυχία αυτή. Έχω ένα Τετραυάγγελο και θα έλθω επίτηδες πάλι, για να σου το φέρω».
Τον άκουσα με προσοχή και μόλις τελείωσε του είπα: «Πως θα μπορέσουν τα Ευαγγέλιά σου να με βοηθήσουν αφού όλες οι προσπάθειες οι δικές μου και των γιατρών απέτυχαν από του να με σώσουν από το πάθος του ποτού»; Εμίλησα κατ’ αυτόν τον τρόπο γιατί δεν ήξερα τι είναι το Ευαγγέλιο και δεν το είχα ποτέ διαβάσει. «Μην το λες αυτό» μου είπε, ο μοναχός, «σε βεβαιώνω εγώ ότι θα σε βοηθήσει», και την άλλη μέρα μου έφερε το Τετραυάγγελο.
Το άνοιξα, έρριξα μια ματιά μέσα και είπα: «Δεν το παίρνω , γιατί πως θα το χρησιμοποιήσω μη γνωρίζοντας, όπως οι ιερωμένοι, την παλαιοσλαυονική γλώσσα»; Όμως ο μοναχός προχώρησε για να με βεβαιώσει ότι οι λέξεις αυτές καθ’ αυτές του Ευαγγελίου, είναι γεμάτες από θεία χάρη, και έχουν θεία δύναμη, επειδή με αυτές είναι γραμμένο εκείνο που ο ίδιος ο Θεός παρέδωσε και αποκάλυψε εις τους ανθρώπους. «Δεν πειράζει αν εις την αρχήν δεν καταλαβαίνεις καλά, μόνον προχώρησε εις το διάβασμα με επιμέλεια. Ένας άγιος μοναχός είπε κάποτε: “Εάν συ δεν καταλαβαίνεις τις λέξεις του Ευαγγελίου του Λόγου του Θεού, τα πονηρά πνεύματα καταλαβαίνουν τι διαβάζεις και τρέμουν”. Το πάθος σου για το ποτό είναι οπωσδήποτε σατανική ενέργεια. Θα σου πω και κάτι άλλο. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει, ότι και εις το δωμάτιο όπου φυλάσσεται ένα Ευαγγέλιο τα πνεύματα του σκότους κρατούνται έξω από αυτό με τη δύναμή του, μέσα δε εκεί τρέμουν και το σκέφτονται πολύ να κάνουν κακό».
Έδωσα λίγα χρήματα εις τον μοναχό, δεν θυμάμαι πόσα, και αγόρασα το Τετραυάγγελο, το έβαλα μέσα σ’ ένα μπαούλο με άλλα πράγματα και το εξέχασα εκεί. Σε λίγο μία ταραχή για το πάθος του ποτού άρχισε να με φοβίζει. Μία ακατανίκητη επιθυμία για να πιω μ’ έκανε ώστε, σαν τρελός να σπεύσω να ανοίξω το μπαούλο για να πάρω κάμποσα χρήματα και να τρέξω στο ποτό. Αλλά τα μάτια μου έπεσαν αμέσως στο Τετραυάγγελο και σε μια στιγμή πέρασαν ζωηρά μέσα στο μυαλό μου όλα αυτά που ο μοναχός μου είχε πει. Άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω από το πρώτο κεφάλαιο του ευαγγελιστού Ματθαίου. ‘Εφθασα εις το τέλος του κεφαλαίου αυτού χωρίς να καταλάβω ούτε μία λέξη, αλλά θυμήθηκα πως ο μοναχός μου είχε πει: «Μη στεναχωριέσαι αν δεν καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις, μόνο προχώρησε εις το διάβασμα με επιμέλεια». Εμπρός, είπα στον ευατό μου, θα διαβάσω και το δεύτερο κεφάλαιο. Τώρα διαβάζοντας άρχισα κάπως να καταλαβαίνω κάτι.
Έτσι συνέχισα το τρίτο κεφάλαιο και έπειτα ξαφνικά σήμανε το σιωπητήριο του στρατοπέδου. Τώρα πλέον δεν επετρέπετο η έξοδος σε κανένα και έπρεπε όλοι να πάνε για ύπνο. Όταν εξύπνησα το πρωί, μαζί μου ξύπνησε και η ανεκπλήρωτη επιθυμία για να πιω, όμως, ξαφνικά, εσκέφτηκα να διαβάσω ένα ακόμα κεφάλαιο, για να έβλεπα, τέλος πάντων, ποια θα ήταν η αποτελεσματικότητα του Ευαγγελίου. Το εδιάβασα πράγματι, ηρέμισα για λίγο και δεν επήγα να αγοράσω ποτό. Ξαναγιγάντωσε σε λίγο μέσα μου η επιθυμία, αλλά ξαναδιάβασα ακόμα ένα κεφάλαιο και αισθάνθηκα ανακούφιση. Αυτό μου έδωσε θάρρος και έκτοτε κάθε φορά που αισθανόμουν τον πειρασμό του πάθους της μέθης να με κυριεύει, εδιάβαζα ένα κεφάλαιο από εκεί που είχα μείνει και κάθε φορά υπερνικούσα το πάθος.
Το περισσότερο δε, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και η κατάστασή μου καλυτέρευε και όταν πάνω-κάτω ετελείωνα την ανάγνωση των τεσσάρων Ευαγγελίων, τελείωνα και με το πάθος μου, που προχωρούσε ραγδαία προς τα πίσω, κοντεύοντας να ανήκει πια εις το παρελθόν.
Σε λίγο καιρό σιχαινόμουνα το ποτό και είναι είκοσι περίπου χρόνια, αφ’ ότου ούτε μια σταγόνα δεν έβαλα στο στόμα μου.
Όλοι εκπλαγήκανε για την μεταβολή μου αυτή. Τρία χρόνια αργότερα επανήλθα εις τον βαθμό μου, προβιβάστηκα έπειτα και τέλος, ξαναμπήκα εις την σειρά προαγωγής που μου ανήκε, αλλά που την είχα χάσει εξ’ αιτίας του ποτού. Έπειτα παντρεύτηκα, και ζω ευλογημένα με την σύζηγό μου, έχουμε όλα τα καλά και δοξάζουμε τον Θεόν που μας έδωσε άφθονα τα πάντα. Βοηθούμε τους φτωχούς κατά δύναμη και φιλοξενούμε όταν μπορούμε τους προσκυνητές. Έχω και ένα γιο αξιωματικό, πρώτης τάξεως παιδί. Σημείωσε όμως το εξής: Αφ‘ ότου θεραπεύθηκα από το πάθος του ποτού έκανα τάμα να διαβάζω με τη σειρά, ένα ολόκληρο Ευαγγέλιο από τα τέσσερα, κάθε μέρα, κάθε είκοσι τέσσερεις ώρες, ώσπου να κλείσω τα μάτια μου και να φύγω από τον κόσμο αυτό.
Τίποτα εις τον κόσμο δεν μπορεί να με εμποδίσει από του να τηρώ κάθε μέρα το τάξιμό μου αυτό. Όταν είμαι καμιά φορά πολύ κουρασμένος, ξαπλώνω και παρακαλώ τη γυναίκα μου να διαβάζει, ώστε ποτέ να μη χαλάσω τον κανόνα που έχω καθιερώσει. Για ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς τον Θεό, το έντυσα αυτό το Τετραυάγγελο με καθαρό ασήμι, και το έχω πάντοτε μαζί μου μέσα εις την απάνω τσέπη του σακακιού μου.
Πηγή:
<>
Η μεταστροφή του Αφρικανού Θωμά Kipazula μέσω θαυμαστής εμφάνισης του παπα-Κοσμά Γρηγοριάτη του Μαρτυρικού Ιεραποστόλου του Κονγκό (+1989)
Ο Θωμάς Kipazula από την Μπουτούμπα του Κονγκό καταθέτει στον π. Δαμασκηνό την δική του ιστορία για το πώς γνώρισε σε ενύπνιο τον παπα-Κοσμά Ασλανίδη τον Γρηγοριάτη-Αγιορείτη τον Μαρτυρικό Ιεραπόστολο του Κονγκό (+1989) και έγινε Ορθόδοξος:
«Κάποια μέρα πήγα για ψάρεμα στο ποτάμι. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου έπεσα άρρωστος στο κρεβάτι. Για μέρες δεν μπορούσα ούτε να κινηθώ. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι ένα αυτοκίνητο σταμάτησε κοντά στο σπίτι μου. Άνοιξε η πόρτα και βγήκε ένας λευκός με λευκά ρούχα και μεγάλη γενειάδα. Κρατούσε στα χέρια του κι ένα βαλιτσάκι. Εγώ φοβήθηκα πολύ. Ανοίγοντας το βαλιτσάκι με ρώτησε:
– Γνωρίζεις ποιος είμαι;
– Όχι, του απάντησα.
– Εγώ είμαι ο Ορθόδοξος παπάς. Με λένε παπα-Κοσμά και πέθανα πριν από λίγα χρόνια. Πήγαινε στην εκκλησία των Ορθοδόξων και πες εκεί στον κατηχητή και στους χριστιανούς να κάνουν προσευχή για σένα και θα γίνεις καλά.
Πράγματι πήγα και βρήκα τον κατηχητή Απόστολο και του εξιστόρησα το όνειρό μου. Εκείνος απόρησε, πως ένας μη Ορθόδοξος είδε στον ύπνο του τον π. Κοσμά. Άρχισε να μου μιλάει για την ζωή του π. Κοσμά και με συγκίνησε. Δέχθηκα να παρακολουθήσω μαθήματα κατήχησης και μετά από αρκετό διάστημα, ο π. Μελέτιος με βάπτισε, δίνοντάς μου το όνομα Θωμάς.
Την περίοδο της κατήχησης, πριν βαπτιστώ, η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Αλλά ήταν αδύνατον να γεννήσει φυσιολογικά και κόντεψε να πεθάνει. Τότε θυμήθηκα το όνειρο με τον παπα-Κοσμά και με πόνο στην καρδιά μου φώναξα δυνατά: “Πάτερ Κοσμά, έλα να με βοηθήσεις..!”. Το βράδυ τον είδα στον ύπνο μου ακριβώς ίδιο, όπως και την προηγούμενη φορά. Μου μίλησε και μου είπε: “Πήγαινε και πες στους ορθοδόξους να κάνουν προσευχή.” Πράγματι η γυναίκα μου γέννησε χωρίς κίνδυνο ένα αγοράκι. Το βαπτίσαμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και του δώσαμε το όνομα Κοσμάς.»
Από το βιβλίο: «Γρηγοριάτικο Γεροντικό» του Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη, Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2005
<>
Η μετάνοια της Ζαμφίρας από τη Ρουμανία
Η Ζαμφίρα ήταν περίπου 36 ετών, όμορφή και απ’όσα είχα καταλάβει ”ελαφρών ηθών”.Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της αλλά και γιά άλλα σοβαρά παραπτώματα.
Την επομένη λοιπόν η Ζαμφίρα ήρθε στην ακολουθία στο παρεκκλήσι. Την ημέρα εκείνη διαβάσαμε τον Ικετήριο κανόνα προς τον Ιησού Χριστό,την Παράκληση της Παναγίας και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως. Η Ζαμφίρα όμως στο πίσω μέρος του ναού απαντούσε σε κάθε προσευχή κοροιδευτικά και έκανε άσχημες χειρονομίες. Φυσικά ενοχλούσε και εμένα αλλά και τους άλλους κρατουμένους οι οποίοι ήταν περίπου 35, άνδρες και γυναίκες. Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση επειδή είχε ένα κάποιο ”κύρος”στον υπόκοσμο. Παρότι ήταν 36 ετών ήταν ψηλά στην ιεραρχία κάτι που όλοι οι κρατούμενοι σέβονταν απολύτως.Έδωσε ολόκληρη παράσταση και κάποιους τους διασκέδαζε με τα αστεία της. Την άφησα ήσυχη,μόνο την ρώτησα:
«Πώς σε λένε»; «Ζαμφίρα»μου απάντησε.Της είπα να ησυχάσει. «Καλά»μου απάντησε αυτή,συνέχισε όμως τα ίδια.
Μετά την ακολουθία τους εξομολόγησα όλους. Σε μια γυναίκα – η οποία ζούσε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα – είπα: «Δε μπορώ να σε κοινωνήσω τώρα. Θα κάνεις τον κανόνα που θα σου δώσω και θα έρθεις σε δύο εβδομάδες να κοινωνήσεις». Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε.
Τότε την ρώτησα: «Εσυ θα εξομολογηθείς;
-Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη.(σ.σ.αργκώ των φυλακισμένων).
-Τότε γιατί ήρθες στην εκκλησία αφού ούτε εξομολογείσαι, ούτε προσεύχεσαι, ούτε ακούς την ακολουθία.Ήρθες για βόλτα;
-Όχι ήρθα για να δω πόσο όμορφος είσαι.
Σε όλα απαντούσε πολύ απότομα. Τότε είπα : «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου»
Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα έναν εθελοντή στην γυναικα στην οποία είχα βάλει κανόνα και η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να της θυμίσει ότι θα κοινωνήσει και να ετοιμαστεί. Πάει ο εθελοντής στο κελί και της λεει «Ο ιερέας είπε πως επειδή αύριο θα κοινωνήσετε να ετοιμαστείτε και να διαβάσετε την προσευχή προ της Θείας Μεταλήψεως» Της έδωσε ένα Ωρολόγιο και αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα,
-«Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην εκκλησία.
-«Όχι δεν θα πας επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη» της είπε ο εθελοντής.
-«Σε παρακαλώ, θέλω να πάω» επέμενε η Ζαμφίρα. «Δώσε μου ένα βιβλίο να διαβάσω».
Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:
«Πάτερ η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της»
-«Δηλαδή,τι θέλεις να πεις»; ρώτησα εγώ.
-«Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε. Δεν ξέρω τι διάβασε αλλά έκλαιγε πάρα πολύ.
Αφού τους εξομολόγησα όλους πήγα στην Ζαμφίρα.Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία.Φαινόνταν κλαμμένη. Δεν έλεγε τίποτα.
-«Θέλεις να εξομολογηθείς;
-«Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι.
-«Πες μου πώς θέλεις».
-«Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή,μπροστά σε όλους.»
Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια!
Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με». Αφού τελείωσε σκέφτηκα. ”Να την κοινωνήσω”; Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει.
Αυτό που κατάφερα να μάθω ήταν πως η γιαγιά της την είχε βαπτίσει όταν ήταν μικρή αλλά ποτέ δεν είχε κοινωνήσει. Συνεπώς θα ήταν η πρώτη φορά.
Δεν είχε φάει τίποτα εκείνο το πρωινό. Σκεφτόμουν τι θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση προσευχόμενος ως εξής: «Κύριε εαν την κοινωνώ αναξίως παίρνω εγώ επάνω μου αυτήν την αμαρτία». Την κοινώνησα.Μετά την Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε ”Αλληλούια”. Βρισκόνταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς που σπάνια συναντάς και σε χριστιανούς που ζουν ελευθεροί στον κόσμο.
Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ,η Ζαμφίρα πέθανε»μου λέει»!
Στις 9 το βράδυ έφτασα στην φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη που είχε κοινωνήσει μαζί της,τι συνέβη και μου είπε:
«Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόνταν στο Θεό, μου μιλούσε για το Θεό, για την μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά της οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά,κάτι έχω».
Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε,έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί» (σ.σ.Σε άλλες ορθόδοξες χώρες όταν κάποιος ξεψυχάει πάντα κρατούν δίπλα του ένα αναμμένο κερί). Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!
Την επομένη ημέρα οι γιατροί έκαναν συμβούλιο.Έπρεπε να χειρουργηθεί για κοίλη αλλά δεν έβρισκαν μια αιτία για τον ξαφνικό θάνατό της. Εγώ πιστεύω πως ο Θεός περιμένει τον καθένα να επιστρέψει κοντά Του και όταν αυτό γίνει και είναι καθαρός τότε ο Θεός κρίνει εαν θα τον πάρει δίπλα Του.
Ιερέας Βιορέλ Κοζοκάρου-Κίσιβο
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης
Από το περιοδικό ”Familia Ortodoxa”τεύχος 39
<>
Επιστροφή από το σχίσμα στην Εκκλησία με θαύμα του Αγιασμού των Θεοφανείων
Μία νεαρή γυναίκα, παρασυρθείσα από τη γιαγιά της ως παιδί σε σχίσμα, παντρεύτηκε έναν Ορθόδοξο. Είπε τα εξής σχετικά με την επιστροφή της στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας:
«Ήρθε η παραμονή του Βαπτίσματος του Κυρίου ή της παραμονής των Χριστουγέννων. Την ημέρα αυτή, ο σύζυγός μου επισκεπτοταν πάντοτε την εκκλησία, έλαβε τον αγιασμό των Θεοφανείων εκεί και επέστρεψε στο σπίτι με μεγάλη χαρά, φέρνοντας με τρυφερότητα, όπως το έλεγε , «το μεγάλο δώρο του Ουρανού». Την ημέρα εκείνης της αξέχαστης παραμονής των Θεοφανείων ήμουν τρομερά λυπημένη. Είχα μια συντριπτική επιθυμία να δω τον σύζυγό μου. Περίπου δύο ώρες μετά εμφανίστηκε το γκρίζο άλογό μας. Ο σύζυγός μου κάθισε σε ένα έλκηθρο, είχε μια μπλε κανάτα στα χέρια του.
Νερό των Θεοφανείων. Εγώ, χωρίς να αναφερθώ σε δικές μου σκέψεις, βιαστικά να συναντήσω τον σύζυγό μου, ο οποίος, εισερχόμενος με εξαιρετικό ευγενικό ενθουσιασμό και χαρά, άρχισε να τραγουδά «βαπτίζομαι στο Ιορδάνη, Κύριε» και άνοιξε το καπάκι της κανάτας.
Εκείνη τη στιγμή, τρεις φλογερές γλώσσες εμφανίστηκαν από το νερό πάνω από την κανάτα. Το τροπάριο σταμάτησε στο στόμα του. Φώναξε σαν παιδί από χαρά και αγάπη.
Βλέποντας ένα τέτοιο θαύμα χάριτος, που στηρίζονταν στα ιερά ύδατα των Θεοφανείων, ήξερα με την καρδιά και την ψυχή μου ότι η Αγία Αλήθεια κατοικεί μόνο στην Άγιο Ιερό Αποστολικό Ναό, από την οποία έφυγα με τη δράση του διαβόλου. Την ίδια στιγμή, στα βάθη της ψυχής μου, αποφάσισα να επιστρέψω στην αγκαλιά της Ιεράς Ορθόδοξης Εκκλησίας και το είπα στον σύζυγό μου. Η χαρά του δεν είχε όρια!
Το βράδυ, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε στην ενοριακή μας εκκλησία, όπου ήταν ενωμένος στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Η κατάσταση της ψυχής μου ήταν τόσο χαρούμενη που μια τέτοια χαρά, νομίζω, είναι δυνατή μόνο στον Ουρανό! Η ανάγνωση της μεγάλων ωρών ξεκίνησε στο ναό, κάθε λέξη των ιερών ψαλμών που άκουγα ήταν σαν να έχω ένα κοφτερό κόφτη, βαθιά στην αμαρτωλή ψυχή μου και τούτα τα λόγια ήταν χαραγμένα μέσα μου: "Μην θυμάστε την αμαρτία της νεολαίας μου και την άγνοιά μου" (Ησ. 24,7). Μόνο τότε καταλάβα όλο το βάρος της αποστασίας μου από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία και μέχρι σήμερα, με την ελπίδα του ελέους του Θεού, ζητώ τη συγχώρεση και τη χάρη για την μεγάλη και σοβαρή αμαρτία μου».
<>
Από την μαγεία στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό με θαύμα της Παναγίας
Η Τόνια από την Ελλάδα αναφέρει την προσωπική της ιστορία:
Την ημέρα που άρχισα να κάνω πρακτικές που παραπέμπουν σε αυτό που θα λέγαμε "μαγεία" με διαπέρασε ένα κύμα συναισθημάτων, δεν ξέρω, ένα συνονθύλευμα από αισθήματα. Κάτι να μου λέει μέσα μου "σταμάτα το". Από αυθορμητισμό και μόνο άρχισα να προσεύχομαι και να ζητάω από τον Θεό (στον οποίο τότε δεν πίστευα), να μου δώσει ένα σημάδι. Την επόμενη ημέρα ακριβώς εμφανίστηκε στο μαξιλάρι μου η εικόνα της Παναγίας Ρόδον το Αμάραντον με μια προσευχή μέσα. Όταν ακούμπησα τη φωτογραφία τα δάχτυλα μου μύριζαν μύρο. Μετά άρχισα να κλαίω. Πώς ένα τέτοιο θαύμα θα συνέβαινε σε κάποια σαν και εμένα που απαρνιόμουν τον Θεό καθημερινά και βλασφημούσα... Τώρα είμαι Χριστιανή.
<>
Ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης της Αριζόνας (+2019) οδηγεί έναν ηλικιωμένο στην Θεία Εξομολόγηση
Αναφέρει ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (+2019):
"Ήταν ένας παππούλης βαριά άρρωστος. Ήταν ανεξομολόγητος εντελώς στη ζωή του.
Μια μέρα ήρθε ο γιός του και με παρακάλεσε:
- Πάτερ, μπορείτε να έρθετε στο σπίτι μας, για τον άρρωστο πατέρα μου; Δεν θέλει να εξομολογηθεί!
- Θα έρθω του είπα και ό,τι ο Θεός ευδοκήσει.
Στο σπίτι λέει ο γιός στον πατέρα του:
- Πατέρα έφερα τον εξομολόγο! Να εξομολογηθείς πατέρα, γέρασες πιά!
- Όχι παιδί μου, του απάντησε εκείνος, δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, Είμαι καθαρός! Είμαι καλός άνθρωπος!
Τότε πήρα το λόγο και είπα στον γέρο:
- Παππούλη εντάξει, μια ευχή μόνο να σε διαβάσω. Δεν θέλεις ούτε μια ευχή να σε διαβάσω;
- Εμ μια ευχούλα να με διαβάσετε, είπε εκείνος.
Φεύγει ο γιός με τρόπο και μας αφήνει μόνους μας. Κάθισα δίπλα στον παππούλη και τον ρώτησα διακριτικά:
- Παππούλη, μήπως όταν ήσουν παιδάκι, έκανες εκείνο, έκανες το άλλο;Τον ρωτούσα με διασκεδαστικό τρόπο και εκείνος με απαντούσε. Έτσι με την Χάρη του Θεού και χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος, του έκανα μια γενική-καθαρή εξομολόγηση. Η ψυχή του, το κατάλαβε αυτό και τόσο πολύ ενθουσιάστηκε, που άρχισε να φωνάζει τον γιό του!
- Παιδί μου έλα μέσα, παιδί μου έλα μέσα...!
- Τί συμβαίνει πατέρα, τον ρώτησε ο γιός του.
- Εξομολογήθηκα παιδί μου και ξελάφρωσα τελείως! Σε ευχαριστώ παιδί μου, έλεγε συγκινημένος ο πατέρας.
Δεν πέρασαν αρκετές μέρες και ο παππούλης κοιμήθηκε...".
Πηγή:
<>
Η μεταστροφή του Αιγυπτίου Ιερέα και Προϊσταμένου των Κοπτών-Μονοφυσιτών της Αθήνας π. Αθανασίου Χενείν στην Ορθοδοξία το 2011
Σε ένα τόσο θαυμαστό γεγονός είναι καλύτερα αντί προλόγου δικού μας να μιλήσει ο ίδιος ο π. Αθανάσιος με τα δικά του λόγια, γι΄αυτή την ευλογημένη μεταστροφή στην όντως Ζωή, την Αλήθεια, που υπάρχει μόνο στην Μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δοξάζουμε τον Θεό για τα θαυμαστά έργα του και ευχόμαστε στον π. Αθανάσιο, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να ευλογεί και να ελεεί και να στηρίζει τον ίδιο και την οικογένειά του.
Επίσης τον ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη του και τα κείμενα που μας απέστειλε, τα οποία και θα δημοσιεύσουμε σιγά-σιγά και στα Ελληνικά, και στα Αραβικά, προς ωφέλεια ψυχών και δόξαν Κυρίου.
Πατήρ Αθανάσιος Χενείν. Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία:
«Πολλοί μιλάνε για την αίρεση, αρκετοί γράφουν για την αίρεση, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που έχουν γευτεί την πίκρα της αίρεσης, και ακόμα ελάχιστοι είναι αυτοί που την έζησαν και έχυσαν αίμα για να απελευθερωθούν από την αιχμαλωσία της.
Η αίρεση είναι τρόπος ζωής, είναι μεγάλη φυλακή, είναι ασθένεια ψυχική αλλά και σωματική. Εγώ ο Αθανάσιος Χενείν τα έζησα όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα ως προϊστάμενος της κοπτικής παροικίας των Αθηνών για δέκα πέντε χρόνια.
Οι κόπτες διχάζουν το πρόσωπο του Χριστού μας και καταργούν την διανθρώπινη πραγματική και ρεαλιστική παρουσία του στον κόσμο και στην εκκλησία.
Αλλά το θαύμα της θεραπείας μου και της μεταστροφής μου στη μητέρα μας την Ορθόδοξη εκκλησία, έγινε με την χάρη του Τριαδικού Θεού αλλά και την έμπρακτη αγάπη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, του γέροντα Μεθόδιου Κρητικού και των πατέρων της Ιεράς Μονής Αναστάντος Χριστού.
Αυτά τα λόγια που θα διαβάσεις αγαπητέ αναγνώστη είναι ομολογία πίστης, αλλά και δείγμα ευγνωμοσύνης αλλά ταυτόχρονα είναι μια έκκληση να συνεργασθούμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε τους απλούς κόπτες (15 χιλιάδες ζουν στην Αθήνα) να γνωρίσουν το κάλος της Ορθοδοξίας».
Πατήρ Δρ. Αθανάσιος Χενείν
Πηγή:
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
Το Φως του Χριστού στο Κουρδιστάν - Μία συνέντευξη με τον Σεραφείμ Maamdi, έναν Ορθόδοξο Κούρδο
Από τα τριάντα εκατομμύρια Κούρδων που ζουν στον κόσμο, η μεγάλη πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, ενώ το μικρότερο μέρος ασπάζεται τον Γεζιτισμό [*]. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2002, στη Ρωσία υπάρχουν 19.600 μουσουλμάνοι Κούρδοι και 31.300 Γεζίτες Κούρδοι. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή, εκπρόσωποι αυτών των ανθρώπων έρχονται στην Ορθοδοξία και γίνονται μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Σεραφείμ Maamdi μιλά γι' αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες.
*****
-Σεραφείμ, παρακαλούμε μιλήστε μας για τον εαυτό σας, και για το πώς ήρθατε στην Ορθόδοξη πίστη.
-Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Γεωργία. Η εθνικότητά μου είναι Κουρδική και οι ρίζες μου είναι από το Τουρκικό Κουρδιστάν. Μετά τη γενοκτονία του λαού μας στις αρχές του εικοστού αιώνα, ένα μέρος των Κούρδων μετακινήθηκε προς την Αρμενία, και από εκεί στη Γεωργία, τη Ρωσία και άλλες χώρες. Οι πρόγονοί μου ήσαν μέρος αυτής της διασποράς. Ένα μεγάλο μέρος των Κούρδων ομολογεί το Ισλάμ, ενώ μια μικρότερη μερίδα ασκεί τη συγκρητιστική λατρεία που ονομάζεται Γεζιτισμός. Ήμουν ένας Γιαζίντ. Όπως όλοι οι Γεζίτες, πήγαινα ως παιδί με τους συγγενείς μου στην Ορθόδοξη εκκλησία. Είχαμε εικόνες στο σπίτι, μπροστά από τις οποίες τοποθετούσαμε κεριά τις Κυριακές και τις ημέρες των γιορτών – δηλαδή, το θεωρούσαμε φυσιολογικό να λατρεύεται ο ήλιος και ταυτόχρονα να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Όμως ένοιωθα να με έλκει πάρα πολύ ο Χριστός. Όταν άκουγα γι’ Αυτόν στην τηλεόραση, ή όταν κάποιος μου μιλούσε γι’ Αυτόν, άκουγα πάντα με μεγάλη περιέργεια. Το 2002, μετακόμισα στη Μόσχα μαζί με την οικογένειά μου. Εκεί, κάποιος μου έδωσε ένα αντίγραφο της Καινής Διαθήκης. Από εκεί ξεκίνησαν όλα ...
Διάβαζα τα Ευαγγέλια επί 4-5 ώρες καθημερινά. Μερικές φορές τα διάβαζα όλη νύχτα. Τα διάβαζα και δεν χόρταινα να τα διαβάζω, και αποστήθισα πολλά χωρία απ’ έξω, πριν ακόμα να βαφτιστώ. Έμεινα έκπληκτος, με το πώς ο κόσμος γύρω μου άλλαξε αφού διάβασα για τον Χριστό. Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Κύριο. Έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου κι εγώ απλά Τον ερωτεύτηκα. Ο Γεζιτισμός δεν σου το δίνει αυτό. Δεν περιέχει καμία συνάντηση με το Θεό – καμία ζωντανή κοινωνία ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως επαφή με τον Δημιουργό. Ο Γεζιτικός θεός είναι πολύ μακριά από τον άνθρωπο. Όμως στο Χριστιανισμό, το πιο σημαντικό πράγμα που βρήκα ήταν μια ζωντανή κοινωνία με τον Κύριο. Δεν μπορεί να μεταδοθεί με λόγια - όταν είσαι με τον Θεό ... είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς σε έναν άνθρωπο που δεν έχει βιώσει ποτέ επικοινωνία με τον Θεό – όπως είπε ο προφήτης Δαβίδ: «γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος»· (Ψαλμ. 33:9). Πρέπει να το γευθείτε οι ίδιοι.
Έτσι, αποφάσισα να βαφτιστώ. Όταν πήγα στην Εκκλησία, όπως είχα κάνει πολλές φορές, ήδη τελούσαν την Θεία Λειτουργία, αλλά άντεξα να παραμείνω μόλις δύο λεπτά - ξαφνικά ένιωσα πολύ βαρύς. Αργότερα, ένας ιερέας μου εξήγησε ότι ένα κακό πνεύμα φωλιάζει μέσα στον άνθρωπο που δεν είναι βαπτισμένος, και προσπαθεί να τον εμποδίσει από το να προσέλθει στον Κύριο. Πήγα στο Νίζνυ Νόβγκοροντ και εκεί γνώρισα έναν ιερέα ο οποίος αφιέρωσε αρκετές ώρες από το χρόνο του καθημερινά για να με προετοιμάσει σωστά. Προετοίμασα τον εαυτό μου πολύ σοβαρά για το Βάπτισμα, και θεωρώ πως αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Το βάπτισμά μου έλαβε χώρα στη γιορτή της Πεντηκοστής του 2007. Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωί, ένιωσα φόβο και βάρος στην καρδιά μου. Ήρθα στην εκκλησία και ο παπάς με ρώτησε με ένα χαμόγελο, «Θέλεις να το σκάσεις;» Στη συνέχεια άρχισε η τελετή της κατήχησης, και όταν ο παπάς διάβασε τις πρώτες ευχές και τοποθέτησε το χέρι του στο κεφάλι μου, λιποθύμησα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, καθόμουν σε μια καρέκλα, και ο ιερέας με κατάβρεχε με αγιασμό. Μετά το Βάπτισμα κρατούσαμε αναμμένες λαμπάδες - σημείο της αιώνιας ένωσης με τον Χριστό - και περπατήσαμε τρεις φορές γύρω από την κολυμπήθρα. Μπόρεσα να καταλάβω πώς είχε μεταμορφωθεί η καρδιά μου, και βίωσα μια ανείπωτη χαρά. Δεν αισθανόμουν τα πόδια μου…ήταν σαν να επέπλεα, και τα πάντα γύρω μου είχαν αλλάξει. Έγινα ένας καινούργιος άνθρωπος. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω αυτό που ο Κύριος μου αποκάλυψε στα βάθη της καρδιάς μου. Ένιωσα το χέρι του Θεού. Από νεαρή ηλικία, είχα ανεξήγητες κρίσεις φόβου. Ξυπνούσα στο μέσο της νύχτας με τρόμο και τριγυρνούσα σε όλο το σπίτι, με φόβο για κάτι - δεν ήξερα τι ήταν αυτό, ούτε καταλάβαινα τι μου συνέβαινε.
Όμως, μετά το Βάπτισμά μου, όλα αυτά εξαφανίστηκαν, εξαφανίστηκαν παντελώς. Άρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια, και οι άνθρωποι γύρω μου παρατήρησαν επίσης την αλλαγή που ο Κύριος επεξεργάσθηκε μέσα μου δια του βαπτίσματος. Στην πνευματική μου γέννηση πήρα το όνομα Σεραφείμ, και από εκείνη τη στιγμή, ο Χριστός έγινε το νόημα της ζωής μου και ο στόχος μου έχει γίνει να Τον ακολουθώ.
-Πώς βλέπουν οι συγγενείς σας τη βάπτισή σας;
-Η οικογένειά μου πάντοτε ως επί το πλείστον έβλεπε ευνοϊκά την Ορθοδοξία, όπως και σχεδόν όλοι οι Γεζίτες. Όπως προανέφερα, μπορούν να πηγαίνουν στην εκκλησία, να έχουν εικόνες στο σπίτι, αλλά να θεωρούν το βάπτισμα περιττό και ούτε καν να κατανοούν τη σημασία αυτού του Μυστηρίου. Αυτή ήταν και η γνώμη των γονιών μου. Όταν τους είπα ότι θέλω να βαφτιστώ, οι γονείς μου είχαν αντίρρηση και στην προσπάθειά τους να με πείσουν, μου έλεγαν «Εντάξει, να βαπτιστείς, αλλά όχι τώρα – λίγο αργότερα.» Τελικά τους είπα με αποφασιστικότητα ότι εγώ πρόκειται να βαφτιστώ, δίχως άλλο. Οι συγγενείς μου αγανάκτησαν με την επιλογή μου. Στη συνέχεια όμως, με τη Χάρη του Θεού βαφτίστηκαν σχεδόν όλοι τους ένας-ένας, και είθε ο Θεός να δώσει να βαπτιστούν και οι υπόλοιποι. Είμαι πολύ χαρούμενος που φάνηκα χρήσιμος στους συγγενείς μου και σε μερικούς άλλους Κούρδους, με το να τους συστήσω στην Ορθοδοξία.
-Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί γενικά, μεταξύ των Κούρδων; Πόσο πίσω στον χρόνο πηγαίνει η Ιστορία του Κουρδικού Χριστιανισμού;
-Ξέρουμε πως οι πρόγονοι των σύγχρονων Κούρδων - οι Μήδοι και οι Πάρθοι - δέχτηκαν το Χριστιανισμό κατά τους πρώτους αιώνες του. Υπήρχαν μάλιστα ξεχωριστά Κουρδικά πριγκηπάτα τα οποία ομολογούσαν τον Χριστιανισμό. Υπήρχαν πολλοί Ορθόδοξοι Κούρδοι στην ανατολική Ανατολία, και μερικοί από αυτούς είναι ενορίτες του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, ως τις μέρες μας. Με την άνοδο του Ισλάμ, όλα άλλαξαν. Οι Κούρδοι βρέθηκαν περικυκλωμένοι από Μουσουλμάνους, και ο Χριστιανισμός σταδιακά εκριζώθηκε από τους Κούρδους. Τώρα, στη Γεωργία, οι Κούρδοι γίνονται Ορθόδοξοι μαζικά. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτό το κίνημα προέρχεται από τον ίδιο το λαό – δεν γίνεται από καμία ιεραποστολή - προσέρχονται στην εκκλησία με δική τους πρωτοβουλία. Φυσικά, εάν γινόταν ιεραποστολή ειδικά γι’ αυτούς, θα υπήρχαν περισσότεροι καρποί. (Μια ένδειξη αυτού είναι η επιτυχία των διαφόρων προτεσταντικών ιεραποστολικών ομάδων στους Κούρδους.) Ο ακριβής αριθμός των Χριστιανών Κούρδων είναι άγνωστος, και δεν έχει γίνει έρευνα γι’ αυτό, αλλά εκτιμάται πως ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες, και ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνει. Στη Ρωσία υπάρχουν πολλοί Ορθόδοξοι Κούρδοι. Αν ο Κύριος το ευλογήσει, ελπίζω να υπάρξει μια Ορθόδοξη Κουρδική κοινότητα στη Μόσχα.
-Είπατε ότι κάποτε ήσασταν Γιεζίντ. Μπορείτε να μας πείτε λίγο για αυτή την πίστη;
-Το κέντρο του Γεζιτισμού είναι στο Ιράκ. Ο Γεζιτισμός στην τωρινή μορφή του ξεκίνησε κατά τον 12ο με 13ο αιώνα. Ο ιδρυτής αυτής της θρησκείας ήταν ο Σούφι θεολόγος Σεϊχης Adi, ένας Άραβας, που άλλαξε σημαντικά τόσο τα δόγματα όσο και τα τελετουργικά που εφάρμοζαν στο παρελθόν οι Κούρδοι. Εισήγαγε στον Γεζιτισμό πολλά στοιχεία του Ισλάμ, του Νεστοριανισμού, του Μανιχαϊσμού και του Ιουδαϊσμού. Όμως οι Γεζίτες διατήρησαν και ορισμένα παλαιά πιστεύω τους, που θύμιζαν Ζωροαστρισμό – ο οποίος βασίζεται στη λατρεία της φωτιάς, του ήλιου και των δυνάμεων της φύσης. Οι Γεζίτες αργότερα θεοποίησαν τον Σεϊχη Adi.
Επίσης τιμούν ιδιαιτέρως τους αγγέλους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνουν και ένα κακό πνεύμα, το οποίο ονομάζουν Melek Taus. Ο Melek Taus μιλά για τον εαυτό του στις ιερές γραφές των Γεζιτών, ως εξής: «Δεν υπάρχει τόπος όπου να μην είμαι παρών. Συμμετέχω σε όλες τις εκδηλώσεις τις οποίες οι άνθρωποι των άλλων θρησκειών τις αποκαλούν «πονηρές» επειδή οι εκδηλώσεις αυτές δεν αντιστοιχούν στις επιθυμίες τους» (Jilva 1:3). Οι Γεζίτες επίσης θεωρούν πως είναι η θεότητα που δημιούργησε τον υλικό κόσμο, χρησιμοποιώντας τα διαμελισμένα τμήματα του αρχέγονου κοσμικού αυγού. Ο Πούσκιν μάλιστα έγραψε για τη σχέση των Γεζιτών με αυτό το πνεύμα, όταν ταξίδεψε στο Ερζερούμ: «Προσπάθησα να μάθω από ένα Γεζίτη την αλήθεια για την θρησκεία τους. Στις ερωτήσεις μου, απάντησε ότι οι φήμες πως ο Σατανάς λατρεύεται από τους Γεζίτες είναι κενοί μύθοι, ότι πιστεύουν σε ένα θεό, και ότι ο διάβολος είναι καταραμένος σύμφωνα με το νόμο τους – πράγμα που σίγουρα θεωρείται απρεπές και ανέντιμο, διότι τώρα είναι δυστυχισμένος – αλλά εν καιρώ δύναται να συγχωρηθεί, καθ’ ότι δεν μπορεί κανείς να θέσει όρια στο έλεος του Αλλάχ.» Θεωρούν ότι ο Θεός θα τον συγχωρήσει σύντομα, όμως δεν αναφέρουν εάν ο ίδιος την επιθυμεί αυτή την συγχώρηση.
Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν πολλά στον Γεζιτισμό που δεν είναι εντελώς σαφή. Τα δύο ιερά βιβλία των Γεζιτών, το "Jilva" (το «Βιβλίο των Αποκαλύψεων») που είναι συμπίλημα του 12ου αιώνα, και το "Maskhafe Rash” (το «Μαύρο βιβλίο»), συμπίλημα του 17ου αιώνα, συχνά αντιφάσκουν μεταξύ τους. Μπορείτε να βρείτε μέσα σε αυτά μια σοβαρά διαστρεβλωμένη ιστορία της Βίβλου, αλλά και μύθους για αγγέλους, όπου διακρίνονται οι προσωπικές ιστορίες συγκεκριμένων Sufi.
Περιγράφεται επίσης το πώς ένας συγκεκριμένος θεός δημιουργεί άλλους θεούς για να είναι βοηθοί του στην δημιουργία του κόσμου. Οι Γεζίτες πιστεύουν πως δημιουργήθηκαν χωριστά από όλους τους άλλους ανθρώπους - δηλαδή, πως οι πρόγονοι όλων των Γεζιτών προήλθαν ως αποτέλεσμα της ένωσης δύο δυνάμεων - της ουράνιας (σπορά του αγγέλου) και της γήινης (σπορά του Αδάμ). Η αντίληψή τους περί Χριστού είναι βασικά η ίδια με εκείνη που εκφράζεται στο Κοράνι. Αλλά λέγεται επίσης πως «μέχρι την εμφάνιση του Χριστού σε αυτόν τον κόσμο, υπήρξε μια θρησκεία που ονομάζεται ‘ειδωλολατρία’.» (Maskhafe Rash 25).
Οι Γεζίτες έχουν πάρει κάποια πράγματα από τον Χριστιανισμό, όπως για παράδειγμα την βαφή των αυγών. Οι Ιρακινοί Γεζίτες έχουν μια τελετή που αντιγράφει το βάπτισμα - μια τριπλή βύθιση σε νερό, και με κοπή των μαλλιών στο κεφάλι, και άλλα πολλά. Έχει παραχωρηθεί μια ιδιαίτερη θέση στον Γεζιτισμό για την λατρεία του ήλιου. Όταν ένας Γεζίτης ξυπνά, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κατευθύνει το βλέμμα προς τον ήλιο και να πει, «Ω ήλιε, εσύ είσαι ο κύριός μας.» Θεωρείται πως μόνο εκ γενετής γίνεται κανείς Γεζίτης - δεν υπάρχει τελετή αποδοχής του Γεζιτισμού. Η αντίληψή τους περί αμαρτίας είναι εξαιρετικά ασαφής.
-Τι μπορείτε να μας πείτε για τις προοπτικές Ορθόδοξης ιεραποστολής στους Κούρδους;
-Νομίζω ότι οι προοπτικές είναι πολύ ευοίωνες, δεδομένου ότι πολλοί Κούρδοι είναι φιλικά διακείμενοι προς τον Χριστιανισμό. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους Μουσουλμάνους. Το έχω δει αυτό κατά τη διάρκεια ιεραποστολικών ταξιδιών σε Κουρδικά χωριά, όπου μας δέχτηκαν με πολλή εγκαρδιότητα, και παρατήρησα πώς μας άκουγαν προσεκτικά, και πόσο ανυπόμονα έπαιρναν τα Ορθόδοξα έντυπά μας.
Όμως αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τους Γεζίτες Κούρδους. Έχουν επί μακρόν συνηθίσει να βλέπουν τους Χριστιανούς ως συμμάχους τους, και δεν είναι τυχαίο που – κατά την γενοκτονία που διεξήγαγε η Οθωμανική Αυτοκρατορία - οι Γεζίτες κατέφευγαν συγκεκριμένα σε Χριστιανικές χώρες. Όταν βρέθηκα σε μία από τις επισκοπές της Εκκλησίας μας το περασμένο καλοκαίρι, άκουσα πως σε μια πόλη όπου υπάρχει μεγάλη κοινότητα Γεζιτών Κούρδων, η κοινότητα εκείνη είχε σχεδόν εξ ολοκλήρου ανακαινίσει έναν Ορθόδοξο Ναό χρησιμοποιώντας δικά της χρήματα. Όταν μια τοπική κοινότητα της διασποράς των Τσετσένων ήθελε να χτίσει ένα τζαμί στην πόλη αυτή και μάζευαν υπογραφές, οι Γεζίτες δεν υποστήριξαν την κατασκευή του τζαμιού, το οποίο εν τέλει δεν χτίστηκε ποτέ.
Φυσικά, όπως και σε οποιαδήποτε ιεραποστολή, έτσι και εδώ είναι σημαντικό να έχουν την Αγία Γραφή και τις προσευχές στη μητρική τους γλώσσα. Όσον αφορά το πρώτο, το Ινστιτούτο Μεταφράσεων της Βίβλου στη Μόσχα έχει ήδη μεταφράσει και δημοσιεύσει την Καινή Διαθήκη και την Πεντάτευχο στην Κουρδική γλώσσα (Kurmanji). Ως προς την Πεντάτευχο, μέχρι στιγμής έχουμε μεταφράσει μόνο μερικές από τις σημαντικότερες προσευχές των Ορθοδόξων, και υπάρχει πολύ δουλειά ακόμα που πρέπει να γίνει.
Είναι σημαντικό να προέρχονται οι περισσότεροι ιεραπόστολοι από τους ίδιους τους Ορθοδόξους Κούρδους, και είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχουν Ορθόδοξοι ιερείς οι οποίοι να είναι Κούρδοι, αλλά πιστεύω πως ο Κύριος θα το επιτρέψει να γίνει, όταν Εκείνος ευδοκήσει. Με συγκινεί προσωπικά πάρα πολύ η ειλικρινής πατρική προσοχή που ο Πατριάρχης Κύριλλος έδειξε για τις ανάγκες των Ορθοδόξων Κούρδων, όταν ο Κύριος ευδόκησε να συναντηθώ με την Αυτού Μακαριότητα. Ήταν επίσης πολύ σημαντικό για μένα το ότι μπόρεσα να διδαχθώ - έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα - από έναν αξιόλογο ιεραποστολικό Ιερέα, τον πατέρα Δανιήλ Συσόεφ, ο οποίος ήταν ο πνευματικός μου, και ο οποίος, όπως γνωρίζετε, δολοφονήθηκε μέσα στην εκκλησία του, δεχόμενος τον θάνατο για το όνομα του Χριστού.
Πιστεύω ότι θα έρθει η ώρα, να λάμψει το φως του Χριστού επάνω από το Κουρδιστάν.
Μετάφραση από: The Light of Christ in Kurdistan - http://journeytoorthodoxy.com/2011/02/21/the-light-of-christ-in-kurdistan/
Πηγή:
Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ
<>
Η Ορθοδοξία, το μεγαλύτερο θέμα της ζωής μου - Ομιλίες με τον π. Ραφαήλ Νόικα και π. Συμεών
Πάτερ Ραφαήλ, υποθέτω ότι είστε ο πιο κατάλληλος για να μας πείτε πώς μπορεί να φτάσει κανείς στην Ορθοδοξία, όταν περάσει μέσα από πολλές κρίσεις. Είπα ότι κατά είστε ο κατάλληλος, δεδομένου ότι κατά μία έννοια δεν είστε ούτε Ρουμάνος ούτε Άγγλος, και δεν μεγαλώσατε στην Ορθοδοξία. Είναι ίσως αδιάκριτη ερώτηση, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητη για μας όλους. Από τι κρίσεις έχετε περάσει, και από ποιες ομολογίες, και πώς ανακαλύψατε τον Θεό ακριβώς στην Ορθοδοξία; Όλες οι θρησκείες και αιρέσεις υποστηρίζουν κάθε μία χωριστά, ότι έχουν ανακαλύψει τον Θεό και ο δρόμος που δείχνουν αυτές προς αυτόν είναι ο σωστός. Μπορεί λοιπόν η αγιοσύνη σας να μας πει γιατί η Ορθοδοξία είναι ο αληθινός δρόμος, πώς μπορείτε να μας πείσετε γι' αυτό;
Η μεταστροφή προς την αλήθεια, η αναγνώριση της αλήθειας, το κριτήριο το οποίο έψαχνα εγώ, δεν βρίσκεται σ' ένα γενικό πράγμα. Το κριτήριο της αλήθειας αποκαλύπτεται στην καρδιά μέσω μιας μοναδικής λέξης, που απευθύνεται στην καρδιά εκείνη. Ο Θεός έχει μια πολύ προσωπική συζήτηση με κάθε καρδιά. Λοιπόν, αν θα ήσασταν κάτι άλλο εκτός από ορθόδοξοι, δεν νομίζω ότι θα ήξερα τη λέξη που θα έπρεπε να πω, αλλά θα προσπαθήσω με την βοήθεια του Θεού, να βρω μία λέξη που να νοιώθω ότι είναι αληθινή. Πώς να την βρω; Δεν ξέρω. Θα σας κάνω άλλη μία εξομολόγηση. Η προσευχή μου προς τον Θεό ήταν αυτή: «Θεέ μου, φώτισε με να πω αυτό που πρέπει!» γιατί δεν ψάχνω γενικά και αόριστα. Ο καθένας πρέπει να βρει δια της προσευχής, τι είναι αλήθεια και γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό μπορούμε να το εκφράσουμε, όπως σας το είπα, δια της προσευχής: «Θεέ μου ποια είναι η αλήθεια, και γιατί είναι έτσι; Πες το στην καρδιά μου.
Τώρα προσπαθώ να πλησιάσω την ερώτηση και θα σας μιλήσω για την πρώτη «κρίση» την οποία θυμάμαι. Το πρόβλημα, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός με απασχόλησε όταν έφτασα στη Δύση και το βίωσα σαν μία κρίση.
Όταν ήμουν παιδί στην πατρίδα, πίστευα και με ικανοποιούσε η απάντηση ότι ο Θεός υπάρχει και πρέπει να πιστεύουμε σ' Αυτόν, έστω κι αν δεν υπάρχει καμία σχετική απόδειξη.
Στην Αγγλία, ίσως και επειδή μεγάλωσα εν τω μεταξύ, άρχισα να αναρωτιέμαι, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Έπρεπε να δώσω μιαν απάντηση στον εαυτό μου ναι ή όχι και μπήκα σε κρίση, επειδή καταλάβαινα πως άλλη είναι η ζωή αν ο Θεός υπάρχει και άλλη αν δεν υπάρχει. Εγώ ποια ζωή έπρεπε να ακολουθήσω; Δεν μπορούσα να αποφασίσω, γιατί τότε δεν είχα απόδειξη της υπάρξεως του Θεού.
Και τότε, μέσα στη βαθιά κρίση, βρήκα ικανοποίηση στη σκέψη ότι στο κάτω κάτω εμένα μου άρεσε να ζω σαν να υπάρχει ο Θεός και όχι σαν να μην υπάρχει.
Προς το παρόν θα ζήσω σαν να υπάρχει και αν υπάρχει στ' αλήθεια, ίσως βρει τρόπο, να μου το δείξει.
Τότε δεν σκέφθηκα να κάνω την προσευχή μου, αυτήν που αργότερα, σύστησα και σε πολλούς άλλους, αλλά τη βρήκα και στον Άγιο Σιλουανό: «Θεέ μου αν υπάρχεις να βρες Εσύ τρόπο να μιλήσεις στην καρδιά μου». Αλλά τότε δεν ήξερα να το πω αυτό. Ο Θεός όμως κατανοούσε τι δεν ήξερα εγώ να πω στη βλακεία μου και στην ανημποριά μου, στην αμαρτία και στο σκοτάδι στο οποίο κολυμπούσα. Μετά από ένα ενάμισι χρόνο, νομίζω, μου δίνει μια απόδειξη, για την ύπαρξή Του στην δημιουργία, η οποία δεν ήταν τόσο σημαντική. Αλλά τότε στην κατάσταση που ήμουν είχε πεποίθηση η καρδιά μου και κατάλαβα ότι ο Θεός υπάρχει. Από τότε η πίστη μου δεν έχει κλονιστεί πια. Αυτή ήταν η πρώτη κρίση.
Συνέχισα να προσεύχομαι έτσι: «Θεέ μου πως είσαι Εσύ; Πού να σε βρω; Δείξε μου εσύ τα μονοπάτια». Στην αρχή, στις αναζητήσεις μου, δεν ήξερα αν υπάρχουν ή όχι διαφορές στον τρόπο, για να δοξαστεί ο Θεός. Πήγα πολλές φορές στην Αγγλικανική Εκκλησία εκεί που πήγαινε η μητέρα μου, αφού ήταν αγγλικανή. Αλλά εκεί δεν με τράβηξε ποτέ τίποτα. Γύρισα κάποια στιγμή όλες τις εκκλησίες, που βρίσκονταν γύρω στην περιοχή που ζούσαμε στο Λονδίνο, έτσι γνώρισα τους πεντηκοστιανούς , τους προτεστάντες, και πολλές άλλες αιρέσεις. Και στο τέλος αυτό συνέβη στη ζωή μου. Κάποιος με πήγε στην εκκλησία των βαπτιστών όπου έμεινα για ενάμισι, δύο χρόνια περίπου. Έμεινα εκεί γιατί με τράβηξε το κήρυγμα του ιερέα. Ένας άνθρωπος για τον οποίο τρέφω και τώρα μεγάλη εκτίμηση. Εν τω μεταξύ διέκοψα τις σπουδές μου.
Ένας καλός φίλος του πατέρα μου και της οικογένειας μας, βλέποντας, ότι είμαι χαμένος στη ζωή και από φιλία για τον πατέρα μου και για μένα, σκέφτηκε να κάνει κάτι να με βοηθήσει να μπορέσω να γυρίσω στο σχολείο. Με κάλεσε στο σπίτι του στη Γαλλία και μου υποσχέθηκε, ότι αν γυρίσω στις σπουδές μου μπορούσε να μου βρει υποτροφίες για να κάνω κάτι σοβαρό στη ζωή μου. Μετά από δύο χρόνια πνευματικής περιπλάνησης, βρισκόμουν σ' ένα δρόμο χωρίς επιστροφή και με χαρά δέχθηκα την πρότασή του. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω μια προτεσταντική θεολογία και περιφρονούσα να προσκυνήσω τις εικόνες. Ήταν για μένα ένα είδος ειδωλολατρίας. Και σκεφτόμουν μήπως ο δαίμονας θα με εκμεταλλευτεί και θα με κάνει να πάω στο Παρίσι, να ζήσω αυτή τη φορά στη Ρουμανική κοινότητα. Στο Λονδίνο υπήρχαν λίγοι Ρουμάνοι, ούτε εκκλησία δεν υπήρχε, ενώ στο Παρίσι η Ρουμανική προσφυγιά ήταν πολύ δυνατή, οπότε σκέφτηκα και θα με γυρίσει στην «Ορθόδοξη αίρεση», επειδή ήξερα ότι είχα κάποιο σπόρο μέσα μου. Ήμουν βαπτισμένος ορθόδοξος. Και άφησα τον εαυτό μου στο θέλημα του Θεού, Του Παντοδύναμου.
Υπάρχουν πολλές θαυμάσιες λεπτομέρειες, τις οποίες δεν μπορώ, να σας τις περιγράψω, γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Θα ήθελα, όμως, να σας πω, ότι ο Θεός πότε - πότε δείχνει ότι έχει χιούμορ. Πρέπει να έχει, εφ' όσον υπέφερε για να γεννηθώ κι εγώ!
Και δεν μπορούσα να λύσω αυτήν την κρίση, να μπορέσω να προστατευτώ από την Ορθοδοξία. Κι ένα βράδυ με φόβο μη τυχόν πέσω από αυτήν την «καθαρή» πίστη, που μου την αποκάλυψε ο Θεός, άρχισα να προσεύχομαι με πάθος να με κρατήσει ο Θεός, όπου και νάναι, για να μην πέσω πάλι στην «αίρεση». Και όπως προσευχόμουν μια σκέψη ήλθε σαν φίδι και μου λέει. «Κι αν η Ορθοδοξία είναι αληθινή και ο προτεσταντισμός είναι πλάνη;» Δεν δέχθηκα να απαντήσω, γιατί δεν πρόβλεψα τι απάντηση να δώσω αλλά προσπάθησα ασκητικά. «Όχι πρέπει να μείνω πιστός στο Θεό», και διώχνω τη σκέψη. Αλλά έρχεται από την άλλη μεριά «ο Θεός τα ξέρει όλα! Εσύ δεν τα ξέρεις». «Αν Αυτός ξέρει ότι η Ορθοδοξία είναι αληθινή;» Σκέφτηκα και απάντησα μόνον αυτό: «Δεν μπορεί, ο Θεός μου το έδειξε, άσε τις βλακείες». Κι έτσι έδωσα μάχη, μέχρι που δεν μπορούσα, να γλιτώσω απ' αυτό το φίδι που έρχεται λίγο από δεξιά, λίγο από αριστερά (γλιστερό όπως είναι) και με έπιασε πανικός. Σαν να ήταν γύρω από το λαιμό μου και λέω: «Θεέ μου για Σένα θα μείνω πιστός, αν πράγματι η Ορθοδοξία είναι αληθινή και ο Προτεσταντισμός δεν είναι, πρέπει να με πείσεις. Να με πείσεις Εσύ θεϊκά, εσύ σαν Θεός να μιλήσεις στην καρδιά μου, να μιλήσεις μ' ένα τρόπο να καταλάβω εγώ ο βλάκας όχι άλλος. Αν δεν το κάνεις, θα επιμείνω πολύ σ' αυτό».
Λοιπόν, πήγα στο Παρίσι και η ιστορία μπορεί να γίνει εκτενής, αλλά εγώ θα την κοντύνω, εκεί με πέρασε ο Θεός από μια κρίση. Ήθελα να συζητήσω με κάποιον ορθόδοξο, τον οποίο ήξερα και τον εκτιμούσα πολύ, επειδή με όλα αυτά που ήξερα για την προτεσταντική θεολογία αισθανόμουν πιο δυνατός, ήθελα κάποια επιχειρήματα τουλάχιστον, με τα οποία να καταλάβω με τη λογική την Ορθοδοξία. Σκεφτόμουν και το άλλο, «ότι, ίσως ο Θεός, μέσα από μένα «τον ταπεινό» να φωτίσει και τον άλλον». Πώς να μείνει ο καημένος ορθόδοξος, ένας τόσο σοφός άνθρωπος, ο οποίος ήξερε την Αγία Γραφή τόσο καλά. Και εγώ σαν προτεστάντης άρχισα να την διαβάζω και ήθελα ένα σωρό συζητήσεις, τις οποίες αρχίσαμε κιόλας, αλλά όπως συνήθως οι συζητήσεις σε επίπεδο διανοούμενων δεν οδήγησαν πολύ μακριά, είχανε βέβαια ενδιαφέρον, αλλά μόνον αυτό. Και κατάλαβα τώρα όπως και τότε, ότι δεν έβγαινε πουθενά. Ο Θεός όμως τα 'φέρε έτσι, ώστε αυτός λόγω της δουλειάς του κι εγώ λόγω του σχολείου να μην μπορούμε να ειδωθούμε για ένα διάστημα. Οπότε ο Θεός με πέρασε από μια κρίση και εν τω μεταξύ, μια μέρα αισθάνθηκα κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω λεπτομερώς.
Θα μπορούσα ν' αναφέρω πολλές τέτοιες στιγμές. Αλλά μια μέρα, ιδιαίτερα, αισθάνθηκα ένα φως μέσα στην ψυχή μου, μαζί και τη σκέψη να γυρίσω στην Ορθοδοξία. Και άρχισα να συνηθίζω όλο και περισσότερο στην σκέψη αυτή, χωρίς να βρω μια λογική εξήγηση.
Κάτι μέσα μου είχε συνηθίσει σ' αυτήν την σκέψη, μέχρι που δεν άντεξα άλλο και ζήτησα από το Θεό να κάνει κάτι να δω το φίλο μου. Ιδωθήκαμε, και όλη μέρα προσπάθησα να μιλήσω μαζί του, για τα θεολογικά μου προβλήματα και περίμενα ν' ακούσω απ' αυτόν μια λέξη ή μια ιδέα, για να καταλάβω, ότι έπρεπε να γυρίσω στην Ορθοδοξία. Απλός και ταπεινός όπως ήταν δεν ήθελε να με ζορίσει με τίποτα, μέχρι που δεν άντεξα άλλο και τον ρώτησα. «Τι νομίζεις, μήπως πρέπει να γυρίσω στην Ορθοδοξία;» Δεν θυμάμαι ακριβώς τι λέγαμε, αλλά όλες οι συζητήσεις ήταν προς εκείνη την κατεύθυνση. Και με τη βοήθεια του γύρισα μέσω εξομολογήσεως και θείας κοινωνίας, έτσι αισθάνθηκα, ότι έπρεπε να γυρίσω. Να εξομολογούμαι και κοινωνώ. Προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνες τις ημέρες, δεν θυμάμαι αν μόνο την πρώτη, αλλά και τις άλλες μέρες, είχα μια τέτοια θεία χαρά που δεν μπορώ ούτε να την περιγράψω. Αλλά έτσι με ένα άνοιγμα, ένα φωτισμό, κατάλαβα ότι η Ορθοδοξία δεν είναι τίποτ' άλλο, εκτός από την ίδια φύση του ανθρώπου.
Τώρα σκέπτομαι έτσι, τότε δεν ήξερα πώς να το εκφράσω, αλλά έτσι το αισθανόμουν. Ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι Ορθόδοξος, είτε είναι Κινέζος είτε Λιβανέζος είτε μαύρος από την Αφρική ή με δέρμα κόκκινο, ό, τι και νάναι, από τη φύση του είναι Ορθόδοξος.
Δεν μιλάω αν η Ορθοδοξία είναι πιο αληθινή, από τον Προτεσταντισμό, ή απλά η πιο ορθή, πιο βαθιά, πιο δίκαιη κ.τ.λ. Η Ορθοδοξία είναι η μόνη πραγματικότητα του ανθρώπου! Είναι στη φύση του ανθρώπου. Αυτή η φύση λίγο λίγο απόκτησε συναίσθηση, που ο άνθρωπος την είχε χάσει, δια της πτώσεως στην αμαρτία. Και ο ψαλμός λέει ότι ο άνθρωπος είναι ψεύτης». Πρέπει όμως να το καταλάβουμε όπως είναι στη σλαβική μετάφραση: «Όλος ο άνθρωπος είναι ψέμα». Ο άνθρωπος αν δεν έχει βρει για να μιλάμε στη σύγχρονη γλώσσα, την ταυτότητα του, μένει μες στο ψέμα. Ο άνθρωπος είναι ψέμα, μέχρι που με τον Χριστό γίνεται αλήθεια. Διότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια. Ο άνθρωπος για να βρει τη λεγόμενη ταυτότητά του, να επανέλθει στη φύση του, έπρεπε ο Ίδιος ο Θεός να σαρκωθεί να γίνει άνθρωπος, να ζήσει τις αθλιότητες μας, να ζήσει όλη τη μιζέρια της πτώσης μας, μέχρι και το θάνατο, μέχρι και την κόλαση. Έκαμε αυτό, που ο πρώτος Αδάμ δεν το ήξερε, επανήλθε δια της Αναστάσεως στη ζωή. Μπόρεσε ν' ανυψωθεί στους ουρανούς και να καθίσει στα δεξιά του Πατρός, συμπληρώνοντας τον δρόμο της φύσεως του ανθρώπου ή αν θέλετε την οδό της επιστροφής στη φύση του ανθρώπου, μέχρι να καθίσει στα δεξιά του Πατρός. Μόνο δια του Χριστού, ο άνθρωπος μπορεί να επανέλθει στην αληθινή του φύση, στις ρίζες του, στην καταγωγή του. Μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο θα ξαναβρεί την αληθινή του φύση, έτσι όπως την έχει αντιληφθεί ο Θεός προαιωνίως, όταν σκέφτηκε να κάνει τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση Του.
Τώρα θα τολμούσα να πω, αν μου το επιτρέπει ο Θεός, η επιστροφή στη φύση του ανθρώπου έγινε, ιστορικά πριν 2000 χρόνια, γεωγραφικά στην Ιερουσαλήμ, πολιτισμικά δια μέσου της Ελληνικής γλώσσας και απ' όλο τον πνευματικό πλούτο που αποκόμισε η Ελληνική γλώσσα από τους φιλοσόφους.
Αν και ο Χριστιανισμός στην αρχή ήταν μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που την βλέπανε σαν μια «αίρεση» ξεχωριστή, όπως το βλέπουμε και στις Πράξεις των Αποστόλων, η οποία συνέτεινε κάπως στο διχασμό της ιστορίας. Να μην ξεχνάμε, ότι ο Θεός διά της Σταυρώσεως λύτρωσε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, όμως, μέσα από την λογική απαιτεί υπερφυσικά σημεία, για να πιστέψει, ότι η μόνη αλήθεια, η μόνη πραγματικότητα της φύσης του ανθρώπου πήρε μια ιστορική μορφή, πήρε ένα όνομα στην ιστορία, που λέγεται Ορθοδοξία.
Κι όταν τη βιώνεις, (την είχα ζήσει κι εγώ τότε με έκπληξη, με απέραντη χαρά και τώρα καταλαβαίνω αυτό το αίσθημα, τη φλόγα, που σου δίνει ο Θεός) η Ορθοδοξία είναι η ανακάλυψη της φύσεως του ανθρώπου! Επειδή μιλάμε για παραπλάνηση θα συνεχίσω να σας εξομολογούμαι πως είχα ζήσει εγώ την παραπλάνηση. Βρισκόμουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Την ατμόσφαιρα εκεί μέσα, την ξέρουμε. Βρισκόμουν στο σπίτι του Πατρός μου, αλλά ξένος. Και έζησα με πόνο και χαρά αυτή την κατάσταση, όπως ο Άσωτος Υιός. Με πόνο, γιατί έχασα τόσο χρόνο. Έζησα την παραπλάνηση, αλλά χωρίς αυτή την παραπλάνηση, ίσως δεν θα έβρισκα τον δρόμο (στην ζωή μου αφήνω μόνο το Θεό να το κρίνει). Μόνον ο Θεός ξέρει σε τι βαθμό ήταν η παραπλάνηση και σε τι βαθμό ήταν η πρόνοιά Του, σ' αυτό που ονομάζω εγώ παραπλάνηση ... Αν δεν ζούσα την Ορθοδοξία, σαν κάποιος που άλλαξε τη θρησκεία, ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να δω τη λαμπρή της ομορφιά, σαν τη μόνη αλήθεια της ιστορίας. Δεν έπρεπε να έχει όνομα, δεν έπρεπε να έχει γεωγραφία, αλλά έτσι ήτανε. Πιστεύω, ότι πρώτα απ' όλα ο άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει σεβασμό, έστω κι αν περιπλανιέται, έστω κι αν επαναστατεί. Επειδή, ποιος ξέρει, ποια είναι η αιτία ή πού είναι η πληγή. Πολλές φορές η πληγή είμαστε εμείς, που έχουμε παρεξηγήσει αυτό που πιστεύουμε. Ταπείνωση λοιπόν!
Και όταν ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια κουβέντα, από καθοδήγηση, γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις μιλάω κάπως έτσι: «Δεν μπορεί να σε πείσει ο άνθρωπος. Μη ζητάς από τους ανθρώπους. Αρχίζεις με την προσευχή, να ζητάς από το Θεό να πείσει την καρδιά σου. Εγώ μπορώ να πω χίλια πράγματα, αλλά δεν θέλω από μένα να πείσεις τον εαυτό σου, από έναν άνθρωπο, γιατί αργότερα μπορεί, να κλονιστείς, ειδικά σήμερα όταν είσαι βομβαρδισμένος με ένα σωρό ιδεολογίες, φιλοσοφίες, και με όλες τις αδικίες της ιστορίας».
Γενικά, η Ορθόδοξη Εκκλησία κράτησε την έννοια της λέξης «υπόσταση», το πρόβλημα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε υποστατικά, προσωπικά. Γι' αυτό κάθε πρόσωπο πρέπει να μπει σε διάλογο με το Θεό.
Πολλοί προτεστάντες και καθολικοί μού έχουν διηγηθεί την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία ή προς τον Θεό γενικά. Γνώρισα πάρα πολλούς, που γίνανε ορθόδοξοι και αναγνώρισα τη στιγμή εκείνη της εμπειρίας τους, που την πέρασα κι εγώ, όταν ο Θεός μου έδωσε να καταλάβω ότι Αυτός υπάρχει και πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αληθινή. Εκείνη τη στιγμή την αναγνώρισα στις μαρτυρίες τους, έστω κι αν εμένα αυτά τα στοιχεία δεν θα ήταν αρκετά για να με πείσουν. Είδα, όμως, ότι είχαν πείσει τους άλλους. Κατάλαβα ότι ήταν η ουσιώδης στιγμή γι' αυτούς, ο άνθρωπος είναι πρωτότυπος και η εμπειρία του καθενός είναι πρωτότυπη έστω κι αν είναι διαφορετική. Ο Θεός κάνει προσωπικό διάλογο με κάθε άνθρωπο.
Από το βιβλίο: Ομιλίες με τον π.Ραφαήλ Νόικα και π.Συμεών, εκδόσεις ΣΠΗΛΙΩΤΗ
<>
Όταν μια παλαιοημερολογίτισσα συνάντησε τον Γέροντα Εφραίμ το Φιλοθεΐτη της Arizona, ΗΠΑ
Όταν έλεγα μια φορά τους λογισμούς μου στον Γέροντα και χτυπάει το τηλέφωνο, μου λέει…
-Να το σηκώσω αγόρι μου;
-Έ, σηκώστε το Γέροντα λέω, μπορεί να είναι καμιά ανάγκη, να πεθαίνει κανένας άνθρωπος, πάλι δεν θα σας ξανά βρώ;Το σηκώνει, ακούω μια γυναίκα, έκλαιγε, φώναζε, χτυπιότανε, τσίριζε.
Και έλεγε ο Γέροντας..
– Είδες κορίτσι μου που σου τα έλεγα εγώ, είδες που σου έλεγα να το κάνεις αυτό το πράγμα; Ναι κορίτσι μου δίκιο έχεις, ναι έτσι είναι.Έκλεισε το τηλέφωνο..
-Αν είναι (λέω) Γέροντα κάτι εξομολογητικό μην μου το πείτε, αν είναι…
κάτι άλλο, τι είχε και έκανε έτσι;
Ήταν μια δασκάλα από την Ήπειρο, ήταν παλαιοημερολογίτισσα και συνάντησε τον π.Εφραίμ, δεν ξέρω που και τον άρχισε, τον πήρε παραμάζωμα.
-Έχετε προδώσει τον Χριστιανισμό εσείς οι νεοημερολογίτες, έχετε πάει με τον Πάπα τον σατανά, ο Πατριάρχης είναι αιρετικός, δεν έχετε Χάρη Ιεροσύνης, το Άγιο Πνεύμα έχει φύγει από την Εκκλησία με το νέο ημερολόγιο.
-Όχι κορίτσι μου (να λέει αυτός) δεν είναι έτσι, οι ιερείς μας έχουν Ιεροσύνη.Και δεν μπορούσε να την πείσει. Τότε της λέει…- Πήγαινε κορίτσι μου σε μία Εκκλησία με το νέο ημερολόγιο να κοινωνήσεις και θα σου απαντήσει ο Κύριος.
Και επειδή ήταν ειλικρινής η κοπέλα το έκανε. Σου λέει τι έχω να χάσω, το πολύ, πολύ θα πιώ λιγο κρασί και θα φάω ένα κοματάκι ψωμί, δεν έχω να χάσω τίποτα. Πηγαίνει. Την ώρα που κοινωνούσε ο παπάς, ανοίγει το στόμα της, κοινωνάει ,φεύγει, μετά ο άλλος, ο άλλος και έφυγε από την πλευρά των γυναικών. Προσπαθούσε να μασίσει και λαστιχάριζε αυτό που είχε βάλει στο στόμα της ο παπάς.
-Τι μου έβαλε (λέει) στο στόμα, πήγε να το δαγκώσει, δεν δαγκωνώτανε, τι μου έκανε (λέει) ο παπάς.Βάζει στο στόμα τα δάχτυλά της και βγάζει τα δάχτυλά της γεμάτα αίμα και να κρατάει ένα κομάτι κρέας και να αρχίζει να φωνάζει..- Χριστέ μου, Παναγία μου, λυπήσου με, λυπήσου με Παναγία μου, λυπήσου με Χριστέ μου.
Την είδαν οί άλλες γυναίκες. Καταλάβανε τι θαύμα έγινε και της είχαν πιάσει το χέρι μην της πέσει κάτω. Εκείνη δεν μπορούσε. Το σπρωξανε με το ζόρι . Το έβαλε στο στόμα της και έγινε ψωμί και μπόρεσε και το κατάπιε. Και βγήκε το αίμα από τα δάχτυλά της με το κρασί, πήγαν και πλύναν τα δάχτυλά της. Έτσι ξέρουμε αν είναι σωστά αυτά που λέει η Εκκλησία ή όχι.
(Αυτό είναι ένα περιστατικό που διηγείται ο Γέροντας Νίκων από την Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους και ο Γέροντας στον οποίο συνέβη είναι ο π. Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης της Αριζόνα).
<>
Οι “τελειωμένοι” θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο
Περπατούσα στην παράλια της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε.
Δε μου ζήτησε λεφτά, άλλα με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ροκά (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρο πάγκο που είχε στήσει.
Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μη του έδινε!
Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του η αν ντρέπομαι! Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.
Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!
Φίλε, μακριά από το Χριστό έτσι καταντάς! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ!
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δε θα ζήσω πολύ, θέλω όταν θα πάω μπροστά Του να έχω να του δείξω τον αγώνα μου μήπως και με λυπηθεί!
Ήμασταν κάπου κοντά στο ύψος του Ι. Ναού Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Μου λέει… πάω κάθε πρωί απέναντι και με κοιτούν όλοι καλά καλά επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω! (ΦΙΛΟΤΙΜΟ)
Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω… δεν τα κατάφερα συγγνώμη! Ή λέω … σήμερα κάπως το πάλεψα ευχαριστώ!
Έζησα στα λόγια αυτού του ανθρώπου στιγμές από τα συναξάρια!
Του έδωσα κάτι λεφτά και του είπα από αύριο να πηγαίνει στην εκκλησία και να παίρνει κερί αλλά να προσεύχεται και για τη δικιά μου ψυχή. Με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δε θα τα χαλάσει και ότι θα τα δώσει όλα μαζεμένα εκεί για να μην μπαίνει στον πειρασμό και τα ξοδέψει, και κάθε μέρα θα παίρνει 2 κεριά.
Του λέω με λένε Νίκο. Μου είπε ότι δεν είναι δύσκολο να με θυμάται αφού κανείς δεν κάθεται μαζί του και έτσι δεν έχει φίλους και γνωστούς.
Δε ρώτησα πολλά γι αυτόν. Δεν ήθελα να νιώσει ότι παραβιάζω την παράξενη ζωή του με την αδιακρισία μου.
Την ώρα που έφευγα, μου είπε ότι χάρηκε που έκατσα μαζί του και ότι του έκανε καλό η παρέα.Τώρα εσείς που διαβάζεται αυτό κείμενο καταλαβαίνετε καλά ποιος από τους δυο ωφελήθηκε!
Πριν τη συνάντηση μου με αυτόν τον άνθρωπο, είχα σκέψεις ότι όλη μου η ζωή είναι ένα ζόρι και ότι όλο δυσκολίες αντιμετωπίζω.
Πάνω που πήγαινε να με πάρει από κάτω, ήρθε στο δρόμο μου αυτή η ψυχή.
Πως μετά να μην πω ότι Θεός μας αγαπάει; Πως;
Πολύ μας αγαπάει…
Εν τω μεταξύ μάλλον από σήμερα και για λίγες τουλάχιστον ημέρες, ένας τοξικομανής προσεύχεται και για μένα!
Να δείτε που οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι ”τελειωμένοι” θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!
Κύριος φωτισμός μου!
Ευχαριστώ για όλα παράξενε φίλε.
Νικος Β.
Πηγή:
Ενοριακή Νεανική Εστία Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Γκύζη
<>
Πώς σταμάτησε ένας άνθρωπος να βλασφημεί την Παναγία
Ἀναφέρει ὁ Γέροντας Ἐφραίμ Ἀριζονίτης (+2019):
«Ἕνας ἄνθρωπος, σήμερα καλός ἄνθρωπος, σήμερα καλός Χριστιανός, μετανοημένος ἦρθε καί ἐξομολογήθηκε. Στήν ἐρώτησι ἄν βλασφημῆ, εἶπε μάλιστα, τώρα ὅμως ὄχι.
—Καί ξέρετε, Πάτερ, πῶς ἐγώ στάμάτησα αὐτό τό μεγάλο ἁμάρτημα;
—Ν᾽ ἀκούσω παιδί μου.
—Βλασφημοῦσα πάρα πολύ, καί ἰδιαιτέρως τήν Παναγία μας. Μιά μέρα κοιμωμένος νιώθω ὅτι κάποιος μέ σκουντᾶ καί ἀνοίγω τά μάτια μου. Βλέπω μπροστά μου μιά μαυροφόρα ὁλόλευκη καί πανέμορφη καί μοῦ λέει: “Παιδί μου”.
Δέν τοῦ λέει “ἀσεβῆ”, τοῦ λέει “παιδί μου”.
—Παιδί μου, γιατί μέ βλασφημεῖς, τί σοῦ ἔκανα στή ζωή σου;
Τότε κατάλαβα ὅτι βρέθηκα μπροστά στήν Παναγία μας, καί ἔμεινα κεραυνοβολημένος. Ἀμέσως μοῦ παίρνει τή γλώσσα καί μοῦ τήν τραβάει, μοῦ τήν κάνει τόσο μεγάλη, πού τήν κόλλησε στό ταβάνι τοῦ δωματίου μου καί μοῦ λέει:
—Τώρα, ἄν θέλης, βλασφήμα με.
Ἐγώ δέν μποροῦσα βέβαια. Τότε τῆς κάνω νεῦμα καί τῆς λέω ὅτι δέν θά τό ξανακάνω. Μοῦ λέει:
—Θά σοῦ θεραπεύσω τή γλώσσα σου, ἀλλά ἄν ὅμως τό ξανακάνης, τότε ἴσως σοῦ πάρω τό παιδί.
Ἔκτοτε, Πάτερ, οὐδέποτε ἀσέβησα στήν Κυρία μου Θεοτόκο.
Βλέπετε τώρα μιά ζωή βλασφημία. Γιατί ὁ Χριστός, γιατί ἡ Παναγία μας δέν τοῦ πῆρε τή ζωή; Τοῦ λέω:
—Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἄν εἶναι κάποιος πού σέ ἀγαπᾶ, Αὐτός εἶναι ὁ ἀπό σοῦ βλασφημούμενος. Ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού σέ ἀγαπᾶ περισσότερο καί ἀπ᾽ τή γυναῖκα σου, καί ἀπ᾽ τά παιδιά σου, καί ἀπ᾽ τούς γονεῖς σου...
(Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου, Χαριτωμένες Πατρικές Νουθεσίες, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2019)
<>
Ο π. Αγαθάγγελος Μιχαηλίδης εξομολογούσε με πυρετό 40 βαθμούς σώζοντας μία γυναίκα από την αυτοκτονία
«Κάποτε ὁ π. Ἀγαθάγγελος Μιχαηλίδης (1908-1991) ἦταν στό κρεββάτι. Μέ πυρετό 39-40 βαθμούς. Καί ἐξομολογοῦσε. Ἕνας κληρικός φίλος του μάταια προσπαθοῦσε νά πείση τόν π. Ἀγαθάγγελο νά σταματήση· καί τόν κόσμο, πού περίμενε τή σειρά του, νά φύγη.
—Γιά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Καίγεται στόν πυρετό!
Πολλοί ἔφυγαν. Μιά γυναῖκα ἐπέμενε. Καί παρότι ὁ φίλος κληρικός εἶχε πιά πεισμώσει καί τοῦ ζητοῦσε ἐπιτακτικά νά μήν τή δεχθῆ, ὁ π. Ἀγαθάγγελος τή δέχθηκε. Καί ὅταν τελείωσε, τοῦ εἶπε:
—Ἄν δέν τήν ἄφηνες νά ἔλθη νά ἐξομολογηθῆ, θά τήν εἶχες πάρει στό λαιμό σου: Πήγαινε κατ’ εὐθεῖαν γιά αὐτοκτονία!
Καί τοῦ ἔδειξε ἕνα μπουκαλάκι γεμᾶτο δηλητήριο, τό ὁποῖο τοῦ τό εἶχε παραδώσει. Ἡ ἐξομολόγησι τήν ἔσωσε».
Ἀπό τό βιβλίο:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Ἡ Εξομολόγηση - Μετάνοια: Τό Ἀντικλείδι τοῦ Παραδείσου
ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2012
<>
Ο Άγιος Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ της Ρουμανίας (+1998) διηγείται ένα θαύμα με την Θεία Κοινωνία περί νέου ημερολογίου και σχισματικών παλαιοημερολογιτών
Όταν ο δόκιμος μοναχός Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα π. Κλεόπας, υπηρετούσε ως δεύτερος διακονητής στην εκκλησία της Μονής, ήταν αυτόπτης μάρτυρας μερικών θαυμάτων που συνέβησαν την ώρα της Θείας Λειτουργίας, στην εκκλησία της Σκήτης Συχαστρία. Ιδού τι μας διηγήθηκε:
Να βλέπατε τι έπαθα μ’ έναν ενάρετο Ιερέα, τον π. Καλλίστρατο Μπόμπου. Ως πνευματικός πέρασε κάποτε από μία μοναχή, ασκήτρια σε σπηλιά του δάσους.
Τότε στα δάση ασκήτευαν περί τους 550 μοναχούς και μοναχές. Αυτή η μοναχή είπε στον π. Καλλίστρατο: «Σε σας δεν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα, διότι ακολουθήσατε το νέο ημερολόγιο»! Από τότε ο πατήρ Καλλίστρατος ζούσε με πολλή αμφιβολία.
Κάποτε ο πατήρ Καλλίστρατος τελούσε τη Θεία Λειτουργία και, όταν επικαλέσθηκε το Άγιο Πνεύμα να κατέλθει, με έκπληξή του είδε ότι ο Αμνός έγινε κρέας και έτρεχε το Άγιο Αίμα από το Δισκάριο και το Αντιμήνσιο. Όταν παρετήρησε μέσα στο Άγιο Ποτήριο, είδε ανθρώπινο Αίμα. Τότε με κάλεσε και μου είπε:
–Αδελφέ Κωνσταντίνε, έλα εδώ κοντά! Τι βλέπεις;
–Πω, πω, πάτερ Καλλίστρατε! Η Θεία Κοινωνία έγινε κρέας και αίμα!
Τότε έστειλα να ειδοποιήσουν γρήγορα τον Ηγούμενο. Όταν ήρθε ο στάρετς, έβαλε μοναχούς να διαβάζουν το Ψαλτήριο στον χορό και είπε:
–Έε, πάτερ Καλλίστρατε! πιστεύεις τώρα ότι έρχεται το Άγιο Πνεύμα και μεταβάλλει τα Δώρα ή όχι;
–Συγχώρησέ με, πάτερ! Κι έπεσε στα γόνατά του κλαίγοντας.
–Πρόσεχε! Κατήλθε το Άγιο Πνεύμα. Μετεβλήθη το Σώμα του Χριστού σε κρέας!
Μετεβλήθη το νερό και κρασί σε Τίμιο Αίμα Του! Γιατί πλέον αμφιβάλλεις, πάτερ;
–Πιστεύω, Γέροντα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με!
–Πιάσε σφιχτά τα Τίμια Δώρα!
Κατόπιν μ’ ένα σκαρπέλο άνοιξε μια οπή στη βάση της Αγίας Τράπεζας, διότι συμβολίζει τον Τάφο του Κυρίου μας και έθαψε εκεί τα Άγια Μυστήρια, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες μας. Το Άγιο Ποτήρι το αγίασε εκ νέου και το έπλυνε μαζί με το Αντιμήνσιο στο χωνευτήρι. Στάθηκα εκεί μέχρι να τελειώσει όλο το ψαλτήρι. Κατόπιν άρχισα πάλι τη Θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας από την Προσκομιδή: «Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε…». Έτσι τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και δεν επαναλήφθηκε πάλι αυτό το θαύμα.
Τώρα πιστεύεις; τον ρώτησε πάλι ο στάρετς. Πιστεύω, πάτερ! Μετά ο πατήρ Ιωαννίκιος τον επετίμησε με αποχή από τη Θεία Λειτουργία 40 ημέρες, λέγοντάς του:
–Σου έλεγα να πιστεύεις ακράδαντα, αλλά εσύ πήγαινες στις ερημίτισσες του δάσους να διδαχθείς γιά το ημερολόγιο!
Από το βιβλίο: “Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων” των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη
<>
Κονγκό, 2021: Η μεταστροφή μίας Αφρικανής πόρνης στην Ορθοδοξία - Βαπτίστηκε δύο ώρες πριν πεθάνει
Αναφέρει ο π. Χαρίτων Musungayi από την Γκόμα του Ανατολικού Κονγκό:
«Ήταν έξι το απόγευμα.. Είχε ήδη βραδιάσει, όταν μια άγνωστη για μένα κοπέλα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου επίμονα για να την ανοίξω. Τη δέχθηκα και ρώτησα τι θα ήθελε.
"Πάτερ, θέλω να μου διαβάσετε μια ευχή".
Το πρόσωπό της ήταν ταραγμένο, μιλούσε απότομα. Δεν μου είπε πολλά πράγματα, απλά μου ζήτησε να προσευχηθώ γι’ αυτήν. Πήγαμε στην Εκκλησία και της διάβασα μια ευχή. Έφυγε αμίλητη χωρίς να μου δώσει περαιτέρω πληροφορίες για τη ζωή της, ούτε και να μοιραστεί τον λόγο που ήθελε να της διαβάσω την ευχή.
Μετά από τρεις μέρες, ξαναήρθε. Ζητούσε και πάλι να προσευχηθώ γι’ αυτήν. Μπήκαμε στον Ναό, της διάβασα μια ευχή και, όταν τελείωσα, με ρώτησε:
"Πάτερ, με φοβάστε;".
"Όχι", της απάντησα. Το πρόσωπό της ήταν πιο ήρεμο από την προηγούμενη φορά. Έφυγε και πάλι αμίλητη με σκυμμένο το κεφάλι.
Πέρασαν τρεις μέρες και ξαναήρθε αργά την νύχτα. Όταν της διάβασα την ευχή, την παρακάλεσα να μην έρχεται τόσο αργά. Με κοίταξε και είδα τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
Μου είπε: "Πάτερ, είμαι πόρνη, αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν κυκλοφορώ τη μέρα, γιατί όλος ο κόσμος γνωρίζει ποια είμαι και ντρέπομαι να κυκλοφορώ. Γι' αυτό ήρθα και ξαναήρθα βράδυ. Έρχομαι σε εσάς, γιατί νιώθω καλά όταν μπαίνω στην Εκκλησία. Θέλω να σας πω ότι την πρώτη φορά που ήρθα ένιωσα μια ανεξήγητη δύναμη μέσα μου και εκείνο το βράδυ δεν έκανα την αμαρτία. Δεν έχω σχέση με την Εκκλησία, ούτε είμαι Ορθόδοξη."
Από τότε έφυγε και δεν την ξαναείδα. Κάποιες φορές ρωτούσα τον φύλακα αν βλέπει την κοπέλα αυτή να κυκλοφορεί στην πόλη μας και μου απαντούσε αρνητικά. Πέρασαν έξι μήνες και ένα απόγευμα ξαναήρθε, υποβασταζόμενη από μια φίλη της. Χαμογέλασε όταν με είδε. Την αναγνώρισα αμέσως. Την έφερα και την έβαλα να ξαπλώσει σε έναν πάγκο που είχαμε μέσα στην Εκκλησία.
Όπως μου εξήγησε η φίλη της, ζήτησε την βοήθειά της και της είπε:
"Θέλω να με πας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που χτυπούν πολλές καμπάνες. Σήμερα θέλω να με πας, όχι αύριο!".
Την κοίταξα και μου είπε:
"Την ευχή σου, πάτερ, την ευχή σου."
Σκέφτηκα αμέσως και την ρώτησα:
"Μήπως θέλεις να σε βαπτίσω, να γίνεις Χριστιανή;".
Μου απάντησε:
"Ναι, πάτερ, θα μου δώσεις πολλή χαρά αν με βαπτίσεις. Θα με βοηθήσει ο Θεός."
Ξεκίνησα την προετοιμασία για τη βάπτιση. Της έδωσα και φόρεσε έναν χιτώνα. Αφού διάβασα τον Κατηχητικό Λόγο, τη βάπτισα "Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος" και της έδωσα το όνομα Γεωργία. Της φόρεσα και έναν Σταυρό και, στη συνέχεια, έβγαλα τη Θεία Κοινωνία που έχουμε στο Αρτοφόριο και την κοινώνησα. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και χαρούμενο.
"Πάτερ", μου είπε, "σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Δοξάζω τον Θεό για αυτή την ώρα, που με αξίωσε να βαπτιστώ. Οι γιατροί κουράστηκαν με την αρρώστια μου και μου είπαν να πάω στο σπίτι. Παρακαλώ τον Θεό να με συγχωρέσει για όλα αυτά που έκανα στη ζωή μου. Σε παρακαλώ, πάτερ, θέλω τον χιτώνα αυτό να τον πάρω μαζί μου για να μου τον φορέσουν όταν πεθάνω. Δεν θέλω τίποτα άλλο!"
Θαύμασα ακούγοντας αυτά τα λόγια και της έδωσα τον χιτώνα. Η φίλη της με ευχαρίστησε, πήρε τη Γεωργία και φύγανε. Καθώς φεύγανε, είδα την ώρα. Ήταν 6:30 το απόγευμα. Πέρασαν δύο ώρες και ήρθαν να με ενημερώσουν ότι κοιμήθηκε η Γεωργία η πρώην πόρνη. Την κάλεσε ο Θεός στη Βασιλεία των Ουρανών!
Ο Θεός μας είναι δίκαιος, την προετοίμαζε με τρόπο που το μυαλό μας δεν μπορεί να συλλάβει. Ο κόσμος την έβριζε, όλοι την είχαν για σκουπίδι. Όχι όμως ο Δημιουργός της.
Τη θάψαμε με τον χιτώνα της βάπτισης και με τον σταυρό της. Τι ωραία που ήταν η Γεωργία μας! Άλλη η δικαιοσύνη του Θεού και άλλη των ανθρώπων. Ο Θεός δε θέλει να χαθεί ούτε μια ψυχή αρκεί να τον αναγνωρίσει ως Σωτήρα και Λυτρωτή».
Το γεγονός της βάπτισης και του θανάτου της Γεωργίας μας εξιστόρησε με επιστολή του ο π. Χαρίτων Musungayi από την Γκόμα του Ανατολικού Κονγκό.
Πηγή:
<>
No comments:
Post a Comment